Altanka

Zignorowałem jej naigrawanie się ze mnie. Nie rozumiała tego. Ona nie była narażona na różne dziwactwa ze względu na swe pochodzenie. Tacy nie rozumieli i tyle. Teraz powinienem dramatycznym gestem obetrzeć łezkę i w ogóle i w szczególe, ale nie uczyniłem tego. Za to sobie pyknąłem i pojawiłem się na końcu alejki i z powrotem tutaj, bo się nudno robiło.
- Wszystko wiesz lepiej - prychnąłem. - I te twoje skręty równie zdrowe co moje fajki - dorzuciłem, a mina niezadowolonego z życia dzieciaka chyba już na stałe pragnęła pozostać ze mną. Bo tak, znów ją miałem, a co się będę skrywał z emocjami, to niezdrowe.
- Ojtam przeziębienie. Pełno osób je ma, ja się pytam o takie raczki i inne rzeczy. Nie powinniśmy być na to odporni? Na co nam moce skoro dalej mogę zginąć jak zwykły śmiertelnik? - Moje wyobrażenie o samym mnie właśnie chwiało się w posadzkach. Te wszystkie komiksy były oszustwem! OSZUSTWEM! - Chyba się o ot spytam Ursulki. Na pewno się ucieszy, że chce coś od niej

może wreszcie skończymy? ile ja Cię tak blokuje?

tam tam tam ram tam tam tam ram ralalalala

Zamierzałem wszystko zrobić jak trzeba. Ożenić się z nią. Zapewnić dziecku dach na głową , założyć rodzinę. Wiedziałem, że tutaj jak na dwadzieścia dwa lata bytu ziemskiego jest to całkiem poważny plan. Bałem się? Tylko trochę. Przecież ją kochałem i ona mnie. A to było najważniejsze, bez tego nawet nie miałbym co próbować brać aż takiej odpowiedzialności za swoje czyny, wszystko by upadło, a my byśmy się tylko znienawidzili.
To, że zaręczyny powinny się odbyć w sposób jak to kobiety zwykły określać romantyczny, a nie poprzez zwykłą propozycje przy okazji wspólnego wylegiwania się w łóżku, uświadomiły mi pokręcone przyjaciółki mojej Mikaeli. Znaczy najpierw jedna, potem przyłączyła się druga. Zadając się z Miką tyle lat, jakoś przegapiłem fakt, że ona wcale nie była taka pozbawiona miłości do tych pierdółek jak to było z Sigrid chociażby. To przez wariatki od tygodnia, kiedy tylko miałem okazję starałem się doprowadzić altankę do prawdziwego stanu używalności i jak najlepiej zataić ten fakt przed Mika. Naprawdę polecam wszystkim trzymanie czegoś w sekrecie przed kobietą, która czyta przyszłość, ale tu znów pomogły tamte. Wykorzystały kilka osób i zablokowano wszelakie wizje związane z oświadczynami. Ta idealność mnie przerażała. Ale przecież one wiedziały lepiej. Mikaela zasługiwała na piękne oświadczyny w miejscu takim jak to. I w końcu im uwierzyłem. Słuchałem się ich rad i nawet teraz, kiedy wreszcie wszystko było gotowe, a ja trzymając w dłoni, dłoń Mikaeli i prowadząc ją na krótką przechadzkę, bo pogoda taka piękna, w głowie wciąż przypominałem sobie słowa tamtych. Tak na otuchę. Cholernie się denerwowałem. I jeszcze nie mogąc wytrzymać co chwila dopytywałem się Mikaeli czy aby na pewno nie jest zmęczona. Już dawno dotarło do mnie, że zachowuje się tak jak kiedyś Merkury. Pomyśleć, że zachowanie byłego współlokatora tak cholernie mnie bawiło. Teraz to mi nie było do śmiechu.
Czułem, że Mika się domyśla czemu tu idziemy. Zwłaszcza, że już na miejscu czekał rozłożony kocyk i koszyk piknikowy.
- Pomyślałem, że może ci się spodobać - powiedziałem, kiedy już usiedliśmy. Uśmiechałem się do niej cały czas jak skończony kretyn. Chyba z nerwów. - Masz ochotę na coś do picia?

