Korytarz

No ja bardzo przepraszam, ale ja nikomu nic nie zakazuje! Ja tylko pilnuje, żeby był ktoś, kto na mojej urodzinowej imprezie będzie pilnował, żebym się nie spiła, bo wiadomo jaką ja mam słabiutką głowę, prawda. Chyba wiadomo, że to musi być mój wspaniały rycerz, ale on nie może też być za bardzo upity, żeby załapał, kiedy trzeba mnie odstawić do pokoju i zaśpiewać kołysankę. Przykro mi, takie uroki chodzenia z kimś o słabej głowie.
Oczywiście że bolało. Cooklove bolał i gwiazdka na łydce też bolała, ale warto było. Znaczy, śmiesznie będzie jak jednak się z Cookiem rozstaniemy i będę jęczała, że jestem głupia, że sobie cooklova zrobiłam. Cóż, pozostawało tylko mieć nadzieję, że się nie rozstaniemy i że on skojarzy, że fajnie by było, jakby sobie też zrobił moje imię. Bo wtedy też musiałby się pilnować, żeby nie zerwać. Tylko trudno powiedzieć, bo ja się nie znam - czy by dziewczyny nie chciały z takim się miziać, czy by chciały podziwiając to jaki jest wrażliwy i romantyczny? A ja wiem. Nie wiem. Serio nie wiem. Nie znam się.
Uznałam pytanie, a raczej dwa, za całkiem bardzo retoryczne, czyli wiecie, takie na które się nie odpowiada, bo cośtam cośtam. I poszłam z nim.

Szedłem korytarzem, bo wracałem z magicznego pokoju, gdzie ćwiczyłem sobie nową solóweczkę, którą musiałem znać bardzo dobrze na pamięć skoro chciałem ją pokazać itankowi dzisiaj wieczorem. Najchętniej nie opuszczałbym tamtej komnaty tajemnic, ale musiałem, bo skończyły się skręty i choć różnych rzeczy znalazłem tam mnóstwo, zioła tam nie było. Itanek mówił mi, żebym przestał jarać, ale on był śmieszny i w ogóle to tylko myślał o tych pseudo-fankach i najchętniej cały czas by ruchał. Ale dobrze, że ma mnie. Razem będziemy wielkimi muzykami, co nie?
Zdrętwiała mi noga, więc szedłem krzywo. Raz mnie trochę nawet zarzuciło to prawie wpadłem na ścianę, ale potem powróciłem na środek korytarza, którym szedłem, bo środkiem szło się najlepiej.
Szedłem tak i zastanawiałem się, czy lepiej go giedurze brzmi bedur czy aisdur. Chyba zostanę przy aisdurze.

Cierpię. Już mija drugi tydzień jak go nie ma. Wiedziałam, że tak się stanie, więc nie chciałam tu wracać. Schowałam się, ukryłam, wierzyłam, że mnie nie znajdą a ja będę mogła być obok niego. Ale przyszli. W trójkę, a on szedł na przedzie. Patrzył na mnie taki zadowolony, jakby wiedział, że stanie się to, czego najbardziej nie chciałam. Wyrywałam się im, ale oni włożyli mnie do samolotu, krzyczałam, że wrócę do niego, że umrę bez niego. Nie rozumieli mojego norweskiego.
Teraz jestem tu, bo tak za mnie zadecydowali. Nawet Sofia przyszła mnie przywitać, nawet do Robbiego się nie uśmiechnęłam, kiedy mówił, że się cieszy. Nie mówiłam im o nim, bo nie umieliby zrozumieć. W końcu bylli tylko moja rodziną, nikim więcej. On był, on jest. Tak chciałabym umrzeć, ale tak bardzo nie chcę. Jeżeli się poddam, to przestanę cierpieć, a to cierpienie tak bardzo mi się podoba. Przypomina mi jego wibrującą wciąż mi w głowie moc. Tak bardzo..
Musiałam poprawić sobie humor.
Postanowiłam pobawić się w moją siostrę - zrobić coś dobrego.
Wyszłam z pokoju, siedziałam w cieniu tak długo, że prawie odzyskałam umysł. Aż słyszę idzie. Ma włosy w nieładzie, widzę jak się zbliża nieporadnym krokiem. Jestem cicho, nie ma mnie tu przecież.
- Ej gościu co z twoją nogą - mruczy i parska postać co się pojawiła przed Aureliem. Ma włosy w nieładzie, na oczach ciemne okulary, chociaż jest ciemno - ale on nie lubi kiedy ludzie się na niego tak jakoś dziwnie patrzą. Czy udaje sposób w jaki mówi? Kto to wie, wie jednak każdy, że kiedy usłyszy ten głos nie pomyli go z nikim innym. Facet ma dłonie chude, wiecznie młode, papierosa zapala - czy to papieros?
- Wygląda na skutego - pojawia się nagle drugi. Nos ma prosty, profil dość znajomy, okularki małe szkiełka okrągłe i jasne. Uśmiech ironiczy, choć inteligentnie z nim się prezentuje. Jest wyższy, zgrabiniejszy niż wszcześniejszy. - Nie chciałbym wyglądać jak on, ale może da nam coś co sam palił? - jest dociekliwy, mówi tak jak mówi się w innej części Europy, na wyspie w miejscu skąd kiedyś wypływały statki i jego ojciec skąd kiedyś odpłynął. Ten drugi wydaje się być pewniejszy siebie, chociaż ten pierwszy śmieje się teraz weselej.
- Lennon, daj spokój, wy na starym kontynencie nie macie dobrego towaru. Poczekajcie, zaraz wracam - nie odszedł, ale ma już w dłoni skręta i palcami niezgrabnie, powoli zaczyna coś z nim robić. Lennon się uśmiecha, ten uśmiech Aurelio zna.
A ja? Ja siedzę i oglądam, ciekawe jak smakuje skręt z mojej głowy.

To połączenia giedura z aisdurem chodziło mi po głowie i nie mogłem sobie przypomnieć w jakiej piosence już kiedyś to słyszałem. Musiałem być pewny, że nie gram czegoś, co już kiedyś usłyszałem, bo jeszcze mnie osądzą o jakiś plagiat. Niestety nie mogłem sobie przypomnieć, a nad mózgiem wyjątkowo nie mogłem zapanować. Wyłączył się. To pewnie przez tą resztkę haszu, którą wypaliłem dzisiaj rano.
Zmaterializowały się przede mną jakieś sylwetki. Najpierw jedna, potem druga. Mówiły coś, a ja na nie patrzyłem, chociaż prawie ich nie widziałem. Wyglądały jak cienie. Poruszały się, a ja zamiast ich słów słyszałem tylko pomrukiwania.
Przetarłem oczy. Pokręciłem głową. Mimo wszystko, szara mgiełka nie chciała sobie pójść, a ja patrzyłem tępo przed siebie. Zauważyłem uśmiech któregoś z nich i jego czarne okulary. Zdawali się być nierealni. Usłyszałem nazwisko swojego idola. To niemożliwe, że któryś tak się nazywał. Prawdziwy Lennon umarł, a pogardą dla jego imienia byłoby nadanie go komuś innemu.
Gdzieś w oddali pojawiły się zielone włosy. Wołały mnie, a ja do nich poszedłem, omijając mroczne cienie. Dotknąłem ich, czując pod palcami ich strukturę. - Prawdziwe. - stwierdziłem na głos. Jeszcze chwilę wcześniej zdawały się być wyimaginowane, tak jak te postaci.
Brakowało mi czegoś. Zastanawiałem się, gdzie jest moja kochanka z lipy amerykańskiej.