Schody

/z pokoju jakiegoś

Nie byłbym sobą gdybym już rano nie zrobił czegoś co by mi zapewniło dobry humor już na starcie. Tym razem to było odwiedzenie Floriana, zauważenie go z jakimś gejem, wygłoszenie wielkiej mowy o tym jak mi wstyd chcąc wyrazić wszystkie targające mną uczucia, które strasznie żałowały karygodnego czynu jaki popełniłem. Przemowa trwała półtorej minuty zanim Florian złapał jakieś prześcieradło (nie wiem czemu zakrył piersi, skoro ich nie ma) i ruszył mnie wyprowadzać. Skoro to tak to proszę bardzo! Więcej nie będę taki miły jak mnie traktują w tak podły sposób. Ruszyłem w kierunku schodów nucąc coś sobie w myślach kiedy zauważyłem blond włoski. Każdy ma w sobie coś co działa na niego jak czerwona płachta na byka. W moim przypadku można było powiedzieć, że tą czerwoną płachtą były niewinne dziewczęcia, które siedziały samotnie na schodach i wyglądały jakby właśnie płakały. Czy mógł być cudowniejszy widok? Raczej nie. Gdy podszedłem i byłem w stanie dostrzec kawałek twarzy aniołka, od razu ją rozpoznałem. Piękna Julia, delikatne niewiniątko, które kiedyś dawno temu (wcale nie jestem pedofilem) podarowało mi parę namiętnych całusów! Doskonale pamiętałem o tym jaka była cudowna! Te piersi, te uda, te włosy, te oczy. Szkoda tylko, że zupełnie nie pamiętałem jaka była z charakteru.
- Julie złotko! Coś się stało? - zapytałem zatroskany siadając obok niej i łapiąc ją za dłoń. A nie. Nie płakała. To katar. Kurwa. Widocznie wcale nie miałem takiego szczęścia jak myślałem. Mimo wszystko nie zamierzałem zrezygnować z rozmowy z tak cudną osobą. To by było kompletnie głupie. - Czemu siedzisz tak samotnie na schodach? - nadal miałem bardzo zatroskany ton. W sumie to można by uznać, że choroba wcale nie jest najgorsza, choć gorsza od płaczu. Gdy płacze - się pociesza, gdy choruje - się opiekuje (choć wtedy trzeba jednak trzymać się daleko od ust, bo jednak zarazić się można).

Nie lubiłem papierowych chusteczek, zwłaszcza takich z rysunkami. Czasami gdy już nie miałem wyjścia, a bylem chory i musiałem się taką posłużyć, dręczyła mnie myśl, że ten barwny obrazek pozostawi jakiś brzydki kolorowy ślad na moim nosi psując całość mojego wyglądu. Nie żebym kiedykolwiek o niego dbał. Nawet jak nie dbam jestem zajebisty. Nie muszę się niczym przejmować i mogę z pełnym zaangażowaniem skierować swoje zatroskanie w kierunku takich osób jak Julie.
- Całkiem nie rozumiem takich ludzi, pozostawić taką biedną istotę jak ty samej sobie? To okropne. Ale przecież mogłaś pomyśleć o mnie, ja zawsze służę pomocą - zapewniłem. Pewnie gdyby nie to, że jednak trochę bałem się tych zarazków, które mogą się na mnie przenieść w każdym momencie, ucałowałbym jej dłoń czy jakaś inna duperela. Romantyzm to coś co kobiety lubią, a ja nim lubię ociekać. Nawet jak jest to kiczowate jak nie wiem co i doskonale zdaje sobie z tego sprawę. No, ale nie dziś. Dziś trzymam swoje usta przy sobie.. - Też bym nie potrafił wysiedzieć w jednym miejscu, uwierz mi. - No chyba, że odwiedzałaby mnie jakaś fajna pielęgniarka. Ale to tylko moje fantazje. - Rozumiem cię. Choć nie sądzę, że aż tak źle jest w twoim pokoju. - Próbowałem sobie przypomnieć z kim mieszka Julie, ale jeżeli nie mieszkała z Ronją to raczej nie miała burdelu w pokoju. Ale co ja tam wiem, przecież świat stale mnie zaskakuje. Na przykład zaskoczył gdy pozwolił Florianowi mieszkać z kobietami, kiedy Ana mimo tego, że jestem dla niej taki dobry mnie wyzwała. - Mógłbym coś dla ciebie zrobić, moja droga? Nie wiem, wezwać jakiegoś uzdrowiciela?

