Altanka

Istnieje taka możliwość? A no tak, w końcu w szkole jest pełno osobników płci męskich, przede wszystkim utalentowanych. A ludzie z nadprzyrodzonymi mocami zawsze są zajebiści i piękni, więc w tej szkole to standard. No, inaczej było z dziewczynami. Ładne, ale wszystkie takie same. Oprócz Venus, która górowała nad nimi wszystkimi.
Ha! Fajnie znaleźć osobę, która lubi wykorzystywać innych ludzi, bawić się nimi. Przynajmniej tutaj będzie całkiem zabawnie. Damy radę.
- Zajebiste. - odparłem, kończąc papierosa. Nawet nie zauważyłem, kiedy przyspieszyłem z zaciąganiem się i wypuszczaniem dymu. I gówno z delektowaniem się, ale cóż. Zrobiłem to całkowicie nieświadomie. Chyba będę musiał wyciągnąć zaraz drugiego. Tak, przez cały dzień prawie nic nie paliłem, muszę teraz nadrobić straty. I jeszcze jakieś piwko by się zdało, aby wyleczyć się nieco po ostatniej imprezie. Nadal nie mogę dojść do siebie, ale cóż. Przegięliśmy i tyle, ale nie przejmujmy się tym zbytnio. Mały melanżyk dzisiaj by się przydało, aby rozprostować nieco kości i wypić trochę procentów na rozgrzanie.
- Robisz coś dzisiaj? - zapytałem. Wiedziałem, że to za szybko, aby zapraszać ją do jakiegoś klubu czy coś, ale spędzenie nocki z kuflem piwa jest o wiele ciekawszą perspektywą niż siedzenie w altance i rozmawianie. Przy procentach zawsze rozmowa się klei. Tutaj może wyjść inaczej, kto wie. Nie byłem aż taki rozgadany, a przynajmniej nie, jeżeli chodzi o moją osobę. Też nie wiadomo jaka właściwie była Venus, chociaż biorąc pod uwagę pierwsze wrażenie, wydawało się jakby lubiła dużo mówić. Mimo iż z jej ust wypłynęło dopiero kilka, pojedynczych słów.

Chyba nie myślał, że powiem mu wprost jakim jest seksem, że liczy się tylko on, a innego faceta nie widziałam na oczy już od miesiąca! Nie, no jak był głodny na takie teksty, to zapraszam do kawiarenki LuluMaggieIrysAnaFlorjanYvesLina. U mnie na składzie nie ma takich słów. I widać odrazu, że nie zwraca uwagi na mężczyzn. Prócz tych kilku, których wymieniłam wcześniej, cała Rezydencja była pełna dzieci i chujów. Przepraszam za wyrażenie, ale nie wiem nawet jak to nazwać delikatniej. Za to co do części kobiecej, się zgodzę. Nqjpierw byłam ja, a później cała reszta. Spojrzałam w stronę jeziora. O, proszę, idą moje świtezianki z klubu celibatu. Pomachały do mnie, a ja im tylko skinełam głową. Czy nie wiedzą, że nie wypada przeszkadzać podczas rozmowy? Szczególnie mi.
-Jedno słowo, a jak dużo wyraża. No, niestety, dla mnie nie znaczy nic. - czepłam się. Nie lubię, kiedy ktoś używa tego słowa w mojej obecności. Było plebejskie i drażniło moją wymyśloną arystokratyczną cechę. -To źle, jeżeli taki tytuł nic nie znaczy- skonkluzowałam, nie próbując nawet ukryć uśmiechu tryumfu. Ja swoim papierosem zajmowałam się dłużej. Siedząc tu potrafiłam na jednego poświęcić do kwadransa. A on? W niecałe trzy minuty wypalił całego. Zamrugałam słodko oczami patrząc na jego minę kiedy uniósł na mnie wzrok po zgaszeniu niedopałka.
-Czy ja Cię stresuję? Jeszcze nie widziałam, żeby ktoś tak przy mnie palił- zaśmiałam się. Nie miałam oporów przed wytykaniem ludziom ich słabości. I co z tego, że niektórzy przezmnie płakali. Dawałam dobre rady, a czasem znajdowały się unikatowe sztuki, które umiały się postawić. Z tym, że ja źle reagowałam na brak posłuszeństwa.
-Dopiero południe. Ale zakładam, że dziś jedynymi moimi planami to leżenie i pachnienie- odparłam z zadowoloną z siebie miną.

