Yael

/ przeskok /

Największym plusem nocy polarnej jest... ciemność - to dziwne, że ktoś kto ogólnie ciemności nie znosił nagle ją docenia, nieprawdaż? Ostatnimi czasy polubiłam brak światła, ale siedzieć zamknięta w ciemnej łazience nadal się boję, czuję się tam jak w trumnie i tego już raczej nie wyplenię. Właściwie to nawet mi się nie chce - czasami lubię sobie pohisteryzować. To trochę dewiacyjne ale nic już najwyraźniej nie poradzę na taki stan rzeczy.
Leżałam sobie na łóżku kontemplując nad sensem mem egzystencji w akompaniamencie zajebistej solówki Kirka Hammeta, którą właśnie wykonywałam na elektryku, gdy ktoś zapukał do drzwi komnaty mej i mojej sklonowanej siostry, która pewnie znów moczy dupę na basenie. Zostałam zmuszona do podjęcia najostrzejszych środków! Odłożyłam gitarę i spokojnie, jak na ledwo co ruszonego z łózka rozczochrańca przystało, podeszłam do drzwi i otworzyłam je.
-Cześć. - Powiedziałam do kSzaka i wróciłam na łóżko, poprawiając sweter, który był duży, ale nie na tyle by do końca ukryć me pośladki

Usiadłam na łóżku i wzięłam gitarę na kolana przyglądając się przy tym Shaque'owi.
-To, że Cię wpuściłam nie oznacza, że zmieniłam zdanie. - Wyjaśniłam od razu, nie byłam oschła ani specjalnie oficjalna. Nie chciałam by się na mnie gniewał więc nawet uśmiechnęłam się przepraszająco. Jego zawiedziony wzrok mnie dobijał. Mam sie zmusić i udawać, że coś czuję byle tylko poczuł sie lepiej? To dopiero było okrutne. Do tego nie mogę się przecież teraz na niego rzucić i wyściskać, żeby nie robić mu głupiej nadziei. Po co on sie przede mną tak otworzył te kilka tygodni temu? Szlag mnie trafia na myśl, że straciłam tak fantastycznego przyjaciela przez coś takiego jak głupie zakochanie się.
Jestem jakaś niepoprawna, przecież każda dziewczyna w moim wieku chce być kochana i zakochać sie w jakimś świetnym chłopaku. Pewnie bym się zakochała w Shaqu gdyby nie jedno małe ale: nie mam zamiaru nigdy się zakochać, to wszystko komplikuje. Człowiek zakochany to człowiek ślepy, a gdy w końcu przejrzy na oczy cierpi jak ostatnia ciota. Aż chce się krzyknąć: 'Bo tak kończą frajerzy!'.
Ujęłam gryf w lewą dłoń i zaczęłam brzdękać w struny. -Co słychać? - Powtórzyłam jego pytanie uśmiechając się delikatnie.

