Korytarze

Przerażenie dalej nie mijało i ani trochę nie mogłam się uspokoić chociaż tak bardzo chciałam. Dalej strasznie się trzęsłam i nie mogłam opanować łez spływających po moich policzkach. Szkoda, że nie mogłam się teleportować. Taki talent dużo lepiej by mi się przydał niż ten który miałam. Jednak coś mi nie pasowało. Myślałam, że pod wpływem tych emocji i przez to, że się starałam mój talent podczas tego całego zdarzenia zadziała, jednak nic się nie stało, chociaż tego chciałam. Rozczarowałam samą siebie. Najwyraźniej za mało się starałam. Szczególnie na zajęciach. Nie potrafiłam go opanować i to była tylko, i wyłącznie moja wina.
Nie podobało mi się to, że Ethan mnie dotknął. W innej sytuacji podejrzewam, że było by to bardzo miłe. Zawstydziłabym się, ale byłoby mi przyjemnie. Tym razem nie było, ale z grzeczności się nie odsuwałam. W końcu mnie uratował, więc nie chciałam być dla niego niemiła w żaden sposób. Zranić go. Może wtedy by pożałował, że mi pomógł, a tego bym chyba już nie przeżyła.
- Tak, tak - Potwierdziłam jeszcze cichym głosem, bo podejrzewam, że gdybym powiedziała głośniej, głos by mi się załamał - Ja... ja... Ja go nie znałam. O niczym nie rozmawialiśmy. Ja nie wiem co się stało, szłam i on po prostu nagle. Nie wiem czemu. Szturchnęłam go niechcący i nic więcej. Nawet mój talent nie zadziałam. Coś... coś ze mną chyba jest nie tak.

//// nowa laska cnie/////


Kiedy patrzyłem na tego chłopaka, który z uniesioną zadziornie głową, kołysząc się z lekka na boki, przemierzał kolejne metry szkolnego korytarza, powoli ogarniała mnie frustracja. Takie właśnie uczucie - skrajnej zazdrości, wywołał we mnie jego widok. Pewien siebie kroczył mozolnie, ale z typową dla takich ludzi gracją. I te włosy, które odgarnął tylko raz, kiedy przesłoniły mu widok na zapatrzone w niego oczęsta blond dziewczyn.
Wtedy, kiedy narastało złe uczucie, zdałem sobie sprawę, że idę korytarzem na którego końcu stoi wielkie lustro a tym genialnym stworzeniem jestem ja sam - Ethan Walsh. To momentalnie poprawiło moje samopoczucie. Po raz kolejny przekonałem sam siebie, iż jestem super gostkiem. Oczywiście mijałem się, acz z rzadka z takimi przystojniakami ( co prawda nie gustuję w chłopcach, lecz jako artysta mam dość obiektywnie nastawiony wskaźnik estetyki ) jak William czy Javier, ale ich pojemność mózgu w żadnym stopniu nie równała się pojemności spodni, natomiast u mnie oba narządy działały znakomicie. Znałem ich na tyle dobrze, by właśnie to wam teraz przekazać, chociaż wiem do jakich wniosków dojdziecie. Nie, nie poznałem zawartości ich spodni. Tu historie o tych sprawach są mniej wstydliwie pojmowane niż rozmowa o ulubionym pisarzu tak więc akurat wniosek ten wysnułem zaraz po poznaniu obu. Moich ziomków.
Kiedy tak szedłem korytarzem, a gitara przewieszona przez mą klatę nękała młode dziewczynki, naszła mnie myśl, że znów zgubiłem Pulpecika. Zazwyczaj poszukiwania ograniczone były do zejścia w podziemie, ale przecież właśnie stamtąd wracałem. Nie wiem gdzie mój Bobek..
Myśli trochę zmieniły tory, kiedy przed moim nosem wyskoczyła Nessie. Jej mina mówiła tyle co zawsze: jesteś dla mnie nikim, weź mi zejdź z oczu. Ona co prawda zawsze tak na mnie patrzyła, jednak ja pamiętałem tylko ten jeden raz kiedy patrzyła na mnie zupełnie inaczej. Wtedy w pizzerii i na śnieżkach. To było miłe.
Mówiła mi coś o kolejnych zajęciach na które nie przyszedłem.
- Jestem właśnie w trakcie tworzenia sztuki, chyba nie myślisz, że traciłbym czas na takie bzdury? - odparłem, chociaż uszczypliwie, bo czy to nie o niej kolega mi mówił, że bardzo poważnie brała sobie do serca wszelkie zajęcia? Ja nie zauważyłem, ale może to stare dzieje. Uśmiechnąłem się do niej szeroko, wcale nie zauważając kolejnej zmarszczki na jej czole. - Chociaż mógłbym się pofatygować skoro i tak nas dobiorą razem

