Ogród Zimowy

Oczywście, że są złe! Nie mam ku temu żadnych wątpliwości. Spanie z kimś, kto ma być przecież przyjacielem – czyli osobą, której powierza się najskrytsze myśli, jest okropnym zbezczeszczeniem owej instytucji! Czy naprawdę wszystko musi się skłaniać ku jednemu? Czy seks jest aż tak nieodłączną częścią współżycia międzyludzkiego, by nie dało się bez niego obyć? Oczywiście nie mówię o całkowitej abstynencji – nawet ja lubię, gdy mężczyźni adorują moje wyzywające ukazywanie swych wdzięków – bo pomimo tego, że tak stronię od spania z kimkolwiek, lubię prowokować strojami czy flirtowaniem. Dimitri tego nie uświadczy. I nie uświadczy tego nikt, obok kogo będzie akurat siedział on. Bo gdy ten chłopak zauważyłby, że stać mnie na tego typu zachowanie, pewnie miałby później wiele argumentów, by zmusić mnie do odnoszenia się i do niego w ten sposób. A wtedy me godziny byłby policzone.
- Dlaczego nie? Nie będę wkładać ręki w ogień tylko po to by udowodnić, że to mnie parzy – odparłam znów omijając go spojrzeniem. Wbrew pozorom, na dworze bardzo interesowano się życiem towarzyskim. Ale nie o to chodzi. Nie widzę w nim żadnego wartościowego towarzysza rozmowy. Nie wiem o czym innym miałabym rozmawiać z mężczyzną, który w przeleceniu każdej na tej planecie widzi cel swego życia. Jestem uprzejma, a on jeszcze śmie się z tego śmiać. Złość piękności szkodzi, czy też nie umiał się wysilić i wymyślić niczego nowego?
Prychnęłam. Nawet nie wie, o co ma się starać.
- Jesteś żałosny – powiedziałam odzyskując panowanie nad sobą. Skoro nie wiedział nawet czego ode mnie chce, nie musiałam się martwić o to, że kiedykolwiek mu się uda o to postarać. I to on mi wyrzucał brak celu? Doprawdy, ten chłopak mnie rozbraja.
Kontrolę straciłam po raz kolejny, gdy śmiał mnie dotknąć. Dziś pobiłam swój rekord i nie uderzyłam go ani razu, gdy mnie dotykał. Zignorowałam jego gest ku mej twarzy, to że stał za mną i dyszał mi w kar też zignorowałam. Ale teraz nie mogłam tego zignorować. Nie dochodziły do mnie żadne słowa. Wpatrywałam się tępo w szybę za kwiatami. Bezwiednie uniosłam dłoń. Ale robiłam to tak powoli, że gdy położyłam w końcu palce na jego dłoni, on zdążył uciec i tylko go musnęłam. Nie jestem pewna jak to zrozumiał, ale chyba po raz kolejny poczuł się wygranym. Słysząc zamykające się drzwi w końcu zaczerpnęłam powietrza. Ale mnie zirytował. Mały dupek. Jak śmiał tak ze mną pogrywać? A tylko nie dostanę od niego prezentu. Kolce urosły do nienormalnej wielkości. A ja wyszłam szybko na ciemność.

