Ogród Zimowy

Otworzyłam aż usta z oburzenia. Jak śmiał mi tu wyciągać takie stwierdzenia, że to czego sobie życzę nie jest tym, co chcę. Jak śmiał tak twierdzić! I jeszcze mówić mi to tak po prostu, jakbym wcale nie dała mu do zrozumienia, gdzie jest jego miejsce. Byłam okropnie poirytowana. Zamknęłam buzię i aż warknęłam cicho ze złości. Najgorsze w tym wszystkim było to, że Javier miał rację. Nieznany mi jakiś frajer, który ciągle zmieniał się z kota w człowieka, wiedział już o mnie więcej niż niejeden uczony. Ja wiem co ja mówię, jestem w pełni świadoma, że jestem dla ludzi niemiła i zimna. Czasem potrafię oczarować, ale tylko kiedy chcę. Nigdy natomiast nie otworzę prawdziwego serca dla człowieka, któremu nie ufam. A nie ufam nikomu. Poza Earth i Marsem. Earth to rzecz z zupełnie innej bajki, ale jako moja siostra jest mi osobą najbliższą. Natomiast Dominik, on... on mi pasuje.
Nie doszły do mnie żadne jego słowa, póki nie dotknął mojej twarzy i nie kazał nie zadzierać nosa. I w tym momencie przegiął. Tym razem odrzuciłam jego rękę stanowczo i wbiłam wzrok w jego plecy.
- Żegnam, Panie "Jestem Wolny i Beztroski" - oświadczyłam chłodno, wciąż stojąc za jego plecami. Wyprostowana i napięta, gotowa pogrzebać go żywcem w sali mięsożernych rosiczek. - I radzę nie ruszać żadnego z moich podopiecznych. Durne kwiaty może sobie Pan kupić w mieście. Te uschną kiedy tylko im rozkaże.- poinformowałam go śledząc każde drgnienie jego mięśni. A niech tylko spróbuje mnie nie posłuchać i pozbawić życia moje dzieci. I wcale nie byłam pod wrażeniem. Nie chciałam już nigdy widzieć Javiera. Jego plan nie wypalił i wcale nie rozbudził we mnie apetytu. Uch, chyba że chęć na pozbawienie go tego wesołego uśmieszku.
- Chyba nie muszę Panu przypominać, jak się stąd szybko ewakuować? - dodałam złośliwie, w ten sposób żegnając się z nim. Och, nie dość, że mi przerwał rozmyślania nad planem, to sprawił, że muszę się zająć jeszcze jednym delikwentem. Nim.

- Nie. To się nazywa niedobre wychowanie. Niektóre kwiaty choć są piękne, nie mają w sobie nic z prawdziwej rośliny. Ty oczywiście nie masz o tym pojęcia. Jesteś głuchy. Każdy kwiat, który da się uświadomić, staje się częścią lepszego świata - poinformowałam go spokojnie, odnosząc małe zwycięstwo nad jego niedouczeniem. Nie miał prawa mieć pojęcia o tych rzeczach, bo na tym świecie byłam jedyną posiadaczką tej tajemnicy. I teraz oddałam mu zaczątek tej tajemnicy.
- Dużej różnicy nie będzie - odparłam zgryźliwie. Oczywiście odrzucając wrzeszczącą prawdę o tym, że jego włosy nawet mokre musiały wyglądać okropnie dobrze. Zacisnęłam znów usta i cofnęłam się o krok.
- Mam prawo nie chcieć Pańskiego towarzystwa. A nie zamierzam się spoufalać z kimś tak.. ordynarnym - oświadczyłam - Pańskie poglądy mi się nie podobają. Poza tym uosabia Pan wszystko Co mnie drażni. I proszę o opuszczenie tego miejsca - wyraziłam się jasno wciąż patrząc na niego. Co mnie wyprowadzało z równowagi to zachwycone westchnienia Konwalii. Jakby jeszcze one mi musiały udowadniać, jaki ten drażniący dupek jest cudny.