Nie wiem czemu, ale w jej wypowiedzi usłyszałem jakiś podtekst, który ani trochę mi się nie spodobał. Nie lubiłem podtekstów i w moim przekonaniu ani razu w swoim życiu ich nie użyłem (oczywiście moje przekonanie daleko miało się od rzeczywistości i całkowicie było uzależnione od sytuacji w jakiej się znajdowałem). Wcale nie chciałem by wszyscy sądzili, że cokolwiek udowadniam (choć przecież, powiedzmy sobie szczerze, wszystko robiłem na pokaz), a tym bardziej nie chciałem by utożsamiali mnie z kimś tak wspaniałym jak Matka Teresa! Choć nie powiem, to było zajebiście miłe i gdyby nie poważniejsze sprawy na mojej głowie porządnie bym się zawstydził i kazał by przestała mnie tak wychwalać, bo przecież nie zasługuję. A gdzie tam. W tej chwili byłem przekonany o tym, że jestem skromnym pomocnym chłopcem (jedna z moich ulubionych osobowości jakie pozwalałem sobie od czasu do czasu z siebie uwalniać).
- Och kochanie, jaka idiotka, co ty mówisz! - zawołałem zdegustowany jej słowami. - Nie wolno ci tak o sobie nawet myśleć. To, że zapomniałaś jest przecież całkowicie zrozumiałe. Choroba często tak wpływa na człowieka, naprawdę. Nie przejmuj się. Ważne, że w końcu na mnie wpadłaś i teraz jesteś już w bezpiecznych rękach. Zadbam o ciebie - zapewniłem. Zawsze dotyka mnie bardzo głęboko jak ktoś mnie ocenia w ten sposób w jaki Julie właśnie teraz mi przedstawiła. Jakbym nie miał serca. A przecież czy to takie złe, że dbam o swoje przyjaciółki w każdej chwili swojego istnienia jedynie dla tego, że wszystkie je kocham? Przecież to by była okropna strata gdyby jakiejkolwiek cokolwiek się stało. Chciałbym je wszystkie otoczyć i ochronić od całego zła tego świata (całe szczęście, że gdybym o zrobił to przecież od siebie bym ich nie ochronił). No bo co ja mogłem chcieć od takiego rozkosznego aniołka jak Julia? Uznanie mnie jako swojego boga i idola zupełnie by wystarczyło. Ale trzeba to ubrać w ładniejsze słowa. - Moim jedynym celem jaki postawiłem sobie w życiu jest miłość i przyjaźń. Wiem, że te słowa mogą brzmieć śmiesznie zwłaszcza dzięki okropnym plotkom jakie o mnie chodzą, ale ja naprawdę nie widzę świata poza tymi pojęciami. Czy twoja przyjaźń nie jest naprawdę wielką zapłatą za moją drobną, zupełnie nic nie znaczącą pomoc? Oczywiście udzieliłbym ci jej nawet jakbyś się nie zgodziła - zakończyłem dosyć smutno i przez chwilę przestałem spoglądać w stronę Julii, a jedynie popatrzyłem przed siebie. Tak by dopełnić dramatu. - A więc ostatnio u uzdrowicieli jest lekkie zamieszanie z powodu odejścia Maksa... - I dobrze! Tak brzydko zachować się przy Anie! To nie wypada! - Um, w tej chwili mogę ci jedynie doradzić Deavendrę, ale idąc do niego trzeba się przygotować na wielką dawkę dosyć.... Dziwnych rzeczy. Najlepiej nie iść do niego samotnie, zwłaszcza jak się jest taką pięknością jak ty.

Coraz dłużej, coraz uważniej wsłuchując się w słowa Williama chyba zaczęłam się go trochę bać. Czy o taki romantyzm zawsze mi chodziło? Romantyzm graniczący wręcz z szaleństwem albo obsesją? (a przynajmniej w tej chwili tak właśnie to odbierałam). Nie wiem, ale w żadnym wypadku nie chciałam zrazić do siebie Williama, a tym bardziej zranić. Kiedy zadecydował i stwierdził, że o mnie zadba od razu się uśmiechnęłam, mimowolnie, automatycznie. Był miły, nie wiedziałam... a raczej nie pamiętałam. A szkoda. Takich nie można spotkać na każdym rogu ulicy (chyba, że Sezamkowej).
- To miłe - przyznałam szczerze, kompletnie nie powstrzymując odczuć wobec Amerykanina. Po co miałam kogokolwiek oszukiwać? To było bez sensu, zwłaszcza jeśli ktoś jako jedyny z niewielu poświęcał ci czas kiedy tego potrzebowałaś. To prawda, że zawsze miałam go za bezdusznego podrywacza, jakich ostatnio pełno krąży po rezydencji, ale najwyraźniej się myliłam, i to zdecydowanie myliłam... a może jedynie pogrywał? Może bawił się mną w najlepsze, jedynie udawał? Jak zwykle mogłam być naiwna, jak zwykle mogłam dać się omotać... ale nawet jeśli, wolałam to niż szorstkie odrzucenie jego pomocy, na prawdę.
