Wolny pokój

/ no już nowa data ;3 czyli 14 czerwca /

Od czasu gdy jakieś chujostwo się do mnie przyczepiło i nie byłam w stanie myśleć racjonalnie minęły prawie dwa tygodnie, ale ja nadal nie potrafiłam wyzbyć się pewnych obaw jakie wtedy się we mnie wylęgły. Znaczy po pierwsze i najważniejsze byłam strasznie uczulona na punkcie tego jak ktoś wspominał o tym jak zachowywałam się podczas choroby. Do tego nawet stopnie, że gdy ktoś chociaż zapytał się mnie jak się czuję, byłam w stanie obrazić się jakby wyzwał moją matkę (choć tak szczerze, jakby ktoś ją wyzwał wcale bym się nie obraziła). No, ale mniejsza z tym. O wiele poważniejsze było to, że nie mogłam zapomnieć tego jak okropnie się bałam samotności. Wbrew temu czego byłoby się można spodziewać to uczucie nie przerodziło się w chęć zdobycia większej ilości przyjaciół, czy chociaż pielęgnowania tych związków jakie już posiadam. Stało się zupełnie inaczej. Aktualnie moim największym marzeniem było to, by pokazać sobie, że niczego się nie boję, że jestem w stanie samodzielnie funkcjonować i nikt nie jest mi niezbędny abym nie zwariowała. Nie chodziło o to jak inni mnie postrzegają (może odrobinę), ale o to bym pozbyła się wszystkich głupich fobii, by na przyszłość tego wszystkiego nie przezywać na nowo. To było tak jakby moje ubezpieczenie. Szkoda tylko, że na samą myśl co muszę zrobić by zdobyć owo ubezpieczenie robiło mi się niedobrze. I to tak jak jeszcze nigdy przedtem. Ale gdy tylko zaczęły mnie łapać jakiekolwiek wątpliwości bym zawróciła zaraz przypominałam sobie jeszcze jeden powód dla którego skierowałam tu swoje kroki. Ten powód pojawił się niespodziewanie, ale nie nagle. Pewnego dnia zaczęłam zauważać coś co mnie mi nie pasowało do zwyczajnego obrazka dnia. Ale powoli. Na razie nie mogłam dać się pochłonąć myślom o tym wszystkim, bo bym postąpiła w niezbyt odpowiedni sposób. Na wejściu wszystko wygarnęła zamiast powoli wydukała swoje racje i czekała na zrozumienie. Znaczy, nie wiem czy mogę oczekiwać czegoś takiego, ale zawsze warto mieć nadzieję. W moim przypadku bardzo nikłą, bo jednak wolałam pozostać pieprzoną realistką niż bujać w obłokach za idealnym rozwiązaniem sytuacji.
Przedwczoraj wieczorem pomyślałam, że najlepszą porą na taką rozmowę jest popołudnie z powodu swojej neutralności, wczoraj popołudniu pomyślałam, że najlepszą porą jest wieczór to poczekałam jeszcze do wieczora, ale gdy i on nastał przyszło mi do głowy, że właśnie rano będzie najlepiej mi myśleć. No i mamy dzisiaj rano. Już nie miałam żadnej wymówki co do pory dnia, więc ubrałam się i ruszyłam w po schodach. A gdy z nich zeszłam miałam idealny widok na drzwi do pokoju Luka. I było za późno na wycofanie się. Zresztą miałam przecież udowodnić sobie, że potrafię wszystko. W takim razie nie powinnam się tak zachowywać.
Podeszłam do drzwi i przez chwilę myślałam o tym żeby zapukać, ale to by było dziwne. Nigdy do niego nie pukała, bo niby po co? Jakbym miała zobaczyć jakiś nieprzyjemny widok (typu Merkury i jego dziewczyna w dość niewygodnej pozie) to bym przewidziała to wcześniej. I i tak bym to zobaczyła. Żadna nowość, czasami trzeba przyzwyczaić się do takich widoków. Tak więc nie zapukałam tylko nacisnęłam klamkę pozwalając sobie jednak przewidzieć to i owo z tego co będzie się tu działo w przyszłości. I odrobinę zaskoczył mnie ten widok.
- Masz zamiar wywalić rzeczy Merkurego? - zapytałam zupełnie zapominając o tym po co tu przyszłam. A co dopiero o jakimś przywitaniu się. Fajnie. No ale przyznajcie, wy też byście się zdziwili jakby ktoś postanowił zrobić tak dziecinną rzecz zamiast załatwić to w bardziej spokojny i elegancji sposób. Taką rozmową przykładowo. Z dyrektorką. Przecież mogła pomóc i przydzielić państwu zaciążonym oddzielny pokój. Chyba nic gorszego niż dziecko już by nie zrobili nie?

