Korytarz przejściowy

/wiem skąd, ale nie powiem ;x

Zapewne gdybym miała taką potrzebę to zwracałabym uwagę na każdego kogo mijam, ale wyjątkowo tylko dziś, takiej potrzeby nie miałam. Człowiek sobie idzie, myśli o dupie Maryni, a jeszcze od niego wymagają, zeby zwracał uwagę na otoczenie. No nie bądźmy śmieszni.
-Kurwa.-mruknęłam, jeszcze zanim dotarły do mnie jego słowa. Nie lubię takiego zastępywania drogi, jest bezczelne. Jednak złośc szybko przyszła, szybko poszła, bo poszła, kiedy tylko uniosłam na niego spojrzenie. Nawet się uśmiechnęłam. To w końcu Napoleon, a w większości przypadków, nasze spotkania kończyły się całkiem przyjemnie. Nie było powodu, zeby jego widok mnie nie zadowalał.
-Co tu znowu robisz?-zapytałam, zamaist się witać typowymi słowami. Napoleon rzadko bywał w rezydencji, a dziś nie wspominał, ze wpadnie, wiec zapytałam zupełnie spontanicznie, bez zastanowienia. Gdybym się zastanowiła, to pewnie ostatecznie dosżłabym do wniosku, ze mało mnie to interesuje.
A jego opatrunek szczerze mnie rozbawił. Zaśmiałam się na głos, zupełnie odruchowo.
-Skaleczyłeś się? Moze idź do uzdrawiaczy?-zaproponowałam. Na długo zapamiętam ten widok, był doprawdy urokliwy. Faceci chyba zawsze obnoszą się ze swoimi 'ranami', jakby oczekiwali jakiegoś rozczulania się nad nimi, może podziwu, czy cholera wie czego. Nigdy nie pytałam czego oczekują i nie zapytam. Moja strata.

Rzeczywiście, jaki ja jestem nieuprzejmy. Powinienem bowiem położyć jej pod nogami mą pelerynę zła, żeby nie niszczyła swych stópek, depcząc ziemski padół. Niestety dziś peleryna jest u demonów, które naprawiają i obszywają ją srebrhą nitką. Nie jest złota, gdyż złoto jest zbyt oczywiste: na wszystkich mych ubraniach mam złotem szyty monogram. Czas na zmiany, choć ja zmian nie lubię. Chyba, że mowa o takich, jakie są moimi ulubionymi i kończą się moją osobą na tronie świata.
Ja jestem bardzo smutnym człowiekiem i drażnią mnie uśmiechy ludzi. Ale niektóre uśmiechy toleruję, nawet bardzo. Lubiłem jak uśmiechała się Earth - wtedy jej ostra i wyraźna natura łagodniała na tyle, bym móg ją złapać, zanim znów się zamknie. Lubiłem też uśmiech Florence, bo ona cała była chodzącym uśmiechem. Takim seksownym chodzącym uśmiechem. Lubiłem też uśmieszek szaleństwa Lemona. Tak naprawdę, to ja lubiłem bardzo dużo tych uśmiechów. Apropo.
-Przyszedłem do Ciebie- uświadomiłem jej z jakąś niewyraźną miną. Ale zanim Earth spanikowała, znów wskazałem na dłoń. Patrz jak cierpię za grzechy śmiertelnych.-Miałem ważne spotkanie i tak oto się skończyło. Lemon nie zniósł parcia, tak bardzo przejął się losem rodziny- wzruszyłem ramionami, oparłem się o ścianę, bo może dłużej tu zagadamy. Chociaż wolałbym iść do mnie. To znaczy z nią pod pachą.
Moja zwykła chmurka nadeszła gdy mnie wyśmiała. Toż to oburzające!
-Kobieto, byłem. Wyobraź sobie, że umiem o siebie zadbać. Nie zmienia to jednak faktu, że mogłabyć uszanować me kalectwo