Jak to jest być w ciąży? Jeżeli chcecie znać odpowiedź na to pytanie, to możecie się z wielkim zaangażowaniem pocałować w sam środek dupy. I to swojej, w żadnym kurwa wypadku mojej. Pytają się mnie o to w pierdolonej każdej rozmowie, że czasami chce się im wbić nóż w gardło, a potem samemu wyrżnąć sobie płód. No sorry. Dzisiaj chyba nie miałam najlepszego dnia na myślenie na te tematy. Od rana mnie wkurwiali dosłownie wszyscy, zaczynając od Any, a kończąc na Maksie. Na całe szczęście pozostawał jeszcze Luke, który o dziwo w ciągu ostatnich tygodni ani razu mnie nie zdenerwował. Powiedziałabym prędzej, że to ja denerwuję jego, ale nie chciałam peszyć. Nie wiem czy tak jak my ma każda para po tym jak dowiaduje się o dziecku, ale było zadziwiająco dobrze. Wręcz zajebiście. A w sumie to bym nawet nie chciała by inne pary miały tak jak by, bo w ten sposób jesteśmy chyba jedyni, którzy tak normalnie znoszą wpadkę. No bo jakby tak patrzeć na inne pary, to im w chuj nic nie wychodzi. Znaczy nam też nie szło póki nie stało się to. Dlatego ogólnie to się powstrzymuję od wyżynania płodu nożem. Wspaniałomyślnie nie? Tylko mi pogratulować.
Gdy Luke zaproponował mi spacer spojrzałam na niego w sumie podejrzliwie. Nie dlatego, że widziałam coś dziwnego w jego pomyśle, ale raczej w sposobie jaki to zaproponował. Nie kombinowałam jednak za długo, bo akurat Luke mnie niechcący przyłapał przy oknie z papierosem i teraz za wszelką cenę próbowałam ukryć tak paczkę by jej nie dostrzegł. Peta wyrzuciłam sekundę przed jego wejściem. Pewnie i tak wyczuł co robiłam, ale jakoś o dziwo obyło się bez komentarza. To też było dziwne. No rozumiem, że w ciąży nie powinnam palić, ale no jaaa, mamy mace uzdrowicieli w tym chlewie, jedna nawet ze mną mieszka, co mi szkodzi? No nic! Ale i tak każdy na mnie patrzył jak na psychiczną gdy widział mnie przy fajku. Niech się pierdolą.
Spacer nie był jakiś długi, aż się zdziwiłam, bo słysząc przechadzka spodziewałam się raczej, że Luke mnie zaciągnie aż na drugi kraniec ogrodu, ale nasza wycieczka zakończyła się do na altance. Na altance, na którejś coś było.
- Co do... ? - puściłam dłoń Luka zaglądając do środka i ze zmarszczonym czołem przyglądając się wszystkiemu. Potem jeszcze raz spojrzałam i jeszcze i... - Luke, czy ty...? - ale znów nie dokończyłam pytania, bo zostałam grzecznie usadzona na kocyku jak jakieś dziecko, czy nie wiem. Ogólnie to nawet czułam się jak dziecko zaprowadzone na jakieś przyjęcie, którego się nie spodziewało, a na dodatek zaraz wiedziało, że z tortu wyskoczy klaun, na którego tak dawno czekało. A przecież to wcale nie były jego urodziny. - Pieprzysz! - krzyknęłam ignorując zupełnie jego zdenerwowanie, choć wystarczyło spojrzeć na niego by widzieć jak się biedaczek wymęczył z tym wszystkim. No niestety nadal byłam w szoku i nie byłam w stanie odpowiednio potraktować sytuację. Powinnam docenić to jakoś co zrobił, uspokoić go czy coś, a nie zamiast tego głupio odpowiadać pytaniem na jego pytanie: - A masz wódkę?

