Mała Kuchnia

- No to miałeś ciekawe życie, nie powiem - przyznałam nadal w miarę przyjaźnie uśmiechając się do niego. Znów przytoczę to, że przypominał mi Mike'a. Też z zasady nie powinnam go lubić, a jednak wzbudzał we mnie pozytywne emocje, na tyle bym dalej chciała z nim rozmawiać. Bo chciałam. Nie wiedziałam tylko ile dam radę. Dlatego postanowiłam nie przedobrzać i na razie zakończyć spotkanie. Niech miłośnik byczych jąder i wypadków domowych, sobie ode mnie odpocznie. Bo nawet jeżeli ja go lubiłam, to zawsze istniało ryzyko, że im więcej czasu spędzimy tym on może nabrać do mnie więcej podejrzeń i wtedy on może być do mnie źle nastawiony. Tego byśmy nie chcieli. Bo jednak Levi idealnie nadawał się na kogoś, którego można tak po cichu wyzyskiwać. Ale po cichu-cichu. Nie za szybko. - Z chęcią opowiedziałabym ci o tym co lubię, a z jeszcze większą chęcią - o tym czego nie. Ale musimy z tym jednak zaczekać. W sumie siostra na mnie od jakiegoś czasu już czeka. Przydałoby się z nią zobaczyć, skoro jej obiecałam. - Jezu, jak ja nie cierpiałam kłamać. Zupełnie mi to nie wychodziło, bo zawsze brzmiałam cholernie nieszczerze. To chyba jasne, że nawet jeżeli bym była z kimś umówiona to nie przerywałabym swoich zajęć żeby zdążyć. Po prostu. Ale czasami trzeba skłamać. Może Levi się nie zczai. A może ja na serio odszukam Nibiru i ją trochę podręczę? Miała mi skombinować włosy, choć w sumie ja też mam teraz włosy. Włosy Zoi. No to pokażę swoją zdobycz. Fajnie, mam już plan. - No to do zobaczenia, bliznowaty - pomachałam mu na pożegnanie i wyszłam z kuchni.

Zegarek wskazywał godzinę trzynastą czterdzieści pięć, co oznaczało tylko jedno. Nadeszła pora na jakąś przekąskę. Poniedziałek był dniem mniejszej kuchni, wtorek większej, środa tej przy pokojach, czwartek wyjścia na miasto, piątek ponownie małej, sobota dużej i niedziela dużej. Oczywiście zdawałem sobie sprawę z tego, że mało kogo obchodzi to jakie konkretnie mam upodobania co do miejsca spożywania moich posiłków, ale to nie zmieniało faktów, że w poniedziałki jem w małej kuchni, we wtorki w dużej, środy w tej przy pokojach, w czwartki wychodzę na miasto, w piątki jadam ponownie w małej, a w sobotę i niedzielę zaglądam do dużej. Tak właśnie było. Choć czasami czułem przerażenie na myśl, że coś może utrudnić mi tą mała rutynę, na przykład jakieś nieodpowiednie towarzystwo. Nie do końca jestem pewien co bym w takim wypadku zrobił, ale na pewno skorzystałbym z tego małego daru jakim obdarzyła mnie natura. A mianowicie moim krzykiem. Zadziwiający był to fakt, a zarazem bardzo niezwykły, że w takim zupełnie zwyczajnym miejscy stłoczyło się aż tyle niezwykłych ludzi. Oczywiście powziąłem już pewne badania, zapisałem mnóstwo notatek na temat naszych przypadłości i byłem na najlepszej drodze odkrycia tego co dokładnie jest podstawą naszych zmian, dzięki którym różnimy się od reszty ludzi. Ale póki co te wiadomości zachowam dla siebie, w końcu żaden mądry człowiek nie powinien mówić o tym co jeszcze do końca nie potwierdził. To świadczy o jego braku zdrowego rozsądku. A co jak co, ale zdrowym rozsądkiem mogłem się spokojnie pochwalić na salonach. Oczywiście gdybym odnalazł tutaj gdziekolwiek jakiś salon odpowiadający moim standardom, co było wręcz nie do wyobrażenia. Pozostawało mi jedynie pogodzić się z tym co mamy tutaj na miejscu i dostosować się. Dostosowywanie się jest w sumie wyższą sztuką, ale nie byłbym sobą, gdybym nie opanował jej perfekcyjnie. Dlatego teraz z nawet niezłą miną (niezłą bo od zawsze mimika była moją piętą achillesową i o wiele bardziej wolałem zachowywać stale obojętną minę, ale niestety ludzie źle to przyjmowali) wkroczyłem do kuchni wlepiając wzrok we wszystko. Nie chodzi o to, że miałem jakiegoś zeza. Zwyczajnie zanim gdzieś wszedłem musiałem dokładnie się przyjrzeć temu z czym mam do czynienia. Tym razem był to Desmond oraz jakaś podobna do niego blondynka. Nie kojarzyłem jej, ale jego tak. Czasami los kieruje naszym życiem i na niektóre sprawy nie masz wpływu. W tym przypadku było to współdzielenie pokoju z Desmondem. Choć tak szczerze, to nie wierzyłem w los. Wierzyłem w zwykły potok zdarzeń zależy jedynie od ludzkich decyzji. I tyle w temacie.
