Pokój z balkonem

/przeskok/


-Pink fluffy unicorns, dancing on rainbows....
Ach to była jedna z tych piosenek, których nie umiałam przestać nucić. Wślizgiwała się do głowy już od pierwszego usłyszenia i nie chciała nawet siedzieć tam grzecznie i się grzać na ciepłych myślach. O nie! Domagała się ciągłej, nieustającej uwagi, pchała się na pierwszy plan, zmuszała mnie do ciągłego śpiewania pod nosem. Jakbym bez niej nie zachowywała się już dostatecznie dziwnie. Ludzie i tak patrzyli na mnie jak na wariatkę. Ale przynajmniej w tym dobrym sensie, bo zazwyczaj uśmiechali się na widok takiej ilości kolorów na tak małej powierzchni.
-Pink fluffy unicorns... O, cześć Shaque! - rozpromieniłam się cała, widząc mojego przyjaciela siedzącego sobie na kanapie w pokoju, w którym spotkaliśmy się po raz pierwszy te parę miesięcy temu. Miałam dokładne wspomnienia tamtego wieczoru, co w moim przypadku nie było takie zaraz oczywiste. Mimo, że byłam kobietą, nie wszystko pozostawało w mojej głowie. Posiadałam niezwykłą zdolność wypierania wspomnień, które z jakiegoś powodu mi się nie podobały. Natomiast te dobre miały VIPowskie miejsca w mojej głowie. Spotkanie z Szakim do takich właśnie należało.
Podeszłam bliżej, chcąc przytulic go i ucałować na przywitanie, ale nagle zmarszczyłam nos czują bardzo nieprzyjemny zapach. Momentalnie zrobiło mi się niedobrze i to nie tak trochę, a naprawdę na granicy... wiadomo czego. Skrzywiłam się, skacząc w stronę balkonu i wybiegając prędko na świeże, zimne powietrze. Trochę nie wiedziałam o co chodzi, bo nie zdarzało mi się to po raz pierwszy w ciągu ostatnich dni. W końcu to był tylko zapach dymu z papierosa Shaque'a i nie rozumiałam dlaczego tak na mnie podziałał. Sama przecież paliłam, a ostatnio nagle... Oddychałam głęboko, starając się opanować paskudne uczucie w brzuchu.

/przeskok

Wyjątkowo mój dzisiejszy dzień nie zapowiadał się tak pusto jak zwykle. Miałem kilka planów, które naparwdę chciałem zrealizować. Póki co nie zrobiłem jeszcze niczego, zacząłem dzień od sniadania i oczywistej przerwy na papierosa. Jestem zajebiscie uzalezniony od papierosów. No ale nic. Póki nie palę jednego za drugim, nie moze byc tak źle.
-Czesc-odwrócilem się i uśmiechnąłem do Ian. Jak to jest, ze ją zawsze słychać z daleka? Ciągle coś spiewa, albo idzie w jakiś głośny sposób. Po prostu wiadomo, ze się zbliża. Teraz też, najpierw słyszałem nucenie, potem dopiero 'cześć'. Miało być jak zawsze, uścisk, buziak, pogadanka, papieros, pogadanka. O dziwo nie było, bo odrzuciło ją ode mnie.. w sumie nie wiem co, ale prysznic dziś rano brałem i zeby jak zawsze umyłem. W sumie trochę mnie zmartwiło jej zachowanie. Wstałem z kanapy i podszedłem blizej niej.
-Źle się czujesz?-zapytałem z troską, dzielił mnie od niej może metr, nie planowałem zbliżac się bardziej, bo moze faktycznie to przeze mnie, a nie na przykład przez grypę żoładkową.

