Mała Kuchnia

Otworzyłam po raz trzeci drzwi lodówki i zajrzałam do środka. Mogłam sobie wiele obiecywać na temat jedzenia, ale żadną z tych obietnic nie byłam w stanie spełnić. Zawsze nadchodził taki moment, że uświadamiałam sobie, że właśnie stoją przy otwartej lodówce, a w ręce trzymam najdziwniejsze rzeczy. Nawet te, których wcześniej nigdy bym nie tknęła, bo mi zwyczajnie nie podchodziły. Teraz, jak na złość, uważałam je za przysmaki, co było niesamowicie frustrujące. Nie miało względu nawet to, że byłam w rezydencji jedynie w odwiedzinach, by pogadać z Prince, potem spotkać się z Aną, Flor i resztą. Yves miałam bliżej. W każdym razie zanim zdołałam cokolwiek zrobić zajrzałam właśnie tutaj. I nie zawiodłam się. O ile moja lodówka świeciła ostatnio pustkami, to ta była rozkosznie wypełniona po brzegi, że aż się cała japa cieszyła. Nawet nie zważałam na to, czy do kuchni mogą wpaść jakieś rozwydrzone małolaty i na widok mojego zaokrąglonego brzucha rzucić coś o dziwkach, nawet tych rozepchanych. W dupie to miałam, bo lodówka była pełna. Ba, nawet gdzieś w żółciutkim szczelnym pojemniczku dostrzegłam jakieś ciasto. I własnie to ono było moim trzecim celem. Wyjęłam je, zamknęłam lodówkę, złapałam łyżeczkę i usiadłam na swoim dawnym miejscu. Obok mnie stała filiżanka z gorącą herbatą. Nad jej powierzchnią tańczyły małe obłoczki, ale ja z chęcią zamieniłabym ją na mocną czarną kawę. No trudno, tak też nie jest źle.
Byłam w połowie wchłaniania cytrynowego ciasta, gdy ktoś się do mnie przysiadł, a ja uśmiechnęłam się szeroko do niego. W tej chwili byłam pozytywnie nastawiona do wszystkich.

Lubiłem gotować. Zapewne miało to również jakiś związek z tym, że uwielbiałem jeść ale i same czynności towarzyszące gotowaniu były przyjemne. Bardzo rzadko jadałem posiłki ze wszystkimi na stołówce albo w jadalni, bo wolałem sam zajmować się przygotowywaniem sobie potraw. Tak nawiasem mówiąc, to trochę byłem na diecie. Po powrocie do rezydencji musiałem wrócić do formy i muskulatury, a takich rzeczy nie dało się osiągnąć bez właściwego żywienia. Nie wyobrażajcie sobie jednak nie wiadomo czego, nie wpierdalałem zieleniny jak jakaś panienka. Moja dieta składała się w głównej mierze z makaronów, mięsa i sera w przeróżnych kombinacjach. Bardzo zaskakujące w przypadku Włocha, nieprawdaż?
Makaron gotował się właśnie w garnku, sos dochodził na patelni, a ja ścierałem ser na tarce, stojąc przy blacie i pogwizdując piosenkę, którą lubiłem, a która właśnie leciała w radiu. Miałem świetny humor. Od rozstania z Earth minęło już osiem dni, a ja miałem wspaniały nastrój. W ogóle przez cały ten czas, chociaż oczekiwałem takiego ataku doła, kopa od depresji, nic takiego nie nastąpiło. Nie miałem potrzeby się urżnąć ani komuś przywalić, sypiałem spokojnie jak dzieciak i nie budziły mnie ani koszmary ani senne marzenia o niej. Sam byłem zaskoczony, że znosiłem to aż tak dobrze. A może raczej, że wcale nie musiałem niczego znosić. Naprawdę. Nic mnie nie dręczyło. Żaden smutek, żadna tęsknota, żadne niechciane wspomnienia, żadne wyrzuty sumienia. Miałem poczucie, że zrobiłem wszystko co mogłem zrobić i odniosłem porażkę. I najwidoczniej potrafiłem się z nią pogodzić w takiej sytuacji.
Odcedziłem makaron, sarkając, bo jak zwykle zrobiłem porcję nie na jedną, ale na dwie osoby. Podobnie z resztą było z sosem. Kręcąc głową i zastanawiając się, komu sprzedać to jedzenie, nałożyłem sobie porcję i już miałem siadać do stołu, kiedy w drzwiach kuchni stanęła pewna osoba.