Porwałem ją. Najzwyczajniej w świecie chwyciłem za rękę, zakryłem oczy i zabrałem spośród dzikiego, pijanego tłumu. Chyba zrobiłem to z własnym pobudek, cholera! byłem po prostu zazdrosny o jej swobodne obracanie się w towarzystwie. Może tęskniłem za swoimi czasami, kiedy bal był balem z prawdziwego zdarzenia a nie zwykłą balangą? Zawiodłem się na Halinie, jej plany wskazywały bardziej na prawdziwą maskaradę niźli imprezę. Chociaż z drugiej strony rozumiałem ją - nie chciała by wszystko okazało się całkowitą porażką. Wiedziała, że nie każdy lubi dawny klimat, a ja wybaczę jej tą 'zdradę' bez względu na wszystko. Ale mogła wybrać gości, niektórzy spośród pijącego na umór towarzystwa sprawiali, że czułem się bardzo obrzydzony i obrażony. To tylko kilka powodów, dla których zabrałem stamtąd moją Czarną. Zabrałem jeszcze coś z pokoju i nagle to niewielkie coś zaczęło mi strasznie ciążyć. Kiedy zobaczyłem Black... gdzieś tam w odmętach umysłu zachciało mi się uciekać. Stres także męczy facetów, choć na pozór pozostajemy spokojni. Wręczyłem jej drobny bukiecik, zaraz witając ją ponownie pocałunkiem. Losie, co ta dziewczyna ze mną robi ?! Byłem zakochany. Miałem obsesję, myliłem sen z jawą i domagałem się każdej minuty jej wolnego czasu. Zaczynałem posądzać ją o czary. Darcy, ty staruchu, zauroczyłeś się jak szesnastoletnia debiutantka. Trochę zaskoczony tym dziwnym wynurzeniem, podałem jej ramię i ruszyliśmy w ciepłą, ciemną noc. Nie obyło się bez strofowania, to była stale wpisane w naszą codzienność. Wiedziałem już, że nie weźmie tego na poważnie. Zakryłem dłonią jej oczy i skręciliśmy do zimowego ogrodu. Pozwoliłem jej spojrzeć dopiero gdy byliśmy w środku a wszystko pojaśniało blaskiem kandelabrów. Naprawdę trudno było przeszmuglować je z innego wymiaru. Pocałowałem jej cudowne, oniemiałem usta i włączyłem muzykę. Chciałem zrobić tu nasz własny mały bal. To dopiero była gratka, skąd wziąć oryginalne dźwięki ? Nie chciałem korzystać z okropnych nagrań, dlatego ponownie udałem się w przeszłość oraz nagrałem odpowiednie utwory. Poprowadziłem ją wgłąb salki, zaczęliśmy tańczyć a dźwięki swobodnie płynęły w czystą noc pozwalając nam wirować w szklanym pałacu. Muzyka ucichła a ja ująłem jej twarz w dłonie, pochyliłem się, spojrzałem w roziskrzone oczy i uśmiechnąłem się.
- Panienko Sybillo mocno namieszałaś w moim nudnym życiu. Oskarżam Cię o jego całkowite zdemolowanie. Boże, Czarna ! po prostu kocham Cię jak jakiś szaleniec. Kocham Cię. - zza ciemnej maski nienaturalnie błyszczały oczy, wciąż wpatrując się w od dawna poszukiwaną istotę. Naprawdę chciałem by nie uciekła. Poniekąd to straszne być obiektem zainteresowania takiego mężczyzny. A jednak kochałem ją za wszystko, za to jak mówiła Darcy miast Williamie, denerwowała się i śmiała za wypominanie wad. Kochałem ją za pasję z jaką przeciwstawiała się światu. Podziwiałem jej niezłomny charakter, wzdychałem do jej wdzięcznego znikania i uśmiechałem się za każdy popełniony nietakt.
- Pamiętam każde uderzenie serca.

Dotknąłem grzbietem dłoni jej policzka, śmiało spoglądałem w jej oczy i uśmiechałem się. Oczy śmiały się do tej dziewczyny, w tamtych chwilach byłem głupim młokosem, porównywalnym do chłopaka, który używa srebrnej tabakierki aby móc swobodnie spojrzeć na dekolt dziewczyny. Dotknąłem wargami pachnącego miejsca za uszami; czułem miękki materiał jej maski, na mojej twarzy pozostało niewielkie zaczerwienienie po tej styczności. Śmielej sunąłem wargami po jej policzku by osiąść na jej słodkich wargach. Pocałunki były wpierw delikatne i stonowane, jakbym wyczekiwał jej przyzwolenia; nie czekając na nie zacisnąłem dłonie na jej ciele, nie było ni krzty łagodności w tym co wtedy robiliśmy. Do utraty tchu. Do kolorowych plam przed oczyma. Katem oka zobaczyłem jej falujący dekolt, oddałbym szablę dziadka za to, że gdzieś tam czaił się rumieniec. Roześmiałem się wesoło i przytuliłem tę drobną istotkę, mierzwiąc włosy, które opadły na jej kark.
- Nie uciekaj mi więcej.
Poprowadziłem ją w górę żelaznych schodów, tam gdzieś w oddali czaiła się ukryta rezydencja. Nasz świat. Mury tak stare jak ja - ukrywające się pod maską nowoczesności i technologii. Słucham rocka a w głowie mam Chopina, patrzam na mini opinające jakieś laski a pokrętny wzrok przywołuje mi gorset, który kiedyś wiązałem żonce. Widziałem to co chciałem widzieć. Słyszałem to co chciałem słyszeć. Chyba dlatego nie dotarło do mnie co powiedziała Czarna, może uznałem to za kłamstwo? Sam nie wiem. Miałem tego dość, tego całego udawania jaka to jest silna i niezależna, tak właśnie zaprzeczyłem sam sobie. Bo też to kochałem. Ale tak bardzo chciałem by złamała się, odnalazła w sobie tą delikatną istotę, którą widziałem ja. Pragnienia przesłoniły zdrowy rozsądek.

