Kanapa przy oknie

/ Z różowego pyłu /

Od rana miałem wyśmienity humor, co prawda poraniłem sobie ręce i miałem na nich mnóstwo idiotycznie wyglądających plastrów, ale przecież nie będę leciał z płaczem do jakiegoś uzdrowiciela. No i wyjdę przed KIMŚ na takiego co się nie przejmuje jakimiś głupimi zadrapaniami, których doznał podczas kradzież zajebistych fioletowych róż ze szklarni. Najwyraźniej Venus się nimi bawiła, a że nie przypilnowała to już nie moja wina, prawda?
Czaiłem się chwilę czekając aż banda dzieciaków zostawi w spokoju Anę i zakradłem się po cichu - miałem ułatwione zadanie bo jej twarz była skierował=na w stronę okna, więc usiadłem za nią i chwilę pokontemplowałem nad jej urodą. Ta dziewczyna nawet w za dużej koszulce wygląda przecudownie. Chyba nawet wolę gdy się zakrywa tymi niby niezbyt atrakcyjnymi ubraniami jak zwykłe jeansy i t-shirty. Wolę kiedy sie zakrywa, o wtedy moja wyobraźnia ma większe pole do działania. Pochylając się nad jej ramieniem powiedziałem cicho:
- Witam. - i wystawiłem dłoń z nienaturalnie fioletowymi różami przed jej nos. Chyba miała zamknięte oczy bo na początku nawet nie zareagowała.

Otworzyłam oczy i pierwsze co zobaczyłam to róże. Fioletowe. Przysłaniały mi cały świat. Sekundę później otrzeźwiałam na tyle, by zdać sobie sprawę z tego, że ktoś siedzi obok i nawet znam tego ktosia.
- Witam - odparłam, starając się nie okazać zaskoczenia. Mnie się nie zaskakiwało i tyle. Wzięłam kwiaty. Oczywiście musiałam się zarumienić. Były fioletowe, co mówiło jedno: robota zielnych, a oni nie znosili, gdy ktoś ścinał kwiaty, więc można było tylko kraść im kwiatki. Zresztą te plasterki na dłoniach Maksa. - To bardzo miłe i ... - przełknęłam ślinę. Dam radę powiedzieć tak proste słowo: dziękuje. Ludzie bez przerwy sobie dziękują, praktycznie bez przyczyny. To dalej Perrault. Nie bądź taka drętwa. Ręce sobie poranił. - Dziękuje. - Obdarzyłam go uśmiechem, przesuwając się tak, by móc na niego patrzeć. Był o wiele ciekawszy obiektem od dopiero pojawiającego się słońca na horyzoncie. No i powiedzmy sobie szczerze: przystojniejszym.
- Bawimy się w walentynki? - zapytałam, starając się, powrócić do normalnego tonu. Jakbym wiedziała... to... pewnie nic bym nie zrobiła. A on się tak postarał. Fioletowe róże. Bardzo ładne. Może robota samej Venus? Jak je zobaczy to nas zabije. Albo tylko mnie. Przecież bym go nie wydała. Odłożyłam róże obok. Były takie ładne. Natychmiast powinnam je wstawić do wazonu, by żyły jak najdłużej.

