Taras

Zaczytana w zaiste ciekawą historię napisaną po węgiersku nie zauważyłam nawet, że mój towarzysz raczył się fochnąć i ulotnić. Ale to nic. Nie przejęłam się tym zbytnio bo w połowie pierwszej strony książki, której nawet tytułu nie rozumiem (A Legyek Ura? WTF?), postanowiłam, że przeczytam ją całą. Węgierski to przecudny język, gdybym spróbowała wypowiedzieć jakieś dłuższe słowo prawdopodobnie język zawiązały mi się w supełek. To nic, że nie rozumiem ani jednego słowa. to nic, że po przeczytaniu tej książki nadal nie będę nic rozumieć. Ale kiedyś będę mogła zaszpanować faktem, że przeczytałam książkę po węgiersku. HA! I wszyscy będą tym zdziwieni i zaszokowani. Gorzej będzie gdy zapytają co to za książka. Nieważne. Będę się tym martwić gdy mnie zapytają. Mój romans z literaturą przerwało bzyczenie telefonu, za który wielbię Yael, najlepszy prezent na osiemnastkę to jakiś gadżet z Beatlesami! Dobijał się do mnie mój ulubiony, i zarazem jedyny jakiego znam, fin (nie licząc Elisy, ale przecież mam na myśli płeć męską), pan Lyytikainen zapraszając mnie na popijawę w lochach, brrr... tam jest paskudnie. Odpisywanie Dymkowi przerwała mi Effy-pomiot Szatana, czyli mój druh. Dokończyłam sms'a i uśmiechnęłam się do Pieguska:
-Jak życie?

Odpisałam na kolejnego sesemesa i odłożyłam książkę w bok nie patrząc gdzie ląduje, ale oczywiście wylądowała na fotelu obok, nie na podłodze, nic nie przewróciła, bo jestem zajebista. Ha!
-To super - Uśmiechnęłam się do Pieguska i wstałam włączając iPoda i wkładając słuchawkę do ucha by po chwili zacząć I Shot The Sheriff w wykonaniu Marleya. Gibiąc się i kiwając biodrami wywijałam rękami w powietrzu.
-Spadam do Dymka do podziemi. Jakaś popijawa jest. - Wyśpiewałam pięknie wkomponowując się w melodię piosenki.
-Jak chcesz to chodź. - Puściłam jej oczko i zniknęłam za drzwiami nawet nie kłopocząc się by w drodze do lochów zerknąć czy idzie za mną.

/ Podziemia /

Szybko przestałem być jedynym panem tego miejsce, bo oczywiście musiała zjawić się nowa osoba. Ale nie miałem na co narzekać, bo tą osobą była Halinka! O wiele lepsza niż me ostatnie towarzystwo i inne możliwe warianty w tym dniu, czyli kolejne pary. Jakby się specjalnie schodzili na ten dzień, by zagorzali single musieli to oglądać i myśleć sobie: kurde. Ja też tak mogłem. Ale teraz za późno. Mówi się trudno i płynie się dalej.
- No oczywiście, że tak - odparłam, nie tracąc umoru nawet na chwilę. - Siadaj - dodałem, klepiąc miejsce obok siebie. Gdy już zajęła miejsce, uśmiechnąłem się do niej szeroko i zaraz przeniosłem spojrzenie na co innego. Szkoda, że dzisiaj pogoda nie dopisała, aż tak bardzo jak by każdy chciał. Siedzenie tutaj nie było tak ciekawe jak na przykład wczoraj. Wczoraj był ładny dzień. Dzisiaj nie. Wczoraj nie było walentynek. Tak ich pokarało przynajmniej. Upiłem kolejnego łyka swej kawy. Słabsza, bo to już moja kolejna i robiło się coraz później. W nocy jednak powinienem przespać przynajmniej parę godzin. Nagle coś strzeliło mi do głowy. Ostawiłem kubek na stolik i nim Chupa zdążyła się zorientować klęczałem u jej stóp, trzymając ją za rękę.
- Ma słodka, chcesz być moją walentynką? - Mrugnąłem do niej. Zaraz mi jednak ten durny humor odszedł. Podciągnąłem się z powrotem na kanapę. - Ten dzień jest dobijający, nie uważasz? Poza tym wydaje mi się, że kiedy cię ostatni raz widziałem praktycznie leżałaś na jakimś chłopaku. Co tam u niego słychać?