Nie lubię Muminków. Przerażają mnie. Te ich wielkie jajowate głowy i wielkich oczach kota ze szreka i małe rączki. Przypominają umarłe dzieci porzucone na pastwę losu dzikiej rzeki. Więc proszę w mojej obecności nie wspominać o Muminkach.
Chciałam, żeby poszedł. Przeszkadzał mi. Przecież ja pracowałam. Musiałam przecież ucałować do snu każdy kwiat, pomóc pąkom nabrać śmiałości, by chciały wyjść na świat, musiałam wybrać odpowiednią muzykę dla każdego gatunku mych podopiecznych. To nie jest takie łatwe, jak się może wydawać. A on mi przeszkadzał. Rozpraszał mą atencję na wszystkie grunty, prócz tego, który pozwalał się skupić. Wreszcie przyjęłam pozę pomnika, opierając się o donicę. Skrzyżowałam kolana i na wygiętym biodrze ułożyłam dłoń. A więc postanowił podzielić się ze mną tym, jak to jest, kiedy ma się orgazm? Świetnie, kolejny napalony na wszystko co się rusza. Kolejny, który nie umie się wypowiedzieć na żaden inny temat. Tylko... tylko, że on wcale nie opowiadał o tym. Może zaraz zacznie? Aż się zasłuchałam, oczekując na "i wtedy ty wskakujesz do łóżka i ja cie już nauczę posłuszności". Ale nic. Odgarnęłam włosy i znów zastygłam w oczekiwaniu.
- Dziwi? Czyli jednak nie cenisz się? - powiedziałam powoli przesuwając powoli spojrzeniem po kwiatach. W końcu trafiłam na niego - Bo mi się wydaje, że jeżeli tak, to naprawdę nie masz czego szukać w rozmowie ze mną.
Zmieniłam front. Po prostu w pewnym momencie zrozumiałam, że tamten sprawia tylko, że on będzie brnął w rozmowę. Jakkolwiek ona nie była by durna, zawiła i niezrozumiała.
- Adnotując jednak do tamtego futra... - podjęłam, puszczając w niepamięć to, że przed chwilą miałam się na niego rzucić, by stąd wyszedł - lubisz zapach mokrego futra? - zaśmiałam się zalotnie i przysłoniłam usta. Różne były lubienia, ale mokre futroo..

Userka też nigdy nie przepadała za maminkami, co innego Tom i Jerry – klasyka gatunku po prostu. Teraz userka Wenus nie musi się bać, bo Buka siedzi w Bukareszcie i nie będzie straszyć innych. To wracam do Javiera.
Spojrzałem przelotnie na dwór, krople deszczu coraz częściej bębniły w szyby budowli, wybitnie nie spodobał mi się ten dźwięk, więc fuknąłem cicho powracając myślami do dziewczyny. Wyjątkowo wzbudziła moją ciekawość, pokrzyżowała plany i bezczelnie wyganiała mnie z ogrodu, gdy chciałem zostać. Rzadko rezygnuję z wcześniej powziętych założeń, a tu niespodzianka, bo wolałem spędzać czas z nią. Musiałem przyznać, że wyglądała oszałamiająco, uśmiechnąłem się szeroko przesuwając wzrokiem po nogach jak do nieba. Haha, byłem tylko facetem.
- Ty to powiedziałaś – zręcznie ominąłem ten temat. Coś trzeba zostawić na kolejne rozmowy, prawda ? Nie dobrze jeśli zmarnujemy wszystkie tematy do dogadywania sobie. Zacząłem się przechadzać wcześniejszą trasą, trudno było mi wytrzymać w jednym miejscu, kiedy rozsadzała mnie energia. Podniosłem jedną doniczkę i obejrzałem ją z każdej możliwej strony.
- Naślesz na mnie rosiczki , jeśli pożyczę ją na trochę ? – zapytałem. No proszę, żeby nie mówili o mnie „niewychowany” lub „bez manier”. Większej głupoty nigdy nie słyszałem, doprawdy. Chociaż muszę przyznać, że pojęcie „maniery:” jest inaczej postrzegane przez osiemnastki nieustannie grające na facebooku.
- Podobno kobiety znają więcej przymiotników i nazw kolorów od mężczyzn, wiesz ? Nagrzane od mokrego bardzo się różni. Pierwsze przypomina nagrzany kamień, lub cynamon. Drugie nie jest ulubionym zapachem większości nosów. – wyjaśniłem do bólu grzecznie. Zapewne James dodałby mnóstwo epitetów i objaśnień, to jego działka. Może jeśli Wenus poprosi to uczynny Francuz jej to objaśni?

