Ogród Zimowy

Uśmiechnąłem się. Chyba dobrze, że wymyśliła coś takiego i się z tego śmiała, to nie będzie źle, tylko ładnie. Przytuliła się do mnie, a ja nie mogłem przecież stać jak ten słup, tylko trzeba mi było ją przygarnąć do siebie i wtulić twarz w jasne włoski.
- Ja zrobiłbym to jeszcze... ciągle. - przyznałem cicho, unosząc jej podbródek i patrząc w te niebieskie oczka. Nikt nie powiedział, że oczka dziecka nie mogą być takie jak Konstancji. Bo przecież, tutaj mamy tylko tą moją część, ale przecież dziecko to dwie części, a teraz weźmie sobie Connie. Wszak zaiste, skoro Iann nigdy nie była w ciąży... Podejrzewam, że ta z tamtego wymiaru, znaczy ta stąd ale co jest teraz tam, to ma swoją część, ale nie wiem jak u niej będzie. Dałem kwiatka, okej, nic się nie wydarzyło. Już miałem stwierdzić, że miałem pewnie omamy, ale wyraźnie czułem, jak coś zaczęło mi w głowie lżej się robić, nie czułem już tarczy tak dziwnie, pozostała tylko ta u Constance. A jednak.
- Ale ty też nie odejdziesz? - upewniłem się. - Zostaniesz ze mną, na zawsze, prawda?
Dobra, to na zawsze, to może lekkie przegięcie. Ale kto by tam liczył.

Ojej, czyli to jeszcze nie dość, że to dziecko z innego wymiaru, to jeszcze wewnątrzgłowowe! No cudnie. I dobrze, że dzieci mają dwie części, bo przecież taki drugi Merkury byłby niebezpieczny! Chociaż może to będzie dziewczynka? Dziewczynki można ubierać w sukieneczki, kręcić im warkoczyki.
Na zawsze? Na zawsze, to długo. Ale tak, mogłabym na zawsze. Ale ja nie lubie planów. My bezplanowo spędziliśmy całe nasze życie razem, więc może teraz też będzie bezplanowo? Jedynym przystankiem będzie duuuży biaaały ślub! Znaczy, tak bym chciała, ale co ja wiem o tym co jest w głowie Merkurego. Skoro zmyślił całą bajkę o dziecku z głowy żeby mnie pocałować, ciekawe co będzie chciał za to, że się ze mną ożeni.
Nie wiem czemu, ale wydawało mi się, że znów siedzieliśmy sobie na kocyku przed domem Pumpkinów i zajmowaliśmy się znalezionym przed godziną małym lemurkiem.
-To pójdziemy zjeść tego arbuza? Musisz tylko znaleść nóż jakiś duży- poradziłam. Bo to był pyszny arbuz, ale duży, a ja nie mogłam użwać ostrych narzędzi. Bo jestem nieco nieporadna.

/ wielki salon /

Gdy tylko wyszłam z budynku uderzyło we mnie mroźne powietrze. Jednocześnie przyniosło ulgę, której potrzebowałam, bo nie było mi tak okropnie duszno, jak przedtem. Podejrzewam, że gdybym jeszcze dłużej tam siedziała to zaczęłoby mi się kręcić w głowie i wcale nie było by tak fajnie. Tymczasem było mi dobrze, chociaż z początku lekko zimno. Musiałam zaciągnąć rękawy sweterka i go zapiąć, aby się nie trząść z zimna.
Gdy tylko ujrzałam urządzony ogród od razu zaczęłam się szeroko uśmiechać (co było jak na mnie niesamowite). Był tak wspaniale i cudownie udekorowany! Ktoś musiał się bardzo nad tym napracować, ale chyba osiągnął wymarzony efekt. Wszystkie ozdoby, lampki, światełka wyglądały przepięknie i cieszyły oko jak nic innego! Mogłabym tutaj stać i po prostu na nie patrzeć, bo już nic nie brakowało mi do szczęścia. Pewnie było to trochę dziecinnie, ale nie mogłam nic na to poradzić.
- Och, tutaj jest tak cudownie! Jak w bajce! - Ucieszyłam się odwracając się w stronę Ethana. A potem zrobiłam coś... Coś niesamowitego, na co nigdy w normalnych okolicznościach bym się nie odważyła.Nie wiem czy to spowodowała ta cała magia świąt, której wcześniej nie czułam, ale którą poczułam widząc ten cały wystrój ogrodu, ale zawzięłam się i przytuliłam Ethana!
Chyba najcudowniejsze ze wszystkich uczuć jakie czułam!