-Nooo... - jęknęłam, krzywiąc się bardziej. Oparłam się o szklane drzwi balkonu, stojąc już na zewnątrz i powoli ugięłam nogi, kucając. Trzymałam się za brzuch i wciąż było mi niedobrze.
Nie było to jednak winą Shaque'a jako takiego, a jedynie wstrętnego, papierosowego dymu, który nie wiedzieć czemu zaczął tak na mnie działać. Przymknęłam oczy, skupiając się na miarowym i spokojnym oddychaniu. To pomagało. Zimne wiatr i tlen mnie odświeżały, a fajek, pozostawiony przez chłopaka w pokoju, nie cuchnął mi już pod nosem. Jeszcze kilka oddechów i zrobiło mi się znośniej.
-To przez dym. Zrobiło mi się niedobrze. - wyjaśniłam, otwierając oczy i spoglądając na Szaka. Uśmiechnęłam się lekko, wyciągając do niego rękę i przyjmując pomoc we wstaniu. Gorzej, że śniegiem zalegającym na balkonie zmoczyłam moje żółtopomarańczowe rajstopy i teraz było mi zimno w stópki. Przytuliłam się do przyjaciela, obejmując go ramionami i całując w policzek. Jego zapach mi odpowiadał, ba, działał na mnie tak samo, jak zawsze. A chyba nie powinien, zważając na fakt, że byłam teraz w związku z Merkurym. Ale cóż ja poradzę, że kochać nie przestaję nigdy?
-Wywalisz gdzieś tego papierosa? - poprosiłam, odsuwając się tylko trochę i spoglądając mu z uśmiechem w oczy. Wciąż przytulałam się do niego, choć wiedziałam, że to już troszeczkę za długo i zbyt czule, jak na typowo przyjacielski uścisk.

-Wczesniej ci nie przeszkadzał-zauwazyłem, a potem pomogłem jej wstać. przytuliła się. To takie dla niej typowe. A ja, chociaż zwykle odpowiadam uściskiem na uścisk, tym razem stałem raczej niewzruszony, obejmujac ją lekko, tylko tyle, ile musiałem, zeby nie wyszło, ze mi to przeszkadza. Nie lubię już tych wszystkich czułych gestów, to wszystko jest straszną ściemą. Znaczy, póki byliśmy dla siebie tylko przyjaciółmi, nie ma problemu, ale teraz już nie przytulaliśmy się w tylko przyjacielski sposób, to było czuć.
-Jasne, nie ma problemu. Wracaj do srodka-powiedziałem, odsuwajac sie od niej dośc pewnie. Nie zwlekajac ani chwili, poszedłem po papierosa, zgasiłem go, a potem razem z popielniczką wyniosłem na balkon, nie będe teraz biegać, w poszukiwaniu śmietnika, nawet nie przez lenistwo, tylko przez fakt, ze chciałem z nią chwilę pobyć. Drzwi balkonu zostawiłem uchylone, żeby nie brakowało jej świeżego powietrza i usiadłem na fotelu, przy kanapie, na której siedziała ona.
Ja po prostu nie odbijam kobiet innym facetom. Dlatego nie planowałem sie do niej zbliżać i narażac na wszelkie czułości, których być nie powinno.
-Już lepiej?-zapytałem. W końcu martiwenie się o przyjaciela nie jest jeszcze jakąś zbrodnią.

Pokiwałam głową.
-Ja też nie wiem o co chodzi. Od paru dni dostaję spazmów na widok papierosa. - odparłam, pozwalając mu się odsunąć i spełnić moją prośbę bez najmniejszego wahania. W środku jednak pełna byłam niechęci, wobec przerwania tego przyjemnego przytulenia. Ale cóż, to on miał rację w swym swobodnym lecz i odpowiednim zachowaniu. Idąc na palcach, jakby to miało w jakikolwiek sposób zaradzić moim mokrym stopom, wróciłam do pokoju i usiadłam na kanapie. Z zamysłem i planem, by Shaque usiadł obok mnie.
-Tak, dziękuję. - odparłam z wdzięcznym uśmiechem, wodząc za nim spojrzeniem kolorowych oczu. Było rano i tak naprawdę dopiero co wstałam. Nic nie miałam w ustach od wczoraj w południe, a już to samo było czymś niezwykle dziwnym. Jeszcze ciekawszy był fakt, że zupełnie mi ten stan nie przeszkadzał, natomiast na widok i zapach jedzenia dostawałam mdłości. Może ktoś rozsądniejszy, twardo stojący na ziemi, komu sny nie mieszały się rzeczywistością wiedziałby od razu, co mu dolega. Ale nie ja. Nawet mi przez głowę nie przechodziło wyjaśnienie.
Położyłam się na kanapie, z głową na oparciu. Patrzyłam teraz na niego od dołu, odchylając łepek do tyłu i szczerząc się wesoło z tej okoliczności. Ludzie wyglądają naprawdę zabawnie, gdy się patrzy na nich do góry nogami.
-Pink fluffy unicorns, dancing on rainbows... - och, naprawdę nie mogłam się powstrzymać, by znów nie zaśpiewać tej pioseneczki. Była tak pozytywna! Można ją było nucić bez końca i zaraz zapomnieć o mdłościach, uczuciu zmęczenia i kompletnym braku apetytu. Parsknęłam śmiechem, na widok miny Shaque'a.
-Nie znaaasz tego? - zapytałam ze śmiechem i niedowierzaniem.

