Taras

Pokiwałem głową. Zemsta brzmiała ciekawe, ale dalej co ma krokodyl do lubowania? Rycerskości i o czym my tam jeszcze mówiliśmy. Ale jak wspomniała, że to lektura szkolna u nich w Polsce(swoją drogą, gdzie ten kraj leży? Jestem pewny, że rodzice nigdy nawet się nie zająkali, by tam pojechać, czyli gdzieś w bogatszej okolicy. Trzeba mi było przykładać się do geografii.) to zaraz mi się odechciało nawet myśleć, że mógłbym to przeczytać, by sprawdzić o co chodzi z tym krokodylem. To u nich w Polsce są krokodyle? A może nie ma zupełnie skoro krokodyla chciała od lubego. Cholera powinienem przestać skakać z tematu na temat, bo sam już nie wiem o czym miałem zamiar myśleć. Tak, na serio tak się da.
- Ależ proszę bardzo - rzekłem, słysząc coś tam o wypominaniu. Szczerze mówiąc, nie miałem pojęcia co powiedziała, bo akurat się zastanawiałem, czy jakbym podszedł do jakieś zdesperowanej z wielką bombonierką i powiedział, że za nią szaleje od lat to dałaby mi się dorwać do swoich majtek. Kto wie. Ale lenistwo mi nie pozwała. Trzeba by było skombinować bombonierkę i w ogóle. A i tak najtrudniejsze byłoby wybranie odpowiednio zdesperowanej, ale wciąż w miarę atrakcyjnej ofiary. Skup się! Ona do ciebie mówi! - Siedem lat? Przegrałem z siedmiolatkiem? - O czym mówiła wcześniej? A kto to wie. Wróciłem do bycia czyjąś walentynką. Ona pewnie za mną nie nadąży. Miałem za swoje niesłuchanie.

Nie powiem, to co ujrzałem mnie trochę przeraziło. Trochę! To mnie okropnie przeraziło. Z książki Chupy można się było dowiedzieć wszystkiego na temat planu Rezydencji. Również tego jaki kolor najlepiej pasowałby do danego pomieszczenia. Serio poczułem się jakbym zdobył tajemną wiedzę. Jeszcze trochę i będę mógł zostać dekoratorem. Lemon, sławny mistrz od wystroju wnętrz. Oczywiście mógłbym się nim stać tylko wtedy jeszcze ma kochana Chupa pomagałaby mi gdzieś tam w tle. Wiecie, ona by wszystko robiła, ja bym zbierał za to oklaski. Świetny plan i ona z pewnością się zgodzi. Kto by się nie zgodził na takie coś? Chyba tylko jakiś głupek.
- Robi wrażenie - wydusiłem wreszcie, bo takie dłuższe milczenie mogło źle wyglądać z mej strony. Zwłaszcza, jeśli chodziło o mnie. Milczenie? Dajcie spokój. Jak się spotka ciekawą osobę to koniecznie trzeba ją zagadać. Koniecznie. W ten sposób okazuje innym, że ich lubię. Czy coś w tym stylu. Mamusia mi tak jeszcze wmówiła.
- W sumie to nie znam. Znaczy są ci tacy szybcy z nadnaturalnych, co nic tylko by się chwalili jak prędko potrafią coś zrobić, ale wątpię, żeby któreś chciało ganiać niczym listonosz po budynku. Chociaż.... - Oczywiście nie przypuszczałem, że Chupa mówi o mnie. Bo skąd bym miał w ogóle śmieć twierdzić, że ona jest na tyle podła, że myśli iż się złapie na tak podłe zadanie. To, że przyjdę na tą maskaradę to jest szczyt mych możliwości. Może nawet prezent ze sobą wezmę. Bo to z okazji jej urodzin, tak? Otworzyłem swoje zaproszenie. Tak. Urodziny Halinki. 1 marca, czyli już całkiem blisko. I kiedy ja wykombinuje jakiś debeściacki prezent? - Zresztą teraz każdy zaproszenia pozostawia plotkarze. Ona lubi wiedzieć co się dzieje.
No i było papa, bo przecież dawno zmiana daty.