- Sybillo przestań. Po prostu przestań - powiedziałem stanowczo. Nie byłem gniewny ni zimny, raczej zniecierpliwiony i zaciekawiony jej zachowaniem. Nie zamierzałem dopuścić do siebie jej słów, jeśli chciałem odkryć w niej delikatność musiałem być nieustraszony, pewny swoich zachowań. Aczkolwiek wizja jej z zaręczynowym pierścionkiem na ręku rozmyła się w oka mgnieniu, kilkoro innych planów też posłałem w najciemniejszy kąt umysłu. Chciałem zabrać ją na chwilę do swojej Anglii, pokazać jej to czego nie rozumiała - zachwycić. W kilku krokach przemierzyłem dzielącą nas odległość, już trzymałem w dłoniach jej twarz i uważnie przypatrywałem się ciemnemu spojrzeniu. To wszystko mogło wydawać się pełne patosu, tandetne wręcz - ja robiłem to naturalnie, wszystko było zgodne z moim wychowaniem. W gruncie rzeczy, my faceci z XIX wieku - sprostowanie, tylko ja zostałem przy życiu - jesteśmy słabymi, przestarzałymi ciotami. Przynajmniej w opinii niektórych typów "poruchałbym". No wiecie: ta cała klasyczna muzyka, kandelabry i bukiety. Nie wspomnę o balowych flirtach. Jednak z drugiej strony, cholera! użyję języka współczesnych: jestem hardkorem. Ciągle się naparzaliśmy, paliliśmy na umór i tym podobne. Próbowałem odgadnąć uczucia, które kryły się za iskrzącym spojrzeniem jednak coś mi przerwało. Coś było czerwone i właśnie płynęło mi z oka. Popłynęło po białej koszuli oraz halsztuku by na końcu bezgłośnie opaść na ziemię. Krew. Byłem wycieńczony po podróży do przeszłości, odbyłem ją zaledwie chwilę przed balem. Szybko puściłem jej twarz i przyłożyłem chusteczkę do oka. Po chwili krwawienie ustało. Wtedy coś się we mnie załamało. Jednych rozczulają kotki, drugich ładnie widoki. A mnie płacząca kobieta. To było coś niewyobrażalnego, nie umiałam tego inaczej określić. A kobieta płacząca przeze mnie? Koszmar.
- Czarnulko, nie płacz, proszę - poprosiłem, podając jej zakrwawioną, lnianą chusteczkę.

Złość miała zasznurowane usta, dziki błysk w oku i wydźwięk w oddechu. Łatwo rozpoznawalny i porywczy - taki był gniew. A gniew był bratem nienawiści. Pierwotny dźwięk przeszył ciemną budowlę, zorientowałem się, że pochodził z moich ust. Znowu zniknęła, głupi dureń dał się omamić hiszpańskiej wiedźmie - zaufał, iż może żyć normalnie. Zabawne, pragnął normalności w przeklętych murach pełnych dziwolągów. Zdradzieckie myśli. Dlaczego myśląc o sobie używałem trzeciej osoby? Chyba chodziło o ten dystans, nie umiałem krytykować siebie, więc krytykowałem osobę obok. Dłoń z chustką wciąż wisiała w powietrzu, zacisnąłem ją mocno wyrzynając kilka kropel krwi i pozwalając im opaść na podłogę. Mijały kolejne minuty, a ja stałem i patrzyłem się w czarną otchłań nocy, tak długo aż miałem pewność, że znikła. Wolno zbliżyłem się do stołu by wraz z głuchym stęknięciem wyłączyć muzykę, dokładniej taniec Loreny. Dłonie pobielały od nacisku, opierałem się o kruchy stolik z całej siły aż krzyknąłem półgłosem.
- William, ty głupcze.
Ach, tak. Pierścionek. Wydobyłem pudełeczko zza pazuchy i otworzyłem, wpatrując się chwilę w półwieczną ozdobę. Trzy dni pierdolonego szukania w odmętach Anglii. Jeszcze spokojnie zamknąłem go w puzdereczku by za chwilę nie wytrzymać i pieprznąć tym o stół. Właśnie po tym ujrzałem swoją twarz w szybie, dopiero teraz zorientowałem się jak bardzo postarzałem się przez te piętnaście minut. Jebany trzydziestolatek. Jak tu żyć? No więc stałem i gapiłem się w tą pierdoloną szybę.