Nie oczekiwałem żadnych komplementów. A przy tym temacie, mimo iż Narcyz czasami przeze mnie przemawiał, odpowiadałem obojętnie, bezinteresownie. Nie uważałem się za najlepszego, bo mimo iż jestem dżentelmenem, potrafię być równocześnie skurwysynem, wykorzystującym panienki. Co innego z zewnętrznej strony. Nie tylko ona sama jest tą idealną na świecie. Też jestem niezłym przystojniakiem, chociaż nie uważam się za bóstwo, ot co! Bez przesady.
Czy Venus mnie stresuje? Hahahah, to ci dopiero. Żadna kobieta mnie nigdy nie stresowała. Przy każdej czuję się wyluzowany. Nie mam powodów by się denerwować. Nawet przy dziewczynie, która mi się podobała, nigdy nie pociły mi się ręce, ani nie wpadałem w dziwne słowotoki. Jedynie uważałem, żeby nie palnąć nic głupiego, ale z tym raczej nie miałem problemu.
- No, widzisz. Dzisiaj mamy dzień pierwszych razów. Pierwszy raz od (zakładam, że długiego czasu, widząc po Twojej minie) jakiegoś czasu dostałaś kwiatka, pierwszy raz ode mnie, pierwszy raz wymieniliśmy między sobą więcej zdań niż zwykle, pierwszy raz zobaczyłaś jak ktoś szybko pali. No, czuję się zaszczycony, że to jestem ja, a nie jakiś inny pajac. - podniosłem dumnie głowę do góry, z głupim uśmieszkiem. Oj, szkoda mi Cię Venus, widać jak wiele w życiu Cię ominęło. Ale postaram się to nadrobić, byś poznała czym jest życie tak naprawdę. Mimo iż pochodzę z dosyć bogatej i wpływowej rodziny, wychowałem się w biedniejszych stronach. Często opuszczałem swoją rezydencję i udawałem się do centrum miasta, aby pobawić się z tamtejszymi dzieciakami. Podrzucałem im czasami jakieś jedzenie, pieniądze, pomagałem im. Lubiłem ich. W przeciwieństwie do moich rówieśników, którzy mieszkali obok mnie, tamte dzieci były szczere i mimo swojej kryzysowej sytuacji szczęśliwe. Nie znalazłem tam nikogo fałszywego. Za to bogaci potrafią wbić nóż w plecy... Jebać bogatych.

Hahaha! To teraz mnie rozbawiła. Nie oczekiwałem od niej, że wskoczy mi do łóżka. Szanowałem takie jak ona. Brałem tylko te głupie i naiwne, ale wtedy, kiedy miałem po prostu na to ochotę. Poza tym trochę mnie uraziła, twierdząc, że nigdy nie bzykałem kobiety. Właściwie to miała trochę racji, bo te wszystkie głupiutkie dziewuszki, nie można było nazwać prawdziwymi, szanującymi się kobietami. Ale żeby nie było... miałem taką jedną, to była moja pierwsza miłość. Właściwie to dziecinna, gdy byłem wtedy tylko głupim siedemnastolatkiem, ale zakochałem się i to w starszej kobiecie. Oczywiście odwzajemniła moje uczucia i gdyby nie moja głupota, aktualnie może i by była moją żoną. Ale dobrze, że się skończyło. Znudziła mi się po dwóch latach. A może to nie przez nudę ją zostawiłem? Tak, chciałem się bawić i używać życia, coby na starość pozostać wiernym mężczyzną. Zrobiło mi się jej trochę nawet żal.
- Czy na swojej drodze zawsze spotykasz samych palantów, którzy by brali Cię tylko do łóżka? Tak wnioskuję, skoro już przyrównałaś mnie tejże grupy, właściwie to mnie nie znając. - pierwsze wrażenia zawsze są mylące.