/ z pierzyny /

Obudził mnie szum wody i wibracje komórki w miseczce z biżuterią na szafce - Dimitri - spadaj palancie. Ostatnio grubo przesadziłeś i nie chce mi się z Tobą konwersować w żaden sposób. Czemu się tak o to wkurzyłam? Naprawdę rzadko długo się na kogoś gniewam, trzeci dzień to mój rekord (nie liczą mamy na która jestem wkurwiona od 11 roku życia, dobrze, że Yael nie wie czemu). A więc... Czemu mnie tak wkurzył? Bo przeleciał kuzynkę kumpla-podobno-przyjaciela? Justin nie lepszy... Do tego Elisa podobno jest lesbą więc nieźle mu musiała samoocena podskoczyć. Westchnęłam i napisałam niesamowicie lakoniczną wiadomość. Nie miałam siły stukać w klawiaturę. Poczekałam na odpowiedź i odczytawszy ją położyłam się na łóżku jęcząc w poduszce. Miałam w głowie kompletny mętlik. Strasznie mnie rozzłościli swym głupi zachowaniem, teraz ja nie gadam z nimi oni między sobą, Effy nazwała mnie kurwą, i chociaż wcale się nią nie czułam zaczęłam się zastanawiać czy jedna nie ma w tym ziarenka prawdy. Ostatecznie doszłam do wniosku, że to nie ja jestem osobnikiem lekkich obyczajów a Lyytikainen, przecież to on puszcza się ze wszystkim co rozchyli przed nim nogi. Bezduszny idiota, bez skrupułów i sumienia. Ja chociaż teraz się z tym męczę, a on? Olewa wszystko jak zwykle. Chyba właśnie stałam się wrogiem tego typu hedonistycznego trybu życia, któremu przez chwilę hołdowałam razem z finem. Takie 'korzystanie' z życia nie ma sensu. Wystarczył miesiąc by mój świat przewrócił się do góry nogami i wcale mi się to nie podoba. Muszę się wziąć za przywracanie wszystkiego do normalności. A najpierw zacznę od Yael. Odpisałam w końcu na durnego sms'a i ruszyłam pośladki z pościeli kierując swe kroki do łazienki gdzie moczyła się siostrzyczka. Weszłam bez żadnych ceregieli. Ile razy jedna drugą oglądała nago. No i w końcu mamy to samo. Dokładnie to samo. Zamknęłam drzwi, by Vinnie przypadkiem się nie przypałętał i usiadłam na wannie.
-Powiesz mi w końcu o co chodzi? - Spytałam nieco żałośnie, ale akurat w tej chwili nie było mnie stać na nic innego. Moja siostrzyczka miała tajemnicę i nie chciała się ze mną nią podzielić. Ze mną jest inaczej - ja mam pełno tajemni, one są po prostu częścią mnie. Nie potrzebuję nikogo by się wygadać, ale Yael tak. Od zawsze przybiegała do mnie z najmniejszą pierdółką, a ja ją pocieszałam, nigdy ona mnie. Ja nie lubię pocieszania, a ona go potrzebuje. Układ idealny. Pogłaskałam siostrę po policzku i spojrzałam na nią smutno.

Nagłe wyrwanie mnie ze świata wyobraźni spowodowało jedno: prawie utopiłam książkę. Ale od czego jest mój talent, by go teraz nie wykorzystać? Suszenie książek opanowałam do perfekcji. Należało wyciągnąć wodę i przenieść ją z powrotem do wanny, uważając, by nie poniszczyć jednak kartek. Zawsze byłam taka dumna z efektów, ale nie dzisiaj. Po prostu odłożyłam suchą książkę jak najdalej umiałam bez wychodzenia z wanny.
- Nie rozumiem. Przecież nic się nie dzieje. - Oświadczyłam, nie patrząc na nią, a skupiając się na uformowaniu bańki wodnej. Ta pękła gwałtownie pod wpływem dotyku siostry. Wiedziałam, że długo nie wytrzymam przy swoim trwaniu, że przecież nic się nie dzieje. To po prostu było okropnie trudne, bo przed nią nie umiałam mieć tajemnic. Ona przede mną tak, ale nie ja przed nią. To nie było do końca fair, ale tak właśnie było. Też chciałabym jej pomóc, a nie ciągle czekać, aż to ona mi pomoże. - Po prostu mam zły humor. To normalne. - Część mnie chciała, by odpuściła, a inna część wręcz błagała, bym jej wreszcie powiedziała i by spadł mi ten ciężar z serca. Czułam się okropnie. Jakby Yves dała sobie spokój i nie naciskała na mnie pewnie bym w końcu doszła do siebie i poczęła w miarę normalnie funckjować, ale ona musiała począć pytać. Naciskała i naciskała, a moja słaba ochrona przeciwko złym emocjom puściła. Zaczęłam chlipać. Starałam się przestać, ale szło mi koszmarnie. Tylko jeszcze więcej łez wpadało do wanny. - Prze.ee... praszam.

