Drzwi wejściowe

- No proszę, wiesz o mnie wszystko co potrzebne. - Potrząsnęłam burzą kruczoczarnych, drobnych loczków na potwierdzenie jego słów. Miło było poznać jakiegoś Australijczyka, a w szczególności takiego o imieniu Tom ! Od razu przypomniał mi się Tomek w krainie kangurów, pewnie nadal mam tą książkę u wuja w Polsce. Marzyły mi się długie wakacje, wolne od ciągłych ćwiczeń i szaleństwa Utalentowanych - najlepiej w jakiejś samotni, takiej gdzie można wylegiwać się na słońcu czy gapić się na ptaki. Przypadkiem spojrzałam na jego zawiłe notatki, bazgranina Dyrektorki nie jednego doprowadziła do czarnej rozpaczy - zaczęłam szukać długopisu po nielicznych kieszeniach ale nic takiego tam nie było. Od dawna nie używałam tuszu, moc wystarczała mi za pędzle, ołówki, gumkę i przyrządy geometryczne.
- Tutaj masz źle napisane, musisz skręcić w lewo a nie w prawo przy kuchni. - dokładnie mu wszystko pokazałam wodząc palcem po kartce. Notatka dla samej siebie: Przed imprezą pomalować paznokcie. Uśmiechnęłam się do faceta jednak po chwili pacnęłam się otwartą dłonią po czole.
- Oczywiście tak jak wszyscy jesteś zaproszony na imprezę. Na drugiej stronie masz notatki dotyczące dotarcia do przyjęcia, startujemy o 20. - W międzyczasie skorzystałam ponownie z talentu i stworzyłam proste wyjaśnienia na papierze.

Ostatnio nie byłem sobą, przyznam to szczerze. Nie byłem sobą, co było cholernie dziwne, bo nawet Ana przyznała, że zachowywałem się zadziwiająco mądrze. Nie żeby to było złe, czy coś. Ale cholernie mnie przerażało. Zawsze uchodziłem za debila jakich mało i naprawdę mi ta etykietka pasowała. Mogłem robić co mi się żywnie podoba, nieważne jak bardzo pojebane by to było, i kompletnie nikt nie zwracał na to uwagi! Machał tylko ręką z tekstem "to Justin, to u niego normalne". A co jeśli przez swoje nagłe oświecenie i zmienienie osobowości, zaczną mnie traktować inaczej? Mówię wam, przerażające jak nic innego na świecie. Pierdolony Dymek, gdyby nie on sytuacja nie miałaby miejsca. Tak, już nie byłem zły za dobranie się do mojej kuzynki, a właśnie za to, ze przez to nie byłem sobą. Jakie to skomplikowaaaaane. Nie chciałem by to trwało dłużej. Dlatego dziś rano wstałem z jednym wielkim POSTANOWIENIEM. To postanowienie naprawdę było duże. Nawet bardzo duże. To było POSTANOWIENIE. A brzmiało ono mniej więcej tak: JUSTINIE JEREMY REIDZIE, WEŹ SIĘ DO KURWY NĘDZY W GARŚĆ I DAJ SE SIANA. No to dałem se. Dzisiaj rano wyciągnąłem Zadymioną Królewnę (dlaczego nawet jej nazwa musiała mi przypominać Dymka?) i się odstresowałem. Dlatego w tej chwili byłem nastawiony pozytywnie dosłownie do wszystkim. I zadziwiająca rzecz: zupełnie nie było po mnie widać, że jestem na haju. Stan idealny.
W sumie nie byłem pewny tego co będę pamiętać z całego dzisiejszego dnia, czy będę w stanie zachować twarz i nie polecieć do Dimitriego z bukietem róż i życzeniami urodzinowymi, ale znów miałem to wszystko gdzieś. Liczyła się tylko zabawa. I aktualnie to bym nie wylądował w błocie, by chyba za bardzo się wychylałem przez barierkę. Ale zawroty głowy są fajne.
I kiedy ja w ogóle zdołałem przyleźć w to miejsce?

/ nju dej /

Dreptając tutaj z torbą przewieszoną przez ramie i walizką w ręce z pięć razy zatrzymywałam się by poprawić uwierający pasek torby lub by przełożyć walizkę do innej ręki, dwa razy poprawiałam sznurowanie butów, raz założyłam kurtkę tylko po to by zanim zeszłam ze schodów musieć ją zdjąć. Ciągle było mi gorąco i myślałam, ze zaraz szlag mnie trafi bo uschły przeze mnie trzy kwiatki. Naprawdę przyda mi się wyjazd. zmęczona targaniem toreb podeszłam do barierki i rzuciłam je na kanapę na dole - zawsze mniej dźwigania.
- Hej. - Uśmiechnęłam się widząc Justina. Zawsze się uśmiechałam przy nim, nie licząc ostatnich paru tygodni gdy miałam wkurwa na niego i Dymka, chociaż wiedziałam, że on nadal mnie nie lubi mój stosunek do tego uroczego Australijczyka tak naprawdę nigdy się nie zmienił. Uwielbiam go i tyle. Tak samo mam z Dimitrim. Nawet gdy odwalają coś przez co ręce mi opadają i mam ochotę ich zatłuc, ostatecznie i tak szczerzę się na ich widok.

