Zagubiony korytarz

Taki, na który trafiasz przypadkiem w nocy, gdy wędrujesz na wyżerkę o północy.
Nie wiadomo dokąd prowadzi bo i nikt się tam zbyt daleko nie zapuszcza.
Podobno Pouch trzyma w pokoju na samym końcu swego pupilka... Cerbera.

Ludzie to hipokryci. Jeżeli nie lubią ciemności, dlaczego godzą się na życie w takim klimacie, gdzie ciemność to rzecz powszednia? Przynajmniej przez jakiś czas. Nie przeszkadza mi półroczna noc, która naciera na Skandynawię, dlatego nigdy nie usłyszycie, bym jęczał z tego powodu. Prawdę mówiąc, rzadko kiedy jęczę. A gdy już to robię, to wyłącznie w głowie. Zamknąłem oczy, a gdy je otworzyłem zamiast leżącej nago Earth zobaczyłem tylko ciemność. Nie, żebym myślał tylko o tamtej. Tylko właśnie sobie uświadomiałem, że tracę przyjemny wieczór na rzecz... no właśnie. Pojawiłem się znikąd tuż za dziewczyną o ciemnych puklach. Trudno było ją złapać, bo zazwyczaj była niewidzialna. Należą mi się brawa za wytrwałość. Oceniając z tyłu jej sylwetkę, dałbym dziesięć. Lubię długie ciemne włosy, latynoską urodę i kobiecość ukrytą za wyszukanymi sukniami.
-Więc, finalnie udało mi się odkryżc sekret panny Sybilli.- oświadczyłem półgłosem, powoli ważąc słowa. Oparty o ścianę korytarza oglądałem jej reakcję na moje niespodziewane słowa. Ciekawe jak szybko się zirytuje.

Dobre pytanie. Co też ja tu robiłem. Zrezygnowałem z przyjemnie zapowiadającego się wieczoru z Ziemią, na rzecz niemiłej mi Sybilli. Kuszę los wchodząc butami w życie tej kobiety. Ale bynajmniej nie robiłem tego nieświadomie. Musiałem znać możliwe konsekwencje swych czynów, dlatego zanim coś powiedziałem czy zrobiłem, musiałem najpierw sobie to wszystko poukładać w głowie. Teraz jeszcze miałem możliwość odwrotu. Ale niestety, nie jestem jednym z tych, którzy się wycofują już na starcie. Może działania są przemyślamne, zdecydowane, osiągają zwycięstwo. Zazwyczaj. Tutaj nic nie mogłem przewidzieć, domyślałem się jedynie. Pragnienie posiadania zaplecza zaślepiało mą egoistyczną wizję władania. Według Buddy całe cierpienie pochodzi z pragnień ludzkich. Więc wkraczałem na ścieżkę cierpienia?
Odpowiedź jest prosta - szedłem tą ścieżką od samego początku życia. Gdy ktoś chce więcej, dostaje więcej. I gdzie tu znajduje Budda cierpienie?
-Jeżeli zadałbym Ci to samo pytanie, zapewne nie odpowiedziałabyś mi. Czemu więc ja miałbym to robić? - rozpocząłem swoje przedstawienie. Odsunąłem się od ściany i podszedłem w jej kierunku.
-Ale jestem zdania, że chętnie porozmawiałabyś ze mną o czymś bardziej Cię interesującym
Sięgnąłem niezrażony jej twardym wzrokiem do jej włosów, które przesłaniały mi idealny kształt jej twarzy. O, tak było lepiej.

