Korytarze

/ taras /

Impreza Chupy była naprawdę fajna. Pokój, który urządzałyśmy cały ranek wyglądał zachwycająco, z wszystkimi tymi balonami, wstążkami i przeróżnymi wzorami namalowanymi na ścianach. Tych w założeniu być nie miało ale... tak jakoś wyszło, że ktoś miał farby. Następny ktoś przypadkiem prysnął nimi na ścianę, a wszyscy zaczęli zgadywać, cóż to wyszedł mu (jej) za kształt. I tak w pół godziny zmieniłyśmy pokój nie do poznania. Chupa z roześmianą miną chodziła tu i tam, wszędzie dodając coś od siebie, jak na przykład uraczając namalowanego przeze mnie słonika drugą trąbą w kolorze wiśni.
Fajnie było. Pałętał się Cook, a wokół niego pałętał się harem wielbicielek, z Chupą na pierwszy miejscu. Większość uznawała jej przewagę tego wieczoru, pierwszeństwo do Jamesowego łóżka. I tylko jak zwykle niepoprawna i perwersyjna Ronja miała gdzieś zasady. Pałętali się także inni, bo Chupa zaprosiła wszystkich. Nawet zmieniająca się w królika jedenastolatka, przez którą właśnie musiałam wyjść z całej zabawy. Nikt inny oczywiście nie poczuł się w obowiązku zająć się małą i zabronić jej próbowania kolorowych napojów. A smarkula już krzywo zaczynała chodzić. Zgarnęłam ją więc, wyciągnęłam za ramię i zaprowadziłam do jej pokoju usypiając. Obyło się nawet bez większej histerii, a w nagrodę posłałam jej śliczne sny, pełne marchewek i kolorowych placów zabaw.
Teraz zaś wracałam z zupełnie innej części Rezydencji, korzystając z rzadko używanych przejść, które odkryłam podczas bezcielesnych wędrówek. Mimo, że mieszkałam tu dość krótko, miałam wrażenie że znam to miejsce lepiej niż niejeden z tych, co byli tu pół życia. No ale może tak to jest, gdy możesz swobodnie przenikać przez ściany i zajrzeć w każdy kąt.
Prawdę powiedziawszy, wcale nie miałam ochoty wracać na imprezę, choć włożyłam spory wkład w jej przygotowanie. Owszem, była bardzo fajna, lecz... Nie miałam nastroju na takie zabawy. Nie umiałam jakoś się wyluzować, po tym wszystkim co przetoczyło się ostatnio przez moje życie. Wypiłam jednego drinka ale to nie było to. Zatańczyłam z Jamesem, po raz setny odmawiając mu szybkiego numerku, na który może i miałam ochotę, a może nie. Jednak w środku wciąż pozostawałam przybita.
-Kostija? - odezwałam się ze zdziwieniem, unosząc głowę i zauważając go niedaleko, wpatrującego się w świat za oknem. Nie wiedziałam, że spogląda na ptaki i że stara się ich nie wypłoszyć. Nie zauważyłam ich i zwyczajnie ruszyłam w jego stronę, uśmiechając się ciepło. Dopiero gdy ptaszki zatrzepotały skrzydłami, odlatując gdzieś w dal, zauważyłam jak popsułam sytuację.
-Ojeej, uciekły... - powiedziałam zawiedziona i trochę zawstydzona.

-Byłam. Ale musiałam się zająć Julką. - odpowiedziałam, kiwając głową i podchodząc do niego blisko. Stanęłam na palcach, jak to ja, przy witaniu się z kimkolwiek, i musnęłam lekko ustami jego policzek. Mmm, lubiłam jego zapach. Miał w sobie coś słodkiego, przywodzącego na myśl ciasto i bitą śmietanę. Nie wiem jak to możliwe, ale tak po prostu było.
-Wiesz, tą małą. Dobierała się do alkoholi, a nikt inny oczywiście nie zwróciłby uwagi... - pokręciłam głową, nad ludzką obojętnością. I brakiem pomyślunku, tak swoją drogą. Bo przecież gdyby Marco albo Pouch zaszli sprawdzić, jak tam się rozwija zabawa i zobaczyli pijaną, albo już rzygającą Julkę... Cóż, długo impreza by nie potrwała. Nawet Lucek, który chyba miał dziś dyżur, zapewne opieprzyłby wszystkich równo. Bo jedno to zabawa, a drugie nie patrzenie co się dzieje.
-A ty? Co tu robisz, tak sam? - zapytałam, szturchając go leciutko w żebra i spoglądając na niego z zaciekawieniem. Nie podobała mi się jego mina. A nawet nie sam wyraz twarzy, który teraz był dość uśmiechnięty, lecz taka specyficzna głębia jego spojrzenia. Rodzaj wewnętrznego smutku, podobnego do tego, który dręczył i mnie.