Uch, o tym, że czyjeś myśli będą mnie uprzedzać o czyimś pojawieniu się obok mnie, mogłem jedynie pomarzyć. Nie dzisiaj. Dzisiaj był mój szczęśliwy dzień i nie musiałem zachowywać się jak maszyna wkurwiona na wszystko, bo odebrano jej zabawkę. Hm, chyba jednak w tym moim stwierdzeniu coś było nie tak. Po pierwsze maszyna nie ma uczuć. Po trzecie nie ma zabawek. Chwila. Z moim liczeniem chyba też coś było nie tak, ale trudno.
- Yves! - zawołałem prostując się o tym samym zapobiegając fiknięciu za barierkę prostu w błoto czego byłem bliski. - Przestraszyłaś mnie - przyznałem szczerze. - Czyżbyś, niczym zły potwór z bagien, czyhała na moje życie zapobiegając tym samym okropnych rzeczy jakie zamierzam dzisiaj popełnić? - zapytałem. Jakoś nie mogłem odczepić się od tych bagien i błota, przyczepiło się cholerstwo do mózgu i... Znaczy do głowy, go mózgu raczej nie posiadałem. Myślałem, podobnie jak kuzynka, łokciem. Przynajmniej nie musiałem bać się zombie, mojego móz... obiektu, którym myślę, nie dopadną tak łatwo! A zombie to naprawdę wielkie zagrożenie w dzisiejszych czasach. Mówię serio. Widziałem nawet jednego wczoraj.
Jeszcze raz przyjrzałem się Yves sprawdzając czy przypadkiem ona nie jest zombie, skoro już jesteśmy w temacie i gdy odetchnąłem z ulgą (bo nie była) zauważyłem coś innego. Walizki.
- Ale ty chyba zamierzasz sama popełnić jakieś głupstwo. Po co ci walizki? - zapytałem z niepokojem i z niecierpliwością czekając na odpowiedź. Oczywiście miałem nadzieję, że powie coś w rodzaju: "To nie moje, jestem tylko tragarzem" albo "Spokojnie, oddaję tylko ubrania głodującym dzieciom w Afryce". Chyba jednak nie jestem zbyt bardzo przewidującym gościem. Zwłaszcza gdy nie chce mi się czytać w myślach.

Zaśmiałam się widząc go w dobrym humorze. I nawet nie zaburczał na mnie! Fantastycznie akurat jak się wszyscy na mnie odobrażają a ja na nich zachciało mi się zwiać. Przynajmniej czeka mnie miłe powitanie po powrocie.
- Miałam straszną ochotę zepchnąć Cie w dół, ale uznałam, że to nie byłoby dla Ciebie żadną karą. Wystarczy, że żyjesz. - Wytknęłam mu język i poprawiłam kurtkę przewieszoną przez ramię.
-Wyjeżdżam. - Wzruszyłam ramionami po raz setny w ciągu ostatnich paru godzin. Nawet gdy rozmawiałam z tatą przez telefon i przekonywałam go, że nic mi się nie stanie jeśli przejadę się do Anglii pociągiem i trochę na stopa wokół Bałtyku mimo woli co chwila moje barki unosiły się i opadały. Już dawno powinnam je sobie wywichnąć. Tak samo jak oczy, którymi ciągle wywracam. Ciekawe czy można zwihnać gałki oczne...
- Mogę? - Zapytałam wyciągając dłoń w stronę jego kudłów. Zawsze wyglądał jak strach na wróble, a ja nie mogłam się powstrzymać od poprawiania jego włosów. To tylko dwa kosmyki ale jednak burzyły cały efekt. Poprawiłam je szybko i poczochrałam mu trochę grzywkę. - Zapuszczasz? Tylko nie zaczesuj ich do przodu bo będziesz wyglądać jak Bieber. - Uśmiechnęłam się i podrapałam w nos.

- No wiesz, zabolało - złapałem się za serce i zrobiłem kwaśną minę. Uznawanie mojego życia za nic nie warte, było okropne. Nawet w żartach. Przecież tyle wspaniałych rzeczy byłem w stanie uczynić! Eee... No może teraz żadna mi nie przychodzi do głowy, ale na pewno jakieś były. W końcu byłem człowiekiem sukcesu. Choć w sumie ten sukces był jedynie widoczny w moim wyglądzie, bo zachowanie pozostawiało wiele do życzenia. Sam przed sobą musiałem to przyznać. Po za tym to "zabolało" nie odnosiło się jedynie do domniemanego zamachu na moje życie, ale również do dziwnego stwierdzenia o wyjeździe. - Gdzie i po co? I dlaczego tak nagle? Dlaczego dopiero teraz się o tym dowiaduję? - chyba nie byłem odpowiednią osobą do zadawania takich pytań, bo... Musiałem to przyznać. Ostatnio ani trochę się Yves nie interesowałem, a nawet byłem na nią cholernie zły. Bo jako kolejna dała się zaciągnąć do łóżka szanownego solenizanta. Ale spoko, już to przełknąłem, przyzwyczaiłem się i pogodziłem. Życie takie jest i nie ma co wybrzydzać.
W sumie dziwnie zareagowałem na ten jej gest co do moich włosów. Oczywiście wiedziałem, że jakiś niecnych zamiarów to ona nie ma, ot takie przyzwyczajenie, odruch. Ja takich miewałem sporo i to o wiele gwałtowniejszych. W sumie ani trochę mi to nie przeszkadzało.
- Ty to nazywasz zapuszczaniem, a jak dla mnie to zwykłe lenistwo. Ty to nazywasz wyglądaniem jak Bieber, a moim zdaniem to po prostu działanie zgodnie z panującą modą - wzruszyłem bezwładnie ramionami by zaznaczyć, ze niestety nic kompletnie nie mogę z tym zrobić. Tak nawiązując to jak teraz o tym myślę, to zauważyłem pewną zgodność: Yves wyjeżdża, a ja się zapuszczam. Ostatnim razem też tak było. Zabawne.

