Kuchnia

Trololololo. * O proszę, nawet znałam tego kogoś. Ha! To znaczy on znał mnie, ale ja też go znałam, tylko nie pamiętałam jego imienia. Nie mam pamięci do imion. Ja po prostu wszystkich znam bo znam. No bo w końcu ja bym miała nie znać? W końcu tyle się szlajam po tych wszystkich korytarzach Ale i tak fajnie jest kogoś widzieć pierwszy raz w życiu i się mu przedstawiać. Śmieszne rzeczy można powiedzieć. Lecz śmiesznie jest też wtedy, jak poznajesz kogoś kogo już znasz, bo i takie przypadki się zdarzają. Na przykład wczoraj, na moich urodzinach! A miaaaaaaaaaałaaaaaam takie fajne urodziny! Wspaniałe były. Nadal mnie głowa boli. A jakie fajne prezenty dostałam. Om nom nom nom. Byłby to najcudowniejszy dzień w moim życiu, gdyby nie fakt, że nie jestem już słit sikstin. To okropne! Nie wiem jak ja to przeżyję. Pewnie dopiero za rok się przyznam, że nie mam szesnastu lat. Bo siedemnaście to taka okropna liczba. Osiemnaście jest dużo lepsze. I tak najfajniej było jak miała lat osiem. Najwspanialsze czasy mojego życia. Ale powróćmy do tego kim jest owy ktoś.
- Tak, tak. A tyyyy...? - Spytałam po czym powróciłam dalej do robienia kanapek. Lecz nie dało się nie zauważyć, że ktoś tutaj też jest głodny. No spoko, aż tak samolubna nie byłam, jak już sobie robię to co mi szkodzi zrobić o parę więcej?

Przekrzywiłem uroczo główkę, jak pies, który czegoś nie rozumie. Kojarzyłem Effy, rzecz jasna, ale nie zdawałem sobie sprawy, że po korytarzach tego domu może przemieszczać się codziennie osoba z większą nadpobudliwością psychoruchową ode mnie. Z radością patrzyłem, jak robi multum kanapek, nadal żyjąc w cichej nadziei, że chociaż jedna przypadnie mi. Oczywiście, nadal nie miałem najmniejszej ochoty się o to pytać. Liczyłem na łaskę pańską.
- Scott, Scotty, mów jak chcesz. Tylko wiesz, ani słowa Tym Z Góry. Od dawna na mnie polują. Dane osobowe pilnie strzeżone. - Ostatnie zdanie wypowiedziałem niemal konspiracyjnym szeptem.
Nagle pomyślałem o spisku, jaki mógł się zawiązać przeciwko mojej skromnej osobie i zmroziłem Effy wzrokiem. Nie chcąc wyjść na jakiegoś napaleńca i psychola, którym wcale nie byłem (h3h3, dobre sobie) zapytałem trochę grzeczniej, niż miałem zamiar.
- Ale mam nadzieję, że ty, eeeee... nie jesteś jednią z... no wiesz... nich - Podrapałem się po głowie, trochę speszony swoimi pokręconymi urojeniami (jakie urojenia, ja się pytam! Toż to sama prawda!). Oparłem się o stół na którym Effy wymachiwała nożem i serem na wszystkie strony wlepiając, dla bezpieczeństwa, wzrok w jej dłonie.

No wiedziałam! Nie, no serio wiedziałam, tylko po prostu nie mogłam sobie przypomnieć. A to, że nie przypomniałabym sobie tego nigdy to tylko mały, nieważny szczególik i tyle. Nie za bardzo z czaiłam czy mówiąc 'Tym Z Góry' Scott miał na myśli Starszych, Boga, czy nie wiem, jakiś facetów na jakiejś gorzę? Ale nie przejęłam się tym zbytnio. Mnie samą ciężko czasem było zrozumieć (nawet ja sama nie czaiłam czasem co myślę, a tu już naprawdę wiele znaczy!), a w dodatku dzieliłam pokój z Delilah.
Podniosłam głowę, żeby na niego spojrzeć marszcząc przy tym brwi. Nich? Teraz to już w ogóle nie mam pojęcia o kim on może mówić.
- Hę? - Spytałam, jeśli można to uznać pytaniem, a chyba nie.
Tak szczerze to nawet uroczy był ten Scott. Ale wiadomo, dla mnie wiele rzeczy i ludzi było uroczych. Na przykład wczoraj urzekła mnie przytulanka, którą dostałam w prezencie, ale też jakiś facet, którego nigdy wcześniej nie widziałam.