Nie chciałam żeby zaczęła płakać. Zawsze wtedy załamuję ręce i nie wiem co robić. - Yael, kochanie... - Ujęłam jej twarz w dłoni i ucałowałam ją w czoło. - Maleńka. - Przytuliłam jej morą głowę do swych piersi i pogłaskałam ją. - Co się dzieje? - Ponownie ucałowałam ją w głowę maskując tym drżenie głosu. W mej głowie rodziły się przeróżne scenariusze, ale nie miałam sił na ich wizualizowanie. Zdjęłam skarpetki i po prostu weszłam do wanny by móc mocniej ja przytulić. - Powiedz mi. Ktoś Cię skrzywdził? - Oderwałam się od Małej (jak dawno jej tak nie nazywałam). Kiedy tak na nią patrzyłam serce mi się krajało. Próbowałam otrzeć jej łzy, ale przecież i tak była mokra. Więc po porostu zostawiłam dłonie na jej policzkach i delikatnie je pieściłam.

Głęboki wdech, a potem wydech. Myśleć o czymś przyjemnym, a płacz sam odejdzie. Po prostu nie można w takim momencie jeszcze bardziej uświadamiać sobie jak się jest bardzo beznadziejnym. Ale to czasem tak trudne, że aż zbyt trudne. No nie potrafiłam się uspokoić. Naprawdę usilnie starałam się, ale moim ciałem wciąż wstrząsało łkanie.
- Wi... Will - wydukałam, przytulając się do niej. Zupełnie nie zwracałam uwagi na to, że moczy sobie piżamę. Że nie powinnyśmy razem siedzieć w wannie, bo to zwyczajnie dziwnie wygląda, ale to mi strasznie pomagało. No już. Szybko i będzie po bólu. Na chwilę się od niej odsunęłam, prostując się. Otworzyłam usta, tracąc całą odwagę, wraz z nabieraniem powietrza:
- Przespałamasięzwillem. - Nie mogłam powiedzieć tego inaczej niż na jednym wdechu. To było zbyt przytłaczające. Przytuliłam się do niej. Już sama nie wiedziałam czy płacze czy to ta woda wokół nas. Nie, jednak płakałam. - Ja... nie wiedziałam... co robię. - Nie podnosiłam głowy, przytulona do niej. Nie chciałam widzieć tego rozczarowania w jej oczach. Przecież to wszystko miało wyglądać zupełnie inaczej, a teraz. Teraz już nie było niczego co mogłoby jakoś wyglądać. Miałam dorosnąć i wziąć się w garść? Kiedy ja nie potrafiłam. Starałam się tego dokonać przez te parę dni, ale nie potrafiłam. To mnie zwyczajnie przerastało. Yvy będzie zła.

CO?! Moja Yael wykorzystana przez Willa? jak to się mogło stać? Moja biedna Yael! Przytuliłam ją mocno o przy pomocy talentu podgrzałam nieco wodę, bo wydawała mi się za zimna jak na takie posiedzenia.
-Nie rozumiem. - Jęknęłam kołysząc się delikatnie z Yael w ramionach. - Nie rozumiem... - Powtórzyłam ciągle nie mogąc dokończyć, ale to chyba nie było potrzebne bo Yael wiedziała o co mi chodzi. Jak to Will? Co z Mattem? Co z Tobą Yael? Moje maleństwo jest takie kruche i wrażliwe, a jakiś palant śmiał je skrzywdzić- Chcesz mi opowiedzieć? - Ucałowałam ja w czoło i odkręciłam wodę żeby poczuła się swobodniej. Ja co prawda czułam się okropnie ale przynajmniej ogrzewałam sobie plecy żeby czuć się bardziej komfortowo w tym nieprzyjemnym dla mnie środowisku.