- Tak sobie. - Wzruszyłam ramionami. Powinnam przywiązać sobie do łokci kilogramowe ciężarki. - Chcę pojeździć. - Uśmiechnęłam się wciskając ręce do kieszeni. - No i miałam nadzieję, że nagle wszyscy zaczną mnie przekonywać, żebym została. Może by się okazało, że połowa chłopaków jest we mnie dozgonnie zakochana. Alo, że jestem przez wszystkich uwielbianaaa.... - Wywróciłam oczami i uniosłam do góry brwi. - A tu nic. 'Jedziesz? Czemu? A, to spoko. Pa.' - Westchnęłam ciężko i udałam, ze ocieram łzę rozpaczy. Właściwie to było mi trochę przykro, że ludzie tak reagowali, ale przecież sama inaczej bym nie zrobiła, gdyby np. Yael nagle mi oświadczyła, ze wyjeżdża. Nie miałabym prawa by przekonywać jej do zostania. Sama już siebie nie rozumiem. Niby chcę mieć wszystkich w dupie i żeby nikt się mną nie przejmował, a jednak robi mi się przykro gdy okazuje się, że właściwie nikogo nie obchodzę. Właściwie to jestem trochę żałosna. Huh... Czemu nagle dopadł mnie taki nędzny nastrój?

- Pfff - pfffnąłem, choć nie powinienem pffyfać, bo to jest domena całkiem innej osoby. Mimo wszystko jak inaczej miałem zareagować na to jak mi odpowiedziała? I co pomyślała? Tak miałem nie czytać w myślach bo nie byłem wstanie, ale czasami (ba, prawie zawsze) to było silniejsze ode mnie. I nawet gdy mieszały mi się obce myśli w głowie z tymi własnymi, nawet gdy nie potrafiłem odpowiednio ich odczytać, bo pewne tłumoki myślą obrazami zamiast słowami, to i tak zawsze coś tam u mnie w głowie łapało to wszystko i nie dawało spokoju. Ale ile razy ja mogę opowiadać to samo o swoim talencie. No każdy wie, że był najbardziej zajebisty ze wszystkich, ale spokojnie. Nikomu go nie oddam. - To nie wiesz, że ja jestem dozgonnie zakochany i jestem w stanie uczynić wszystko żebyś mnie nie opuszczała, bo bez ciebie świat traci kolory, bez ciebie moje życie nie ma sensu i się powieszę? - spojrzałem na nią pytającą, ale nie czekałem na odpowiedź, bo przecież takie zachowanie byłoby w takim momencie głupie. Nigdy nie czekałem na odpowiedź na głupie pytania. Natomiast te bardziej ważniejsze nigdy nie odpuszczałem osobie, które je zdałem. - Nie powiedziałaś dokąd i na ile - zauważyłem. - Bo wiesz, w razie twojego zaginięcia czy coś, chciałbym wiedzieć gdzie cię szukać. Może w razie czego już teraz zacznę przygotowywać jakąś ekipę ratunkową. Tylko kto by się chciał zgłosić? Oto jest pytanie - zrobiłem zamyśloną minę, ale dalsze planowanie ratunku postanowiłem odłożyć na później. W końcu nie zając nie ucieknie, a przed sobą mam dziwnie zachowująca się Yves. - Wiesz, że nie dam ci spokoju, póki nie dowiem się wszystkiego? A tak ogólnie sama jedziesz? Z siostrą? Bratem? Matką? Kochankiem? Nie żebym chciał się zabrać z tobą - prychnąłem obojętnie. - Zresztą nie liczę, że chciała byś.

I znów uśmiech zawitał na mą twarz, gdy słuchałam jego uroczego monologu. Możliwe, że było to również spowodowane co rusz pojawiającym się dołeczkiem w policzku Justina, który onegdaj lubiłam namiętnie molestować swymi palcami.
- Tak przypuszczałam... Nadal się we mnie kochasz. Lecz wiedz, ze jestem suką bez serca, która depcze biedne niewinne męskie serca i miesza ich dumę z błotem. - Wyszczerzyłam się przypominając sobie pewną uroczą trzynastolatkę z elektrycznych po uszy zakochaną w Shaque'u, która zrobiła mi wykład naszpikowany podobnego typu określeniami, podczas, którego rzucała mięsem na prawo i lewo. Nawet z ust kSzaka czy Dymka nigdy nie usłyszałam tylu przekleństw co ust tej małolaty. Niestety nie mogłam zareagować inaczej niż śmiechem, więc jestem teraz dumną posiadaczką antyfanklubu wśród gównarzerii z elektrycznych. Właściwie to nawet łechce moje ego. W końcu o wielkości człowieka świadczy ilość jego wrogów nie przyjaciół - podobno.
- Nie wiem, gdzie, nie wiem na ile, nie wiem z kim. To zależy od pociągów, autobusów i ludzi, którzy zechcą zabrać mnie na stopa. Cel docelowy to Anglia, Mam nadzieję, ze dotrę tam do końca miesiąca. Tak obiecałam tacie. - Założyłam włosy za ucho i przyjrzałam się dokładniej Reidowi. Pomarańczowe portki? Srsly?
- Proszę cie, Reid. Myśl realistycznie. Ja miałbym się gdzieś z Tobą włóczyć? Pomyśl o swych pięknych włosach, które mógłbyś tracić po tygodniu męczenia mnie swą obecnością. Spopieliłabym je bez mrugnięcia okiem. - Jak na zawołanie do owego 'niemrugającego oka' coś mi wpadło i zaczęło niemiłosiernie boleć. Nie minęło wiele czasu, a kilka łez popłynęło po mym policzku. Przetarłam oko palcem mając nadzieję, że paskudny paproch który miał czelność czyhać na mnie i zaatakować mą gałkę oczną mu ulegnie. Mym przeciwnikiem okazał się kawałek nitki z szalika, który miałam omotany wokół szyi.
- Ału. - skomentowałam to zdarzenie krótko, acz dobitnie i wyczerpująco.