- Williamie, ja nigdy, przenigdy nie wierzyłam w plotki i wydaje mi się, że w twoim przypadku również powinnam skupić się na faktach i własnych odczuciach - znowu wzięło mi się na wyznania - Nie mam najmniejszego zamiaru nie zgadzać się na przyjaźń, skoro póki co wydajesz się być w porządku. - dodałam po chwili, dokładnie dobierając słowa - Nie będę cię osądzać - dokończyłam nie przestając lustrować go wzrokiem. Kiedy spojrzał przed siebie coś złapało mnie za serce. Przesadzam, jak zwykle za bardzo się przejmuję... i kto tu jest Matką Teresą?
- Wiesz, możemy pójść do niego razem, o ile tylko masz czas i chęci mi towarzyszyć, bo choć nie wierzę w to co mówią ludzie to mam dziwne przeczucie, że ten chłopak może być... dziwny? Tak... dziwny. Ale wiesz... chwilowo mam większe priorytety... na przykład zjadłabym coś, wstąpimy do kuchni? - złapałam go za dłoń i uśmiechnęłam się pociesznie, wstając ze schodów i nabierając nowych sił. Pociągnęłam go za rękę by również wstał, raczej nie chciałam usłyszeć słów odmowy, bo nieźle mnie nastraszył, a jednak nie chciałam pozostać chora... już dłużej bym tego nie wytrzymała.

Oczywiście, że miłe. Miły to jedno z moich imion, choć tak szczerze jakbym je wszystkie wymienił to połowa, a nawet większość, byłaby kłamstwami, w które albo ja ślepo wierzyłem, albo inni. Dobra, wszystkie te imiona takie by były. Dlatego lepiej je nie wymieniać i pozostać przy samym Williamie Donovanie. Bo to bez jakiegokolwiek dodatku zajebiście brzmi. Nie żebym w tej chwili się wychwalał, bo nie mam czym. A zresztą. I tak doskonale wszyscy o tym wiedzieli.
Nie rozumiałem tylko jednego, dlaczego mój szósty zmysł, który nigdy nie mylił się jeżeli chodziło o kobiety, mówił mi, że Julia z jakiegoś powodu mnie się boi. Czy naprawdę nie było widać mojego szczerego zaangażowania? Przecież tak się starałem, uważałem na każde słowo. Ale spokojnie, nie od razu Rzym zbudowano. Przecież wiedziałem, że najlepszą metodą jest metoda małych kroczków. No chyba, że dziewczyna jest pijana albo w depresji. Julia nie przejawiała nic z tych rzeczy, więc małe kroczki.
- Nawet nie wiesz jak mnie to cieszy - odpowiedziałem jej gdy zapewniła mnie o tym, że nie wierzy w plotki. Wspaniale, choć jeszcze nie do końca jej wierzyłem co do tego czy nie wierzy. Zacznę wierzyć, gdy sam sobie uwierzę do końca. Ale to już moja osobista sprawa. - Plotki to choroba naszych czasów i trzeba walczyć z nią jak z twoim przeziębieniem. No patrz jak się złożyło, ja chcę zawalczyć o twoje zdrowie, a ty walczysz by wierzyć w prawdziwego mnie. To naprawdę słodkie - stwierdziłem. Nie wiem jaki sens miało to porównanie, ale niesamowicie mi się spodobało. Jak się tak na nie popatrzyło z góry to naprawdę było dobre. I głębokie. Uwielbiałem wychodzić na głębokiego człowieka. Oby tylko dalej to ciągnąć i przypadkiem nie gapić się za długo na jej piersi. Głupie przyzwyczajenie.
- Czyli masz apetyt? - zainteresowałem się słysząc jej propozycję odwiedzenia kuchni. - To bardzo dobrze wróży! Może nawet nie będziesz potrzebowała uzdrowiciela? Kto wie. Odwiedzimy kuchnię, a ja w tym czasie dowiem się gdzie przypadkiem możemy spotkać tego dziwnego człowieka. Bo raczej nie sądzę by siedział w salonie. O ile w ogóle jest w rezydencji. A jak nie ma to się nie bój, jak obiecałem tak zrobię. Zaopiekuję się tobą - zapewniłem po raz kolejny.