Akurat ziemski padół, jak wszystko co ziemskie, było całkiem przeze mnie lubiane, to i za pelerynkę mogłabym poczuć się urażona.. chociaz prędzej bym ją wyśmiała. Takie życie. I niesamowite jest, ze ja nigdy nie zauwazyłam na jego ubraniach monogramów. Może raz czy dwa coś mi mignęło, ale gdyby ktoś pytał to bym nie wiedziała. Chyba wolę myśleć, ze spowodowane to tym, ze wolę go bez ubrań niż wrodzoną ignorancją.
-No to kiepsko, ze pozwoliłeś mu zrobić sobie krzywdę. Żaden to powód do dumy.-zauwazyłam. Jak na mój gust to powinien chować tą rekę i się jej wstydzić, ale co tam. O gustach się nie dyskutuje ponoć. Zanim zadałam kolejne pytanie, zdazyłam się zastanowić. Chciałam zapytać co u Lemona, bo to przecież niedoszły szwagier mojego brata, ale czy tak naparwdę mnie to interesuje? Czy ja kiedykolwiek wnikałam w jakieś ważne spotkania? Nie. I nich tak zostanie. Przynajmniej jeszcze na chwilę.
-Widocznie byłeś u jakiegoś kiepskiego.-wzruszyłam ramionami. Moze celowo do takiego poszedł? Żeby jeszcze przez chwilę mieć się czym szczycić. Kalectwem. Kalectwem! Potrząsnęłam głową i znowu się uśmiechałam, tym razem z rozbawienia.
-Gdybyś stał tu bez ręki to może wtedy traktowałabym to jako kalectwo, ale tak? Bez przesady. Nie żartuj sobie.-Przewróciłam oczyma. -Zgaduję, ze sobie zasłużyłeś.-dodałam, ale nie żebym tej wielkiej rany nie szanowała.

I Bogu dzięki, że Earth była obojętna na takie elementy. To właśnie sprawało, że utrzymywałem z nią kontakt. Miałem przestać po tym, jak mnie jej braciszek wyjujał, ale jak widać wróciliśmy do wspólnego spędzania czasu. Ja nie lubiłem dzielić się informacjami - chyba, że z kim kto umiałby docenić mój geniusz; natomiast ona nie musiała nawet rozmawiać, żebyśmy się dobrze czuli.
- Earth, chyba nie dałaś się nabrać, że to właśnie o samą ranę chodzi. - powiedziałem wreszcie. Oczywiście, że nie dała, a ja widziałem już po jej minie, że nie rozumie. Wkrótce zrozumiała - mi chodziło o swego rodzaju zabawełnowanie sprawy. A teraz do sedna. Mało prawdziwego, ale mnie już to nie obchodzi. Prawda jest taka jaką ją tworzę.-Powiedz, czy wiesz dlaczego twój brat już nie jest z siostrą Lemonka? Bo ta mała się puściła z Donovanem, otóż to.- potwierdziłem widząc zainteresowany wzrok przechodniów. Nie było nic przypadkowego w miejscu, które wybrałem na to w którym uświadomię Ziemię. -Lemon już szykuje zemstę, a Twój braciszek co? Siedzi i płacze, bo stracił dziewczynę? Jest większą babą niż ty. Jak dla mnie mogłabyś mu oddać połowę swej męskości. Chociaż... może nie- zastanowiłem się, że w gruncie rzeczy gdyby Earth nie była taka twardka, to wcale by mnie tak nie kręciła. -Bo wtedy nie będziesz mogła się już oprzeć mojej dominacji
no nie.