Spodobała mi się ta historia o trzynastolatce, szkoda, że wcześniej jej nie usłyszałem. Chociaż pewnie ja nie miałbym serca potraktować tak bezlitośnie żadnej małolaty, prędzej przytulił ją do siebie, pocieszył, dał jakąś złudną nadzieję i odszedł zapominając całkowicie o tej sprawie. Nie mówię, że takie rozwiązanie jest lepsze, po zastanowieniu wydaje się nawet gorsze, ale jednak to nie zmienia faktu co ja bym zrobił, a czego nie.
- Oj, już dawno zdołałem się o tym przekonać, ale wiesz, nie ma takiej rzeczy, do której nie byłbym w stanie przywyknąć i nie zwracać później na nią uwagi. Więc twoja bezduszność to najmniejszy problem jaki w tej chwili mam - przyznałem, bo tak było. Jakby tak nie było to w sumie też bym tak powiedział. Ale jednak pogódźmy się z prawdą i spójrzmy jej w oczy: po pierwsze przez ostatnie dni miałem rozchwianie emocjonalne, po drugie aktualnie nie miałem żadnego bff i było mi z tym źle, po trzecie właśnie odkryłem, że jestem głodny. I co? Nie miałem problemów? Ale i tak nie o tych rzeczach chciałem teraz mówić z Yves, bo przecież po co? Nie cofnie czasu, nie jest Effy by mnie nakarmić, ale może i by została bff, gdyby nie wyjeżdżała. I z jej wyjazdem wiązał się kolejny problem. - Nie mówisz serio. Ty sama, nieznajomi i podróż do Anglii? Bez żadnej obstawy? Ech, własnie dlatego bym się martwił o moje włosy. Powyrywam sobie z nerwów wszystkie, jak zrobisz to o czym własnie mówisz - rzuciłem opierając się o balustradę i zastanawiając jakie jeszcze argumenty mogłem przytoczyć, by Yves odpuściła sobie ten cały głupi pomysł. Rozumiałem bardzo dobrze, że ani trochę nie chciała tego wysłuchiwać, ale jak inaczej miałem postąpić? Powiedzieć: "Super, Yves, jedź, nie widzę żadnych przeszkód, na pewno sobie poradzisz, a zboczeńcy to bajka"? Dobre sobie, przecież nawet u nas w rezydencji roi się od zboczeńców, którzy na samą myśl o samotnie podróżującej osiemnastolatce posikaliby się ze szczęścia. Wiem co mówię, w końcu czytam w myślach. Niedoczekanie! Wytężę swój łokieć i coś wymyślę, by ją albo przekonać, albo nastraszyć. W sumie szantaż byłby najlepszym wyjściem w takiej sytuacji, ale do niego ucieknę się dopiero w ostateczności.
- Ciamajda - westchnąłem jeszcze widząc jak się Yves niezdarnie obchodzi z swoim okiem. No weźcie, nawet ja nie wyglądam aż tak bardzo niezdarnie gdy coś sobie zrobię. Chociaż nie, jak raz mi się guma przykleiła do buta i chciałem ją sobie zdrapać o kraty studzienki kanalizacyjnej i mi ten but tam wpadł, to wtedy ciamajdowato wyglądałem. Ale mniejsza z tym, swoje smutne historie to mogę wygłaszać na samosi, a nie teraz. Podszedłem do Yves i złapałem ją za podbródek, spojrzałem na jej oko szukając jeszcze jakiś paprochów i coś tam zobaczyłem (nie to nie było moje odbicie i nie zacząłem się zachwycać), jakiś pozostały paproch. Złapałem za rąbek koszuli i go delikatnie wyjąłem. - I nie wiem co masz do moich portek. Czyste są. Chyba. A raczej były.

Pokręciłam głową sprawiając, ze dopiero co odgarnięte za uszy włosy rozsypały się ponownie wokół mej twarzy.
- Ja - sama, nieznajomi i jakiś tysiąc stopniowy ogień, który trawi mnie od środka. Wierz mi, jeśli ktoś spróbuje coś mi zrobić będzie pierwszym na świecie gościem z ugotowanymi jajkami. - Czy to nie byłoby zbyt okrutne? Ale przecież nie zrobiłabym tego dla zabawy tylko w formie obrony. Uśmiechnęłam się wyobrażając sobie miny lekarzy badających takiego delikwenta. Czasem bywam okrutna. To przykre, ale chyba już nic na to nie poradzę. Ale przynajmniej dla tych, których lubię jestem miła... czasem. Eh...
- Spadaj. - Mruknęłam i wytknęłam mu język, gdy zaczął grzebać mi w oku jak jakiejś niedojdzie. Chociaż właściwie trochę niedojda jestem. Wystarczy wspomnieć całą moją drogę tutaj. Że też po drodze nie rzuciłam moich toreb w kąt i nie pobiegłam wściekła do Gary'ego.
- Nic nie mam do portek. Oprócz tego, że są pomarańczowe. Sadziłam, że w kolorze masz tylko kapelusze.

- W tej chwili mnie przerażasz - przyznałem szczerze. Nie lubiłem, gdy w główkach, które lubiłem ponad inne główki, rodziła się jakaś makabryczna myśl, która w przyszłości pewnie nie raz przyniesie mi jakiś koszmar. Ogólnie często śnili mi się bliscy mi sercu ludzie pragnący za wszelką cenę mnie zamordować, Dymek najczęściej gonił mnie z siekierą tak dla kontrastu z rzeczywistymi jego wyobrażeniami mordu na mnie. Serio, tak na żywo potrafił wymyślić niezłe plany, że czasami chciałem gdzieś uciec i się schować. Pewnie Yves przez to przebywanie z nim na okrągło przejęła jego działkę wprowadzania mnie w przerażenie. Ech, złe myśli. - Wiesz, nie żebym się tak na serio bał, ale chyba nie zamierzasz wypróbowywać na kimś tego sposobu samoobrony? - zapytałem zaciekawiony. Bo w sumie skoro ten sposób nie był wypróbowany to nie było mowy o jego skuteczności. Wolałem jednak nie zauważać tego na głos. Tak na wszelki wypadek.
Spojrzałem jeszcze raz na swoje spodnie, ale przecież nie wyglądały wcale tak źle. Tak samo jak kapelusze nigdy źle nie wyglądały. Nie rozumiałem dlaczego niektórzy nie potrafią zauważyć ich piękna i tego, że jak tylko je założę to od razu bardziej elegancko wyglądam. Taka była prawda i trzeba było się z nią pogodzić.
- Wiesz, rozwijam się. Najpierw kapelusze, potem spodnie, w przyszłości koszulki z troskliwymi misiami, a kiedyś może nawet lateksowy kostium.