Jak mógłbym nie odwzajemnić tak wspaniałego uśmiechu jakim obdarzyła mnie Julia? Byłbym naprawdę wielkim głupcem, ba, gdybym takie coś wyczyniłbym pozwoliłbym Florianowi i jego wiernej i oddanej pannie (cholera kompletnie nie miałem pojęcia co ich łączyło, no nie ogarniałem i już, to chore) mówić do siebie kretynie. Zresztą mogli na mnie tak mówić, czemu nie. Niech ranią mnie, niech doprowadzają do depresji, niech trzymają od siebie z daleka, niech blokują numery. Jeśli coś mi się stanie (niedajboże) to później jedynie będą tego żałować! A przecież kolejny wypadek niczym ten z października, czy nawet pobicie przez niesłusznie rozwścieczonego brata bardzo łatwo. Całe szczęście ja miałem Julię, miałem Francescę, miałem nawet Anę. One sprawiały, że nadal chciałem być takim wspaniałym człowiekiem jakim byłem do tej pory. Jeszcze raz uśmiechnąłem się do Julii by zakryć wszystkie swoje smutki i odpowiedziałem:
- Nie jestem wyśmienitym kucharzem, ale dla ciebie wszystko. - Oczywiście kłamałem. Jakiegoś lata pojechałem na jakiś kurs gotowania do Francji (bo tam zawsze dużo wspaniałych kobiet jest) i nauczyłem się tego i owego. Lepiej jednak nie mówić co sie potrafi zawczasu, by wzmocnić efekt. - Chodźmy, chodźmy - pogoniłem ją i wstaliśmy ze schodów.

/ kuchnia

//////////////////////////

Tyle razy już powtarzałem ten sam drobny błąd, ten sam durny błąd i nie mogłem się nauczyć. Nie potrafiłem zapamiętać, że nie zawsze odpowiednie jest bujanie w obłokach, bo nie tylko sobie mogę krzywdę zrobić, ale i wielu osobom przebywającym w moim pobliżu. A własnie takie działanie mogło było najgorsze z najgorszych. Bo rozumiem, że ja mogłem się gdzieś zagapić i wpaść na ścianę, zagapić i nabić sobie guza. Ale co innego zupełnie, gdy przez moją nieświadomość innym coś się dzieje. Wtedy mój ból już rozbrzmiewa od środka, od głębokiego wnętrza. Przedziera się przez różne warstwy, by w rezultacie wybuchnąć gdzieś na zewnątrz w postaci złej aury. Oczywiście ja swojej aury nie widziałem, widziałem jedynie innych ludzi, ale doskonale potrafiłem sobie wyobrazić co w takiej mojej aurze może się zawierać i takie wyobrażenia wcale mnie nie pocieszały. Na pewno były to tak okropne kolory, że nikt normalny nie chciałby na mnie spojrzeć, a nawet zwrócić uwagi. Nawet bez brzydkiej aury, nikt nie był chętny by na mnie spojrzeć. I dobrze, wyśmienicie mi było tak jak jest. Schowany w cieniu, zupełnie nieważny. Zupełnie niekochany. Zwłaszcza niekochany przez jedną osobę.
Tą osobą oczywiście była Gerda. Bardzo łatwo było usłyszeć o niej czytając w moich myślach, choć niekoniecznie wiem, kto by w ogóle chciał w nich czytać. Były takie nijakie, takie nudne, wypełnione jedynie jedną myślą. Myślą o Gerdzie. Chciałem wiedzieć co ona w tym momencie robi, jaką ma minę, w którą stronę skierowane jest jej spojrzenie. Jaki ma humor. Co ostatnio przeczytała. Jaką piosenkę przeczytała. Jakie piękne zdanie ostatnio wypłynęło z jej cudownych ust. Właśnie jej usta miałem przed swoimi oczyma gdy schodziłem ze schodów i bardzo niefortunnie nastąpiłem na coś ostrego i straciłem swoją równowagę. Chciałem uchwycić się poręczy, by stanąć na nogach, ale przeceniłem swoją umiejętność łapania i minąłem się z nią o parę centymetrów. Schody miały nieprzyjemny zapach odświeżacza próbującego niefortunnie zatuszować zapach wielu stóp przebiegających tędy nieustannie. Okruchy leżące na schodach były okropnie duże i chyba pochodziły od krakersów, nie wiem, za długo im się nie przyglądałem, gdy powoli staczałem się z paru schodków. Bo właśnie to się stało gdy nie uchwyciłem się poręczy. Poleciałem najpierw na głowę, potem na plecy, uderzyłem się jakoś mocniej nosem, by potem wylądować na ostatnim schodku na czterech literach i zauważyć, że walnąłem w kogoś jeszcze. Na całe szczęście ta osoba nie spadła z takiej wysokości jak ja, dopiero zaczynała wchodzić po schodach, ale i tak czułem się okropnie przez to co zrobiłem.
