Yael

/ Wena przyszła oczywiście, gdy wszyscy poszli spać ;c /

Ile to już minęło? Dwa miesiące? I pomyśleć, że niemal każdego dnia ostatnich dwóch miesięcy próbowałem wymyślić scenariusz tego spotkania, do którego niewątpliwie kiedyś miało dojść. Niesamowite, ze ani razu nie wymyśliłem niczego sensownego. Stałem przed jej drzwiami z niczym, nie mając do powiedzenia żadnej gotowej formułki, żadnych poukładanych zdań, niczego w zanadrzu. Ale inaczej być nie mogło. Kiedy tylko usłyszałem, ze wróciła, musiałem przyjść. No to przyszedłem. Stałem pod JEJ drzwiami i nawet zapukałem, chociaż nie mogłem czekać aż otworzy. Wszedłem od razu do środka i była tam. Sama. Nie jak ostatnio, z Dymitrim. Jakby nie patrzeć, miłe zaskoczenie, hah. Śmieszne, ze ostatni raz kiedy ją widziałem była właśnie w jego objęciu. Śmieszne, ze kiedy widzieliśmy się przedostatni raz, całowała mnie, nie jego. No ale nic. Takie to wszystko jest pojadane i nic się na to nie poradzi.
Zamknąłem za sobą drzwi i stałem tak przy nich, zastawiając jej drogę ucieczki. Bo naprawdę nie wiem czy chodzi o mnie, czy to z nią jest coś nie tak, ale kiedy tylko zaczyna się dziać coś, co wywołuje więcej emocji niż mycie wanny, to Yvy zwyczajnie ucieka. Tym razem na to nie pozwolę. O, to chyba jedyne co miałem przygotowane na dziś. Nie pozwolić jej wyjść z pokoju. Trochę straszne i przytłaczające.
-Znowu uciekłaś-stwierdziłem z nieco gorzkim uśmiechem. Byłem nią trochę rozczarowany. Przykro mi, ale taki jest fakt. Dość już miałem tego robienia z siebie pajaca dla kogoś kogo to w sumie serdecznie pierdoli. Mnie też to powinno pierdolić, więc czemu tak nie było? Bo poza świadomością, że ‘mam dość’ nie miałem niczego innego. Nadal kochałem ją całym sobą i nadal miałem świadomość jak bardzo to uczucie jest permanentne. Tylko, że chyba przez te dwa miesiące zrobiłem się mentalnie za stary na czekanie i wieczne przyjmowanie wszystkiego z pokorą. Tak być nie mogło.
-To co się stało tamtego wieczoru..-zacząłem. Musieliśmy to wyjaśnić. Musieliśmy, chociaż wiedziałem, ze dla mnie może to się skończyć bynajmniej nie tak jakbym chciał.-..Nie zrobiłem niczego, czego teraz miałbym żałować. To nie był żaden wybuch, wszystko zrobiłem świadomie i zrobiłbym to znowu.-wyjaśniłem całkiem szczerze. Wszystkie pogłoski o tym, jakobym chciał zabić Dymitra są zupełnie niesłuszne. Gdybym chciał go zabić to bym to zrobił. A nie chciałem, ze względu na Yves i na ogólne poszanowanie życia. To chyba jasne. Zresztą, głupio zabić kogoś kto nawet nie umie się bronić.
Cały czas patrzyłem w jej oczy. Te piękne oczy, za którymi tak tęskniłem. Moje serce rwało się do niej, chciałem..pragnąłem być bliżej niej, przytulić, poczuć jej zapach, ciepło jej warg.. ale po prostu nie mogłem. Zachowanie jakiejkolwiek odległości minimalnie pomaga w zachowaniu trzeźwości umysłu. A mój trzeźwy umysł podpowiadał mi teraz, ze powinienem się w końcu poddać. Sam nie wiem jakim cudem/przekleństwem mi to przeszło przez myśl, ale tak po prostu było. I tak bardzo marzyłem o tym, żeby zrobiła cokolwiek, co odgoniłoby tę myśl.
-A ty?-zapytałem, po krótkiej chwili milczenia. Oczywiście, ze nie chodziło mi o samą ucieczkę, wiedziała o tym. Była bystrą dziewczyną, wiedziała, ze chodzi o nią i Dymitra.
Chyba stanęło mi serce kiedy zadałem to pytanie. Przecież od niego zależało wszystko. Wystarczyłoby, zeby powiedziała teraz, ze wcale tego nie chciała, że kurwa, nie wiem, nie zrobiłaby tego nigdy więcej i ja naprawdę mógłbym jej ten mały incydent wybaczyć. Mimo tego, ze czułem się zdradzony, mógłbym o tym zapomnieć. Przecież tak bardzo mi na niej zależało. Gorzej, jeżeli dla niej też wszystko wtedy było świadome i zrobiłaby to znowu. Bo wtedy nie zostanie mi już nic. No i z pewnością umrę w jakiś sposób. Ale chuj tam.