Prowadziłem ją dobrze mi znaną drogą od wejścia do Ogrodu. Sam nie byłem pewien, jak mają wyglądać ozdoby świąteczne, lecz byłem pewien, że wszystko wyszło nieźle. Skoro nawet Aaron się podniecał, że zrobił jakiś wkład. Z tego co zdążyłem ogarnąć, nawet dość sporawy, a co gorsze, bardzo ładnie mu to wyszło. Byłem wrażliwy na uroki takich rzeczy, choć mój gust oscylował wokół nieco odmiennych. Bardziej mrocznych. Szybko zorjętowałem się, że jest tu pięknie. Ale potem patrzyłem na twarz Meredith.
Malowały się na niej emocje, których nie byłem jeszcze świadkiem. Beztrosko, naturalnie rozwijały się na obliczu dziewczęcia: zachwyt, szczęście, poczucie bezpieczeństwa. Widziałem każdy ruch jej mięśni, gdy wąchała przesycone słodyczą powietrze. Mogłem na nią patrzeć, bo mi nie zabraniała. Zawsze gdy mówiliśmy ze sobą, zabraniała mi. Często się zachwycała, ale szybko to ukrywała. Niewiedzieć czemu nie pragneła być naturalną, wolała wpisać się w jakiś szablon, który mi osobiście nie był znany.
Przytuliła się do mnie, wpadła w me ramiona rześka, piękna, czysta, prawdziwa. Ten moment był magiczny, bo był unikatowy. Nie wątpię, że to jedyna moja szansa by ją objąć. Nie byłem napastliwy, nawet nie cwaniaczyłem rękoma. Gdy chciała, odsunęła się odemnie, a ja tego nie komentowałem. Spojrzałem tylko na nią z uśmiechem, miłym, ciepłym.
-W istocie bajkowo. Dobrze, że poszliśmy stamtąd, tu wydaje się być przyjemniej. I miejsce zmusza do rozmów na wyższym poziomie niż tamte nam oferowane- uśmiech, trochę zabarwiony szyderwtem zaprosił dziewczynę do zajęcia miejsca na miękkiej w poduszki kanapie, ustawionej pomiędzy kwiatami. -Dostałaś już prezenty?

-Cieszę się, że ci się spodobał. - skomentowałem, a potem spojrzałem gdzieś w bok. Ja swoich prezentów jeszcze nie odpakowywałem. Wszystkie pakunki leżały na moim łóżku. Nie martwiłem się, że Chrystus je otworzy, bo on i tak rzadko kiedy patrzył na coś co nie było jego nosem. Nie żeby był narcyzem, to ja stałem czasem przed lustrem i podziwiałem swoje mięśnie. Może częśniej niż czasem, tak prawie codziennie, no codziennie. W każdym razie, Christian był cichociemny i chyba się bał tych moich mięśni. I dobrze, nawet go lubiłem, nie interesował się.
Nie wspomniałem o moich prezentach, bo przecież nie otwierałem ich. Szkoda, że Mer pomyśli, że mi się jej prezent nie podobał. Mi się będzie podobać jej prezent, nawet bardzo. Pewnie spędze z nim kilka miłych nocy, czym znów skażę moją ukochaną na zbieranie kurzu. Jej też coś kupiłem! Właściwie to myślałem, że jakaś mądra kobieta mi to sama uszyje, ale nie mogę narzekać: jeszcze nikt mi w myślach nie czytał. Prócz tego półczłowieka, który zachowuje się jakby miał w tyłku kij. Ale ja go w myślach zawsze tylko przeklinam, więc dużo nie przeczytał. Chciałem nową skarpetę na moją gitarę, żeby trzymała ciepło i nie przemakała. W końcu muszę chronić moją kochankę, gitarę.
Cicho. Cisza nas owinęła, ale nie przeszkadzało to chyba żadnemu z nas. To było miłe, że nie musieliśmy nic mówić. Ale ja w tym czasie zachodziłem w głowę, czy mogę powiedzieć Meredith o tym jak się tu zalazłem. Ona była miła, na pewno nie rozpowiedziałaby tego dalej. Zresztą, skoro planowałem by zastąpiła mi Jackie, może warto ją uświadomić? Szczególnie, że Jackie nigdy tego nie usłyszała. Po dłuższej chwili położyłem ramię na kanapie i zwróciłem się w jej stronę.
-Meredith co byś powiedziała, gdybym ci powiedzial, że siedzialem w więzieniu?- spytałem, lekko żartobliwym tonem. Niech myśli, że ją zabawiam. Może na to wyjdzie.

