Drzwi wejściowe

Może odrobinę zrobiło mi się jej szkoda. Może zauważyłem w końcu, że Gaby nie jest do końca taka gąbkowata jak zawsze. Może usłyszałem jakąś jedną nutę zrezygnowania w jej głosie. Może nawet jakimiś cudownymi zrządzeniami losu jakaś wyższa siła mi coś wyszeptała do ucha. Coś niby w niezrozumiałym języku, ale w mojej głowie przyjęło to kształt tak jakby... Nie, litość to zbyt mocna słowo. Było mi po prostu szkoda Rudej. Trafiła sobie do przeszłości, pewnie ją tu z pięć razy już zgwałcili i napadli, całkiem sama w końcu tutaj jest. Nagle zobaczyła mnie, narobiła sobie nadziei na ratunek z przyszłości, a ja tak okrutnie jej go niszczę. Może naprawdę dostrzegłem jakiś smutek, który odrobinę mnie wzruszył. A może ten tik z włosami przywołał mi odległe wspomnienie jednej z miłych rzeczy jakie mnie spotkały w życiu. Przypomniało mi te chwile z Yves. Ech, Gąbka powinna się tego oduczyć, bo jeszcze za dużo włosów połknie i będą jej się odkładać w kiszkach. To nie jest zdrowe.
- Dobra Marchewo, test niezaliczenia mojego ojca zdałaś na pięć z minusem, bo jednak masz okropne zaległości z materiałem. No żeby od razu sobie nie skojarzyć, że on właśnie teraz tutaj ma największe prawo przebywać i zaliczać moje potencjalne matki to nie do pojęcia - przewróciłem oczami i wstałem ze schodów odrzucając gdzieś na bok niedogaszonego peta. Nie wiem czy dobrze zrobiłem przyznając się, że ja to ja. Ale skoro osiągnąłem swój cel (poniekąd), to chyba nie było źle. Przez chwilę Gąbka zwątpiła. Co do potencjalnych matek, to wspomniałem o tym dlatego, że... Cóż, nie chciałem by Gąbka jednak wiedziała, że mój płód gdzieś tam się już szlaja po świecie. Jeszcze by coś głupiego przyszło na myśl. A ja wolałem ochronić mamuśkę przed potencjalnymi gąbkowatymi odwiedzinami. - No to teraz mi zdawaj relację jak bardzo narozrabiałaś. Bo że wszystko zrobiłaś właściwie to ci nie uwierzę. - Trudno było wierzyć. Byłoby łatwiej jakby już od kilkulatka Gąbka nie zawodziła mojej osoby. A to powiedziała, że to był ostatni kawałek ciasta jak nie był, a to święcie mnie przekonywała, że na podjeździe wcale nie stoi bryczka i nie mam co tam iść. No i wreszcie, że wcale nie połamała mi tej mojej ulubionej płyty.
Pozostawało mi jedynie się modlić by z radości przypadkiem nie wskoczyła mi na szyję, że ktoś w końcu przybył ją uratować. Nie sorry, ja nie od takich. Wskakiwanie na szyję też zaliczałem do miziania. Zapytacie czemu byłem tak nastawiony źle do miziania. Odpowiedź jest prosta. Bo rozgotowana marchew przyprawia mnie o mdłości, a balerinki są zajebiście aseksualne. Dziękuję.

Czemu mnie nie przytuliła? A gdzie ta radość tak wielce przeze mnie oczekiwana? Gdzie komitet powitalny, jakiś upominek, jakiś medal za zasługi (czy same chęci jak na razie)? Na serio to wszystko? Nie postarała się dziewczyna. Przecież ja to tylko dla niej robię, dla jej dobra. No i dla dobra całej ludzkości z przyszłości, bo nie wiadomo jak bardzo by Gabryśka mogła narozrabiać. Jeszcze na serio nie przeżylibyśmy tego 2020 i by było. A szkoda, bo w 2021 miałem ciekawą wycieczkę, z ciekawymi ludźmi. Znaczy, nie żebym nie wierzył w Gabi, żebym niesprawiedliwie ją oceniał. Ja naprawdę wierzyłem, że jest zdolna do wszystkiego co najgorsze i zwyczajnie wywali nas wszystkich w powietrze. Mnie już raz tak załatwiła targając na naszą przyjaźń. Wydała moje sekrety wcale nie zważając na moje uczucie. Zachowała sie jak rasowa wredna sucz. I nie ważne w jak bardzo błahej sprawie, bo byłem pewien, że już nigdy nie będę w stanie jej zaufać. Przenigdy. No chyba, że sobie jakoś zasłuży. Na przykład ucząc się na błędach i ładnie odpowiadać na moje pytania, zamiast zadawać swoje.
A niech to szlag. Zadała. Na tą wewnętrzną przemianę Gąbki chyba będę musiał trochę poczekać. Trochę długo.
- Ależekto? - zapytałem bezwiednie. Co mnie obchodził jej Berlioz? To był jej chłoptaś, jeśli tak bardzo jej na nim zależy to niech chociażby do niego zadzwoni. A nie... Nie może. Bo dała się głupia wysłać w przeszłość bez przygotowania. Wprawdzie ja też nie mogłem zadzwonić, ale byłem przygotowany na różne niedogodności. Chcielibyście wiedzieć jak ale wam nie powiem. Nie dla psa kiełbasa. - Wiesz, myślałem, że niegadanie jak już to raczej takie na całego. A nie tylko połowiczne, że gadamy o tym tylko co chcesz wiedzieć. Jeżeli masz pragnienie dowiedzenia się co się stało po twoim zniknięciu to niestety musisz być dla mnie miła. Bo wiele rzeczy mogło się wydarzyć, niektórzy mogli cię już spisać na straty tak przykładowo.

