Pomieszczenie II

/z pomieszczenia innego/

Mówienie do mnie było błędem ale zdaje się, że już taka była ludzka natura. Zagadać problem. Nie ważne co w zasadzie, byle coś pierdolić gdy coś się dzieje. Przebierać językiem nie wiadomo po co, bo te płytkie mózgi tak niewiele mogły z siebie wykrzesać. Nie zastanawiałam się nad tym, czy Will był taki jak wszyscy czy nie, bo było oczywiste, że nie. Znosiłam go, a to mówiło samo za siebie.
Tak czy inaczej mógł sobie darować komentarz, ponieważ przez niego musiałam jeszcze mocniej ściągnąć wodze samokontroli, by nie odrąbać mu rączki, na co miałam aktualnie ogromną ochotę. Dlaczego więc nie? Może dlatego, że byłoby to głupie i nieprzemyślane zachowanie, a takich wystrzegałam się jak ognia. To co zdarzyło się przed chwilą nie powinno było mieć miejsca i byłam na siebie wściekła, że w ogóle się wydarzyło. Mogło przecież popsuć wszystko.
-Zamknij się. - warknęłam do niego, wchodząc do jakiegoś pustego pokoju i zamykając za nami drzwi. I zapadły kosmiczne ciemności, bo gdzieżby tu w podziemiach było oświetlenie. Ale to mi akurat bardzo pasowało. Ciemność oczyszczała umysł a przytłumione przez zamknięte drzwi dźwięki mniej mnie denerwowały.
-Teraz cholerni Starsi na pewno złożą mi kolejną, czyszczącą mózg wizytę. - warknęłam ponownie, trochę wyjaśniając mu ogrom mojej złości. Bo do jego tępej, skupionej głównie na moich majtkach i zabawie, głowy to zapewne nie docierało. Albo i docierało, bo poza pierwszym potknięciem z gadaniem, zaczął się zachowywać... odpowiednio. Jakby już mnie nieco poznał. No jasne, że kurwa poznał. Wiedział o mnie więcej, niż ja sama!
Jednak posadzenie mnie na ziemi i siedzenie wraz ze mną było dobrym pomysłem. Tak, jak wbrew pozorom, ciągłe przytulenie. Cóż za cholerny paradoks. Nienawidziłam dotyku ludzi, a im bardziej byłam wściekła ilub poruszona, tym trudniej było mi go znosić. A teraz, mając sianokiszonkę zamiast mózgu i czując milion sprzecznych rzeczy na raz, obecność Willa jakoś nieznacznie mnie uspokajała. Jedyny człowiek na milion. Na miliard. Jedyny po... Niedźwiedziu.
-Co się z nim stało? Z Daekisrebą? - zapytałam, skupiając się na opanowaniu gorącego uczucia w skroniach, podpowiadającego, by obejmującego mnie chłopaka pozbawić skóry.

/ tryryry/

-No jasne, na pewno się nie zorientują, że coś się zmieniło w mojej głowie i że do jakiejś jej części nie mają dostępu. - odparłam ze złością, prychając i cicho. A ten dźwięk i zachowanie, zupełnie mi obce, wydały mi się nagle zupełnie groteskowe. Tak idiotyczne, że aż parsknęłam krótkim śmiechem, kręcąc głową.
-Sam mówiłeś, że przeorali mi głowę na wskroś. Dobrze więc wiedzą, co tam powinno być i jak powinna wyglądać. - dodałam z irytacją, zastanawiając się co z tym faktem dalej począć. Nie miałam zamiaru pozwolić Starszym, by znów wymazali coś z moich wspomnień. O nie, już nigdy więcej. I jeżeli jeszcze nie zdają sobie, że nie dotkną już mojego umysłu, to są naprawdę naiwni.
Opowiadanie Willa odciągnęło moje myśli od tematu Starszych. Daekisreba... Za każdym razem gdy przypominałam sobie o nim więcej, odczuwałam coś nowego i jakoś lepiej rozumiałam moją relację z Willem. Każde wspomnienie o Niedźwiedziu przynosiło jednak również coraz więcej bólu. Dziwnego, bo zupełnie nie związanego z czymś fizycznym.
-Naprawdę nie ma tam nic wesołego? - zapytałam z lekką kpiną w kontekście całej tej mojej przeszłości. To, co mi opowiadał, wydawało się być w zasadzie niemożliwe, gdy porównało się to z historiami innych. Sama wojna, ucieczka, dziwne wydarzenia, wypadki, potworności. Ktoś mógłby pomyśleć, że Will kłamie. Ale nie kłamał, to wiedziałam na pewno, bo jego słowa przywoływały moje własne wspomnienia. Pasmo samych nieszczęść? To niemożliwe.
-Nie ma tam żadnej chwili, w której byłam naprawdę szczęśliwa? W której było mi naprawdę dobrze? Nie wiem, jakiś orgazm z facetem chociaż? - mówiłam z gorzką ironią, unosząc w końcu spojrzenie na tego wszechwiedzącego chłopca. Moje skronie wciąż pulsowały dziwnym, zachęcającym ciepłem. I nagle zdałam sobie sprawę, że w tym pomieszczeniu jest szczur. Nie widziałam go, nie słyszałam ale w jakiś sposób wiedziałam, że tu jest. Mówiło mi o tym ciepło w głowie. Tak jak podpowiadało, co można z tym szczurem zrobić. I jak.
Patrzyłam w oczy Willa, a szczur zaczął piszczeć gdzieś za nim, piszczeć w przeraźliwy, pełen bólu sposób. Cóż, pewnie dlatego, że właśnie upadł na ziemię, gdy zmiażdżone w każdym miejscu łapki nie mogły już utrzymać ciężaru jego ciała. Mi zaś znów zrobiło się przyjemnie. Ciepłe uczucie jak delikatny impuls elektryczny musnęło całe moje ciało.