- Boże moj - zawołałem zapominając na chwilę, by nie używać ojczystego języka. Poczułem jak coś ciepłego cieknie mi z nosa i szybko to wytarłem, by nie przeszkadzało mi w przyglądaniu się temu jak wielkich szkód mogłem zrobić tej biednej dziewczynie. - Nic ci się nie stało? Tak bardzo przepraszam! Izwinitie pażałsta! - wyjąkałem szybko wstając i próbując podać rękę dziewczynie by i ją podnieść. Ale wtedy zauważyłem krew na rękawie i poczułem jak zaczyna mi się kręcić w głowie. Musiałem usiąść.

Nigdy nie byłam osobą, którą można uznać za negatywnie nastawioną do życia. Właściwie, to do niczego negatywnie nastawiona nie byłam. No dobra, może trochę przesadziłam. Gardziłam przecież ludźmi, którzy byli chodzącymi melanżami i żyli dla alkoholu i skrętów. Fu, tak, na nich na pewno nigdy nie spojrzałabym z tą radosną iskierką w oczach i szerokim uśmiechem. Powrócmy jednak do mojej głównej myśli. Nie można powiedzieć, że byłam w Rezydencji od dawna. Kilka dni, może kilkanaście, wiecej na pewno nie, choć nie potrafiłam podać dokładnej ich ilości ponieważ zupełnie zgubiłam rachubę czasu. Nie mówię, że normalnie miałam w zwyczaju wiedzieć, jaki jest dzień i tak dalej, bo to była jedna z tych rzeczy, którymi nie warto się przejmować. Po co komu znać jaki dzień i jaka godzina? Lepiej skupiać się na ważniejszych sprawach, a nie zaprzątać sobie myśli takimi głupotami. Znów odbiegam od rzeczy, którą chciałam poruszyć. Otóż, zdałam sobie sprawę z tego, że doprowadzono mnie dzisiaj do stanu, w którym byłam na kogoś zła. A uwierzcie mi, ja rzadko bywałam zła na ludzi. Jednak znalazła się osoba, która swoją irytującą osobą, doprowadziła mnie do szału i sprawiła, że posłałam w jej stronę kilka niemiłych obelg. Rety, tak źle się po tym czułam, bo niepotrzebnie skrzyczałam jakieś zagubione dziewczę, która za mną biegało i pytało o każdą najdrobniejszą rzecz, głównie związane z Rezydencją. Co jak co, ale nie wiedziałam przecież o niej nic i kilka razy to wspomniałam, ale ta nadal się do mnie szczrerzyła i zadawała kolejne bezsensowne pytania.
Klębiąc w sobie poczucie winy, gdyż doprowadziłam kogoś do łez, snułam się przez korytarz, wpatrując w swoje kremowe balerinki, leniwie suwające po ziemii. W końcu dotarłam do schodów. Wspięłam się na pierwszy stopień. Potem na drugi. Potem na trzeci. Potem podniosłam nogę, aby znaleźć się na czwartym, ale wtem niespodziewanie, ni stąd ni zowąd, zjawił się ktoś zjeżdżający ze schodów. Z początku pomyślałam, że to jedno z tych niezrównoważonych dzieci używa ich jako zjeżdżalni i pewnie bym to zignorowała, pogrązając się nadal w swoich smutkach i rozmyślaniach. Jednak, tak się nie stało. Po pierwsze, owe spadające coś wcale nie było dzieckiem z ADHD i wyglądało na to, że nie planowało spadać ze schodów, a po drugie, pociągnęło mnie ze sobą, sprawiając, że zturlałam się z tych kilku stopni, upadając na ziemię.
Pewnie bym przeklnęła. Ale ja nie przeklinam, więc tylko skrzywiłam usta w grymasie, podnosząc się z podłogi i kładąc dłońz tyłu swojej głowy, gdzie się uderzyłam, a potem zerknęła w stronę swoich nóg i zauważyłam zaczerwienienie na piszczelu. No ładnie, normalna osoba pewnie wyszła by cało z takiego wypadku, a ja pewnie nabiłam sobie milion siniaków. Dopiero potem przypomniałam sobie, że to nie ja spowodowałam to, co się stało i spojrzałam w bok, dostrzegając chłopaka. No nie, najpierw jestem bezczelna, a teraz jeszcze zostaję arogancką i samolubną ignorantką, co za dzień. Poza tym, on chyba wcześniej coś mówił, ale nie zrozumiałam połowy słów, więc doszłam do wniosku, że pewnie miałam wstrząs mózgu czy coś. Nie zdziwiłabym się. Ale potem on stanął przede mną, żeby pomóc mi wstać, a ja zerknęłam na jego twarz i zauważyłam czerwoną substancję.
