Korytarze

Głosy piekielne? I jeszcze mnie wzywające? O tym, że ja mam coś nie tak z głową zdawałem sobie sprawę dzięki dziwnemu wychowaniu rodziców, ale żeby też kuzynek? Zawsze miałem ich za dziwaków, ale nie pokręconych dziwaków. I jeszcze zaczął wydawać te dźwięki z siebie. Kurwa, jeszcze ktoś nas zobaczy razem i co będzie? Że też mnie obchodziła opinia publiczna, skoro zawsze chciałem mieć to gdzieś.
- Idziemy dłuższą drogą - wytłumaczyłem. I to nie tak, że zaraz posłusznie ruszyłem tak gdzie trzeba. Przecież nie mogłem się przyznać, że tak naprawdę to nie miałem pojęcia, gdzie popełniłem błąd. Idź gdziekolwiek ze ślepym jako przewodnikiem. Zajebisty pomysł, ot co.
- Myślenie? To to co sprawia, że boli cię głowa? - zapytałem z udawaną naiwnością w głosie i zdumieniem, że ona czyni tak przedziwne rzeczy jak myślenie. - Nie, boję się. - Też się uśmiechnąłem skoro ona to robiła.
Wyglądamy? Spojrzałem na nich. Faktycznie miałem urodną tą kuzynkę i trzeba będzie na nią zerkać. Jeszcze jakiś kretyn będzie próbował sztuczek. Jakoś tak przeczuwają, że oni będą mogli teraz długo dyskutować o tym jak to świat nie mógłby znieść dobroci jaką gromadzą w sobie Griffithsowie trzymałem się tak z tyłu. Niech sobie gadają.

- Wcale nie idziemy dłuższą drogą, on kłamie, jak zawsze. Po prostu znów przeliczyłem się ze swoją wiedzą, gdzie co jest. Ale jak widać los nad nami czuwa - sprostowałem Lemona, bo nie mogłem znieść myśli, że w jakikolwiek sposób moja siostra jest okłamywana. Jej nie można było okłamywać, wystarczający trud miała z prawdą i jej ogarnięciem, a nie jeszcze jej motać myśli czymś innym. Po za tym jak będzie mogła się wykazać rozeznaniem w korytarzach i nas zaprowadzić w odpowiednie miejsce to będzie z siebie taka dumna, że nie wiem. Nie chciałem jej tego odbierać. Choć w sumie jednocześnie podkładałem nogę Lemonowi, mówiąc, że nie zna się na terenie. Jego męska duma mogła na tym ucierpieć. A to by było złe. No w każdym razie wszystkiego mieć nie wolno, a Lemon lepiej to zniesie niż Dee.
Na ich dziwne teksty o myśleniu jedynie machnąłem ręką. To nie myślenie bolało, a złe myśli. A cholernie dobry Quen nie posiadał żadnych podłych myśli, bo był pomocnym chłopcem. Taka męska wersja matki Teresy z Kalkuty. Hmm, chyba własnie sam siebie obraziłem w jakiś sposób, ale tego nie czuję. Teresa to jeden z moich idoli i w przyszłości też zamierzam gdzieś wyjechać i pomagać. O ile uporam się z tym swoim małym problemem z oczami. No czasem musiałem przyznać, że elektryczny wzrok był pewnym problemem.
- Niezrozumienie boli, rzeczywiście, ale kto jak nie my sobie z tym najlepiej poradzi? - zapytałem, ale nie czekałem na odpowiedź. - I wcale nie musisz nas pilnować, jesteśmy przecież duzi. A ja zamierzam poszaleć na parkiecie. - To nie był zbyt dobry pomysł patrząc na to, ze pewnie prędzej poturbuję tuzin osób, niż coś zatańczę, ale mówi się trudno.