Nie miałem znowu takiej dziwnej miny. Byłem po prostu skupiony, bo przecież miałem sie teraz nad czym zastanawiać. Nie odpowiedziałem na jej pytanie, chociaż fakt, nie znałem piosenki, ale jakie to ma znaczenie.
-Zastanawiam się nad czymś.-Zdradziłem, patrząc na nią uwaznie i z powagą. Mogła się domyślić o co zapytam, może lepiej by było gdyby się domyślała, bo mogłaby przygotować sobie odpowiedź lepszą niż 'tak' albo 'nie'.
To pewnie przez urodziny naszła mnie ochota na poważne i ważne tematy. Wiadomo, latka leca i z każdym rokiem człowiek jest bardziej zdeterminowany do wprowadzenia w swoim życiu zmian. Ja też byłem. Chciałem w końcu cos sobie poukładać, przynajmniej wyjaśnić wszelkie niedopowiedzenia. Znaczy, moje postanowienie nie tyczyło się spraw z Yves, bo z nią nie chciałem niczego wyjaśniać, byliśmy przyjaciółmi, albo przynajmneij ich udawalismy, więc było mi z tym dobrze. Poki nie musze jej unikać było mi dobrze nawet z oszustwem.
Z Ian chciałem być szczery. Tak w ramach urodzin, które w sumie były wczoraj, ale wczoraj, musiałbym powiedzieć, ze są jutro.
-Zastanawiam się czy mój ostatni sen był zupełnie przypadkowy, czy moze mialaś z nim coś wspólnego?- wiedziała o jaki sen mi chodzi, jesli faktycznie go zapoczątkowała, a jesli nie, to po prostu nie ma tematu.

Jego poważny ton nie zwiastował nic dobrego. Chociaż Szaki zazwyczaj zachowywał o wiele większą powagę, niż ja i nie tak zaraz często można go było spotkać, wygłupiającego się radośnie, to ja swoje już wiedziałam. Znałam rodzaje jego wypowiedzi i ton, jakiego używał. A tego konkretnego nie lubiłam, bo oznaczał pytanie serio serio. I to, że takiej samej oczekiwał odpowiedzi.
Wywróciłam oczami, nie odpuszczając mu i nie przestając się uśmiechać. Podniosłam się, roztrzepałam coraz dłuższe włosy, przysunęłam się bliżej niego, patrząc mu w oczy.
-Miałam z nim wszystko wspólne. - odparłam z uśmiechem, mrugając do niego wesoło i przyjmując minę niegrzecznej dziewczynki. -A co, nie podobał Ci się? - zapytałam, udając lekkie strapienie i zdziwienie. Och, wiedziałam, że mu się podobał. Wszystkie znaki na niebie i ziemi o tym świadczyły. I jedynie jego racjonalizm mógł mu podpowiadać, by zachowywał się inaczej. Mógł dawać mu głupie rady, przez które ja zostałabym zaraz obdarzona wykładem. Ale może nie? To był w końcu sen... Co z tego, że tak realny iż ciężko było stwierdzić, czy był tylko snem? Co z tego, że tak wiele mówiący o moich pragnieniach i tak bezczelnie odsłaniający jego. To drugie mogłam akurat ukryć, kłamiąc, że kontrolowałam każdy aspekt tamtego snu. A jak wiemy, tak nie było.