Na początku po prostu się roześmiałem. Reakcja Gąbki na moje słowa była najzwyczajniej śmieszna. Taka naiwna i głupiutka. Hah, można nawet powiedzieć, że dostosowana do jej wieku. Bo trzeba na serio być tak zacofanym wiekowo, by móc myśleć w ten sposób. Niby mówiąc tak, sam siebie też nazywałem zacofanym wiekowo, ale ja, uwaga, ja miałem wprawę w sprawach z wiekiem i spokojnie mogłem twierdzić, że mnie to nie dotyczy. Potrafiłem zachowywać równowagę. No i przede wszystkim nigdy nie oszukiwałem siebie w ten sposób w jaki to robiła Gaby. Szczerość była podstawą mojego życia. Niektórzy mieli mnie za jakiegoś pesymistę, ale ja wam powiem jedno. Wystarczy być zwykłym realistą, by wiedzieć, że najgorsze ma pierwszeństwo przed najlepszym. Dlatego miłość jest pojęciem względnym. Uzależnionym od miliona różnych czynników, które prędzej zniszczą twoje życie niż pozwolą ci choćby na chwilę nad sobą zapanować. Takie życie.
- Jak chcesz proszę bardzo, możesz sobie na niego czekać, nie zabronię ci. Ostrzegam tylko, że zwyczajnie tracisz swój czas. Może i cię kocha, ale na swój sposób. A sposób kochania Berlioza jest bardzo łatwy do opisania, zwłaszcza jak się jest takim bezstronnym obserwatorem jak ja. Berlioz kocha przede wszystkim siebie, następnie w kolejności może kochać kogoś jeszcze. Niestety przybywanie po ciebie wiąże się z pewnym ryzykiem, które bądź nie bądź ingeruje trochę w pierwszą zasadę i masz babo placek.
Rozgadałem się przyznaję. Przyznaję również, że od czasu do czasu lubiłem słuchać swojego głosu, gdy mówiłem takie ciekawe rzeczy. Ale uwierzcie, robiłem to jedynie dla dobra Gaby. Nie żeby napawać się jej cierpieniem, czy co. Zwyczajnie by uświadomić jej jak przedstawia się sprawa i na co może liczyć. A że nie były to wesołe rzeczy to nie moja wina, że tak wyszło. Nie moja, że się rozpłakała. Choć przyznaję mogłem to wcześniej zauważyć i odrobinę spauzować w swojej przemowie. Teraz jednak jest już na to za późno i musiałem sobie jakoś radzić. Niestety w zajmowaniu się płaczącymi rudymi pannicami nigdy nie byłem dobry. Czy to chodziło o drzazgę od piaskownicy, czy o zawód miłosny. Choć nie, z tym drugim radziłem sobie o wiele wiele gorzej.
- Jezu, nie maż się. Jak ty w ogóle wyglądasz - rzuciłem oschłym tonem, choć starałem się naprawdę by to zabrzmiało nieco przyjaźniej. Bo ona jednak była smutna. Niby nie moja wina, że tak się przedstawiała sprawa, a ona jest zbyt uczuciowa. No, ale moja, że nie potrafiłem sobie radzić. Kurwa. - Przestań, no mówię.

Dzięki ci o najwyższy za twe hojne dary, dzięki, że ta oto niewiasta przestała ronić łzy i nie czułem się jak jakiś skurwysyn z krainy chamstwa. Nie cierpiałem gdy ktoś się przy mnie rozklejał. To było takie nie na miejscu. Może i czasem mówiłem parę słów za dużo, ale sorry, ja sobie radzę ze wszystkim co słyszę i się nie rozklejam. Nie widzę powodu by inni nie potrafili sobie z tym poradzić. Nawet taka Gąbka. Usłyszała ode mnie to co powinna usłyszeć już dawno od kogoś jej bliższego, czy nie wiem. Po prostu powinna. A że jej "przyjaciele" nie byli wystarczająco... powiedzmy, że nie kochali jej wystarczająco, to i jej tego nie wytknęli. W tym momencie wkraczam ja ze swoim dobrym słowem i proszę jaką odpowiedź dostaję w podzięce. Odwal się. Bardzo chętnie, ale ja jeszcze nie powiedziałem wszystkiego co miałem do powiedzenia.
- Ty lepiej posłuchaj, Gąbka, bo od twojego gadania to można rozwolnienia dostać i tyle. Gdybym nie podzielał zdania Prince w sprawie twojego pobytu tutaj to bym za tobą nie przyszedł - przyznałem. W żadnym wypadku nie chciałem tymi słowami ją jakoś pocieszyć, bo po prostu nie potrafiłem tego robić. Zwyczajnie chciałem przemówić jej do rozumu. Jak wiecie udzielanie porad życiowych to moja specjalność. - I tak ogólnie, jak tak ciebie słucham, to mam wrażenie, że do końca nie ogarniasz całej sytuacji. Gdybyś na serio zrobiła tak jak mówisz i zapobiegła swoim narodzinom to pewnie mnie tu nie było. Ciebie by już tu nie było. Już dawno nie byłoby naszej przyszłość a jak widzisz jak najbardziej istniejemy - oznajmiłem szczypiąc ją w ramię dla potwierdzenia. - Czyli mamy pewność, że twój plan zwyczajnie się nie uda. Ale to nie oznacza, że nie możesz zamieszać będąc w przeszłości. Jak? Nie mam bladego pojęcia. Zmiana nie będzie widoczna w naszych wspomnieniach tak od razu, ale pewnie to odbywa się stopniowo. Nie jestem ekspertem w tych sprawach, ale trochę inteligencji w przeciwieństwie do ciebie posiadam. I wiem, że musisz wracać. A jak już sobie wrócisz to najprościej możesz sobie popełnić samobójstwo i ja będę równie szczęśliwy jakbyś się wcale nie urodziła. Taki cudowny świat, wiesz?
Medal za wypowiedz idealną, całkowicie na miejscu otrzymał w tym odcinku JD Ainsworth. A razem z nim nagrodę w postaci wycieczki do roku 2011 z możliwością zabrania pamiątek. Czuję się zaszczycony.