Nie mam pojęcia o co mu chodziło, ale to nic. I nie zamierzam się doszukiwać, wypytywać i takie tam. Każdy ma swoje dziwności. Ja też mam. Na przykład to, że kanapki z serem mogę jest tylko z naprawdę świeżutkim chlebem i to takiej porządnej jakości, bo jak nie to nie jem. podobno też dziwne jest to, że wierzę w pegazy, jednorożce (co się ostatnio jakoś dziwnie modne zrobiło; jak patrze na pseudofanów kochanych unicornów to aż mnie skręca w żołądku, aby im łby powyrywać), to że spotkam kiedyś Justina Biebera. Ja tam uważam, że to normalne, ale niech se ludzie myślą jak chcą.
- Jasne, bierz! Powiedziałam, gdy już skończone kanapki postawiłam na talerzu na stole, obok kechupu. Bałagan, który zrobiłam zostawiłam. W końcu ktoś to sprzątnie, nie? Chociaż bym się nie zdziwiła, gdyby za miesiąc dalej tu to leżało. Sobie do szklanki nalałam wspaniałej coca coli z lodówki po czym usiadłam przy stole.
- Co robisz? - Spytałam sięgając po jedną z kanapek i lejąc na nia obficie kechupem - Bo ja tworzę żarcie.

Ja tam zawsze twierdziłam, że mój dar jest do dupy. Okej, może nie był tak okropny, bo wolałam to niż np. zamieniać się w konia, no ale... Dużo fajniej byłoby móc czytać w myślach, manipulować ludźmi, albo widzieć przyszłość. A uzdrawianie to by było dopiero coś! Na przykład łamanie i składanie kości, ale by byłoooo faaajnie. No cóż, ale ja posiadam tylko jakieś tworzenie jedzenia. Trudno się mówi i żyję się dalej.
- Czy ja wiem. Panowanie nad pogodą też jest ekstra. Szczególnie w takim miejscu, jak Tromso. Pochodzę za Australii, więc na początku myślałam, że ja tutaj chyba umrę z zimna. A ty możesz sobie zrobić słoneczko w pięć minut. Ja tworzę tylko jedzenie. A gorzka czekolada jest okropna - Powiedziałam dopijając resztki coli, które zostały w szklance. Jak się dużo mówi to szybko może zaschnąć w ustach.
- Spoko i dziękuję. W sumie to dziwie się, że nie było Cię na mojej wczorajszej imprezie. Była maaasaaaaa ludzi. Dobrze, że wcześniej nie bawiłam się w takie coś, jak zaproszenia bo i tak nie miałoby to sensu. Bierz, ja już się najadłam - Powiedziałam wskazując na ostatnią kanapkę na talerzu.

/ korytarze, a potem było fiuuuuuu i są tu /

Co za chuj postawił krzesło akurat w miejscu, gdzie wylądowałem? Ot, taka ma pierwsza myśl, gdy już ogarnąłem, że nic nie zrobiłem sobie, ani też nic nie zrobiłem dziewczynie. No może była trochę za blada, ale chuj z tym. Grunt, że nie rzygała, nie? Poza tym zupełnie nie ogarniam czemu nagle zrobiło mi się lepiej po tej teleportacji. Pierdolę, przyzwyczaiłem się. Ale to były ułamki sekund, a potem znów poczułem jak mi się chce pić i po drugie jak to kurewsko niefajnie, że mamy dzień polarny. Pierdolone słonce, nawet gdy leje.
- Tylko mi nie rzygaj - rzuciłem w stronę Gabrielle, wpatrzony w lodówkę. Zupełnie nie ogarniam swoich mocy. Bo ta kuchnia była blisko mego pokoju, a to kurewstwo wysłało mnie w zupełnie inną część tego pieprzonego budynku tylko po to bym musiał wrócić tu z powrotem. Pojebane, nie? Otworzyłem skarbnicę napojów i odkryłem, że stoi tam tylko jakiś sok. No kurwa. Wziąłem co mieli, nie będę wybrzydzał.
Gdy już się napiłem otarłem usta wierzchem dłoni, zadek oparłem o blat kuchenny i z założonymi rękami patrzyłem na Gabrielle. Dalej kurewsko w niej coś było znajomego, ale za chuja pana nie mogłem sobie przypomnieć gdzie ją mogłem widzieć. A w sumie co mnie to? Teraz się poznamy.