Warto było nadziać się na sekator i jakieś widły czy też grabie chowając się przed jednym z zielonych i czatując przez kwadrans zanim wyszedł by móc spokojnie ukraść te róże, które wywołały na twarzy Any zakłopotanie i rumieniec. Zupełnie inaczej zareagowała na mój prezent niż na podarunki od tamtych chłopców. Wcześniej to oni się rumienili, a ona stała wśród nich czekając na wyrazy ich uwielbienia. Teraz zachowuje się jak mała dziewczynka. Uwielbiam to. I czerpię dziką satysfakcję wiedząc, że ona sama teraz sobie wyrzuca to, że zachowuje się jak mała dziewczynka właśnie. Pogładziłem wierzchem dłoni po jej rumieńcu i uśmiechnąłem się widząc, że znów spuszcza wzrok, wiec postanowiłem jeszcze trochę jej podokuczać. Nie zwracajmy uwagę na fakt, że sam prawdopodobnie będę się przez tą krótką chwile męczył mocniej od niej. Pogładziłem ją ponownie po policzku, tym razem samymi opuszkami palców - zjechałem nimi aż do jej brody i delikatnie nakierowałem jej twarz w moją stronę przybliżając się niebezpiecznie blisko jej ust. Dalej wodziłem dłonią po jej policzku uśmiechając się przy tym kącikiem ust, gdy tylko zauważyłem, ze znów się rumieni. Mój kciuk zjechał nieco niżej i delikatnie 'omsknął się' na jej dolną wargę. Przecudne, malinowe usta rozchyliły się na ułamek sekundy i przez tą chwilę mogłem tryumfować, że ona jednak nie może mi się oprzeć i tylko się ze mną droczy, tudzież próbuje sobie coś udowodnić. I jedno i drugie jest niesamowicie, kurwa, nie wierzę, ze użyję tego słowa.... UROCZE. Westchnąłem cicho nadal utrzymując niezwykle bliski dystans i prawie szeptem powiedziałem uśmiechając się szelmowsko.
- Możemy pobawić się w Walentynki Księżniczko. - Nie mam zamiaru nazywać jej inaczej. Jest moją Księżniczką. No i uwielbiam gdy się na mnie wkurza, gdy słyszy to słowo padające z moich ust. Wtedy, gdy się denerwuje, jej oczy błyszczą dziko. Błyszczą tez, gdy się śmieje - zamieniają się w radosne ogniki. Tylko jednego błysku w jej oku nie lubię - gdy szklą jej się oczy i jest smutna. W takim momencie mam ochotę przebrać się za błazna, zaśpiewać jej jakąś radosna piosenkę, przekupić małego Ainswortha by coś dla niej wyczarował - cokolwiek byleby choć na sekundę się uśmiechnęła. Ale dziś nie muszę się o to martwić bo w jej oczach ciężko mi odnaleźć choćby cień smutku czy niezadowolenia.
O. Znów się zarumieniła.

Uczucie zakłopotania doprawdy niezbyt często mi towarzyszyło. Zarazem miłe, ale też nieprzyjemne, bo inni zaraz zauważają, twoją nagłą utratę pewności siebie. A jakby nawet nie zauważyli to od czego są wielkie rumieńce? Otóż od tego, by niczym neon zamontowany specjalnie z tej okazji na mych policzkach informować cały świat, czyli w tym momencie Maksa, że nagle znalazłam się w sytuacji, gdy nie wiem co robić. Jego musiało to niezmiernie bawić. A to co zrobił potem! Oczywiście wykorzystujmy moje słabości ile wlezie!
Gdy... pieścił?... mój policzek nie byłam w stanie się ruszyć. Potrafiłam jedynie patrzeć w jego oczy, lekko zagubiona w reakcjach mojego ciała na jego dotyk. W oczach Maksymiliana dostrzegłam więcej niż bym chciała zobaczyć. Może inaczej, dostrzegałam więcej niż sobie wmówiłam, że nie chce widzieć. Ciało jedno rozum drugie. Byłam uparta, ale też posiadałam niezwykle słabą siłę woli w momencie wystawienia na największą pokusę. Był tak blisko mnie. Wystarczyło...
Odsunęłam się od niego. Prawie na tym ucierpiały róże. Księżniczka bardzo szybko mnie otrzeźwiła. A on wciąż się gapił. Złość przeze mnie przemawiała. Niestabilność i zmienność mych emocji czasem zadziwiała mnie samą.
- Jesteś okropny. Dałbyś spokój tej księżniczce - stwierdziłam. Miałam lekkie problemy ze skupieniem uwagi na tym na czym powinnam. Głupie święto.
A właśnie, że fajne.
- Masz jakieś propozycje? - Nie powinnam pytać. Powinnam podziękować jeszcze raz za kwiaty i fatygę i sobie pójść. Rozum i duma kazały. - Bo jak nie idę do siebie. Róże potrzebują wody.