Deszcz. Powinnam otworzyć okna, by kwiaty mogły pobawić się kroplami świeżej wody. Ale to może później... gdybym się teraz ruszyła, jaki byłby pożytek z przyjętej przeze mnie pozy? Na razie wszystko szło idealnie i jego wzrok wędrował tam gdzie chciałam, żeby wędrował. Spojrzałam za nim z półuśmiechem, który zamierzałam utrzymywać na ustach jeszcze długo. Nawet jeżeli miałam mu się sprzeciwiać. I tak zobaczył we mnie za dużo uczuć, jak na kilka minut rozmowy. Byłam zła, byłam oczarowana. Uch, źle. Powinnam się mocniej ograniczać i jeszcze mocniej opanowywać swe uczucia. Dlatego wolałam zwolnić wszystko, przyjmując stateczną pozę i skupiając jego uwagę na mym zewnętrzu, nie wnętrzu. W końcu nie stworzono kobiet do tego, żeby były za mocno myślące. To mężczyźni powinni się zajmować ich pilnowaniem i opieką nad nimi. Ja wiem, że to oni potrzebują opieki, ale zaraz, zaraz - ja mówię o prawdziwych mężczyznach. A tym można łatwo wybaczać potknięcia.
Patrzyłam na doniczkę pełną fiołków i niezapominajek. Chwilę zastanawiałam się, co też niezapominajki robią w tej sali, przecież miały strzec wejścia, ale w końcu potrząsnęłam głową.
- A umiałbyś o nie odpowiednio dbać? - zapytałam, zastanawiając się, czy to odpowiedni moment, by mu zagrozić, że jeżeli niezapominajki nie wrócą całe, to urwę mu głowę. Westchnęłam i ruszyłam się z miejsca.
- Nic dziwnego, przecież mokre futro uwydatnia wszystko co suche chce schować. Poniekąd, stąd krótka droga do oczyszczenia. Ale nie da się nic poradzić na to, że reakcją fizjologiczną na ciepło jest wydalanie wody z organizmu, w tym pocenie się. I inne takie - zmarszczyłam nosek, rozumiejąc jakie to niesmaczne. Podeszłam wreszcie do niego. Po raz kolejny staliśmy tak blisko i po raz kolejny nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że zaraz zemdleję. Położyłam rękę na trzymanych przez niego kwiatach. Musnęłam delikatnie pąki, dotknęłam ziemi. - Już i tak nie pozwoliłyby mi się pilnować. Są Twoje - oceniłam wreszcie. Z nijaką miną. Tylko wieczny półuśmiech. Nic dziwnego. Moje dzieci chciały do dużego pana, zamiast mnie. Po raz pierwszy to mi się zdarzyło. Ale to niezapominajki - głupiutkie kwiatki.

Zadowolona tym, że reaguje poprawnie posłałam mu wdzięczny uśmiech. Nie dziękowałam, bo niby za co miałabym dziękować. Tylko pochwalałam to, że się właśnie dobrze zachowuje. Może to też można by zaliczyć do traktowania takiego jak psy? Możliwe, że tak. Przecież to kobiety tak naprawdę rządzą mężczyznami. Oni się nimi opiekują i otaczają je miłością, bo to kobiety tak sobie wymyślą. Mężczyźni to marionetki, którym łatwo wmówić, że są panami swych czynów. I które łatwo zapominają, że mają sznurki na rękach.
Zaśmiałam się cicho, słysząc, że podobno są ograniczeni. A więc jednak przyznaje mi rację. Nie dało się nie przyznać. Tak, są okropnie ograniczeni i jego słowa mówią same za siebie. A, i znów przeszliśmy na ty.
Wpatrzona w jego oczy i urzeczona uśmiechem, na kilka chwil odpłynęłam. Czubki palców zalały się zimnem, nogi nieco mi zmiękły (chwila i potknę się na tych obcasach), a ja odpowiedziałam równie pięknym uśmiechem. Ale to tylko kilka chwil. Puściłam doniczkę, zostawiając ją w dłoniach Javiera. Minęłam go i szybko. Nie mogłam sobie pozwolić na bycie pod jego urokiem. Co to miało być. Może tygrysy mają jakieś hipnotyzujące zdolności? Odetchnęłam na duszy, kiedy nie miałam przed sobą tego okropnego hipnotyzera i jako tako odzyskałam władzę nad nogami.
- Nie, chodziło mi o to, że to one Cię wybrały. Głupie niezapominajki wierzą w to, że dasz radę zaopiekować się nimi lepiej niż ja mogłabym im zapewnić. Zauroczyły się, nic więcej. Jak będą już w opłakanym stanie, spróbuj je tu przynieść, to może jeszcze je odratuję - wyjaśniłam szybko, znów tworząc dystans. Odwróciłam się do chłopaka i skrzyżowałam ręce na piersiach. Cudowna? Jedno słowo, a jak się odrazu robi cieplutko na duszy. - Masz ochotę na coś jeszcze? - spytałam z nieukrywanym rozbawieniem. Zaraz mi zabierze wszystkie irysy! Bo te to dopiero łatwe kwiatki.