Bardzo odpowiedzialnie ze strony Ian, trzeba to przyznać. Nie żebym się tego po niej nie spodziewał, wręcz przeciwnie. Jeżeli chodzi o odpowiednie zachowanie się w danym momencie to Ianny biała większość na głowę, przynajmniej moim zdaniem. Ale co ja tam mogłem wiedzieć? czy ja w ogóle znałem sie choć odrobinę na ludziach? Raczej marne szanse. Z takim samotnikiem jakim byłem, raczej nie zawierało się znajomości, a tym samym nie pozwalało mu obserwować najróżniejsze zachowania ludzi. Chociaż w sumie skłamałbym jakbym nie powiedział, że nie lubię obserwować z ukrycia. W końcu ludzie są jeszcze bardziej fascynujący niż zwierzęta, chociaż w całkiem innym znaczeniu. Obserwując ludzi wiele rzeczy może przynosić zgorszenie i niesmak. Ze zwierzętami tak nie jest, tam wszystko jest naturalne i można to racjonalnie wytłumaczyć.
- To pięknie z twojej strony - przyznałem odrobinę zmieszany nagła bliskością Ianny. Jeszcze to szturchnięcie, po którym na mojej twarzy pojawiło się lekkie skrzywienie, a ciało się skuliło. Nie oddałem, gdzieżbym śmiał. Ale uśmiechnąłem się do dziewczyny wiedząc, że jej zamiary nie są wcale złe. - Powinni ci przyznać medal przykładnego obywatela - dodałem, a potem musiałem się skupić na jej pytaniu, które ani trochę nie było wygodne. - Spaceruję, rozmyślam i unikam ludzi - odpowiedziałem szczerze. W końcu nie było sensu kłamać.

Zaśmiałam się, a właściwie to pozwoliłam sobie na typowo babski chichot, słysząc ten komentarz o medalu. Oooch, nie powiem, że bym odmówiła, bo wcale nie! Wreszcie poczułabym się prawdziwie doceniona, polerowałabym taki medal codziennie wieczorem i kładła go spać tuż obok kolekcji okularów. Zaś w ciągu dnia...:
-O tak, chciałabym taki! - odparłam z zapałem -Zakładałabym go do każdego stroju i każdy by wiedział, jaka ja jestem dobra.
Pokiwałam głową, prostując się i unosząc ją dumnie do góry. Wypinając pierś i przybierając minę Szlachetnej Siostry Miłosierdzia. Może jeszcze nie Matka Teresa z Kalkuty, ale przecież się starałam.
Dałam sobie jednak spokój wygłupami, słysząc jego odpowiedź na moje pytanie. Cóż, nie spodziewałam się takiej... A może raczej miałam nadzieję, że usłyszę coś innego. Że, na przykład, fascynowały go te ptaki tak bardzo, że nie doszedł tam gdzie chciał dojść... Nie wiem. Coś nieco bardziej pozytywnego. No ale zanosiło się na to, że będziemy mogli po dołować razem, jak parę tygodni temu, kiedy nie mogłam chodzić przez nadwyrężoną na treningu kostkę.
-To chyba jeden zero dla ludzi, jeśli chodzi o to unikanie... - odparłam mrugając i nie dając mu tak całkiem przegnać mojej wesołości. To udawało się tylko facetom, którym oddawałam moje serce. Kostija miał całe moje serce ale na szczęście w ten inny, bezpieczny sposób.
Westchnęłam lekko, obracając się do niego bokiem i opierając ręce na parapecie. Spojrzałam gdzieś za okno, zerkając krótko na imprezę. Jakie to wszystko dziwne.
-Czy ty też tak masz, że nie wiesz co z tym wszystkim począć? - zapytałam, nie patrząc bezpośrednio na niego, lecz przecież było oczywiste do kogo kieruję to pytanie.