Zawsze uważałem, że kto jak nie ja najlepiej z mężczyzn rozumie kobiety, w końcu czytałem w myślach, nie? Jednak z czasem musiałem przyznać sam przed sobą, że czytanie w myślach nie ma nic do tego, bo i tak gorzej wszystko pojmuję niż taki Dimitri. Zwłaszcza w niektórych przypadkach. Po prostu nie ogarniałem czasami pewnych rzeczy w jakieś kobiecie. Tyle że z Yves nigdy nie miałem aż tak wielkiego problemu jak dzisiaj. Jej zmiany nastroju były kolosalnie dziwne i po prostu nie pasowały do tego miejsca i czasu.
- Yves, jesteś pewna, że to odpowiedni moment na podróż w pojedynkę? - zapytałem zanim jeszcze zdążyła uczepić się mojego lateksu. - Bo wiesz, rozstrojenie emocjonalne najlepiej jest leczyć w przyjaznym środowisku z miękkimi ścianami - dodałem jeszcze, ale to jak zabrzmiały moje słowa uświadomiłem sobie dopiero po chwili. To było chamskie, ale nie zamierzałem naprawiać swoich słów. Normalna Yves by zrozumiała, że czasami coś mi się wymknie, ale teraźniejsza już chyba nie za bardzo. Jeżeli jeszcze raz mi się tutaj rozklei to normalnie lecę po kogoś i zakładamy jej kaftan bezpieczeństwa, obiecuję! Będzie siedzieć u mnie w pokoju aż odzyska sprawność umysłu. Choć w sumie nie wiem czy mój pokój jest przyjaznym środowiskiem, ba, chyba nawet parę milionów lat świetlnych mu brakuje do tego. Ale mniejsza z tym, najważniejsze, że na serio bałem się puszczać Yves w takim stanie gdziekolwiek. To jakby mnie puścić do sklepu ze słodyczami i zamknąć na noc, nie wiadomo co by na drugi dzień ze mnie zostało. Najprawdopodobniej kleista różowa mazia. - Ty na serio lepiej zrezygnuj ze swojego dziwnego pomysłu, albo weź ze sobą chociaż Yael. Czarno to widzę.
W tej chwili poczułem jak wibruje moja komórka, w sumie wiedziałem, że Yves nie lubi gdy ktoś bezwstydnie przerywa rozmowę i zajmuje się telefonem, ale wybawiło mnie z opresji to, że do Yv też dotarła wiadomość. Usłyszałem! Więc odebrałem swoją. W sumie niezły zbieg okoliczności.
- O jaaa, Dymek sobie o mnie przypomniał. Słodko - skomentowałem na głos, nie wiedząc w sumie co powinienem o tym myśleć i co odpisać. Ale w końcu wybrałem najłagodniejszą formę. Częściową amnezję.

Chyba wolałam, kiedy wszyscy po prostu olewali mnie i mój wyjazd i nie przekonywali do zostania. Justin był naprawdę słodki, ale czy nie przesadzał trochę? A nawet jeśli nie to i tak nieco wnerwiał.
- A nie pomyślałeś, że mnie tu już szlag trafia? Mam dość braku słońca i ciepła. Nie wspominaj mi nawet, ze zaraz wiosna, bo prawdziwa wiosna to tu w czerwcu dojdzie... - Westchnęłam i przeczesałam włosy palcami. Naprawdę potrzebuje odpoczynku od ludzi, którzy mnie znają. Nie wiem czemu tak mam ale uwielbiam być 'tą nową'. Kiedy nikt Cie nie zna masz czystą kartę, nikt nic nie wie o twojej przeszłości, nikt nie ma żadnych wątpliwości przy obcowaniu z Tobą. Kiedyś uznałam, ze nigdzie nie ma dla mnie miejsca, przynajmniej na długo. Miałam wtedy z pięć lat. Wiem, wiek idealny na tego typu filozofowanie. Niedawno doszłam do wniosku, że nawet mój talent mi to sugeruje. Yael całe dnie spędza na basenie, Venus w ogrodzie, z kwiatami. Ci od pogody uwielbiają siedzieć na powietrzu i bawić się chmurami, słońcem i tęczą. Ci od ziemi potrafią godzinami leżeć na trawie i się... wczuwać. A ja? Mi jest przyjemnie gdy coś płonie, gdy zostaje z niego popiół, gdy wokół jest tak gorąco, że wszystko wysycha i inni nie mogą oddychać. Strasznie zazdroszczę innym z żywiołów bo oni nie muszą zawsze trzymać się w ryzach. Wodni mogą wyszaleć się na basenie. powietrzni biegają po polu tworząc wichury. A ja? Ja duszę w sobie ogień bo gdybym tylko spróbowała go wypuścić... wszystko by po prostu spłonęło. Może gdy wyjadę, znajdę jakieś miejsce na odludziu, gdzie będę mogła w końcu, bez żadnych wyrzutów sumienia po prostu stanąć w płomieniach i cieszyć się niszczycielskim gorącem i zachłannym ogniem.
- Yael nie chce jechać, nie dziwię się jej. - Ona, biedna, uważa się za niebezpieczną. A bo zaleje łazienkę, a bo wybuchnie jej woda ze szklanki... Chciałabym być tak niebezpieczna. Ale Yael jest tez dużo wrażliwsza ode mnie. Dlatego zawsze zostawała w domu, gdy ja na weekendy i ferie wyjeżdżałam za English Channel. Sama. Jak zawsze. ale gdybym nie wyjechała nie poznałabym wielu wspaniałych ludzi. Nie dowiedziałabym się, że umiem śpiewać, że filmowanie jest takie trudne. Możliwe, że nie byłabym taka jak teraz.
Mój smętny monolog wewnętrzny przerwało pikanie komórki. Justin też dostał sms'a więc oboje sprawdziliśmy od kogo. Dymek. Odpisałam mu szybko i czekając aż Justin skończy z nim pisać oparłam się o barierkę i po prostu zaczęłam liczyć kamienie.