//////////////

///

Generalnie to zacząć trzebaby od tego, że działo się ze mną coś dziwnego. Coś bardzo, bardzo dziwnego. Jakaś nieznane, okropne coś, wbiło mi do głowy, że z okazji dzisiejszego balu powinnam zrezygnować z czarnej kredki, martensów i za dużych swetrów, a u ubrać się w coś nieco bardziej wyjściowego. Nie byłoby w tym nic nie zwykłego gdyby nie fakt, że można na palcach zliczać ile razy ubrana byłam w obcasy, czy jakieś szyfonowe sukieneczki. Nigdy tego nie lubiłam.
Jednak jak już wspomniałam, na ten jeden wieczór stałam się jedną z dziewczyn, z których zawsze się śmiałam, bo spędzały mnóstwo czasu przed wyjściem w pokoju, każda część ich garderoby musiała być idealnie dopasowana do reszty, a i włosy musiały mieć ładnie ułożone i ulizane. No dobra, może ich nie ulizałam, ale po raz pierwszy od wieków, moja czoło było odłonięte, bo grzywka podpięta była gdzieś na boku, a cała reszta, pozawijana na końcach, lśniąca, opadała lekko na jasny, koronkowy materiał sukienki. No właśnie, to była najlepsza część tego wszystkiego - to co miałam na sobie. Chociaż, najlepsza to niezbyt adekwatne określenie, bo ja tak najlepiej się nie czułam, ale na szczęście już o tym zapomniałam. OTÓŻ JA, JACKIE SUZANNE BLACK, UBRANA BYŁAM W KRÓTKĄ, ELEGANCKĄ SUKIENKĘ. Co więcej, na stopach miałam BUTY NA OBCASACH, w których o dziwo się nie chciałam. Choć to pewnie tylko kwestia czasu. Zapewne zaraz je zdejmę.
Pozostaje teraz kwestia tego, co mnie do tego wszystkiego skłoniło. Otóż, szłam na ten bal z Justinem, który nie wiem, czy już wiecie, ale jest moim chłopakiem i najnormalniej w świecie nie chciałam mu zrobić wstydu przy znajomych i tak dalej. Dlatego własnie postanowiłam ten jeden, jedyny raz (bo wątpię, aby to się powtórzyło, a już na pewno nie w przeciągu najbliższych dziesięciu lat) wyglądać jak dziewczyna.
W końcu byliśmy juz na tym balu, gdzie było mnóstwo ludzi, mnóstwo ozdób i w ogóle mnóstwo wszystkiego. Staliśmy tak sobie z Justinem, a kiedy on zawołał, że zobaczył coś, łamane przez kogoś ciekawego, odwróciłam szybko głowę, ale ta zaraz została przez niego przekręcona w inną stronę. Rety, co to takiego musiało być skoro nie mogłam tego zobaczyć? No dobra, przynajmniej ładnie wyglądałam, albo raczej, taką miałam nadzieję.
Ja pierdolę, czy ja naprawdę co chwilę zastanawiałam się nad tym, czy na pewno dobrze wyglądam? Co się ze mną dzieje?