/ skok /

Ostatnie dni były dziwne. Naprawdę dziwne. Jeszcze nigdy nie miewałem aż tak wielkich wahań nastrojów jak w tym okresie, co sprawiało, że czułem się jak kobieta w ciąży. A przecież nie mogło tak być. Nie mówię, że bym nie chciał. Gdybym był kobietą, nawet z jakimś bękartem w środku, miałbym o wiele większe szanse u Gasparda niż w tej chwili. Takie były fakty i nikt, absolutnie nikt nie jest w stanie tego zmienić. Może gdybym miał choć odrobinę odwagi by się zwierzyć komuś więcej niż Venus, ale niestety tak nie było. Przecież miałem okazję powiedzieć o wszystkim Miszy, ona by na pewno zmotywowała do dalszych działań. Miałem również szansę wyznania prawdy przed Fangorą, a ona nie tyle by mnie zmotywowała, co sama poszła do Gasa i coś wykombinowała. Ta perspektywa była jednak zbyt bardzo przerażająca.
Nie miałem pojęcia co w tej chwili powinienem zrobić z moim życiem, dlatego tkwiłem w tej nieokreślonej próżni, w której raz zbliżałem się do światła i potrafiłem na chwilę zapomnieć o swoim marnym losie, a raz zbliżałem się do ciemności, gdzie czekała depresja i świadomość, że nigdy nie osiągnę pełni szczęścia w taki sposób jak sobie wymarzyłem. Bo przecież jakie istniały szanse, że w tej chwili w drzwiach pojawi się Gaspard i uklęknie przede mną wyznając dozgonną miłość? Żadne. A właśnie o tym najbardziej marzyłem, co było po prostu żałosne.
Spojrzałem w stronę wschodzącego słońca. Jak dobrze, że mamy już w miarę normalny dzień.

Każdy dzień był podobny. Każdy zaczynał się od słodkiego dźwięku budzika i krzyku Georgi, że powinnam nastawić go na później. Mimo wszystko uśmiechała się do mnie ciepło i machała na pożegnanie, kiedy wymykałam się z pokoju, a ona ponownie zapadała w sen aż do późnych godzin porannych. Dzisiaj miało być inaczej. Lepiej, ze większą ilością szczęścia. Powoli uczyłam się opanowywać swój talent. Wiedziałam co zrobić, by moja obecność przestała działać na innych dobrze.
Związałam rude włosy beżową gumką i uśmiechnęłam się delikatniej, wychodząc z Rezydencji. Pogoda była lepsza, tak długo na nią czekałam. Marzec. Już niedługo moje urodziny. Nacisnęłam klamkę białych, starych drzwi i weszłam do środka. Jeszcze nie wiedziałam, że przebywa tu ten za którym się tak bardzo stęskniłam. Obróciłam się przymykając oczy i podeszłam bliżej. Poczułam, że ktoś stoi obok. Uchyliłam powiekę i zobaczyłam buźkę Kostka. Opanowałam talent i wyciągnęłam ręce w jego stronę, by chwilę później uścisnąć go mocno. Stałam tak przy nim, obejmując go chudymi rączkami.
- Czemu jesteś smutny? - Zapytałam, a w moim głosie można było wyczuć nutkę zaniepokojenia. Nie lubiłam go smutnego. O wiele lepiej było, kiedy się uśmiechał. Wpatrywałam się w niego z zaciekawieniem i niepokojem jednocześnie. - Słonko, nie zamartwiaj się, jest taki ładny dzień. - Nie zamierzałam napawać go radością, kiedy coś go męczyło w środku. To do niczego by nie zaprowadziło. Szczęście na chwile nic nie daje.
Stanęłam obok niego i wpatrywałam się jak wielka pomarańczowa kula pnie się do góry. Cudowny widok.