Jeszcze dwie sekundy i gotów byłbym ją pocałować, a przecież jakaś głupia kanapa to niezbyt romantyczne miejsce na pierwszy pocałunek (i pierwszą przegraną Any), prawda? Wkurzyła się, za Księżniczkę - zmarszczyła brwi i udając, że wcale nie byłem przed chwilą świadkiem chwili jej przepięknej słabości, odsunęła ode mnie i rzuciła od niechcenia kilka słów. Mogłem wtedy swobodnie przyglądać się jej obojczykom ukazującym się spod koszulki. Miałem wielką ochotę by uch dotknąć, pocałować, pogłaskać... cokolwiek. Chciałem pieścić i całować jej szyję, powieki, policzki... usta. Chciałem, by drżała pod moim dotykiem, by nie potrafiła wydusić z siebie słowa, by rumieniła się, uciekała wzrokiem. Byłem wściekły, gdy zaczęła udawać, że przed chwilą nie wydarzyło się nic specjalnego, ale jednocześnie rozbawiony ową grą, bo wiedziałem jak było naprawdę.
- Zaniesiemy to do twojego pokoju i zabieram Cie stąd. - Oświadczyłem ujmując jej dłoń i wstając. Zabrałem większość prezentów i delikatnie pociągnąłem jej rękę skinieniem głowy nakazując by wstała, ale bym nie wyszedł na kompletnego chama i buraka ucałowałem opuszki je palców gdy już wykonała moje nieme polecenie.
- Uważaj. - Jęknąłem gdy wzięła bukiet róż ode mnie. - Nie jestem pewien czy usunąłem wszystkie kolce. - Uśmiechnąłem się mocniej ściskając jej dłoń i prowadzą do jej komnaty.

/ Pokój Anabelle czy GDZIEŚ? /

/ z otchłani /

A potem postawili stopy na moście i Richard zaczął rozumieć ciemność; ciemność jako coś prawdziwego i namacalnego. Czuł, jak dotyka jego skóry, wędruje, porusza się, bada, prześlizguje się przez jego umysł. Napłynęła mu do płuc, w głąb oczu, do ust...[..] Ciemność. Całkowita i nieprzenikniona*.

Zagryzłam wargę, wyobrażając sobie tą scenę. Jak przestraszona dziewczyna wprowadza Richarda na most, bo takie jest jej zadanie. Czytałam tą książkę już ta wiele razy i wiedziałam jak to się dla dziewczyny skończy, lecz za każdym razem byłam z niej tak samo dumna. Ona tak się bała tego mostu. Tej ciemności. Nocy. Zawsze za mocno się wczuwałam w czytany tekst. Gdyby nie to, że pierwsze z promieni słonecznych tej wiosny docierały do kawałka mej twarzy i boku już bym czuła to samo uporczywe zimno co oni i strach. Strach, lęk i obawy towarzyszyły mi stanowczo zbyt często. Może dlatego tak bardzo kochałam powieść o niezbyt pewnym siebie Richardzie, który został rzucony do innego świata, by stać się na koniec bohaterem?
Ujrzał płonącą postać, lecącą ku nim w mroku. Jej skrzydła i włosy stały w ogniu.
Ogień.
Yves. Teraz zawsze mi się przypominała, gdy było gdzieś o tym żywiole.
Ostatnio zachowywała się bardzo dziwnie. Chociaż, może nie tyle dziwnie, a humorzasto? Zmienność jej nastrojów mogła niejednego skołować. Zupełnie nie rozumiałam czemu nagle tak jest. Może powinna wyjechać jednak wtedy? I tutaj muszę powiedzieć, że czułam się źle z tym, że jednak została, a mnie to cieszyło skoro ona się męczyła tu. Może w innym klimacie byłoby jej lepiej? Zamknęłam książkę. Już wybudziłam się ze sceny i nie chciałam wracać. Anestezja odchodziła już tak wiele razy, że mogłam sobie raz odpuścić jej kolejne odejście.
- Uśmiech, Yves - rzucił jakiś chłopak. Zupełnie go nie znałam. Jednak uśmiechnęłam się niepewnie. Powinnam to zrobić? Ale... to przecież było mówione z taką radością w głosie! Zdecydowanie powinnam. Chłopak już nic nie powiedział, bo widocznie się spieszył gdzieś. Trudno. Nawet nie zdążyłam mu powiedzieć, że się pomylił. Włożenie tej sukienki mogło być sporym błędem, ale dobrze się w niej czułam. Nadeszła wiosna, więc mogłam to uczcić w taki sposób. Zwykła sprawa.

*Kto czytał to wie. Kto nie czytał to powinien nadrobić to prędko.