Ta cała sytuacja była dla mnie naparwdę trudna, bo przecież w jakiś sposób, wazyły się teraz moje losy. Oczywiście, ze widziałem, że płakała zanim tu wszedłem. Zauwazyłem nawet to, ze trochę zbladła, kiedy mnie zobaczyła. Tylko, że nie mogłem się na tym skupiać, bo wszystko ległoby w gruzach. Znowu bym odpuścił i był dla niej w najlepszy z możliwych sposobów, robiąc sobie nadzieję, ze jednak to zauważy i może pozwoli mi zostać przy sobie na dłużej i tym razem to się nie skończy jak ostatnio. Nie mogłem odpuszczać. Nie drgnąłem nawet. Stałem przy tych drzwiach, patrząc na nią z góry. Jej łzy były chyba dla mnie największą krzywdą. Bolały mnie bardziej niż ten pierdolony Dymitr u jej boku.
Pokiwałem głową ze zrozumieniem. To jasne, że miała dość. Tylko, ze ja też miałem i chociaż ona była dla mnie najważniejsza, znacznie ważniejsza niż nawet ja, to jednak tym razem musiałem zrobić coś dla siebie i cokolwiek wyjaśnić.
-Wiem-odpowiedziałem spokojnie. Musiałem mieć chwilę na zebranie myśli. Odchyliłem głowę do tyłu, żeby na nią nie patrzeć, bo po prostu miękłem i gotów byłem odejśc od tych drzwi, otworzyć je na szerokość i pozwolić jej uciec, żeby móc męczyć się dalej. Opierałem się o drzwi i za chwilę zsunąłem po nich na podłogę. Żeby było jasne, to żadne omdlenie, haha, jedynie kontrolowane klapnięcie na podłogę, człowieka, który walczy ze swoimi myślami. Patrzyłem na nią przez chwilę bez słowa. Nie mogłem powiedzieć tego co chciałem powiedzieć, kiedy taką ją widziałem, więc znowu odchyliłem głowę do tyłu.
-Ja też mam dość.-mruknąłem zgodnie z prawdą i znowu mogłem na nią spoglądać. Niesamowite, jak bardzo chciałem ją przytulić, potrzebowała tego, to było jasne. Kurwa. Zamiast sprawić, żeby było jej lepiej, to męczyłem ją jak każdy inny. Nie, nie czuję się z tego dumny, ale trzeba chociaż postarać się spojrzeć na to z mojej strony. Też mogę mieć już dość, chociaż nie mam dziecka w brzuchu, to też moge mieć dość.
-Dobra.. ja pierdolę..-trochę ciężko było mi zebrać słowa, ale co, ja nie dam rady?-Yvs. Kurwa.. To mi nie wystraczy, ok? Nie chcę na ciebie czekać do końca życia, a potem i tak widzieć cię przy kimś innym. Rozumiem, ze to strasznie chujowe stawiać cię przed jakimkolwiek wyborem, dlatego w porządku, nie musisz podejmowac żadnych decyzji, ale chociaż mnie posłuchaj-postanowiłem. Chociaż tyle. Niech wie co myslę, a potem sama to przemyśli i dojdzie do dobrych wniosków. Już jebie mnie to, czy to będą wnioski dobre dla nas, czy dobre tylko dla niej, w koncu i tak stawiam siebie na przegranej pozycji, wiec co mi zależy.
-Przecież.. dobrze wiesz jak bardzo mi na tobie zależy i dobrze wiesz, że to wszystko co się dzieje wokół nie ma dla mnie najmniejszego znaczenia. Nigdy nawet nie zapytałem, kurwa, czyje jest dziecko. Nigdy nawet nie pytałem, czy to co słyszę w rezydencji jest prawdą i faktycznie jest Dymitra. Nie pytałem, bo nie ma to dla mnie znaczenia. Ty masz znaczenie i mógłbym kochać twoje dziecko jak ciebie. Jesteś najwspanialszą osobą jaką znam. Mimo tego, ze uciekasz, mimo tego, ze jesteś tak kurewsko rozchwiana emocjonalnie, jesteś dokładnie najwspanialsza.- taa, to żadne odkrycie, nic nie powinno jej zdziwić w tym co mówię, bo przecież doskonale o tym wszystkim wie. Uśmiechnąłem się nawet lekko, całkiem miło było mówic o tym na głos. Mógłbym ciągle jej przypominac jaka jest idealna. Chociaż pewnie by tego nie chciała, pewnie by się peszyła, albo coś takiego, pewnie mógłbym ją tym zagłaskać, a wątpię czy ona chciała być zagłaskiwana. Była wspaniała pod każdym względem, a ja nie potrafiłem znaleźć drogi, która by mnie do niej doprowadziła. Błądziłem gdzieś w pobliżu, ale i tak zawsze byłem w złym miejscu.
-Tylko, że teraz jestem na etapie, w którym chcę przestać cię kochać.-dodałem, już się nie uśmiechając. To było dla mnie przykre.
-Problem w tym, ze sam nie potrafię tego zrobić, potrzebuję jakiejś twojej aprobaty, kurwa, poparcia.- najlepiej gdyby powiedziała, żebym przestał i spierdalał. Jakby wtedy wszystko stało się jasne! I spierdoliłbym i tyle. Mogłaby sobie robić co chce i z kim chce i nigdy nie byłoby jej tak dobrze jak mogłoby byc ze mną, a któregoś dnia by żałowała, ze tak sie stało.

