Mała Kuchnia

- Przesadzasz - mruknąłem, gdy oznajmiła o zakazie dotykania. Nie raz już się spotykałem z taką reakcją na mój talent, ale to nie stanowiło dla mnie żadnego problemu. W końcu nie istniała rzecz z jaką bym sobie nie poradził. No może poza problemem z Florianem, to akurat było awykonalne. Ale nie z mojej winy tylko ze braku elastyczności umysłowej tamtego osobnika. Ale już dość użalałem się nad sobą. - Widzę przeszłość tylko wtedy gdy chcę i dana osoba się mi nie przeciwstawia. Mogę cię dotykać bez żadnych złych zamiarów - wiem jak to zabrzmiało i dobrze. Własnie tak miało brzmieć. - I nie sądzę, żeby akurat mój talent był wspaniały, czasami niektórych rzeczy nie chciałoby się wiedzieć. - Bzdura, jeszcze nie spotkałem się z taką rzeczą, ale wiem jak zajebiście brzmi narzekanie na swój talent. Dlatego często to mówiłem.
Dokończyliśmy kolacje rozmawiając jeszcze trochę o moim talencie, o naszych przeszłościach, a potem nadszedł czas na przejście do tematu uzdrawiania. Julie moim zdaniem już nie wyglądała na taką co potrzebuje pomocy, ale uparłem się. Niestety okazało się, że nie tylko Deav jest zajęty a wszyscy uzdrowiciele.
Mimo wszystko dobrze spędziliśmy ze sobą czas i do tego stopnia naładowałem swoje baterie, że spokojnie mogłem pójść do jaskini lwa. Bo miałem jeszcze jedną sprawę.

/ z pokoju zapewne /

Moje głupie gadanie wygoniło Mikaelę, a ja zostałam sama bombardując mózg milionem natrętnych myśli. których większość traktowała o Szaku, nie mogłam wygonić go z moich myśli, aż do późnego popołudnia, kiedy to Yael zaproponowała mi upieczenie ciastek. W praktyce oznaczało to tyle, ze ja będę sie urabiać po łokcie a ona siedzieć obok i bujać w obłokach, zapewne marząc o tym swoim wielkoludzie.
Zrobienie ciastek nie zajęło mi nawet pół godziny, łącznie z pieczeniem, więc kiedy wszystko było już gotowe, siostrunia uciekła zabierając ze sobą część ciastek i przy okazji mój powód do nie zaprzątania sobie głowy myślami, które niepotrzebnie mnie denerwowały. Siedziałam więc przy stole i powoli przekładałam resztę ciasteczek do miseczki odganiając wirujące w umyśle myśli. Nie miałam już sił by znęcać się nad sobą, a jedyne co wynikło z moich rozmyślań to to, że muszę porozmawiać z Szakiem, o reszcie pomyślę jutro, gdy odpocznę.
Niestety, jak na złość, pierwszą osobą, która weszła tu po odejściu Yael musiał być obiekt mojego utrapienia. Gdybym zauważyła go wcześniej pewnie schowałabym się pod stół i zasłoniła obrusem. Na moje nieszczęście kontemplacja upośledziła moją spostrzegawczość i zorientowałam się, ze jest tuż koło mnie dopiero kiedy się odezwał. W jego głosie wyczuwałam tak wiele uczuć, zbyt wiele takich, które nie powinny były nigdy zaistnieć i przynosiły mu jedynie ból. Serce krajało mi się na myśl, że żaden mój postępek nie przynosi mu ukojenia, czy zadowolenia, a jedynie rozjątrza ranę, którą zadałam mu ponad pół roku temu. Czułam, że jestem złym człowiekiem skoro nie potrafię pokochać tak cudownego faceta. Już jakiś czas temu uznałam się za przegraną i niezdolną do pokochania kogoś prawdziwie, przynajmniej nie teraz, może kiedy dojrzeję, moja psychika wytworzy zdolność do bezwarunkowego kochania jakiegoś mężczyzny, teraz jednak, nie mam zamiaru jej męczyć, jeszcze nie czas na mnie.
Znieruchomiałam kiedy zaczął zbliżać się do mnie i odwróciłam wzrok czując gorąco napływające do moich policzków. Nie potrafiłam powstrzymać rumieńców czując na sobie jego natarczywy wzrok pełen miłości i czułości. Chciało mi się płakać, gdy widziałam błyski w jego oczach ponieważ moje nie mogły odpowiedzieć mu tym samym.
- W porządku. - Włożyłam ostatnie dwa ciastka do miseczki i ujęłam ją w dłonie po czym bez słowa podsunęłam ją Szakowi.