Wbrew pozorom nie zamierzałem owijać w bawełnę całego naszego spotkania, bo zapewne i Murzynom znudziłyby się roboty i mi odechciałoby się tak sobie utwrudniać życie. Według Black należało brać to co jest, to co się shce, bez względu na konsekwencje? Naiwne i dziecinne. Czyż mogłem prosić o cokolwiek lżejszego noże właśnie ona?
-Jaka wrażliwa- zadrwiłem z niemałym zadowoleniem. Na nieszczęście dla Sybilli, nie uznawałem granic intymnych. W pewnym sensie uważałem, że kontakt fizyczny był sprzężony bezpośrodnio z rozmowami. Luźne pogawędki z moim udziałem nie miały miejsca bytu. Pozostawały intrygujące epizody.
Westchnąłem znów odsuwając się na małą odległość. Dobrze, że tu mieliśmy zapewnioną prywatność.
-O tym co chcesz najbardziej zrobić. To o czym marzysz każdej nocy, każdego dnia tlko o tym myĺisz. - powiedziałem powoli wpatrując się w nią. Chyba nie sądzi, że zakrzyknę na cały głos: uwolnimy twych rodziców!

3... 2... 1... start !

Bycie trampem to najlepsze co może cię spotkać, idziesz sobie beztrosko przez życie ściskając mamrota, jak ci się lepiej wiedzie to coś zaćpasz, a w czasach gdy więcej złotych brzęczy w kieszeni zdarza się coś zjeść. Jednak najlepszą opcją jest sępienie od innych, wystarczy coś pobulgotać po swojemu, pośmierdzieć ewentualnie podrapać się po nagich jajcach - ludzie rzucą w ciebie żarciem a ty szybciutko spierdolisz do swojej norki. Ja tych Starszych nie rozumiem, zabronili być porno menelem i teraz jak jakiś gej pierdolony mam się drapać przez spodnie, albo kurwa lepiej WCALE się nie drapać. Brodę kazali zgolić, straciłem magazyn na żarcie oraz drobniaki i przestałem wyglądać jak rasowy moczymorda. Jakaś dziewczyna mówiła o mnie "przystojny" . Ja pierdole, straciłem dumę. Ho-ho-ho-ho musiałem porzucić strój świętego mikołaja, czyt. wyglądać jak zjebany uczniak. Podobno miałem jakiś wiek/liczyłem sobie ileś lat - nic mi o tym nie wiadomo. Ścisnąłem w CZYSTYCH (chyba stąd ucieknę) łapskach bochenek chleba i w żulerskich stylu powędrowałem pod ścianę. Japierdolę ściana do mnie gada. A tak, kurwa nie przyzwyczaiłem się jeszcze. Niekoniecznie byłem mistrzem trzeźwości, dzierżyłem prawie opróżnioną butelkę i tak z czystej miłości PRZYTULIŁEM się do ściany. Gorąca kobieta, ore ore siaba daba da amoreee... Czkawki dostałem przez to śpiewanie (kurwa). Dziś nawet nie odstawałem od innego, połowa rezydencji chodziła pijana przez Dymka.
- Mistrzu, jest chociaż złotówka? - zagadałem do ściany.
Ludzie myślą, że mi odpierdala po alko. Głupi jacyś. Oni po prostu nie czują tej zaajebistej energii przepływającej przez świat, nojapierdolę a po flaszce to wszystko się wzmacnia. Bo wiecie, teoretycznie wszystko żyje. Nawet ten długopis, którym grzebałem sobie w dupie ostatnio, chyba coś się tam zalęgło. No to wszystko sobie żyje i myśli a ja to słyszę. Bo oni taką mówią. Długopis się strasznie darł, nie wiem czemu no kurwa ! chyba po to istnieje, żeby nim w dupie grzebać. Problem jest w tym, że ja muszę mówić do przedmiotu a odpowiedzi słyszę w myślach. Chujowo to wygląda. Napiłem się jeszcze trochę, zaczynałem filozować jak mnie suszyło - to źle. I krok był prosty - niedopuszczalne. Ściana głupia jedna, cnotka popierdolona nie chce dać się przytulić. To się odkleiłem, bo ja kurwa szanuję kobiety. Podłoga to co innego, chyba lubi jak się po niej chodzi. Czy coś.
Zacząłem intensywnie tupać, skakać i robić jakieś bredgensy.
- Co ty robisz ? - zapytała jakaś dziewczyna.
- Doprowadzam podłogę do orgazmu - odparłem wielce z siebie zadowolony.