- O nie, o nie, Ty krwawisz! - zauważyłam spanikowym głosem, przykładając dłoń do ust i robiąc wielkie oczy. Pewnie zrobiłam się nieco blada, nawet bledsza niż byłam normalnie, choć na codzień ludzie pytali mnie czy nie mam anemii, bo moja skóra była niemal przezroczysta. Ale to była krew, a gdy gdzieś była krew, oznaczało to, że dzieje się coś złego.
Stałam już na swoich stopach i zauważyłam, że coś złego stało się z brunetek, bo jakby tracił równowagę, więc złapałam go pod ramię i usadziłam na pierwszym stopniu nieszczęsnych schodów. Nie wiem, czy wiecie, ale kiedyś brałam udział w szkoleniu z pierwszej pomocy, więc jeśli chodzi o reanimację, to można na mnie liczyć! Ale ja miałam nadzieję, że nigdy nie będę potrzebowała tej wiedzy.
- O Boże, pochyl głowę na dół, pochyl głowę na dół, o jezuuu, oddychaj, głęboko! - zaczęłam panikować wplatając w swoje myślenie na głos boga, chociaż wierząca, ani trochę nie byłam. Chyba nie wiedziałam, co robić i moja twarz na pewno to wyrażała, bo miałam na wpół otwarte usta, prawie nie mrugałam i rozglądałam się nerwowo. Potrzebowałam jakichś chusteczek, albo czegoś, żeby zatrzymać krwawienie, żeby się chłopak nie wykrwawił, bo miałabym go na sumieniu. Pewnie była to kara za moją niemiłą odzywkę rano. Jejku, obiecuję, że znów będę wszystkich kochać. Dojrzałam jakiegoś okularnika, siedzącego w kącie sąsiedniego pomieszczenia i paczkę chusteczek leżącą obok niego. Zerknąłam na bruneta, aby się upewnić, że jeszcze nie umarł i pobiegłam w tamą stronę, wracając po chwili ze zdobyczą, którą tak naprawdę ukradłam. Trudno, nie było czasu na przepraszanie. Usiadłam na schodku, tuż obok osoby, która tak właściwie była ofiarą tego wypadku i spojrzałam na nią.
- Rety, przepraszam. To pewnie moja wina, wszystko jest zawsze moją winą. Ale nie umieraj. No proszę, nie umieraj. Ja nie chcę nikogo zabijać. Zawsze chciałam być miła dla wszystkich, a tutaj o, przeze mnie ktoś się zabija spadając ze schodów - wyjęczałam, naprawdę myśląc, że to ja spowodowałam tak poważne obrażenia chłopaka. A poza tym krew, tam była krew, a ja krwi nie lubiłam. Ale postanowiłam przezwyciężyć się i nie zwracać na nią uwagi. Powinnam pewnie użyć chusteczek, które przed chwilą zabrałam od jakiegoś biednego chłopca, ale czułam się tak zmieszana, że już chyba zapomniałam, że ściskałam je w palcach.

Kiedy miałem pięć lat po raz pierwszy załamałem sobie rękę. Było to niezbyt miłe wspomnienie, ale i tak co raz do niego wracam. Bo własnie tak jest z niemiłymi wspomnieniami, wraca się do nich w najmniej oczekiwanych momentach, a potem trudno się jest ich wyzbyć z myśli. A więc miałem pięć lat i właśnie nadszedł ten piękny okres, kiedy zima odchodziła w niepamięć, a wokoło każdy się cieszył z dłuższych dni i o wiele cieplejszej i z bardziej przyjaznej pogody. Wiosna była tym okresem kiedy Berliozowie zawsze pokazywali na co ich stać i ile energii w nich drzemie. Nawet ja, największy milczek w rodzinie, zawsze stojący z boku, albo chowający się za starszą siostrą, na wiosnę miałem więcej chęci do życia. Zaczynałem obserwować otaczający mnie świat z większym zaangażowaniem. Właśnie jednym objawem mojego zainteresowania przyrodą była pogoń, za młodym wróbelkiem, który chyba przeżył bardzo bliskie spotkanie z kotem, bo nie fruwał tak jak powinien. Cały czas unosił się i opadał, wzlatywał i myślało się, że już go się więcej nie zobaczył, ale ona zawsze wracał. Nie potrafił uciec. Strasznie mi się to kojarzyło wtedy ze mną, tak miałem pięć lat, ale i tak wtedy skojarzyło mi się to z moim położeniem. Też chciałem ulecieć gdzieś wyżej, ale mi to nie wychodziło. Zawsze moje uniesienia kończyły się bolesną karą z ręki ojca. Tak też i było tym razem, ale o dziwo ojciec nie miał z tym nic wspólnego. Z własnej woli wszedłem na dach naszego małego domu w pogoni za biednym wróblem i również z własnej winy spadłem z tego dachu prosto na ławkę stojącą pod domem. Nie wiem jakim cudem to przeżyłem, ale ponownie widziałem wściekłego ojca jak nigdy gdy został zmuszony wieźć mnie na ostry dyżur. Przez całą drogę musiałem wysłuchiwać jak wielką zakałą rodziny jestem i że jeszcze nigdy nie widział tak bardzo spedalonego chłopca jak ja. Obwiniał mnie o wszystkie swoje niepowodzenia, o najmniej istotne sprawy. A ja rzeczywiście czułem się temu wszystkiemu winny i żałowałem, że naprawdę ten wypadek nie skończył się tragicznie. Dla wszystkich byłoby wtedy łatwiej i przyjemnej.