- Desmond - przywitałem się przystając na chwilę na środku kuchni. Blondynka siedziała w ten sposób, że dostanie się na moje zwykłe miejsce było utrudnione. A trzeba zaznaczyć, że jadałem przekąski jedynie na tym miejscu. Zajęcie innego miejsca było WYKLUCZONE. Lecz zanim jeszcze planowałem zająć swoje miejsce musiałem przygotować swój posiłek. Dam więc jej czas. Może opamięta się i usiądzie jak człowiek. - Będę robił gofry - zakomunikowałem zupełnie nie zwracając uwagi na toczącą się rozmowę. Nie wspominałem oczywiści o gofrach z uprzejmości, by dowiedzieć się czy też mają ochotę. Nie obchodziło mnie to wcale. Celem mojego komunikatu było nawiązanie interakcji z ludźmi. Czasami trzeba ją nawiązywać. Poza tym jeżeli już na serio chcą moje gofry to będą mogli poprosić i zawczasu będę miał możliwość naszykowania większej ilości składników. Jednak pozostaje nadzieja, że nie będą się mieszać.

Moim zdaniem wymyślanie sobie imion było zachowaniem niewłaściwym. Jeżeli nosiło się jedno imię od urodzenia, to powinno się mieć je do śmierci. Inaczej wszystko się niepotrzebnie miesza i wprowadza zamęt. Podobnie było z nazwiskiem. Kobiety po ślubie nie powinny sobie zmieniać nazwisk, z tych samych powodów, które wymieniłem wcześniej. Niepotrzebny zamęt jest jeszcze bardziej zbędny niż ten zamęt mający coś na celu. Bo takie też istniały i miały się dobrze. Zbyt wiele rzeczy miało się dobrze, choć wcale nie powinno się mieć. Ale ja to jeszcze zmienię. Całe życie przede mną.
