Główna Kuchnia

Zacząłem brać pod uwagę, ze Ian mogła maczać palce w moim snie, dopiero kiedy zobaczyłem ją tutaj, w kuchni. I zapewne wkrótce bym się tego dowiedział na pewno, ale wpadła do kuchni największa pierdoła świata, na którą większość mówi Ed i zniszczyła moje plany.
-Dzięki, nie-odpowiedziałem, całkiem uprzejmie, na jego propozycję dzielenia się. Niech mnie szlag. Co ta dziewczyna w nim widziała? Umysł pięciolatka? Moje rozczarowanie wzrastało z każdym ich słodkim słowem i gestem. Ostatecznie zrobiło mi się niedobrze, więc jakaż była moja radośc, kiedy postanowili iść. Pożegnałem ich z największą przyjemnością, a jakze.
Potem dopadło mnie rozgoryczenie. Ciągle dokonuję złych wyborów i to jest frustrujące. Bardzo.
Dokończyłem śniadanie i wyszedłem z kuchni.

/przeskok

/ nie wiem skąd, who cares/
Łel, coby jakoś zgrabnie wyłonić się z niebytu i przestrzeni kosmicznej, pominę wszelkie wywody na temat tego, jak bardzo nudne ostatnio było życie Gabriela, blablabla.

/przeskok/


Opierdalanie się w ten sposób powinno być zakazane, ponieważ niektórych ludzi doprowadzało do istnego szaleństwa. Za każdym razem, gdy widziałam szlajającą się bez celu po Rezydencji dzieciarnię, miałam ochotę pójść po Pouch i znaleźć im jakieś konstruktywne zajęcie. Było przecież oczywiste, że albo zrywają się z lekcji albo z zajęć innego rodzaju. A to, że nauczyciele próbowali ich jakoś poskromić nic nie dawało. Szczeniaki wykorzystywały wszystkie ze swoich talentów, byle tylko nie robić absolutnie nic. Potem zaś słyszało się jęki, jak to one okropnie się tu nudzą. Banda bachorów, nie mających żadnych prawdziwych problemów na głowie.
Zeszłam do kuchni, bo żołądek również miał swoje potrzeby. Czy naprawdę tylko ja podchodziłam do zajęć jakie tu mieliśmy na serio? Tylko ja zarywałam noce, żeby zakuć, kto wie, może po raz drugi w życiu, historię powszechną i dopracować roznoszenie przedmiotów w pył myślą? Co było nie tak, z tą bandą rozwrzeszczanej dzieciarni? Za mało im życie dołożyło?
Skrzywiłam się, wchodząc do zasyfionego pomieszczenia. Szlag by was wszystkich trafił, do cholery. Jak można w ogóle cokolwiek zjeść w takich warunkach? O znalezieniu pożywienia już nie mówiąc. Podeszłam do szafki, przy której stał jakiś roztrzepany, bosy hipis i bezczelnie zabrałam mu sprzed nosa paczkę płatków kukurydzianych, po które właśnie sięgał. Rzuciłam mu wściekłe spojrzenie, w stylu: "A spróbuj się chociaż odezwać, no spróbuj!" i podeszłam do lodówki, szukać mleka. Prawdę powiedziawszy, to może jakoś podświadomie miałam nawet nadzieję, że ten kretyn mnie zaczepi. Miałabym lepszy pretekst do wyładowania się na nim niż ten tylko, że śmiał stać w tym samym pomieszczeniu co ja. A miałam głęboką ochotę zrobić mu krzywdę. Co ciekawe, to pragnienie było jakoś powiązane z moim talentem i tym specyficznym miejscem w moim umyśle, które odpowiadało za niszczenie różnych rzeczy. Czułam to nie pierwszy raz, podczas ostatnich stresujących dni lecz nie wiedziałam o co tak naprawdę chodzi. Starsi też nic mi nie wyjaśnili, lecz w tym akurat nie było nic dziwnego. Starsi zwykle nie przydawali się na nic.