W razie jakbyście nie wiedzieli to jestem mistrzem w doprowadzaniu do orgazmu podłóg. Zrobiłem sobie kiedyś taki transparent, ale kazali mi go zdjąć, bo nimi gorszył ludzi. Pieprzą się po kątach ( też bym tak chciał, pf ! ) a na słowo orgazm spuszczają cnotliwe oczka na podłogę. Usiadłem sobie na spełnionej podłodze jak kulturalny kurwa człowiek i bezcelowo kręciłem sobie butelką. Rozrywka dla ubogich? Spadajcie, to jest wywalona w kosmos zabawa, szczególnie kiedy ma się tuzin wyimaginowanych kumpli albo kilka kubków, parasolkę i kaktusa. Tego ostatniego kiedyś miałem, ale chyba uciekł, kutas jeden. Jaki specyficzny zapach, ja się pytam ? Umyłem się tym co podjebałem od Cooka, najwyżej będzie śmierdział po przeleceniu jakiejś panienki - nie obchodzi mnie to. Rucha za dużo i czasem go nie lubię. WYGLĄDAM JAK KSIĘŻNICZKA - żadna nie chce się pieprzyć. I czysty byłem od raz, dwa, trzy dalej nie pamiętam tygodni, po ostatnim wyskoku z transparentem pedałka Pouch pilnowała mojej higieny, chyba każdy padalec zna jej obsesje na punkcie mydła i gąbki. Brr. I od pewnego czasu świecę się jak pedalska laleczka. Podobno zamontowała kamery żebym się nie mógł drapać tam gdzie nie drapią się lalusie.
- Sieeema Cycu ! - odparłem równie zajebiście jak on, wszystkie szyby się ucieszyły, bo aż pękły.
I nagle poczułem się dobrze, już wiem czemu lubiłem tego gościa i dawałem mu dotykać moich hmm... zajebistych włosów. Miałem powiedzieć skarbów, ale to byłoby źle odebrane.
- Nie chcesz sobie ze mną potupać?

coś niedokończona gra u góry.

Nie należałam do osób, które wybuchały z byle powodu oraz nic tylko wrzeszczały na bogu winnych ludziach, jednakże było parę osób, które poznały co to znaczy mój gniew oraz dlaczego tak dobrze, że zwykle jestem spokojna. Oto Justin, człowiek który chyba usłyszał najwięcej mych wrzasków, zrobił to! Zgubił biednego Ponurego. Z początku podejrzewałam, że biedna szynszyla zwiała przy nadążającej się okazji, a teraz błąkała się po rezydencji, ukrywając przed nami, ale z każdą chwilą poczynała rosnąć we mnie obawa, że oto Justin i jego durne sztuczki spowodowały rzecz okropną: zabił Ponurego i nie chce się do tego przyznać. Zerknęłam na niego, gdy zaglądał pod jakiś stoliczek z postawionym na nim wazoniku co by korytarz wcale tak strasznie nie wyglądał, wiedząc, że on przecież słyszy moje myśli. To było okropne. Przy nim nie dało się utrzymać tajemnic.
- Ponury - wymamrotałam, odrzucając od siebie myśl, że Justin mógł się na mnie obrazić za to co wymyśliłam. Miałam być zła. I byłam, póki nie przyszło mi do głowy, że oto Ponury mógł być martwy. Ale przecież... - To twoja wina - rzekłam bardzo stanowczo, ale bez niepotrzebnego unoszenia głosu. Strzepnęłam warkocz z ramienia. Moje włosy były coraz dłuższe. Wcześniej nie pozwalałam im tak urosnąć, brutalne je ścinając, gdy sięgały łopatek, a teraz stanowczo sięgały niżej niż łopatki. Co do winy Justina to była ona oczywista, a ja mu to w ciągu ostatniej godziny powtórzyłam już chyba piąty raz. Jak śmiał nie sprawdzić gdzie jest Ponury i po prostu pozwolić mu wydostać się z pokoju? Chociaż pewnie miał go gdzieś indziej. Zapomniał o nim? O biedny mój mały. Dlaczego pozwoliłam, by takie dziecko zajmowało się żywym stworzeniem?