Kiwnąłem głową ze zrozumieniem. Nie mogłem wysilic się teraz na żaden uśmiech. Byłem na nią zwyczajnie zły, za mieszanie mi w głowie. To nie było zbyt fair. Musiała widzieć moje niezadowolenie, chcoiaż głośno o nim nie mówiłem.
-Podobał. Sama wiesz najlepiej-odpowiedziałem, zgodnie z prawdą. I westchnąłem, zanim po raz kolejny otworzyłem usta. To było raczej dziwne z mjej strony, że w ogóle chciałem się nad tym rozwodzic, ale po prostu musiaełem. Żeby czuć się lepiej. Żeby przestać myśleć o czymś co przecież jest nierealne. Starczy mi nierealne myslenie o Yv. Naparwdę to mi wystarczy i akurat Ian powinna o tym wiedzieć, bo ona naparwdę dobrze mnei zna, wie kiedy mam, jak to ona mówi 'smutne dni', a kiedy jestem po prostu wściekły. I podejrzewam, ze wie, kiedy jestem wściekły 'bo Yves', a kiedy wściekły zwyczajnie. teraz właściwie, tym całym snem, sama mi dosrała i spowodowała, ze czuję się jeszcze gorzej. Pokazała mi coś, czego nie widziałem wczesniej, dała do zrozumienia, ze mogę, mogłem to mieć, tylko, ze już za późno. To jakiś rodzaj znecania się, tak myślę, i jestem za to zły.
-Tylko nie rozumiem twoich intencji, nie mam pojęcia po co mi i tobie to było-rzuciłem spokojnym, nie okazujacym żadnych pretensji tonem.
-Ale nie musisz mi tego wyjasniać. Mozemy pogadać o czymś innym.-machnałem ręką, ale oczywiście, że 'innym' wcale nie znaczy 'lżejszym', w tym przypadku.
-To mówisz, ze ty i Mercury? Długo już jesteście razem?-zapytałem, opeirajac się wygodnie w fotelu i nie odrywajac wzroku od dziewczyny, tak zeby nic mi nie umknęło.

Cofnęłam się, ze szczerym już teraz niezrozumieniem malującym się na twarzy. Ton jego głosu przerażał mnie. Złość Shaque'a to było coś, z czym rzadko miałam do czynienia i czego szczerze nie znosiłam. To było okropne. Może i nie należał do osób rozdających uśmiechy na prawo i lewo, może nie świergotał radośnie bez przerwy jak ja, lecz rzadko okazywał jakieś złe emocje. Zazwyczaj pozostawał zwyczajnie opanowany, wtrącał może nutkę sarkazmu w swoje słowa i spojrzenia. Również i teraz, ktoś nie znający go tak dobrze jak ja, mógłby nie zauważyć subtelnych zmian ale... ja go znałam. I bałam się. Może to był jakiś instynkt wszystkich kobiet, a może miałam tak tylko ja, lecz mężczyźni wywoływali we m mnie po prostu respekt. Nie ważne jak dobrze by się ich nie znało, nie ważne jak by nie byliby wspaniali, zawsze pozostawał blady cień niepokoju. Przewaga zwyczajnej, fizycznej siły była druzgocząca. Taki Shaque, na przykład, mógłby przecież zrobić ze mną wszystko. Zgwałcić, rzucić mną na drugi koniec pokoju, połamać mi rączki... Dziwnie to natura rozplanowała, czyniąc z nas aż tak delikatne istoty.
-Nie rozumiem Shaque. - powiedziałam, patrząc na niego ze zmartwieniem i niepokojem. Usiadłam na wprost niego, podciągając nogi na siedzisko i składając je po turecku. Ręce złożyłam razem i oparłam je na zagłębieniu niebieskiej sukienki pomiędzy nogami.
-To był tylko sen. Nie żart ale... sen. Przecież znasz definicję tego słowa. - dodałam, podnosząc wzrok i patrząc mu w oczy. On może chciał zmienić temat, ale ja już przejęłam się bardzo całą sprawą. Czułam się teraz winna i... nie wiedziałam nawet jak to określić. Jakbym zrobiła coś złego, a przecież to nie była prawda.
-Myślałam, że po prostu ci się spodoba, że będzie fajnie... Przecież po to są sny. Można dzięki nim poczuć to, czego nie wolno nam zasmakować w rzeczywistości. - wyjaśniłam, nie uśmiechając się ani trochę i będąc zupełnie poważną. To był bardzo dziwny stan jeśli o mnie chodzi, kontrast w stosunku do ciągłego radowania się. Ale może... Może tylko ja rozumowałam w ten sposób? Może było to winą mojego daru i tego, że miałam sny zawsze, codziennie, podczas choćby najkrótszej drzemki? I tego, że prawie zawsze miałam nad nimi całkowitą kontrolę?
-Nie wiem jak to jest z Tobą, ale moje sny są zazwyczaj tak realistyczne, że... - zawiesiłam głos, nie wiedząc czy chcę przyznać mu się do czegoś, co ostatnio stawało się dla mnie coraz poważniejszym problemem. -...że często nie potrafię już rozróżnić, które z moich wspomnień dotyczy rzeczywistości, a które snów. Po prostu nie wiem. Niektóre rzeczy są takie podobne, takie autentyczne... Nie umiem znaleźć nic, co mogłoby mi wskazać co działo się naprawdę, a o czym tylko śniłam.
Skończyłam, opuszczając wzrok i drżąc lekko pod wpływem złych myśli. Westchnęłam lekko, nie mogąc wrócić do dobrego humoru. Wyciągnęłam rękę w jego stronę.
-Od walentynek. - odparłam tylko, nie wkładając w to zdanie jakichś większych emocji, chociaż dotyczyło przecież mojego największego szczęścia ostatnich dni. Ujęłam Shaque'a za dłoń i ścisnęłam ją lekko, zastępując sobie w ten sposób przytulenie, którego bardzo potrzebowałam.
-Przepraszam, jeśli cię zraniłam tamtym snem. Nie chciałam. Chciałam wręcz odwrotnie... -powiedziałam cicho, wzdychając.