Czy czułam się szczęśliwsza przez to, ze uraczył mnie wiedzą o kolejnych problemach mojej rodziny? Wyjątkowo nie. Wyjątkowo poczułam się nieco zirytowana i nawet potrząsnęłam głową z niedowierzaniem. Chyba przez chwilę nawet planowałam zamordować Willa. Myśle, że czułabym się z tym całkiem radośnie.
Neptun nigdy mi tego dokładnie nie tłumaczył, a ja nigdy nie pytałam. Wspomniał tylko, ze juz nie jest z Del i tyle. Bez żadnych opowieści. Nie majac innej wersji wydarzeń, nie miałam najmniejszego problemu, zeby uwierzyć Napoleonowi, szczególnie, ze to do Willa takie podobne. Del mnie rozczarowała co prawda, ale to jednak młoda, jak widać głupiutka, dziewczyna, natomiast Will? Na dźwięk jego imienia czuję się tak samo jak ludzie czują się na dźwięk drapania paznokciami o szybę. Z tym, że się nie krzywię. Z kamienną twarzą obmyslam czym go uderzyć, żeby zabolało.
-To sprawa mojego braciszka, więc daruj sobie cenne uwagi.-powiedziałam z niekrytym niezadowoleniem. Naprawdę chciał teraz powjeżdżać na Neptuna? Przecież mu na to nie pozwolę i wiemy o tym obydwoje.
-Ty naparwdę nie masz swoich spraw? Kurwa..-mruknęłam. Okropnie nie lubiłam kiedy moje słabości wychodziły na jaw. Słabość, bo była jedna. Ośmioosobowa, plus kot. I moze nie załamywałam się, nie tupałam nogami, ale byłam autentycznie zirytowana. Jakiś czas temu Napoleon wspomniał coś o Venus i Marsie, teraz o Neptunie i Willu, a ja się kurwa, pytam: po co mi to!
-Póki co, oprzeć się twojej dominacji jest co raz łatwiej.-rzuciłam ot tak. Skoro on moze irytować mnie, to ja mogę umniejszać jego wartości.

Stało się tak, że prychnęłam śmiechem. Dosc oszczędnym śmiechem, ale jednak.
-Jaki masz problem z Donovanem?-zapytałam trochę poważniej. Chyba, że napuszczanie ludzi na ludzi traktuje jako jakąś świetną rozrywkę, coś w stylu igrzysk, bo jeśli nie, to wyglądało na to, jakby miał z Willem jakiś osobisty problem. Brakowało tylko 'bierz go'.
A ja wcale nie chciałam, zeby mną się wysługiwał.
Wpuszczałam go do łożka, oddawałam mu swoje ciało, nie oczekując od niego niczego w zamian, poza jego ciałem i to jest czysta, uczciwa relacja, która była/jest jedną z moich ulubionych, i w którą on mieszał teraz jakieś sytuacje z Willem. A ja, poza fizycznym oddaniem mu siebie, nie planowałam dawać niczego więcej.
Oparłam plecy o ścianę i wpatrywałam się w niego, chyba pierwszy raz w tak przenikliwy sposób.
-Mam to gdzieś, szczerze mówiąc, czy będziesz nad czymkolwiek pracował.-odpowiedziałam, nie odrywajac spojrzenia od jego oczu.
-Tak jak ty masz gdzieś czy sobie daruję, i że 'to w końcu moja rodzina'-postanowiłam. Bo to zdanie właśnie brzmiało jak postanowienie i powinien przez nie zrozumieć, ze wcale mi się nie podoba, kiedy wspomina o mojej rodzinie i podpowiada mi co mam robić.
Miałam nawet nadzieję, że będzie o tym pamiętał, bo te oczy ciągle mnie pociągały.
A Will i tak dostanie w pysk.