Przecież ja pięknie używam swego daru. Na takie odległości to jestem bezpieczniejszy od samolotu. I szybszy! Kurwa jak to zabrzmiało. Lepszy od samolotu. Nie no. Reklamy takiej sobie jednak robić nie będę. Durnota. O czym ja myślę w ogóle? Ja sobie radziłem ze zdolnościami, to te typy nieprzyzwyczajone mogły narzekać i tyle.
- Ej! To moje! - zaprotestowałem, gdy po prostu wzięła sobie sok. Ja wiem, że przecież go odstawiłem na blat za sobą, ale może jeszcze bym pił i co? I co? I teraz nie było jak, bo ta tutaj miała sok w łapkach. Doprawdy chamskie. Tak potraktować członka rodziny królewskiej? Jak tak w ogóle można? - Oddawaj - zajęczałem całkiem nie po męsku, ale ja chciałem pić. Pić. No jak można mnie tak traktować? Wyciągnęłam dłonie w kierunku kartonu, ale ona chamsko mi go nie chciała oddać, a ja przecież nie będę się narzucał, no nie? A guzik prawda.
- Ha! - zawyłem triumfalnie, gdy sok był z powrotem u mnie. - Zupełnie jak wtedy, gdy zabrałem pompony dzieciarni - oświadczyłem całkiem głupio, odkrywając, że karton jest już pusty. No to się porobiło. Zupełnie nie przyszło mi do głowy, że mogę skoczyć sobie do sklepu. Nie wolno mi było. Bo raz się pojawiłem na środku alejki i była wielka pieprzona panika. A jeszcze ktoś podskarżył, że wychodzę bez płacenia. Chuje.

Ojtam, ojtam. Zostawmy to już w spokoju. Wszak nikt nie obiecywał, że będę plótł normalnie, nie? A takie latanie szybsze niż samolot było zajebiste i już. Gabi się nie zna. I wcale nie am fajnego daru. Ja dalej zamierzam żyć w przekonaniu, że nie ma nic zajebitszego od mojej mocy. No może ten koleś co przemienia wodę w wino albo wilkołaki. Kurde. Tu dużo rzeczy było fajnych.
- To się da zjeść? - zapytałem niepewnie, gdy zobaczyłem co ona wyprawia z tym gównem, które to niektórzy śmieli nazywać lodami. Aż sie wzdrygnąłem. Mój niezwykle delikatny żołądek przypominał o tym ile wczoraj wypił. Znacie ten dowcip, że wpada do żołądeczka ogóreczek, kanapeczka, jakieś czipsy, napoje, a na końcu wódka i ta wódka się drze: panowie tam taka impreza, a wy tu siedzicie. Wracamy! Właśnie tak się teraz czułem, że zaraz wszystko wróci do imprezy na górze. Niefajnie. Kurewsko niefajnie. - A może ty jednak nowa jesteś? - Rzuciłem ciekawie, bo tylko nowi byli na tyle naiwni, by wierzyć, że gdzieś coś znajdą smacznego do zjedzenia i jeszcze ze stosowną datą. Tu nigdy nie było żarcia. A to by też mogło wytłumaczyć fakt, czemu jej nie znam, a wydaje się być znajoma. O po prostu mignęła mi w grupie jak ją przedstawiali. Bo gdzie indziej wepchali by panienkę co z lodów robi wodę?

Nie chce się grać, więc tak: znudzony feliks se skoczył do sklepu po wodę i nie zabrał gabi. cham