Zupełnie nie dawała mi się uspokoić, a wręcz napędzała tą machinę płaczu, którą zbudowałam sobie na prędce. Jak na tak lichą konstrukcje za nic nie chciała pracy przerywać. Także dalej sobie płakałam, przytulona do Yves. Była najlepszą pocieszycielką, ale jeśli chodzi o tę sprawę to po prostu chciałam zapomnieć, a wszyscy wokół zmuszali mnie, może sami nie zdając sobie z tego sprawy, bym wciąż i wciąż do tego wracała.
- Wtedy u bliźniaczek... - Nie mogłam na nią patrzeć, więc gapiłam się na własne dłonie, które już dawno powinny się zmarszczyć od takiej ilości wody, ale mi tak się nigdy nie działo. Jednak uporczywe wpatrywanie się w wodę pomagało, bo przynajmniej mogłam już mówić w miarę normalnie. Gorzej, że wracały te wszystkie obrazy. - Wypiłam za dużo, a on był miły i... proszę nie każ mi tego sobie opowiadać. - To było jedno z tych wydarzeń w moim życiu, które miały być wielkie, a takie nie były. Miały być do wspominania, ale takie nie będą. Mogłam za to dziękować tylko sobie i swojej naiwności. Jaka ja byłam głupia. I znów mnie wziął okropny atak płaczu.

- Dobrze. Już nic nie mów. - Przytuliłam ją mocno i zakręcając kurek z wodą głaskałam ją po plecach. Wtuliłam się twarzą jej szyję i mocno ją uściskałam po czym wyszeptałam je do ucha: - Mam się nim zająć? hm? z wypalonymi kudłami już nie będzie taki ładny. hm? - Trąciłam ją nosem w policzek uśmiechając się pocieszająco i pogłaskałam moją Mała po główce. - Chodź. Nie można się tyle mazać. - Pocałowałam Yael w policzek i pomogłam jej wyjść z wanny. Ledwo nasze stopy dotknęły puszystego dywanu łazienkowego już byłyśmy suche - wielki plus naszych talentów, praktycznie nie potrzebujemy ręczników. - Wszystko będzie dobrze. Świat jest paskudny ale zawsze masz mnie. Pamiętaj. - ponownie ucałowałam siostrzyczkę i zaprowadziłam Małą do łóżka, w którym ułożyłyśmy się wygodnie wtulając się w siebie i cicho nucąc 'Let it be' ululałam ją do snu.

- A mogłabyś? - zapytałam dalej z święcącymi się od płaczu oczami. Wielka nadzieja się we mnie rodziła. William już nie taki piękny i cudowny. Samą siebie przestraszyłam przez te myśli. Jak mogłam chcieć kogokolwiek obwiniać za to co ja zrobiłam? Przecież do niczego mnie nie zmuszał, po prostu wykorzystał kilka moich cech charakteru. Do niczego nie zmuszał. Już nie płakałam. Mogłabym to robić godzinami, ale teraz zabroniłam organizmowi i ten mnie posłuchał. Przynajmniej jedno miało mi wyjść na dobre: poczynałam coraz lepiej sobie radzić ze swymi zdolnościami. Miałam być z siebie dumna?
- Nie zamierzam i nic nie rób, dobrze? Przejdzie mi. - Kiedyś. Wyszłam z wanny. Nie miałam pojęcia czy to ja sprawiłam, że zaraz byłyśmy suche czy jednak ona. Ważne, że efekt był taki, że mogłam się od razu ubrać i dać zaprowadzić siostrze do łóżka. Gdybym nie miała jej pewnie dawno temu bym ze sobą skończyła. Należałam do tej grupy ludzi, która bez pomocy innych nie poradziłaby sobie z brutalnością dnia codziennego. Świat powoli staczał się. Theo by miał dużo do powiedzenia w tej sprawie, ale nie wiem czy rozmowa z nim poprawiłaby mój aktualny stan. Raczej znów dopadłaby mnie wielka depresja i niechęć do życia. Chociaż... czy mogło być gorzej niż w obecnej chwili?
- Wiem - wymamrotałam. Przez zmęczenie spowodowane płakaniem, a może i też zbyt dużym używaniem swoich zdolności zasnęłam bardzo szybko, wsłuchana w Let it be.