Gdy tak przedstawiała sytuację to trudno było mi odnaleźć jakichkolwiek argumentów przeciw. Zresztą nigdy nie byłem dobry w negocjacjach, najczęściej kończyło się to tak, że ktoś wygłaszał mi tu jakiś monolog, a ja na końcu zaczynałem walić jakieś jego tajemnicze myśli, by go zawstydzić i tym samym wygrać. Czy osiągałem tym sposobem jakieś wielkie rzeczy? A gdzie tam. Nawet tego poprawnie czasem nie potrafiłem zrobić, więc podziękuję za jakiekolwiek kłótnie. Na dodatek ten brak mojej asertywności, to na serio stanowiło poważną przeszkodę w toczeniu jakichkolwiek sporów. Przegrana pozycja - oto moje miejsce na tym parszywym świecie.
- No to już nie wiem jakbym cię mógł przekonać, że to głupi pomysł - westchnąłem chowając komórkę do spodni. Z myśli Yves odczytałem, że również dostała masowego smsa od Dymka na urodziny i wtedy zaświtał mi pomysł. Szkoda tylko, że jak zawsze musiałem go chamsko ubrać i przedstawić w ten a nie inny sposób. - Nawet nie zostaniesz na urodziny twojego ulubionego kolegi od ruchania? - Czy ja naprawdę byłem aż tak wielkim masochistą korzystającym z każdej okazji jaka się nadarza do podpalenia mła? Chyba byłem, bo jakbym nie był to bym trzymał język za zębami i współczuł Yvce, że jej smutno i że Norwegia to nie jej miejsce do życia. Ale nieee, ja musiałem wiedzieć i zrobić lepiej. Jednak z dnia na dzień, im byłem starszy, nabierałem przekonania, że chyba kiedyś musiałem dostać mocno deską w swój łeb. W innym wypadku wiedziałbym, że jak mam rozstrojoną emocjonalnie dziewczynę przed sobą, to lepiej uważać na słowa. - Znaczy jedź sobie jak tak bardzo chcesz - rzuciłem mając nadzieję, że to jednak coś naprawi. Ale marne szanse. Nawet mój smutny, obrażony ton w tej sytuacji niewiele pomagał. Mówiłem coś o straconej pozycji? Idealny przykład.

Witki mi opadły, gdy usłyszałam fantastyczne teksty Reida. Jak bardzo nieogarniętym trzeba być by takich stwierdzeń używać w rozmowie podczas, której PODOBNO przekonuje się do odwołania wyjazdu? Justin nigdy nie miał instynktu samozachowawczego i zawsze potrafił powiedzieć coś tak nieodpowiedniego, że już nawet nie miałam siły go za to ochrzaniać, ale teraz przebił wszystkie swoje teksty.
Kolega od ruchania. Świetnie, może jeszcze nazwiesz mnie puszczalskim kurwiem jak twa cudowna i słodziutka kuzyneczka, która ups... też jest puszczalskim kurwiem, do tego głupim skoro się zakochała w kimś takim jak Dymek. Po co ja w ogóle to roztrząsam? Wystarczy, że ja wiem, że nie puszczam się na prawo i lewo, a to, że czasem potrzebuję odrobiny atencji i że tylko Dimitri potrafi mi to zapewnić, na swój własny sposób, ale zawsze jakiś sposób, to już inna sprawa. Powinnam odpuścić. Nikt nie zmienia się od tak, a to, że wszyscy moi znajomi mnie są pojebani, ze mną na czele, powinno mnie tylko nauczyć cierpliwości i umiejętności olewania wszystkiego. Powinnam iść do Saturna na lekcje.
- Pa Reid. - Cmoknęłam go w policzek i poszłam z bagażem w stronę nadjeżdżającej taksówki. - Nie wiem czy zdążę na Twoje urodziny więc prezentu spodziewaj się pocztą. - odwróciłam się uśmiechnęłam czekając aż taksówkarz schowa moją walizkę. Wsiadłam bez słowa i pojechaliśmy do portu.