- Możliwe, że po mandaryńsku. Jeżeli ten język polega na pierdoleniu trzy po trzy, to jak najbardziej - przyznałem. Hm, chyba czułem od niej lekką niechęć. Zastanawiające. Jakie mogło mieć to swoje źródło? Moją gadaninę na temat jej głupoty, kochanka i całej reszty, odstawmy na chwilę na bok. Jakie inne powody niechęci mogła mieć do mnie Gąbka? Mogłem przez przypadek postarzeć jej kotka i sprowadzić na niego śmierć, mogłem ale tego nie zrobiłem, więc to na pewno nie to. Nie żebym nigdy nie chciał spróbować czegoś zabić w ten sposób, ale zawsze w porę się opamiętywałem i wszystko kończyło się jak w bajce. Żyli długo i szczęśliwie. No to co tam jeszcze mogło być powodem jej niechęci? Może zazdrościła mi tak licznych wspaniałych znajomości, może jakiś ładnych dziewczyn? Nie, to by wypaliło gdyby była chłopakiem, albo lesbą, ale nie była. Tego byłem pewien. A przecież nie będę sobie wmawiać, że jest lesbą, choć nie jest, bo to nie ma większego sensu. Prawda jest w końcu najważniejsza. A może... Nie, nie mam więcej pomysłów, ale pewnie jak zaparzę sobie dobrą kawę to będę miał ich o wiele więcej. Taaa, tu się ujawnia moje obsesja do kawy. Główną jej przyczyną był wujek Lemon, który raz mi dał spróbować. Ile to ja mogłem mieć wtedy lat... Z trzy miesiące, to by było jak wyglądałem na pięć. I od tamtej pory wypiłem już jej hektolitry. Może i nie za bardzo wyglądam z papierosem w ustach żłopiący kawę, ale każdy ma swoje słabości nie? Gąbka miała słabość do mnie to ja mogłem mieć o kawy... O cholera. Ona miała do mnie słabość! Ja pierdolę. Rozumiem, że jest do czego, ale nie przesadzajmy. Przecież to ja, JD chuj Ainsworth. A gąbka miała swojego księcia z bajki Berlioza. Te dziewczyny to mają całkiem najebane we łbach. Jeszcze by chciała jakiejś przemocy fizycznej, no pięknie. Niech lepiej zapierdala pod pierzynę, to może jej się coś przyśni i się zaspokoi, a nie na jawie mi takie rzeczy podsuwać. - Ruda, przystopuj. Nie wiem co ty tam sobie wyobrażasz, ale żadnej fizyczności to tu nie będzie. Chcesz czy nie chcesz, w końcu dasz się przekonać. Jestem pewien, że zmieścimy się w terminie, słońce. Nie masz się o co niepokoić - zapewniłem. Choć doskonale było widać, że nie tego potrzebuje Gąbka. W takich chwilach własnie przydałby się jakiś przydupas, który by jej podał chusteczkę, przytulił, uspokoił. Ja niestety nie brudziłem sobie rączek. Może w jakiś kryzysowych sytuacjach. Ale jeszcze taka nie nastąpiła.
A teraz będzie trzeba być brutalnym. Ja na serio tego nie lubiłem, ale czasami natłok wydarzeń sam cię do tego zmusza, a ty nie masz kompletnie nic do gadania. Możesz płakać, szlochać, a i tak musisz być chamski.
- Przykro mi mówić, ale tu nie chodzi o ciebie, Gąbka. Nie jest ważne, że ty nie masz do czego wracać. Po prostu musisz wrócić. Pojmujesz, czy przeliterować ci to jeszcze?