Wiecie co? Moje życie jest jednak zajebiste. Może nie powinienem się tak bardzo chwalić, bo jeszcze zapeszę, ale co ja się będę przejmował jakimiś zabobonami. Nie licząc zupełnie nic nie znaczących potknięć (umm, dwa prawie że śmiertelne wypadki) moje życie było idealne i jak tylko sobie to uświadamiałem to nie dało się mi popsuć humoru. Ni chuja! Tak więc zadowolony postanowiłem udać się na obchód po rezydencji. W pierwszej chwili miałem iść sobie popływać na basenie, ale ktoś mi powiedział, że Yael go okupuje (ile w ty, było prawdy to nie wiem, ale wolałem nie ryzykować). Ostatnio Yves non stop miała oko na swoją siostrzyczkę i nie dopuszczała mnie nawet na krok do niej. A uwierzcie, lepiej nie zadzierać z rozstrojoną emocjonalnie dziewczyną mają taką moc. Nie jestem takim masochista jak Justin, by znosić poparzenia. Yves to miała charakterek, nie powiem. O wiele bardziej wolałem Yael. Ale o wilku mowa! Idąc sobie korytarzem, zupełnie bezcelowo, trafiłem na jedną z bliźniaczek. Jako, że myślałem, że Yael siedzi zanurzona w wodzi, nie miałem wątpliwości z kim mam do czynienia.
- Och, Yves, mam nadzieję, że nie przywalisz mi na samym wejściu i nie wyzwiesz od chujów, zanim nie wdamy się w jakąś ciekawą rozmowę - rzuciłem siadając przy niej na kanapie i uśmiechając półgębkiem. Czekaj, czy aby na pewno Yves? A może mi się bardziej poszczęściło?

To nie tak, że zamierzałam do końca swego życia unikać Williama, zwyczajnie miałam nadzieję, że uda mi się więcej go nie spotkać, widzieć, rozmawiać z nim. Niestety Los jak zwykle ułożył inny plan, a w tym planie ja i Will wpadaliśmy na siebie. I ten moment nadszedł. Uniosłam wzrok znad książki, którą zdążyłam ponownie otworzyć, ale nawet nie zdążyłam odnaleźć odpowiedniej strony i spojrzałam na chłopaka. Jego zadowolony uśmieszek sprawiał, że znów sobie wszystko przypominałam.
- Nie... - przełknęłam ślinę. - Nie jestem Yves i - urwałam. To tylko Will. Nic ci nie zrobi. - I powinieneś sobie pójść - wyrzuciłam najpewniejszym tonem na jaki mnie było stać w tym momencie. Rozczuliłam się nad sobą. Nawet nie potrafiłam go spławić. Nagłe całkowite braki pewności siebie były mi bliskie i właśnie jeden taki brak pewności przybył do mnie w gościnne. Co ważniejsze bardzo lubił ze mną bywać i nie planował szybko odejść.
Naprawdę liczyłam, że Wiliam posłucha i sobie pójdzie. Był ściśle związany z niewygodnymi wspomnieniami oraz utratą złudzeń co do pewnych rzeczy. Chciałam to zapomnieć wszystko, ale póki on będzie przypominał o swym istnieniu to nie będzie możliwe. Niestety. Lecz nawet ja w swej naiwności czułam, że nie ma co liczyć, że on sobie pójdzie. On jakby kochał takie sytuacje. Ale go mało znałam, mogłam się mylić.

Och, Will, ty nieogarnięty chłopie. No oczywiście, że to była Yael, jak w ogóle mogłeś się pomylić? To takie złe. Później sam sobie wymierzysz karę. Oj, będzie bolało, będzie. Ale teraz spójrz tylko na Yael i uwierz własnym oczom! Popatrz co ma na sobie, czy to o czymś nie świadczy? No jasne, że świadczy. Oczywiście każdy znał moje narcystyczne zapędy, ale od razy jak uświadomiłem sobie zmianę w sposobie ubierania Yael, pomyślałem, że to sprawka tego, że nie jest już dziewicą. A kto sprawił, że nie była dziewicą? No ja. Wszystko w jak najbardziej pozytywnym świetle. Mała nimfa wyglądała aktualnie pięknie jak nigdy.
- Co za wtopa - zaśmiałem się sam z siebie, choć jak widzę Yael wcale nie było do śmiechu. Jeszcze próbowała mnie stąd wygonić. Jak uroczo. - Oczywiście, że sobie zaraz stąd pójdę jeżeli właśnie tego sobie życzysz, choć zupełnie nie widzę powodu - skłamałem. - Ale pozwolisz najpierw, że zauważę to jak cudownie dziś wyglądasz. Mógłbym patrzeć na ciebie godzinami - mruknąłem. Taka prawda. Patrzenie też czasem było dobre, zwłaszcza gdy obserwuje się dziewczynę zupełnie tego nieświadomą. Albo i świadomą tyle, że wstydzącą się odgonić natarczywe spojrzenia. Na Gvan też lubiłem popatrzeć, ale z nią nie dało się długo tego robić, bo zaraz przechodziliśmy do rzeczy. No to popatrzę sobie na Yael. - Naprawdę cudownie.
I się nie ruszyłem z miejsca.