Idąc korytarzem cholera wie dokąd zacząłem żałować, że nie mogłem dalej żyć sobie w błogiej nieświadomości co do prawdy o mojej wydawałoby się ukochanej, grzecznej kuzynce. Tak, chyba wolałbym trwać sobie w tym kretyńskim poczuciu, że moja kochana Elisa jest naprawdę ucieleśnieniem dobroci i pruderii, skoro i tak nie miałem nic do stracenia; w oczach wszystkich dookoła i tak zapewne już od dawna wychodziłem na kompletnego pojeba z tego powodu. Ellie wybrała sobie zajebisty moment, żeby oznajmić mi, jak niewiele warta jest naprawdę. Jakbym rzeczywiście potrzebował kogoś, kto do reszty mnie dobije. Ile osób na mojej liście dotychczasowych przyjaciół będę miał jeszcze skreślić w najbliższym czasie? Co to było, kurwa? Wielki miesiąc odwracania się ode mnie? Przez pierwsze dni po odkryciu prawdy o mojej kuzynce zupełnie nie mogłem się ogarnąć; cały czas przychodziły mi do głowy najróżniejsze sytuacje, w których robiłem z siebie jakiegoś pojebanego kretyna, broniąc zaciekle honoru i reputacji mojej ukochanej kuzynki, oskarżając innych o kłamstwa, wyśpiewując jakieś pierdolone pieśni pochwalne na jej cześć i skacząc dookoła niej przy każdej sposobności, gdzie niby mogło coś jej się stać. Kurwa, kurwa, kurwa. Nawet nie wiedziałem, jak to wszystko podsumować. Musiałem koniecznie opuścić moje i Willa zawalone lokum, bo inaczej chyba zupełnie by mi odjebało, tak więc kilka dni po osiągnięciu dna pod względem nastroju postanowiłem powrócić do żywych, tym samym skupiając się na wszystkich drobnych przyjemnościach - często nielegalnych - które na ogół praktykowałem. Dzisiaj jednak znów naszedł mnie refleksyjny, nieco przygnębiony nastrój. Być może dlatego, że miałem kaca. Wlokłem się bez większego celu skrzydłem wschodnim, w myślach wyżywając się na wszystkich którzy ostatnio mnie wkurwiali, kiedy nagle przyszedł mi do głowy pomysł odwiedzenia Yves. Na chuj to robiłem, skoro też była na mnie zła i z całą pewnością nie mogła poprawić mi humoru? Sam nie wiedziałem, ale musiałem po prostu się na kimś skupić. Albo po prostu chciałem się dobić. Whatever. A że padło na Ainsworth, to chyba po prostu kwestia przypadku. Stanąłem przed drzwiami pokoju bliźniaczek i oparłszy się nonszalancko o framugę, zapukałem kulturalnie do drzwi. W sumie miałem taką potrzebę wyładowania agresji, że musiałem opanować impulsywną chęć przyjebania w nie z całej siły. Powinna to docenić. Gdyby tylko interesowało ją coś więcej, niż typowo damskie obrażanie się o nic.