W sumie z Ianny to była szczęściara, że potrafiła śmiać się nawet z takiego drobnego, nic nie wnoszącego żartu jak ten mój. Bo doskonale wiedziałem, że z poczuciem humoru to u mnie krucho. Nigdy nie paplałem na prawo i lewo z wesołą miną śmiesznych historyjek. W ogóle nie paplałem. Gdybyście znali mnie wcześniej do zdziwilibyście się jak mało słów w ciągu jednego miesiąca potrafiłem wypowiedzieć. To było z jednej strony przerażające, ale nie mogłem się wyzbyć uczucia tęsknoty za tamtymi czasami. Wtedy było mi prościej.
- Pasowałby do ciebie idealnie - przyznałem kontynuując temat medalu. - Tylko wiesz, żeby ci woda do mózgu nie uderzyła i nie zapomniała z tej całej sprawy o mnie, twoim małym przyjacielu, bo to by było złe.
To prawda, znów przegrywałem w unikaniu, ale ja nigdy nie byłem dobry w żadne gry. Nie miałem motywacji by wygrywać, w dodatku byłem pewny, że zawsze znajdzie się ktoś lepszy ode mnie i całe starania licho weźmie. Jak w takim wypadku mogłem myśleć o swoim zwycięstwie? Czy ja w ogóle miałem w czymkolwiek szanse? Czy miałem szansę na udane życie? W sensie z ukochanym przy boku w pięknym domu z ogródkiem z jakimś adoptowanym bobasem? Bo własnie takie marzenia mnie najczęściej dopadały, a ja się ich okropnie bałem, bo wiedziałem jakie są szanse na ich zrealizowanie. Los nie daje szansy takim jak ja. Bóg dla osób o moich preferencjach przygotował inny los.
Łatwo było mi odpowiedzieć na kolejne pytanie Ianny, w końcu wiele czasu się nad tym ostatnio zastanawiałem.
- Tak, mam. I dodatkowo non stop mnie to dręczy, ani minuty wytchnienia od zmartwień - przyznałem. Ale zaraz zreflektowałem się. Nie mogłem być taki samolubny, Nelkę coś trapi, ona mi o tym mówi, potrzebuje pocieszenia. - Ale ty nie jesteś mną, Ian. Poradzisz sobie ze wszystkim i będziesz się czuła wspaniale. Jestem tego pewien, choć nie mam pojęcia o co chodzi. Chcesz pogadać?

Odwróciłam się i spojrzałam na niego jak na dinozaura, który właśnie wykopał się spod tych wszystkich warstw w gleby. Otrzepał, nie umył za dobrze i myślał, że może chodzić po dzisiejszym świecie nie przejmując się jego dobrym poznaniem.
-Ja? Miałabym zapomnieć o Tobie!? - zapytałam z niedowierzaniem. Jeszcze chwilę raczyłam go tym spojrzeniem, a potem objęłam go na wysokości brzucha i przytuliłam mocno. -W życiu bym o tobie nie zapomniała głuptasie. - wymruczałam mu spod pachy, by za chwilę go puścić i spojrzeć na niego znów wesoła. Wiedziałam, że Kostek czasem ma takie dni, że nie przepada za czułościami. I dzisiaj chyba tak miał, więc starałam się go nie dręczyć. Tylko jak tu nie przytulić kogoś, w kogo oczach widać taki smutek? Nawet jeśli tylko ja potrafiłam dostrzegać takie rzeczy. Po prostu krajało mi się serce, gdy widziałam problemy innych ludzi. Moje zaczynały wtedy najczęściej schodzić na dalszy plan. Bo przecież czym ja się przejmowałam? Czy to mogło być takie zaraz ważne, skoro obok źle było mojemu Konstantemu?
-Chcę i chyba oboje mamy sporo do powiedzenia. Bo ja to ja, jestem pewna, że wiesz w co się jak zwykle wpakowałam... - pokręciłam głową, z wielkim potępieniem dla własnej głupoty. A może nawet nie tyle tego braku rozsądku, co do samego tego, jaka byłam. Bo cóż ja mogę poradzić, że tak mi to zawsze się wszystko komplikuje?