Zdaje mi się, że Rezydencja powinna być podzielona na zamknięte strefy, których nie wolno byłoby opuszczać ich mieszkańcom. Zaś podział powinien nastąpić nie ze względu na nasze moce, a ze względu stopień pochrzanienia umysłowego. Gdy tak żyliśmy wszyscy razem, ciężko było unikać pewnych nienormalnych elementów. Już nie mówiąc o tym, że niektórzy byli zwyczajnie niebezpieczni, jak choćby ta wariatka od kłów i skrzydeł, której ulubionym zajęciem, zaraz po pieprzeniu się z kim popadnie, było totalne demolowanie korytarzy. Ja naprawdę nie wiem skąd się tacy ludzie biorą, natomiast kiedy ich widzę, zaczynam się poważnie zastanawiać, czy nie zajmowałam się kiedyś ich likwidacją i dlatego Starsi nie chcą opowiedzieć mi prawdy o mojej przeszłości.
To, że kłamią, było już dla mnie oczywiste, odkąd znaliśmy się bliżej z Willem. Co prawda nasz "związek" wciąż polegał głównie na zaspokajaniu swoich potrzeb - jego seksualnych, moich w kwestii poznania wspomnień. Wielkiego uczucia to ja nam jakoś nie wróżyłam i na nic mi nie było potrzebne. Co to w ogóle było, to "wielkie uczucie", "miłość"? Dla mnie jedynie pojęcia.
Gdy chłopak z bandamką na głowie, wyglądający przez to na upośledzonego umysłowo co najmniej, śmiał bezczelnie zabrać mi mój przyszły posiłek, przez chwilę mnie zatkało. Ale tylko przez chwilę.
-No chyba kpisz. - warknęłam ze złością. Świetnie, teraz byłam już naprawdę wściekła. Jakby mi moich problemów było mało, nauki nie dość to jeszcze takie tutaj jak ten... Podeszłam do niego i zwyczajnie trzepnęłam go w ramię, odpychając od blatu. Miejsce w moim umyśle znów dało o sobie znać, napełniając mnie dziwnym uczuciem i jeszcze bardziej potęgując moją frustrację. Nie wiem o co chodzi, jasne! Nie rozkminiam tajnego przekazu mojej własnej mocy i koniec! Miałam ochotę wykrzyczeć to na głos, miałam dość już tego wszystkiego. Dość kłamstw, dość denerwujących bachorów, dość głupiej miny stojącego przede mną chłopaka. I czułam, że jeszcze chwila, a dosłownie wybuchnę.

Nie takiej spodziewałam się reakcji. Oczekiwałam natychmiastowego poddania się mojej woli, po tak dosadnym przedstawieniu mu moich racji. Byłam pierwsza, czy mu się to podobało czy nie. Nawet jeśli pierwsza o pół sekundy, to jednak. A poza tym dzień miałam naprawdę kurewsko zły. Dosłownie puszczały mi nerwy i musiało to mieć jakieś podłoże, którego wciąż nie potrafiłam odnaleźć. Ta frustracja pochodziła ze mnie samej. Coś było bardzo nie tak, a ja nie wiedziałam co. Ale gwarantuję, że kiedy się dowiem, zrównam winnego z ziemią.
Chciałam mu coś odwarknąć, lecz gdy złapał mnie za nadgarstki poczułam falę osłabienia. I nie było to uczucie fizyczne, lecz pochodzące z głębi mojego umysłu. Przerażające bardziej, niż cokolwiek, co mogłam sobie przypomnieć.
Szarpnęłam się do tyłu, wyrywając rękę którą i tak w prawie tym samym momencie puścił. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem, lecz przede wszystkim wściekłością. Tak, tego właśnie mi brakowało, żeby wybuchnąć i poddać się natrętnemu uczuciu w umyśle.
Odwróciłam się ze złością, idąc w stronę stołu i marząc tylko o tym, żeby stała mu się krzywda, żeby bolała go strategiczna część ciała. Ciepło musnęło moją świadomość, w tym samym momencie, co jego przekleństwo. Och, to było przyjemne. Zrobiłam więc to samo ponownie, tym razem mocniej, skupiając się na porządnym obtarciu i zrobiło mi się jeszcze milej. Zatrzymałam się, słysząc jeszcze gorszą obelgę, choć rzuconą przez niego raczej w przestrzeń. Obróciłam się, patrząc z niedowierzaniem na niego i na to, jak złapał się za jądra.
Nie uśmiechałam się, choć uczucie które jeszcze przed chwilą pojawiło się w moim ciele było naprawdę przyjemne. Tylko... Jak to się działo? Używanie mocy zawsze kojarzyło mi się z czymś naprawdę mało fajnym. Niszczenie przedmiotów było męczące, zostawiało po sobie pustkę i osłabienie. Natomiast teraz, choć wiedziałam, że użyłam czegoś, paradoksalnie poczułam się lepiej, silniej. I nic mnie nie obchodził ten idiota, klnący nad swoim przyrodzeniem. Ciekawsze było to, co właśnie odkryłam.
Jeszcze raz. pomyślałam, szukając tego specyficznego odczucia, które poznałam przed chwilą. I jak na życzenie, poczułam znów przyjemne ciepło, dostrzegając jednocześnie zaczerwienienie na dłoni chłopaka.

