Główna Kuchnia

Zwykle nie przywiązywałam zbyt wielkiej wagi do wyglądu, ani tego jak wychodzę na zdjęciach czy jak postrzegają mnie inni. Łatwo to było też zaobserwować. Gdyby mnie to obchodziło to wyglądałabym teraz jak seksbomba. A wyglądam? No nie. Byłam małym rudzielcem, który na domiar wszystkiego miał mało inteligentny wyraz twarzy. Myślicie, że robienie głupich min do zdjęć było "dla jaj". Po części, bo był jeszcze jeden powód. Właśnie odnośnie tego wyrazu twarzy, który nie przedstawiał geniusza. I w tym momencie obaliłam sama teorię, że nie interesuje mnie to jak wyglądam. Interesuje. Jak każdą kobietę. Zapewne nie tak obsesyjnie jak niektóre koleżanki z rezydencji, ale w pewnym stopniu owszem. I właściwie nie wiem, co mogłabym na ten temat jeszcze napisać. Po prostu niby mnie to nie obchodziło, choć jednak trochę tak i schlebiało mi, gdy ktoś obejrzał się za mną na ulicy. A rzadko się zdarzało, oj rzadko. Logikę też mam całkiem niezłą, z tego co teraz widzę.
- Aż ciężko mi w to uwierzyć - rzuciłam z nutkami ironii w głosie. Postanowiłam jednak porzucić temat moich min na zdjęciach. Nie lubiłam rozmawiać na swój temat zbyt wiele. Niegdyś sprawiałoby mi to frajdę. Dzisiaj zdecydowanie mniejszą. Wbiłam w nią pełne uwagi spojrzenie, przeżuwając w ciszy marchewkę. - Aj, nie bądź taka! Na pewno stało się coś godnego uwagi - zachęcałam z uśmiechem, choć przekonywanie Yael to mówienia było nie lada sztuką. Czasem powinna wziąć z niej przykład i przemilczeć parę spraw, zamiast trajkotać na prawo i lewo.
- Świat poza rezydencją..? - powtórzyłam i zamyśliłam się. - Właściwie... normalnie. Każdy żyje swoimi sprawami. Niemalże jak tutaj. Tyle że tam nie ma już Pouch i innych, którzy pilnują cię na każdym kroku - powiedziałam, lekko krzywiąc się przy wspomnieniu o pilnowaniu. Moje wyobrażenia o życiu poza murami tego miejsca były zbyt duże, zbyt wygórowane. Żadnych fajerwerków. Nudna normalność. Rzeczywistość.

Coś było na rzeczy. Zdecydowanie. Jednak Yael najwyraźniej nie chciała o tym mówić. Cóż, gdyby to był taki Justin - nie odpuściłabym. Naciskałabym tak długo, aż sam by się wygadał. Tymczasem tu była Yael. A z Yael była zupełnie inna bajka. Jej nie potrafiłam "przyduszać". Miała szczęście! Była naprawdę jedną z nielicznych osób, którym dawałam spokój, gdy nie chciały się zwierzać. Buuu. Zła Yael.
- Dobra, już nic nie wypytuję - spasowałam niechętnie, unosząc dłonie ku górze w geście poddania się. - Ale jak ci się zachce pogadać to wiesz gdzie mam pokój - mrugnęłam. Może i najlepszymi przyjaciółkami nie byłyśmy, ale niewątpliwie brunetce byłabym skłonna powierzyć tajemnicę, problem, o ile taki by był. Po części myślałam, że i dziewczyna traktuje mnie podobnie. Chociaż... Gdybym ja siebie miała tak traktować... Nie, ja bym się tak nie traktowała, jeśli miałabym się sobie zwierzać. Och (i kolejne zawiłe zdanie). Czasami zdarzało mi się coś wypaplać, a wszystko dlatego, że z natury byłam cholerną gadułą. Ale to nie moja wina! Kilka razy udało mi się dotrzymać sekretu. Na przykład kiedy Justin... Nie. Nie powiem tego.
- Ciężko wdrożyć się w tamten świat ponownie, który przecież jeszcze niedawno był i naszym - przyznałam rację. - Jakby nie patrzeć, cały czas się izolujemy co jest kompletną głupotą - stwierdziłam, gdy połknęłam już marchewkę. Mnie było ciężko. Wyobrażałam sobie, że gdy opuszczę rezydencję, będzie idealnie. Nie było. Jak już wspominałam, moje wyobrażenia były zbyt duże.