- Jaki ponury, powiedziałbym, że bardziej zdenerwowany i zrozpaczony niż ponury. Jakoś nigdy nie określiłbym swojego humoru jako ponure, bo mimo podłości sytuacji w jakiej się znaleźliśmy to i tak pozostaje we mnie mała odrobinka pozytywizmu, że może już za tym rogiem czeka na mnie moje maleństwo, mój piękny, jedyny w swoim rodzaju Ponury... Aaaa, ty mówiłaś o nim. Sorry - gadałem bez sensu już od jakiś dobrych paru godzin, parunastu dni, a nawet kilkudziesięciu lat. Bo właśnie tak to odczuwałem, że odkryłem zaginięcie Ponurego miliony lat świetlnych temu, w jakimś innym wszechświecie, a teraz byliśmy już w innym, bo przecież musieliśmy rozszerzyć swoje poszukiwania o inne galaktyki. Przetrzęsiemy dosłownie piekło i niebo, by odnaleźć nasze dziecko, tego jestem pewny jak tego, że wiosną w Australii kangury podejdą pod płot mojego wujka Earla i zaczną mu wyjadać coś co podobno miało być sałatą, ale ja bym tak tego nie nazwał. Mimo wszystko wyśmienitą zupę się z tego robi, o ile nie zwracasz uwagi na to, że później nie możesz opróżnić się przez najbliższy miesiąc, ale o czym ja myślę. Zawsze gdy się denerwuję to nie dość, że gadam bez sensu to jeszcze myślę o rzeczach, które w żaden sposób nie są w stanie mi pomóc w podbramkowej sytuacji. No bo jak niby niby-sałata miała mi pomóc w odnalezieniu Ponurego? OJAAAAAAA, ale ja jestem głupi. - YAEL WIEM! - krzyknąłem nagle wpadając na wyśmienity pomysł. - POWINNIŚMY ZASTAWIĆ PUŁAPKĘ. Z PRZYNĘTĄ. LAYS'Y! - O ile dobrze kojarzyłem to chyba miałem jakieś pół opakowania jeszcze w pokoju. Tyle że jak pomyślałem słowo pokój to napadła mnie kolejna straszna myśl. Pokój był bez Maksa? To chyba właśnie przez ów zły stan rzeczy zdarzyło się to co się zdarzyło. A mianowicie tęsknota za współlokatorem sprawiła, że gdy odnalazłem jego opakowanie fajek wciśnięte za kaloryfer wypaliłem wszystko nie patrząc co tam było. I wypuściłem Ponurego.
To nie było wcale tak jak Yael myślała. Wcale go nie zabiłem. Ja tylko wsadziłem go w coś przypominającego wózek kosmiczny (no taki pół statek kosmiczny, co kiedyś robił za wózek dla lalek Lizzie) i puściłem go korytarzem. Pech chciał, że miało to też zdalne sterowanie, które zacząłem wciskać jak popadnie i zanim się nie obejrzałem nie mogłem znaleźć ani wózka, ani mojej szynszyli. Czy to nie okropne?
- Yael, ty mnie ranisz, jak w ogóle możesz myśleć, że dopuściłbym się tak haniebnego czynu jak zaśmiercenie Ponurego? No jak? Prędzej sam bym się zabił niż naraził go na niebezpieczeństwo - załgałem.