EJ, OBCZAJCIE AKCJE, KURDĘ! Siedzę sobie, no nie* w salonie, no nie i oglądałam kreskówki, no nie. Konkretniej, no nie to oglądałam, no nie Disney Channel, no nie, bo zaczęli emitować nowe odcinki, no nie dosłownie wszystkiego, no nie, to całe dnie, no nie tam spędzałam, no nie. No i zrobiło, no nie mi się zimno, no nie. Najgorsza rzecz, no nie na świecie, no nie - robi mi się zimno, no nie a jestem dalej niż metr od pokoju, no nie. No masakra, no nie. No to dobra, no nie, czekam na reklamy, no nie, coraz bardziej zimno, no nie, i jeeeeest! , no nie Reklamy, no nie. Szybko, no nie ruszyłam, no nie do pokoju, no nie, i już wchodzę, no nie przez drzwi, no nie, już rzucam się do szafy, no nie, już wyciągam, no nie różową bluzę z napisem unicorn, no nie, nakładam, no nie na grzbiet, no nie i nagle!, no nie PATRZĘ, no nie ZA DUŻA, no nie! A cały czas, no nie dobra była, no nie. Ale tez patrzę, no nie, łapki to mam jakieś małe, no nie. i w ogóle, no nie wszystkie moje ciuchy, no nie nagle jakiś rozmiar XXXXXXXXL, no nie. i podłoga dziwnie blisko, no nie. A do szafy nie dosięgam, no nie. To dawaj, no nie, szybko do lustra, no nie jakoś się przyczłapałam, no nie. Patrzę, no nie. Ja, no nie. Jeszcze raz patrze, no nie. Dalej ja, no nie. Nie mogę uwierzyć, no nie. Ja, no nie. NO JA, no nie! TYLKO ŻE DZIESIĘCIOLETNIA, no nie! No nie mogłam uwierzyć, no nie. No to myślałam, no nie, myślałam, no nie, myślałam, no nie. I w końcu rozkminiłam, no nie. No jak byłam ta akcja, no nie z Jezusem, no nie, to znaczy, no nie ze strachem, no nie. To nei byłam sama, no nie. To teraz pewnie tez nie, no nie. Były na pewno, no nie inne przypadki, no nie. i pewnie, no nie znowu coś ktoś zrobił, no nie. Więc niby co, no nie, że mam niby biec do starszych, no nie? W życiu, no nie! Musze korzystać, no nie! Bo pewnie długo to nie potrawa, no nie, a wiecznie młoda, no nie nie będę, no nie. To to dawaj, no nie szybko ja zdejmuję tą, no nie swoja bluzę, no nie, bo szans nie było abym w niej wyszła, no nie, rękawy, no nie to mi prawie do podłogi sięgały, no nie. Szybko wyciągnęłam, no nie jakąś koszulkę, no nie na mnie, to znaczy mnie, no nie, tą starszą,, no nie za małą, no nie. Wspaniale że nigdy nie wyrzucałam, no nie ani nic nie robiłam z za małymi ubraniami, no nie tylko je chowałam, no nie do szafy, no nie. Byłam przywiązana, no nie. Gorzej było z bielizną, no nie, bo sory, ale nie pójde w samej koszulce, no nie. Co z tego że i tak sięgała mi kolan, no nie, a rękawy, które powinny być do połowy były idealne, no nie? No ale dobra, no nie. Przypomniało mi się, no nie. Pudełeczko z dzieciństwa, no nie, które to zabrałam, no nie. Majteczki i wspaniałe skarpeteczki, no nie. Ojej, całkiem dobre, no nie. Ni i ide podbijać świat jako dziecko, no nie! Tylko najpierw skocze do kuchni coś zjeść, no nie.
I właśnie takim sposobem znalazłam się tutaj, no nie. Głodna, ubrana w za duże ciuchy, no nie i dziesięcioletnia, no nie. Szybciutko, no nie sobie nalałam mleka, no nie, wsypałam płatków, no nie i zaczęłam szamać, no nie. Bo na pusty żołądek nic nie zrobię, no nie. Chyba się uzależniłam od no nie. No nie?
- Jednorożce, jednorożceeeeeee - Zaczęłam śpiewać pomiędzy łyżkami posiłku. Lubiłam wymyślać piosenki z własnymi słowami i własną melodią. Tak była jakaś... niestwierdzona, no nie