Quentin wcale nie musiał mi tłumaczyć, że nasz kuzyn nie mówi prawdy, bo wiedziałam o tym od samego początku. Westchnęłam tylko ciężko i posłałam mu pełne powagi spojrzenie.
- Oj Lemon, Lemon - pokręciłam głową z dezaprobatą. - Widzę, że nie masz w sobie ani trochę rodowej szczerości Griffithsów. A gdybyście zgubili się w jakimś zapomnianym kącie rezydencji i nikt nigdy by was nie odnalazł? Wiesz, jak bardzo bym się o was martwiła? Macie szczęście, że mnie spotkaliście - stwierdziłam, nagle powracając do radosnego tonu. Okej, może i bez mojej pomocy wcale nie zagubiliby się na wieki wieków, bo powiedzmy sobie szczerze, to niestety był zwykły budynek, a nie jakiś ogromny Hogwart, ale mimo wszystko fajnie było raz na jakiś czas wmówić sobie, że uratowało się komuś życie. Ot, dla zwykłej poprawy samopoczucia.
- O nie, muszę was pilnować! - zaprotestowałam gwałtownie. - No wiesz, patrzeć, czy nie przeginacie z alkoholem, bo naprawdę nie mam zamiaru w przyszłości latać za wami i ciągać was na spotkania AA, sprawdzać czy nie zadajecie się z nieodpowiednim towarzystwem, w końcu nigdy nie wiadomo kiedy pojawią się przedstawiciele jakiegoś gangu i zanim zdążycie się spostrzec, już będzie po was, albo... Jej, sama nie wiem, ale jest tyle zagrożeń! - Dobra, i ja i Quen doskonale zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że to co mówiłam nie miało najmniejszego sensu, ale trudno. Przecież mój braciszek doskonale wiedział, że moich słów nie można było traktować całkiem serio. Poza tym, jeśli ktoś z naszej rodziny potrzebował opieki na imprezach, bezapelacyjnie byłam to ja. Powiedzmy, że nie byłam specjalnie dobra w piciu. Chociaż nigdy przenigdy nie przyznałabym się otwarcie do tego moim braciom ani kuzynowi. Obróciłam się do tyłu, by zobaczyć, czy Lemon dalej za nami podąża i uśmiechnęłam się do niego; cóż, nie miałam zamiaru na siłę zmuszać go do rozmowy z nami, bo doskonale wiedziałam, że nasze optymistyczne klimaty nie zawsze mu odpowiadały.

Zaraz kłamałem. Tylko przedstawiałem swoją wersje wydarzeń. To, że się zgubiliśmy to też w pewnym sensie była dłuższa podróż niż zwykle. Czyli co? Czyli szliśmy dłuższą drogą. I kto miał rację? Ja! Jednak już nie zamierzałem tak przy nim tym szpanować. Dzielnie zachowałem to dla siebie i nawet się nie wypowiedziałem na temat dobrych cech Griffitthsów.
Tak sobie szedłem za nimi z paczką pod pachą i słuchałem tych bzdur. No może Dee jeszcze mówiła ciekawie. Az się łezka w oku kręciła, że tak łatwo zaszczepiłem w niej szukanie tych wszystkich strasznych rozwiązań sytuacji. Zaczęło się od przebywania ciemną nocą, no dobra dniem, ale ciemnym niczym noc, przy domku na drzewie, a teraz sama wymyśliła. Moja krew!
- Słyszę muzykę - wyrwało mi się, bo miałem dosyć ich towarzystwa. I teraz nie kłamałem.