/ po przeskoku /

Kiedy wstałam, a stało się to oczywiście około dziesiątej, Yael już dawno nie było w pokoju, a Vincent własnie szykował się do wyjścia na ćwiczenia. Niesamowicie zaspana, potykając się o spodnie od piżamy, minęłam braciszka w drzwiach łazienkowych i wymruczawszy coś a'la 'dozobaczeniaskarbie' zamknęłam się w kafelkowym lochu. Takie stwierdzenie to oczywiście gruba przesada, ale jakoś nigdy specjalnie nie lubiłam tego pomieszczenia ze względu na panujący tu chłód i wilgoć, a także na miliony kosmetycznych pierdółek, które naznosiła tu Yael. Usiadłszy na brzeg wanny zsunęłam z nóg spodnie i zostając w samej koszulce i majtkach zabrałam się za powolne poranne ablucje. Sprawdziwszy, ze na prawej łydce wyrosło mi pięć włosków i wyrwawszy je pęsetą (bo po co do pięciu włosków depilator?) nasmarowałam się kremem i czekając aż wsiąknie oglądałam w lustrze me niesforne pukle, które przez noc raczyły ukształtować się na kształt nieogarniętego afro. Kontemplując swój wizerunek w tafli zwierciadła skupiałam się na nuceniu pod nosem 'Proud Mary' CCR' by nie zaprzątać sobie głowy całym tym gównem, które ostatnio się na mnie zwaliło i nadal leci nieprzerwanym strumieniem na moja biedną łepetynkę. Świat się pierdoli, a ja na razie nie mam sił na naprawianie go więc chyba lepiej zrelaksować się niż histeryzować i użalać sie nad swym losem, nieprawdaż?
Westchnęłam słysząc pukanie do drzwi, uznawszy, że to Vinnie czegoś zapomniał i boi się wejść sądząc, że mogę biegać nago po pokoju wyszłam z łazienki i otworzyłam wrota do mej komnaty wzrok kierując tam gdzie sądziłam, że zobaczę twarz braciszka. Jakież było moje zdziwienie gdy w owym miejscu zastałam pięknie umięśnioną klatkę piersiową odzianą w obcisła koszulę. Uniosłam wzrok do góry nie rozumiejąc czemu serce ma ochotę wyskoczyć mi zza żeber tudzież urządza sobie razem z żołądkiem całkiem porządne pogo. Zanim dotarłam do jego oczu spuściłam wzrok rejestrując absolutny brak spodni na absolutnie gołych nogach odzianych jedynie w niezbyt skąpe majtki, ale jednak tylko majtki. Niezdarnie próbując ściągnąć w dół kusy podkoszulek w końcu spojrzałam mu w oczy.

Właściwie nie wiem, czego się spodziewałem. Ani o czym chciałem z nią porozmawiać. Jak to ja, zorientowałem się, że nie mam najmniejszego pojęcia co tutaj robię dopiero po fakcie, czyli po zapukaniu do drzwi. Trudno. Jebać. Nie musiałem jednak długo się martwić; bezcelowość mojego zachowania natychmiast wynagrodził mi z dużą nawiązką fakt, iż panna Ainsworth ukazała się w drzwiach wyłącznie w podkoszulce i majtkach. Cholera, zdążyłem już zapomnieć, co to za widok. Nie mogąc opanować się od drobnej bezczelności - wszak Yves nie musiałem mydlić oczu swoją postawą bezinteresownego, grzecznego, ułożonego dżentelmena - otaksowałem powolnym, dokładnym wzrokiem całą jej sylwetkę od dołu do góry, w dalszym ciągu opierając się o futrynę. No co? I tak była na mnie obrażona, więc już bardziej wkurwić jej nie mogłem. Na końcu języka miałem uwagę, że wita mnie całkiem nieźle, choć osobiście zredukowałbym jeszcze ilość jej ubrań, jednakże w porę przypomniałem sobie, że jesteśmy pokłóceni. Kurwa mać. Otworzyła mi w takim stroju specjalnie żebym żałował, że ze sobą już nie rozmawiamy czy jak? W końcu podniosłem wzrok i spojrzałem jej w oczy, uśmiechając się szelmowsko. Nie, najwidoczniej zupełnie nie spodziewała się, że to mnie tutaj zobaczy. Zaraz. Skoro ze mną nie rozmawiała i nie oczekiwała mnie, to komu innemu chciała otwierać będąc na wpół nago? Czyżby znalazła sobie jakiś substytut i widywała się teraz z kimś innym? Nie wiedzieć czemu, ta myśl trochę mnie wkurwiła.
- Ainsworth - rzekłem jakże inteligentnie, zastanawiając się, po chuj właściwie tu przyszedłem. Kurwa, dlaczego ona musiała być taka pociągająca? Gdyby wyglądała gorzej, na pewno łatwiej byłoby mi mieć wyjebane. Mój uśmiech znacznie się poszerzył, gdy zobaczyłem jej niezdarne próby zakrycia się. - Nie krępuj się. Przecież nie musisz zakrywać się przede mną - stwierdziłem ze znudzeniem. Doprawdy, zupełnie jakbym nigdy nie widział jej nago. Parsknąłem śmiechem. - No chyba, że tak jak wszyscy ostatnio zapadłaś na jakąś dziwną odmianę amnezji i zapomniałaś o tym wszystkim, co razem robiliśmy? - zapytałem. Tak, z całą pewnością taki był cel mojego przyjścia tutaj. Wypominać jej, że już się nie pieprzymy.