Jego słowa były tym czego potrzebowałam... by jeszcze bardziej się zasmucić i wkurzyć. Nie rozumiałam po co mi to wszystko powiedział. Otarłam policzki z kilku łez i spoglądałam na Shaque'a wysłuchują jego tyrady. On dobrze wiedział, że nie potrafię rozmawiać o uczuciach, swoich czy cudzych do mnie, o wiele łatwiej było mi prowadzić rozmowę z kimś kto do mnie nic nie czuje i opowiada o swym księciu z bajki czy księżniczce zamienionej w żabę, tudzież na odwrót. A najlepiej jak konwersacja nigdy nie schodzi na tematy uczuciowe, bo zawsze padają jakieś niewygodne pytania, na które ja najchętniej zareagowałabym piskiem i uciekła jak najdalej od rozmówcy. To nie moja wina, że nikt nigdy nie nauczył mnie mówić wprost tego co we mnie siedzi. Zawsze byłam samodzielna, zawsze się uśmiechałam, więc rodzice uznali, że żadne poważne rozmowy nie są potrzebne. I co z tego wynikło? Rozchwiane emocjonalnie dziewczę, nie potrafiące się zakochaj w jednym z najcudowniejszych facetów, które zaszło w ciążę z byłym najlepszym kumplem, który niby chce nim nadal być, ale właściwie to sukcesywnie mnie olewa.
Uśmiechnęłam się pod nosem słysząc o jego szlachetnej postawie 'nigdy cię o nic nie pytałem', według mnie było to zupełnie niepotrzebne. Jednak jego kolejne słowa nie podobały mi się. Były to wypowiedzi idioty zaślepionego głupim uczuciem, który tak naprawdę nie wie w kim się zakochał, skoro mówi takie rzeczy. Gwoździem wbijającym się w mój mózg (jakiś czas temu zaczęłam się zastanawiać czy w ogóle mam serce) okazało się ostatnie zdanie. Mam co zrobić? Kazać mu mnie nie kochać? Gdy tak zrobiłam pół roku temu prawie mnie wyśmiał. Właściwie to pewnie by mnie wyśmiał, gdyby nie był tak zrozpaczony mą oziębłością. Jakby to było moją winą, że zachowuje się jak pensjonarka czytająca z wypiekami na twarzy, po nocach, pod kołdrą, romanse i potem wprowadza w życie ulubione, tragiczne fragmenty. Czasem czułam się przy nim jak jakaś niedorozwinięta emocjonalnie.
- Okej, rozumiem, że oprócz mojej 'aprobaty' chcesz też trochę wyjaśnień. Spróbujmy. - Westchnęłam i na chwilę zacisnęłam usta szukając odpowiednich słów. - Po pierwsze: Nie widzę wiele sensu w całym tym twoim wielkodusznym 'niepytaniumnieonic', gdybyś zapytał, odpowiedziałabym. Byliśmy tak jakby w związku i nie miałam przed Tobą nic do ukrycia. Po drugie, zapewne bardzo Cię to ciekawi, nie