- Kurwa, to mniej sobie to gdzieś. Chuj mnie obchodzi twoje zdanie. Wracasz i masz się z tą myślą oswoić, jasne? - zapytałem już lekko wkurwiony. Niby lubiłem wygłaszać swoje racje, ale to nie oznacza, że od czasu do czasu nie dawałem się ponieść emocjom i normalnie aż się we mnie burzyło, gdy zdawałem sobie sprawę jak mój rozmówca jest niezreformowany. Wtedy czułem jeszcze większą motywację do tego by przeprowadzić jeszcze ostrzejsze reformy, niekoniecznie wprowadzane polubownie, ale za użyciem siły. Swoją drogą zabawne było jak to by się z Gąbką dobraliśmy. Ja miałem głęboko w dupie jej zdanie o powrocie i trzymałem się tego, że musi wrócić, a ona głęboko miała moje zdanie i trzymała się tego by nie wrócić. Pewnie gdyby nie to, że jej normalnie nie znosiłem, poczułbym w tej chwili do niej lekką dozę sympatii. Ale niestety zdawałem sobie sprawę jak wiele nas dzieli i zwyczajnie nie potrafiłem dopuścić do siebie tego uczucia. Może jak sobie Gaby bardziej zasłuży. Wszystko jeszcze przed nami.
O, ja pierdolę. Cofam to wcześniej. Co za debilka... Weźcie mnie trzymajcie bo nie ręczę za siebie. POWIEDZIEĆ OJCU? TAKIEMU OJCU? Niech mnie ktoś obudzi z tego koszmaru, bo to nie możliwe, by takie idiotyzmy działy się w świecie rzeczywistym.
- Cię do reszty pojebało - powiedziałem spokojnie patrząc na nią jak na jakiś okaz w muzeum, który ani to nie wzbudza podziwu, ani żadnych innych emocji, jedynie sprawia, że chce się wyjść z siebie i biec jak najdalej. - Ja pierdolę. Hmm... Ale w sumie skoro wszystko jest jak najbardziej na swoim miejscu to chyba za wielkich szkód nie zrobiłaś. Jedynie dałaś mi odrobinę do myślenia. - Serio dała. A dokładniej zmusiła mnie do tego bym obmyślił coś dzięki czemu ta kobieta raz na zawsze się zamknie. I nie będzie robić wielkich szkód. Nawet miałem pewien pomysł, choć nie do końca wiedziałem jakie będą jego skutki. W tej chwili nie obchodziło mnie jej życie uczuciowe, choć niebywale mnie korciło by skomentować jej pedofilskiego chłopaka, nawet jeżeli go nie znałem. Musiałem wykalkulować czy mi się opłaca to co chcę zrobić.
Bo miałem jedno bardzo wygodne wyjście z sytuacji. Zamienić Gabryśkę w pierdolone dziecko nie potrafiące mówić. I panować nad swoim talentem, więc krzywdy by mi nie zrobiła. Pozostawał jedynie problem jak ja wytrzymam tak długi czas z dzieciakiem, gdzie je będę trzymał, jak karmił i kurwa, przewijał. Dlatego postanowiłem wybrać opcję pośrednią. Zamienić ją na jakiś czas, tak dla nauczki. By przestraszyć. bez ostrzeżenia chwyciłem ją za dłoń i zaczęło się dziać to co lubię najbardziej. Zmniejszanie. Niby mogła się wyrwać w każdej chwili, ale i tak przez te parę sekund zaskoczenia zabrałem jej ładnych sześć, siedem lat. Nie sądzę by chciała paradować jako dwunastolatka.
Uśmiechnąłem się do niej pięknie czekając na reakcję.

Przyjrzałem się uważnie Gąbce i nie mogłem się powstrzymać od uśmiechu. Miło było w końcu zobaczyć ją w tak bezosobowej formie. Czemu bezosobowej? Dobra, to ja wam coś teraz powiem, opowiem, zwierzę się, czy jak to chcecie sobie nazwać. Dokładnie osiem lat temu (czasu mojego, znaczy tego z którego przybywam, mam nadzieję, że rozumiecie) nienawidziłem Gaby z całego serca, ale tak mocno mocno, że nawet słowa nie chciałem do niej powiedzieć, a co dopiero rad jakichkolwiek udzielać. Ona chyba wtedy jeszcze mnie tak mocno mocno nienawidziła. Ale właśnie osiem lat temu zdarzyło się takie coś, że Gaby zaczynała wyglądać jak kobieta. Nagle okazało się, że jej piegowate ramiona zaczęły wyglądać o wiele bardziej atrakcyjnie nich dotychczas. Nie czesała już włosów w koński ogon, no i zaczęły jej chyba rosnąc piersi. Wiem, że nie było to od niej uzależnione, ale poczułem nieodpartą ochotę w tamtym momencie by na nowo zacząć z nią gadać. W jakikolwiek sposób. A że dogryzanie, gadki umoralniające, były najlepszym sposobem nawiązywania kontaktów, to niestety tak musiało się stać. I pozostać do dzisiaj. Zadziwiające jak bardzo wygląd może wpłynąć na zachowanie człowieka. Szkoda tylko, że jak już raz się wpadnie w rutynę, to trudno iść dalej. Tak więc po dziś dzień, a raczej dzień w którym Gaby zniknęła zachowywałem się wobec niej w ten sam identyczny sposób jak osiem lat temu. Podsumowując, zajebiście miło było popatrzeć na nią sprzed tego całego uczucia przymusu rozmawiania z tą idiotką. Naprawdę zajebiście miło.
- Widzisz, rudzielcu, naprawdę łatwo mi jest sprawić byś przynosiła jak najmniej kłopotów. Wystarczy jedynie pstryknąć palcami. Tak, więc naprawdę grzecznie proszę, daj się przekonać. Naprawdę żal mi cię przywracać do normalnego wieku, bo ten tak idealnie pasuje do twojego wnętrza... - westchnąłem ciężko i jeszcze raz mocniej się skupiłem, by jednak zaprowadzić harmonię w przyrodzie. Nawet nie wiecie jak wielki gwałt popełniam na przyrodzie działając w ten sposób, niestety czasem sytuacja mnie do tego zmusza.
Po chwili obok mnie stała Gaby, normalna Gaby, w swoim normalnym wyglądzie. Oj szkoda, szkoda.

