Salonik z balkonem

Nie ogarniam w ogóle życia i nie mam na nic czasu, więc pewnie post będzie z masą błędów i w ogóle taki nieogarnięty bardzo. Ale specjalnie wpadłam tylko na chwilę na infie, aby Ci odpisać, bo wiedziałam ile czekasz na tego posta, więc uszanuj to proszę, bo Cię loffciam, bardzo, bardzo!<3 Jutro może będe już normalnie.
Wszystkie moje prezenty, które dostałam mi się straaaasznie podobały, ale w tajemnicy wam powiem, że prezent Elliota należał do tych pięciu najlepsiejszych! Ale nie powiem to nikomu, bo się ktoś jeszcze obrazi albo będzie mu przykro! A ja nie chciałam nikogo urazić. A tym bardziej w święta! To by było wyjątkowo okrutne, bo w te dni powinno się być miły dla wszystkim, radosnym i starać się roztaczać dobrą aurę, bo dzięki temu inni też będą szczęśliwsi! Dlatego ja postanowiłam dla nikogo nie być wredna ani nie sprawiać przykrości! I chyba mi to nawet wychodziło, bo jak na razie nie palnęłam jeszcze nic bezmyślnie! No tak, ale jeszcze... Oj tam oj tam, wierzę w siebie, a co!
- Och, to wspaniale! Jak już trochę popróbujesz to będziesz mógł ugotować coś mi, prawda?! To by było wspaniałe! - Wykrzyknęłam uradowana. Uwielbiałam gdy ktoś inny mi gotował, bo to zawsze mnie do tego zaciągali. Effy, zrób mi czekoladę. Effy, zrób mi kanapki. Effy, zrobiłabyś mi kawę? Ja wiem, że ode mnie to wymaga mniej fizycznej pracy, bo tylko się skupie i już, bach, jest jedzenie, no ale kurdę! To mnie wymęcza psychicznie i ludzie muszą to docenić, jak sie dla nich męczę!
Ale kolejnymi słowami Elliota trochę się zmartwiłam. W końcu ot było okropne, że ktoś go potraktował źle. Jak on tak mógł w ogóle? Elliot był taki słodki i niewinny i w ogóle taki cudowny, więc w ogóle tego nie rozumiał. Uch, co za potwory bez serca żyją na tym świecie.
- Ojej, bardzo mi przykro! Ale pewnie, z chęcią Ci pomogę! Możemy pójść zrobić coś głupiego, jak chcesz! A jakbyś chciał mi opowiedzieć co Cię złego spotkało to jestem cała do twojej dyspozycji!

/koniec?

Zmiany. Zmiany. Sporo się zmieniało, długo można by wymieniać. Niebo w końcu pozbyło się szarej barwy, sprawiającej, że ciągle było ciemno. Słońce zdecydowało się o sobie przypomnieć. Ptaki, których śpiew obudził mnie o poranku, wraz z pierwszymi promykami wdzierającymi się do mojego pokoju poprzez szparę między zasłonką, a oknem. Zmieniłam się też ja. Nie byłam już tą samą Sofie, która chowała się w ciemnych kątach, lub we własnym pokoju, aby uniknąć nieprzyjaznego świata. Sama przyłapałam się na tym, że częściej się uśmiechałam, a rzadziej spuszczałam głowę. Jednego dnia doszło do mnie, że potrafiłam już zinterpretować poezję, która pięknie mówiła o miłości, która kilka, czy kilkanaście tygodni temu, zdawała się być taka obca i nieprawdziwa. Odczuwałam wielką potrzebę podzielenia się nią z kimś. Wypadło na Penelopę. Tym razem nie bałam się powiedzieć jej o swoich uczuciach, nie przeszło mi nawet przez myśl, że mogłaby mnie wyśmiać, przebijając przy tym tęczową bańkę, w której ostatnio żyłam i w której było miejsce dla jeszcze jednej osoby, która obecnie tworzyła wspaniałą muzykę daleko stąd.
Wysłałam Penny krótką wiadomość. Nie było potrzeby tracenia wielu pięknych słów. Te dopiero niebieskowłosa miała usłyszeć. Zapięłam zamek łososiowej sukienki w mlecze, zawiązałam sznurówki butów i splotłam długie włosy w luźnego warkocza. W pośpiechu wyszłam z pokoju, kierując się w stronę tego, w którym mieszkała siostra. po drodze nie mogąc pozbyć się uśmiechu, który ciągle cisnął się na moje usta. Nie mogłam się tak nieustannie szczerzyć. Penny mogłaby pomyśleć, że ktoś dosypał mi do soku czegoś co spowodowało taką znaczną zmianę. W końcu stanęłam pod jej drzwiami, do których delikatnie zapukałam i zaraz dziewczyna ciągnęła mnie w stronę jakiegoś innego miejsca. Nie opierałam się. Opadłam lekko na poduszki, zginając blade nogi i przyjrzałam się siostrze. Powinna na nowo zafarbować włosy. Błękit zanikał, ukazując więcej naturalnego koloru suchych i zniszczonych włosów. Mimo wszystko, wyglądała wyjątkowo ładnie, nawet dla mnie, kiedy zawsze widziałam w niej jedynie wrak, który rzadko kiedy ukazywał pozostałości dziewczęcości. Dziś było inaczej.
Wzięłam głęboki oddech. - Jestem zakochana. - dwa krótkie słowa, które zdawały się mieć niesamowitą moc wypłynęły z moich ust, sprawiając, że te znów rozciągnęły się w uśmiechu. Nie potrzebowałam odpowiedzi ze strony Penelopy. Wystarczyłoby mi, gdyby na mnie spojrzała, uśmiechnęła się.
jakiś nijaki ten post ;c