Uśmiechnęłam się pod nosem słysząc jego kąśliwą uwagę. Czyżby uznał, że bardziej wkurzyć się nie mogę? Ależ mogę ponieważ mój gniew już dawno się ulotnił i mam sporo miejsca na nowy. - Oh, zatęskniłeś za angielką w łóżku? Wybacz ale moja kurewska mość nie ma czasu na Twe szczeniackie jestestwo. - Chyba jednak myliłam się co do ulotności mojego gniewu, a biorąc pod uwagę to, że klamka, którą trzymałam w ręku rozgrzała się do czerwoności, to zapewne bardzo się przeliczyłam i nadal byłam niezmiernie wkurzona na tego imbecyla u mojego progu. - Przyszedłeś po coś konkretnego czy tylko w ramach rozrywki zapobiegającej porannej nudzie postanowiłeś mnie odwiedzić i pownerwiać? - Westchnęłam marszcząc brwi i mordując Lyytikainena wzrokiem gdy po raz kolejny uśmiechnął się chamsko zerkając na mój biust. Wywróciłam oczami widząc satysfakcję bijącą z jego oblicza i z premedytacją nie poprawiła zsuwającego się ramiączka koszulki, by poczuł się chociaż trochę zdezorientowany przez moje wdzięki. Wiem, że zdążył się już na mnie napatrzeć, a także na inne, w większości zapewne o wiele atrakcyjniejsze dla niego kobiety, a nie dziewczyny, którą niestety, póki co jestem, i możliwe, że prawie wcale na niego nie działam, ale jeśli istnieje chociaż mała mżzliwość zdezorientowania go i namieszania m w głowie to chętnie skorzystam z każdej metody.