/ z nicości /

Przed chwilą się obudziłem i kurwa mać przysięgam, że jeszcze wtedy byłem w łóżku. Się przeciągałem, zastanawiałem jak to możliwe, że leżę tam gdzie leżę i wtedy popełniłem ten błąd: pomyślałem, że bym się czegoś napił. I kurwa poleciałem. Tylko przez zaspanie nie tam gdzie trzeba. Porządnie łupnęło, jęknąłem i znalazłem się na jakieś starej ławce, a mą twarz zalało światło. Kurwa, okno. Słońce. Ulewa, a słońce. Pojebało ten świat?
- Umieram - poinformowałem świat jakby owy świat to interesowało. Pewnie nie. Bo kogo by interesował taki książę, który chyba złamał sobie brzuch, lądując na oparciu od ławy. Aż mi dech zaparło. Poza tym w tym momencie pragnę ogłosić wesołą nowinę: spałem w ciuchach. Dzisiejszych. Jestem mistrzu. Nie świeciłem takim tyłkiem odzianych w bokserki w misie, a w spodnie. Na właśnie takie okoliczności. A potem przypomniało mi się jak mi się chce pić. A do kuchni. - Gdzie kuchnia? - zapytałem, zsuwając się z ławy, a raczej starając się podobną akrobacje wykonać. Wyszło jak wyszło. - Ty - wskazałem na jakiegoś rudzielca, który obserwował mnie z dziwną minką. Dobra nie powinienem wybaczać tak szybko Beniowi i wpaść na to jego pidżama party, bo dzisiaj wyglądałem jak wyglądałem, ale żeby tak na mnie zaraz patrzeć. - Kuchnia gdzie wiesz jest? - Kurwa. Poplątałem. Pierdolony angielski. Jakby cały świat nie mógł po norwesku nawijać. No nic. Dalej siedziałem na podłodze i opierałem się o ławeczkę, twardo, ale chuj z tym.

Patrzyłem na rudzielca, jeszcze moment, ale skoro nie wie to w dupie ją mam i se sam poradzę, a co. Też mogę. Tylko najpierw pozbieram się z ziemi. Dodatkowo wypraszam sobie jakiekolwiek obrażanie mnie i wygadywanie, że mam kaca to wielkie niedopomówienie. Po prostu za mało spałem i... no dobra, to mógł być kac. Pierdolę to.
- Mam cię gdzieś - oznajmiłem z dziecinną prostotą. I już nie zamierzałem w ogóle zawracać sobie głowy panną. Zabrałem się za podnoszenie. Przez to huknięcie o ławkę nie szło mi tak prosto. Bo przecież rezydencja była kurwa mać ogromna, korytarze wielgachne, długie to i postawili ławki / kanapy co było dla tych, którzy włóczą się bez celu. Co w tym wielkiego? Lepsze to niż te ozdóbeczki-dupeczki umieszczane wszędzie przez pierdolniętą smoczycę. Gdy już stałem, uświadomiłe sobie, że jak się teraz skupię to polecę do kuchni. Tylko... nie chciałem ryzykować. A tamta wciąż stała. No ludzie. Jakbym wiedział, że ona teraz rozmyśla gdzie mnie widziała i łączy z jakimś gościem po czterdziestce to bym ryknął śmiechem, bo ja byłem pewny, że ledwo dożyje do trzydziestki z moim podejściem do świata, a dzieci? Ja i dzieci? Dobre sobie. No ale nie. Ja nie mam o tym pojęcia.
Dałem sobie spokój. Posadziłem tyłek na ławeczce i spojrzałem na dziewuchę. Coś znajomego w sobie miała. I oto jest pytanie: pieprzyłem się z nią czy nie. Bo gdyby jednak tak to może z tego powodu była taka niemiła? Kurna. Weź tu się człowieku połap, zwłaszcza jak ci poczynają wmawiać, że za facetów też się bierzesz. Powinienem przestać tyle palić i pić.
- Nie fochaj się ani nic, ale czy my się znamy? Bo masz jakąś znajomą twarz. - A mogłem po prostu skoczyć do kuchni, ale nie. O suchym pysku będę tutaj siedział.