Tak naprawdę to ja byłem zajebisty, nie wkurzający. Ale Gaby nigdy mi tego wprost nie powie. No bo patrzcie: przybyłem tu za nią całkiem bezinteresownie (dobra, nie całkiem), staram się by wszystko poszło tak jak należy angażując się w sposób godny podziwu i dodatkowo jeszcze się na nią nie obraziłem. Czy to nie jest zajebiste zachowanie świadczące w sposób nienaganny o tym jak bardzo jestem zajebisty? Kurwa, ale to brzmi. Jakbym był zapatrzonym w siebie lalusiem, zamiast doświadczonym w różnych sprawach mędrcem. Nie no, znowu. Chyba jednak przestanę wychwalać się w myślach, bo niedługo umrę z przyczyn zbyt długiego tłumienia w sobie opętańczego śmiechu. Serio, koniec z takim myśleniem.
- Wzajemnie, Gąbka, wzajemnie. Po prostu do siebie pasujemy i tyle z ważnych wniosków tej rozmowy - powiedziałem do jej pleców uśmiechając się jak jakiś ujarany pedał. Nie, pedałem się sam nazywać nie dam rady. To zbyt mocne słowo jak na mnie.
Wziąłem głęboki oddech i rozejrzałem się wokoło. Dokładnie to nie wiem ile czasu upłynęło nam na tej rozmowie, ale nie uznawałem tego czasu za stracony. Wręcz przeciwnie. Czułem, że jakieś minimalne postępy zrobiłem. Czułem satysfakcję i coś jeszcze. A nie, to głód. Nawet nie wiecie jak bardzo podróże w czasie mogą wyczerpać. I jak bardzo można podczas nich zgłodnieć. Chyba będę musiał przeprosić Gaby i zwyczajnie zostawić ją ze swoimi myślami. Mam nadzieję, że dobrze jej to zrobi i dojdzie do prawidłowych wniosków. Choć w jej przypadku to chyba będzie trudne do osiągnięcia. Pozostaje jedynie nadzieja, która może jest i matką głupich, ale każdą matkę trzeba darzyć szacunkiem. Tego jednego jestem pewny jak nic innego.
- Wybaczysz mi Gabrysiu, że teraz cię pozostawię? Znaczy nie tak do końca, bo ja zawsze będę mieć cię na oku, więc się pilnuj. - Ostatnie zdanie wyszeptałem jej do ucha podchodząc bliżej i kładąc rękę na jej talii. Miałem nadzieję, że dotarło.
No i odszedłem.

/kuchnia

Musiałem dojść do takiego, a nie innego, wniosku. Musiałem stwierdzić, że większość ludzi, z którymi do tej pory utrzymywałem kontakt była naprawdę uprzedzona do wielu pozytywnych rzeczy, woleli trwać przy tym co złe. Musiałem przyznać, że owi znajomi, zupełnie mnie nie znali. Bo, czy tego chciałem czy nie, dosłownie nikt nie był w stanie uwierzyć w to co ja w tej chwili przechodziłem. Wszyscy byli przekonani, że to tylko wybryk, że to chwilowa zachcianka Willa, który już tyle nabroił, że nie miał wyjścia. Musiał zacząć udawać kogoś innego. Ale wcale tak nie było! Ręczę za to swoim sercem, swoją duszą, a nawet ciałem. A wiadomo, że ciało jest moim najdroższym skarbem. A przynajmniej było, bo teraz jest inaczej. Ja jestem inny i mam zupełnie inny system wartości.
Myślałem, że trudniej przyjdzie mi przestawienie się na nowy tryb życia, porzucenie szybkich, jednorazowych przygód, ale wbrew oczekiwaniom było to nawet proste. Oczywiście nie licząc napotkania na drodze tylu przykrych opinii. Florence, którą starałem się co dzień przepraszać, była chyba najbardziej sceptycznie nastawiona. I choć nie chciałem by właśnie tak się stało, oddalała się ode mnie. Jakby wolała mieć za przyjaciela świnię, jaką byłem wcześniej, zamiast nowego, ułożonego Willa. Jakby nie lubiła tej dobrej części mnie. To bolało. Ale nie tylko Florence była przeciwko mnie, niedaleko niej znajdowała się Ana, która może w mniejszym stopniu dawała po sobie poznać, że nie podoba jej się to co robię. Ale jak zawsze jej uwagi były o wiele mocniejsze. I dotykały mnie bardzo głęboko. No i był jeszcze mój współlokator. Dimitri. Może nie byliśmy jakimiś wielkimi przyjaciółmi, ale odkąd ja przyjąłem nowe zasady, dziwnie było mieszkać z nim w jednym pokoju. Prawie się do siebie nie odzywaliśmy, po tym jak próbowałem mu przedstawić pozytywne aspekty wstrzemięźliwości.
Na kogo w takim razie mogłem liczyć? Zbyt mało miałem przyjaciół, a zbyt wiele wrogów, niestety. Dodatkowo starzy przyjaciele powoli zamieniali się w nieprzyjaciół, a wrogowie jak na złość pozostawali nimi chyba już na zawsze. Wcale im się nie dziwiłem, skoro tak wiele krzyw wyrządziłem im i ich bliskim.
Mimo, że wyzbyłem się prawie wszystkich starych przyzwyczajeń, to niektóre trzymały się mnie jak rzep psiego ogona. Na przykład takie unikanie ludzi, którzy mogli mi tak przypadkowo zrobić krzywdę. Ten czujnik, ostrzegający mnie przed niebezpieczeństwem nadal był włączony i działał nawet sprawnie. Oczywiście niektórych rzeczy nie dało się ominąć i trzeba było się z nimi pogodzić.
- Powietrze - westchnąłem zaciągając się nim, gdy po pokonaniu wielu korytarzy znalazłem się w końcu na zewnątrz. Dawniej wychodziłem tu aby zapalić. Ale to byłem dawny ja. Aktualnie przychodziłem tutaj by z kimś pogadać, bo palacze zawsze mieli coś do powiedzenia. Niestety tym razem nikogo tu nie zastałem, nie zniechęciłem się jednak. Cierpliwość jest w końcu królewską cechą. Po za tym wcale się nie nudziłem stojąc tutaj. Co raz ktoś wchodził i wychodził, a ja uśmiechałem się do tego kogoś i odprowadzałem ich wzrokiem, zatrzymując swoje spojrzenie zadziwiająco często na tych partiach ciała zarówno mężczyzn jak i kobiet, na których nie powinienem.