Reakcja Miki strasznie mnie rozbawiła. Opłaciło się tyle kombinować, żeby tylko nie mogła mieć wizji na ten temat. Wariatki miały świetny pomysł, ale przecież im tego nie powiem. I może dzięki tej reakcji przestałem się tak denerwować. Tak.
- Wiesz ile czasu zajęło mi posprzątanie tego? Przynajmniej byś udała, że ci się podoba - powiedziałem tonem zasmuconego pięciolatka, który chciał pomóc mamie i posprzątał jej wszystkie buteleczki w jedną, a matka jakoś zadowolona nie była z tego faktu. Ale nawet jeśli papierosy szło tolerować, bo uzdrowicielka co z nią mieszkała powtarzała, że skoro pali od początku ciąży to ciągnąć to musi, to o tyle alkoholu tolerować nie szło. Wedle planu miała się cieszyć, a nie wyśmiewać pomysł. Ale radość taka, radość taka. Cóż za różnica? Jak gdyby nigdy nic sięgnąłem po koszyk. - Oczywiście. Wódkę spakowałem pierwszą. Upijmy dziecko. - Miałem się obrazić, że reagowała tak jak zawsze na sytuacje, gdy nie do końca wiedziała co się dzieje? Zamiast tego wyciągnąłem butelkę soku. Zwykły, sok jabłkowy, pełen konserwantów i innych rzeczy jakie fabryka polała. Nic z tych okropieństw pełnych witamin i innych świetnych rzeczy dla przyszłych mam. Jak ktoś mógł sądzić, że tamte pyszności serio są pyszne? - Ale skoro nie masz ochoty to świat się nie zawali. - Pozostawało odłożyć butelkę z powrotem i przestać myśleć o minimalnym ciężarze jaki krył się w kieszeni spodni. Nie mogłem tak zaraz od razu z tym wyskoczyć. Musiała ochłonąć, nawet jeśli już z pewnością wiedziała, co się święci. A ja się cały czas uśmiechałem. Bez powodu.

Naprawdę byłam zaskoczona tym, że Lukowi udało się mnie zaskoczyć. Bo ostatnio nawet wcale tak bardzo nie bałam się spoglądać w przyszłość, by zobaczyć jak to będzie z tym całym bobaskiem. Na początku ciąży rzeczywiście bałam się okropnie, ale gdy to wszystko tak się uspokoiło i miałam przy sobie co tylko potrzebowałam, to czego mogłam się obawiać? Co raz rzucając okiem na przyszłość przynajmniej miałam ogólny ogląd na to czy aby nie powinnam się na coś już przygotowywać. W sumie poza oczywistymi sprawami, nic nie zapowiadało się źle. Ale co mi dadzą te wizje, skoro myślałam, że dzisiejszego dnia nie czeka mnie nic ciekawego? A tu proszę. Nie wiem w jakim stopniu Luke musiał zaprzedać duszę diabłu, by mnie tak wyprowadzić w pole.
- No nie widzisz jak bardzo mi się podoba? To patrz - Wskazałam dwoma palcami wskazującymi na swoją twarzy i uśmiechnęłam się najszerzej jak tylko potrafiłam. Wystawiłam ząbki mając nadzieję, że ten okaz radości w pełni usatysfakcjonuje Luka, bo naprawdę mi się podobało to co zrobił. Ostatnio zauważyłam, że te całe hormony działają na mnie w dosyć dziwny sposób. Najczęściej objawia się to w tym, że chcę się przytulać, albo beczę na beznadziejnych filmach. No i zdecydowanie jestem za bardzo miła. No sami spójrzcie: przed chwilą byłam wkurwiona na cały świat oprócz Luka, a tu właśnie dzięki niemu całkiem zapomniałam o tej reszcie świata i cieszyłam się jak głupia. - A tak serio to nie wierzę, że udało ci się to wszystko samemu przygotować - dodałam jeszcze i machnęłam do niego energicznie przy przysuną się trochę w moim kierunku, sama również podniosłam się na kolana. A gdy Luke znalazł się wystarczająco blisko dałam mu buziaka w policzek i potargałam włosy. A potem zwyczajnie wróciłam na swoje miejsce. No co? Taki buziak był na miejscu. - Oj, weź. Nie chowaj, daj - zawołałam jeszcze widząc sok, na którego widok rzeczywiście zachciało mi się pić. - I nie uśmiechaj się jak morderca, bo mam dreszcze.