/z pokoju./


Cisza, panująca w pomieszczeniu, była właśnie tym, czego szukałam. Pozwalała moim myślom płynąc spokojnie, dawała odprężenie.
Minął już jakiś czas, odkąd przybyłam do Rezydencji i udało mi się poustawiać swoje tutaj funkcjonowanie według paru prostych reguł, dzięki czemu stało się ono nawet dość przyjemne. Z pomocą Willa odnajdywałam coraz więcej swoich prawdziwych wspomnień, a dzięki tym wiedziałam jak postępować, by znów ich nie utracić. Wiele rzeczy stało się już dla mnie jasnych, odkąd przypomniałam sobie co było kiedyś. Wiedziałam już jak postępować, jak radzić sobie z Sytuacjami, wreszcie jak rozmawiać z ludźmi by zachowywali się wedle mojej woli.
Już dawno przestałam się czuć jak złapane w potrzask zwierzątko. Odkąd wróciły już prawie wszystkie moje wspomnienia, mogłam przeanalizować swoją aktualną sytuację i dostrzec całe mnóstwo jej zalet. Tu, w Rezydencji, miałam zapewnione wszystko, czego było mi potrzeba. Wygodne mieszkanie, smaczne jedzenie, czasem odrobinę luksusu, rozrywki. Wszystko za darmo, wszystko z kiedy Starszych. Ba, prawie na każdym kroku starano mi się "pomóc", czasem dogodzić. Nie broniono mi już również opuszczania jej, co sprawiało, że mogłam swobodnie udawać się do Tromso, pobliskich lasów, gór i jeszcze dalej, Oczywiście jeśli zapewniłam sobie transport, lecz załatwienie go sobie nie było aż tak wielkim problemem.
Moja moc kwitła i rozwijała się w najlepsze, ja zaś co rusz odkrywałam jej kolejne, drobne aspekty. Udawało mi się również znajdować jak najlepsze sytuacje do jej ćwiczenia, czasem nawet, groteskowo, pod okiem samych Starszych. Wiedziałam już kiedy rosnę w siłę, a kiedy moc tracę. Z dnia na dzień zyskiwałam zdolność coraz subtelniejszego używania mojego talentu oraz większą nad nim kontrolę. A to bardzo mi się podobało i... cóż, było niezwykle przyjemne.
Kończyłam właśnie lunch, na który składał się makaron w śmietanowym sosie oraz kieliszek czerwonego wina, półwytrawnego, by smakiem nie przyćmiło makaronu. Radowałam się samotnością, dobrym humorem oraz piękną, nową sukienką. Choć nikt o tym nie wiedział, dziś były moje imieniny i z tego właśnie powodu sprawiałam sobie tą małą przyjemność w postaci rozkosznie ułożonych włosów, czarnych szpilek, drogiej sukienki. Zaś po mój prawdziwy prezent miałam zamiar wybrać się za parę godzin do Tromso....