A któż to przybył, by namącić? Ależ tak. ON, tajemniczy ktoś. Nadludzka siła, która sprawia, że tylko w towarzystwie osoby, na której ci zależy wypieprzasz się o nieistniejące wzniesienie oraz kichasz tak mocno, że smarki z zaskakującą prędkością wyskakują z nosa i lądują na buzi. Chusteczki? A kto by tu kurwa chusteczki zdążył wyciągnąć. I właśnie ten KTOŚ przybył do Fitzwilliama. To ON sprawił, że chłopak musiał wkurwiony pocierać oko, bo nie rzuca się moi drodzy pudełeczkami o stoliki. Te pudełeczka mogą się otworzyć, a znajdująca się w środku biżuteria odbić od blatu i z zaskakującą mocą pieprznąć cię w oko. Właśnie tak.
Tajemniczy KTOŚ odszedł chichocząc cicho. Słyszał, że w innej okolicy pewna panienka miała randkę ze swoim ukochanym i zamierzała wyznać mu miłość w kawiarence nad kufelkiem lodów truskawkowych. Jaka głupia.
Nikt nic nie widział. Nikt nic nie słyszał. Tajemniczy KTOŚ nigdy nie istniał.

Co to ma do cholery być ?! Na brodę Merlina, to trzeba być mną, nic się w życiu nie udaje - ani kobieta, ani rzut pudełkiem. Czy ja kurwa wyglądam jak Pluton? Spróbowałem otworzyć oko jednak te głupie oczka wyrządziły więcej szkód niż myślałem. Potarłem je, w oka (hahaha) mgnieniu starając się je uzdrowić kiedy coś się odezwało. A raczej pewna bliska mi osóbka, która zapewne widziała to czego nie powinna. Rozejrzałem się szybko, nie widziałem jej choć słyszałem - może to zwykłe omamy? Nagle już była przy mnie, zupełnie inna niż kilkanaście minut temu a ja miast trzymać ją w ramionach, odepchnąłem brutalnie dziewczynę i gniewnie spojrzałem jej w oczy.
- Przestań, nic mi nie jest.
Co to za zakręcona historia, moda na sukces dla dziwolągów ?! Zaraz okaże się, że ona jest moim stryjecznym bratem ale przy okazji ja jestem dla niej ojcem. A tak, ta mała cholera sobie tu została i gapiła się na moją wściekłość, zapewne widziała też jak rzucam zaręczynowym pierścionkiem. Nie no, zajebiście. Idę się powiesić, ewentualnie skołuję jakąś gilotynę. Może Lucek, ten mój towarzysz broni (bez skojarzeń) zechce pociągnąć za sznurek?
- Powiedz, że nie było Cię tu przez cały czas.