o, paczcie właśnie mi wena padła. Tak więc dziesięć dni bez skutkuje tylko i wyłącznie jednym postem, więc pozdro dla mnie. ale spoko spróbuję coś wymyślić. i teraz uwaga itańskie myślenie właczone:
- Daj spokój, wywinąłbym się jakkolwiek żeby nie być z tym dredowatym, co ukradł Bobowi nazwisko. Przybrane nazwisko tak btw, bo tak na prawdę się zwie Robert Zimmerman. Bob Dylan, mówię o Bobie Dylanie. Nie wiem czy wiesz kto to był..?- popadłem prawie że w wielką czarną rozpacz kiedy zdałem sobie sprawę, że Neska może nie wiedzieć kim był Dylan. Nie wiem dlaczego miałbym się tak przejąć tym, że akurat ona nie wie kim był owy geniusz, może to z prostej troski o edukację muzyczną ludzi wokół mnie.
- Zresztą możemy się nawet założyć o to że nas sparują - wzruszyłem ramionami, a gitara na plecach poruszyła się razem z moimi mięśniami które czasem rozruszam na moim bratku. A czasem w inny też sposób, ale to już inne mięśnie, panna Clock sama dobrze o tym wszystkim wie.
Pewnie właśnie na wspomnienie tego właśnie patrzyłem na nią teraz tak beztrosko się uśmiechając. Pewność emanowała odemnie zawsze, ale czy ją to jakkolwiek peszyło? Była zupełnie inna od Meredith, którą musiałem specjalnie traktować by mi nie uciekła. Wbrew wszystkiemu Neskę też traktowałem inaczej. I chociaż ona mogła mi zarzucać niedbałość o delikatność - nie dzwoniłem, nie zapraszałem, nie gotowałem nawet kwiatka ni nic - na prawdę. Traktowałem ją serio.

- Wiesz? No nawet bym nie podejrzewał. Aha, właśnie! znalazłem ostatnio w księgarni tomik wierszy twojej mamy. Jak gadałem ze sprzedawcą, to powiedział, że rozmawia z autorką o tym, żeby przyjechała i tu promowała swoją sztukę. Wiesz coś o tym? - Ethan się bowiem czasem interesował czymś poza jego pulpecikiem, chociaż akurat pulpecik to bardzo wymagający kolega i nim się ciągle trzeba interesować! Oparł się o ścianę, ale potem się zoriętował, że ma przy sobie gitarę, więc szybko ją zdjął i się oparł. Bo on musiał dbać o swoją prezencję.
- Jak nas sparują, to będziesz musiała być dla mnie mila, uprzejma i wgl będziesz mi robić jedzonko przez tydzień. - wyszczerzył się, bo ten pomysł bardzo mu się spodobał, szczególnie, ze dla dziewczycny to okropna katorga być dla niego miłym chociaż z kwadrans. Kiedyś próbowała i odtąd ciągle ma na niego niekończącego się focha. To dziwne.