Zmieszałem się. Aż tak było widać pomoc dziewczyn? A miałem przykazane udawać, że to mój romantyczny plan. W sumie to marne udawanie, bo ja się na romantyka nie nadawałem. Może i ostatnio trochę się bardziej nastawiłem na te wszystkie filmy i zachowania, bo Mika albo była napalona na mnie, albo na te bzdury. O wiele bardziej wolałem wersją pierwszą, ale druga też nie była zła. Mogłem sobie pospać kiedy ona popłakiwała i czasem szturchnięciem łokcia mnie wyrywała ze snu bym ją poparł, że na ekranie dzieją się straszne bądź też słodkie rzeczy, zależy od momentu filmu. Telewizor w razie czego podpowiadał co się stało. On musiał to wszystko znać. Żałowałem go niezmiernie.
- Oczywiście, że sam. Nie wierzysz w swojego mężczyznę? - Wypiąłem dumnie pierś i nawet buziaka dostałem. Trochę marne podziękowanie, ale nie będę wybrzydzał. Może potem dostanę coś lepszego jak już zaprezentuje wszystkie niespodzianki na dzisiaj. Główna wciąż przed nami. Podałem jej butelkę zgodnie z życzeniem i nawet wydobyłem naczynia. Oprócz tego były jakieś owoce i co tam dziewczyny spakowały. - Przepraszam, ale trochę się denerwuje - wyznałem.
Przepraszam, ale będzie słodko i ja tak nie umiem xd
Sądziłem, że uśmiecham się całkiem naturalnie, a tu taka niespodzianka. Nieważne. Odetchnąłem, dobywając z kieszeni pudełeczko i przesunąłem się w stronę Miki. - Pewnie już się domyśliłaś, a ja zaraz chlapnę coś tam głupiego, że... nieważne. Już zaczynam gadać głupoty - Świetnie chłopie. Nie hamuj się tylko mów co ci ślina na język przyniesie. Najlepsze co możesz zrobić w takiej chwili, no naprawdę. - Kocham cię i chcę dla ciebie i dla naszego dziecka jak najlepiej. Chcę... - Jeszcze raz odetchnąłem. No dalej Walsh. Nie spierdol. - Wyjdziesz za mnie?