Phi. Musi być mu naprawdę źle skoro odmawia moich ciastek, przecież zawsze je lubił, zawsze mnie lubił. Teraz chyba już przestał. Bo przecież kochanie nie musi się łączyć z lubieniem, nieprawdaż? Nawet się mu nie dziwię. Łamię mu serce za każdym razem gdy mnie widzi, nic dziwnego, że się tak zachowuje. Odrzucenie mojej propozycji jest dla niego wstępem do odrzucenia mnie. Niech próbuje sobie radzić z odkochiwaniem się jak chce, nie obrażę się nawet jeśli nawrzeszczy na mnie i wyzwie od najgorszych.
Jednakże z tą mrożoną herbatą przesadził, zupełnie jakby uznał, ze nie pamiętam, że to 'badziewiaste, rozwodnione gówno zaprawione zyliardem konserwantów powinno zostać zakazane, a przynajmniej nie powinno się używać słowa herbata w nazwie bo koło herbaty to to nawet nie stało'. Wywróciłam oczami widząc lekkie skrzywienie na jego twarzy po wypiciu tej podróbki herbaty, zachowywał się nieco dziecinnie, ale jak juz powiedziałam: jeśli mu to pomaga niech robi co chce.
- No oczywiście. - Uśmiechnęłam się nieco krzywo. - Przecież ja piekę tylko na specjalne okazje, nie co drugi dzień. - Wyraz mojej twarzy złagodniał, nie potrafiłam odstawać teraz przy nim żadnych cyrków. Odwróciłam się do niego plecami i postawiłam miskę na stole. Przez chwilę wodziłam palcami po jej brzegu i zbierałam się na odwagę, powoli mi jej przybywało jednakże nie potrafiłam znaleźć odpowiednich słów. Zaciskając dłoń na krawędzi stołu odwróciłam się i uśmiechnęłam delikatnie. - Możesz na mnie nawrzeszczeć jeśli chcesz. - Wzruszyłam ramionami jakby nic to dla mnie nie znaczyło. - Nigdy tego nie zrobiłeś, a powinieneś... ulżyło by ci. - Zagryzłam wargę i wgapiłam się w moje buty, czasami naprawdę potrafiły mi coś podpowiedzieć, dziś jednak milczały i musiałam radzić sobie sama. - Ja za to nigdy cię nie przeprosiłam, a powinnam. Żeby chociaż raz być fair w stosunku do ciebie.