Trzymając w dłoni kieliszek i delektując się zapachem czerwonego Bordeaux, roztaczającym się znad szklanych ścianek naczynia, zastanawiałam się nad planowaną wyprawą. Will, zajęty dziś dobieraniem się do majtek jakiejś nowej małolaty zgodził się pożyczyć mi samochód już parę dni temu. A to, że udzieliłam mu kilku dobrych rad w kwestii zaciągnięcia dziewczęcia do łóżka? Jakiś mogłoby mieć związek, z jego szczodrością? Oczywiście jego męska duma nie pozwoliła mu okazać choćby cienia bezpośredniej wdzięczności, zaś moje wskazówki, podczas rozmowy, zbył złośliwym komentarzem, wiedziałam jednak, że później postąpił dokładnie według nich. I zdaje się, że z jak najlepszym skutkiem.
Nic mnie nie obchodziły jego miłosne podboje i zabawy z innymi dziewczynami. Nasz związek, jeżeli już ktoś uparłby się, aby naszej relacji nadać taką nazwę, należał zdecydowanie do tych otwartych. Właściwie, to polegał głównie na czerpaniu z siebie nawzajem jak największych korzyści. Zapewnialiśmy sobie rozrywkę, towarzystwo, a z czasem, o dziwo, nawet kogoś, z kim można pogadać. Mimo, że poznaliśmy się dość dobrze, mimo że ja wiedziałam o jego stosunku wobec mnie i kobiet, a on znał moją przeszłość, trzymaliśmy się razem.
Przynajmniej dla mnie było to czymś wyjątkowym, jako że nie potrzebowałam towarzystwa ludzi, by czuć się absolutnie dobrze. A jednak, gdy czasem dopadało mnie dziwne uczucie, rozmowa albo łóżko z Willem pozwalały skutecznie się go pozbyć.
Tymczasem z mojego zamyślenia wyrwał mnie odgłos kroków, zwiastujący czyjeś nieuchronne pojawienie się. Uniosłam brew na widok wpadającego do kuchni Kucharza i jego pomocnika. Zdarzyło mi się już spotkać tego mężczyznę, odpowiedzialnego za przygotowywanie głównych, wspólnych posiłków, jednak nie tu. Ta kuchnia była przeznaczona dla nas, gdyby zachciało nam się przygotowywać coś samodzielnie. Skąd więc Szef Kuchni tutaj? Zainteresowałam się i przyglądałam jego poczynaniom. Pomagier rozstawił na stole, niedaleko mnie zastawę dla jednej osoby a kucharz doglądał skrytego pod pokrywą dania. Nie odezwano się do mnie ani słowem, lecz nie był to wyraz braku szacunku. Było raczej powszechnie wiadomym, a już zwłaszcza wśród obsługi i personelu, że nie należy zaczepiać mnie bez powodu. Starsi przestrzegali przede mną, jak przed niebezpiecznym zwierzątkiem, które w każdej chwili mogło zerwać się z uwięzi. A mi ten stan zupełnie pasował, gdyż oszczędzało mi to wielu czczych rozmów.
Ja również nie obdarzyłam nikogo żadnym słowem. Zjadłam kęs makaronu, upiłam łyk wina obserwując sytuację i czekając na rozwój wypadków.
Wreszcie do Jadalni wkroczył młody, zupełnie przystojny mężczyzna. Jego uroda miała w sobie coś pociągającego, choć w zupełnie inny sposób niż u Willa. Była w niej jakaś doniosła nuta, świadcząca o spokoju i dystansie. Również jego twarz wydała mi się znajoma, choć w pierwszej chwili nie mogłam dojść skąd ją znam. Dopiero słowa Kucharza rozjaśniły mi w głowie.
A więc najstarszy z Królewskiego rodzeństwa również objawił jakiś magiczny talent? Cóż, on przynajmniej wyglądał na księcia, czego o Felixie nie dało się powiedzieć.
-Dziękuję. - odpowiedziałam bez większych emocji, przyglądając mu się jednak z chłodnym, lecz uprzejmym zainteresowaniem. Zwracałam uwagę na jego ruchy, na gesty, na mimikę jego twarzy, gdy przepraszał mnie za zakłócenie mojego spokoju. Nie odpowiedziałam na to nic. Jeszcze przed chwilą powiedziałabym, że rzeczywiście sprawia kłopot. Lecz teraz wzrosło we mnie zainteresowanie i jego obecność nie była mi już przykra. Nim moje spojrzenie mogło wydać się zbyt długie lub zbyt nachalne, zjadłam kęs makaronu ciesząc się jego śmietanowym smakiem. Zerknęłam na potrawę, którą podał mu kucharz i z ulgą stwierdziłam, że zapachowo nie gryzie się ani z moją, ani z winem.