- Niczego nie zapominam, Desmond - odpowiedziałem krótko. Mało brakowało a znów bym w tej chwili wygłosił mowę na temat imion i ich stałości, ale w porę się powstrzymałem. Nie należało wygłaszać swoich mów w towarzystwie osoby, której się nie znało. Mogła ukraść twoje ładne argumenty, a potem wykorzystywać je na swoją korzyść. Nienawidziłem plagiatów. Podobnie jak nienawidziłem nowych znajomości, ale najwyraźniej do tego musiałem się w końcu przekonać. To była nieodłączna część życia tutaj. Nowe znajomości. Boże. Nie odpowiedziałem jej, że też mi jest miło tylko dokładnie ją sobie obejrzałem. Jak już wcześniej zauważyłem była podobna do Desmonda. Ale jeden szczegół mi się nie zgadzał. A w zasadzie to wcale nie był szczegół, a poważny fakt. - Ale ty nie masz siostry, Desmond. Nie możesz nagle mieć siostrę skoro wcześniej jej nie miałeś. Znaczy możesz, ale na pewno nie w wieku nastoletnim. Najwyżej niemowlęcym. Czy coś przeoczyłem? - zwróciłem się do chłopaka, a potem odkładając na kuchenny blat karton z mlekiem jeszcze raz spojrzałem na blondynkę. Wypadało by się odezwać. Tak. Zdecydowanie właśnie tak. - Marshall Wilbert Throckmorton, w żadnym wypadku Marsh, a już na pewno nie Pianka - spojrzałem znacząco na Desmonda. Te nasze spory o to jak zwracać się do siebie wzajemnie chyba nigdy nie będą mieć końca. - Czyli jednak będzie potrzeba potrójną porcję składników - westchnąłem głośno sięgając jeszcze po mąkę. Do przewidzenia. Ludzie za bardzo lubią jeść by odmawiać gofrów. - Spoko. No spoko. Nie ma sprawy. Będzie potrójna porcja - nadal marudziłem pod nosem. O nie, ja nie będę w żadnym wypadku zdradzał swojego podawania gofrów, albo tego co myślę o rezydencji. To zbyt poważne sprawy by rozpowiadać to na prawo i lewo. Nie ma mowy.

Desmond był dosyć dziwną osobą i jak już wspominałem gdybym nie dzielił z nim pokoju od jakiegoś czasu, to pewnie omijałbym go szerokim łukiem. Wszystkich bym omijał szerokim łukiem gdyby nie to, że na dłuższą metę to przynosi pewne niekorzyści. Jak na przykład całkowite oderwanie się od rzeczywistego świata i obojętność na cierpienie widziane w przypadkowy sposób. W moim przypadku o takie oderwanie się było bardzo łatwo, wręcz wciąż znajdowałem się na granicy pomiędzy oderwaniem, a staraniem się dostosować do zwyczajów zwykłych ludzi. Było to dosyć trudne zważając na to, że nie miałem na to najmniejszej ochoty, a tylko nikłą motywację ograniczającą się do tego co powiedziałem wcześniej, czyli niekorzyści tylko czekające na to, aż się odzwyczaję od społeczeństwa. Jakie dokładniej to były niekorzyści? No cóż, niestety nasz świat opiera się na systemie ty coś robisz, ci za to płacą, ja z tego korzystam, ale nadal nie mam pewności czy nie zrobiłeś tego w zły sposób. Kontakt z ludźmi jest konieczny, więc w moim przypadku konieczne są próby kontaktowania się z ludźmi. Dlatego nie postanowiłem zignorować siostry Desmonda, po tym jak ten wyszedł. Ale to był tylko jeden czynnik. Istniała jeszcze szansa, że Prudence poskarży się bratu na moje zachowanie, a potem mogę mieć problemy w czasie dzielenia pokoju. Jakby samo dzielenie się nie było już problemem. Problemem było też ciągle zmienianie ilości składników na blacie. Z jednej na trzy porcje, a teraz z trzech na dwie. I jak można się nie denerwować? Nie można.
- Podwójna, nie inaczej - przyznałem jej rację. A potem odłożyłem parę jajek z powrotem do lodówki, pozostałe natomiast wbiłem do miseczki. - To dobrze, że z chęcią. Bez twojej chęci bym ci nie zrobił - rzuciłem jednostajnym tonem pozbawionym jakiejkolwiek emocji. Często tak mówiłem, tylko od czasu do czasu przypominałem sobie, że należy włożyć więcej wysiłku w swoje wypowiedzi, bo inni ludzie mogą pomyśleć, że ich sobie olewasz. Ale jak można pomyśleć, że olewam, skoro robię gofry?
Gdy podeszła do mnie bliżej zamarłem i na chwilę zaprzestałem czynności. Spojrzałem na nią i odłożyłem miskę, by zrobić taki kulisty ruch ręką między nami jakbym coś chciał zobrazować. I chciałem.