Przez chwilę miałem wrażenie, że w końcu będę mógł się odwrócić i generalnie dane mi będzie zrobienie sobie czegoś do jedzenia i powrót do normalnego, dobrze znanego schematu dnia. Jednak czarnula w ogóle nie wzbudzała zaufania, przynajmniej nie na tyle, żeby móc się swobodnie odwrócić do niej tyłem. Jeszcze wskoczy mi na plecy z tasakiem i zrobi to, na co z pozoru nadaje się najbardziej. A ja lubiłem żyć, nawet, jeśli na pierwszy rzut oka mogło się wydawać inaczej.
A potem spadło nagle z nieba. Dziwne, charakterystyczne połączenie bólu z przyjemnością i to jeszcze w miejscu, które na coś takiego było najbardziej wrażliwe. Do tego tak nagle, że zakląłem z zaskoczenia, patrząc w dół i zastanawiając się, o co chodzi. I znów, tylko intensywniej. Nietrudno było się domyślić, kto był sprawcą tego wszystkiego, toteż wbiłem spojrzenie w plecy dziewczyny. Co ona miała za moc? Bezdotykowe, ostre obciąganie? Boże, natura jednak nie zna granic udziwniania naszego DNA. Z drugiej strony miałem świadomość, że to tylko przedsmak tego, co dziewczyna potrafi naprawdę, co przez moment było niepokojące.
Odwróciła się i zapiekła mnie ręka, odwracając uwagę od nagłego zadowolenia, wypisanego na twarzy czarnej. Uniosłem ją i przyjrzałem się lekko. Zaczerwienione, normalnie popękane naczyńka, chociaż wyglądało trochę jak oparzenie. Moc robienia malinek? Hahahahahaha.
Mimowolnie parsknąłem lekceważącym śmiechem. To chyba najfajniejsza moc, na jaką się tu natknąłem.
- Nie ciekawiej jest robić je normalnie? – Spojrzałem jej wyzywająco w oczy, gotowy znieść więcej. Najwyżej będę cały w malinkach, ale od czego są pałętający się po korytarzach uzdrowiciele, jak nie od takich przypadków? Z resztą, zaczerwienienia znikną całkowicie najpóźniej w tydzień, co da mi tydzień ekstremalnego wyglądu, jak po bardzo intensywnej nocy.