Nie mogłem nie uśmiechnąć się po raz kolejny gdy usłyszałem jej uwagi, sarkazm i przekleństwa, wypowiedziane tym uroczym głosem z seksownym akcentem. Już prawie zapomniałem, że miała ten swój temperament i jak już się wkurwiła, to nie widziała potrzeby używania żadnych zbędnych subtelności. Niestety, jej nieuprzejmość tylko jeszcze bardziej mnie rozbawiła. Udałem przez chwilę, że sie zastanawiam, mierzwiąc dłonią ciemne włosy.
- Hm, generalnie za Angielką raczej nie, bo ostatnio chyba jakaś gdzieś tam się przewinęła, ale sprecyzowałbym, że w moim łóżku brakowało mi konkretniej ciebie - Jakkolwiek chamsko i impertynencko to nie zabrzmiało, z moich ust to był komplement. Tak jakby właśnie w najbardziej bezczelny sposób z możliwych przyznałem jakoś pokrętnie, że za nią tęskniłem, nie? Robię w chuj postępów. Jestem zajebisty. - A podsumowując moje wszystkie wypowiedzi chyba muszę stwierdzić, że wpasowuję się w tę drugą opcję - dodałem. Taka prawda. Jeśli swoim kusym odzieniem chciała wywrzeć na mnie wrażenie, to owszem, udało jej się to naprawę świetnie. Kurwa, doskonale musiała zdawać sobie sprawę z własnej atrakcyjności i z tego, jak na mnie działała. Szczerze powiedziawszy nie miałem pojęcia, czy jakakolwiek inna dziewczyna tak bardzo mnie kiedykolwiek pociągała. Chociaż kto wie, może na to wrażenie składała się nie tylko sama jej fizyczność, ale także wspomnienia naszych upojnych spotkań o każdej porze dnia i nocy, które automatycznie nachodziły mnie, gdy widziałem ją na wpół nago? Cóż, cholera wie. Fakt faktem, że trochę mnie rozpraszała.
- No, i przy okazji stwierdziłem, że może łaskawie raczysz mi wyjaśnić, dlaczego tak nagle postanowiłaś zerwać ze mną kontakty. Siostrzyczka powiedziała ci, że nie jestem odpowiednim towarzystwem dla młodej damy? A może postanowiłaś po prostu stanąć po stronie swojej wielkiej miłości, to jest ciotowatego Reida? - zakpiłem, mierząc ją uważnym spojrzeniem. Cholernie interesowały mnie motywy jej postępowania. No bo co ja niby takiego jej zrobiłem?

Po cholerę otwierałam te głupie drzwi? Co mnie podkusiło? Przecież gdyby to był Vinnie na pewno sam by sobie otworzył. Westchnęłam słuchając jego wywodu i założyłam włosy za ucho cofając się do wnętrza pokoju, by nie stać już jak kolek w progu. Nie zaprosiłam Dimitriego do środka wiedząc, że to osoba, która nie potrzebuje imiennej czy tez jakiejkolwiek inwitacji. Oparłam się o ramę łóżka czekając aż skończy i zbierając myśli.
- Nie stoję po niczyjej stronie. - mruknęłam wywracając oczami. - A unikam Cię, tak jak mnóstwa innych osób, bo jestem niezwykle rozsierdzona kilkoma sprawami i muszę ochłonąć by przypadkiem nie zacząć na kogoś wrzeszczeć tak jak robię to teraz! - Od mruknięcia do podniesienia głosu droga niezwykle krótka, lecz pełna zająknięć, wahań i drżącego, nieco zbyt wysokiego, tonu, dokładnie dwadzieścia dziewięć słów. O dziwo, moje zdenerwowanie wyrażał jedynie mój głos i delikatne drżenie ust i dłoni - udało mi się uspokoić resztę ciała, które miało ochotę wziąć gitarę elektryczną leżącą koło łózka i rozwalić ja o ścianę. nie patrzyłam na Lyytikainena bo nerwy prawdopodobnie by mi puściły i oberwałoby mu się za wszystko i wszystkich. Za swoją głupotę, za głupotę Justina, a także za głupotę Effy i Elisy (o ironio! dwie głupie siksy mają tak samo na imię!) oraz za chujostwo Willa i pewnie jeszcze mnóstwo innych dręczących mnie i kujących mą duszę wspomnień, których nigdy nie dałam rady odreagować. To co się ostatnio wydarzyło stało się katalizatorem do uwolnienia z otchłani mego umysłu wszystkiego co od dawna mnie dręczy i sprawiło, że stałam się jeszcze większym kłębkiem poszarpanych nerwów ukrywającym sie pod jeszcze większą skorupą cynizmu, sarkazmu, ironii i mamwyjebaństwa*.

*inspirowane wspaniałą postacią Emilii, Saturnem, z wyrazami szacunku i dedykacją