Gabrielle. Gabrielle. Gabrielle.
Skupiłem się na kilka chwil z oporem trąc skroń jak to czynili ludzie mądrzy, a ja za ich przykładem, lecz niestety lub stety nic nie przyszło mi do głowy. No nic. Się poznamy. Bo wiecie, ja żyłem w przekonaniu, że każdy mnie zna, ale wypadałoby się czasem przedstawić nie?
- Feliks - powiedziałem, jakby ją to obchodziło. A powinno. Bo rozmawiała z księciem Feliksem, który przy sprzyjających falach i dobiciu do tej cudownej czterdziestki już za jakieś milion lat wstąpi na tron Norwegii, a wtedy zapanuje... hohoho ja już widziałem co wtedy zapanuje. Wstrzymaj się Norwegio, najlepsze lata dopiero przed tobą. Obiecuje ci to.
- A po co szukać? - zapytałem, jakbym wcale przed chwilą nie pytał się jej gdzie jest kuchnia, a potem się prawie sfochałem, bo nie wiedziała. Ja kurwa miałem moc. I na nic mi szukanie pomieszczeń. Wstałem z ławki i złapałem ją za rękę. Nie spodziewała się. Wyszczerzyłem me piękne ząbki i zniknęliśmy. Pierwsza teleportacja bywa nieprzyjemna. Jedna mi zwymiotowała. Na moje ulubione buty. Inna się popłakała, bo brwi straciła i paznokcia. No wielkie mi rzeczy. Ale potem już ich nie próbowałem przewozić poza granice rezydencji. To była taka bezpieczna odległość, że nic się nikomu nie działo i wcale mnie tak mocno nie męczyło. No nic. Nas już tu nie ma.

/ kuchnia jakaś albo spiżarnia? a nie wiem /

// od ziemi

Jak każdy człowiek - choć wiecznie próbuję zaprzeczyć temu faktowi, jakobym nim był - potrzebowałem jedzenia. Rezydencja przyjmowała mnie jak swojego, dlatego nie widziałem nic złego w tym, by skosztować kuchni rezydencji. Może się zmieniła przez ten rok, podczas którego zacząłem traktować to miejsce niczym własny hotel. Jeszcze z początku przybywałem tu, by uczęszczać na lekcje. Wkrótce jednak okazało się, że wystarczy wizyta raz na miesiąc. Później było moje złote dziecko, problem z Pumpkinem, Lemon, koniec Lemona. A więc nic mnie tu nie trzymało. No, prócz potrzeby uleczenia dłoni, którą rozwalił mi wcześniej wspomniany. Dlatego właśnie wciąż siedziałem tu, w ludzkiej postaci.
Szedłem sobie i nagle patrze a tam dziecko. W życiu bym nie zwrócił uwagi na dziecko, ale byliśmy jako jedyni na korytarzu, więc się przestraszyłem. Tak, ja, Napoleon Baudelarie boję się dzieci. Obdarzyłem tą blondyneczkę przerażająco zniesmaczonym spojrzeniem. Na odległość zatrważająco dużą, jaka nas dzieliła, dziewczynka mogła już zamarznąć pod tym spojrzeniem. Może jakby zamarzła, nie musiałbym przytulać się do ściany, kiedy ją miałybym minąć.