Uśmiechnęłam się kącikami ust słysząc przekąs w jego wypowiedzi. Czyżby następca tronu nie mógł sam zadecydować, co życzy sobie spożywać? Czyżby od maleńkości zmuszano go do ciągłego rozkoszowania się smakiem ryby, która zapewniała i zapewnia Norwegii tak silną pozycję gospodarczą? Cóż za urocza groteska! Najbardziej zadziwiło mnie jednak, jak szczerze rozbawiła mnie ta sytuacja. A jeśli miałam jeszcze jakieś wątpliwości względem własnego toku rozumowania, jego kolejna wypowiedź rozwiała je zupełnie, potwierdzając moje domysły.
Zerknęłam na jego talerz, dochodząc do wniosku, iż wyolbrzymiał problem. Potrawa wyglądała naprawdę zachęcająco. Pachniała również wyśmienicie, aż kusząc by jej skosztować. Cóż, mój własnoręcznie przyrządzony makaron na pewno nie dorastał jej do pięt. Choć z drugiej strony, ciężko porównywać dwa tak odmienne dania. Specjał Norwegii i ulubiona, świąteczna potrawa Gruzińskich dzieci. Cóż za uroczy kontrast, przywołujący w mej głowie wiele wspomnień. Bogato, jak wtedy mi się wydawało, zastawionego stołu, i strzałów dochodzących nieprzerwanie zza okna. Ach zacny książę, raczyłbyś nie wybrzydzać w mym towarzystwie. Chociaż muszę przyznać, że był to naprawdę uroczo subtelny komplement, jakże różny od Willowego "lubię twoje cycki". Widać było jednak trochę prawdy w legendzie o błękitnej krwi. Przekonamy się?
-Nie widzę więc przeszkód, by popracować nad Twoim zmysłem smaku... Książę. - odparłam, zwracając na niego swoje przenikliwie czarne oczy. Tym razem przeszłam na angielski wiedząc, że nie opanowałam jeszcze norweskiego w stopniu wystarczającym, by wyrazić moje myśli. Ostatnie słowo wypowiedziałam po znaczącej, choć delikatnej i nie mającej go urazić pauzie. Sęk w tym, że nie przedstawił mi się nawet, wedle zwykłej grzeczności. A może nie dotyczyła ona Książąt? Jeśli zaś był przekonany o tym, że każdy mieszkający w Norwegii zna jego imię, pomylił się.
Odczekałam chwilę i gdy po raz kolejny chwytał za widelec, posłałam ku jego palcom strumyczek złotej mocy. Oczywiście jej kolor widzieć mogłam tylko ja, w swym, umyśle, gdy dostosowywał moje spojrzenie do potrzeb zdolności. Drobne rozcięcie pojawiło się w miejscu, które dopiero co zetknął z metalem, ja zaś uniosłam głowę w udawanym zdziwieniu, słysząc jego cichy syk. Czyżbym cięła odrobinę zbyt głęboko? Ilość karminowej krwi która płynąc z jego ranki brudziła obrus zdawała się o tym świadczyć.
W tym samym momencie, w którym pchnięcie mojej szarej mocy tworzyło na widelcu ostrą zadrę, mającą być później oczywistym wyjaśnieniem dla jego stanu, ja wychyliłam się w stronę Księcia by swoją, nienaruszoną serwetką okryć jego krwawiący palec.

-Och Książe, każdemu zdarzają się drobne potknięcia. - odparłam pozwalając, by na moje ciemne usta wślizgnął się spokojny i przyjazny uśmiech. Zadbałam, by było w nim dość zarówno ciepła, jak i mego zwykłego dystansu. Bo choć bardzo przystojny mężczyzna, spożywający posiłek obok mnie z każdą chwilą coraz bardziej przypadał mi do gustu, nie miałam zamiaru pozwolić mu poczuć się zbyt pewnie. Nie tak, zupełnie nie tak zdobywało się męskie serca, a dziewczęta, które o tym nie wiedziały, musiały zadowolić się rolą łóżkowych przygód. Ja oczywiście uwielbiałam przygody, lecz oczywistym było, że nie tak należy postępować z... Arcyksięciem.
Zrobiło mi się tak przyjemnie. Gorący dreszczyk pochodzący z jego rany pobudził mój umysł i moc. Smaczny posiłek i wyśmienite wino dopełniały piękna tego popołudnia, spędzanego w nowo poznanym, lecz przecież doborowym towarzystwie. A może by tak zmienić plany, na me dzisiejsze imieniny...? Może nie opuszczać jeszcze tych gościnnych murów...? Kto wie, czy znajomość z Księciem nie okaże się być o wiele korzystniejszą, niż wędrówka przez całą Europę w poszukiwaniach, które mają wszelkie szanse zakończyć się fiaskiem.
-Przykro mi, lecz niestety nie miałam wcześniej okazji poznać żadnego z książąt. Wnioskuję jednak z Twoich słów, że nie jest to zbyt wielka strata...? -powróciłam do poprzedniego tematu, grzecznie nie poświęcając więcej uwagi jego drobnemu skaleczeniu. Wiedziałam, że jako mężczyzna, do tego następca tronu, na pewno nie życzyłby sobie przesadnej troski w tej dziedzinie. Domeną jego płci było pokazowe bagatelizowanie wszelkich niedogodności, mające oczywiście na celu zrobienie wrażenia i zbudowanie wizerunku pełnego siły i wytrzymałości. Reakcja czasem świadoma, czasem mniej, lecz zwykle wynikające po prostu z atawizmu.
Makaron zniknął już z mojego talerza, na dnie kieliszka pozostałą jedynie resztka. Czas zaś upływał nieubłaganie, ukrócając dzień moich imienin.
-Wybacz Ingvarze... - zwróciłam się do niego ostatnim z jego imion, które najbardziej przypadło mi do gustu, wstając - ...niezwykle przyjemnie było mi Cię poznac, mam jednak jeszcze pewne plany na dziś, związane z moimi imieninami. Mam jednak nadzieję, że to dopiero początek naszej znajomości.