Roześmiałem się. Jej zaborczość była niemal niestosowna po tak oziębłym zachowaniu, jej drobne ręce tak nachalnie chciały dotknąć mojej twarzy, że wydało mi się to co najmniej niesamowite - czy ktoś kiedykolwiek zrozumiał kobietę ? Jak taki prosty i zacofany człowiek jak ja ma odgadnąć co leży jej na sercu ? Koniec końców jej uporczywe starania opłaciły się, trzymała w dłoniach moją twarz - prawie nieskazitelną, uporczywa bladość była złamana zaschniętą krwią w pobliżu drugiego oka. Och, wciąż byłem stary.
- Widzisz ? Nic mi nie jest, uzdrowiłem się w ciągu paru sekund. - odpowiedziałem jej i zacząłem młodnieć. Ha ha ha ! Jaki człowiek na ziemi może powiedzieć, że młodnieje w oczach ? Ja. Przypomniałem sobie o czymś. Przybyła dopiero przed chwilą ? W takim razie nie powinna widzieć jednej rzeczy - szurnąłem nogą pierścionek pod stół. Potem go odnajdę, przodkowie byliby kurewsko zdenerwowani za taki wyskok. 500 lat w rodzinie Darcy'ch, to nie jest jakaś ozdóbka z automatu. Zdecydowanym ruchem opuściłem jej ręce, dawny Fitzwilliam wrócił - spokojny i chłodny w wyrazie. To drugie nie całkiem, raz zapalony ogień miłości nigdy nie gaśnie szybko. A to widać.
- Nie powinnaś się więcej niepokoić o takie błahostki - machnąłem ręką. "Po prostu to skończmy" Tak to leciało ? No proszę, cholernie urażony ze mnie człowiek. Skinąłem jej głową i zabrałem się za gaszenie świec, wszystko robiłem dłońmi, na bieżąco się uzdrawiałem. Cały pokój wypełnił dym z kandelabrów, wtedy podniosłem pierścionek i wsadziłem do kieszeni. Biedna, stała tam a ja nie chciałem wydusić słowa - moja duma była aż za dobrze opisana w "Dumie i Uprzedeniu". Ta pryszczata Austen spisała historię moją i Emily, jędza jedna. Czemu nie zmieniła moich danych?

/po wysypce

Byłam wściekła. Tak, nawet mną i moim delikatnym zdrowiem targają takie uczucia. Ale miałam powody. Ja rozumiem - wyrozumiałość i inne. Ale jakieś bachory zrujnowały spotkanie mojego klubu. Nie dość, że przygotowania poszły na marne, stała się rzecz okropna. Koniec świata. Dostałam wysypki. Przez dwa tygodnie nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Najpierw leżałam w pokoju i przepłakiwałam dnie i noce - Earth po dwóch dniach wyprowadziła się do kogoś innego, bo powiedziała, że mam nie po kolei w głowie i mam się zamknąć. Na co ja w jeszcze większy płacz. Och, nawet moja rodzona siostrzyczka mnie nie rozumiała. Dla mnie wygląd był wszystkim. A kiedy me oblicze pokryło się czerwonymi kropeczkami, stwierdziłam, że już umieram. Zadzwoniłam nawet do matuli, żeby ją poinformować, że mój grób ma być biały, ma mieć kolumny a na nagrobku ma być wykuta ma podobizna. I co miesiąc mają tą rzeźbę malować, żebym zawsze wyglądała pięknie. Oczywiście matka zaczęła mnie pocieszać i zmobilizowała pół rodziny, by się mną zajmowali. Nie mogłam liczyć na pomoc bliźniaków, chociaż nawet Jowisz wpadł na chwilkę i choć mówił, że szuka Moona, wiedziałam, że przyszedł, żeby przynieść mi czekoladki. Kochany jest...
Ale to nie zmieniało faktu, że byłam wściekła. Po smutkach, po tym jak mych jęków wysłuchiwało pół Rezydencji, postanowiłam, że przyszedł czas na naszykowanie zemsty. I dlatego właśnie wymknęłam się z mojego pokoju, by trafić tu. Szklarnia nie była ulubionym miejscem nikogo. Prócz mnie. Dlatego mogłam tu w spokoju sobie myśleć co chcę i robić co chcę. I wiecie co. Wymyśliłam. Mój plan był tak genialny. Mogłam upiec aż dwie pieczenie na jednym ogniu. Uśmiechając się szeroko zaczęłam biegać w podskokach pomiędzy doniczkami i nucić moim kwiatkom ich ulubione piosenki. Dziś Beatelsi.

