Pomieszczenie I

/pokój

W sumie chciałem iśc do Yvy. Pogadać z nią, wyjasnić, może nawet przeprosić? Tylko za co? Nie, raczej bym nie przepraszał, ale mogłem postarać się wyjasnić parę rzeczy, bo przecież żyję sobie w przekonaniu, że 'to nie moze być prawda'. Nie jstem pewny czemu ostatecznie się rozmyśliłem.
Tak czy inaczej nie chciałem wracać do pokoju. Cztery ściany są dobijajace, szczególnie, kiedy przed chwilą nie było się tam samemu, a z tą jedyną osoba, którą kocha się jak nikogo innego na świecie. Podziemia były dla mnie idealne. Rzadko kiedy ktos tu przychodził, na pewno nikt by mnie tutaj nie szukał. Było cicho, spokojnie, śmierdząco i brudno. Czyli mogło być lepiej, ale na tą chwilę 'lepiej' nie potrzebowałem.

I wszedłem do tego pomieszczenia gdzie ściany same się sypią. Sa zrobione w tak beznadziejny sposób, że wystarczy kopnąć je z nieco większą siłą, zeby powstała kolejna dziura. To tak jak wystarczy jedno ciche słowo do NIEJ, zeby wielka dziura powstała we mnie. Kurwa. Wpatrywałem się w ścianę, myślami uciekajac do Yvy i jej 'za szybko'. To serio mnie bolało. Bo starałem sie dla niej bez przerwy, a ona? Nic, zajebiscie duże NIC.
Czy ta ściana serio była tak krucha? Zacisnałem pięć, zeby to sprawdzić. Ok, teraz już wiem. Była krucha.

/ze dworu. albo coś./

To było w chuj niesprawiedliwe. Dlatego właśnie schodząc na dół, do samych podziemi używałem w umyśle najgorszych i najbardziej wyszukanych przekleństw, odkopując moją wiedzę na temat języków. Angielski był płytki pod względem bluzgów. Co innego włoski, o, tu było pole do popisu. Nieźle było też z francuskim, a jeszcze ciekawiej z rosyjskim. Kurwa. Szlag by to wszystko.
Cholera jasna przecież nie zrobiłem nic, żeby zasłużyć sobie na takie traktowanie. Przeciwnie, do kurwy nędzy. Biegałem za nią jak głupi, byłem na każde jej skinienie, nosiłem ją na rękach i stawiałem na piedestale. Chciała się widzieć rano? Zrywałem się niewyspany z łóżka żeby jej po towarzyszyć by jakimś idiotycznym filmie. Więc to dlatego można na mnie krzyczeć, można mieć do mnie pretensje, że NIE MOGŁEM pojechać z nią do miasta, bo miałem trening ze szczeniakami? Świetnie. Cudownie. I najlepiej jeszcze mi dowalić od egoisty i sukinsyna. Ciekawe za co.
Zszedłem do podziemi, bo miałem dość hałasu panującego w Rezydencji. Szczeniaki znów miały imprezę ale dziś to nie był mój problem. Niech się dzieje wola nieba, niech Marco się pierdoli z pijanymi nastolatkami. Ja mam dość.
Usłyszałem głuchy huk dochodzący z jednego z pomieszczeń i poszedłem w tamtą stronę. Co ta kobieta sobie myślała!? Nawet nie chciałem myśleć o tym, jak mnie traktowała.
-O, Shaque. - rzuciłem, wchodząc do ciemnego pokoju i zastając w nim swojego przyjaciela wyżywającego się na ścianie. No i patrzcie, jak to się ludzie potrafią czasem dobrać i rozumieć. W sumie to właśnie Shaque'a mi było teraz potrzeba. A sądząc po jego minie i stanie - jemu też przyda się mały sparing.
-Tylko mi nie mów, że to znów Ianelle. Albo Yves. - dobra, to było pytanie retoryczne, odpowiedź miał wypisaną w oczach i w rozwalonej ścianie.

Ta niesamowicie prymitywna zabawa ze ścianą całkiem mi się spodobała. Jakbym miał w sobie coś z jaskiniowca. To było takie proste, nieskomplikowane. Przelewam frustrację na scianę, ona milczy, nie patrzy, nie wykonuje żadnych gestów. Zdecydowanie dobrze mi było w towarzystwie ŚCIANY.
Nawet nie zauwazyłem kiedy Julius wszedł do pomieszczenia. Stado krów mogłoby przebiec, a ja pewnie tego też bym nie zauważył. Bo nie potrzebowałem teraz świata, ot co. Ale Juliusa mógłbym potrzebowac, gdyby się tak zastanowić.
-Czesc-zwyczajowo podaliśmy sobie ręce.-Żadna z nich-zaprzeczyłem gładko, chociaż jak znam życie, to on juz sam dobrze wie, że to gówno prawda. Myslę, ze lepiej było to przemilczeć.
-Chcesz potrenować? Tutaj, teraz?-zapytałem zupełnie neutralnym tonem, jednocześnie rozciągając palce dłoni. Co prawda nie mieliśmy tu rękawic, ani tego typu pierdół, ale po co nam one?