Uśmiechnąłem się na jej widok. Byłem zupełnie zrelaksowany i nawet jej nagłe pojawienie się nie zmieniło tego stanu.
-Hej Earth. - przywitałem się, zasiadając do stołu. -Dzięki. - dodałem naturalnie, zabierając się za jedzenie. Sam byłem zaskoczony tym, jak swobodnie czułem się w jej towarzystwie. Zjadłem kilka kęsów, po czym obróciłem się ku niej na krześle, przyglądając jej się przez krótką chwilę.
-Co tam słychać? - zapytałem. Cholera, jakie to było nierealne! Jeszcze tydzień temu kochałem się z nią jak wariat penetrując wszelkie zakamarki jej ciała, całując każdy skrawek jej skóry, a potem zasypiałem z nią w ramionach. A teraz w zasadzie nie mogłem nawet podejść i jej pocałować. Po to chyba w końcu zerwaliśmy, czyż nie? Chciałem z nią porozmawiać, bo podczas owego "zrywania" nie mówiła nic o końcu naszej znajomości. Ostatecznie zanim pozwoliła mi uprawiać ze sobą dziki i namiętny seks, wiele lat byliśmy naprawdę dobrymi przyjaciółmi. Byłem ciekawy, czy cokolwiek z tej relacji uda nam się utrzymać. Kurwa, ja w ogóle byłem ciekawy jak to teraz będzie i jak to się dzieje, że jestem w stanie być takim zajebiście wyluzowanym. Przysiąc mogę, że nic nie jarałem. A moje uczucia się przecież nie zmieniły. Dalej kochałem ją nad życie. Dalej była panią mojego serca. Gdyby tylko wyrzekła słowo, wziąłbym ją w ramiona i całował do skończenia świata. Zabrałbym ją gdzie tylko by zechciała i dorobił się z nią stada dzieci. Ba, kochałbym się z nią jak wariat, nawet tu i teraz, na tym stole, choćby miał na nas patrzeć ten srebrny futrzak!

Bezwiednie pogłaskałem Moona, który łasił mi się do nóg. Nigdy nie miałem nic przeciwko zwierzakom, ani przeciwko temu konkretnemu kotu, chociaż wiele osób uważało go za wrednego sierściucha. Co oczywiste, bardziej jednak skupiałem się na Earth i na tym, co do mnie mówiła. Ach, przyjemnie było znowu posłuchać jej głosu, zobaczyć ją. Uśmiechnąłem się widząc tak dobrze znane mi gesty.
-No jasne. - odparłem naturalnie, na to jej głupie pytanie. Jak mogła myśleć, że mnie to nie interesuje? Czyżby sądziła, że z mojej strony coś się zmieniło? Że przestałem ją kochać? Chyba powinienem szybko wyprowadzić ją z błędu. Musiała wiedzieć, że wystarczy jedno jej słowo, żebyśmy znów byli razem. To było ważne. Nie chciałem w końcu, żeby doszło do idiotycznej sytuacji, w której ona chciałaby do mnie wrócić, ale wstrzymywałaby się, sądząc, że ja już tego nie chcę.
-Z mojej strony nic się nie zmieniło Earth. Kocham cię, jak zawsze. - powiedziałem spokojnie i ciepło. Nie chciałem jednak również, żeby ta swobodna (przynajmniej dla mnie), rozmowa przerodziła się jakieś namowy do reaktywowania naszego związku albo żale na temat jego rozpadu, dlatego szybko zmieniłem temat.
-I jakoś leci. Tak jak zwykle, w zasadzie. Dzieciaki mi trochę szaleją ostatnio, zwłaszcza ten nowy, który zamienia się nosorożca. Ma strasznego pecha bo przemiana co i rusz dopada go w jakichś wąskich korytarzach i przejściach. Potem biedny tylko ryczy, zaklinowany między ścianami i trzeba go ratować. Dzisiaj to już był szósty raz. - opowiedziałem jej wesoło, zupełnie tak, jak zwykłem to czynić wieczorami, gdy leżeliśmy razem w łóżku gawędząc przyjemnie.

-Też mu to poradziłem. - odparłem wesoło, wracając przy okazji do posiłku. Rozmowa rozmową ale byłem głodny po porannym treningu. Poza tym miałem pewność, że Earth nie będzie to przeszkadzać, zwłaszcza że sama również zabierała się za jedzenie. Tylko... skąd jej się wzięły ogórki? Znaczy no spoko, ogórki dobra rzecz, ale tak zaraz po truskawkowym jogurcie. Spojrzałem na słoik, który postawiła na stole, unosząc lekko brwi.
-Curry? - zdziwiłem się -Nie, tylko bazylię, oregano i trochę rozmarynu. - odparłem, przyglądając jej się coraz uważniej. No ale z drugiej strony każdy ma jakieś swoje szalone preferencje smakowe. Ja na przykład lubiłem jeść mięsa ze śmietaną. Odepchnąłem te myśli i odpowiedziałem na jej wcześniejsze stwierdzenie dotyczące mojej cierpliwości.
-Nie wiem, nie mam z tym jakiegoś większego problemu. Wychodzi na to, że po prostu lubię dzieciaki. - odparłem, wzruszając lekko ramionami. -Lubię je uczyć jak sobie radzić z tymi wszystkimi problemami. Pamiętam jakie dla mnie było to problematyczne, gdy ni stąd ni zowąd zaczynały mi wyrastać kopyta. - powiedziałem, nieco bardziej zamyślony. Na raz przypomniałem sobie jedną, zabawną po latach historię, która jednak wtedy, gdy się działa, wcale nie wydawała mi się być śmieszną.
-A pamiętasz tamtą jedną wycieczkę, do Paryża bodajże? Zwiedzaliśmy jakiś kościół, był środek mszy, a ja nagle zacząłem się przemieniać! Bogowie, jak mi wtedy było wstyd! Pamiętasz jak znalazłaś mnie w policyjnej stajni? - opowiedziałem ze śmiechem, kręcąc głową. Rany, co to była za historia! Byłem wtedy tak przerażony i tak opanowany przez końskie instynkty, że przebiegłem cały Paryż i schowałem się w jednej z policyjnych stajni. Nie umiałem w żaden sposób wrócić do swojej postaci a przez stres i lęk zapominałem już prawie, czy jestem koniem czy człowiekiem. Dopiero Ziemia, rozmawiająca ze wszystkimi zwierzakami Ziemia znalazła mnie i przemówiła mi do rozumu. Ależ to były stare dzieje.