Zgasiłam papierosa i spojrzałam na niego zupełnie inaczej niż jeszcze przed chwileczką. Zero jakichkolwiek łechtających męskie ego uczuć, ale raczej wzrok typu "o kurwa, kolejny". Przepraszam za wyrażenie.
- Wszyscy jesteście tacy sami. - powiedziałam, jakbym powtarzała to co chwila, niczym mantrę. Tak w rzeczywistości było. Średnio używałam tego stwierdzenia trzy razy na tydzień, ale zawsze w tym samym kontekście. I co z tego, że nie chciałam go poznać? Ja nie pragnę poznać ludzi. Niektórych owszem, ale też bez przesady. W mojej głowie sama kształtuję pogląd na każdego, kto mi się nawinie. Nie lubię zdawać sobie sprawy z tego, że się myliłam - czasem to miłe zaskoczenie, ale bywało też, że było niemiło; dlatego nie chcę poznawać ludzi. Może, gdyby... no, nie. Nie chcę. - Nie udawaj, że jesteś jakiś inny, bo tak nie jest. Może masz pewne... zalety, których brakuje innym, ale to nie zmienia faktu, że zależy Ci tylko na jednym - odrzuciłam włosy. Więc się wkręciłam w ponowne molestowanie wszystkich swoimi górnolotnymi poglądami. I dobrze, niech wiedzą, co jest w życiu najważniejsze! Chwilę potem westchnęłam.
- I racja. Innych nie spotykam. Ale na szczęście wiesz, że tu używamy tylko przypuszczającego trybu. A nadzieja matką głupich.

Byłem przyzwyczajony do tego często używanego przez kobiety zwrotu "Wszyscy jesteście tacy sami". Nie lubiłem się kłócić, bo po co? Ważne, że ja wiedziałem, jaka jest prawda i to mi wystarczało. A Venus jak tak sądzi, to niech tak sobie myśli. Nie będę jej przekonywać, że jest w błędzie. Ten typ charakteru tak ma, nawet kiedy nie ma racji, ma jeb.aną pewność siebie i twierdzi, że ma rację! Więc nie warto walczyć. Ale jak już wspomniałem, mi wystarczy fakt, że ja wiem, jaka jest prawda.
- To lepiej będzie, jak zostaniesz lesbijką. - wydusiłem po chwili z siebie, robiąc maślane oczka, jak napalony chłopczyk. Ba! kto nie uwielbiał oglądać dwóch całujących się kobiet? Każde mężczyznę to podnieca! Oczywiście, wygłupiałem się tylko z tymi maślanymi oczkami i "ślinką lecącą z jęzorka".
Naprawdę, było mi jej żal. Miała klapki na oczach i wirowała gdzieś w innym świecie. W swoim, wyimaginowanym świecie, gdzie każdemu od górnie już przyczepiała plakietki. Wszystkich osobników płci męskiej wpakowała do jednego pudełeczka, z nazwą "pajace, którzy tylko by pakowali się do łóżka". Może i byłem taki, ale bez przesady. Szanowałem dziewczyny, tylko te, które tego wymagały - tak jak Venus. Wykorzystywałem tylko głupie i naiwne. Chociaż ostatnimi czasy trochę przystopowałem. Ale co kogo to interesuje. Zresztą, nie ma czym się przejmować. Nie specjalnie tutaj przyszedłem, żeby ją bardziej poznać czy coś. Po prostu potrzebowałem towarzystwa, do rozmowy, do wypicia jakiejś gorzały.