Bierz, aportuj. Czasem, zazwyczaj były to wtorki, pozwalałem sobie na refleksję dotyczącą ludzi otaczających moją osobę. Zastanawiałem się wtedy, dlaczego taka duża ilość nich chce za wszelką cenę mnie przejrzeć. Czemu bawią się w Scoobiego Doo? Byłem podejrzanym typem. Sam bym sobie nigdy nie zaufał. A jednak nie miałem do końca jasnej odpowiedzi - czemu oni chcą mnie przejrzeć? To czcze nadzieje, niemające żadnej możliwości bytu. Nie przejrzą mnie. Nazywam się Napoleon Baudelarie - jak zdobywca wszechczasów, i złotopióty poeta.
-Jeżeli mam być szczerzy, do wczoraj nie wiedziałem kim jest William - powiedziałem. Chociaż mogłem niaczej, byłem pochylony nad jej twarzą w tak zastraszająco małej odległości, iż niektórzy już by padli. W końcu to ja. Mogłem mówić z odległości dwóch metrów. Metra. A mówiłem tak, jakbym szeptał jej komplementy. Przyłożyłem dłoń do narządu pompującego krew. -Kieruje mną jedynie troska o spraiedliwość. Musisz uwierzyć, to prawda.
Poniekąd była. Ale bardzo naciągane. A ten widok mnie, przykładającego obandażowaną dłoń do swojej piersi, i patrzącego z przekonaniem w oczy Earth, był godzien Oskara.
-Dlaczego tak mówisz, Earth. Przecież się troszczę, jak mogę mieć to gdzieś. Ale okej, rozumiem, że będzie trudniej teraz Cię przekonać, żebyś mnie odwiedziła, jutro wieczorem?
nic to, najwyżej odwiedzi mnie za tydzień.

Zakłądając, ze mówił prawdę, to nie byłam do końca przekonana, czy to lepiej, ze jednak nie ma sowich problemów z Donovanem, bo wyglądało na to, że jedynie dobrze się bawi, w sumie moim kosztem.
Westchnęłam cicho, tym samym odpuszczajac sobie wszelkie wnikanie w te jakże złożone sprawy, które na pierwszy rzut oka mi się nie podobały. Pewnie źle, pewnie powinnam trochę pownikać, trochę się pozastanawiać, ale co by mi to dało tak naparwdę? Nawet gdybym doszła do wniosków, typu Napoleon to zły człowiek. Takie wnioski niczego by ze sobą nie przyniosły, poza dodatkową świadomością. Ja naprawdę lepiej śpię, dzieki ignorancji. A przejmuję się tym, co naparwdę jest dla mnie ważne.
-Ty się nie troszczysz.-odpowiedziałam ściszonym głosem. Nie zebym miała jakiś żal o to, bez przesady, to wcale tak nie zabrzmiało. Mało tego, on właśnie taki mi się podobał. Obojętny, a tym samym całkiem bezpieczny w kontaktach. Jedynie udzieliło mi się to napięcie, które wywołał swoją bliskością. Czasem to napięcie lepsze jest od samego kontaktu. A na pewno jest do niego dobrym, bardzo dobrym wstępem.
Moje spojrzenie, choć nadal było uważne, nieco złagodniało, ale wcale nie chciałam niszczyć tej odległości, która została miedzy nami. Nie zrobiłam tego.
-Możesz próbować mnie przekonać.. chociaż jutro pewnie będę zajęta.-sprawami rodzinnymi, rzecz jasna.

I dobrze jemu z tą jej ignorancją. Głupich pytań nie ma, jakiś dziwnych sytuacji mu nie stwarza. I się nie obraża. To najważniejsze. Ech.
Moja dłoń zsunęła się z serca. Scooby Doo właśnie dostaje dwie Scooby Chrupki, brawa. Pumpkin przejrzała mnie na wskroś. Miałem jednak
minę, jakbym był zły, że zauważyła tą oczywistą rzecz.
-Rzeczywiście, nie. Ale bądź co bądź historjka jest prawdziwa. Cóż, jest mi przykro, że nie wierzysz w moje dobre intencje - westchnąłem. Nie było dobrych intencji. Jedyną intencją było zapewnienie sobie zabawy, którą moja Ziemia mogła mi zapewnić. Nakręcę sobie bicie Williama na płytę i obejrzymy ją następnym razem po seksie. To chore.
-Na pewno się wyrwiesz. Jak załatwisz już wszystko, to zapraszam. Zobaczysz jakie kupiłem jacuzzi- zachęcająco zniżłem ton głosu. Nie wspominałem o tym, że trzeba wziąć strój - ona może chodzić ubrana w perfumy, czy kolczyki. Jeszcze nie wiem co jej kupię. Bo kupię. Stwierdziłem, że mogę nagrodzić pewne osoby za to, że są i że z nimi spędzam czas. I tak Florence już dostała prezent - choć i tak drażni mnie fakt, iż jeszcze nie poddała się całkowicie mojemu urokowi. Nie mogłem robić z niej kogoś wyjątkowego z tymi prezentami, więc kolejny powędruje do Ziemi. Tristan dostał tydzień temu nowe jakieś stylowe ciuchy. Jak ja dbam o tego brudasa.