Zwątpiłam. Brak aprobaty na twarzy Penny nieco mnie zniechęcił. Miałam wrażenie, że malowało się na niej również rozczarowanie. Oczekiwała szalonej historii, a ja jedynie odczuwałam potrzebę podzielenia się tym jakiego szczęścia dane mi było doświadczyć.
Poczułam się nieco zmieszana. Trochę poddenerwowana. Przyjrzałam się swoim dłoniom, zaczęłam bawić się przywieszką od bransoletki. - Tak. - odparłam krótko. Miałam ochotę o wszystkim jej opowiedzieć. O najdrobniejszym geście z jego strony. O tętnie, które przyspieszało za każdym razem, gdy widziałam Antoniego. O tym, że nagle wszystko stało się przepiękne i przyjazne. Fałszywy uśmiech, który wykwitł na jej ustach zniechęcił mnie. - I tak tego nie zrozumiesz. - powiedziałam z wyrzutem, bardzo cicho, ze spuszczoną głową. Nie miałam w zwyczaju odzywać się w taki sposób do siostry. Ale teraz coś się we mnie odezwało. Coś, czego nie potrafiłam powstrzymać. Uniosłam głowę, przygryzając nerwowo wargę. - Nawet nie wiesz, co oznacza kochać. - spojrzałam na nią z czymś, co podobne było do odrzucenia, niechęci. Powinna na siebie spojrzeć. Siliła się, żeby się uśmiechnąć, co powinno być czymś zupełnie naturalnym. Na pewno chętnie by stąd poszła, zamykając się na kolejne kilka dni w swoim pokoju, robiąc tam nie wiadomo co.
No proszę, powiedz coś Penelopo. Powiedz mi jak fatalnie się mylę. Powiedz, że doświadczyłaś czegoś takiego jak miłość. Przestań chować się za tym fałszywym uśmiechem. Pokaż choć raz, że coś cię interesuje.

Słowa, które rozbrzmiały w mojej głowie sprawiły mi ból. Poczułam uścisk w klatce piersiowej. Ale to nie smutek. To raczej rozczarowanie. Ale najgorsze było to, że szydercze słowa dały mi do zrozumienia, że tylko się łudzę. Co jeśli przez ostatnie kilka tygodni żyłam poza rzeczywistością? Co jeśli to tylko to, co wyobrażałam sobie po zamknięciu oczu stało się tak piękne, że zdawało mi się być prawdziwe? Nie. Nie. To niemożliwe. To przecież było realne. W stu procentach. W dwustu. Jak najbardziej prawdziwe.
Pokręciłam głową, zaprzeczając swoim własnym przemyśleniom. Przyjrzałam się jej. Siedziała tak, zupełnie nie poruszona. Jak zwykle, okrywając się tą peleryną obojętności. - Nigdy nic Cię nie obchodzi. - zacisnęłam zęby. Oczekiwałam tylko szczerego uśmiechu, który pokazałby mi, że Penny cieszyła się z mojego szczęścia. A może nie? Może czekałam tylko na dowód, który dowiódłby jej obojętności i braku jakichkolwiek uczuć?
Powinnam się powstrzymać. Powinnam to zignorować, po raz kolejny, uważając, że przechodziła przez ciężki okres i nie stać ją było na zawracanie sobie głowy moimi sprawami. Mogłam odprowadzić ją do pokoju. Może znaleźć jej coś do jedzenia. Uczesać jej włosy. Ale robiłam to już wiele razy. Dosyć.
- Cokolwiek bym powiedziała, jedynie wzruszyłabyś ramionami i krzywo uśmiechnęła. Gdybyś mnie rzeczywiście kochała, mogłabyś zdobyć się na szczery uśmiech. Lub po prostu jakieś miłe słowo. Ale ty nie potrafisz. - niedowierzanie wymalowało się na mojej twarzy. Niedowierzanie, kiedy dojrzałam, że jeśli to co mówiłam było rzeczywiście prawdą, oznaczało, że połowa mojego życia była odrzucającym kłamstwem.
Proszę Penelopo, zaprzecz.