//znikąd

Nie umiałam gotować. Nigdy. Byłam jedną z tych osób, które przypalały wodę na herbatę i nie umiały ukroić kromki chleba bez całkowitej demolki dookoła siebie. Do głównej kuchni przypałętałam się głównie dlatego, że nie miałam nic innego do roboty. Rozejrzałam się dookoła. Tu mnie jeszcze nie było - zawsze łaziłam do mniejszej kuchni, bo ludziom nie chciało się tu przychodzić, żeby zrobić mi coś do żarcia, gdy już wyżebrałam. Ale ostatnio nie było nikogo, kogo mogłabym wyprosić (albo w skrajnych przypadkach zaszantażować) aby użył swoich niezwykłych umiejętności i dał mi jedzenie. A głodna byłam, kurwa mać.
Szurając buciorami o ziemię, wczłapałam się głębiej do pomieszczenia, aby oprzeć się biodrem o jedną z szafek. Przygryzana przeze mnie wykałaczka powędrowała z jednego kącika ust do drugiego. Taki już miałam nawyk, bo za dużo fajek i teraz bez czegoś w zębach czułam się jak bez ręki. Beznadzieja.
A skoro o papierosach mowa, to pomyślałam, że dobrze by było zapalić. Może smród kogoś przyciągnie? Wtedy będzie można błagać o żarcie. Wygrzebałam więc z kieszeni zapalniczkę i paczkę nienapoczętych jeszcze Viceroyów, postanawiając zrealizować swój plan. Potem pozostawało już tylko czekać na zbawienie.

Nie miałam swojej Izki, żeby mi gotowała. Nie miałam nawet żadnego męskiego odpowiednika Izki, żeby mi chociaż kupował czipsy, kiedy mi się żreć chce. Mój wymarzony o-kurwa-jakże-zajebisty książę z bajki w czarnym lamborghini chyba się spietrał jak mnie zobaczył i w ogóle się na miejsce nie stawił, bo stwierdził, że on się na księżniczkę pisał, a nie na potwora. No, no. Tak pewnie było.
Ale wracając i ogółem rzecz ujmując, byłam w gorszej sytuacji niż Cook. On kiedy zgłodniał, mógł zadzwonić po Iss i sprawa rozwiązana, a ja musiałam czaić się za rogiem i wypatrywać potencjalnych w miarę dobrych kucharzy. A ten jeszcze miał czelność się ze mnie śmiać i machać mi talerzem przed nosem, pfff! Poprzewracało się w dupie kochasiowi. Już zapomniał, jak to jest być zdanym na własną siłę perswazji?
- Ja Ci kurwa dam ofiarę losu. - burknęłam, gdy zadowolony zabrał mi miskę sprzed nosa. Podążyłam za nią cała niemal instynktownie, ale opamiętałam się w porę, żeby nie rzucić się na jedzenie jak wygłodniałe dziecko z Afryki. Wkurzył mnie. Chuj jeden! Jeszcze się będzie nade mną znęcał! Nade mną, biedną, głodną, drobną kobieciną, które poradzić sobie w życiu nie może!
Chcąc zmienić w ustach wykałaczkę na papierosa, zupełnym przypadkiem pacnęłam dłonią dno miski w ten sposób, by podskoczyła i jej zawartość poleciała na właściciela. Na tą wyszczerzoną, piegowatą mordę, co mi śmiała dokuczyć.