Stwierdziwszy, że chwilowo doprowadziłam Billy'ego znanego również jako grubas albo kaczka (już ja zadbam, żeby przekonać wszystkie dzieciaki by za słodycze zwracały się do Donovana którąś z tych dwóch ksywek) wystarczająco blisko załamania nerwowego, radosnym krokiem opuściłam jego pokój. Rzuciłam oczywiście na odchodnym, że jeszcze na pewno dzisiaj wpadnę, bo nie miałam zamiaru przepuścić kolejnej okazji do naśmiewania się z niego. Na dłuższą metę takie gnębienie jednej osoby było strasznie nudną rzeczą - szczególnie, kiedy owa osoba nie umiała się bronić. Jeśli ktoś potrafił pyskować albo był wygadany to przynajmniej tworzył się jakiś ciekawy dialog, a tak? Billy nie potrafił nic poza 'chyba ty', 'może ty', 'wcale nie'. Nuuuu-da.
W radosnych podskokach przemierzałam korytarze nie mogąc się nadziwić, jakie to wszystko było wielkie, kiedy nagle zauważyłam idącego z naprzeciwka Napoleona. Zdziwiło mnie jak, hm, stary mi się teraz wydawał, a do tego jak pogardliwe spojrzenie mi posłał. Bo wiecie, może i byłam ośmiolatką, ale w żadnym wypadku nie miałam zamiaru pozwolić na to by ktokolwiek patrzył na mnie z takim niesmakiem. Nikt! Niewiele myśląc - w sumie nie przyszło mi do głowy, że mógłby mnie nie rozpoznać i tak dalej - podbiegłam do niego i zatrzymałam się gwałtownie, zadzierając dumnie głowę i mordując go wzrokiem. Cóż, musiało to wyglądać komicznie.
- Nie znam nikogo poza tobą, kto potrafiłby być niemiły bez odezwania się ani słowem. Lepiej przestań w tej chwili i zachowuj się jak normalny człowiek - oznajmiłam lodowatym tonem rozpieszczonego dziecka nieznoszącego sprzeciwu, patrząc na niego z dołu. Ale że byłam tylko ośmiolatką, złość przeszła mi w sekundę i zaraz po tym, jak wygłosiłam dumnie swoją uwagę, przytuliłam Napoleona. No bo raz, dzieci czasem kleją się do każdego, a dwa, że przecież normalnie się też tak witaliśmy. Z tą różnicą, że teraz nie miałam możliwości dosięgnąć i pocałować go w policzek. A to, że musieliśmy wyglądać jak jakiś ojciec i córka to już nie moja wina. - Wiesz co? Byłam u Willa i on jest taaaaki śmieszny! Wygląda jak kaczka, zupełnie nie umie się odgryźć i prawie się popłakał, bo powiedziałam mu, że jest gruby i wplotłam mu niechcący lizaka we włosy. Mówię ci, powinieneś sam to zobaczyć. Chociaż nie wiem czy nie siedzi teraz i nie zalewa się łzami albo czy nie dzwoni do mamusi, żeby zabrała go od tych złych ludzi stąd - zachichotałam. Nie miałam pojęcia, po co mu to opowiadałam. Chyba już zapomniałam, że jako dziecko miewałam słowotoki.

O nie. Wcale nie zamarzła. Z każdym kolejnym krokiem moja mina coraz mocniej się wykrzywiała. Wyglądało to tak, jakby to dziecko było chodzących skunksem, a ja zbliżając się do niej coraz mocniej ukazywałem, jak mi się ten smród nie podoba. Wybitnie mi wadził. Szczególnie te ich małe rączki, które przykładają wszędzie, zaciskają te małe glizdowate palce na każdym obrzydlistwie a potem jedzą wkładając głowę do zupy. Nie, nie przepadam za dziećmi.
Jeszcze to małe tak nieporadnie się poruszało. Nagle znalazło się przede mną i nawet gdybym chciał się wycofać, albo skoczyć przez okno - nie mogłem, bo w zasięgu mego wzroku nie było takiej możliwości. A ta zwalona rozwalona ręka nie pozwalała na całkowitą przemianę w dym. Zmroziło mnie, kiedy toto małe stanęło przedemną z takim wzrokiem, jaki tylko ja komuś mogę posyłać. I powiedziało mi komplement. Ale przecież nie będę dziękował podludziom. Tak jak ja jestem nadczłowiekiem i gardzę wszyskim co jest niżej, to dzieci są tak nisko, że to aż boli jak się na nie patrzy. Te ich zdrowe blond loczki, które kręcą się wokół grubiutkich twarzyczek. I te wieczne uśmiechy.
A potem moje demony wybuchły przeraźliwie ostrym i głośnym śmiechem. A ja prawie tam umarłem na serce. Nie lubię, jak mnie się tak traktuje. Jakbym był jakimś, kurwa KIM. Odskoczyłem od tych lepkich rączek niespełna metrowego krasnoluda.
- Odsuń się maszkaro - oświadczyłem najzimniejszym władczym tonem na jaki było stać władcę ciemności. Czyli mocno. Ale to małe nie ustąpiło. Otworzyło usta. Nie wiem na jakiej częstotliwości były dźwięki, które się z nich wydobywały, ale aż mi uszy pękały. Rozejrzałem się w obawie, że moje demony zwabią tu kogoś, kto podważy mój autorytet.
- Dziecko, mam gdzieś twoje problemy. - uświadomiłem jej, nie zwracając uwagi na to, że mówimy właśnie o Willu. Tym, przez którego mam rękę zniewoloną. Gdybym załapał, że to właśnie o nim, miałbym jeszcze mniejsze opory przed zemstą. Przecież teraz jest podczłowiekiem. - Weź idź się bawić z innymi krasnoludami, albo co tam ty niby robisz