// przeskok, o

Wcale nie chciałam wracać do Rezydencji po wakacjach. Ani trochę. Przez ostatnie dni chodziłam roznosząc wszędzie swój ponury i niezadowolony nastrój, co pewnie było jeszcze gorszym doświadczeniem dla innych niż dla mnie, bo gdy nie byłam usatysfakcjonowana tym, co działo się w moim życiu, stawałam się opryskliwa i bezczelna, bardziej niż zwykle, więc wszyscy powinni omijać mnie szerokim łukiem. Chociaż, gdyby spojrzeć na tę sprawę z innego punktu, to nie pobyt tutaj tak naprawdę mnie przybijał, a raczej świadomość tego, że to był mój dom, jedyne, co mam i nie mogę nic na to poradzić. Może i nie darzyłam miłością wszystkich mieszkańców Rezydencji, ale fakt faktem, byli moją jedyną rodziną i gdyby nie to miejsce, nie miałabym, gdzie być.
Chciałam skorzystać w wyjątkowo udanej pogody i promyków słońca, prawdopodobnie ostatnich w tym roku, które tak pięknie przebijały się przez pojedyncze chmury, których zaraz pewnie przybędzie... Nie, tak właściwie to pogoda ani trochę nie grała roli. Nawet gdyby był mróz, noc polarna, wichura śnieżna, i tak wyszłabym z budynku, bo najgorszą rzeczą jaką można robić to spędzać czas w zamknięciu. Byłam jedną z tych osób, które musząc zostać kilka godzin w swoim pokoju, dostawały szału.
Nasunęłam więc na stopy nowe, czarne buciorki, ciesząc twarz na sam ich widok, odruchowo wsunęłam paczkę papierosów do kieszenie ćwiekowej spódniczki, którą nie wiem, czy wiecie, ale sama oćwiekowałam jak i obcięłam, co było bardzo łatwo zauważyć. Opuściłam swój pokój, zatrzaskując drzwi przy pomocy mojej nogi. Trochę przesadziłam, bo odłupało się z nich trochę farby. Chociaż, tak naprawdę to one już od dawna nie były w dobrym stanie.
Tak się jakoś złożyło, że po dłuższym czasie bezsensownego łażenia, doszłam do altanki. Nie robiłam nic, tylko jak jakieś odmóżdżone dziecko chodziłam po ścieżce, wpatrując się w czubki swoich butów, a potem w palce od stóp, bo okazało, że ze były niesamowicie niewygodne i bardzo obcierały moje pięty, a w moim pokoju panował taki bałagan, że odnalezienie pary skarpetek graniczyło z cudem, więc zrobiłam coś głupiego i założyłam je na bose stopy. Trzymałam buty w ręce, ale po chwili rzuciłam je na ziemię, pod daszkiem, sama zaraz siadając obok nich i wyciągając przed siebie nogi. Moje stopy były pewnie całe brudne. Trudno. Umyję się. Nie miałam nic do mycia się, więc to nie był żaden problem. Po prostu wrócę później do Rezydencji i to zrobię.
Moja dłoń instynktownie powędrowała do kieszeni, z której wyjęła paczkę fajek. Na sam ich widok się skrzywiłam, dopiero uświadamiając, że je ze sobą wzięłam. Nie, rzuciłam palenie. Może się to wydawać niemożliwe, ale irytowało mnie palenie peta za petem, a najgorszy był ich zapach. Poza tym, chyba śmierć na raka płuc, czy czegoś innego nie była śmiercią jakiej chciałam. Posłałam papierosom groźne spojrzenie, żeby przypadkiem nie próbowały się więcej same wsuwać w moją kieszeń i rzuciłam je gdzieś przed siebie. Pudełko się otworzyło, fajki wysypały, a ja odchyliłam do tyłu głowę i wypełniłam płuca świeżym, nieco chłodnawym powietrzem.
W te wakacje zdałam sobie sprawę, jak wiele rzeczy muszę w sobie zmienić. To trochę nie w moim stylu, bo zawsze byłam Jackiem, który miał wyjebane na to, co o mnie mówią i czy w ogóle o mnie mówią, a tutaj uświadomiłam sobie jakimi nałogami jestem obciążona i jakie mam niektóre okropne wady. Nie mówię, że z dnia na dzień chciałam zostać grzeczną niewiastą. Broń Boże. Żadną grzeczną dziewczynką zostawać nie chciałam, ale kto powiedział, że drobne zmiany są złe? Poza tym, życie staje się ciekawsze, gdy zaczyna się patrzeć na nie z nieco innej strony...
Ja pierdolę, chyba coś złego się ze mną działo, bo zaczynałam myśleć jak jakiś psycholog. Ratunku.