Obrzydliwa czarna małpa! Długie rurki oblane czerwonym sosem wykonały powietrzny taniec - widziałem to w zwolnionym tempie: jak pojedyncze krople odłączały się od makaronu, wirowały pomiędzy mackami dania, a potem, już w dość zauważalnie szybki sposób cała ta przestrzenna rzeźba przekonała mnie o swojej autentyczności oddziałując swoją mokrą cechą na moją twarz. Piegi, uśmiech, roztrzepane włosy - to wszystko zostało ochlapane i stałem przez moment z otwartą buzią. Chyba się nie spodziewałem, że ktoś, komu mógłbym zaoferować dwa dziaby z mojego obiadu, zachowa się w tak ordynarny sposób. Bezwarunkowym odruchem było to, co zrobiła moja ręka. Sięgnąłem nią do czoła i na ramię, by zebrać trochę klusków. Ociekające oliwą, pomidorami, jakimiś cząstkami mięsa kluski zaważyłem w dłoni. Po minie mojej drogiej kumpelki wydedukowałem, że nie wierzyła w to co zamierzałem zrobić. Nie doceniła mnie. Pomidorowokluskowa bomba wylądowała na samym środku jej znikomego, choć na możliwości rezydenckie dość zadowalającego, biustu.
-Moje kluski, ty niecna wiedźmo!- powiedziałem jednocześnie wielce obrażony. Cofnąłem się, bo choć zemsta słodką jest, czasem uświadamia, że jest tylko zachęceniem do wojny. Złapałem szklankę, która stała za mną. Wypełnione lodowatym napojem naczynie stało mi się teraz bronią.
-Może picie do tego?- rzuciłem mrużąc lekko oczy.

W pierwszej chwili byłam zadowolona z otrzymanego efektu. Miał za swoje, że mnie kusił, kiedy byłam głodna. Jednak mina zrzedła mi porządnie, kiedy ten paskud bezpretensjonalnie wepchnął mi rękę pełną spaghetti w biust. Gdyby wycelował w twarz to jeszcze pół biedy, bo za takie rzeczy z reguły się nie gniewam, ale strasznie nie lubiłam, kiedy ktoś tak niezapowiedzianie atakował moją klatkę piersiową. Zwłaszcza, jeśli broń była ciepła, pachnąca przyprawami, czerwona, lepka i brudząca.
- Moje cycki, chamie! - obruszyłam się, starając się zetrzeć resztki jedzenia ze skóry i ulubionej bluzki, chociaż mogłam się domyślić, że to tylko pogorszy sprawę. Nie miałam pojęcia, czy sos się dopierze (bo oprócz na gotowaniu, nie znałam się jeszcze na praniu), więc pozostało tylko się zezłościć jeszcze bardziej. Miarka się przebrała i otwarta wojna miała właśnie się zacząć.
Cofnęłam się mniej więcej w tym samym momencie co on, żeby zbliżyć się do szafki, na której były poustawiane słoiczki z mąką, cukrem i innymi takimi sypkimi rzeczami, których nie wiedziałam kiedy się używa. Bez zastanowienia chwyciłam jeden z nich pod pachę i zerwałam z niego nakrętkę, żeby być gotową do ataku w każdej chwili. Trzeba będzie wziąć dość spory zamach, żeby proszek doleciał do Cooka, bo staliśmy od siebie w dość znacznym oddaleniu. Iście strategiczne pozycje.
- Wolałabym frytki. - mruknęłam w odpowiedzi, mrużąc złowieszczo oczy. Ręce cofnęłam do tyłu na tyle ile się dało, a następnie z rozmachem skierowałam otwarty słoik w stronę chudzielca, kierując na niego sypką, białą zawartość. Mąka, cukier, cukier puder? Jeden pies. Ważne, żeby brudziło.