-Ani trochę. - odparłam, z dziwnym błyskiem pojawiającym się w oczach. Zauważyłam coś jeszcze, podczas trzech poprzednich eksperymentów z nowo odkrytą mocą. To mianowicie, że po każdym jej użyciu czułam nie tylko przyjemność, ale i wyraźniej samą istotę tej zdolności. I o ile zmiany w sile były niezwykle nikłe, to każde skupienie się na odpowiednim odczuciu, dającym mi możliwość jej wykorzystania, sprawiało że to robiło się coraz prostsze. Jakbym już dobrze wiedziała, co powinnam robić, a tylko musiała to sobie przypomnieć.
Czyżby rzeczywiście w tym leżało sedno moich problemów? A może Starsi zwyczajnie nie wiedzieli o tym tak samo jak ja? Znów nie wiedziałam, ponieważ obie opcje były... prawdopodobne. Kto wie, może moja historia była jeszcze bardziej zagmatwana, niż mi się wydawało?
Przesunęłam spojrzeniem po rękach stojącego przede mną chłopaka, skupiając się na coraz wyraźniejszym uczuciu. Zagłębiłam się w ten cichuteńki szum, chcąc go po prostu wykorzystać i zemścić się za wszystko, co denerwowało mnie od tygodni. Obtarcia na jego rękach, w zamian za moje zarwane noce. I zgodnie z moim żądaniem, czerwona, nieco bardziej bolesna plama wykwitła od jego nadgarstka, aż po ramię. Uśmiechnęłam się z zadowoleniem. Znów było przyjemniej. Jeszcze czerwieńsze obtarcia, wykwitające na jego drugiej ręce, w zamian za moją frustrację nad Starszymi. I jeszcze więcej przyjemności w moim ciele, jeszcze więcej ciepła i pewności w tej nowej mocy. Znów rozumiałam coś lepiej.
To było niczym gra wstępna, pierwsze niepewne jeszcze pieszczoty, dopiero wyznaczające ścieżkę ku prawdziwej przyjemności. Zaczęłam zdawać sobie z tego sprawę samoistnie, gdy krwiste już obtarcie pojawiło się na jego szyi. Czułam, że mogłabym to kontynuować aż do prawdziwej rozkoszy. Czułam czy... pamiętałam? Coś wracało do mnie, coś mającego kluczowe znaczenie.

Cóż to, że zareaguje jakoś na tą moją zabawę było bardziej niż pewne i oczywiście zdawałam sobie z tego sprawę, tak więc gdy ruszył w moim kierunku, odruchowo cofnęłam się, lecz nie udało mi się uniknąć jego uchwytu. Szarpnęłam się, ale trzymał mocno, mając przewagę fizycznej siły.
Zaś chwilę później poczułam ból, okropny i niespodziewany, a do tego dziwnie nierealistyczny. Przecież nie mógł ściskać moich rąk aż tak mocno! Chyba, że byłby to jego talent ale w takim razie o co chodziło z tym osłabieniem, które zafundował mi wcześniej? I dlaczego bolało mnie prawie wszystko, nawet ubranie na moim ciele wywoływało ból.
Krzyknęłam, szarpiąc się mocniej i dodając sobie tym tylko cierpienia, lecz nie miałam zamiaru się poddać. Jedyną moją bronią teraz był dar, który odkryłam i który znałam. Odnalazłam więc odpowiednie uczucie i skupiłam się na rozerwaniu... jego spodni. Mogłoby się to wydawać głupie, lecz nagłe opadnięcie spodni do kolan większość osób wytrącało z równowagi. Zwłaszcza, gdy wraz ze spodniami spadały również rozerwane gacie. Niewiele osób nie złapałoby ich, nie zaczęło na siebie jakoś z powrotem naciągać. Taka też była pierwsza reakcja Gabriela, dzięki której udało mi się uwolnić przynajmniej jedną rękę.
Natychmiast wykorzystałam tą sytuację, strzelając go z całej siły w twarz i obijając sobie dłoń na kościach policzkowych chłopaka. Cofnęłam się, wyszarpując drugą i sycząc z okropnego bólu który rozlał się po mojej ręce podczas uderzenia. To było straszne! Jakbym co najmniej zmiażdżyła ją sobie w imadle. Wiedziałam, że to jego sprawka, lecz wrażenie nie zniknęło, gdy mnie puścił.
-Cofnij to. - pół warknęłam, pół jęknęłam, częściowo grożąc, trochę prosząc. Miał nade mną przewagę, a z tym czułam się wręcz obrzydliwie. Ach, gdybym wiedziała, co tak naprawdę potrafię... Ale nie pamiętałam, jeszcze nie wtedy.

