Główna Kuchnia

// Nie wiem //

Ciężkie czasy wymagają specjalnych środków, więc zmusiłem się i zszedłem do kuchni. W całym bałaganie znalazłem w miarę czysty talerz i wyciągnąłem chleb oraz masło. Gdy kanapki były prawie gotowe, udałem się do lodówki w poszukiwaniu głównego składnika. Musztardy. O tak, nie ma nic lepszego dla podniebienia od kanapki z musztardą. I w cale nie jest to ohydne. No może trochę, ale przynajmniej mam pewność, że nikt mi się do nich nie dobierze.
Spychając kilka rzeczy do kosza, zrobiłem sobie na blacie kawałek wolnego miejsca i usiadłem z gotowymi kanapkami na talerzu. Oczywiście, mój dylemat z brakiem wielu znajomych trwał, dlatego miałem nadzieję, że znajdzie się ktoś bardziej bezpośredni.

co ktoś tu miałby mieć do musztardy? musztarda musi być wszędzie! obok keczupu

/ z usuniętej części /

To co wczoraj przeżyłem. Trudno to ocenić. Nie wiedziałem, gdzie kończyła się rzeczywistość, a poczynały się pijackie majaki, lecz jeśli mam mieć teraz takie jazdy za każdym razem, gdy się schleje to chyba zostanę abstynentem. Wolę zwariować z powodu depresji niż jakiś psychoz. Chociaż to pierwsze odeszło w zapomnienie. Jakby myśl, że nawet po śmierci Mika pozostała sobą i byłaby niezwykle wkurwiona widząc mnie w takim, a nie innym stanie, sprawiła, że wreszcie uznałem, że pora dalej żyć. Byleby inni nie utrzymywali mnie w stanie depresji. A tamte dziewuchy oddadzą mego psa. Przetrzymywały go gdzieś, wmawiając mi, że są na długim spacerku. Sio był ze mną, bo z nikim innym nigdzie nie chciał iść. Tylko on mi został.
- Hmm - mruknąłem, widząc pustki w kuchni. Nawet jakoś tak przytomniej rozejrzałem się po wnętrzu. Naprawdę przy blacie stał tylko jakiś chłopak, zapamiętale smarując swoje kanapki musztardą. Kurna. A byłem przekonany, że etap: zbiera mi się na wymioty, mam już za sobą. Potrzebowałem diabelnie dużej ilości soku. Najlepiej pomarańczowego, ale nie pogardzę żadnym innym. Bo wiecie każdy ma swoją metodę na kaca. Nawet jeśli tak jak mi już powoli przechodził. Także do południa nie wyłazić z pokoju (dowleczenie się do niego było wyzwaniem i wciąż nie rozszyfrowałem tego dziwacznego wpisu na plotkarze o piszczącym Justinie. No nie pamiętałem tego.), a potem starać się żyć i udawać, że wcale ta pieprzona lodówka nie wrzeszczy mi w głowie.
- Cześć - wymamrotałem, opadając na krzesło naprzeciwko chłopaka. Może jednak głupio zrobiłem, przechodząc tutaj? Ale jednak byłem głodny. Szkoda, że całkiem z głowy mi wyleciało, iż tu taki hałas panuje. - Sio jest czysty - dodałem, zapobiegawczo, jakby wybudzając się z transu, bo ostatnio jakaś pedantka mnie z kuchni wywaliła za niego. A i Pouch mi go zabrała pomimo protestów naszej dwójki, by... a nie wiem co. Ważne, że wrócił.

Pochłaniałem kanapkę za kanapką. Byłem na prawdę głodny. Dzień po sylwestrze spędziłem w pokoju (nawet nie wiem czy moim), dochodząc do siebie. Zazwyczaj po tym nie mam apetytu, więc można by rzec iż to mój pierwszy, prawdziwy posiłek w tym roku.
W pewnym momencie dosiadł się do mnie jakiś chłopak. Nie pytał go czy jest głody bo pewnie i tak nie lubi tych jakże pysznych kanapek. Spojrzałem na niego, a następnie na psa. Wystarczyła mi chwila, aby zrozumieć o co chodzi. Oczywiście, moja bezpośredniość nie pozwoliła mi grzecznie się przywitać, tylko od razu przejść do sedna sprawy.
- Dwie tabletki przeciwbólowe przed snem i możesz zapomnieć o kacu na drugi dzień - poradziłem.
Metoda była jak najbardziej skuteczna, a co najważniejsze sprawdzona przeze mnie i to wiele razy. Odwróciłem się na krześle i sięgnąłem po duży karton soku. Postawiłem go przed chłopakiem.
- Ale teraz już za późno. Pozostaje ci to - uśmiechnąłem się.