Chyba przestawałam wiedzieć o co w tej rozmowie chodzi, bo co mnie obchodziły jego dobre, czy złe intencje? Albo czy mu przykro, czy nie przykro.. to właściwie nie miało znaczenia. Słowa na ogół nie mają znaczenia.
-Mi też jest przykro, ze w nie nie wierzę.-wcale nie było. Na pewno zauważył. Usmiechnęłam się i właściwie w jednej chwili całkiem rozluźniłam. Jakbym zapomniała o wszystkich problemach mojej rodziny i o tej pseudo trosce Napoleona. O tym drugim faktycznie już nie chciałam pamiętać, a do tego pierwszego wrócę.
-Taa, nie mogę się doczekać tego twojego jacuzzi-zupełnie jakbym nie miała gdzieś tutaj dostępu do wanny. Bo tak naprawdę jacuzzi wiele się nie różniło, przynajmniej nie dla mnie. Juz wolałam zobaczyć jakiś dobry alkohol.
-Teraz to juz bym sobie nie odpuściła. Nie planuj niczego innego na jutro.-mrugnełam. W tym w sumie było sporo prawdy. Miałam szczerą ochotę się z nim spotkać. Ale póki co, minęłam go i poszłam zamienić się w dzieciaka.
No właśnie! Ledwo odeszłam kilka metrów i stało sie cos dziwnego. Nie do końca wiedziałam co, ale czułam, ze coś jest nie tak. Zwróciłam uwagę na swoje małe ręce, mniejsze niż normalnie, a później na odbicie w lustrze. Byłam, kurwa, dzieckiem! Jak? Pytam się, jakim cudem?!
Zupełnie jak we śnie, kiedy widzi się obcą twarz, ale wie się dokąłdnie kim ona jest, tak ja teraz wiedziałam, że miałam dwanaście lat. Na dowód tego wszelkie wulgaryzmy przechodziły spokojnie przez moje myśli, ale czułam dziwne opory żeby wypowiadać je na głos. Co prawda nie tak silne opory, zeby wcale tego nie robić, ale jednak. Zupełnie jak wtedy, kiedy miałam dwanaście lat. Zupełnie jak teraz.

/c;