Siedziałam tak sobie, wpatrując się w jakiś punkt przed siebie i choć nadal siedziałam pod altanką myślami byłam zupełnie gdzieś indziej, więc wyglądałam jakbym była w jakimś transie, czy coś. Pewnie jeszcze dłuższą chwilę bym tak trwała, gdyby nie to,że nagle, ni stąd ni zowąd, wylądował na mnie Felix, przygniatając mnie do ziemi i sprawiając, że nagle się ocknęłam.
- Kurwa, Felix. Trochę subtelności - mruknęłam i spróbowałam go nieco z siebie zepchnąć, żeby znów móc oddychać, bo chwilowo było to niemożliwe. Gdy już ze mnie zszedł, zerknęłam na swoje ramię, które obiło się o kamienną płytę i teraz było wyraźnie zaczerwienione. Wspaniale. Kolejny siniak. Już myślałam, że nieco znormalniałam i nie obijałam sobie wszystkiego na każdym kroku, a tutaj taka heca.
- To co zwykle - odpowiedziałam wzruszając ramionami, bez żadnego entuzjazmu, bo ostatnio nie chciało mi się niczym entuzjazmować. Co się ze mną dzieje to ja nie wiem. Chyba przydałaby mi się jakaś duża, głośna impreza, albo mocny kop w tyłek, żeby przypomnieć mi, że jestem Jackie, a nie jakimś przymulonym dzieckiem, któremu nic nie pasuje i dla którego cały świat to jedno wielkie, pieprzone bagno. Swoją drogą, moja twarz skrzywiła się wyraźnie, gdy ujrzałam paczkę fajek w dłoni bruneta. Sama przed chwilą swoje wywaliłam.
- Czemu miałbyś mieć takie problemy z pamięcią? - zapytałam słysząc to, co powiedział. Pierwszą rzeczą, która przyszła mi do głowy, było to, że tak ambitnie imprezował w wakacje, dwadzieścia cztery na dobę, że nie pamiętał nic z tego, co robił. Zdarzało się. Mi również, ale nie aż tak, że nie potrafiłam do siebie przywołać żadnego wspomnienia. Choć czasem niepotrzebnie starałam sobie przypomnieć, co robiłam poprzedniego wieczoru na imprezie, bo okazywało się na przykład, że nabiłam sobie siniaki na głowie, skacząc z łóżka i myśląc, że umiem pływać, chowałam się przed potworami w szafie, albo starałam się w środku nocy zabawić się w kucharza i piec. Ostatnia historia przydarzyła mi się całkiem niedawno. Stąd ślad po oparzeniu na moim nadgarstku i gdyby nie to, że ktoś powstrzymał szalonego kucharza, w którego się zamieniłam, pewnie na tylko ja bym na tym ucierpiała, kto wie, czy nie spaliłabym całego domu, z moim szczęściem.

Nie zrozumiałam nic z tego, co Felix mówił chociaż naprawdę starałam się na tym skupić, ale mi nie wychodziło. Po prostu byłam ostatnio nieprzytomna dwadzieścia cztery godzinę na dobę, nie licząc tych chwilowych przebudzeń kiedy na przykład nagle zdawałam sobie sprawę z tego, że głupieję. Chyba trochę przesadziłam z przeróżnymi używkami przez wakacje, poza tym, nie przypominam sobie kiedy ostatnio spałam dłużej niż jakieś dwie, trzy godziny. Zamiast gdzieś się włóczyć powinnam zostać w pokoju i odsypiać póki mogę. Problem tylko w tym, że ja nie chciałam przespać połowy swojego życia. Ja nie lubię marnować czasu na spanie, nie warto, skoro można coś w tym czasie robić. Odeśpię w grobie, jak już umrę, ot co.
- Felix, niezależnie od tego, co to, powinieneś przestać to brać - stwierdziłam marszcząc czoło i przyglądając się mu, choć moje spojrzenie wcale nie wyglądało na wytężone, a raczej na nieco nieobecne. Jednak zmierzyłam wzrokiem jego sylwetkę, a potem on zaczął głosić swój poemat. No nie, kolejny, który nie potrafił wyrazić swoich myśli inaczej niż pieprzonym wierszem. Czemu ludzie lubią tak bardzo komplikować sobie życie? Ja byłabym zbyt leniwa.
Popatrzyłam na niego, a moja mina musiała wyrażać jak zdezorientowana byłam. Wysoko uniesione brwi, jeden z kącików ust uniesiony ku górze i wielkie oczy.
- Wszystkim nieco odpierdoliło po wakacjach
- stwierdziłam kręcąc głową i osunęłam się nieco bardziej na ziemię, opierając się teraz na łokciach. Odsunęłam się odrobinę od chłopaka, bo dym z jego papierosa doszedł do mojego nosa i sprawił, że znów się skrzywiłam. Fu. Fu. Fu. Jak ja mogłam palić? Nie dość, że paliłam, tak w ogóle, to jeszcze potrafiłam wypalić takie ilości tego gówna, że się w głowie nie mieści.