Oczywiście, najwygoniej było nie rozumieć.
-Serio nie rozumiesz?-zapytałem wprost. Nie można nie rozumieć. Sytuacja była przecież tak jasna. Patrzyłem na nią uparcie, brak uśmiechu do niej nie pasował, ale to mnie nie zniechęcało przed brnięciem dalej w ten temat.
-Pokazałaś mi coś, co całkiem wolno mi zasmakowac w rzeczywistości. Po prostu wczesniej na to nie wpadłem. Ty mi to podsunełaś, w chwili, w której tylko ty wiedziałaś, ze mi nie wolno. Nie wiem właściwie jakiej reakcji ode mnie oczekiwałaś. 'O, siema, było fajnie, widzimy się tej nocy?' ..Bez żartów.-Kiedy złapała moja rękę, nawet nie drgnąłem. Wszystko jedno. Kto nigdy nie doświadczył snów Ian nie ma pojęcia jakie one są realistyczne i jak pierdolą w głowie. Zasmiałem się w końcu.
-Ja pierdolę. To czego chciałas, dając mi w moim nudnym śnie seks z tobą? Doskonale wiesz, że sny, które tworzysz są niesamowicie realistyczne, musisz o tym wiedzieć, musiałaś wiedzieć, ze zacznę o tym myśleć. I myslałem. I byłem zajebiscie przekonany, ze dobrze byłoby nam razem. Ale ty przecież chciałaś..? Nie mam pojęcia czego chciałaś.-powiedziałem juz nie tak spokojnie, jak powinienem, ale w sumie jeszcze nie krzyczałem. Kurwa. Jestem emocjonalnym wrakiem.
-Ale nie przepraszaj, przecież było fajnie.-dodałem.
Kiedy już z siebie wyrzuciłem co chciałem, byłem pewny, ze niepotrzebnie. Przecież chciałem w niej znaleźć pocieszenie po Yv, nie druga połowę, więc ostatecznie to pewnie ja byłbym tym złym, który ją wykorzystał.. ale, kurwa, kto wie jak to by się potoczyło.