/zdechłam >.</

//przeskok

Zorientowałem się jakoś po południu, zupełnym przypadkiem. Szedłem sobie najspokojniej w świecie do czytelni, bo moje próby przeczytania wypożyczonej książki spełzły na niczym, gdyż gdzie indziej nie dało się skupić. Miałem całkiem dobry humor - jakoś mi tak lekko było, wesoło, inaczej. Nawet nie zezłościłem się tak bardzo, jak zobaczyłem zataczającą się od ściany do ściany siostrę. Pomogłem Penelopie doczłapać się do pierwszej lepszej kanapy, posadziłem ją na niej. Kątem oka wychwyciłem, że wstała, ale nie poszedłem jej śledzić. Nauczyłem się, że nie ważne co bym jej powiedział, ona i tak będzie się upierać przy swoim. Jeśli miałbym utożsamić ją z jakimkolwiek zwierzęciem, na pewno byłby to kot. Chodziła własnymi drogami i nie przejmowała się niczym i nikim. Uśmiechnąłem się pod nosem, kiedy powoli nabierałem rozpędu, żeby wskoczyć od razu na trzeci schodek.. ale wtedy to do mnie doszło. Penny była ubrana lekko, w krótkie spodenki i jakąś cienką bluzkę; nie pamiętałem dokładnie, nieważne. Miała dużo odsłoniętej skóry, więc to normalne, że ją dotknąłem. Przez przypadek, bo przestałem się pilnować, trochę za bardzo błądząc głową w chmurach. Ale nie stało się to co, ku memu wielkiemu niezadowoleniu, działo się zawsze. Dziewczyna nie krzyknęła i nie uśmiechnęła się z rozanieleniem, zupełnie jakby mój talent przestał działać. Dotyk nie wywoływał ekstazy. Zatrzymałem się wpół kroku, w zaskoczeniu patrząc na swoje dłonie. Nie wiedziałem, czy mam się śmiać, czy płakać. Z jednej strony zaistniała sytuacja była tym czego zawsze chciałem - wreszcie mogłem bez skrępowania kogoś przytulić czy uścisnąć czyjąś dłoń, z drugiej zaś była oznaką jakiegoś wielkiego nieporozumienia. Talenty nie wyparowują w powietrze "ot tak".
Zastygłem w miejscu, wciąż gapiąc się bezmyślnie w swoje dłonie. Musiałem czym prędzej dowiedzieć się co jest grane, lecz nie miałem pojęcia do kogo się zwrócić. Opcją było sprawdzenie, czy incydent z Penelopą był tylko przypadkiem, czy też moja "niemoc" sprawdzała się też w innych przypadkach. Musiałem znaleźć kogoś, kto nie miałby nic przeciwko temu, żebym go trochę obmacał, w zupełnie bezpodtekstowym znaczeniu oczywiście! Ja nie z tych, co by takie sytuacje niecnie wykorzystali.
Zanim jednak podjąłem tą przełomową decyzję, musiało minąć trochę czasu. Wywnioskowałem to po zdecydowanie głośniejszym burczeniu w brzuchu i po fakcie, że gdy tylko znów ruszyłem przed siebie, to na kogoś wpadłem. A o ile dobrze pamiętałem, to wcześniej w okolicy nie było nikogo innego prócz mnie.
- Przepraszam. - wymamrotałem zdezorientowany, nawet nie podnosząc głowy. Nie wiedziałem, czy zderzenie było całkowicie moją winą, ale to nie szkodzi: mama mówiła, że przeprosić należy zawsze, nawet jeśli wina nie leży po twojej stronie.