Dobrze jest mieć przyjaciół, którym nawet nie trzeba nic tłumaczyć, prawda? Skoro zaprzeczał, najwyraźniej nie miał ochoty o tym gada. A ja nie jestem idiotą który by go do tego zmuszał. Z resztą, tego czego on oczekiwał ode mnie, ja oczekiwałem od niego. Też nie miałem specjalnej ochoty rozprawiać o chorym zachowaniu Gadającej Ze Zwierzętami. Jego pomysł z kopaniem ściany wydawał się być o wiele lepszym rozwiązaniem.
-Jasne. - odparłem, kiwając głową. Zdjąłem koszulę, żeby nie krępowała ruchów i rzuciłem ją gdzieś w kąt, zostając w t-shircie. Patrząc na Shaque'a miałem wrażenie, że to nie będzie zwykły, krótki sparing. A i moja głęboka ochota rozwalenia komuś nosa zdawała się potwierdzać to przypuszczenie. Złożyłem dłonie w pięści, stając naprzeciwko niego w lekkiej gardzie, na odpowiednio przygiętych nogach.
-Zaczynaj. -rzuciłem, uśmiechając się lekko, z pewnym zawzięciem. Taaak, zaraz spuścimy sobie łomot i nikt nie będzie o tym wiedział poza może Daevem, który potem za butelkę wódki wyśpiewa nam z powrotem proste nosy.

Dlatego potrzebuję przyjaciół bez jajników. Zero podejrzliwych spojrzeń, zero dodatkowych pytań, zero drążenia i pomagania na siłę. Bo gdyby przyszła tu Ian? Nie zniósłbym jej użalania się nade mną, a pewnie gdzieś ono by było. Ukrywałaby je, bo dobrze wie jak na mnie to działa, ale i tak byłoby jej szkoda. Szkoda, ze mi kurwa, źle. Jakby przecież nie mogła zajać się swoimi sprawami. Wolała być moją przyjaciółką, być dobra dla mnie bez względu na wszystko, chyba tylko po to, zebym czuł się jeszcze gorzej przez samego siebie. Bo w końcu to ja jej wyrządziłem większą krzywdę niż ona mi i pewnie nic już tego nie naprawi. To tak jakby każdego dnia chciała mi udowadniać co tracę, a to nie jest za bardzo fair. No i chuj.
Julius nie musiał powtarzać dwa razy, zbliżyłem się na wystarczajaca odległośc i nawet nie pierdoliłem się z przyjmowaniem jakiś specjalnych pozycji. Zacisnąłem pięści i cisnąłem jedną z nich w jego stronę. Przyznam, ze był dobry w unikaniu ciosów, cóż, praktyka. O, to zupełnie jak Yvy. Tez dobra jest w unikaniu moich niestety szczerych uczuć. I jest przy tym taka słodka, taka kochana, że i tak chciałbym mieć ją tylko dla siebie. Tylko, ze ona jest naprawdę zajebiscie dobra w unikaniu, albo ja zajebiście beznadziejny w przekonywaniu do siebie. Chyba pierwszy raz poczułem, ze jestem na nią naparwdę zły. Na moją Yvy. Na ta, której chętnie zbudowałbym dom, posadził drzewo i spłodził syna..kurwa.
Dlaczego one obie są w ciąży?! Przecież to jakas chora sytuacja!
Julius nie mógł unikać moich ciosów w nieskończoność. Trafiłem go w końcu, nie szczędząc przy tym siły, aż poczułem całkiem przyjemne ciepło rozlewajace się po mojej zaciśnietej pięści. Musiało mnei to rozproszyc, bo zaraz takie samo ciepło poczułem na twarzy. Skurwiel mnie trafił, więc zaraz mu oddałem.