- Wbrew pozorom wcale nie trudno o mnie zapomnieć. Zignorować. Nie odzywać się tygodniami - zacząłem wymieniać gapiąc się w okno. Oczywiście wszystko co powiedziałem dotyczyło zachowania Gasparda. Bo właśnie jego zachowanie bolało najbardziej, gdyby ktoś inny tak robił pewnie pogodziłbym się z tym szybko, w końcu wiedziałem ile jestem warty. Ale Gaspard? Czy on naprawdę nawet trochę nie... Nie, na pewno nie. Bo niby skąd? Świat jest niesprawiedliwy i nie po raz pierwszy mam okazję zdać sobie z tego sprawę. Los po prostu postanowił wziąć mnie za swoją ofiarę, a przecież z losem nie da się walczyć. Wiem, że głupio robię przypisując wszystko sile wyższej, ale własnie tak mnie wychowano, taką miałem mentalność i trudno mi było z tym walczyć. - Ale dobrze jest mieć przynajmniej pocieszenie w tobie. To podnosi na duchu, serio - uśmiechnąłem się do niej i przez chwilę wahałem się czy nie zrobić coś jeszcze. Potargać jej włosy, czy coś, jakoś naruszyć jej przestrzeń osobistą, by pokazać, że... W sumie nie wiem co pokazać, ale czułem, że właśnie takie coś byłoby na miejscu. nawet jakby wyglądało to na strasznie nienaturalne w moim wykonaniu. - W sumie o swoich tragediach z grubsza powiedziałem. Teraz ty, w co dokładniej się znowu wpakowałaś? Chłopak? - zapytałem. Bo ostatnio wszystko co złe kojarzy mi się z miłością. Wiem, że nie powinno tak być bo to przecież wspaniałe uczucie, ale naprawdę trudno było myśleć inaczej, gdy twoja jedyna miłość ma cię gdzieś.

Nie mogłam się powstrzymać. Może nie powinnam była, ale jak zawsze nie mogłam się powstrzymać. Kto wie, a jeśli to właśnie był główny problem, jeśli o mnie chodzi? To jak nigdy nie potrafiłam nad sobą tak naprawdę zapanować? Po prostu zawsze starałam się realizować swoje pomysły i marzenia. Ale czy to takie złe...? Och nie wiem, już nie wiem.
Objęłam go, tym razem tak wolniej i delikatniej, naprawdę ciepło i pocieszająco. Ale na tyle lekko, by mógł się odsunąć bez większego wahania i tak, aby nie wyszło to niegrzecznie albo niemiło.
-Ja nie wiem dlaczego, ale ludzie tak mają. Są zimni. Nie potrafią... Ja nie wiem. - to co mówiłam chyba nie było za bardzo pocieszające. Szczere, owszem, jak to w moim przypadku, ale teraz poza szczerością chyba przyda się trochę mojego optymizmu.
-Wiesz, ja o Tobie nie zapomnę, tego możesz być pewien. Ja wiem, że to mało, bo ja mała jestem i niespecjalnie fajna ale... Ale zawsze będę, dobrze?
To była prawda. Ja nie zostawiałam ludzi, ja nie opuszczałam ich tak jak... Jak niektórzy mnie. Robiłam mnóstwo głupot, rzeczy nierozsądnych i nieprzemyślanych, których skutki bywały paskudne ale... Ale celowo nigdy nie robiłam ludziom takich rzeczy.
-Zakochałam się. Najpierw raz, dawno temu, a on mnie nie chciał, miał inną na głowie. Więc zostaliśmy przyjaciółmi. Potem znowu, ale on okazał się byc takim.... takim. sukinsynem, że... - pokręciłam głową. To wciąż bolało, wiesz Gabryś? Bardzo bolało.
-A potem spotkałam Merkurego. I co? Merkury ostatnio oświadczył, że wyjeżdża i z tego powodu nie możemy być razem. Jedzie gdzieś na koniec świata, mówi że nie wie czy wróci i nie chce żebym cierpiała. I jaki to ma sens, powiedz mi? - jestem beznadziejna. Jestem płaczliwą łajzą. Zaszkliły mi się już oczy od mówienia o tym wszystkim.
-A Shaque? Rozmawiałam z nim ostatnio i... Chyba wszystko między nami zepsułam. A to był przecież tylko sen... Posłałam mu sen, wiesz, jeden z tych moich. - spojrzałam na niego znacząco. Kostek wiedział jak bardzo realistyczne potrafią być tworzone przeze mnie sny. Kiedyś, zupełnie przypadkowo, posłałam mu koszmar tak paskudny, że dalej miałam wyrzuty sumienia. Ale naprawdę nie chciałam. Śniłam sama i to jakoś tak po prostu mi uciekło.... Nie tak łatwo jest nad tym panować, gdy się śpi.
-I po tym śnie on nagle odkrył, że jednak by mnie chciał. I już nie wiem co o tym myśleć. - jej, jak to wszystko głupio brzmiało. Cholerna opera mydlana, moda na sukces po prostu, a ja w roli głównej. Bogowie, jak ja nienawidzę, nienawidzę mojego serducha. Jak ja nie cierpię łatwości, z jaką obdarzam ludzi uczuciem. Nie znoszę tego, jak nigdy mi nie przechodzi.
-A to wszystko nakłada się na problem z mocą... Przez te sny, te które tworze i te które mam sama, ja już nie wiem... Ja już nie wiem co mi się śni, a co dzieje się naprawdę. Nie mogę ich już odróżnić od rzeczywistości! No, pomijając może te, w których zasuwam po tęczy na jednorożcu...