- Przypatrz się. To jest granica mojej przestrzeni osobistej. Gdybym mógł przywiesiłby na niej tabliczkę z napisem wstęp wzbroniony, ale nie mogę, więc informuję cię ustnie - w tej chwili powróciłem do przyrządzania gofrów. - Ponad dwa miesiące - odpowiedziałem na jej pytanie. Oczywiście znałem dokładną ilość dni, a nawet godzin, ale raz gdy odpowiedziałem na identyczne pytanie z takimi szczegółami dziewczyna dziwnie na mnie spojrzała i odeszła. To była dobra lekcja, z której wyciągnąłem wnioski. Niestety nie wszystkich sytuacji da się przewidzieć, więc nie wiedziałem czy mam mówić co sądzę na temat tego 'polubisz moją siostrę' czy się powstrzymać. Bo jednak zakładanie z góry, że się kogoś polubi bardziej niż osobę, którą dopiero co się poznało i nie wyrobiło się o niej zdania, było śmieszne. - Załóżmy, że jest i będzie tak jak mówisz. Łącznie z słuchaniem. - Nienajlepsze rozwiązanie, już zdołałem się domyślić. - Ale możesz mówić, póki co panuje jeszcze wolność słowa.

Nawet robią takie zwyczajne danie jak gofry nie potrafiłem odmówić sobie stu procentowej dokładności. Podczas przyrządzania liczyło się wszystko, a jakakolwiek drobna pomyłka równała się z moją porażką. Porażek jednak nie tolerowałem i nie przyjmowałem myśli, że taką mogę mieć. To było na tyle nierealne, że z czasem nawet zapomniałem, że któregoś razu może człowiekowi coś nie udać i stawiałem wygórowane oczekiwania wszystkich, których znałem. Przyznaję, za wielu ich nie było ale zawsze to jest jakaś wkurzona grupa, która oczywiście nie potrafi pojąć tego jak ważne dla mnie jest sztywne trzymanie się reguł i czepianie się szczegółów. Patrzyli na mnie jak na skończonego idiotę kiedy z linijką składałem i układałem swoje ubrania, albo właśnie podczas gotowani odmierzałem każdy najmniejszy gram, czy mililitr wszystkiego co było mi w danym momencie potrzebne. Pozostał tylko jeszcze jeden szczegół, który był mi konieczny do tego, by odmierzyć idealną porcję dla Prudence.
- Mogłabyś mi odpowiedzieć na trzy pytania? Ile masz wzrostu, ile ważysz i jak często uprawiasz sport? Na ostatnie pytanie masz cztery możliwości odpowiedzi: a. parę razy dziennie; b. raz dziennie; c. raz tygodniowo; d. raz na miesiąc albo wcale - przystanąłem na chwilę wymierzając pustą miarką w stronę dziewczyny. Nie mrugałem, bo wiedziałem, że mruganie może rozpraszać. Znaczy mnie rozpraszało, innych chyba bardziej zniechęcało ciągłe patrzenie. Nie miałem jednak zamiaru zmieniać swoich przyzwyczajeń ze względu na innych. Mruganie jest jedynie konieczne by nawilżyć oczy, wcale nie trzeba stale tego robić. Może i lekko piecze, ale przecież nic się nie stanie jak przez chwilę nie będę mrugał. I tak nie zrozumiecie. I tak uznacie, że wywieram zbyt wielką presję na rozmówcy patrząc w ten sposób. To zdecydowanie nie jest moja planeta. - Nie obchodzi mnie to czy inni się denerwują. Ich sprawa, niech sobie sami z tym radzą. Denerwujesz się przy mnie? Tak czy nie? - kolejne pytanie wymierzone miarką. Powinienem ją już odłożyć na miejsce. - Nie widzę powodu by odczuwać przyjemność z powodu uczuć innych osób. Moje uczucia są moje własne. Nie spowodowane denerwowaniem się innych. - No patrzcie, odłożyłem miarkę i od razu odeszła mi chęć na zadawanie kolejnych pytań. Ciekawy przypadek, pewnie dałoby się to jakoś ładnie zamknąć w regułkę. Zastosować jakieś prawo. Pomyślę nad tym i opatentuję. - Rezydencja jest w porządku. To bardzo dobrze postawiony budynek. Ma mocne fundamenty. - Nareszcie jakiś w miarę ciekawy temat na rozmowę. No proszę, proszę.