Śpiewam i tańczę. Cyrk przyjechał do miasta. Świetnie, bo akurat dzieją się rzeczy niespotykane. Muskałam opuszkami palców łodygi i kwiaty moich przyjaciół. Przez moment zdawało mi się, że niezapominajki przy wejściu coś tam piszczały, że mam uważać. Ale pomyślałam, że to tylko mi się wydaje. A później usłyszałam warczenie. Ten dźwięk mi się nie podobał. Kwiatki wiszące nade mną właśnie usypiały, więc nie mogły mi powiedzieć kto mnie nawiedza. Opuściłam dłonie i odwróciłam się powoli. Sukienka zaszeleściła, kiedy cofnęłam się i oparłam o drzwi.
- Ktoś tu... -nawet nie zdążyłam skończyć, bo spomiędzy kolumn uwieńczonych bukietami habrów, wyłoniła się postać. Zmrużyłam oczy i cała radość, którą osiągnęłam po wymyśleniu planu nagle znikła. Góra lodowa, którą lubili mnie zwać mieszkańcy Rezydencji, musiała znów skuć swe uczucia. A te, na widok przystojnego mężczyzny, zagalopowały przez momencik. Odsunęłam się od drzwi i przeszłam kilka kroków w bok. Wstydziłam się teraz tego, że ktoś mógł sobie robić ze mnie żarty, a ja się naprawdę przestraszyłam. - Wcale nie - oświadczyłam chłodno i przeniosłam wzrok na rosnące nieopodal tulipany. Miały naiwny zwyczaj zachwycania się każdym mężczyzną, który tu przychodził. Teraz przesadzały z ilością słodyczy, jaką chciały stopić mój lód. Który, tak na dobrą sprawę, z każdą sekundą wracał do normalnie lodowatej temperatury. Wróciłam wzrokiem do chłopaka. Stał i chyba oczekiwał, że coś powiem? Przechyliłam lekko głowę. Nowy. Nie widziałam go zbyt często. Tak naprawdę nie widziałam go od dwóch tygodni, a wtedy to też tylko przelotem. Więc praktycznie go nie kojarzyłam.
- Tak. Lubią to - zdecydowałam w końcu, po czym przeszłam za doniczkę, udając, że zmierzam w jego kierunku, ale wciąż zachowywałam dystans. - Łatwiej im zasnąć, kiedy im śpiewam. A rano budzą się weselsze i piękniejsze - dodałam, po czym przejechałam palcem po zimnym kamieniu doniczki z kolejnymi kępkami habrów.
- Jesteś nowy, więc nie znasz zasad. - poinformowałam go z beznamiętnym spojrzeniem wbitym w błękitne płatki - To moje królestwo, a wkraczając na jego teren bez mojej zgody narażasz się. A Ty mnie jeszcze przestraszyłeś - uniosłam opanowane spojrzenie na twarz gościa. Kłamałam. Nie było żadnej zasady - ludzie po prostu bali się, że zawołam rosiczkę, by ich zjadła. Mieli rację. Pokręciłam głową i w końcu lekki półuśmiech przebiegł przez moje oblicze. Nie dało się tego uniknąć.

Nie podobało mi się. Mężczyzna nawet nie raczył mnie wzrokiem - zamiast mnie podziwiać, patrzył gdzieś w niebo, niby to zainteresowany białymi chmurkami powoli płynącymi gdzieś w przestrzeni. Poza tym ciągle zataczał kręgi wokół, jakby chciał ni to się zbliżyć, ni to zaatakować. Zupełnie mi się nie podobało. Nie mogłam przecież się cofać i mu uciekać, bo wyszłoby na to, że jestem strachliwa, a on mógłby ze mną zrobić co by mu się podobało. I chociaż jest prawdą, że to on ma agresywniejszy dar, nie pozwolę mu tak myśleć. Z drugiej strony, to że nie patrzył, mogło być mi na rękę. Musiałam przecież mu się przyjrzeć. Więc wodziłam za nim zainteresowanym wzrokiem. Podziwiałam ruchy, patrzyłam jak mięśnie napinają się pod koszulą i wyrysowywałam w głowie obraz, który skrywała. W pewnym momencie aż się przestraszyłam, bo nagle jego twarz znalazła się zaraz przede mną. Utrzymałam wzrok, który w żadnym wypadku nie miał wyjść na tak zauroczony, jakim go obdarzyłam. Zreflektowałam się zaraz i odwróciłam. Wywróciłam oczami, zdając sobie sprawę, jakie to niepoprawne.
- Och, ty naiwny. Nie ma czegoś takiego jak wolność. - Powiedziałam obejmując się ramionami. Sama powędrowałam wzrokiem z powrotem za jego sylwetką. A ta już umiejscowiła się na wysokości, więc musiałam zadzierać głowę. – Niby jakbyś to określił? Każdy z nas jest niewolnikiem oczekiwań, jakie stawiają nam ludzie i swoich własnych wymagań. A jeżeli ktoś uważa, że można być tu wolnym, odznacza się głupotą. – filuteryjny uśmiech wypłynął na me oblicze i okazało się, że odzyskałam jako taką równowagę – już umiałam bez żadnego drgnięcia powieki kłamać twarzą i uderzać w przeciwnika. Ale zaraz potem mężczyzna zadeklamował strofę wiersza. Która trafiała bezpośrednio w samo centrum moich potrzeb komplementów. Zdolniacha.
- A może mam do czynienia z poetą? – zaśmiałam się dźwięcznie unosząc powotwiępiająco brew. Odsunęłam się od okna i odwróciłam. Przestąpiłam kilka kroków w stronę donicy z różami i z lubością ujęłam kielich kwiatu, by zaraz pochylić się i wciągnąć uwodzący zapach królowej roślin.