Och, oczywiście, że kwiatki kochają mężczyzn! Głównie dlatego, że prawie wszystkie to kobiety. Irysy, róże, habry, bratki (niefortunnie nazwane męskimi), goździki, stokrotki, chryzantemy, piwonie.. to wszystko małe kobietki zaklęte w ciałach małych pięknotek. Nie mają mężczyzn do kochania, więc wzdychają do ludzi. Z drugiej strony wszystkie drzewa to faceci. Staruszki, które pomimo kilkuset lat lubią rzucać takie teksty od których nawet mi różowieją policzki.
- Lubisz niebieski? - pokręciłam głową i ułożyłam dłoń na biodrze. Akurat z tym, że dam mu coś jeszcze, żartowałam. Wolałabym, żeby cały ogród nie zapałał nagle miłością do jakiegoś kota. Na szczęście róże już straciły zainteresowanie przybyszem. Jeszcze chabry coś tam mruczały, ale powoli ich słowa przestawały być i dla mnie zrozumiałe. Bo z kwiatami można łatwo złapać dobry kontakt, ale prawdą jest, że jeżeli będą chciały, to nie zrozumie ich nikt. Obrażalskie stworzenia. Nie, żebym miała inaczej. - Wybacz, nie posiadamy tu takowych. Ale.. - zastanowiłam się i w końcu zwróciłam w jego stronę. - może nie wiesz, że czarnuszka oznacza zakłopotanie? Chyba już nie czujesz zakłopotania, hym? Przecież już Cię nie wyganiam- mruknęłam ciszej, myśląc, że może byłoby lepiej, gdybym go wygoniła.

Oczywiście, że jestem oryginalna. Przecież nie mieszkamy w Hiszpanii. Tu osobista przestrzeń człowieka to nie dziesięć centymetrów, ale trzy metry. I ja się przyzwyczaiłam, że nikt nie rusza tych moich trzech metrów. Nawet jak ktoś próbuje - zawsze umiem się pozbyć natręta. Tym razem dziesięć centymetrów starczyło, by zniewolić moje kończyny, porwać na grzbiet jakiegoś wielkiego kota i puścić na zimno. To się stało za szybko. Nie zrozumiałam nawet do końca, że oto otwierają się drzwi, a ja muszę oswobodzić dłoń, kiedy nagle podsadził mnie i nie widząc najwyraźniej wyrazu oczu, odwrócił się. A przecież błagałam go tym spojrzeniem, żeby mnie nie przytwierdzał do żadnej skały, bo przecież co po mojej ofierze - już dziewicą nie byłam. Nawet tego nie zdołałam mu przekazać. Skupiłam się na tym, że właśnie siedzę na pędzącym tygrysie. Przy takiej prędkości nie można się puścić, więc zaciskałam dłonie wokół jego szyi i piszczałam przy każdym kolejnym kroku. Padało. Dowiedziałam się o tym dopiero później. Podczas biegu krople nas nie dosięgały, ale kiedy zrzucił mnie na ziemię, moje włosy już po minucie były całe mokre. Drgnęłam, kiedy następna błyskawica pojawiła się nad domem rezydencji. Materiał sukienki nie był też wodoodporny - próbując złapać oddech patrzyłam z przerażeniem, jak cudne falbany idą w zapomnienie. Nie założę nigdy już tej sukienki, buty zgubiłam gdzieś po drodze, mam na sobie mnóstwo śmierdzącego futra...
- Jesteś okrutny... - powiedziałam pod nosem, patrząc na wszystkie te straty. Prawda, że z początku było nie najgorzej. Wiatr i to, jak szybko może biec mogło zaszokować. Ale po tym wszystkim, kiedy oglądałam straty zrozumiałam, że on tego wcale nie robił, żeby "mi się podobało", ale dlatego, że działa w organizacji Pokażmy Wenus środkowy palec. Och, to on i jego podopieczni nasłali na mnie te śmierdzące gazy, po których tydzień miałam wysypkę. Dobrze, że w deszczu nie widać łez. Podźwignęłam się z klęczek i dotknęłam brudną od trawy dłonią do głowy. Moje puszyste i pachnące włosy teraz mokre, przyklapnięte, wyglądały pewnie jak sierść jakiegoś szczura. Nie spojrzałam nawet w jego kierunku, tylko odwróciłam się i poszłam szukać butów.