ja całowałam Dimitra tylko on mnie i nie mam pojęcia o co mu chodziło. Po trzecie... - Nie wiedzieć czemu strasznie się rozgadałam, sądziłam, że wystarczą mi dwa palce, a ty proszę, kolejny do odgięcia. - Po trzecie: Twoja reakcja wtedy była zdecydowanie zbyt agresywna, nawet nie mogłam do Ciebie podejść i spróbować Cię odciągnąć, bo bałam się, że możesz akurat brać zamach i zrobić mi krzywdę. Więc po prostu uciekłam i zawołałam Jaffara i Aidana. Proste. - wzruszyłam ramionami jakby to było oczywiste. O tym, że nie było i że wywarło na mnie duże wrażenie mógł świadczyć drżący głos, który mimo, że próbowałam go wzmocnić, jak zawsze podczas takich rozmów, zamienił się w prawie-że-szept. - Po czwarte: jeszcze raz w mej obecności zaczniesz mówić o tym jaka jestem wspaniała, po prostu wstanę i Cię uderzę... - Zapewne mój głos tego nie potwierdzał lecz byłam gotowa to zrobić, choć naprawdę rzadko używam siły, ostatnim razem skopałam Cooka, gdy próbował zmusić Vincenta do wypalenia trawy. On jest naprawdę niedorozwinięty. - ... ponieważ Takie wypowiedzi nie mają żadnych prawdziwych podstaw, to Twoje subiektywne odczucia i jesteś zapewne jedyną sobą, która tak uważa, więc raczej są to głupoty, nie prawda. - Przełknęłam głośno ślinę i odwróciłam załzawiony wzrok. - Po.... Eh... - Skrzyżowałam ręce na piersiach rezygnując z liczenia i odliczając piętnaście sekund ciszy razem ze starym metalowym budzikiem na szafce nocnej. - I co ja ma teraz z Tobą zrobić? Dzisiaj dołączyłeś do tych wszystkich ludzi, których nie obchodzi, że jestem w ciąży, która przebiega niezbyt prawidłowo, bo ważniejsze są ich uczucia, pomysł na życie i dziwne fanaberie. Co prawda nie olewasz mnie mnie jak ojciec tego dziecka, nie wmuszasz mi podręczników o przewijaniu, kąpaniu i karmieniu, nie sterczysz nade mną aż zjem do końca pożywną zupę marchewkową, ale kompletnie ignorujesz to, że nigdy nie potrafiłam mówić i słuchać TAKICH rzeczy i zrzucasz na mnie okropny ciężar w momencie, gdy jestem najbardziej bezsilna i bezbronna odkąd sięgam pamięcią. Wolałabym chyba, żebyś w ogóle do mnie nie przyszedł... - Kilka łez popłynęło po mych policzkach i ukryłam twarz w dłoniach. - A teraz idź sobie i 'wróć kiedy Ci się odwidzi'. - Wymruczałam dokładnie te same słowa, którymi go spławiłam, gdy pierwszy raz powiedział mi, że mnie kocha. Może tym razem zadziała?