nigdy więcej

Zaśmiałam się głośno, gdy padły słowa "mój mężczyzna". Sami przyznacie, że to na serio było śmieszne, to nie tylko wina tego, że aktualnie byłam wiecznie pod wpływem hormonów, które dziwnym trafem były tak bardzo miło nastawione właśnie do Luka. Jakbym jeszcze raz przeżywała te nasze pierwsze dni, gdy odkryliśmy, że nie mamy być tylko przyjaciółmi, ale czymś więcej. W zasadzie najbardziej kojarzę z tego okresu to, że wiecznie byłam ujarana. Czyli dochodząc do najprostszych wniosków, bycie w ciąży to bycie wciąż na haju. Mimo tego wcale nie polecam. Jak tylko pomyślę, że jeszcze tylko parę tygodni, a zacznę cała puchnąć, z przodu wyskoczy mi bęben większy ode mnie całej to mi się zaczyna chcieć płakać. Wiem o czym mówię, widziałam już siebie w wizji pod sam koniec ciąży. Będę wyglądać jak jakiś balon. Jakbym miała w środku siebie nie jedno, a przynajmniej trójkę dzieci. Dzięki Luke.
Nie dobra, nie pora teraz na takie wąty. Nie w takim miejscu i nie w takim czasie.
Jeszcze raz miło uśmiechnęłam się do niego, gdy wspomniał o swoim zdenerwowaniu. Złapałam go za rękę mając nadzieję, że moja bliskość w jakiś sposób go uspokoi, bo naprawdę nie miał czym się denerwować. I po co. Bo jak sam powiedział już ja doskonale wiedziałam co zamierza. Wiedziałam nawet, że nie ubierze to w najlepsze słowa i zabrzmi to jakby oświadczał się mi tylko z powodu dzieciaka, ale ja wcale nie miałam mu tego za złe. Przynajmniej raz nie musiałam w końcu być tym powodem kłótni, nie musiałam zepsuć chwili i jej nie zepsułam.
- No jasne, Luke. TAK, nie mogłoby być innej odpowiedzi. Wiesz, że jesteś najlepszym co tylko mogło mi się przytrafić? - zapewniłam go, a potem wyciągnęłam w jego stronę swoją łapkę. - No nałóż mi go, ciapo! - pospieszyłam go chcą już zobaczyć co też dla mnie wybrał. Nie żeby mi tam zależało na błyskotkach, ale... No sami wiecie. Nawet jeżeli nigdy nie chciałam być jak inne dziewczynki to i tak zawsze marzyłam o księciu z bajki i tym jak mi się oświadcza.

to jakaś masakra

Na pewno pomyślała, że to przez dziecko. Na pewno. Kto by tak nie pomyślał? Ale ja przecież chciałem się z nią kiedyś ożenić. Nie tak szybko, ale skoro los chciał żebyśmy szybciej stali się szczęśliwą rodzinką czemu miałem się z tym spierać? I Mikaela też nie mogłaby prawda? A może mogła? Kurwa. Najgorszy moment w całym mym życiu (gorszy nawet od niespodziewanych wiadomości, od tego jak odciąłem prąd w połowie miasta i wtedy zaatakował nas facet bez szyi), kiedy czekałem na odpowiedź i nagle zacząłem zdawać sobie sprawę, że to na co się porywam jest jedną z najważniejszych decyzji nie tylko mojego życia, ale również jej. A może ona jeszcze nie chciała decydować się na tak poważne kroki? Czemu, czemu o tym nie pomyślałem? Oddychać zacząłem dopiero, gdy mi odpowiedziała. I jeszcze śmiałem zapomnieć o tym całym cyrku związanym z symbolicznym nakładaniem pierścionka. Przynajmniej tak jakby klęczałem. Kurwa czym ja się przejmowałem? Ważne, że się zgodziła.
- Ah, tak. Racja - miałem ochotę palnąć się w łeb, ale tylko wyciągnąłem pierścionek, którego szukanie zajęło mi jeszcze więcej czasu niż posprzątanie altanki. Bo musiał być idealny i pasować do mojej Miki. Miałem nadzieję, że to się udało. Prosty i skromny, ale oczko miał z jakiegoś fioletowawego kamienia, którego nazwy za nic przypomnieć sobie nie potrafiłem, ile razy na niego spojrzałem. Byłem cholernie dumny z siebie. Teraz mi nie zwieje. Zminimalizowałem odległość pomiędzy nami i pocałowałem ją. I mogłem zabrzmieć jak jakiś pierdolony romantyk, ale teraz czułem, że mamy szansę zostać prawdziwą rodziną. Trochę za wcześnie, ale to nie było ważne. Odsunąłem się niechętnie.
- Trzeba przekazać nowinę - zauważyłem.