Trzeba przyznać, że najlepszą rzeczą związaną z noszeniem obcasów było to, że wydawało mi się iż byłam wyższa. Może i nie jestem jakimś karłem, nie jestem przecież strasznie niska, ale kilka, tudzież kilkanaście, dodatkowych centrymetrów sprawiało, że byłam jeszcze bardziej pewna siebie. Nie mówię, ze zawsze byłam jakaś nieśmiała czy coś, ale chyba zdałam sobie sprawę z tego, dlaczego kobiety nosiły buty na obcasach. Pamiętajcie jednak o tym, że to wcale nie oznacza, że teraz ja też będę takie regularnie nosić. To by było samobójstwo.
- Nie martw się Justin, do takiego samouwielbienia jeszcze mi daleko - zapewniłam, gestykulując przy tym dłonią. Bez przesady. Ja generalnie rzadok kiedy przykładałam wielką wagę do swojego wyglądu, a przed lustrem spędzałam tylko codziennie minimum, które pozwalało mi doprowadzić się do takiego stanu, w którym nikogo bym nie wsytraszyła. No dobra, to brzmi tak jakbym wyglądała jak jakieś zombie, po wstaniu z łóżka. Aż tak źle nie było.
Poza tym, zastanowiło mnie dlaczego Reid użył akurat imienia Ethana. Chociaż, ciężok było mi się nad czymkolwiek skupić i zastanowić, bo moje myśli zaprzątnienie były tym, co miałam na sobie, ale to tylko w takiej niewielkiej części, a po drugie tym, że byłam na balu ze swoim chłopakiem.
Kurwa, sama nie potrafiłam w to uwierzyć. Ja i chłopak. Nie, żebym miała jakiś wstręt i uprzedzenie do płci przeciwnej, ale przecież to było takie mało prawdopodone i w ogóle.
O rety, a co jeśli Reidowi nie podobało się jak wyyglądałam? No bo zaczął mówić tak jakby tak było, chyba. A ja własnie myślałam, że będzie się mu podobało bardziej niż normalnie. A co jeśli bez najmniejszego powodu założyłam sukienkę skoro i tak Justinowi się nie podobało?
- Podziwiaj póki możesz, bo nie planuję tak wyglądać ani razu przez najbliższe kilka lat - wysunęłam w jego stronę palec wskazujący, a potem zaśmiałam się pod nosem.
Rozejrzałam się po pomieszczeniu, odgarniając z twarzy rudy kosmyk.
- O patrz! Tam mają szampana! Chodźmy! - odparłam entuzjastycznie widząc stół zastawiony kieliszkami. Pociągnęłam, więc bruneta w tamtą stronę, po drodze starając się chodzić tak, żeby wyglądało, że umiem chodzić w obcasach. Jak to musiało śmiesznie wyglądac.

Uśmiech z którym zdawałem pytanie nie zniknął, gdy odpowiedź nie była konkretna. W końcu Meredith zawsze musiała się upewnić czy kogoś nie zrani swoimi słowami. Mówiłem zawsze jakbym znał ją już niewiadomo ile. A przecież to dopiero czwarty mój miesiąc w Rezydencji, a nasza trzecia rozmowa. Ale niektóre cechy trudno było przeoczyć. Meredith jak już wspomniałem, zwracała uwagę na reakcję drugiej osoby. Nie było w tym nic złego, bo przynajmniej nikt nie czuł się nieswojo. Nikt, kto lubił mówić. Ja nie przepadałem nad paplaniem bez sensu, ale co racja to racja: ludzie mówili więcej gdy znajowali wspólny język. Choć to nie jest znów takie oczywiste, bo jest mnóstwo ludzi, którzy wolą się kłócić. Nie znałem jej dobrze, mogę nawet się pokusić o stwierdzenie, że jej siostrę znam lepiej. Misty była prostsza nie broniła się, a przez to że mieliśmy wspólny język na innym poziomie, bylo nam się lepiej porozumiewać.
-A za co można trafić do więzienia? Za kradzież, włamanie, morderstwo...- wzruszyłem ramionami i zawiesiłem głos. Czekałem więc na jej odpowiedź. Co poczełaby taka osoba, wiedząc, że zadaje się z przestępcą? Pytanie czysto teoretyczne, w końcu byliśmy więźniami światów wyobraźni.
Jackie w obcasach? Przedni widok, byłbym się uśmiał, ale przecież ciągnie się za nią ta jej dziewczyna. Nie mam nic przeciwko lesbijkom, póki nie zapominają, że to ja z tego trójkącika pociągam je najmocniej.