Siedziałam tak, trzymając go za rękę, z głową opuszczoną coraz niżej, słuchając tylko jego słów i nie ośmielając się poruszyć. A potem drgnęłam raz i drugi, cofając rękę bardzo, bardzo słabym gestem. Nic nie mogłam poradzić na to, co się teraz ze mną działo. Łzy płynęły mi po policzkach i to jakimś cholernym, górskim potokiem. A ja się trzęsłam, na dodatek. To wszystko było zbyt okropne, bym mogła to znieść. Nie wiedziałam już sama co myśleć. Nie wiedziałam co ja w końcu zrobiłam, a co mi się śniło. Co sama stworzyłam jako sen, a co powstało samoistnie z jego podświadomości.
-I zacząłeś tak myśleć, że byłoby nam razem dobrze, po śnie, w którym... - zaczęłam, mówiąc z trudem bo mój oddech już przyspieszył niebezpiecznie. Byłam na granicy szlochu i starczyły moje następne słowa, by zaczął się na dobre:
-...w którym uprawialiśmy seks, tak? - jęknęłam, potrząsając głową z niedowierzaniem. JAK on mógł mówić mi coś takiego? Po tych wszystkich miesiącach kompletnego nie zwracania na mnie uwagi pod tym kątem, jak mógł... I to była moja wina, prawda? Przecież to ja stworzyłam ten sen. Więc wszystko to moja wina, na moje własne życzenie tak!?
Płakałam głośno, nie mogąc się w żaden sposób opanować. Nie wiedzieć czemu tym razem wszystko działało na mnie jakby mocniej, okrutniej.
-To cudownie wiedzieć, że tyle tylko we mnie widzisz! - powiedziałam głośno, prawie że krzycząc i podnosząc w końcu na niego moje zapłakane spojrzenie. -Przez wszystkie te tygodnie, kiedy starałam się do ciebie zbliżyć, tego ci tylko brakowało tak!? Nie byłam dość fajna, bo nie poszłam z tobą do łóżka, tak!? Yves ci dawała więc uganiałeś się za nią?!
Byłam pewna, że ostatniego zdania nie należało wypowiadać. Lecz było już za późno. Wyrzuciłam je z siebie razem z resztą bolesnych słów i żalu. Och, co się ze mną działo!? Naprawdę coś było nie tak, nie miałam tylko pojęcia co. Może zaczynałam wariować, od tej całej Rezydencji?

Źle sie czułem,w idząc jej zaryczaną buźkę. Przecież nie do tego powinienem doprowadzić. Właściwie miałem zamiar ją teraz uspokoić, przytulić, powiedzieć coś w stylu, ze już ok, ale ona niepotrzebnie wyskakiwała z Yves. Zajebiscie niepotrzebnie.
Nie wściekłem się, wręcz przeciwnie. Uspokoiłem. Mój kamienny wyraz twarzy nie wyrażał niczego.
-Nie Ian, nie dawała mi. Nie dlatego się za nią uganiałem-wyjasniłem na wstępie.-I nie, nie brakowało mi seksu. brakowało mi JEJ- łohoho, źle ze mna, bo nawet nie potrafiłem wymówić jej imienia, a przecież brzmi tak dobrze. Jednak to ciągle bolało, że.. cóż, że mnie zwyczajnie nie chciała.
-A przez te wszystkie tygodnie zbliżyłaś się do mnie jak nikt inny w takim tepmie. Mógłbym ci pogratulować-stwierdziłem i teraz tak o tym myśląc, to faktycznie Ian chyba nigdy nie była tylko przyjaciółką. Cóż, nieistotne.
-A przede wszystkim widze w tobie więcej. Nie dałas mi tylko seksu, dodałaś do tego uczucie, z którym było mi dobrze i ktorego chciałem wiecej.-obydwoje raczej o tym wiedzieliśmy. Westchnąłem cicho.
-Nie płacz już. Potrzebowałem to wyjaśnić. Nie płacz. teraz przynajmniej wiem, że się myliłem i wcale nie byłoby nam razem dobrze.-wwiercałem w nią lodowate spojrzenie.-Nie byłoby.-Powtórzyłem dobitnie. I szczerze przyznam, ze chciałem jej sprawić przykrosć. I chuj. Za wspominanie o tym, o czym nie powinna. Poza tym jak można mnie mieć za takiego faceta? Mnie, kurwa? Tego co nie idzie do łożka z kobietą prędzej niż po trzeciej (czasem drugiej) randce? I to nie, kurwa, randce 'chodz na kawe', tylko normalnej randce z kwiatami.