Zapatrzony w słońce nawet nie zauważyłem jak ktoś się do mnie zbliża, dlatego podskoczyłem czując delikatny dotyk, który później zamienił się w mocniejszy. Ktoś mnie bez ostrzeżenia przytulał, ale chyba to nic dziwnego w takim miejscu. W ogóle ostatnio czułem się oblegany przez dziewczyny, co było dosyć dziwne. Nie miałem pojęcie, że właśnie tak na nie działa smutny chłopiec. Za każdym razem gdy wiedziałem Miszę, albo Fangorę ona pochodziły do mnie i traktowały mnie jak pluszowego misia, co w sumie... Ani trochę mi nie przeszkadzało, a wręcz przeciwnie. Kochałem je właśnie za takie zachowanie.
Ale tym razem nie było to ani Misza, ani Fangora, ani nawet Venus. To była Francesca. Nie żebym wybrzydzał, nie, cieszyłem się, że ją widzę, bo uważałem ja za naprawdę wspaniałą osobę. Uwielbiałem takich ludzi jak ona, nawet chciałem taki być. Wiecznie uśmiechnięty i cieszący się z życia. Niestety chyba się nie nadawałem na optymistę, za wiele było ze mnie z romantyka.
- Witaj, Francesco - przywitałem się uśmiechając słabo w jej stronę i odwzajemniając uścisk. - Rzeczywiście piękny poranek, uwielbiam tu przychodzić o tej porze - przyznałem jej rację jednocześnie niezbyt uprzejmie ignorując jej pytanie. Czułem się źle z tym, że na nie nie odpowiedziałem, dlatego po krótkiej chwili walki z samym sobą kontynuowałem: - Chciałbym się nie zamartwiać, ale to niestety nie zależy ode mnie. Czasami coś wyżej sprawia, że nie da się cieszyć drobiazgami z należytym zaangażowaniem, bo coś innego zaprząta ci głowę. Wybacz, ale nie za bardzo mam ochotę o tym rozmawiać.
Spojrzałem na nią smutno, a potem uśmiechnąłem się na pożegnanie i wyszedłem. Może i to nie było zbyt grzeczne, ale nad swoim zachowaniem zacznę rozpaczać kiedy indziej. Teraz mam inne problemy na głowie. Wyszedłem.

/ pewnie zagrać gdzieś z Iannką /

Siedziałam na jednej z kanap na tarasie i czytałam, a raczej usilnie próbowałam czytać w oryginale Annę Kareninę. Miałam pod ręką słownik holendersko-rosyjski, żeby ułatwić sobie choć trochę to ciężkie zdanie, jednak i z taką pomocą nie mogłam dać sobie rady. Całkiem dobrze ku mojemu własnemu zaskoczeniu szło mi już rozszyfrowywanie cyrylicy - no dobrze, tak całkowicie szczerze i nieskromnie mówiąc, nie miałam z nią najmniejszego problemu - jednak ilość niezrozumiałych dla mnie słów zdecydowanie przekraczała liczbę jaka pozwalałaby na jako-takie rozumienie tekstu. Cóż, chyba nie najmądrzejszym pomysłem było porywanie się na jednego z bardziej cenionych pisarzy rosyjskich. Powinnam zacząć od czegoś prostszego. Tylko jak, skoro wszystkie te mniej ambitne lektury, takie które potrafiłabym przeczytać w obcym języku bez większych problemów wydawały mi się takie naiwne i pozbawione sensu? Zresztą, lubiłam się wysilać. Kiedy cały umysł zaprzątałam sobie takimi sprawami jak lektura nie miałam czasu na własne rozważania i był to układ bardzo wygodny. Ostatnimi czasy gubiłam się we własnych myślach i nie miałam pewności praktycznie do niczego, łącznie z moimi uczuciami. Głupia.
Utknęłam właśnie w jakimś szczególnie trudnym fragmencie i po chwili bezcelowego przyglądania się tekstowi postanowiłam najzwyczajniej w świecie się poddać. W normalnych okolicznościach pewnie od razu pobiegłabym szukać pomocy u Kostka, jednak ostatnimi czasy wydawał mi się nieco dziwny. Nie zachowywał się tak jak zwykle. Bałam się, że zrobiłam coś nie tak i że nie czuł się już dobrze w mojej obecności, ba, czasem nawet przychodziło mi do głowy, że może z jakiegoś powodu naprawdę mnie znienawidził. Z tego powodu nie chciałam go nękać. Często wmawiałam sobie, że ludzie mnie nie lubią. Przynajmniej dzięki temu nie musiałam narażać się na rozczarowanie, gdyby rzeczywiście okazało się, że nie darzą mnie sympatią. Westchnęłam i zamknąwszy książkę, wbiłam spojrzenie w horyzont. Nadeszły dni polarne. Jeśli była jakakolwiek rzecz dziwniejsza od ciągłej nocy, mogła to być tylko ta pora. Dużo czasu zajmowało mi zawsze by przywyknąć do jasności i miewałam przez to problemy ze snem, jednakże lato tutaj miało zdecydowanie więcej plusów niż minusów. Abstrahując od kwestii pięknej pogody, tak rzadko spotykanej w rejonach podbiegunowych, wiele osób postanawiało cieszyć się latem z dala od murów rezydencji, tak więc w budynku panował znacznie większy spokój niż normalnie. A to szło mi bardzo na rękę, bo uwielbiałam spokój. Byłam taka nudna. Ponownie westchnęłam, nawet nie orientując się, kiedy zatopiłam się całkowicie we własnych myślach i przestałam zwracać uwagę na świat zewnętrzny.