Czyś nie jest okropniejsze, gdy świat wszechwielki, pozwala ci się staczać w otchłań rozterki? Czy nie jest niestosowne, gdy miłość twoja jedyna, nie odzywa się do ciebie, ale szeroko omija? O boże, boże, boże! Rozterki moje wielkie, łamią me serce, i sprawiają, przebóg, że mówię jak w operce. O sedesie, sedesie, sedesie! Kiedy mi pozwolisz po normalnemu, po bożemu, myśleć po swojemu? Takiej weny okropnej, takiej weny męczącej, nie miałem chyba jeszcze! Że idąc po schodach, że krocząc w ostrogach, wciąż wiersze wieszcze. Tylko słowa, słowa, słowa, i tak wciąż od nowa. Siłą woli się powstrzymuję, by gdy esemesuję, wiedzieć kiedy rymuję. By Ana jedyna nadzieja moja, nie obraziła się na mnie, by ona, mądra tak osoba, przypadkiem nie skarciła mnie za składnie. Ale w myślach mych okropnych, w czeluściach mego mózgu, już powstrzymać nie mogę! Wciąż tylko decyzji pochopnych, staram się unikać... Och, walłem się w nogę!
Nie mogę walić się w nogę, bo może nie wiecie, ale ciążę ja mam. Nie widać, tego po mnie, ale ja się tak czuję jakbym z pięć kilo więcej miał. Może to masy jedzenia, pochłonięte w rozpaczy po poranku, bo jadłem i jadłem, nie było ustanku. A teraz, niesione wiatrem i potem, ja słyszę znajome dźwięki. Coś o jednorożcach, ja słyszę, zaraz będzie kres mej męki.
- Effy! Niebiosa mnie niosa, do ciebie, ma siostro! - zawołał dzielny ja, wyskakując zza winkla. Lecz cóż to za widok, oczy me biedne mają przed sobą? To jakby deżawu, jakby wspomnienie, jakby nie to co widzieć powinny! Przecież ta Effy, przecież ta mała, jest jeszcze mniejsza niż zazwyczaj. Nawet już rymów ci odjęło, co to za podły obyczaj! - Co ci jest? - zapytałem nie szczędząc zdziwienia. - Spotkałaś smerfa z ich magiczną esencją i dali ci dwa życia?

I co ja mam odpisać, gdy ty piszesz tym walonym wierszem? No masakra jakaś, serio. Ale dobra, bez spamienia już, chociaż fajnie to post wydłuża., bo ten to będzie perfidnie krotki.
Jej, jej, jej. Jaaaakie dobre płatki. A bym sobie zrobiła domek z koców, stołu i innych badziewi. Albo nie! Domek z kartonu, och! I jeszcze lalkami też bym się pobawiła, a co. Chociaż nie byłam pewna, czy te moje pragnienia były spowodowane ową zmianą fizyczną na dziesięciolatkę, bo jakbym normalnie miała takie pragnienia to bym się sama nie zdziwiła. I chyba inni tez nie, prawda? Och, i nawet mój ukochany braciszek (niby kuzyn, ale kto się doszukuję szczegółów, prawda? Całe życie się z nim wychowywałam, więc sory. Całe życie będzie dla mnie bratem!) wszedł do kuchni to już byłam uszczęśliwiona na maksa. No bo miałam się z kim bawić, prawda?! Przecież on nie był by mi w stanie odmówić, nigdy w życiu. Jeszcze mi dziesięcioletniej, która doskonale potrafi żebrać słodycze i prosić o wszystko co tylko zechcę. Uśmiechnęłam się do niego szeroko odsuwając od siebie pusta miskę z resztkami mleka.
- Juuuuuuuuuustin! - Krzyknęłam uśmiechając się najszerzej, jak tylko umiały moje usta. Szybko zerwałam się ze stolika i pobiegłam go objąć w pasie (bo wyżej nie sięgałam) - Prawie nic cię nie rozumiem, ale nie mam pojęcia czemu to się stało. Ale to cudowne! Chce żelka! - powiedziałam uszczęsliwiona jak nigdy - Albo jednak czekoladę!