Gdy złapałem się na spoglądaniu tam gdzie nie trzeba zacisnąłem mocno oczy mamrocząc do siebie jakieś wyrazy pokrzepienia bym wytrzymał w swoim postanowieniu, bym pokazał wszystkim, że jak raz już coś postanowię, to tego dotrzymuję. Pokazać, że wszyscy się mylą co do tego, że tylko udaję, a tak naprawdę tylko czekam by powrócić do dawnego stylu życia. Właśnie gdy tak mamrotałem do siebie przecierając rękawem czoło pojawił się ktoś obok mnie. Nie usłyszałem żadnych kroków, czy chociażby otwieranych drzwi. Jakby ten chłopiec pojawił się znikąd.
- Jezu, wystraszyłeś mnie. Co powiedziałeś? - zapytałem nie do końca ufając swoim uszom. Zabrzmiało to jakby ten blondyn oskarżał mnie o jakieś zabójstwo. No wiele dziwnych rzeczy popełniłem w swoim życiu, ale nikogo nie zabiłem. Nie licząc tych ludzi w tym moim pierwszym wypadku samochodowym, ale przecież prawie nikt w rezydencji nie wiedział o tym w jakiej sytuacji się tutaj pojawiłem. Akurat w tym wypadku nie było się czym chwalić więc milczałem. Tak więc nikogo nie zabiłem, więc musiałem się przesłyszeć.
Moje postrzeganie tej sytuacji diametralnie się zmieniło gdy zauważyłem coś w dłoni chłopaka. Naprawdę chciałbym myśleć, że to kolejny zwid, ale to by było już śmieszne. Tyle przypadków i przywidzeń naraz nigdy się nie zdarza.
Bezwiednie cofnąłem się uderzając się plecami w ścianę. No tak. Zajebiście.
- Weź nie odpierdalaj i schowaj tą zabawkę. Porozmawiajmy jak ludzie - rzuciłem mając nadzieję, że właśnie tak w rzeczywistości jest. Że ten chłopak trzyma w ręku jakąś atrapę, a to wszystko jest jednym wielkim dowcipem zrobionym mi przez Floriana. Tfu, Florence. Kurwa.

Dzielnie wytrzymałem wzrok szatana. Siłą napełniała mnie nienawiść. Człowiek, któremu złamano serce jest gotów zrobić wszystko. Mówię z własnego doświadczenia.
Gdy się dowiedziałem, chciałem umrzeć, przekonany, że wszystko już przesądzone. Że ona wybrała kogoś, kto ją kocha. Ale wtedy przyszła do mnie: winna, z jej dłoni ciekła krew. Ona żałowała. Jeżeli zaś żałowała, nie mogło to oznaczać, że jest szczęśliwa. Musiałem pomścić osobę, która zniszczyła słodką duszę Delilah.
Bezczelnie udawał, że nie wie z czym do niego przyszedłem. Był podstępny jak lis, wił się niczym piskosz, kłamca. Napoleon mnie przed tym przestrzegł. Wspomniał, że ten człowiek, na którego musiałem patrzeć w tej chwili, może przybrać różne maski, by się uchylić od kary. Był przecież tylko tchórzem, nie miał w sobie wystarczająco dużo godności, by zapłacić za swe czyny.
Pistolet w mej dłomi. Duży, czarny, miał grawerowaną lufę. Trzymałem go niepewnie. Blada, usypana piegami, smukła dłoń nieumiejętnie utrzymywała pistolet w pozycji względnie prostej. Teraz wymierzyłem w Williama, a dłoń jeszcze mocniej zadrżała. Jakbym próbował pisać lewą dłonią, mając ją zawiniętą w gips. Nie byłem nigdy zabójcą, Lemon to rozumiał, powiedział, że to zostanie mi wybaczone. Bo miałem rozróżnić: ja nie jestem zabójcą, on jest. Miałem nie myśleć nawet, że zabijając go, staję się tym samym kim on się stał. Podszedłem krok w stronę chłopaka. Staliśmy tak blisko, że przykładałem mu pistolet do ramienia.
-Ty nie jesteś człowiekiem.. Zabiłeś ją... Zabrałeś jej zapach, poszarpałeś resztki godności, przeżułeś jej wnętrze... Nigdy ci tego nie wybaczą - powiedziałem, przesunąlem lufę na serce. Nie jestem mordercą.
-Pożeganaj się, Will- powiedziałem chłodno, tak jak kazał mi Lemon.