W tej chwili też tak pomyślałem. Gdybym nie pojawił się w rezydencji na pewno nie namieszałbym tak w życiu Gasparda, nie dostarczał tyle problemów Maksowi i Miszy, dałbym więcej wolnego czasu Gerdzie przez co ułożyłaby sobie jakoś inaczej życie (bo ja na serio uważałem, że poprzez swoje samolubstwo ją ograniczam), no i oczywiście gdyby nie ja, to nie wydarzyłby się wypadek na schodach i nikt nie musiałby mi pomagać, nikt nie musiałby załamywać nade mną rąk i nikt nie miałby siniaków z mojej winy.
Nie potrafiłem jednak dostatecznie skupić się by porządnie przeprosić dziewczynę, nie miałem nawet siły by wstać i przecierpieć w samotności swój wypadek. Nadal kręciło mi się w głowie, nie tyle z bólu co z zapachu tej okropnej krwi. Niedawno miałem sen, w którym krew odgrywała główną rolę. Myślałem wtedy o tym, co by zrobić by walczyć z tym lękiem. No i oczywiście zastanawiałem się jakie znaczenie może mieć ten sen. Nigdy nie pomyślałbym, ze mógł mieć nawet znaczenie prorocze. Choć nie mogłem tak myśleć. To nie było odpowiednie. Rozczulanie się nad sobą to nie było do mnie podobne, musiałem jak najszybciej coś zrobić, by uwolnić tą biedną dziewczynę od siebie. Nie zmuszać jej by kradła dla mnie chusteczek.
- To nie jest twoja wina, tylko moja, na serio. Zagapiłem się i nie wiem jak to się stało. Przepraszam. Nie przejmuj się mną już. Ja sobie poradzę - wydusiłem z siebie w końcu ostatkiem sił przyciskając podarowane chusteczki do nosa. Uniosłem się trochę wyżej by spojrzeć na ofiarę mojej niezdarności, bo jednak trzymając głowę między nogami nie za wiele widziałem. A przecież musiałem zobaczyć jej aurę! Upewnić się, że nie wyczyniłem jej żadnych poważnych szkód. Zdiagnozować jej stan i jeszcze raz przeprosić z całego serca za tą całą sytuację. Leczy gdy tylko spojrzałem w jej oczy wypełnione troską o mój los, odczytałem też, że nie wolno mi takich rzeczy wyczyniać, że musiałem powrócić do poprzedniej pozycji. Wcale nie protestowałem, bo jednak nie tylko jej spojrzenie mi to mówiło. Również moje samopoczucie. - Jestem taką wielką niezdarą - jeszcze raz wydusiłem z siebie kierując swoje słowa do podłogi. Pewnie gdyby nie to, że krew wypływała mi z nosa to by pewnie napłynęła pod policzki i bym się zaczerwienił. A tak byłem blady jak ściana i z trudem łapałem powietrze. - Nieustannie zatruwam innym tylko życie. I to nie tylko przyjaciołom, ale też nieznajomym. Nie umiem nawet zejść ze schodów tak jak trzeba - ostatnie słowa wypowiedziałem już szepcząc, jakby do siebie. Ale potem czując, że powoli mi odchodzą zawroty głowy. Chciałem spojrzeć na nią ponownie. Ach ten głupi upór. - Przepraszam, zdradzisz mi swoje imię? Chciałbym cie przeprosić jak należy.