-Przepraszam Kostija, przepraszam że się tak użalam nad sobą. Nie powinnam. -wymamrotałam niewyraźnie, chowając twarz w dłoniach. Słuchałam go jednak, bo mówił mądrze. I chciał dla mnie dobrze, prawda? Na niego mogłam liczyć, czyż nie? Nie śnił mi się? Och, oby nie. Miałam już tego wszystkiego dość. A zbyt realistycznych snów zwłaszcza. Ale z drugiej strony, kochałam je. Uwielbiałam puszczać wodze fantazji i pozwalać sobie na wszystko. Mogłam zwiedzać nie tylko Ziemię, ale setki równoległych światów. Mogłam zobaczyć i poznać wszystko, spełnić każde swe marzenie. Sny były realistyczne, praktycznie nie dało się ich odróżnić od rzeczywistości. Był w nich ból, zmęczenie, zapachy, oddychanie, głód, uczucia, emocje, hormony. Czym to się różniło od prawdziwego życia, po którym też pozostawały jedynie wspomnienia? No czym?
-Ta teoria może tyczyć się tych zwykłych snów, ale w moich nie działa, sprawdzałam. - odparłam, kręcąc lekko głową. Czy to w ogóle były sny? Czy może rzeczywiście wędrowałam po innych wymiarach, tak niesamowicie podobnych do naszego, że uznawanych jedynie za marzenia?
Chore rozważania mojej głowy przerwało paskudne uczucie mdłości. Jęknęłam, skrzywiłam się i zgięłam, kładąc ręce na brzuchu. Zaczęłam oddychać niby głębiej, a jednak szybko i nie pełnie. Cofnęłam się, próbując nie zwrócić soku i bułeczki którą jadłam na śniadanie.

Niedobrze. Bardzo źle i zupełnie nieciekawie. A do tego jakże nieprzyjemnym musiałam być w tej chwili widokiem! Że też nam, dziewczętom, takie myśli przychodzą do głów w takich chwilach. Żadne "umieram, co mi jest?", tylko "o jej, chyba źle wyglądam". Chociaż najczęściej, to obydwie na raz. Ewentualnie tylko ja, jak zwykle, byłam takim dziwnym przypadkiem.
Uklękłam. Nie wiem za bardzo, jak to się stało, bo zrobiło mi się bardzo słabo. Białawo przed oczami, lecz tylko na chwilę. I już byłam w siadzie klęcznym, jak uczył Julek podczas treningów. Opierałam się o ziemię, drugą rękę wciąż mając na brzuchu.
-"Chyba nie" co? - zapytałam jednym tchem, zlewając słowa w ciężko rozróżnialną całość. Oddychanie było ważne, ponieważ żołądek wciąż fikał niebezpieczne koziołki, mogące w każdej chwili zakończyć się niezbyt smacznie. I bardzo niezdrowo. Już i tak prawie przestałam jeść, co zaczynało być widać. Chudłam w oczach, nawet Lykke mi to powiedziała, zaczynając się martwic. A jeśli jeszcze teraz zacznę zwracać wszystko, co już udało mi się zjeść... Umrę? Chyba taka jest kolej rzeczy, jeśli się nie odżywia organizmu.