Powoli zaczynało docierać do mnie co właściwie się działo, ale wydawało mi się to tak nierealne, że aż śmieszne. Jaki normalny człowiek oskarżałby mnie o zabójstwo, którego nie popełniłem? Jaki normalny człowiek mieszkający w rezydencji miałby przy sobie pistolet? I jaki normalny człowiek nie korzystałby ze swojego, jakiego tam już ma, talentu w celu czynienia sprawiedliwości? Byłem pewien, że każdy z nas mieszkający w rezydencji gdzieś w głębi serca poczuwał się do tego, że jest kimś w rodzaju superbohatera o nadprzyrodzonych mocach, więc jeżeli miał już coś zrobić to własnie z nich korzystał. No chyba, że miał taki niekrzywdzący talent jak ja i nie mógł nim krzywdzić innych. W bezpośrednim sensie, bo nie przeczę, że wiele razy wykorzystywałem swoją zdolność do psychicznego znęcania się nad innymi. Ale kurwa, nikogo nie zabiłem. To był jakiś chory żart i nie potrafiłem inaczej.
Zaśmiałem się twardo cały czas patrząc mu w oczy. Jedynce co w nich mogłem odczytać to to, ze wie co chce zrobić i się już nie cofnie. Wcale mnie to nie pocieszało. Tylko dlaczego zamiast od razu wystrzelić on czekał aż się pożegnam? Znaczy trudno było teraz sobie wyobrazić siebie w odwrotnej sytuacji, ale chyba ja postąpiłbym inaczej. Po pierwsze nie dopuściłbym do bezpośredniej konfrontacji z ofiarą, gdybym nie chciał z nią porozmawiać. Kurwa, zamotałem się we własnych myślach.
- To nie wybaczaj, może póki co nie zasługuję na wybaczenie. Ale ludzie się zmieniają, zasługują na drugie szanse. Z kolei czy gdy już to zrobisz to czy będziesz w stanie przebaczyć samemu sobie? - wdusiłem z siebie mając nadzieję, że choć odrobinę przedłużę... chwilę. Przecież za chwilę z tych drzwi ktoś może wyjść, może sprawić, że przestanę być na przegranej pozycji.
Ale czy do końca na niej byłem. Tak mnie kusiło by rzucić się na tego młodego typa, zabrać mu broń i stąd spierdolić. Ale ile miałem procent na powodzenie? Pewnie niewiele.

Pokręciłem głową. On nie rozumiał, nic nie rozumiał. Nie wiedział, że ja się tu zupełnie nie liczę. Jestem wielkim grzesznikiem, ten czy kolejny ruch już nie zmieni tego gdzie się znajdę po śmierci. Dlatego to ja mogłem to zrobić. Nie miałem przecież już nic do stracenia, zatraciłem mą duszę o wiele wcześniej.
Napoleon w moich oczach był bogiem. Miał swojego pomocnika, wielce mądrego Lemona. Każde słowo Lemona brzmiało w mych uszach niczym najczystsza muzyka. On wiedział wszystko, mówił prawdę. Tylko jemu mogłem ufać, tak tylko jemu. On był z pokolenia bogów, przecież miał w rodzinie piękną Delilah. Napoleona się bałem, więc to Lemon, którego szanowałem, mógł być bliżej i mówić co i jak. A on przedstawił mi postać Williama, niezwykle podobną do postaci wielkiego złego węża. Węża, który zje wszystko. Koza. Węże i kozy mają tylko po jednej sztuce życia. Wystarczyło więc tylko pociągnąć za spust.
- Będziesz musiał zapłacić za to po śmierci, nie ma już czasu na drugie szanse - dłoń drżała już tak bardzo, że mogłem strzelić w jego serce, w bark, w krocze w kolana w głowę. Przestąpiłem krok w przód. Uniosłem pistolet do jego ucha. W oczach warczał mi mord, w uszach widziałem ogień. Chciałem go jeszcze dotknąć zanim go zabiję. Czułem się jak magnes, który ciągnie zimny metal lodówki. Nie byłem chyba aż tak silny, by dać radę siłom natury. Czułem prąd, który podłączył się do mnie. Byłem naelektryzowanym magnesem, wytwarzałem wokół siebie coraz to większe pole elektromagnetyczne. Umiała to robić dziewczyna, ktrórą dziś potrąciłem na schodach. Przypomniałem sobie nagle jak opiłki żelaza wpijały się w jej ciało. Ręką bez pistoletu sięgnąłem do jego szyji.
I jakaś niewidzialna siła przyssała moje mięśnie do jego krtani. Czułem się jak kałamarnica, jak meduza, jak rozgwiazda, która przyssawa się do ziemi i nie może puścić. To było złe, nie chciałem przecież dotykać tego szatana. Upuściłem po jakimś czasie żelastwo z mej dłoni. Upadło na kamień, ale nie słyszałem żadnego dźwięku.
Poczułem natomiast ten dźwięk. Jak przez dłoń z samego środka Williama, on idzie. Idzie, kroczył. Zabierałem mu więcej niż życie, chociaż nigdy nie śniłem, że uda mi się tego dokonać. Zemsta, zemsta, zemsta.
Rosłem w siłę. Byłbym wybuchł, ale nikt nie widział wybuchających pól.
Bociany nad mą głową.
Ciemność i biel, na zmianę, mrugałem szybciej.
Potem zabrałem pistolet, przecież miałem go jeszcze użyć. Ale on już leżał, blady, jakby mu ktoś zabrał życie. Wąż miał rację, nie dałem rady udźwignąć tego uczucia. Jestem mordercą. Jestem złem.
Biegnąc przez pola, wpadłem na osobę. Gdy zetkneliśmy się spojrzeniami, wiedziałem co zrobiła i dlaczego ma blizne na czole.
Biegłem dalej.
Bociany.