Zaręczyny powinny być poważne, takie jakieś prawie nierzeczywiste. A przynajmniej tak mi się wydawało zanim nastąpiło dziś. Bo aktualnie najbardziej to mi się chciało śmiać i właśnie to bez przerwy robiłam. Nie wiem jakim cudem, ale wszystko co zrobił Luke, co powiedział, a nawet pomyślał (bo znałam go na tyle, że mogłam się domyślić co myśli) było tak komiczne, że trudno mi było się opanować. Choć próbowałam, nawet nie wiecie jak bardzo próbowałam. Niestety to było silniejsze ode mnie i nic nie mogłam poradzić.
Położyłam mu dłoń na kolanie.
- Przestań się denerwować, no proszę, jak padniesz mi tu teraz na zawał to nie mam najmniejszego zamiaru cię reanimować - zapewniłam, choć oczywiste było to, że postąpiłabym inaczej. Oczywiście o tyle o ile bym nie spanikowała i nie wiedziała co zrobić. Na całe szczęście Luke był za młody na jakiekolwiek zawały, więc można było wyrzucić tą myśl z głowy.
Rzuciłam okiem na pierścionek. Znaczy, dobra, nie tylko rzuciłam, a dokładniej mu się przyjrzałam. I z ciężkim sercem musiałam stwierdzić, że nie był zły. Nie wiem jakim cudem Luke to zrobił, ale od razu przypadł mi do gustu. Choć gdy go tak miałam już na palcu trudno było zignorować ciężar jaki z sobą przyniósł. Choć odpowiadając tak, wiedziałam chyba na co się decyduję, to po chwili zastanowienia uświadomiłam sobie, że narzeczeństwo równa się ślub. I to najprawdopodobniej ślub w krótkim odstępie czasu. Z brzuchem. Czy kiedykolwiek myślałam, że to tak będzie wyglądać? Całe szczęście, że nie. W ogóle nie myślałam, dlatego też teraz taka perspektywa wcale nie wydała mi się straszna.
- Wcale nie trzeba, Luke. Znając życie już wszyscy wiedzą, a ja mam to teraz gdzieś. Spędzimy ten dzień tutaj bez zastanawiania się o jutro, dobrze? - zapytałam, ale to brzmiało bardziej jak postanowienie. Jak zwykle chciałam o wszystkim decydować. Luke będzie mieć przesrane na całej linii. - I mnie przytul.

Nie chodziło o to, że śledzę Prudence. No bez przesady. Miałem ważniejsze zajęcie niż obserwowanie dwojga szesnastolatków na swojej pierwszej (mam nadzieję!) randce. Mniejsza z tym, że z ten całej altanki miałem doskonały widok na trawnik, na którym się rozłożyli, a oni niekoniecznie musieli mnie widzieć, bo obok altanki rósł niezły krzak. Taki z kwiatami. Nie wiem jak się nazywa nie znam się na tym zielsku. Nie obserwowałem ich, bo po pierwsze zajmowałem się kotem Prudence, po drugie jeszcze smsowałem sobie z Haiden, co mnie nieźle bawiło. Zwłaszcza te dziwaczne podejście do kotów. Zabawna była i tyle powiem. No i potrzecie, co mnie to tak szczerze obchodziło. Nic. No nic. Może byłem trochę ciekawy, może jednak jako dobry przyjaciel chciałem by jednak Prudens była szczęśliwa, czy coś w ten deseń. Trochę to tandetne, ale czasem każdy się musi trochę z tandecić. Ja przynajmniej tego nie robię oglądając ckliwe filmy, czy coś. No więc kiedy tak nie śledziłem Prudens, a tylko siedziałem sobie w altance, a Tyson sobie latał gdzieś z ważką z jednym skrzydłem (mówiłem, że to agresywny kot! nad biedną ważką się znęca!), nagle usłyszałem kroki. Znaczy można było się spodziewać, że zaraz ktoś będzie chciał mnie zastąpić w altance, jakaś rozkochana para pedałków, ale nie sądziłem, że pojawi się to Richard. Dlatego też uniosłem jedną brew do góry i bez powitania wypaliłem.
- A ty co tu robisz? - W tym samym czasie zablokowałem telefon i schowałem do kieszeni. Nie wiem jak inni, ale kiedy rozmawiałem z ludźmi nie potrafiłem tak jednocześnie pisać. No nie dało się.