- No skoro tak - skomentowałam krótko to, co powiedział przed chwilą Justin, a potem zaśmiałam się cicho pod nosem, już w drodze do stołu z alkoholem, do którego po krótkiej chwili dotarłam. A raczej dotarliśmy, bo przecież nadal ciągnęłam za sobą chłopaka.
No dobrze, może i nie byłam urodzona do tego, żeby chodzić po wybiegach, tym pięknym, tanecznym krokiem, mając na sobie wysokie obcasy, ale przecież nie mogło być aż tak źle. A przynajmniej taką miałam nadzieję. Pewnie gdybym stanęła z boku i na siebie spojrzała, głośno bym się roześmiała bądź zachciała stąd wyjść, aby nie musieć patrzeć na takie pośmiewisko. Chociaż nie, bez przesady, może i nie pośmiewisko, złe słowo. Bo właściwie to mi tak wszystko jedno, czy inni by się ze mnie śmiali czy nie. Ale jak już wspomniałam, na pewno nie mogło być tak źle. To znaczy, dla mnie nie potykanie się było chwilowo równoznaczne z tym, że dobrze mi szło.
W końcu jedna z moich rąk dorwała kieliszek szampana, wcześniej wsuwając kremową kopertówkę pod pachę. Nie potrafiłam pojąc jak z takim czymś można było chodzić. Ni to się nie mieści w tym telefon, ni portfel i trzeba to nosić przez cały czas w dłoni. No ja nie wiem. Potem puściłam dłoń Justina i podałam mu drugie szklane naczynie, wciąż szeroko się uśmiechając. A potem on się zaśmiał. O nie, śmiał się ze mnie. Bezczelność.
- Nie mów tak, bo jeszcze mi się spodobają i będę w takich chodzić na co dzień - prychnęłam unosząc wyżej brodę, tak jak robią na filmach wylalkowane blondynki. Nie, żeby były dla mnie wzorem i takie tam. Oczywiście, że tak nie było.
Chciałam być przez chwilę poważna, ale moja natura mi na to nie pozwoliła i poczułam jak mięśnie na mojej twarzy starają się sprawić, żeby znów pojawił się na niej szeroki uśmiech. Co więcej, z trudem powstrzymywałam chichot, który ostatecznie wydobył się z moich ust, psując całą powagę, nad którą tak ciężko pracowałam. Powinnam to poćwiczyć. Już widziałam to noszenie obcasów każdego dnia.
Przysunęłam wargi do kieliszka i upiłam z niego łyka musującego napoju. Właściwie był to bal jak bal, nie było w nim nic nadzwyczaj interesującego czy rozrywkowego. Ludzie stali, rozmawiali, sączyli drinki i udawali, że fantastycznie się bawią. Dlatego właśnie doszłam do wniosku, że udanie się gdzieś indziej nie było złym pomysłem. Spojrzałam na Justina, w dość znaczący sposób, wskazując gestem głowy wyjście. No bo kto inny jak nie on zrozumiałby o co mi chodziło? Zapewne zaczęliśmy podążać w jakimś tak kierunku, w celu dojścia gdzieś tam, a po drodze się rozejrzałam, a moje spojrzenie napotkało Ethana. W ostatniej chwili powstrzymałam się od wykrzyczenia jego imienia, aby odwrócił się w moją stronę i pomachania do niego, czy zrobienia czegoś podobnego. Przypomniałam sobie bowiem, że ostatnie Walsh chyba zdecydował nie być już moim przyjacielem. Uważałam, że to nie w porządku - nagle tak przestawać zwracać uwagę na kogoś kogo nazywałeś swoim najlepszym przyjacielem, ale skoro Ethan może mnie ignorować to i ja mogę zignorować jego, ot co! Tylko na niego zerknęłam, widząc jak stara się wyrwać jakąś nową dupencję, bo pewnie ta ostatnia już mu się znudziła, posyłając mu gardzące spojrzenie i wyszłam z Reidem. Chyba.

No i wyszliśmy. Ja, czując okropne rozczarowanie Ethanem, a Justin szczerząc się jak głupi. Siedzieliśmy w ogrodzie, a po kilku godzinach i bal się skończył, co można było wywnioskować widząc ludzi tłumnie opuszczających budynek.

A potem skończyły się i święta.