Szczerze? Chętnie przywaliłabym mu jeszcze raz. A potem może kolejny. Policzek zakwitł mu niezłym różem i to mi się podobało. Poprawiało mi wyraźnie humor. Nie było jednak w stanie zrównoważyć reszty spraw, wywołujących moją permanentną złość.
Cofnęłam się o krok i zaklęłam w najobrzydliwszy sposób, jaki tylko przyszedł mi do głowy. Po gruzińsku, rzecz jasna, więc niewiele mógł sobie z tego zrozumieć. Ale ten język miał to do siebie, że słodko nie brzmiał. Gdyby już ktoś koniecznie chciał jakoś przełożyć ten szewski zwrot, poznałby wiele ciekawych określeń na kamaszowca, ekshibicjonistę i pewne części ludzkiego ciała, rzecz jasna. Zrobiłam jeszcze jeden krok, okraszając go podobną wiązanką, zawierającą tym razem również zwroty rosyjskie. Jakbym chodziła po szkle, gwoździach czy innym gównie.
-A byś się kurwa udławił... - mruknęłam, w powszechniej rozumianym języku, opierając się o blat stołu i zaraz podnosząc rękę. No ja pierdolę! Zasadniczo nie mogłam ani stać, ani się oprzeć ani w ogóle wytrzymać. A skoro już tak, to przynajmniej otaksowałam go wzrokiem, od dołu do góry bo tak mi było wygodniej. No i co teraz, sukinsynu? Będziesz się nade mną pastwił? A myślałam, że to moja rola w tej chorej szkole.
Myślałby kto, że cała ta sytuacja pozwoli mi się jakoś opanować. Ha, nic bardziej mylnego. Sekundy mijały, a ucisk w mojej głowie stawał się coraz silniejszy. Krzyczący prawie, podsycany złością i bezsilnością. Bólem. Strachem? To wszystko z czymś mi się kojarzyło, ta bezsilność. Brak możliwości jakiejkolwiek reakcji. Echo czegoś potwornego było tuż tuż lecz... Wciąż mi umykało! A szum w umyśle... Niby nie pomagał się skupić, a jednak zdawał się to echo przywoływać. Bogowie, co oni mi wszyscy zrobili? Kto? Kiedy? Jak? Kim ja do cholery byłam?
Nie miałam pojęcia. Spojrzałam jednak na jego plecy ze szczerą nienawiścią, słysząc jak sypie te idiotyczne płatki do miski i zalewa je mlekiem. I z całego serca zapragnęłam zedrzeć mu z nich skórę i wepchnąć do gardła. Wgnieść kości w płuca, wyrwać żebra i i zobaczyć jakby sobie bez nich wyglądał. Znów poczułam ciepło sączące się do mojego ciała, a na jego koszuli pojawiły się plamki. Och, zrobiło mi się lepiej. A plamki stawały się coraz większe. Już je chyba nawet zauważył, bo sięgnął dłonią na łopatki, nie wiedząc co znów się dzieje.
Ja też nie wiedziałam. Czułam tylko, że gdy pozwalam tym myślom czynić co chciały, robiło mi się lepiej. I nie słabłam, jak w przypadku niszczenia mu spodni. Przeciwnie, to miejsce w moim umyśle robiło się coraz szersze. Cofnęłam się, klnąc na ból rozdzierający mi stopy i obserwowałam jak brudziła się jego koszula.

Niewidoczne korzyści należały zaś do takich, dla których można już było zaryzykować jeszcze trochę sponiewierania. Przyjemność płynąca z każdej kolejnej rany, jaką mu zadawałam, była zachwycająca i niezwykła. Cóż, "rana" to może duże słowo, patrząc na te jego obtarcia i zadrapania lecz cóż... W jakimś kierunku to musiało zmierzać? Byłam pewna, że w zasadzie nie muszę obawiać się z jego strony niczego poważniejszego, niż jeszcze trochę tego bólu. I choć był okropny i ciężki do wytrzymania, jakoś wciąż mogłam poruszać palcami, mogłam oddychać, mogłam patrzeć. Bolało, okej. Ale najwidoczniej nie krzywdziło naprawdę.
Zawyłam, upadając na ziemię i doświadczając jakiegoś tsunami cierpienia w całym ciele. Zacisnęłam oczy i zęby, zacisnęłam pięści zapominając, że wszystko to jest tylko bolesne, że w niczym mi nie pomaga. Jedyne co mogło mi pomóc, to ponowne spuszczenie z łańcucha gorąco proszącego się o to daru.
Chyba zaczynałam już rozumieć, jak działa. Po pierwsze, musiałam odnaleźć odpowiednie miejsce w umyśle i spojrzeć na świat przez nie. To wprowadzało pewną zmianę w postrzeganiu. To było... Nie opisywalne, tak samo jak ciężko byłoby opisać zmysł słuchu. Wiedziałam jednak co zrobić, by ze stopy którą mnie kopnął popłynęła krew. Oj tak, mały palec to cholernie wrażliwe miejsce, chociaż nie wiem co za idiota tak to zaprojektował.
I znów ciepło, znów szersze postrzeganie przy pomocy Zmysłu. Więc nie osłabiało mnie to, a wręcz przeciwnie...
Czy mogło bolec jeszcze bardziej? Nie znałam zasięgu jego mocy. A jakoś specjalnie nie miałam ochoty na więcej własnego cierpienia. Cofnęłam się, wstając i klnąc i krzycząc przy każdym ruchu. Nie obchodziło mnie, że ktoś może to słyszeć. Bolało!
-Smacznego, sukinsynu. - warknęłam, cofając się i posyłając ciepło mocy w jego stronę. Och, nie chciałabym być w jego skórze, gdy będzie próbował czegokolwiek, z tak podrapanym językiem. Setki małych nacięć wszędzie wewnątrz jego ust... Idealne na śniadanie.
Ja zaś, klnąc i odwróciłam się i ruszyłam prawie biegiem, prawie upadając z bólu. Jednak najgorsze były tylko pierwsze kroki, bo im byłam dalej tym wszystko było.... stłumione?