/ di ęd /

No oczywiście, że się CZEGOŚ spodziewałem, tyle, że kompletnie nie wiedziałem czego. Tak więc jakkolwiek by Yves postąpiła ja bym był zaskoczony. W sumie lubiłem nie wiedzieć co się stanie w przyszłości, takie życie wydaje się o niebo ciekawsze, niż gdy wszystko się przewiduje. I nie mam tu na myśli wizjonerów, nie, jak zwykle mam na myśli Dymka. Ten mądrala zawsze wszystko wie. Za nic nie chciałbym być taki jak on. Ale załóżmy, całkiem hipotetycznie, że moja przyszłość układa się w ten dziwny sposób: cały przyszły rok niechcący upłynie mi na upodobnianiu się do dymka, z prototypu stanę się jebaną kopią i co? No co się stanie? W sumie nie wiem, za dużo do myślenia i obmyślania jak na mój mały mózg. W każdym razie to się nie stanie, za Chiny. Bo jestem Justin, słabo czający koleś, ale z uczuciami. (Nie żebym w tej chwili twierdził, że Dymek nie ma uczuć, bo na pewno jakieś ma, tyle że za każdym razem gdy coś poczuje wyjebuje to w kosmos i zostaje sam chuj; mauahahhaha, zabije mnie jak to gdzieś usłyszy, bo usłyszy, nie raz gadałem na prawo i lewo co sądzę o takich rzeczach).
- Pa, Yvy - odpowiedziałem jej i przez chwilę stałem jeszcze jak słup gapiąc się w oddalającą taksówkę. Czułem się głupio, że ta rozmowa poszła tak jak poszła, bo mogła pójść lepiej. Gdyby nie poszła jak poszła, a poszłaby lepiej, to by pewnie Yves nie poszła w chujam, a ja bym nie był zmuszony teraz pójść do podziemi, gdzie pewnie wszystko nie pójdzie tak jak ma pójść, bo ma tendencje do nie pójścia. Jeśli ktoś mnie rozumie to biję pokłony w jego stronę.
Smyrgnąłem nosem i wyciągnąłem chusteczki z kieszeni, mówiłem już kiedyś, że ćpanie zawsze wywołuje u mnie katar? A połączone już z staniem na dworze tyle czasu, to mega katar. Za nim zdążyłem zareagować chusteczkę porwał wiatr i musiałem ją łapać. Miałem dziwne wrażenie, że z boku to wyglądało całkiem inaczej i Yves się pewnie teraz zastanawia czy ten kretyn (czyli ja) właśnie macha jej na pożegnanie białą chusteczką.

/ Podziemia /

/początek

Nazywam się Jeremy Dimitri Ainsworth i mogę bez zastanowienia stwierdzić, że nie cierpię podróży w czasie. Wiecie jakie to jest uczucie? Jakbyś drugi raz przychodził na świat. Przeciskał się przez jakąś małą dziurę, otoczony dość niecodziennymi widokami, zapachami i wrażeniami słuchowymi. Miałem wrażenie jakbym znajdował się w sąsiedztwie kogoś drącego swoją japę bez ustanku. Ja serio wiem co mówię, bo jako tako swój poród pamiętam. A wszystko dzięki faktowi, że byłem pierdolonym wyjątkiem, który musiał odkryć swój talent niedługo po zapłodnieniu. Nie wiem co za geny przekazali mi Yves z Dimitrim (dobra, niektóre może i były zajebiste), ale ten jeden mnie wkurwiał. Prince od chwili mojego przyjścia na świat chciała mnie mieć na oku, by sprawdzić jak się rozwijam. A ja pytam: po cholerę? Ale zostawmy moją przeszłość w spokoju, bo jeszcze powiem coś czego będę żałował. Wiecie... Może niektórym się wydawać to zakurwiście zagmatwane: nie dość tego, że nie byłem do końca normalny to jeszcze jakimś cudem przyfrunąłem przez jakąś wąską dziurę z przyszłości. Ale uwierzcie, tak naprawdę to wszystko było proste jak budowa cepa. Ja miałem swoje życie, ludzie z przeszłości mieli swoje życie, które potoczy się tak jak ma się potoczyć, jeżeli tylko ja będę na bieżąco patrzeć w kalendarz i w konkretnym dniu spojrzę jeszcze na zegarek. Do takich rzeczy nawet taki debil jak Cassidy by się nadawał. Kim jest Cassidy? Debilem, ale to już mówiłem. Poza tym chyba był takim moim przydupasem, który byłby pewnie nawet zdolny zrobić minetę dyrektorce by tu się ze mną pojawić. Jak dobrze, że ma zryty ryj i nawet taka stara baba by go nie chciała. Jestem tylko szczery.
Dokładnie to nie wiedziałem jaki dzisiaj jest dzień, poinformowano mnie tylko, że zostanę w rzucony w podobny okres czasowy co Gaby. Z kolei ta druga data zdołała mi się nieźle wyryć w pamięci, bo powtarzali mi ją na okrągło, bo oczywiście mógłbym zapomnieć. A zapisać nie mogłem, bo to kurwa tajne łamane przez poufne. Robili z tego jakiś koniec świata, jakbym mało takich w swoim życiu już przeżył. Pamiętny koniec świata 2020, takiej imprezy to wy w życiu nie widzieliście. Ale pocieszę was. Zobaczycie.
Jak bardzo różniło się Tromso moje od tego tutaj? W sumie nie bardzo, albo ja tego nie widzę. Bo doskonale pamiętam te Tromso z mojego dzieciństwa, taki mały bonus, dzięki któremu chyba ostatecznie zdecydowano mnie tu przysłać. Bo mimo swojego młodego wieku, rozumienia położenia Gaby, równocześnie byłem związany z tym starszym światem. Cieszy mnie to niezmiernie. Jestem uradowany niczym kocyk pony, który odnalazł wreszcie swój ukochany kocyk. Nie żebym był fanem kucyków pony. Ja nie byłem fanem niczego, sorry jeżeli was zawiodłem.
Stanąłem przed rezydencją i musiałem przyznać, że wyglądała o wiele wiele bardziej uroczo bez tego nowego skrzydła, który zbudowali pięć lat temu. A raczej zaczną planować budować za parę lat. Kiedyś miałem chęć zostać architektem, Cassidy oczywiście z entuzjazmem podjął ten temat i dopingował mnie we wszystkim. Ale równie szybko przyszło jak i poszło. Mogłem stwierdzić tylko jedno, jakbym teraz podrzucił parę projektów komuś w tym czasie, to by poszło im o wiele lepiej. Nie chwaląc się oczywiście.
Przysiadłem na schodach i ze stoickim spokojem wyciągnąłem paczkę papierosów z kieszeni. Obracałem ją spokojnie w dłoniach, a potem jednym szybkim ruchem wyciągnąłem jedną fajkę i zapaliłem. Chciałem na chwilę odsapnąć przed odwiedzeniem dyrki, no i odnalezieniem Ryżej. Odrobinę po delektować się przeszłością nim zbrzydnie mi dzięki urzędowej gadce Prince i czymkolwiek co mogło wypłynąć od Gaby. Bo na pewno coś wypłynie i na pewno mi się nie spodoba.