Mało mu wystarczało do szczęścia - skoro starczyło mu szybkie spojrzenie i już był nasycony mą urodą wystarczająco mocno. Ja potrafiłam godziny spędzić przed lustrem i nie czułam się wystarczająco wypełniona tą przyjemnością.
Róże, które znajdowały się teraz obok mnie, wyciągały łebki bym całowała ich płatki. Muskałam niektóre ze szczęśliwych, a reszta musiała się zadowolić tym, że obok nich stałam. Kilka zdawało mi relację z tego, co robił Javier. Póki nie zbliżał się zbyt blisko, mogłam sobie pieścić kwiatuszki.
Odwróciłam się od roślinek, by znów skupić wzrok na moim towarzyszu.
- Ale kiedy czasem spełnianie pragnień wiąże się z łamaniem swoich reguł. Czy i wtedy jest się głupcem? Poza tym nie da się żyć w całkowitej beztrosce. Ja w każdym razie nie umiałabym - machnęłam ręką, dając do zrozumienia, że jeszcze jedna jego uwaga o beztroskim życiu i każe mu stąd iść. Następnie zmierzyłam go wzrokiem i skinęłam powoli głową. Javier. Chyba nawet wiem, który Javier. Uniosłam powoli smukłą dłoń, by dać mu do zrozumienia, że ma na niej złożyć pocałunek.
- Venus. Witaj Javierze w moim Królestwie - powitałam go, spoglądając spod ciężkich powiek, znudzonych sytuacją.

Nie spodziewałam się tego. Zanim zdarzyło się coś czego mogłabym się wstydzić, zabrałam dłoń i wbiłam w niego lodowate spojrzenie.
- Nie życzę sobie takich spoufaleń - oświadczyłam i odsunęłam się od Hiszpana najszybciej jak mogłam. Nie powinien sobie pozwalać na za dużo. Nie powiem, żeby nie podobało mi się, jak ujmował mą dłoń i z jaką beztroską patrzył mi w oczy. Nie powiem! Ale ta beztroska była taka złudna, a ja nie chciałam się nadziać na coś co i tak dla niego nic nie znaczyło. Nie oceniałam się tak słabo, ale mężczyźni byli źli - oni nigdy nie lubili odpowiadać za swe czyny. A próbowanie pozbawienia mnie godności było ich ulubioną zabawą.
Zacisnęłam usta, kiedy przerwał mi. Coraz bardziej działał mi na nerwy, co było spowodowane w prostej linii tym, że mnie wytrącał z równowagi. Kolejny najmądrzejszy na całym świecie. A przez to, że był przystojny, było mi jeszcze trudniej niż z Dimitrim. Och, tamten też jest przystojny. Ale nic się nie możne równać z południowo krwistymi rozrabiakami.
- W takim razie co to za wolność? Bo ja rozumiem, że wolność ma być przyjemna, czyż nie tak? A cierpienie i ból nijak nie poprawiają samopoczucia. Chyba, że lubisz płakać i ciąć sobie żyły - powiedziałam szybko, już nie panując nad tym, by moje uwagi były wykreowane na mądre i opanowane. Gniew Venus narasta szybko.
- I dziękuję, ale raczej nie skorzystam - fochnęłam się i uniosłam czubek nosa w górę. Co jak co, ale las był i moim Królestwem. Drzewa były mądre i można było się od nich tak wiele dowiedzieć... Ale nie będę się tym dzieliła z ekhem Javierem.