/poszła psycholowac gdzie indziej./

Blablabla i już mnie nie było.
zt


eeeeeee, to nie jest post? ~~ mil

/z pokoju jej własnego/

Nie było jakoś tak znowu późno, a ja wstałam, zamiast się kłaść. Po wszystkich ekscesach ostatnich dni, po płaczu, po radości, po szoku i nerwach, po wielu godzinach rozmów padłam w końcu spać około godziny szesnastej. A teraz obudziłam się z powodu długo oczekiwanego uczucia - głodu!
Przez ostatnie dni prawie nie jadałam. Jakiekolwiek jedzenie wywoływało u mnie natychmiastowe mdłości, a jeśli już nawet coś udało mi się przyswoić to, cóż, prawie codziennie kończyło się to niesmacznie. Ale teraz przynajmniej już wiem dlaczego...
Zostawiłam Eddiego drzemiącego na moim łóżku. Nie chciałam go budzić, gdy tak uroczo wyglądał z rozczochraną fryzurą i pół otwartymi ustami, śniąc śliczne sny jakie dla niego wymyśliłam. Cichutko założyłam więc sukienkę i boso powędrowałam korytarzami wieczornej Rezydencji. Na szczęście nie spotkałam zbyt wielu osób. Wszyscy bawili się na imprezie Dymitriego gdzie i ja byłam zaproszona ale... Cóż, nie miałam na to sił. Ani specjalnie humoru. Nawet nie chodziło o to, że byłam smutna czy coś ale... Jakoś miałam zupełnie iny nastrój. To chyba zrozumiałe w mojej sytuacji.
Bogowie, Nell młoda mama. A teraz, po całych tych zaręczynach i okrzykach Eddiego i po tym, jak powiedział Dyniom, w dwa dni dowie się cała Rezydencja. I ja już w ogóle życia mieć nie będę.
Weszłam do kuchni i uśmiechnęłam się lekko do dzieciaków.
-Hej Ruby, Sammy. - przywitałam się z chłopcem o fioletowej skórze i rudą, piegowatą dziewczynką.
-Quentin! - zauważyłam go dopiero po chwili i zaraz do niego podeszłam, by przytulic go i obdarzyć buziakiem w policzek. -Co dobrego przygotowujesz? - zapytałam, przyglądając się rozłożonym na blacie produktom i obwąchując je uważnie. Zupełnie jak ten Resovoir, co tylko chodził i węszył, ha ha. Ale dla mnie zapachy też były ważne, choć na pewno nie aż tak, jak dla niego. Musiałam sprawdzić, na co ten mój żołądek ma ochotę.