Ja wiem, że miałam osiem lat, a takiemu panu i władcy ciemności z prestiżem mogło nie odpowiadać towarzystwo dzieciaków, no ale kurczę, nikt nie miał prawa pomiatać Florence Brett Mitchell. Absolutnie i nieodwołalnie nikt! Nawet jeśli owa Florence była tylko małą dziewczynką. Cóż, już w dzieciństwie zawsze miałam wszystko, czego tylko zapragnęłam. Gosposia zawsze przygotowywała mi do jedzenia dokładnie to, na co miałam ochotę (oczywiście tylko do trzynastego roku życia, kiedy to odkryłam wszelkiego rodzaju diety i zaczęłam przejmować się sylwetką, posiłki ograniczając do koniecznego minimum), zawsze dostawałam wszystkie zabawki, jakie tylko sobie wymyśliłam i jeździłam na wakacje tam, gdzie zaproponowałam rodzicom. Wiem, to rzadko spotykane, żeby dziewięciolatka urządzała swoim rodzicom piekło o niezarezerwowanie pięciogwiazdkowego hotelu na Maui na krótki wypad na ferie wiosenne, ale w moim przypadku tak właśnie było. A zważywszy na to, że w domu wszyscy zawsze byli na moje usługi i zwracali się do mnie z szacunkiem, wymagałam odpowiedniego traktowania od wszystkich. No i oczywiście zbyt długo przebywałam w swojej normalnej, dziewiętnastoletniej skórze, kiedy to często ludzie padali mi do stóp - poza takim Will... pardon, Billy'm Kaczuchą oczywiście - żeby znosić teraz takie traktowanie.
- Nie mam zamiaru bawić się z żadnymi krasnalami - obruszyłam się, krzyżując ręce i patrząc na niego morderczym wzrokiem. W sumie to musiałoby być zabawne dla kogoś przechodzącego z boku: książę ciemności Baudelarie mierzy się lodowatym wzrokiem z małą niepozorną dziewczynką. Potrząsnęłam jasnymi lokami i dumnie uniosłam podbródek, jakbym chciała mu pokazać, że pomimo mojego metra ileśtam wcale nie czuję się niższa od niego. - Bo to ty masz się ze mną bawić - Kolejna pozostałość z dzieciństwa: kiedy ja coś postanawiałam, tak miało być. Dlatego nie brałam nawet pod uwagę, że się nie zgodzi. - Możesz mi przeczytać jakąś bajkę, pooglądać ze mną mtv albo ewentualnie zabrać mnie na przejażdżkę kucykiem - dodałam butnym tonem, nie spuszczając z niego wzroku.

Byłem właściwie w szoku, to dziecko zdawało się nie rozumieć powagi sytuacji. Stało twarzą w twarz (no, może przesadzam, jej twarz znalazłaby się na poziomie mojej dopiero, gdyby stanęła ma metrowej kolumnie książek, albo powiesiła się na tych kudłach za sufit) z władcą ciemności i jeszcze śmiało mu rozkazywać.
- JA? Ja mam się z Tobą bawić? Ty chyba nie wiesz... - nagle jakby coś mnie tknęło. Na zimnej i złej buzi pojawił się zimny, ale uśmiech. Wyglądałem jak smutny klown. Dzieci lubią klowny? Jak Jocker. Tyle, że jestem lepszy od Jockera. We wszystkim. I wglądam o niebo, tfe piekło lepiej. - Dobra, pobawimy się. W najbardziej lubianą przez małe dziewczynki grę
No, z takim zagajeniem nie mogłem zostać zignorowanym. A tak się intensywnie patrzyłem w oczy tej małej... Coś, jakby błysk. Przymknąłem oczy, by zamrugać i znikł. Jej oczy były takie jak oczy każdego innego dziecka: durne. Wcale nie zauważyłem w nich nic interesującego, tak. Tak. Dziękuję, demony.
- Znasz to? Ty się chowasz, ja liczę do stu- już mnie bolały uszy od tego uśmiechu. Stu? - Dam ci więcej czasu. Policzę do sześciuset sześćdziesięciu sześciu. Schowaj się, póki możesz brzydalu - nie dałem rady. Musiałem się wypowiedzieć. Ale próbowałem wycedzić ostatnie słowa. Może nie usłyszy, to tylko cholerne dziecko.