W drodze do Cooka przypomniało mi się, że przecież dawno temu postanowiłam sobie, że spotkam się z Gerdą. Przypomniało mi się o tym tylko dlatego że spotkałam jakąś panienkę z książką. Zaraz mi się skojarzyło z moją ulubioną Holandką? Mniejsza z tym. Gerda by wiedziała jak należy na nią mówić ze względu na jej narodowość. Wracając do Cooka to powiedziałam mu pa, bo zbierał ekipę na imprezę, a ja cóż chwilowo na to ochoty nie miałam. Może i zaraz bym miała, ale wiecie Gerda i jakoś tak się wzięłam i zmyłam.
- No tu jesteś! - zawołałam, wpadając do kolejnego pomieszczenia. Gerdzia siedziała jak zwykle zamyślona na jednej z kanap. Że też od razu nie poczęłam jej szukać po takich miejscach, a najpierw sprawdziłam kuchnie. Nawet nosiłam teraz ze sobą butelkę wody. Z rozpędu wskoczyłam na miejsce obok Gerdy i poczułam, że coś uwiera mnie w tyłek. Zdziwiona wyciągnęłam książkę - Anna Karenina. Skrzywiłam się. Oczywiście, że zostałam zmuszona do poznania tej klasyki, naszej narodowej dumy, w szkole, a i w domu leżała taka książka. Z nudów raz czy dwa zerknęłam do środka. - Ale nudziarstwo - podsumowałam, odrzucając książkę na stolik. Tak czy siak dziwnie było mi tu zawsze zobaczyć swój język ojczysty. - Czemu się tym katujesz? - zapytałam, przekrzywiając głowę, tak że włosy spłynęły mi na ramię. Bezmyślnie poczęłam je przeczesywać palcami. Lubiłam dni polarne. Było już późno, a wciąż tak miło i przyjemnie. I jasno. Tak jasno. Noce polarne są do niczego, bo wiecznie jest ciemno. Kurde. Mogłam jednak się nie odłączać od Cooka. Może Gerda by się nie obraziła, że tyle nie gadałyśmy? Zresztą ona mnie też nie szukała wcześniej. No nic. Wybiorę się następnym razem.
- Wiesz robią imprezę na wyspie - zaczęłam, nawet nie licząc, że zaraz zawoła, że to genialny pomysł i koniecznie powinnyśmy się tam wbić. Do tego miałam Eliskę. Może ten nowy Romek też by się zgodził ze mną, że tam można by się udać? Poudawałabym, że jestem starsza. - Tam jest bardzo ładnie. Byłaś kiedykolwiek? - Przy Gerdzie uruchamiała się we mnie odrobinę poważniejsza część, która bardzo chciała się dostosować do poziomu reprezentowanego przez takich ludzi jak Gerda czy Kostek. To wcale nie było takie proste. Zwłaszcza po spotkaniach z ludźmi pokroju Cooka.