/uznajemy, ze to wszystko w nowej dacie, c'nie? XD /

Usiadłam na stole i majtając nogami przyglądałam się Indianinowi. Nie podobało mi się to co widziałam: zmarszczone czoło, zaciśnięte usta, żal i gorycz w oczach... i tyle smutku. Nie mogło zmieścić si w mojej głowie, że to ja jestem ich powodem. Nie wyobrażałam sobie, że komuś mogłoby tak na mnie zależeć i przez to nie rozumiałam zachowanie Shaque'a, widziałam jego ból, ale nie wiedziałam jak mu ulżyć, bo uznał go za pewnego rodzaju stała, która ma mu towarzyszyć do końca życia. Było to dla mnie tak absurdalne zachowanie, że wydawało mi się nawet śmieszne.
- Pomyślałam, że może ci ulży, gdy się jakoś na mnie wyżyjesz. Zawsze wolałeś odreagowywać agresywnie. - Zeszłam ze stołu i podeszłam bliżej niego. Oparłam się plecami o lodówkę i wysłuchałam do końca jego argumentację. - Nie masz. - Wywróciłam oczami i ustałam na palcach, od tak, by trochę rozruszać stopy. - Może i teraz nie robiłam nic złego, ale wcześniej nieświadomie pogrywałam z Twoimi uczuciami dając ci nadzieję. To nie powinno było się przydarzyć, bo teraz masz do mnie jeszcze większy żal niż wcześniej. Jesteś wściekły... przez to z Tobą robią twoje uczucia. - Westchnęłam cicho i schowałam się za firanką włosów. Patrzyłam na niego kątem oka i cierpiałam w duchu widząc ten smutek w jego oczach. Nie mogłam go znieść. Naprawdę wolałabym, żeby mnie znienawidził, żeby chciał bym zginęła, cokolwiek, byle tylko przestał już się męczyć, użalać nad swym losem i... byle przestał mnie kochać.
Naprawdę jestem jakaś nienormalna... przecież większość dziewczyn marzyłaby o takim facecie, zakochałaby się w oka mgnieniu, a ja? Niedorozwinięta emocjonalnie nic nie potrafię z siebie wykrzesać choć on tak bardzo na to zasługuje. Powinny być terapie dla takich jak ja.

Odwróciłam wzrok i westchnęłam pod nosem. Od kiedy się zakochał zachowuje się jakby zjadł wszystkie rozumy a ja byłabym dzieckiem, któremu ciągle mówi się: 'zrozumiesz, gdy dorośniesz', a sam często zachowuje się jak duże dziecko, takie, które dostało wypasiony rower albo poszło do gimnazjum i czuje się strasznie dorosłe. Może niedługo zacznie jęczeć: 'kiedy byłem w twoim wiekuuu... '. Pf... Nieco ponad dwa lata różnicy, ale zanim 'niesamowicie potężne uczucie' zaczęło targać jego duszą zachowywał się jak na dwudziestolatka przystało. Potrafił się wyluzować, czasem, mimo swej rezolutności, zrobił coś głupiego, a teraz? Czuje się niesamowicie doświadczony przez los, ma na karku dwadzieścia lat doświadczeń, które zsypały się na niego w ciągu pół roku i zachowuje się wobec mnie jak wobec dziecka. Yhym... jeżeli zakochanie w szczenięcym wieku ma tak wyglądać to ja dziękuję, poczekam do pięćdziesiątki, a nawet jeśli przydarzy mi się to wcześniej poczekam aż przejdzie, nie będę nikomu mówić, bo przez to wszystko się komplikuje. Już nie potrafimy rozmawiać tak jak kiedyś. Mój wzrok ucieka w bok, jego natarczywie mnie świdruje. Moje ręce chowają się za plecami by połączyć palce w bolesnym tańcu, jego wyciągają się ku mnie, a ja muszę je odtrącić, by nie dać mu nadziei, ale go ciągnie do mnie i nalega, prosi oczami, błaga gestem, a kiedy ulegnę szybko przychodzi opamiętanie i muszę uciekać krzywdząc go. On cierpi, ma złamane serce, ja nie śpię nocami męczona wyrzutami sumienia. Potem on znów przychodzi i wszystko zaczyna się od początku. Mówi, że tęskni i ściska mą dłoń, a ja muszę się odsunąć z przepraszającym wzrokiem i stanąć do niego plecami by ukryć szklący się wzrok i drgające usta.
Nie mógłby mi tą swoją psioniką wymazać pamięci i wrócilibyśmy to starego, przyjacielskiego układu? Wydaje mi się, ze byłoby łatwiej, przynajmniej mi.