No to sobie znalazłem przeciwnika. Powoli, powoli, ale w końcu zaskoczyło, tak? Więc może nie jest tak słabo z mózgiem kotleta. Nigdy nie uważałem go za bystrzaka, więc i tak byłem dumny, że zrozumiał cokolwiek. Nie ma co się oszukiwać, on jest Włochem. A do tego Włochem jakimś niedorobionym, bo się mało co odzywa i laski wcale do niego się nie kleją. Znaczy, ok - potencjał ma. Ale nic poza tym.
- Właśnie dlatego, czarna maso. Co, już rozumiesz? - dla poprawy funkcjonowania jego przyrządu myślącego (heheh) jebłem go lekko w potylice, ale tak nie za mocno. Czytałem kiedyś o tym, że mózg jak jest nieużywany, to łatwiej go usunąć. A nie chciałbym być odpowiedzialny za zgon jakiegoś włocha, bo przecież nawet taki ułom, bez mózgu nie umiałby istnieć. - Tak się chwalisz wszystkim dookoła, że umniesz grać, to może pokażesz że umiesz? Hm teraz? Mógłbym i na to przystać, ale chyba oboje się zgodzimy, że akurat osąd muzykom daje tylko i wyłącznie publika. Zwołam kilka osób, które się na tym znają..
DOBRA, wyszło, wcale nie chce się bić na struny, ale chce sobie zrobić epicką posiadówę z fajną muzyką, a brak mi kogoś z gitarą i upolowałem tego tu. Mam jakiś tam gostków, którzy bawią się bębnami, trójkątem, ale serio, brak podstawowych urządzeń. Udawałem, że niby mnie nic nie obchodzi, ale kto to wie, w końcu nie mam już kumpli. Muszę sobie jakiś znaleźć.

Ostatnimi czasy całe dnie spędzałam w swoim pokoju czytając książki i pijąc herbatę. Nie wychodziłam nawet na świeże powietrze albo do salony, aby tam poczytać lub po prostu posiedzieć. Tak mi było dobrze, a przynajmniej tak mi się wydawało. Jednak dzisiaj czułam, że coś bardzo nieprzyjemnego się ze mną działo. Jednak nie mogłam zrozumieć co to było dokładnie i czym to było spowodowane. Po prostu było jakoś inaczej. Obudziłam się nagle w środku nocy, a później już nie mogłam zasnąć. Cały czas nękało mnie to co jest nie tak i przerażało mnie to, bo nie miałam pojęcia czy sama to sobie wymyśliłam i czy przypadkiem to nie jest jakieś moje złudzenie. Miałam nawet zamiar nie wychodzić cały dzień z pokoju w obawie, że może się coś bardzo nieprzyjemnego wydarzyć, jednak gdy stwierdziłam, że przydała mi się nowa lektura do poczytania to postanowiłam wyjść ze swojego klosza, ruszyć do biblioteki i wrócić jak najszybciej. Niby co się może złego wydarzyć w tak krótkiej chwili, ale przezorny zawsze ubezpieczony.
Powoli szłam korytarzami do biblioteki, które o tej porze były prawie puste kiedy przez przypadek dotknęłam ramieniem jakiegoś chłopaka. Nie wiem ile miał lat, ale pewnie był nieco straszy ode mnie. Zarumieniłam się i szybko cicho przeprosiłam i już miałam odejść stamtąd jak najszybciej kiedy wszystko się zmieniło. Ów człowiek złapał mnie boleśnie za nadgarstki i przyciągnął do siebie. Miał dziwny wyraz twarzy. Od razu się przeraziłam i próbowałam jak najszybciej wyrwać się z jego uścisku jednak nie dawałam rady. Zaczął mówić o mnie obrzydliwe rzeczy i mnie dotykać. To było takie okropne. Dalej próbowałam się wyrywać, płakać, krzyczeć, jednak nic do niego nie dochodziło, nie mogłam się uwolnić, więc krzyczałam jeszcze głośniej najpierw błagając, aby przestał a później, aby ktoś mnie uratował, zabrał stąd jak najszybciej. Żeby to wszystko się skończyło.