Potrzebny jest tu ten offtop, na początku tego posta, niczym na wystawie mop, czy na czole krosta. Ale ja nie będę tutaj, twoich starań zmniejszać, wszakże ważne jest nie postanowiłaś grać przestać. Kocham z tobą grać, mój ty Pokemonie, bo zawsze jest jest miło w tak zacnym gronie. Kocham z tobą grać, niczym mleko kocham, choć czasami się za nie odpisywanie focham. Kocham grać z wszystkimi, by nie było przykro, kocham tą atmosferę, kocham odpisywać szybko! Nawet jeżeli moje posty przepełnione rymem, ja nie szczędzę czasu i odpisuję migiem. Ale starczy tego dobrego, starszy moich starań! Pora na Justina i jego masę babrań.
Effy moja miła, moja siostra co włosy tleniła, teraz znów ma brąz na głowie, a ja wam coś powiem: nie to że się bałem młodszej wersji, nie że dostawałem apoplesli, ja po prostu miałem wrażenie, że teraz się nie wyrwę i będzie mnie dręczenie. Będzie jęczenie, skomlenie, gawędzenie, będzie czasu mojego marnotrawienie. Bo ja się czuję jednak w odpowiedzialności, by chronić to małe coś, w chwale ścisłości. Będę musiał latać za nią i pilnować, by przypadkiem nie postanowiła niczego gotować. By nie włączyła gazu, o jezu, albo by nie przyczepiła się do wielkiego magnezu. O boże, boże, boże. Jakiś ja jestem biedny w tym nieszczęściu, jaki mnie los spotkał, takiemu ładnemu dziewczęciu. Usługiwać, pokiwać, wyszczekiwać, wyszukiwać. Ja nie ogarnę, jam na to za stary, to chyba jakieś zwidy, to chyba omamy. Ona nie może być taka, ja nie mogę dla niej, ja mam ważniejsze sprawy, jakie olanie.
- Effy! Ale to nie może być tak! Zamień się z powrotem, nie pytaj, nie wiem jak! - Dramatyzm w mym głosie, nie miał sobie mocnych, jeszcze bardziej załkałem, i rymu nie znalazłem. Łkałem, płakałem, szlochałem, wszystko robiłem, nawet ziewałem. Takie rozstroje nastrojów to jednak katorga, z nosa cieknie śluzg strugami kilkorga. - Ale Effy! powiedz ty mi proszę, bo ja tak ciebie chyba nie zniosę, powiedz ty mi maleństwo, co za cię spotkało okrucieństwo? Nie zbywaj mnie czekoladką, nie zbywaj żelkami, wielka przygoda jest chyba przed nami!

- Yael!!! Jak dobrze, że cię widzę! - zawołałem tak około pięć minut temu na korytarzu na naszym parterze, kiedy zobaczyłem przed sobą swoje wybawienie. Wydarłem się przynajmniej na pół Rezydencji, ale było warto bo Yael się obróciła, a ja mogłem pokusztykać swoim zajebiście szybkim tempem w jej stronę. - Nie uwierzysz co mi się przydarzyło! - oznajmiłem obiecująco, ale sam mój widok musiał być obiecujący, bo wyglądałem jak siedem nieszczęść i dziecko wojny. Miałem poplamioną koszulkę krwią, która niedawno mi pociekła z buzi, pewnie buźkę też miałem brudną. Włosy potargane jeszcze bardziej niż zwykle, a o reszcie ubrań już nie wspomnę. Słowem, widok nie do niezauważenia. - Ale najpierw chodź do kuchni! - dodałem jeszcze wchodząc w pierwsze drzwi na lewo. Całe szczęście, że tu obok była kuchnia, bo kusztykać mi się nigdzie indziej nie chciało. Bolało.
Będąc już w kuchni od razu udałem się w kierunku zlewu by się trochę ogarnąć. A w zasadzie przemyć tylko buźkę, a później pewnie nabierze mi ochota na jedzenie i wtedy już będę szczęśliwy, że hoho. Niestety podchodząc do tego zlewu musiałem zauważyć coś nie tak. Yael nie odezwała się do mnie ani słowem odkąd się spotkaliśmy... Może coś zrobiłem nie tak? Spojrzałem na nią. Odwróciłem się. Spojrzałem na nią. Odwróciłem się. Nie, zdecydowanie to była Yael, nie Yves. Więc tu się nie mogłem pomylić. Tak więc co? Powinna się załamać i dopytywać się co mi się stało, a nie tak stać.
- Patrz jakiego będę miał siniaka - spróbowałem innym sposobem i uniosłem koszulkę pokazując zaczerwienienie na boku. - Normalnie nie wierzę, że to zawsze muszę być ja! No ja! - lamentowałem. - No to chcesz usłyszeć co się stało?