Podniosłam głowę, którą wciąż trzymałam pochyloną idąc, bo liczyłam, że w taki sposób szybciej dojrzę, przemykającą mi między nogami szarą kupkę sierści. Także podniosłam głowę i osłupiała słuchałam monologu Justina. Przez moment zupełnie nie miałam pojęcia czemu on nagle zaczął opowiadać o swoich odczuciach odnośnie aktualnych wydarzeń, gdy sam opowiadający zdradził skąd mu przyszło do głowy, że oto chce posłuchać jak on się z tym czuje. Wciąż odczuwałam w jakimś minimalnym stopniu złość w kierunku JJ'a, a ten jak gdyby nigdy nic opowiadał mi co on aktualnie czuje. Nic mnie to nie obchodziło. Zgubił nasze dziecko! Przerażona tą jakże dziwaczną myślą, którą on także przecież usłyszał po prostu stałam i się na niego gapiłam. Przecież nie mogłam tak po prostu nazywać szynszyli swoim dzieckiem, a już na pewno zabronione było nazywanie jej dzieckiem moim i Justina. Jeszcze mógł sobie coś pomyśleć. Że się w nim podkochuje na przykład. Na samą myśl się zarumieniłam i znów, znów sobie uświadomiłam straszną myśl: on przecież wciąż mnie słyszał. Nawet długo zła być nie potrafiłam. Nagle zamiast się złościć byłam zawstydzona. Okropna ja.
- To tylko durne pomysły - wymamrotałam, żeby sobie nic nie myślał. Na szczęście on żył w swoim świecie i kiedy ja przeżywałam swoje rozterki związane z brakiem kontroli w myśleniu przy nim, on wpadł na jakże genialny, tylko w jego mniemaniu, plan. Westchnęłam. Przeczytałam bardzo dużo książek odnośnie wychowania dziecka i jak na razie wykorzystywałam je tylko odnośnie tego chłopaka.
- Justinie ja nie uważam, żeby był to dobry pomysł - powiedziałam bardzo spokojnie i nawet podeszłam do niego, kładąc mu dłoń na ramieniu. - Owszem Ponury zjawiłby się na przysmaki, ale swoje. To ładnie, że tak chcesz go odnaleźć, ale pułapki są niebezpieczne, a laysy to nie jedzenie dla szynszyli. - Jeszcze raz poklepałam go po ramieniu. Byłam bardzo z siebie zadowolona, jednak poczułabym się jeszcze lepiej gdybym wreszcie zobaczyła naszego Ponurego. I jak dobrze, że tylko Justin czytał w myślach. Za to co właśnie wspominał musiałabym zrobić mu bardzo dużo złych rzeczy. Już wiedziałam jak utrzymywać bardzo długo bańki z wodą.
Opuściłam rękę i złączyłam ją z drugą, nawet nie zdając sobie sprawy, że poczynam wykręcać palce. Dopiero, gdy mi strzeliły kostki poczułam co robię.
- Ale przyznasz, że czasem przesadzasz z waszymi zabawami - zauważyłam. Miałam być na niego zła, a teraz tłumaczyłam się ze swoich całkiem uzasadnionych myśli. Źle. Bardzo źle

A niech w to wszystko motyle noga walnie, niech roztrzaska i rozwali, zniszczy i spali. Świat zdecydowanie był przeciwko mnie, a ja sam byłem aktualnie na granicy zdrowego rozsądku. Nie chodzi tu o to, że poszukiwałem Ponurego (o dziwo nie o to). Nie chodziło o myśli Yael, które co jedna łamały mi serce i sklejały na nowo. (Od samego początku bycia utalentowanym, wiedziałem, że myślenie dziewczyn nie jest do końca prostą sprawą, co Yael była doskonałym przykładem. Bo patrzcie, najpierw oskarża mnie o zgubienie dziecka, a chwile później insynuuje, że ja myślę, że ona się we mnie podkochuje. A przecież doskonale wiemy, że wszystkie się we mnie podkochują, tylko odrobinę obawiają, bo ogólnie to jest czego.) Chodziło o to, że nawet poszukując mojego dziecka nie potrafiłem się skupić, a zamiast tego zainteresowało mnie coś widocznego na obrazie. Bo jak się pochyliłem by zajrzeć pod stolik to zobaczyłem takie odkształcenie. Podszedłem bliżej i zacząłem obmacywać twarz faceta i resztę jego ciała też, jednocześnie rozmawiając z Yael.
- Ojtam durne, słyszałem durniejsze. I się Yaella nie krępuj przy mnie myśleć swobodnie, przecież wiesz, że masz u mnie jak w ruskim banku, jak coś raz wsadzisz to później nikt tego nie wyjmie. Zniknie w czeluściach mojego umysłu - rzuciłem obracając na chwilę do niej by zobaczyła mój uśmiech. A później znów macałem zamiast szukać. - A mój pomysł wcale nie jest zły - dodałem jeszcze gdy już skończyła do mnie przemawiać jak guwernantka czy ktoś. - Miałby wielkie szanse na powodzenie! I nawet jeśli to nie jest jedzenie dla szynszyla to przecież raz nie zaszkodzi, a pomoże go odzyskać. Nie uważasz?
Nadal macałem i chyba powoli zaczynałem wiedzieć co macam. Co napawało mnie odrobinę, a nawet podniecało. Choć nie w taki sposób jak myślicie. No weźcie. Podekscytowany. To bezpieczniejsze słowo.
- Wcale nie przesadzam! Przecież Ponury musi mieć odrobinę ruchu. Gdyby tak cały dzień siedział bez moich zabaw to by się nabawił tłuszczu na brzuchu - pomińmy, że ten tłuszcz pochodziłby głownie z tego czym go karmię. - A tak? Okaz zdrowia normalnie! Znaczy byłby okaz, gdyby był z nami... YAEL! Zobacz co znalazłem! To chyba taki obraz co się przez niego wsadza oczy i podgląda!