To była najstraszniejsza rzecz jaką kiedykolwiek przeżyłam. Mogłam nie wychodzić z swojego pokoju i przeczytać enty raz tą samą książkę, jednak wyszłam i wydarzyło się TO. Nawet nie potrafiłam nazwać tego co przed chwilą miało miejsce. Myślałam, że to wszystko trwa wieczność, że on nigdy nie przestanie, że nigdy nie wyrwę się z jego obleśnego uścisku, ze nikt nie słyszy moich krzyków i że już powoli tracę siły. Jednak na szczęście w końcu odnalazł się ktoś kto postanowił mnie uratować. Nie zwracałam uwagi na to kto to jest i co robi z tym okropnym facetem. Stanęłam gdzieś z boku opierając się o ścianę, bo bez tego pewnie nogi by się pode mną ugięły i płakałam. Jedyne czego teraz chciałam to znaleźć się z powrotem w swoim pokoju, zmyć z siebie to wszystko i najlepiej tam zostać na parę najbliższych dni. Ostatnie czego bym chciała to teraz kontakty z ludźmi. Gdy usłyszałam jak mój wybawca wypowiada moje imię to od razu poznałam kto to jest. Odgarniając włosy z twarzy podniosłam głowę i spojrzałam na niego załzawionymi oczami.
- Ethan - Wypowiedziałam tylko i i poczułam jak krew napływa mi do policzków. I tak było mi wstyd, że cokolwiek takiego się wydarzyło. Że ten... ten ktoś mnie dotykał, mówił do mnie takie rzeczy. Że to w ogóle miało miejsce. Chciałam to wymazać z pamięci jak najszybciej. Chciałam, aby nikt się o tym nie dowiedział. A teraz było mi jeszcze bardziej wstyd, że to Ethan mnie uratował, że był świadkiem tego co się wydarzyło, że to wszystko widział, że widzi teraz mnie. Oczywiście, byłam mu niezmiernie wdzięczna, jednak to było takie upokarzające! Co on musi sobie teraz to o mnie myśleć. Pewnie same okropne rzeczy, na pewno. Najchętniej zapadłabym się pod ziemię, zniknęła na zawsze i resztę swojego życia spędziła gdzieś daleko od ludzi. Jednak nie miałam talentu teleportacji i stałam przed nim wpatrując się w niego i nie potrafiąc nic powiedzieć. Kiedy wyciągnął do mnie swoją rękę to od razu cofnęłam się o krok. Wiedziałam, że już dłużej pewnie nie ustanę o własnych siłach, więc osunęłam się po ścianie na podłogę. Jeszcze pół godziny temu wiele bym dała, aby się z nim spotkać i z nim porozmawiać. Może nawet, jakbym miała w sobie dużo odwagi, chciałabym się do niego przytulic jednak teraz wszystko było inne. Najlepiej by było, jakby go tu nie było. W tym momencie w ogóle nie pamiętałam o dawnej naszej rozmowie, o tym, że możliwe było, że Ethan był w więzieniu.
- Jaa... Jaa... Nic, nic mi nie jest... - Wydukałam podciągając kolana pod brodę i oplatając je rękami. Drżałam na całym ciele, a łzy nieustannie spływały po moich policzkach. Otarłam je wierzchem dłoni jednak na niewiele się to zdało - Tak bardzo Ci dziękuję, za to co zrobiłeś - Wypowiedziałam spoglądając na chwilę na niego, a po chwili dodałam jeszcze szybko, jąkając się i krztusząc łzami - Ja nie wiem co tu się wydarzyło. Co to było.. Dlaczego on...? Co ja zrobiłam? Dlaczego ja? Czy to moja wina? Ja nie wiem...