No więc kurwa. Nie miałem pojęcia, o co chodziło, ale od paru dobrych dni działo się w moim otoczeniu coś cholernie dziwnego. Albo to ze mną było coś nie tak, choć właściwie takiego rozwiązania nie uznawałbym za żadne pocieszenie. Ludzie mówili mi, że widywali mnie w różnych miejscach, podczas pogawędek nawiązywali do rzeczy, o których rzekomo rozmawialiśmy jeszcze tego samego dnia albo dzień wcześniej i generalnie, kurwa, wychodziło na to, że byłem zupełnie pojebanym idiotą z chorobą dwubiegunową albo jakąś dziwną odmianą rozdwojenia jaźni. Serio, kurwa, niby mógłbym zwalić całą winę na jakieś podejrzane prochy, ale nie ćpałem niczego od pieprzonego miliona lat. Więc jakim cudem? Czyżby te wszystkie umoralniające hasełka i plakaty nawołujące do porzucenia wszelkiego rodzaju używek, bo te wyraźnie i trwale szkodzą na psychikę, okazały się prawdziwe? Kurwa mać. Mądry Lyytikainen po szkodzie.
Zastanawiałem się nad kwestią moich dziwnych mentalnych problemów nieustannie, dlatego dzisiejszy ranek nie był wyjątkiem. Od rana - przez to wszystko nawet nie chciało mi się pić (kto wie, może to z przechlania organizmu mój mózg odmówił mi w końcu współpracy?), przez co poprzestałem wczorajszego wieczora na śmiesznie małej jak na mnie ilości alkoholu, co z kolei było przyczyną tego, iż zwlekłem się z łóżka znacznie wcześniej niż miałem to w zwyczaju po imprezach - włóczyłem się w niezbyt dobrym nastroju po rezydencji, zastanawiając się, o chuj w tym wszystkim chodziło. Przechodząc bez celu korytarzem obok małej kuchni poczułem zajebisty zapach świeżych, prawdopodobnie kurewsko dobrych ciastek domowej roboty i po prostu nie mogłem się opanować, by tam nie zajrzeć. A nuż pieczeniem zajmuje się jakaś przemiła niewiasta, która przy odrobinie szczęścia... Yves. To była chyba ostatnia kobieta, której się tam spodziewałem. Znaczy, kurwa, jasne, wiedziałem, że ona lubi bawić się w te wszystkie kuchenne sprawy, ale mimo wszystko, jej widok mnie zaskoczył. Szczególnie w takim towarzystwie. No, kurwa, czy ten jebany poranek nie mógł być jeszcze gorszy? Jasne, nie ma to jak pieprzone dziury w pamięci, głęboko rozwinięta schizofrenia, a na domiar wszystkiego jeszcze zajebiście uroczy widok tego pieprzonego kretyna z Yves z rana. Hura, kurwa, świat jest piękny, zajebmy się wszyscy na miejscu. Nie to, że widok Yvy z jakimś typem robił na mnie wrażenie, no bo niby, kurwa, czym miałbym się przejmować? Byliśmy dorośli, każde z nas miało prawo do swoich prywatnych spraw, jakkolwiek durnie to nie brzmiało, nie? I serio, chuj mnie to obchodziło. C h u j. A wkurwiło mnie to wszystko, bo... Bo to był ten jej jebnięty typ. Zatrzymałem się w drzwiach i oparłem ramieniem o framugę, beznamiętnym wzrokiem obserwując tę jakże romantyczną scenkę. Nie miałem pojęcia, o cholerę tej dwójce chodziło, ale wyglądało to na scenę rodem z jakiegoś pierdolonego 90210.
- Czyżbym przeszkadzał, skarbie? - zapytałem najbardziej neutralnym tonem, na jaki było mnie w chwili obecnej stać, z rozmysłem zwracając się wyłącznie do Ainsworth. Nie miałem najmniejszego zamiaru gadać z tym jej Apaczem czy skąd on tam się wziął. Doskonale wiedziałęm, że moje pytanie nie miało najmniejszego sensu, ponieważ, kurwa, nie byłem aż tak głupi, by nie zorientować się, że są w trakcie jakiejś poważnej rozmowy i owszem, przeszkadzałem, ale chuj mnie to obchodziło. Ostatnią rzeczą jaką chciałem teraz zrobić było opuszczenie tej cholernej kuchni i powtórne zostawienie ich samych. Oczywiście wyłącznie przez wzgląd na te ciastka.