-Nieeee, nie zrobił byś tego. - odparłam ze śmiechem, przekonana o swej racji. Przecież nie byłam ślepa (xD), widziałam że ma to narzędzie zbrodni w rękach i nie miałam zamiaru dać się nadziać. Ani siebie ani mego brzucha. Myślenie o dziecku jeszcze sprawiało mi trochę kłopotu. Rany, ja naprawdę będę rodzić. Niee, nie możliwe.
Jego propozycja była trochę na wynos, bo nie byłam pewna czy będzie w stanie sprostać mojej zachciance, która właśnie przyszła do mej rozmarzonej głowy.
-Jak by Ci to opisać... - zastanowiłam się, cofając o krok i kompletnie ignorując chichoty dzieciaków za moimi plecami.
-Mam ochotę na winogrona ze śmietaną, a do tego płatku kukurydziane, kakao i kanapka z szynką i papryką. - powiedziałam, przyglądając się temu co leżało na blacie i oczekując jego pytań dotyczących dziwnej zachcianki.
-Wszystko tak razem, mówiąc ściślej. - dodałam, orientując się nagle jakie to ważne. Oddzielnie to zupełnie nie byłoby to!

Zmroziło mnie, gdy usłyszałam komentarz dziewczynki. Przez chwilę stałam na bezdechu, jakby oddychanie mogło mi zrobić krzywdę. A potem powolutku przysunęłam się do Quentina, opierając oj ego ramię i przytulając się delikatnie.
To tylko dzieciaki, nic nie wiedzą, wygłupiając się. A ja rzeczywiście jem jak baba w ciąży. Na boga jestem babą w ciąży.
Zrobiło mi się tak jakoś smutno i troszkę mocniej zacisnęłam palce na ramieniu Quentina. Naprawdę nie chciałam, żeby cała Rezydencja wiedziała. Nie chciałam, żeby ktokolwiek wiedział, po reakcji Shaque'a. Ale przecież... przecież i tak się dowiedzą. Nic nie mogłam na to poradzić. Taka plotka rozejdzie się w kilka dni, tak samo jak oświadczyny Merkurego i... Dzieciaki będą robić sobie ze mnie żarty, będą na mnie patrzeć jak na pustą, wszyscy mnie zostawią.
Czy ktoś się jeszcze dziwi, że zrobiło mi się smutno?
-Cóż, jeszcze nie widać, ale za jakiś czas będzie... - powiedziałam do Que na tyle cicho, żeby urwisy nic nie usłyszały. Przytuliłam się mocniej ale krótko, puszczając go i zabierają się do pomocy mu. Ostatecznie gruba i słaba dopiero będę. Póki co tylko rzygam jak kot i na zmianę albo się głodzę albo jem tony dziwnych świństw. A przecież wiem dobrze, że Quentinowi jest dużo ciężej niż mi robić cokolwiek. Jego talent w porównaniu z moim był naprawdę paskudny....

/ przylazł /

/skądś też

Nie byłam głodna, usłyszałam po prostu jakieś 'pierdolę' z korytarza i byłam całkiem zainteresowana tym kto i co 'pierdoli'. Łatwo było mi rozpoznać skąd pochodził ten, jakże barbarzyński okrzyk. Po drodze do kuchni minęło mnie niezadowolone dziewczy. Miała ładną delikatną twarz, ale tej zmarszczki na czole nie mogła ukryć, nie przede mną. Co raz bardziej podoba mi sie ta moja.. spostrzegawczosć. Wpadłam do kuchni i oczywiście okazało się, ze to Saturn pierdoli wszystko. To takie dla niego typowe.
-Cześć Saturnie-usmiechnęłam się szeroko, a kiedy tylko zbliżyłam się o te nieszczęsne dwa kroki do niego, zauwazyłam KREW. To nei był keczup, on inaczej pachni i ma inny odcień, to była KREW. Najprawdziwsza. Zakryłam dłonią usta i rzuciłam Saturnowi zszokowane, a potem oskarzycielskie spojrzenie.
-Ty naparwdę zabiłeś tego kota?-wydukałam.-Och Saturnie..-miałam ochotę się rozpłakać. Wszyscy powtarzali, ze Saturn jest nieprzewidywaly, a on, ze nie lubi kotów.. ale ludzie.. żeby od razu.. nawet nie moge o tym myśleć!
Nie skupiałam się na krwi, patrzyłam na jego twarz, szukajac oznak poczucia winy. Nie było ich.