W jakim stanie przepraszam? Czy to znaczy, że robię się święta? To święci mają mdłości? Myśli nie chciały złożyć się w sensowną całość. Pół skupiało się na oddychaniu, jedna czwarta na powstrzymywaniu żołądka przed ekscesami, druga czwarta na słuchaniu, myśleniu i wszystkim innym czym powinien zajmować się umysł istoty żyjącej.
Lil, opiekunka Lykke. Dlaczego właśnie Lil przywołał jako przykład? Co takiego było w Lil, że była święta? Nie rozumiem. Lil była miła, uśmiechnięta, można było na niej polegać. Ale dlatego była święta? Chodziła po rezydencji, a czasem zdarzało jej się robić straszne sceny. Ale byłą w ciąży, to kwestia hormonów, wszystko jej wybaczano.
W ciąży.
-O mój boże. - zajęczałam, gdy moja głowa wreszcie poradziła sobie z poskładaniem faktów do kupy. Zaś chwilę później zwymiotowałam, nie mogąc już nic na to poradzić. Tylko że jakoś obrzydliwość tego faktu zupełnie przestała mnie poruszać. Na szczęście nie trafiłam we własne kolana, ani na Kostka, więc nie było tak źle.
-O mój boże. - powtórzyłam, nie czując się ani odrobinę lepiej, mimo, że mój żołądek pozbył się już czego chciał.

Klęczałam tak, prawie bezwładnie, pozwalając mu robić ze mną co tam tylko robił. To wszystko było obok. Moje ciało zostało na dole, zamrożone, zesztywniałe, okropne, obrzydliwe, przerażające. Pułapka, z której mogłam uciec, lecz do której musiałam wrócić.
Unosiłam się pod sufitem, nierealna, niematerialna, prawie nieistniejąca. A świat jak na złość mienił się milionem barw, tysiącem świateł, które tak rzadko udawało mi się dostrzec. I tam, na dole, w moim ciele, też tliło się światełko. Migotało delikatnie, niepewnie wręcz, jakby w każdej chwili mogło zgasnąć. Wątły płomyczek świecy na chłodnym, zimowym wietrze. Och nie.
Jeszcze chwilę wcześniej próbowałam wziął się w garść. Pomóc sobie samej logiką, chłodną kalkulacją, konkretnymi pomysłami mogącymi prowadzić do planu. To był w XXI wiek, na bogów, usunięcie ciąży nie było niczym niezwykłym, nie było nawet trudne ani specjalnie niebezpieczne. Kobiety robiły to po kilka razy i żyły normalnie, niczym się nie przejmując. Myślałam, że może i ja mogłabym tak postąpić, że w takiej sytuacji... Łudziłam się.
Wróciłam do ciała, widząc zdenerwowanie Kostka, gdy nagle tak "zamarłam" i jego szturchania nie przynosiły żadnego rezultatu.
-Możliwe... - odparłam cichym szeptem, kiwając lekko głową. Możliwe, a takie nierealne. Owszem, to było coś, co zdarzało się innym ludziom. Ale mi? Jakim przekleństwem, jakim cudem?
-Boże, co ja teraz zrobię... - jęknęłam, zaczynając się trząść. Zrobiło mi się strasznie zimno i bardzo słabo.

-Kostija, zabierz mnie do pokoju, proszę... - jęknęłam, czując się tylko gorzej. Miałam dreszcze. Najprawdopodobniej ze stresu, który często oddziaływał na mnie mocniej, niż wypadało i niż to się zdarzało w przypadku innych ludzi. Nie raz nie dwa, przed nawet testami w szkole, miewałam napady astmy, padaczki i bóg wie czego, co wymyślał mój organizm.
Och pomógł mi, oczywiście że mi pomógł, mój dobry, kochany Kostek. Co się stało, z tym tak dobrze zapowiadającym się wieczorem? Miałam przecież bawić się całą noc na imprezie Chupy, miałam dotrzymywać jej towarzystwa i zabawiać gości. Planowałam tańczyć aż do wyrobienia sobie odcisków na stopach, upić się na wesoło, wybiec z Jamesem na dwór i obrzucić się śnieżkami.
Straszna myśl, wspomnienie drinka, którego dziś wypiłam, pojawiło się mojej głowie. Byłam w ciąży. Nie wolno, nie wolno mi tknąć żadnego alkoholu! A jeśli już skrzywdziłam ten mały, wątły płomyczek? Nie zniosłabym tej myśli!
Konstanty prowadził mnie do pokoju, a ja połowę z z tego wszystkiego myślałam na głos. To chyba też była jedna z reakcji mojego organizmu, na tak silny stres.

/kończymy, si? <3/

/pokój

/ pokój /