Pewnie, że w boczki pójdą, bo wbrew ogólnemu przekonaniu w cycki nigdy nie szło. Nie pogniewałabym się specjalnie, gdyby coś mi się przytyło, bo obijanie się kośćmi o szafki i inne duperele wcale nie było przyjemne. Strasznie nie lubiłam, jak baby narzekały na to, że są za grube. Tłuszcz to wspaniała warstwa ochronna! Po to matka natura stworzyła boczki, żeby je mieć.
- Kochanego ciałka nigdy za wiele. - przypomniałam mu, usilnie próbując dostrzec coś w białej chmurze, za którą się chował. Zdziwiłam się, kiedy zobaczyłam go koło lodówki dosłownie kilka sekund później. Albo chmura była na tyle gęsta, że nie byłam w stanie nic zauważyć, albo popierdzieliły mi się talenty jego i Felixa, albo chłopina poruszał się jak ninja i wyjął z chłodziarki jajka z prędkością światła. Jajka. Idealna broń, bo łatwo się nimi rzucało i pięknie się rozpryskiwały, kiedy już dosięgły celu. Ale nie mogłam się poddać, nie teraz! Czeba być tfardym, nie mientkim!
- W Twoich snach, Cook. Giń! - rzuciłam, porywając pierwszą rzecz, jaka napatoczyła mi się w ręce, znaczy się pomidora. Na talerzu leżało ich tam więcej, ładnie ustawionych w rządku, zupełnie jakby ktoś się spodziewał, że dojdzie tutaj do zajadłej walki. Spojrzałam na warzywo w dłoni, a następnie oderwałam zębami jego ogonek, zupełnie jakbym wyciągała zawleczkę granatu. Dziwnym trafem wlazłam kilka dni temu do komputera jakiegoś idioty, który miał wgrane same strzelanki. Teraz fakt, że czułam się jak komandos, został całkowicie wytłumaczony.
Czerwony granat poleciał w stronę Kuka. Brakowało tylko świstu i klekotu towarzyszącemu strzelaniu karabinów, abym poczuła się jak na prawdziwej wojnie. Prześledziłam lot pocisku do pewnego miejsca, z lekkim opóźnieniem wpadając na pomysł, żeby otworzyć drzwi pobliskiej komody i schować się za nimi. Pomyślawszy, że to prawie jak w okopie, stwierdziłam że więcej nie wlezę w komputer żadnego maniaka gier komputerowych.

Nic jej się nie poplątało, a to, że miała takie dziwne wrażenie jak gdybym był niją (z przykrością zaprzeczam), było trochę spowodowane tym, że jej kazałem myśleć, że ta chmura tak długo się utrzymywała. Niczym w filmie, gdy wystarcza przejazd autobusu, by ktoś kto stał po drugiej stronie ulicy znikł. No, i oczywiście pojawianie się zza chmury opadającej mąki było bardzo efektowne.
Nie chciała wię poddać? -A więc zobaczysz mój gniew!- zdążyłem jeszcze powiedzieć i rzucić. Pomidor i jajko mineły się w locie. Zapewne gdyby umiały, przywitałyby się w locie i życzyły sobie nawzajem celnego lądowania. Oba pociski chybiły: moje jajo wylądowało na drzwiczkach szafki za którą skryła się Diena, natomiast jej pomidor rozbryzgł się na ziemi tuż obok moich trampków. Musiałem przynać, że wybrała lepsze miejsce na kryjówkę. Mnie mogły chronić jedynie drzwi od lodówki. Kolejne jajka trafiały wokół jej kryjówki, a ostatnie rzuciłem idealnie w momencie, gdy wystawiała głowę by rzucić w moją stronę kolejnego zgniłego pomidora. Jeden na osiem jajek, ale trafiłem! Jej się udało zapaskudzić mi buty i spodnie. Sięgnąłem na oślep ręką za siebie. Wyczułem kiełbasę, nie no nie będziemy marnować jedzenia. Przesunąłem ręką. Poczułem, że pomidor uderzył w drzwiczki, więc postanowiłem się streszczać. Garnek. Wziąłem go w rękę i wychyliłem się zza drzwi. Coś śmignęło obok mojej głowy. Ej. Czy to było UDKO KURCZAKA? Przegięcie. Padłem na ziemię i postanowiłem doczołgać się do obozu wroga. W międzyczasie zorjętowałem się że mam w garnuszku flaki. Uhuhu, ale mi się kąsek trafił. Walnęła mnie w tyłek jabłkiem, no żesz! -Izolda, oficjalnie masz przejebane- ostrzegłem ją. Wgl od jakiś minut zaczynałem rozumieć jak wielce absurdalna była obecna sytuacja. W sumie prócz tego, że jęczałem, jak we mnie trafiała, podśmiewałem się pod nosem z tej całej bitwy na żarcie. Diena chyba straciła mnie z oczu.to był mój moment wyskoczyłem w górę i wylałem zawartość garnka wprost na jajeczną głowę koleżaki. A w każdym razie tam, gdzie wydawała mi się, że jeszcze stoi.