Koniec i przeskok XD

Oczywiście miałem nadzieję, taką naprawdę małą i cichą, że pozwoli mi przy sobie zostać. Nie obiecując nawet niczego, niczego nie komentując, że jedynie pozwoli mi zostać. Ale wyszło jak zawsze.
Nagle stałem się kimś, kto nie liczy się z nią zupełnie. JA, który nie liczy się z NIĄ. Dla mnie brzmi to dość absurdalnie i dla niej też powinno, ale jak widać, nie brzmiało. Szczerze mówiąc, to wszystko nawet mnie trochę rozbawiło. Wszystko co mówiła było tak okropnie pozbawione sensu. Znaczy.. to moje subiektywne odczucie. Nie chciałem teraz ryknąć śmiechem, słuchałem jej uważnie i zachowywałem przy tym kamienną twarz. Znacznie mi to ułatwiła, wypowiadając ostatnie zdanie. Zabolało. Patrzyłem na nią z niedowierzaniem, ale to przecież niczego nie zmieniało.
Pierwsza moja próba skomentowania jakoś tego wszystkiego spełzła na niczym. Zdołałem tylko otworzyć i zaraz zamknąć usta.
‘Wróć kiedy ci się odwidzi’. Nie mogłem uwierzyć, ze znowu się tym posłużyła. To zupełnie tak, jakby od tamtej pory zupełnie nic się nie zmieniło. A przecież.. kurwa, coś się musiało zmienić. Ból szybko zmienił się w złość.
-Ja widziałem sens w ‘nie pytaniu o nic’. Bo gdybyś chciała mi coś opowiedzieć to byś to zrobiła, a obydwoje dobrze wiemy jak reagujesz na trudne pytania, wiec po co miałem ci je fundować. I chyba ty też masz świadomość, ze zaraz po ‘czyje dziecko’ nasunęłyby się wszystkie inne pytania typu ‘co do niego czujesz’, po któryś pewnie wpadłabyś w histerię. Ot i cały sens.- wyjaśniłem, podbudowany złością, i nawet wstałem z podłogi. Ton mojego głosu nie zdradzał w sumie niczego. Może jedynie z zawiedzionego spojrzenia można było coś wyczytać.
-I szkoda, ze nie wyjaśniłaś mi wcześniej tamtej sytuacji.-dodałem. Oczywiście wymówka ‘to on całował mnie’ jest bardzo typowa i ciężko w nią uwierzyć, ale ja wierzyłem. Wystarczyłoby, żeby dała mi znać o tym wcześniej i dwa miesiące niespokojnego snu, skróciłyby się do kilku godzin złości.-Szkoda też, że tak słabo mnie znasz, że w ogóle wzięłaś pod uwagę, że mógłbym.. cię nie zauważyć? Machać łapami na oślep i zrobić ci krzywdę? Ja naprawdę nie jestem takim jaskiniowcem i powinnaś być pewna, ze przy mnie nic tobie nie grozi. Ani wtedy nie groziło, ani nigdy nie będzie.-wyjaśniłem, chociaż nie wiem czy w ogóle jakiś sens ma, ze będzie o tym wiedziała. Teraz już niczego nie wiem. Poza tym, ze pora iść, więc westchnąłem tylko i złapałem za klamkę.
-Chociaż jeszcze coś.-przypomniałem sobie i znowu na nią zerknąłem.-Moje odczucie, ze jesteś wspaniała, jest tak samo subiektywne jak twoje, ze nie jesteś, więc nigdy nie zaprzeczaj temu w mojej obecności. Chyba wystarczająco uczciwe.-stwierdziłem.-Spokojnie, to nie powinno być trudne do zrealizowania, szczególnie jeżeli mamy czekać ‘aż mi się odwidzi’. Równie dobrze można było powiedzieć ‘nie wracaj’.-podsumowałem i teraz dopiero zdobyłem się na to, żeby wyjść. Przynajmniej wszystko już było dla mnie jasne.. i bolało jak cholera.
Poszedłem jeszcze po Aidana i poprosiłem, żeby do niej zajrzał. Nie chciałem, żeby była teraz sama, martwiłem się, to jasne. I żałowałem, że sam nie mogę przy niej być, ale przecież sam się o to prosiłem i teraz będę musiał się tego trzymać.

/koniec i przeskok : P

/ dodatkowa łazienka

dupny post, ale zbiera mi się na mdłości. chyba znowu jestem w cionszy ;c

/ od Lemusia /

Nie chciało mi się biegać korytarzami szukając toalety więc udałam się prosto do pokoju. Lepiej skorzystać z własnej nieprawdaż? Na korytarzu spotkałam Gerdę, która oznajmiła mi, że czeka na mnie Mikael. Przyśpieszyłam wiec kroku o mało nie popuszczając i w ciągu dwóch minut byłam już na miejscu. Zamiast 'Cześć kochanie, co słychać?' obdarzyłam krasnala szybkim 'Muszędołazienkiboniewytrzymam' i zniknęłam w najbardziej turkusowej łazience na świecie, dziwnym trafem nawet nasze kosmetyki stojące na półeczkach miały opakowania pod kolor. Za bardzo, Yael, Gerda i ja, lubimy te wszystkie słodko-kwiatowe zapachy, najwyraźniej.
Kiedy załatwiłam już co miałam załatwić wróciłam do Miki rozpromieniona. Wepchałam ją do pokoju nie kłopocząc się zamykaniem drzwi i usadziłam ją i siebie na sofie wśród dwudziestu trzech poduszek. - Czekaj. - Rzuciłam na powrót wstając i poszłam po butelkę wody, na które to mamy już nawet osobną szafkę w tym śmiesznym salono-przedpokojo-przedsionku. Wypiłam duszkiem pół litra i wróciłam do Mikaeli. - Czemuś taka ponura krasnoludku?