Jeny, ostatnie czego chciałam to to, żeby ludzie, na wskutek przebywania w moim towarzystwie, również byli tak pozbawieni energii i jakichkolwiek chęci do czegokolwiek, życia, robienia czegoś. Poza tym, było to dla mnie coś nowego, bo jednak przyzwyczajona byłam do tego, że rozsiewałam tą pozytywną aurę i chociaż czasem miałam gorsze dni, nigdy nie odczułam, aby szara deszczowa chmurka, która wisiała nad moją głową, powiększała się i przysłaniała też innych. A ja tego nigdy nie chciałam. Poza tym, nie chciałam być żadnym zombie, ale nie wiedziała, co zrobić, żeby to zmienić, bo moja pomysłowość i kreatywność uciekła wraz z dobrym nastrojem.
- Nie chcę na żaden odwyk. Ja wcale nie potrzebuję odwyku - westchnęłam, bo naprawdę nie uważałam, że byłam uzależniona i nie potrafiłam żyć bez jakichś dodatkowych substancji krążących po moich organizmie - Ale jeśli masz coś, co sprawiłoby, że moja zajebista mamnawszystkowyjebana ja wróciła, chętnie skorzystam - dodałam unosząc na chwilę ku górze swoje brwi. Ja, Jackie Black gdzieś zniknęłam, a zamiast tego, pod altanką siedziało to coś, które wcale mną chyba nie było. A przynajmniej nie czułam się jak JA, co mogło tylko potwierdzać fakt, że było ze mną bardzo źle.
- Nie mówiłam, że ci nie wierzę, ej - dźgnęłam go palcem w biodra. Oczywiście, że mu wierzyłam. Ja przecież z reguły byłam dość naiwna i wierzyłam ludziom, nawet jeśli wygadywali straszne głupoty, bo nauczyłam się w Rezydencji, że tutaj zdarzają się rzeczy, o których jeszcze półtora roku temu w życiu bym nie pomyślała, że mogą się zdarzyć.
- Fuuu! - jęknęłam, gdy Felix bezczelnie wydmuchał dym ze swoich płuc wprost w moją twarz. Odgoniłam chmurkę tytoniowego dymu machają ręką, podnosząc się trochę z ziemi. Nawet cicho zakaszlałam, żeby było trochę więcej dramy, bo drama jest fajna. - Zabieraj to - niemal rzuciłam się na jego papierosa, z groźnym wyrazem twarzy i wysunęłam go z jego palców, rzucając gdzieś za siebie, za murek, oby jak najdalej.
- Wiesz jak palenie jest szkodliwe? - spojrzałam na niego z miną naukowca, co musiało być wręcz komiczne, bo jeszcze kilka miesięcy temu nie rozstawałam się z paczką fajek.