Wczorajszego wieczoru przechodziłam korytarzem wśród, kiedy nagle bez żadnego powodu zaczęłam się szczerzyć, choć nie miałam do tego zupełnie powodów. Następnie zaczęły pojawiać się przede mną dziwne obrazy. Działo się coś niecodziennego. Zdezorientowana zrezygnowałam z wychodzenia gdziekolwiek do miasta i wróciłam pospiesznie do pokoju, starając się rozpracować, co się właśnie stało. Zupełnie jakby nagle wszystkie talenty zaczęły na mnie działać. Właśnie, przy tej myśli się zatrzymałam. Co jeśli tak się naprawdę stało? Rozbawiło mnie to, że się ucieszyłam. W końcu nie miałabym talentu, co oznaczałoby, że nie musiałabym tutaj siedzieć. Z drugiej strony, czułam się bezbronna. Każdy mógł zrobić ze mną co chciał jeśli posiadał dar, a ja nie mogłam już na to nic poradzić. Jakby tego było mało, otworzyłam przymknięte powieki i okazało się, że nie siedziałam już w fotelu w swoim pokoju, a stałam po środku uliczki w mieście. To zdawało się być jakimś chorym snem, który w ogóle nie ma sensu i w którym pojedynczy fragment nie pasuje do całej reszty. Odetchnęłam głośno i postanowiłam skorzystać z okazji, że już byłam poza Rezydencją i skierowałam się do pierwszego lepszego baru. Przy kilku szklankach szkockiej zapomniałam jaki miałam problem, a rano obudziłam się w swoim łóżku. Kolejna dziwna rzecz. Postanowiłam, że uznam wszystko, co się stało za sen. Nie lubiłam tracić kontroli nad swoim życiem.
Było popołudnie kiedy po raz kolejny ktoś mnie omamił swoim talentem. Wtedy zorientowałam się, że wszystko działo się naprawdę. Minęłam kilka osób na korytarzu, a jednej z nich, taką która wyglądała na jakąś wszystkowiedzącą, zapytałam co się dzieje. Wspomniała coś o jakimś psychopacie, który pomieszał ludziom talenty i odsapnęłam z ulgą, że nie miałam po prostu jakichś dziwnych omamów. Przypomniałam sobie w jaki sposób transportowałam się wieczorem do miasta i zastanowiłam się co jeśli w zamian z kontrolę talentów, mogłam teraz się teleportować? Dlaczego miałabym z tego nie skorzystać? To mogłoby być całkiem przydatne.
Pobiegłam do swojego pokoju, doprowadziłam się do jako takiego porządku i postanowiłam wynieść się stąd na dłuższy czak. Skupiłam się jak tylko mogłam, zaciskając palce na pasku skórzanej torebki, którą trzymałam w dłoniach i zmrużyłam oczy. Chwilę się wahałam zanim z powrotem je otworzyłam. Gdy w końcu się odważyłam, zamiast widzieć to, co sobie zaplanowałam zobaczyć, ujrzałam korytarz, który dobrze znałam. Nie zdążyłam się nawet porządnie rozejrzeć i przemyśleć jak to się stało, bo ktoś na mnie wpadł. Drgnęłam zaskoczona, a torebka wypadła z moich rąk i cała jej zawartość rozsypała się po stopniach. Zaklęłam pod nosem, automatycznie schylając się w dół aby znaleźć swój telefon, portfel, a także kilka innych rzeczy. Byłam tak rozkojarzona, że zapomniałam nawet o obdarowaniu spojrzeniem przeszkody, która stanęła mi na drodze.

Raz nie zawsze, dwa nie wciąż, a trzeci raz każdemu może się zdarzyć - mowa tu oczywiście o moim niekulturalnym zachowaniu w zaistniałej sytuacji. Nie dość, że nie spojrzałem na napotkaną osobę, to jeszcze nie zapytałem czy przypadkiem nic się jej nie stało. Nie byłem znowu takie chuchro, a już się z lekka rozpędziłem, a nuż wynikło z tego coś nieprzyjemnego?
W końcu oderwałem wzrok od własnych dłoni, by spojrzeć na dziewczynę. Nigdy nie miałem dobrej pamięci do imion, szczególnie do tych należących do ludzi z którymi niewiele rozmawiałem. Z panną blondynką tutaj byłem w jednej grupie, ale nie powiem, by łączyła nas specjalna zażyłość. Raz czy dwa uśmiechnęła się do mnie łaskawie na korytarzu, kilka razy wymieniliśmy uwagi co do beznadziejnej pogody, zdarzały się też przypadkowe pytania o godzinę i obecność któregoś z naszych znajomych. Jeżeli mnie pamięć nie myliła, miałem tu do czynienia z Rosemarie i, jeśli miałem ponownie polegać na swojej zawodnej pamięci, potrafiła blokować talenty. Niedobrze. Skoro szukałem kogoś, na kim mogłem wypróbować swój talent (albo jego brak), nie była dobrą osobą do spotkania. Poskrobałem się z zafrasowaniem po głowie, po czym w końcu opamiętałem. Nie można było tak długo stać w milczeniu.
- Nic Ci nie jest? - brawo, Robert, znakomite wyczucie czasu! Wcale nie minęło kilka minut od tego jak się zderzyliście, prawda? Czas się ogarnąć chłopie. Gdzie twoje maniery? - Przepraszam jeszcze raz. Zupełnie Cię nie zauważyłem, myślami byłem gdzieś indziej.
Dopiero gdy się schyliła zauważyłem, że wypadła jej torebka. Czym prędzej pospieszyłem jej z pomocą - nie wypadało tak zostawiać damę w opałach, kiedy to ja byłem przyczyną kłopotów. Telefon i przenośne lusterko (czy inne puzderko z bliżej nieznaną mi zawartością) leżały koło moich nóg, więc pozbierałem je jak najszybciej się dało. Podając dziewczynie zguby próbowałem ukryć zakłopotanie, korzystając z faktu iż nie widziałem dotychczas ze strony dziewczyny żadnej większej reakcji. Wyglądała na równie zbitą z tropu i wyjętą z kontekstu co ja. To jeszcze bardziej utwierdziło mnie w przekonaniu, że działo się coś dziwnego. Może miała jakiekolwiek pojęcie o tym co działo się w Rezydencji? Nie zaszkodziło zapytać.
- Wiesz może czy działo się tu ostatnio coś dziwnego? - pytanie zabrzmiało co najmniej nietypowo, trochę tandetnie, jak linijka wyjęta z jakiegoś taniego filmu kryminalnego. Trudno się mówi, najwyżej dziewczyna go wyśmieje.