Moim zamiarem było odsunięcie wszystkich chorych myśli na temat Earth na dalszy plan. Ta kobieta wyczyniała ze mną co chciała. Zrobiła sobie ze mnie swoją pieprzoną zabaweczkę, a ja jej na to do kurwy nędzy pozwoliłem. Już chyba Moona, tego cholernego sierściucha traktowała lepiej. Taaak, bo to ona spełniała jego zachcianki. Ale żebym kurwa ja lądował pod kotem? O, ta zniewaga krwi wymaga.
Krew, konkretnie, puściła się z mojej rozwalonej wargi, gdy rozproszony myślą o jebanym futrzaku nie zdołałem uniknąć ciosu Szaka. Uh, nie szczędził chłopak siły. I bardzo dobrze, bo tego właśnie teraz potrzebowałem. Trochę bólu i sprawić trochę bólu komuś. Dlatego zanim się ogarnął po trafieniu, sam dostał w szczękę. Kostki zapiekły, a ja uśmiechnąłem się. Na krótko, bo zaraz cios wrócił do mnie jak bumerang.
Pięknie. Nasza zabawa robiła się coraz ostrzejsza. W końcu jedno z moich uderzeń spowodowało głośne chrupnięcie jego nosa, niedługo później to samo stało się z moim. Odpuściliśmy celowanie tylko w twarz, zaczynając w sumie okładać się jak popadnie, bo trafienie w żebra też boli jak skurwysyn.

Nasza zabawa przestała byc zabawą, ot co.
Czułem jak cała moja twarz pulsuje, piecze, a na pewno z którejś jej części spływa krew. Podejrzewam lewą brew, ale ręki bym sobie uciąc za to nie dał. Pięści przestały mnei boleć, być moze byłem zbyt nabuzowany, ale zwyczajnie już ich nie czułem. Ważne było tylko to, zeby się wyżyć. I tak naparwdę czułem się trochę żałośnie, przez sam fakt, ze musze się wyżywac przez kogoś. To oczywiscie nie był byle kto, ale jednak. Niszczę swój wewnętrzny spokój, jaki trenuję jak pojebany, trzy razy w tygodniu, bo tak mnie uczyli. Niszczę to wszystko na rzecz jednej, do dwóch osób.
Powinienem pójśc do Yvy i z nią pogadać. To byłoby mądrzejsze. I to zrobię. Tylko nie teraz. Naparwdę bałbym się do niej iśc taki nabuzowany. Nie chodzi o to, ze zrobiłbym jej krzywdę fizyczną, bo o to jestem spokojny, nie ma takiej opcji, ale pewnie mógłbym palnąć coś idiotycznego, a widok jej łez to nie jest coś za czym mógłbym tęsknić. Chyba, ze łez szczęścia, których nigdy u niej nie widziałam, swoją drogą.
Uderzyłem w brzuch. Żebra bolały, więc uderzyłem w brzuch, żeby trochę utrudnić mu złapanie oddechu. Znowu wykorzystałem przy tym tyle siły ile mogłem i być moze trochę przesadziłem. Kiedy Julius łapał oddech, ja stałem nad swoim ciagle przyjacielem i starałem sie unormowac swój, bo póki co mogłem tylko dyszeć jak jakieś, kurwa, ciele.





edit. coś tam, coś tam. zmiana daty.
/przeskok

No i szliśmy sobie, kuczek mnie obejmował w pasie, rozmawialiśmy z imprezującymi, śmialiśmy się, on popijał. Normalka. Znaczy, dziwnie się czułam, bo ja potrafię tylko patrzeć na to z boku, bez gibania i picia. Ale to chyba normalne. Na własnej osiemnastce. Żeby było ładnie, poszliśmy jeszcze do następnych pomieszczeń, chociaż tam było mniej ludzi. W I ludzi prawie nie było, jakby to porównać. Ale gdzieś na końcu dostrzegłam Benka, więc stanęłam na palcach i zerknęłam czy przyszedł z kimś. I w duszy załkałam. Kazałam mojemu love sobie iść, ale nie chciał i szedł ze mną. Ale jak się skapnęłam, że idzie ze mną, to się wróciłam, nadepnęłam mu na nogę i wielkodusznie zaproponowałam, żeby poszedł po następną butelkę, bo ta tutaj mu się kończy. Nie chciałam, żeby spłoszył Leilę, która wydawała się być i tak przerażona. Z drugiej strony straciłam jedyny pomost pomiędzy mną, a tymi ludźmi i momentalnie się poczułam samotna. Śmieszne, zawsze wyobrażałam sogie osiemnastkę w gronie przyjaciół. Uśmiechnęłam się jednak szeroko przy dwójce moich przyjaciół. A jednak się pojawili. Chociaż chciałam zabić teraz Bena, że przyprowadził tu Leilę. Przecież to trzeba nie mieć ani serca, ani rozumu, żeby taką niewinną istotę skazić tym złem. Sama byłam taka niewinna. Aż poznałam kuka. Dobra, trochę mniej niewinna.
- Jak miło, że przyszliście. - zauważyłam, starając się ukryć fakt przerażenia obecnością Leili tutaj. Benek demoralizator. Myślałam, że mój przyjaciel to ma jednak mózg, skoro przebywa w moim towarzystwie. A tu chyba jednak nie. Co za debil. Przywitałam się najpierw z Leilą, potem z nim. I myślałam, jakby tu wywabić ją z siedliska zła.