Szczur skowyczał i słychać było, jak się miota po podłodze, nie mogąc sobie w żaden sposób pomóc. Dźwięk był ostry, przeszywający i w pewien sposób straszny. Wznosił się i opadał jak oddech szczura. Skąd o tym wiedziałam? Mówiło mi to ciepło w głowie, tak jak mówiło o tym, na ile ma po miażdżone łapki.
Jak to się stało, że nagle zaczęłam o tyle lepiej rozumieć działanie tego mojego talentu? Zdaje się, że to wspomnienia miały na to wpływ. Bo co ciekawe, to szczurze wycie również przywoływało do mojej głowy jakieś obrazy. A gdy powolutku miażdżyłam kolejne kostki w małym ciałku, również ogarniające moje ciało ciepło zdawało się rozszarpywać zasłonę założoną na moją pamięć. Coś coraz wyraźniej zaczynało mi świtać, układać się w jedno wspomnienie...
Skupiłam ciepło ze skroni, rzucając je na zwierzaka. I znów szok, gdy rozkoszny impuls, gorąco i rodzaj światła wewnętrznego, rozszedł się po moim ciele. W kącie ucichło, a moje skronie przestały wyczuwać obecność szczura. Bo tam nie było już szczura, jak podpowiadał mi instynkt. Tam zostało tylko truchło. Nie odpowiadając Willowi wstałam i podeszłam do tamtego miejsca, czubkiem buta trącając miękkie, mokre ciałko. Martwe.
-Ha. - skomentowałam chwilę przyglądając się zwierzęciu w nikłym, migotliwym blasku zapalniczki. Pokrzywione łapki, rozerwana wzdłuż pierś, poszarpane boki i wypływająca obficie krew.
Obróciłam się powoli w stronę Willa z zupełnie nieporuszonym wyrazem twarzy. Ciepło w moich skroniach było wyraźniejsze niż wcześniej, konkretniejsze, powiedziałabym, że lepiej zdefiniowane. A ja sama, nie dość że poczułam się lepiej, to na dodatek o wiele spokojniej. Ten cały chaos jakoś odsunął się ode mnie.
-Rzeczywiście możesz mi je zapewnić... - powiedziałam, patrząc Willowi w oczy i nagle doskonale zdając sobie sprawę, że wiem w jaki sposób zrobić mu to samo, co przed chwilą brudnemu u zwierzakowi. I to musiało być widać w moich oczach, tak samo jak podniecenie, które wezbrało we mnie przez całe to zajście. Tylko że postąpienie w ten sam sposób z Willem zupełnie mi się w tej chwili nie opłacało. Po pierwsze, Starsi na pewno nie puściliby mi tego płazem. W końcu niczego innego nie próbowali mi wbić do głowy tak mocno, jak świętości dla życia. A po drugie Will był mi potrzebny. Choćby teraz, gdy podeszłam do niego, obejmując jego szyję i zaczynając go całować niezwykle gorąco i niezwykle namiętnie. I był mi potrzebny również potem, by dalej opowiadać o mojej przeszłości. By dalej szukać ze mną drogi ucieczki przed Starszymi. Był moim przewodnikiem, póki błądziłam bez pamięci, niczym ślepiec. I powiedzmy sobie szczerze, był wyjątkowy.

/koniec