Opuściłam wzrok na swoje dłonie, teraz kurczowo zaciśnięte na czarnej okładce książki. Skupiłam się na przyglądaniu jak ładnie wygląda bransoletka z tymi wkurzającymi, wiszącymi elementami na takiej podkładce za nic nie chcąc się zarumienić czy poczuć głupio. Miałam prawo tu siedzieć. Byłam pierwsza. Grzecznie zauważyłam, że nie chce by on tu był, więc niech się ruszy i stąd pójdzie, bo ja nie zamierzam się poddawać. Nie tym razem.
- Ja widzę - oświadczyłam, podnosząc na chwilę głowę, ale zaraz ją opuściłam. Gapił się. Nie lubiłam, gdy ktokolwiek się gapił. Jakbym była czymś do podziwiania czy rozmyślania jak takie dziwne coś w ogóle może chodzić po tym ziemskim padole. Częściej się obawiałam, że chodziło o to drugie. Może i bym powiedziała coś na ten jego komplement, ale fakt, że wciąż czułam jego spojrzenie na sobie oraz na swych odkrytych ramionach, bo przez słoneczko za szybą za bardzo mi z żakietem było gorąco, przestałam mieć jakąkolwiek ochotę do mówienia.
- Oczywiście - wymamrotałam tylko. Miał sobie pójść. Czego nie szedł? Powinnam poczuć jak zwalnia miejsce obok mnie i się rozluźnić, ale nie. On tam wciąż siedział. Czemu? Potrzebowałam czegoś na rozluźnie. Oh dzięki ci mademoiselle Pouch. Dzięki pani wszędzie były rozstawione wazoniki z kwiatami, chociaż zielni się oburzali na takie traktowanie ich milusińskich, ale ja miałam na czym skupić uwagę. Woda przyjemnie zabulgotała w najbliższym wazoniku.

Może i zmieniła swój strój, ale gesty, zachowania i sposób mówienia nadal pozostawał ten sam. Czyli nie wielka ta zmiana, ale wszystko jeszcze przed nią. Mogę się założyć, że jeszcze miesiąc, czy dwa a stanie się naprawdę ostra. Znaczy szkoda trochę mi jej niewinności, nieśmiałości i naprawdę uroczego sposobu bycia, tylko przestaje mi się robić szkoda, gdy pomyślę, że ja jestem tego sprawcą. No i miałem jeszcze odrobinę czasu by napawać się jej zachowaniem dziewczynki wychowanej w zakonie i nie zdającej sobie sprawy o co naprawdę chodzi w tym świecie. No, a wiadomo o co chodzi. Nie będę mówił na głos, ci co mnie znają wiedzą.
- A jaki to powód? Przecież jak do tej pory tak idealnie się dogadywaliśmy, byliśmy tak blisko ze sobą i nagle BUM - podniosłem głos i dla podkreślenia swoich słów wyrwałem Yael książkę z rąk - zaczynasz mnie unikać, a twoja siostra zakazuje mi się do ciebie zbliżać. To naprawdę niesprawiedliwe, nie uważasz? - zapytałem już spokojnie zamykając książkę i odkładając ją obok siebie na stolik, tak by Yael jej nie dosięgła. Rozmawiając ze mną nie powinna chować się za okładką, to takie niefajne. Chociaż muszę przyznać, że nawet w takiej pozycji wydawała się seksowna (tylko że co dla mnie nie wydaje się właśnie takie? chyba jedynie moja babcia; moja, bo inne są w sumie czasem fajne). Nie doczekałem się odpowiedzi od Yael, bo ta wydawała się strasznie zajęta gapieniem w wazonik, więc musiałem sam kontynuować. W sumie jak dla mnie to nawet lepiej. - Ja właśnie tak uważam. Bardzo lubię twoje towarzystwo, Yael, naprawdę. I tu nie chodzi o to, że raz pod wpływem zapomnieliśmy się całkowicie. To całkiem inna sprawa. Uważam cię za naprawdę interesującą osobę i moje zdanie szybko się nie zmieni.
Ech, czasami sam siebie zadziwiam. Ale nie zamierzałam zaprzestawać takiej gadki, ba, nawet czułem się strasznie dobrze na myśl, że będę mógł ją kontynuować. Yael nie musiała mówić, jej spojrzenie, różne tempo oddechu mówiły same za siebie.