//koniec, ale will nie umarł, tylko nie ma mocy, hhehehehe

Zimno. Nikotynowy pociąg. Mój pech. Oh na pewno jak będę stała zaraz za głównymi drzwiami prowadzącymi do naszej szacownej uczelni nikt mnie nie przyuważy. Nie wiem na co ja liczyłam, chowając się tutaj, a raczej wystawiając na widok wszystkich wychodzących lub wchodzących do budynku. Chociaż lepiej było tak niż w innym miejscu. W końcu miałam te swoje pierdolone dwadzieścia lat i wolno mi było wypalić paczkę papierosów czy dwie z nerwów i nie obawiać się, że znów wysłucham kazania od tej jebanej jędzy. Dzisiaj mieli większe problemy na głowie. Już chyba każdy mówił tylko o tym głupim księżulku i hańbie rodu królewskiego. Się wpierdolił lepiej niż ja kiedykolwiek, tylko pogratulować. Ale co mnie to obchodziło? Nic. I właśnie dlatego zgniotłam kolejnego peta i porzuciłam go w śniegu jaki to przyprószył poręcz. Pewnie nie tylko moje dowody, że ruszać dupę do kosza oddalonego o zaledwie parę metrów to zbyt wiele. I proszę bardzo, sama się dopraszałam by słuchać nie tylko o zgubnych nałogach, ale też o moim braku szacunku do Matki Natury. Przysięgam, że podskoczyłam jak usłyszałam, że ktoś nadchodzi. Miałam dzisiaj naprawdę poszarpane nerwy. Odruchowo sięgnęłam z powrotem do kieszeni. Czy ja byłam normalna? Na szczęście mogłam odetchnąć z ulgą. To tylko Rosemarrie. Przynajmniej będzie do kogo buzię otworzyć i guzik mnie obchodziło czy chce czy nie chce. I tak musiała obok mnie przejść, jeśli tak jej się spieszyło do ciepełka.
- Kurwa, Brokholc nie strasz tak ludzi - jęknęłam, łapiąc się za serce i na moment zapominając o mojej chęci wyciągnięcia kolejnego nikotynowego kumpla. - Czuję się jakby Pouch tylko za mną łaziła w tym tygodniu - Przecież skoro już złapałam kogoś w miarę stosownego do rozmowy to nie mogłam zaraz puścić wolno. Współlokatorkę miałam dziwną, ale podobno się wyprowadzała. I chwała im za to. Pewnie w końcu odkryli, że ona nic nie potrafi i niepotrzebnie tu siedzi. - Jest tak wcześnie, że dopiero wracasz skądś czy tak późno? Ta ciemność mnie wykończy. - Zegarka nigdy nie nosiłam, telefonu zapomniałam wziąć gdziekolwiek ostatnio leżał. W końcu się znajdzie, no chyba, że ktoś się pokusi na tego starego rzęcha, ale raczej wątpię.

ajć. nie lubię zaczynać

Wzruszyłam ramionami na uwagę o potknięcie się o mnie. To było całkiem możliwe. Wystarczyło mieć na imię Vanessa, a na nazwisko Winchester i być najbardziej pechowym człowiekiem na świecie. Ale dzisiaj chyba istniało mniejsze prawdopodobieństwo, że ktoś we mnie wlezie. W ciągu kwadransa wykonałam parę ruchów, więc nie możliwe, że by mnie wzięto za posąg albo w ogóle nie zauważono i potknięto się o me wyciągnięte nogi, tym razem Rose mnie na to nie weźmie. Ale jak na moją podobno przyjaciółkę mogłaby zauważyć w jakim dobrym jestem humorze, tylko trochę ręce mi drżały dalej. Kochana Petra, gdy od niej wychodziłam wciąż mnie zapewniała, że każdemu się przynajmniej raz zdarzyło prawie rozwalić Rezydencje. I wiecie co? Mi się ten moment podobał. Tylko potem policzyłam ile by mnie to kosztowało i bym się kurwa do końca życia nie wypłaciła.
- Tu cię zaskoczę i powiem, że pewnie jest - zatriumfowałam, gdy wyskoczyła z godziną. Się nie spodziewałam, że już serio popołudniu jest, ale z pewnością środek nocy być nie mógł. - Wszędzie pierdolą o księciu co ożenił się z jakąś panną też od nas i chyba nawet ten posiłek co na niego wpadłam w jadalni był śniadaniem - Ale to akurat było mało ważne. Wiedziałam, że Rosemarie li i jedynie będzie mógł poruszyć fakt skandalu. Ona lubiła takie rzeczy. Lubiła ładnie wyglądać, podobać się chłopaków. Całkiem inaczej niż ja. Pewnie tylko kontakty z nią sprawiały, że w ogóle nastawiałam uszu, gdy jakieś małolaty plotkowały. - Ale żeby wracać o drugiej popołudniu do domu. No no Brokholc jestem z siebie cholernie dumna - Zacmokałam z wrażenia, całkiem olewając temat samotnej mnie. Kiedy ja samotna nie byłam? Po prostu tłum i masa gamoni jakim wtedy musiałam wytłumaczyć, że mnie nie interesują kompletnie, odstraszał od siebie skutecznie.
Spojrzałam na papierosa. Na nogach od paru godzin i dwie paczki za mną. Chyba pierwszy raz w życiu, wyciągnęłam rękę nie po to żeby capnąć nim ofiarodawca się rozmyśli, a po to, żeby pchnąć z powrotem w jej stronę zanim nikotynowy ciąg nie zmusi mnie do wzięcia.
- Dzisiaj już nakarmiłam raka jak trzeba - wytłumaczyłam, widząc jej zdziwione spojrzenie.