Nie często przeglądałam strony internetowej, a już w szczególności photoblogi czy inne fejsbuki chociaż posiadałam to i to, bo na początku roku zostałam do tego, że tak to ujmę zmuszona. Jednak okazało się, że to chyba nie dla mnie, cóż miałam robić na stronach opierających się na kontaktach z innymi, gdy miałam z tym takie problemy? Nawet jeśli w Internecie było prościej, to jednak wciąż dla mnie za trudno. Nieważne. Gorzej, że dzisiaj akurat miałam ochotę i chwilę czasu na to, by spojrzeć na photoblogi i odkryć coś strasznego: Justin cały czas nękał Ponurego i jeszcze pragnął mnie straszyć! Jak mógł! A podobno był moim przyjacielem! Ufałam mu, a on tak się zachował. Doprawdy przez moment nawet marzyłam, by wreszcie jemu coś się stało przez te wszystkie wygłupy związane z dręczeniem Ponurego. Lecz tylko przez mały momencik, nie potrafiłabym dłużej. To zbyt brutalne. Zmierzałam chyba po Jackie, sama nie wiem po co wyszłam z pokoju, ale ten cel był najbardziej możliwy, gdy usłyszałam za sobą głos tego okropnego człowieka. Odwróciłam się i zamarłam. Bo on naprawdę wyglądał jakby wreszcie coś mu się stało! Otumaniona ruszyłam za nim, nic nie mówiąc. To przecież nie była moja wina. Na pewno nie moja, przecież to był tylko moment, on był dla mnie okropny, wiecznie w coś się pakował. Po prostu wreszcie... Daj spokój. To on coś zmajstrował, nie ty.
- Justin - wydusiłam z siebie, podchodząc i delikatnie, zaledwie muskając opuszkami palców, zbadałam rany jakie poniósł. Odskoczyłam z opracowaniem już planem działania. - Ja nie chciałam - wymamrotałam bardzo cichutko, zajęta już szukaniem apteczki. Była gdzieś w tym pomieszczeniu, na pewno. Zupełnie mi do głowy nie przyszło, że przecież mamy tu uzdrowicieli. Apteczki używałam całe życie. - Ktoś powinien to obejrzeć - zauważyłam, zamykając kolejna szufladę. Brak apteczki. Czekałam aż wreszcie powie co się stało. Tyle lat tu żył nie obrywając za to jaki jest, coś się nagle miało w tym zmienić? Czemu? To było tak ciężko pojąć czemu ktoś chciałby zrobić mu krzywdę, ale może on sam? Może znowu coś wymyślił?

Uchyliłem się szybko by nie dotykała. Bolało.
- Nie chciałaś co? - nie do końca zrozumiałem to co miała na myśli, a w zasadzie wcale nie zrozumiałem. Dlatego zmarszczyłem czoło i przymknąłem jedno oko robiąc minę świadczącą jedynie o tym jak łatwo na mojej twarzy jest wymalować wyraz głupoty. Zatrważająco łatwo. Czasem mnie to przerażało, ale zazwyczaj nie zwracałem nawet uwagi. Tak jak dziś. Na głowie miałem o wiele bardziej poważniejsze sprawy niż wyraz mojej twarzy, a i tak własnie o niej myślę zanim zająć się tym co trzeba. - Dobra, nieważne - uciąłem szybko, by już nie przeciągać dłużej. - No więc słuchaj! - Ach, jednak przeciągania nie da się przyspieszyć. Zajrzałem do lodówki i wyjąłem kawałek sera. Nic innego nie przyciągnęło mojej uwagi no to może być ser. Jakiś z kawałkami ziół, obędzie się bez chleba. - Postanowiłem sobie wyjść na spacer, bo wiesz lubię spacery. No i chciałem pokazać trochę świata Karmelowi... OJA... - tu brzydko przekląłem, ale że byłem aktualnie w towarzystwie Yael, więc musicie znieść cenzurę. - Karmel! - zawołałem przerażony i zacząłem obszukiwać się po kieszeniach. Boże, jak ja mogłem o nim zapomnieć! No jak? JAK? Znaczy mogłem biorąc pod uwagę co przeżyłem, ale no JAK MOGŁEM? - Ufff! - westchnąłem z ulgą kiedy w końcu odnalazłem zgubę i wyciągnąłem z kieszeni wielgaśnego karalucha. Wrzuciłem ją do pustej szklanki stojącej na blacie i pokazałem z dumą Yael. - Poznaj Karmela! To karaluch, którego dziś poznałem i postanowiłem zabrać na spacer - mój głos brzmiał niesamowicie dumnie, zupełnie niestosownie do sytuacji, a już w ogóle do mojego aktualnego wyglądu. W całym zamieszaniu zgubiłem aż swój kawałek sera, który teraz podniosłem stękając przy tym niemiłosiernie. Pochuchałem na niego wyczyszczając z brudów i ugryzłem. Dobry. - Bajny Falmel, szonie? - zapytałem z pełnymi ustami i razem ze swoim przyjacielem usiadłem przy stole, gdzie stał dzbanek z kompotem, z którego się napiłem. Oczywiście z dzbanka, szklankę w końcu miałem zajętą Karmelem.