- Nie zmyślaj - poprosiłam jeszcze nim zwyczajnie wyrwał mi książkę z rąk. Jak tak mógł w ogóle. - Hej! Oddaj. - To musiało zabrzmieć strasznie dziecinnie, ale nie przejęłam się tym. Chciałam swoją powieść z powrotem móc trzymać w dłoni i żeby on sobie poszedł, ale przecież nic nie mogło być tak jak chciałam. Paskudne życie. Opuściłam ręce i przestałam domagać się swego, gdy pojechałam, że to i tak nic mi nie da. Stolik był za daleko i na drodze miałam jego. Jak sobie pójdzie to odbiorę co moje. Na razie musiałam czekać.
Teraz to już się musiałam zarumienić. Woda. Jestem oazą spokoju. Nic mnie nie rusza. Nie myślę o tamtej nocy. Nie myślę. Jestem oazą spokoju i będę nią tak długo jak długo będę zmuszona znosić towarzystwo tego typa obok mnie. Jakby tak Yves tędy przechodziła... Nie. W obecnym stanie mogłaby przesadzić albo zrobić nie wiadomo co. Sama nie wiedziałam czego się po niej aktualnie spodziewać. To było dziwne, ale o tym już wcześniej wspominałam, więc nie będę się powtarzała.
- Daj spokój - powiedziałam cicho. Czego on taki był?

- Uważasz, że zmyślam? Niesłychane! Może i od czasu do czasu zdarza mi się na kłamać, ale nie śmiałbym przy tobie. Zresztą po co miałbym zmyślać skoro właśnie wszystko jest tak jak powiedziałem? - zapytałem nieco urażonym tonem. Naprawdę chciałbym dowiedzieć się jakoś bardziej szczegółowo co aktualnie siedziało w głowie dziewczyny. Bo oględnie, tak jak mówiłem, zdradzała ją mowa ciała. Niestety mi to nie wystarczało. Hmm, ciekawe, czy gdybym ją dotkną to by zaspokoiło moją ciekawość? Ech, przeszłość to jednak jest mało by dokładnie określić człowieka, ja chciałbym wiedzieć co dzieje się tu i teraz, a nie o czym rano Yael rozmawiała z siostrą.
Pozostawało mi jedynie zadowolić się tym co miałem i dalej lać wodę. Heh, fajne określenie biorą pod uwagę to co Yael potrafi. Teraz już zrozumiałem dlaczego tak bardzo interesuje się wazonikiem. Woda. Och, jeżeli to jej sprawia przyjemność i pomaga w rozmowie ze mną to nie zamierzałem jej przeszkadzać. Tylko czułem się dotknięty tym, że w ogóle potrzebuje jakiejś pomocy by zachować spokój. To trochę było nie na miejscu. Przecież byłem kulturalny i bardzo miły. Świat jest jednak niesprawiedliwy.
- Książkę dostaniesz jak ładnie ze mną porozmawiasz, to będzie taka nagroda. Lubisz konkursy, Yael? - zapytałem nagle zaciekawiony. - A może lubisz zakłady? - dodałem jeszcze, bo chyba wpadłem na genialny pomysł. - Co powiesz na jeden taki mały zakładzik? O to czy uda ci się zapanować wodą w wazoniku do tego stopnia by wytrysła na mnie? Jeżeli ci się uda oddam ci twoją zgubę, a jeżeli nie zrobisz dla mnie taką jedną małą drobnostkę? Co ty na to?
Jej, czasami byłem chamem, bo od razu na wstępie miałem przygotowane różne scenariusze tego wydarzenia. W jednym rzeczywiście dostaję wodą w twarz, ale wtedy próbuję wzbudzić w Yael litość i wcale nie odchodzę. A drugim scenariuszem jest oczywiście moja nagroda.