Usłyszałam swoje drugie imię. Nikt go nigdy nie używał, bo ci którzy mnie znali doskonale wiedzieli jak bardzo mnie drażniło. Było takie... nie moje. Miałam je tylko dlatego, że rodzice uważali iż powinnam mieć dwa imiona, ale nie miało dla mnie żadnego znaczenia. Skrzywiłam się trochę, ale postanowiłam ukryć ten grymas.
- Nie mów tak. To, że nie masz mocy nie oznacza, że jesteś bezużyteczna. Moc to przecież nie wszystko czym jesteś. - pokręciłam głową, trochę z niedowierzaniem. Chociaż szczerze mówiąc, trochę zaprzeczałam sama sobie. Nie wyglądała na szczęśliwą. Wręcz przeciwnie, całkowicie niezadowoloną z życia. Samą. Może to właśnie przez to, że wszystko bazowała na swojej mocy, tak naprawdę nie miała teraz nikogo i siedziała tutaj, na przeciwko mnie, nie zaprzeczając mi kiedy wytykałam jej, że nigdy nie doświadczyła miłości.
Wypuściłam powietrze przez rozchylone usta. Brakowało mi słów. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Miałam mętlik w głowie. Ze swojej własnej winy. Sama zaczęłam rozgrzebywać sprawy, które zdawały się być idealnie poukładane.
Oparcie kanapy było niewygodne. Odciskało mi się na plecach. Spuściłam wzrok, znów przyglądając się swoim dłoniom. Okropnie nieprzyjemna cisza. Zaczęłam zdrapywać lakier z paznokci. Minęło kilka sekund, które zdawały się być dla mnie długimi minutami. Miałam ochotę wstać, wrócić do swojego pokoju lub poszukać ramion Antoniego, w których mogłabym się schować. Ale nie byłam taka, nie potrafiłam. Siedziałam więc nadal na sofie. Spadł mi srebrny pierścionek. Schyliłam się, żeby go podnieść.
Zakłopotanie i rozczarowanie. Wszystko nie tak jak planowałam.

Niepotrzebnie moje palce wędrowały do tego pierścionka. Gdyby tego nie zrobiły, nie zsunąłby mi się z palca i Penelopa by go nie zauważyła. Nie miał dla mnie większego znaczenia, ale brunetka jak zwykle wyolbrzymiała wszystko, co widziała. - Ale Penny, to tylko zwykły pierścionek. - odparłam cicho, wsuwając go z powrotem na swoje miejsce. Złączyłam ze sobą dłonie, przykrywając kawałek srebra.
- Do czego miałabym wrócić? Do przykrej rzeczywistości, w której byłam zupełnie sama? - pokręciłam głową. Smutek wypełniał moje serce. Ona tego nie widziała. Nie zauważała zupełnie niczego poza tym, co tyczyło się jej. Zero wdzięczności za to, że byłam przy niej, gdy się przewracała i sama obijałam sobie kolana, starając się ją podtrzymać.
- Jestem gotowa. Ale po co marnować słowa, skoro słuchać nawet ich nie do siebie nie weźmie? - Ironia. Ironia w moim głosie, choć tak rzadko można było ją usłyszeć. I coś jeszcze. Gorycz. I wyrzut. Tak właśnie.
Podniosłam się z kanapy, odsuwając się od Penny, której obecność po raz pierwszy w moim życiu sprawiała, że się dusiłam. Nie mogłam oddychać. Peszyła mnie i równocześnie odrzucała. Przyjrzałam się jej. Nie było w niej nic człowieczego, poza wyglądem. Żadnej empatii. Wyglądała jak wrak, wyprany z jakichkolwiek uczuć. Skupiona na sobie, nic nie widziała. Miała wielką czarną dziurę zamiast serca, która wciągała całą radość z życia. Nie, nie tylko jej własną. Także i moją. Ta pustka w jej spojrzeniu, co chwilę przesuwającym po mojej twarzy.
Otarłam delikatnie wierzchem dłoni jeden z policzków, w który mnie ucałowała. - Niepotrzebne to wszystko. Wróć do swojego pokoju. Schowaj się przed wszystkim, tak to robisz zawsze. - teraz zobaczyłam jaka była. Zbyt słaba, żeby wytrzymać z rzeczywistością. Tworzyła iluzję, aby jej świat wyglądał tak jak tego chciała. A gdy straciła moc, nie wiedziała, co ze sobą zrobić.