"Nie płacz". Przecież te słowa nie miały żadnego sensu, nie mogły odnieść żądanego skutku. Wiedziałam dobrze, że to co mówiłam nie było prawdą. Nie mogło nią być w kontekście Shaque'a. Każdy inny facet, albo przynajmniej wielu, jakich pałęta się po tej szalonej szkole, na pewno tak właśnie by rozumował i postępował. Ale Shaque? Przecież go znałam. Wiedziałam, że taki nie jest od samego początku. Szukałam w nim ciepła i je właśnie znalazłam. Chciałam bliskości i ona też w nim była. Zaufanie, nasza przyjaźń... wszystko.
A teraz wszystko rozpadało się na kawałki. Och nie, nie mogłam przestać płakać. Nie szlochałam już jednak, a jedynie trzęsłam się, prawie niemo, dusząc i dławiąc łzami. Nie patrząc na niego. Słuchając tego, co mówił i cierpiąc jeszcze bardziej z każdym kolejnym słowem.
-Jestem chora. - powiedziałam cicho, zmuszając gardło do wydania dźwięku. Wszystko było trudne i bolało. -Coś jest ze mną nie tak.
Cofnęłam się trochę, a może raczej spróbowałam cofnąć bo chyba niewiele mi z tego wyszło. Byłam całkowicie rozbita, przygnieciona ciężarem własnej winy. Czułam się, jakbym spadała gdzieś w ciemność. I to nie w ten zwykły, wychodzący sposób. Znów czułam się uwięziona, zamknięta w samej sobie. Od tego wszystkiego nie mogłam się uwolnić. Chociaż chciałam teraz wyjść z ciała, zostawić chociaż ten płacz i mdłości gdzieś za sobą, nie mogłam. Coś innego już mnie ciągnęło w dół. Nie można spadać dwa razy na raz.
-Ten sen... ja go tylko zaczęłam. Potem rozwijał się sam... Ale to i tak nie ma znaczenia. - o czym ja mówiłam? Na pewno nie o tym, o czym powinnam. A co jeśli znów mówiłam coś strasznego? A jeśli i tak było już za późno, jeśli już na dobre straciłam mojego przyjaciela? Przecież tak bardzo...:
-Kocham Cię Shaque. A ja tak mam, że to mi się nie zmienia. Więc nieważne co zrobisz i tak będę Cię kochać. Ale to tylko tyle. Jeśli dalej będziesz mnie znał, będę cię kochać. Jeśli mnie znienawidzisz, też będę Cię kochać. To tylko tyle....
Znów zaszlochałam, kręcąc głową z niedowierzaniem, że w ogóle przeszło mi to przez usta. Pewnie też nie powinno było. Pewnie znów wszystko niszczyłam. Czy dało się jeszcze bardziej. Ukryłam twarz w dłoniach.
-A teraz... Teraz jest już za późno, prawda? Teraz już mnie nienawidzisz....

Słuchałem jej uważnie, równie uważnie na nią patrzyłem, w pełni świadomy krzywdy jaką jej wyrządzam swoimi słowami. Nawet gdybym był idiotą i nie wiedział o tej krzywdzie, to wystarczyło na nią spojrzeć. Biedną, zaryczają, roztrzęsioną i powiedziałbym nawet, ze majaczącą. Bo zaczeła mówić o kochaniu. Używała tak wielkich słów, które wątpie czy miały dla niej znaczenie, ale słuchałem i nie komentowałem, dopóki nie skończyła.
-Mercury o tym wie?-dojebałem, po chamsku. Wiedziałem, że przesadziłem, ale.. no kurwa. Nie można kochać wszystkich. Nie można kogoś kochać i nie spróbowac wszystkiego, zeby z tym kimś być. Wiem to z autopsji. Ja próbowałem i dopiero kiedy mogłem być pewny, ze moja miłosc jest nietrafiona, zacząłem brać pod uwagę, że moze ewentualnie mogłaby się znaleźc jakaś inna. A ona co? Kocha mnie, jest z innym. Mówie co chcieci, dla mnie to się kupy nie trzyma. I w sumie chciałem ją po tym wszystkim wyśmiać, ale gdybym zaczał, to pewnie zaraz skonałbym ze śmiechu. Nie zacząłem się też śmiać dlatego, że przecież sam niedawno wyznawałem swoją miłość i wiem, ze obojetnie czy jest ona prawdziwa, czy nie, to nie można jej wrzucać w gówno, do cholery. Dlatego nawet złapałem ją za rękę. Nie było mi jej szkoda, ogólnie to nie czułem już nic, człowiek moze się przyzywczaić do niepowodzeń i żyć sobie z nimi zupełnie normalnie. Złapałem jej rękę, bo tak powinienem, jeszcze pamietam, ze tak się właśnie robi. Daje wsparcie tej drugiej osobie. Szczególnie gdy wyznaje ci miłosc, nawet taką, której nie potrzebujesz, albo nawet taką, w którą nie wierzysz.
-Nie jest za późno. Nie nienawidze cię, po prostu cię nie rozumiem.-wyjasniłem, kciukiem głaszcząc wierzch jej dłoni.
-Jeśli jesteś chora, to moze zawioze cię do lekarza?-zapytałem, ale to już przestało wynikać z jakiejś troski, którą powinienem darzyć drugiego człowieka, a szczególnie przyjaciółkę. Po prostu tak powinno być i wynikało jedynie z zasad savoir vivre. W tej chwili właśnie, postanowiłem odpuścić. Co nam da gadanie o tej całej nienormalnej sytuacji. Gówno nam da. Ona będzie ryczec, a ja ostatecznie będe się nudził.