Nie zajęło mi długo czasu odszukanie wszystkich przedmiotów, które chwilowo opuściły moją torebkę. Zaraz z powrotem się w niej znalazły, przy pomocy chłopaka, którego teraz obdarzyłam odrobinę uwagi. Podniosłam wzrok i przyjrzałam się uważniej Robbiemu. Tak, wiedziałam jak się nazywał. Jestem przecież Rosamerie Brokholc z doskonałą pamięcią do wszystkiego, więc z reguły nie miałam problemów z takimi rzeczami.
- Wszystko jest w jak najlepszym porządku - odpowiedziałam, choć może nie do końca zgodnie z prawdą, bo przecież działo się ze mną coś dziwnego i przed chwilą w ułamek sekundy przeniosłam się ze swojego pokoju tutaj.
Powróciłam do prostej pozycji, odruchowo poprawiając rękawy marynarki, które wcześniej podwinięte, nieco się zsunęły, a na usta przybrałam uśmiech, posyłając go brunetowi.
- Tu dziwne rzeczy dzieją się cały czas - odpowiedziałam na jego pytanie, wyraźnie rozbawiona. Starałam się wyglądać na osobę, której w ogóle nie dotyczyła całą ta sprawa z talentami, bo bez swojego, czułam się zupełnie bezbronna i mniej pewna siebie. Byłam wystawiona na działanie innych mocy i nieco mnie to przerażało, bo mogli ze mną teraz zrobić co chcieli, a ja nie potrafiłabym tego powstrzymać. - Choć jeśli zauważyłeś coś zdecydowanie niecodziennego nawet dla Rezydencji, chętnie posłucham - stwierdziłam wzruszając leciutko ramionami, które potem skrzyżowałam na piersiach. Uniosłam odrobinę wyżej głowę, a jedna z moich brwi uniosła się do góry, niecierpliwie czekając na odpowiedź Roberta. To że nie chciałam wprost mówić, że ktoś zabrał mi moją moc, nie oznaczało, że wcale mnie nie interesowała ta sprawa. Szczerze mówiąc, miałam nadzieję, że dowiem się kto za tym stoi i będę w stanie zrobić coś aby to odwrócić. Nawet jeśli miał to być jakiś psychopata, czy cokolwiek innego. Na pewno znalazłabym jakieś mocne argumenty, żeby go przekonać, albo inny na to sposób. Starałabym się tak długo aż z powrotem byłabym w stanie odbijać moce, bo nie lubiłam przegrywać.