Nie sądziłem, że spotkam kogokolwiek o tej porze na schodach, bo sami przyznajcie... A nie... Cholera. Dlaczego ja się, w ogóle sugerowałem swoim zegarkiem skoro znajdowałem się w zupełnie innym czasie i wcale nie musiała być czwarta rano? Chyba ta podróż rozkojarzyła mnie bardziej niż myślałem. Ale mniejsza. Nawet jeżeli błędnie się spodziewałem, że nikogo nie spotkam, to za chiny ludowe nie powiedziałbym, że spotkam właśnie ją. Co to musiała być za karma, że dostarcza mi tego, kogo niby najbardziej powinienem spotkać, ale w tak nieodpowiednim czasie. Gadam bez ładu i składu, więc jeszcze raz to złożę na rozkojarzenie i teraz się w końcu zbiorę w sobie. O, i już. Przeanalizowałem wszystkie plusy i minusy tego, ze to Gaby na mnie wpadła, a nie ja ją musiałem szukać i doszedłem do jednego wspaniałego wniosku: dlaczego ona tak od razu na wstępie przyjmuje, że ja to ja, skoro to wcale ja być nie musiałem. Każdy, dosłownie każdy powtarzał do porzygu, że jestem zabójczo podobny do ojca. Może i Gaby tego w pierwszej chwili nie skojarzyła, ale na pewno o tym wiedziała. Dlatego ja z czystej dobroci serca postanowiłem to wykorzystać. I dać jej lekką nauczkę na przyszłość.
- Palę? - odpowiedziałem na jej ostatnie pytanie najbardziej obojętnym tonem na jaki mnie było stać. Brzmiałem jak ojciec. - I jeśli tak bardzo chcesz możesz mi mówić Junior, ale prędzej mnie znajdziesz jak zapytasz o Dimitriego. Ale chyba gdzieś się spieszyłaś?
Nie, wcale nie byłem chujem. Po prostu podszywanie się pod ojca to było moje takie hobby, jak zbieranie znaczków. Chyba nikt nic nie ma do tego jak ktoś postanowi sobie zbierać znaczki? Więc dlaczego ktoś coś może mieć do tego, że czasami sobie zażartuję. Zwłaszcza jak to ma motywy czysto dydaktyczne. By pokazać Gaby, że czasami trzeba trzymać język za zębami i sto razy się zastanowić zanim coś się powie. Zwłaszcza jak sie jest w przeszłości.

O kurwa. Haha. Chyba się kosmicznie przeliczyłem w swoich oczekiwaniach i musiałem odrobinę przystopować z moimi lekcjami na temat tego co wolno Rudej w przeszłości, a na co jest zbyt głupia. Bo była zbyt głupia by zrozumieć mój jakże chytry plan. Mimo wszystko i tak zamierzałem to ciągnąć, bo ja nie należę do kolesi, którzy coś zaczynają, ale nie kończą, bo spotykają ludzi dziwniejszych od siebie. Dziwniejszych, bo chyba użyłem już zbyt wiele razy słowa 'głupia'. A przecież Gaby mimo wszystkich swoich dosyć oryginalnych zachowań od czasu do czasu miewała przebłyski, w czasie których była nawet do zniesienia. Oczywiście nie dawałem po sobie poznać, że odczuwałem owe przebłyski, bo przecież wiadomo w jakich byliśmy stosunkach. Ja miałem swój świat, do którego nie lubiłem wpuszczać rudych wariatek i twardo się tego trzymałem. Nawet teraz. Nie ważne, że czułem lekki sentyment do naszego wspólnie spędzonego dzieciństwa, bo powiedzmy sobie szczerze: czy ja w ogóle miałem dzieciństwo? Można by o tym dyskutować godzinami, ale nie teraz. Teraz byłem kimś innym. Kimś kto nie rozśmieje się i wytknie Gaby wszystko co tylko się mu rzuci w oczy, przy okazji zauważając, że jej narzeczony ogląda zbyt wiele pornoli z blondynkami i skończy na tym, że spróbuje ją obmacać tylko dlatego by się zawstydziła i spierdzieliła jak najdalej od niego. Właśnie tak zachowałby się normalny... Junior. Sobie wymyśliła. Jaki kurwa ze mnie junior? Ale niech jej będzie. W końcu to ja pierwszy nazwałem ją Gąbką. I Ryżykiem. Lisicą. Rdzą. Miedzianą. Grażynką. No i moje ulubione Ej Ty. Wracając.
- Berlioz? A po co ci kurwa Maks? Czy jakiś inny? Vlad? Fiodor? I wiesz, że ładnie by wypadało, że skoro ja się przedstawiam to ty i też? - zapytałem. Nadal obojętność świetnie mi szła. Gorzej z reakcją na to jak się zaczęła do mnie miziać.
No bo wiecie. Są trzy rzeczy wkurwiające człowieka: gotowana marchew, balerinki i mizianie. Dlatego nie pozostawało mi nic innego jak odsunąć się od niej nieznacznie i posłać jej lekko zmieszane spojrzenie. - Wiesz, jeżeli chcesz iść w ustronne miejsce i się nie przedstawiać to też nie mam nic przeciwko - tego Juniorek Gąbki za nic by nie zaproponował. Bo nie tykał narzeczonych. Tylko żony.