Zabawne, czy ja też nie nazwałem Tysona w pierwszym momencie właśnie szczurem? Właśnie w takich momentach mam pewność, że Richard jest moim bratem. Choć w zasadzie nie jesteśmy do siebie podobni. Znaczy wspólna historia też w sumie dowodzi, że jesteśmy braćmi. Tego nie można się wyprzeć, nie można zapomnieć, ale ja tam wolałem gdzieś schować głęboko i udawać, że wszystko ok. Nie przejmować się. W zasadzie Rick był bardziej od przejmowania, nie ja. Każdy pełni na świecie pewną rolę, a moja polega głównie na obijaniu się i zajmowaniu chwilą. Nie przeszłością. Zdecydowanie nie przeszłością. Choć to było odrobinę trudne, kiedy tak miałem przed sobą kogoś kto uosabiał tą przeszłość.
- To Tyson, nie szczur - odpowiedziałem zupełnie obojętnie spoglądając na kota, który nadal zajmował się drażnieniem owada. Niewyżyta bestia. - W zasadzie to ja pierwszy zadałem pytanie, więc odpowiem na twoje, kiedy ty odpowiesz na moje. - Może do tego czasu zdołam coś zmyślić, by nie przyznawać się do tego co robię w rzeczywistości. A więc do nie śledzenia Prudence. Zawsze przy Richardzie miałem tak, że chciałem pokazać siebie jako kogoś dorosłego i odpowiedzialnego, potrafiącego wziąć swoje życie we własne ręce i nie wyjść na tym na durnia. Myślałem, że zaprzyjaźniając się z Fiodorem uda mi się od niego co nieco podpatrzeć. Ale szło jak szło. Najlepszym dowodem na to jest właśnie te moje siedzenie w altance. Nie chciałem się przyznawać co robię, bo sam nie wiem jakby zinterpretował to Richard.

Tak więc notatnik mistrza w mojej dłoni. Leży mi wygodnie, nie zastanawiam się długo jednak kiedy podchodzi dziewczyna. Nie będę przecież czytać, nie umiałbym się nawet pewnie skupić. Książka zostaje zamknięta, odłożona na siedzenie obok mnie, zapominam o niej w jednej chwili.
- Ale.. to niemożliwe - bo jak mógłbym ją przeoczyć na korytarzu. Gdyby była tu przynajmniej tyle czasu co ja - nie widziałem takiej możliwości. Musiałbym być totalnym ignorantem. Musiałbym chodzić w zupełnie inne miejsca, budzić się o innych godzinach. To możliwe. Ta świadomość obudziła we mnie jakieś bolące uczucie, bolące bo igły zimna wgryzły mi się w ramiona, zagryzłem jednak zęby. Co z tym zrobić? Jedyny balsam: poznać ją i zrozumieć jej świat. Jak to brzmi, jakbym się chciał zaangażować w tą znajomość.
A nie chcesz? - Ale nie jechałaś wtedy do Rezydencji z nami - rzuciło mi się pierwsze najbardziej proste skojarzenie. Nie powiem jej wprawdzie, że nie zwracałem na nią uwagi, bo pewnie siedziałem w piwnicy, albo pewnie siedziałem w pokoju, albo chodziłem z Angie, a wcześniej z Nessie. Albo siedziałem w bibliotece i nękałem Meredith. Swoją drogą te dwie ostatnie jakoś nie uczestniczą w moim życiu już bardzo długo. Smuteczek.
- C o -nie załapałem, pokręciłem głową i jeszcze raz spojrzałem na nią - To muzycy nie wychodzą na zewnątrz? UPS - zmarszczyłem brew, trochę się podśmiewując, trochę wciąż nie łapiąc. Nie jestem Aureliem, któremu się mózg powiększa kiedy sobie tam uroi. Pfi, teraz to mi się dodtkowo mózg zmniejszył.