Dobrze być liliputem. Jak się skuliłam, to ledwo co wystawałam zza drzwiczek, co znacznie ułatwiało unikanie bomb jajkowych, które śmigały w moją stronę z prędkością światła. Jasne, że mnie farciarz trafiał, ale wolałam nie myśleć co by to było, gdybym nie znalazła sobie tarczy z tych drzwi. Kiedy dostałam jajkiem wprost w czoło, nie mogłam powstrzymać głośnego przekleństwa, które zostało jednak znacznie zniekształcone przez parsknięcie śmiechu. I pomyśleć, że ktoś chciałby to wszystko zjeść. Przecież są inne sposoby wykorzystywania jedzenia, ot, na przykład naparzanie się nim w kuchni.
Kiedy skończyły się pomidory, zaczęłam rzucać wszystkim, co mi w łapska wpadło. Celowałam tam gdzie poprzednio, ale wolałam się już nie wychylać, żeby nie dostać kolejnym jajcem. Naleciało mi żółtka do gał i zaczęło szczypać, przez co oczy zaczęły mi łzawić i niewiele widziałam. Dlatego zupełnym zaskoczeniem był fakt, że kiedy odchyliłam się do tyłu, żeby sięgnąć po kubeczek jogurtu, coś zimnego o nieprzyjemnej konsystencji polało mi się na głowę i plecy. Po krótkiej chwili spędzonej w bezruchu, sięgnęłam dłonią do posklejanych kłaków, żeby wyjąć z nich kawałek mięcha. Nienawidziłam flaków.
- Bój się Boga, James. - powiedziałam z pozorną śmiertelną powagą, przecierając oczy, żeby w końcu coś zobaczyć. Rozmazana i oklejona wstałam, uniosłam kubeczek z jogurtem na wysokość jego twarzy i ścisnęłam go z całą siłą, żeby prysnął tej paskudzie prosto w gębę. Miał czas, żeby uniknąć truskawkowej fali (z dużymi kawałkami owoców, prosto z krzaczka!), ja jednak zaczęłam martwić się o to, co będzie moją kolejną bronią. Przemknęłam wzrokiem po okolicy, dopiero po chwili dostrzegając stojący nieopodal tort. A zaraz obok placek jabłkowy. Idealnie!

Serio nie myślałam, że pójdzie tak gładko. Wnioskując po przerażeniu w jego oczach, kiedy podniosłam tort, byłam święcie przekonana, że zmanipuluje mną jakoś tak, żebym sama w siebie tym ciastem walnęła albo żebym go odstawiła i odtańczyła makarenę, żebym przegrała. A tu proszę! Wystarczyło lekko pchnąć, a piegusek sam nadział się na torcisko, doprowadzając do mojej wygranej. To musiał być jakiś podstęp, z pewnością.. ale w momencie, w którym mój bitewny wróg wybuchnął śmiechem, wszystkie podejrzenie zniknęły, a całe napięcie opadło. Zarechotałam głośno i przykleiłam się (dosłownie) do drągala, policzkiem rozsmarowując mu krem na koszulce. Dopiero wtedy poczułam ten smród, który od niego bił.. chociaż nie, chwila, to ja cuchnęłam. Jajko, flaki i owocowa polewa nie były moim wymarzonym zapachem. Do tego pot i przesiąknięte dymem ubrania..
- Patrz Cookie, dałam nam okazję, żebyśmy w końcu się umyli! - zawołałam radośnie, wypuszczając z zębów papierosa. Dopiero teraz skapnęłam się, że prawie odgryzłam filtr w niezapalonej fajce, całej we flakach i kremie. Zmarnuje się, ale palić tego nie miałam zamiaru. Trzeba było wyciągnąć świeżego.
- Znajcie mą dobroć, szeregowy Cook. - pociągnęłam nosem i wpakowałam mu też papierocha w gębę, by następne dobre pół minuty spędzić na odpalaniu go ślizgającą się w palcach zapalniczką. A potem przyszła pora, żeby rozejrzeć się dookoła. To był niezły burdel. Dobrym planem byłoby dać dyla zanim ktoś będzie kazał nam posprzątać.

////////