Był zimny. Chłodny i niedostępny. Znowu. Po tych wszystkich dniach, po tym, jak udało mi się przebić przez jego mury wracaliśmy do punktu wyjścia. Opanowany, rozsądny... Ale czyż nie tak powinno być? Czy ja byłam naprawdę aż tak cholernie uczulona na logikę? Najwyraźniej tak. Najwyraźniej od choćby najmniejszej jej ilości mogłam dostać szoku anafilaktycznego i umrzeć na miejscu. Bo z jakiego innego powodu mój organizm, serce i umysł tak by się przed nią broniły?
-Ty o tym wiesz. On za chwilę również. - odparłam, zupełnie nagle urywając swój szloch. Tego było już po prostu za dużo. Silny skurcz ścisnął mój przełyk, ostatnie łzy spłynęły po policzkach, a potem po szyi. Nic mnie to nie obchodziło, nawet nie uniosłam ręki, by je zetrzeć.
Pozwalałam mu się trzymać i w końcu spojrzałam mu w oczy. Jak? Może z nadzieją, może ze smutkiem? Odrobiną strachu i zniechęcenia? Jeśli by się tego dopatrzył... Czułam się pusta, jakby wszystkie uczucia, smutki i żale wylały się ze mnie wraz z łzami. Było mi wszystko jedno. Chwilowo, pozwoliłabym zabrać mnie wszędzie, więc kiwnęłam tylko głową, zgadzając się na jego propozycję.

-Nie musisz mu mówić. Ode mnie się nie dowie-zapewniłem. Bo jeśli było jej po prostu głupio ze względu na mnie i tylko dlatego chciała psuć swój związek z człowiekiem, którego juz w sumie nie wiem czy kochała, czy nie, w każdym razie bez sensu było psuć związek. Szczególnie, ze coś miedzy nami teraz już nie miało prawa bytu. Jesli chodzi o nasza znajomośc, to cofnęliśmy się w niej bardzo. Teraz już nie pozwoliłem jej wyczytać niczego w mojej kamiennej twarzy. Żal i złosc schowałem gdzieś głęboko, serwujac jej jedynie obojętnosć.
Puściłem jej rekę i wstałem.
-Chodź-nie ponaglałem jej, to była bardziej forma zapewnienia, ze nie zmieniłem zdania.
A jeśli o spojrzenie chodzi. Nie dopatrywałem się niczego, bo miałem już w dupie jak na mnie patrzy. Mogła mnie teraz nienawidzić, kochać, mogła byc zadowolona, zdruzgotana, cos tam jeszcze innego, jeden chuj.
Puściłem ją pierwsza w drzwiach, owtorzyłem przed nia drzwi samochodu i wszytsko inne co nalezy. Potem był już lekarz i powrót do rezydencji.

/szpital-> i gdzieś

/ spiżarnia /

/ nie mam pojęcia