Automatycznie uśmiechnęłam się gdy usłyszałam znajomy głos Zojki. Trochę się zdziwiłam na jej powitanie, bo brzmiało to tak jakby szukała mnie od dłuższego czasu. Berliozówna była jedną z tych bardzo towarzyskich osób, którym zazdrościłam otwartości i łatwości w nawiązywaniu kontaktów, toteż podejrzewałam, że będzie zbyt zajęta by poświęcać mi czas, a już szczególnie, żeby specjalnie mnie szukać. Lubiłam ją, jednak zawsze gdy rozmawiałyśmy miałam wrażenie, że tylko niepotrzebnie odciągam ją od innych znacznie ciekawszych zajęć. Można powiedzieć, że wręcz czułam się winna. Uśmiechnęłam się do niej, gdy z rozpędu wylądowała na kanapie - zawsze zaskakiwały mnie te jej niespożytkowane i niewyczerpalne zapasy energii - i wzruszyłam ramionami, gdy zapytała o książkę.
- Wcale nie nudziarstwo - zaprotestowałam. Dziwiły mnie sytuacje kiedy Rosjanie nie doceniali geniuszu swoich pisarzy, z których przecież powinni być niesamowicie dumni, a do tego pokazywali, że ich dzieła uważają za nudne. Nie mieli pojęcia co tracili. - I katowanie bynajmniej nie jest tu odpowiednim słowem. To naprawdę świetna książka, tylko wasz skomplikowany język ojczysty mnie przerasta - westchnęłam. Naprawdę bardzo chciałam nauczyć się rosyjskiego chociażby w stopniu tylko troszkę wykraczającym poza komunikatywny. Najwyraźniej jednak nie miałam aż tak wielkich szans na zostanie poliglotką, jak mi się wydawało. Robiłam postępy, ale zdecydowanie wolniej, niż bym chciała. To było takie dołujące.
- Nie byłam - pokręciłam przecząco głową. - Ale domyślam się, że musi być ładnie. Tylko mam nadzieję, że nie spróbujesz zaraz mi wmówić, iż wybieracie się na wyspę żeby podziwiać scenerię, bo i tak ci nie uwierzę - Uśmiechnęłam się z rozbawieniem i przechyliłam głowę na bok przyglądając się uważnie Zoi. Zdawałam sobie sprawę, że dziewczę lubi imprezować wraz z bardziej rozrywkową częścią rezydencji i nie miałam absolutnie nic przeciwko. Przynajmniej dopóty, dopóki nie zacznie niczego brać.

No a czemu miałam nie szukać bratniej duszy mego stryjaszka ukochanego i to nawet wtedy, gdy tak brutalnie wywala mi ostatnie papierosy z paczki? Z Gerdą też było fajnie, bo mogłam gadać i gadać i jeszcze raz gadać, bo ona po prostu nie miała serca powiedzieć, że ma mnie dosyć i pora bym swoim paplaniem podręczyła kogoś innego.
- Nudziarstwo - stwierdziłam z całą mocą, pochylając się nad stolikiem, by dosięgnąć do stojącej tacki z lemoniadą oraz czystymi szklankami dla każdego spragnionego. W sumie przyniosłam sobie wodę, ale ta może tu zostać dla pechowca, który odkryje, że oto lemoniada się skończyła. Lubię lemoniadę. - No widzisz. To jest właśnie katowanie się. Czytasz, chociaż sama mówisz, że rosyjski jest trudny - zauważyłam, wracając na miejsce już ze szklanką lemoniady. Uśmiechałam się radośnie, bo skoro nie ma powodu do smutku to czego się nie uśmiechać? Pewnie jeszcze parę godzin temu mówiłabym całkiem inaczej i właśnie żaliła się Gerdzie na swoją głupotę, ale już zdążyło mi przejść. Bo życie jest za krótkie, by się przejmować drobnostkami. Nawet jeśli to chodzi o własną głupotę.
- Nie wybieramy się. Oni idą - powiedziałam, ocierając usta z pozostałej tam lemoniady. - Wiesz jakoś nie miałam ochoty, ale z tobą mogłabym się kiedyś wybrać tylko ku podziwiania widoków. Tam jest cudownie położyć się na łące i po prostu gapić na wodę. Latarnia morska. Śliczne miejsce. - Zdecydowanie w Tromso ta wyspa najbardziej przypadło mi do gustu. Odkryłam ją bardzo szybko po przybyciu tutaj i starałam się zaglądać tam od czasu do czasu. Szczególnie się sprawdzała wyspa, gdy miałam swój melanchonijno-opentańczy-zakochany nastrój.
- Dziwnie się czuje - wypaliłam, czując jak dopiero co wypita lemoniada podchodzi mi z powrotem pod gardło. Drążącą ręką odstawiłam prawie pustą szklankę na stolik i pustym spojrzeniem powiodłam po pomieszczeniu. Co ja tu robiłam? Co się działo? CO JA TU ROBIŁAM? Skąd tu Gerda? Skąd tu ja? Spanikowana zacisnęłam dłonie na jej ręce. - Dziwnie się czuje - powtórzyłam jakby to miało jakkolwiek pomóc. Nie pomagało. Samo przeszło. Zamknęłam oczy, osuwając się na kanapie. Głęboki oddech i mogłam powiedzieć, że to znów ja. - Co to było? - zapytałam Gerdy. Jakiś dziwny impuls kazał mi po raz kolejny rozejrzeć się po pomieszczeniu. Byłyśmy same, a ja miałam wrażenie, że ktoś się na nas patrzy. Ktoś się patrzy na mnie. Bałam się!