- Nie? - unosi brodę - Dlaczego? Gdyby wszystko było jednym wielkim przypadkiem, to i tak wyszłoby na to, że przypadków nie ma. Chyba, ze coś zagmatwałem- to możliwe, bo machając rękoma bardziej się skupia na tym, by ich w tej chwili nie oprzeć na niej, ale by je trzymać dalej w powietrzu. Mętnym powietrzu, teraz pali, bo ona mu dała papierosa.
- Samochodem: nie. Ale na piechotę.. Pewnie masz jakąś genialną moc w stylu teleportowania się albo szybkiego przemieszczania się. Wtedy rzeczywiście.. to nie jest daleko - bo jej nie wierzy, że mogłaby uznać to za krótki spacer.To niedorzeczne. Nie wie jeszcze, że Judy ma zupęłnie inny sposób pojmowania czasu, rzeczywistości. Ma wrażenie, że ona z nim pogrywa. Pewnie dlatego spogląda na nią zaintrygowany, lekko oburzony, czeka aż tamta zrobi coś, co wskazywałoby na to, że umiałby ją rozgryźć.
Nie widać jednak takich przesłanek. Musi więc czekać.
Zaśmiał się. - Daj spokój, brzmisz jakbyś znała te mury od setek lat - pokręcił też głową, trochę banalizując jej dziwne zachowanie - W takim razie musiałem być chyba ślepy, żeby cie nie spotkać na korytarzu chociażby raz
bum tarata no właśnie gadam z tobą o yuck i hehe jestem w szkou co do tego gościa, mam szacunek, olol nawet niewiem czy podoba mi sie jego muzyka, ale mam szacun to jest najważniejsze.
- Z tego co wiem, to nie. Ale ja mogę grać zawsze
tylko własnie się obijam z wierszykami.

-Rozumiesz co do ciebie mówię? - bo mam wrażenie, że ona jest gdzieś z boku. I już nie wiem: interesować się nią? Jest niewinna, bezproblemowa, na pewno będzie chciała mnie słuchać. Kiedy jej powiem, będzie patrzyła. Ale czy zrozumie, czy będzie nadążać? Przecież nie wymagam od niej wiele, tylko żeby na chwilę sie obudziła. Bym wiedział, że nie jest tylko telewizorem wyświetlającym ruszającą się od biodra do ust dłoń. Z papierosem. A może źle się czuje? Spoglądam, nie widzę.
Więc zmarszczę czoło jeszcze mocniej. Rzeczywiście mnie peszy. Ta jej pewność siebie, to, że kręci w mojej głowie nie daje prostych odpowiedzi i muszę za każdym razem analizować wszystko co mi podaje, by wyłuskać odrobinę prawdy.
A i tak nie wiem co na koniec dostaję, bo ona mi nie powie. - Ale mnie nie znasz - rzucam, żeby chociaż trochę uzyskać przewagi. Sęk w tym, że ja mam ciągle przewagę, ale na swojej stronie, jej strona jest czymś w czym sobie nie poradzą moje mięśnie. To próżnia.
- Mówiłem, że mogę grać w kazdym momencie - zauważył po raz kolejny, a jego ramię oparte z tyłu na ławce pozwoliło przyjąć pozę człowieka pewnego siebie, tego, który nie widzi nic co mogłoby mu zagrozić. A przecież wcale nie jest tak do końca, że mu wszystko wisi. W końcu to Ethan: dobry kłamca, gorszy hipokryta. Możliwe, że gdyby teraz jej zagrał, możliwe że wcale jej by się to nie spodobało. Mogłaby już nie wpaść do niego na kolejny występ. A on mógłby już nigdy nie wyjść na scenę. Żywy czy martwy, teraz czuje się tak samo. Ciągle.