Miałam wrażenie, że to zawsze mnie ratuje: ta cała niepamięć Justina do zasłyszanych przez niego myśli. Przecież gdyby było inaczej to mógłby zniszczyć tak wiele osób. Dobrze, że Justin nie był taki i trzymał sekrety innych dla siebie, czy też zwyczajnie o nich zapominał, chociaż jak wiadomo czasem zdarzało mu się coś wygadać, ale on przecież musiał mieć głowę pełną cudzych sekretów, to dopiero musiało być utrapienie w życiu. Nie chciałabym mieć takiej mocy jaką on posiadał. Ludzie wciąż myśleli, tego nie szło wyłączyć. Potworne.
- To dobrze - odparłam tylko. Ileż podobnie bzdurnych myśli przemknęło mi akurat przy nim. Jakby sama jego obecność sprawiała, że podobne wymysły śmiały w ogóle przychodzić mi do głowy. Przy spokojniejszych osobach takie pomysły nie przychodziły do głowy. To wszystko powodowała aura Justina. - Ale może jednak spróbuje z czymś co bardziej odpowiada jego diecie? - zasugerowałam. Moje spojrzenie jednak jasno mówiło, że inaczej się nie zgodzę. Albo wyląduje tam jego przysmak, czyli kijek do pogryzania dla wzmocnienia uzębienia, albo więcej o pułapce nie rozmawiamy. Pułapka. Jakże to brutalnie brzmiało. Mój biedny Ponury miał być złapany w pułapkę niczym jakieś dzikie stworzenie, stwarzające zagrożenie dla ludzi.
Znów moje palce strzeliły, gdy on kontynuował temat niebezpiecznych zabaw z szynszylą. Naprawdę nie sądziłam, by wyobraźnia Justina pojmowała wyrażenia: bezpieczeństwo, ochrona słabszych, zapobieganie wypadkom. I proszę jak jego zabawy się skończyły: Ponury był gdzieś w rezydencji, ale bez szans na zlokalizowanie go. Czemu to przeklęte miejsce musiało być aż tak wielkie?
- Nie przypominaj, że go zgubiłeś - mówiłam przez praktycznie zaciśnięte wargi, ale z wiedzą, że i tak mnie zrozumie. Zawsze mógł sobie wyczytać z myśli. Westchnęłam, gdy zmienił temat i wyraził się bardzo niepoprawnie. Jak przez coś można było wsadzać oczy i pooglądać? Raczej chodziło o zwykłe podglądanie przy użyciu odpowiedniego wynalazku. Tylko... - Sądzisz, że to było kiedykolwiek wykorzystywane? - Takie wymyślne urządzenie naruszało wszelakie zasady prywatności. I to w budynku pełnym wścibskich ludzi. Czy tutaj nikt nie myślał o konsekwencjach tworzenia podobnych obrazów?