No, wzięło mnie teraz na wspominki. Szamałem makaron, widelec za widelcem, rozmyślając o jeszcze innych, śmiesznych wpadkach z naszego dzieciństwa i gaworząc z nią sobie jak gdyby nigdy nic. Zaskakujące, jak szczęśliwy się czułem. Chyba osiągnąłem jakiś taki stan wewnętrznego spokoju, związanego z faktem, że już nic nie zależy ode mnie w tej kwestii. Znaczy kwestii mnie i Earth. Mogłem tylko czekać co życie przyniesie. I chyba czułem się z tym zajebiście wylajtowany.
Uśmiechnąłem się do niej szeroko.
-Bo było! - odparłem, z udawanym wyrzutem -Tobie nic nagle nie wyrasta więc nie wiesz jak to jest! A wtedy cały kościół zaczął wrzeszczeć, że szatan, że nie wiadomo co! - pożaliłem się szczerze, wspominając jak stare babcie piszczały i nawijały coś po francusku z przerażeniem i jak ksiądz mało nie zasłabł przy ołtarzu.
-A potem te konie w stajni były dla mnie niemiłe! Jeden to mnie nawet nieźle skopał! - dodałem, już ewidentnie się wydurniając i udając, jaki to ja nie byłem biedny, a jaka to ona nie była zła, że się na mnie złościła. Bogowie, jak ja ją kochałem. Mogłem tak godzinami spędzać z nią czas na luźnych rozmowach, wspominkach i żartach. Mogłem godzinami słuchać jej śmiechu i patrzeć na jej radosne oczy. Robiłbym z siebie durnia do końca życia, byle tylko widzieć ją taką szczęśliwą. Codziennie rano opowiadałbym jej inny żart, aż zaczęłaby się złościć i ganiać mnie po pokoju. Znów zagalopowywałem się tych moich marzeniach.
-Mi też. Ale powiem ci, że ten wyjazd z dzieciakami na którym byłem ostatnio, ten do Londynu, też był fajny. Obyło się co prawda bez takich incydentów ale odrobina adrenaliny ta sama. - powiedziałem, kończąc już swoją porcję makaronu.
-Za tydzień jadę z najmłodszymi polimorfami do Moskwy. Może chcesz się wybrać z nami? Tam chyba nigdy nie byłaś, co? - zaproponowałem jej swobodnie taki pomysł. Och, oczywiście, że marzyłem każdym fragmentem ciała, by się zgodziła. Wątpiłem w to, ale pozwalałem sobie marzyc. Czemu nie? W zasadzie tylko tyle mogłem robić. Marzyc i otwierać przed nią drzwi, z nadzieją, że przez nie przejdzie.

Au. No dobra, zabolało. Już nie musiała dodawać tego cholernego "zdecydowanie", które łamało mi serce. Przez moment chyba nawet spojrzałem na nią żałośnie, ale zaraz odgoniłem przykre myśli. Wzruszyłem lekko ramionami, odłożyłem sztućce, bo udało mi się wreszcie skończyć jedzenie.
-Szkoda. - odparłem szczerze, nie rozwijając jednak tematu. Nie chciała jechać to i nie chciała słuchać, jak bardzo żałowałem. Zbiła mnie za to z tropu swoim następnym stwierdzeniem. Aż spojrzałem na nią zaskoczony, unosząc brwi. A potem uśmiechnąłem się szelmowsko.
-Nie ma sprawy, mogę cię nawet zanieść. - powiedziałem szczerząc zęby w uśmiechu, wstając i porywając ją z krzesła tak jak na nim siedziała - wciąż z ogórkiem na widelcu w ręku. Cokolwiek w niej miałoby mi przeszkadzać? Wolne żarty. Jak zwykle wydała mi się leciutka i delikatna w moich rękach.
-Do ciebie czy do mnie? - zapytałem wesoło, zupełnie ignorując już jej dalszą wypowiedź na temat wyjazdu. W obliczu TAKIEJ nadziei jaką mi właśnie zrobiła, nie mogłem przecież myśleć o czymkolwiek innym. Bezczelnie i bez pytania pocałowałem ją w nos, wciąż szczerząc się wesoło.