Tuż po upadku stan mojego umysły można było opisać jako jedno ciągłe bębnienie przerywane jakimiś ostrymi przebłyskami pewnych obrazów. Właśnie jeden ten obraz, upadku z dachu, dość szczegółowo został opisany. Ale były również inne, o wiele mniej ważne, ale równie intensywne co ten pierwszy. Można było to porównać do oglądania starych fotografii i przypominania sobie anegdot z nimi związanych. Wiele starszych ludzi uwielbiało to robić, wspominać swoje największe sukcesy i porażki. Ja nie posiadałem żadnych starych fotografii, ale i tak często dawałem się ponieść moim wspomnieniom. Tyle że zazwyczaj to było z mojej własnej woli i nie było to tak intensywne, jak to tuż po wypadku. Na całe szczęście te przedziwne uczucie jakie mnie ogarniało powoli odchodziło w niepamięć pozostawiając po sobie jedynie fizyczny ból. Fizyczny ból był dla mnie do zniesienia, bo zdołałem w swoim, niby nudnym życiu, przecierpieć sporo bólu psychicznego, który się nie równał do tego. Był tylko takim panem Pikusiem. Wystarczyło go zignorować, postarać się o nim nie myśleć i skupić się na innych. To mi w miarę wychodziło, zwłaszcza gdy ktoś przy mnie wypowiadał takie ważne słowa.
- WSPÓŁOFIARĄ? - wyjęczałem naprawdę wystraszony tym słowem. Brzmiało ono bardzo tragicznie, nawet dramatycznie. Jeżeli ktoś przyznawał się do bycia współofiarą oznaczało, że on również odniósł pewne szkody w tym zajściu. Brzmienie tego słowa nawet wskazywało na to, że te szkody są na równi ze szkodami drugiego osobnika. Oznaczało to, że z dziewczyną nie jest za dobrze, w zasadzie jest z nią tak samo źle jak ze mną. Poczucie winy jakie mnie teraz ogarnęło miało rozmiary kolosalne. - Na pewno dobrze się czujesz? Może udajesz żeby się tobą nie przejmować? Nie bądź głupia. Jeżeli ci coś jest to nie możesz się mną zająć. Przyznaj się, proszę - zabrzmiałem naprawdę błagalnie i jeszcze raz spróbowałem wytrzeć swój nos. Już nową chusteczką, bo poprzednia była do reszty zmarnowana. Podobnie jak moja koszulka. Wyglądałem jakbym właśnie wrócił z jakiegoś pola bitwy, a nie zwyczajnie przewrócił się na schodach. Straszna ze mnie ofiara losu. Sofie nie powinna się mną przejmować, zasłużyłem sobie.
Westchnąłem ciężko zdając sobie sprawę, że skoro już się w miarę uspokoiłem, w miarę zacząłem racjonalnie myśleć i kalkulować to przecież wcale nie muszę pytać się dziewczyny o to jak się czuję. Już mogę podnieść głowę by na nią spojrzeć i zobaczyć komu właśnie zatruwam życie. Tak też zrobiłem. Uroda Sofie była naprawdę przeurocza. Oczywiście, nie chodziło o to, że w jakiś sposób chcę jej schlebić. Po prostu umiałem docenić piękno, które właśnie przebywało w moim pobliżu. Potrafiłem w miarę sprawiedliwie ocenić z jaką osobą mam do czynienia i co ją dokładnie wyróżnia z tłumu. Sofie wyróżniało jej nieśmiały uśmiech, który zamiast podnosić kąciki ust to je opadał. Ale to nadal był przepiękny uśmiech, który nadawał samych pozytywnych emocji jej buzi, która, może to dziwnie zabrzmi, miała dla mnie rysy rusałki leśnej. W świecie tego na głos nie wypowiem, ale właśnie tak było.
- Pozwolisz jednak, że powstrzymam się od przybijania tej piątki. Mogło by się to skończyć podobnie jak w miarę proste schodzenie ze schodów. Skończyć nieszczęśliwie. Zupełnie nie potrafię zapanować nad swoimi ruchami - westchnąłem.
Chyba jednak zbyt skupiłem się na wyglądzie Sofie, zamiast na jej aurze. Po prostu byłem zaskoczony jej urodą. Ale teraz już się zbiorę w sobie i postaram. Aura dziewczyny miała odcień wrzosu, ale to nie kolor mówił o jej stanie zdrowia, lecz sposób w jaki aura współgrała z jej cieniem. Na całe szczęście nic nie wskazywało na to by była bliska śmierci, albo chociaż jakoś poważniej uszkodzona. Podniosło mnie to na duchu i dlatego mogłem już z czystym sumieniem przystąpić do tego co zamierzałem zrobić bez względu na to czy Sofie tego chciała czy też nie. Tego wymagała moja kultura, nie wybaczyłbym sobie jakbym jej porządnie nie przeprosił.
- Sofie - zwróciłem się do niej przybierając już poważniejszy ton. - Ja, Konstanty, z całego swojego serca przepraszam ciebie za ten okropny incydent. Wszystko było moją winą i mam nadzieję, że nie zepsułem ci w ten sposób jakiś planów. Bo na pewno gdzieś zmierzałaś. Przepraszam i proszę być pozwoliła mi to jakoś wynagrodzić. Dobrze?