a mi nie wychodzi nikt ani nic. przepraszam za takie krótkie posty ;c

Przez chwilę rozważyłam opcję pójścia do Batmana i zapytania go o owe coś, ale potem doszłam do wniosku, że chyba poszukam innego sposobu. Ostatecznie spytam jego o pomoc. Swoją drogą, raczej powinien mi pomóc. W końcu był podobno moim przyjaciele, z tego, co pamiętałam, ale ostatnimi czasy tyle się pozmieniało, że ciężko było być czegokolwiek pewnym.
- Wypadek? Robienie na drutach? Sounds like fun - stwierdziłam, a jedna z moich brwi powędrowała do góry, co sprawiło, że moja twarz wyrażała to samo, co jeden wielki znak zapytania. Co jak co, ale robienie na drutach i Felix... to zupełnie nie szło ze sobą w parze. Ani trochę.
- A co jeśli nie? Poza tym, nie warto! - mruknęłam. Z ziemi podniosłam się już nieco wcześniej, odbierając chłopakowi papierosa, a teraz wróciłam na ziemię i usiadłam wyciągając przed siebie nogi. Najchętniej bym je skrzyżowała, ale przecież miałam na sobie spódniczkę, która zbyt długa nie była, a nie byłam wcale w nastroju, żeby pokazywać swoją bieliznę.
- Obrazić? OBRAZIĆ? - spojrzałam na niego jakby właśnie powiedział coś bardzo nieodpowiedniego. - Powinieneś mi dziękować, ot co! Uratowałam 4 minuty Twojego życia, a ty się chcesz na mnie obrażać? - zerknęłam na niego rozczarowana, bo naprawdę poczułam, że zrobiłam coś dobrego, a tutaj zamiast mnie wspierać w tym, że rzuciłam palenie, zdając sobie sprawę z tego jaki to syf, Felek chciał się na mnie obrażać. To znaczy, żeby nie było, nie byłam tak głupia, żeby nie wiedzieć, że udaje. W pewnym stopniu, ja też udawałam, bo nie zrobiłabym przecież normalnie takiej histerii o to, że ktoś udaje obrażanie się i miałam nadzieję, że chłopak o tym wiedział. Jeśli nie, pewnie wziął mnie za wariatkę. O ile nie stało się tak jeszcze wcześniej, co jest bardzo prawdopodobne.

- A Ty nie dałeś się zrobić idealnym księciem? O rety! - przysłoniłam dłonią otwarte usta, jakbym chciała wyrazić to, że Felix stracił taką szansę na to, żeby stać się kimś jeszcze ważniejszym, chociaż chwilę później doszłam do wniosku, że to głupie. Ja sama nie dałabym się ani trochę zmienić, nawet gdyby chcieli mi dać wszystko, i tyle. Ja się zmieniałam tylko wtedy, gdy mi się naprawdę zachciało. O tak jak teraz, rzucając palenie.
Poczułam się jakbym się skurczyła, gdy Felix wstał i zrobił się jeszcze wyższy. Poza tym, nawet gdybym nadal stała to bym czuła się niska, bo zbyt wysoka to ja nie byłam. Może nie byłam karłem, ale jakaś wyrośnięta to też nie za bardzo.
- To ty nie pojmujesz jak głupie jest palenie! pf - prychnęłam i skrzyżowałam ręce na piersiach. Zaraz potem postanowiłam, że również wstanę, bo siedząc, przy tym jak chłopak stał, czułam się w ogóle nieważna i zdominowana.
- Nie mówię o zdrowym odżywaniu i te sprawy. Ja tylko mówię o tym jakie palenie jest głupie i bezsensowne! Bo wiesz, palenie takich skrętów to jeszcze rozumiem. Ale papierosy? - spojrzałam na niego kręcąc głową. Co prawda, gdybym naprawdę chciała zostawić za sobą palenie, z jointów również bym zrezygnowała, ale one sprawiały, że było mi tak przyjemnie, chociaż przez chwilę. Za to papierosy, fu, tylko sprawiały, że wszystko po nich śmierdziało.
A potem Felix zadał pytanie i zdałam sobie sprawę z tego, że nigdy o tym nie myślałam i spojrzałam na niego, wgapiając się w jego twarz i zastanowiłam się nad tym, co powiedział.
- Eee, nie wiem. Chyba. Chociaż... Nieeee. Nikt nie powiedział nam, że jesteśmy nieśmiertelni czy jacyś wytrzymali czy coś. Chyba, że twoim talentem jest nieśmiertelność. To by miało sens, ale poza tym.... Chyba też możemy chorować - wymruczała, na głos myśląc, z przechyloną głową, uderzając palcami w policzek.