jeśli to u góry to poczęcie dziecka ian i edka to jest mi niedobrze xd

Wstałem wyjątkowo wcześnie. Wyprowadziłem psy, a raczej wypuściłem je na dwór przez tylne drzwi i wróciłem do łóżka, już wtedy zauważając, że mego współlokatora nigdzie nie ma. Półprzytomny potrafiłem pomyśleć o planie. Byłem z siebie taki dumny. Nawet faktycznie co ważniejsze me rzeczy upchnąłem w szafie, a resztę zgarnąłem pod łóżku przy okazji odkrywając kolejny napis wykonania Mikaeli. Mogła go zrobić i rok temu, a ja bym się nie skapnął. No ale te moje wczorajsze prace sprzątające tak mnie zmęczyły, że dzisiaj jak już psy wypuściłem to czym prędzej wróciłem do łóżka, by dalej nadrabiać braki energetyczne. Cały czas sam. Może on się ode mnie wyprowadził, a ja nawet nie zauważyłem?
Zanim Mika weszła do środka zdołałem jedynie wziąć prysznic i wreszcie naprawdę otworzyć oczy. Wyjrzałem nawet przez okno, by zobaczyć czemu Tofik tak ujada, ale nic niezwykłego nie zobaczyłem, więc odwróciłem się. Złapałem jakiś karton, jakimś cudem wciąż z zawartością. Śniadanie mistrzów, nie ma co.
- Sigrid ma taki zamiar - wyjaśniłem, wycierając brodę, bo przez nagłe pojawienie się Miki tylko się oblałem. Nawet nie pytałem co tu robi, bo ona tak się zjawiała kiedy chciała. Zupełnie zapomniałam, że przecież dziewczyny się nie lubią. Podszedłem do mojej dziewczyny i pochyliłem się nad nią, by ją cmoknąć na powitanie. Nie wiedzieć czemu zupełnie nie była z tego zadowolona i od razu się odsunęła.

Rozejrzałam się po pokoju zauważając, że Luke musiał niedawno poupychać parę rzeczy, bo nie walały mi się pod nogami. Raczej rzadko tutaj przyłaziłam, prędzej zaciągałam go do siebie. Znaczy kiedyś było inaczej, zaglądałam tu częściej i nawet jak go nie było siedziałam robiąc różne głupie rzeczy. Jak na przykład wyskrobywanie dziwnych napisów za jego łóżkiem. Nawet nie pamiętałam ich treści, ale cóż, nikt mi tego nigdy nie zabronił, nawet sam właściciel pokoju. No to czułam się bezkarna. Choć możliwe, że kiedyś mi coś wspomniał na ten temat. Ale zignorowałam.
Gorzej było z moim samopoczuciem względem tego co zamierzałam zrobić oraz tego jak dziwnie się zachowałem gdy Luke pochylił się by mnie przywitać jak zwykle. Pocałunkiem. Do takich sytuacji nie pasował pocałunek. Pasowało stanie w drzwiach i gapienie się w podłogę w geście zażenowania. Ale to nie ja. Zamiast tego zamknęłam za sobą drzwi i zaczęłam się gapić na Luka przedłużając tą niewygodną chwilę. Całe szczęście, że nie musiałam milczeć, bo tak jakby znalazłam sobie zastępczy temat rozmowy. Choć wcale tego nie planowałam i z jeden strony nie był mi ani trochę na rękę. Ale zobaczymy, może akurat.
- A Sigrid jest twoim władcą, czy coś w tym rodzaju, że będziesz robić to co ona sobie zamierzyła? - zapytałam niezbyt zachwycona, że w ogóle muszę wymawiać jej imię. Jak dla mnie obecność młodych monarchów w tym miejscu była zupełnie niepotrzebna. Nie mogliby zamknąć się w własnych pałacach i tam wzajemnie powybijać? Tak by było wygodniej. Na dodatek Luke szlajał się z jedym, kurwa, jedną z nich. Oczywiście nie byłam zazdrosna o Sigrid, bo nie było o co. No sorry, to był babo-chłop. Co innego zazdrość o kogoś innego. Równie głupia, ale... Ta zazdrość była zbyt trudna do pozbycia się jej. - Nie próbowałeś załatwić tego w łagodniejszy sposób? Nie wiem... Może rozmawiając z nim? To chamskie co zamierzacie zrobić - stwierdziłam krzywiąc się nieznacznie. Nie było mowy bym przybrała inną minę.
Teraz to się wpakowałam, bo zupełnie nie wiedziałam jak zboczyć z niewłaściwego toru rozmowy na ten zaplanowany. Kurwa. A może jednak wcale nie musiałam niczego mówić a jedynie zacznę go unikać? Albo Ana puści jakąś plotę o tym, że się puszczam. Mogłaby to dla mnie zrobić. Tyle że... Luke naprawdę zasługiwał na taką rozmowę. Nie byłam pieprzoną trzynastolatką, która załatwia sprawy przez sms. A skoro głównym powodem mojego postanowienia jest chęć pokazania sobie do czego jestem zdolna to nie mogę nagle okazać się tchórzem.

fuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuj *rzyga* xd

Uśmiechnąłem się, przypominając sobie, że one się nie lubią, że Mikę Siri traktuje jak poddaną, którą to Mikaela naprawdę jest. Miała prawo być złą, ale przecież Sigrid robiła to dla jaj. Razem z tym swoim braciszkiem, który jednak trochę przesadzał w tym rządzeniu Norwegami. A odkąd mieliśmy tu ich najstarszego brata to dopiero jaja były. Faktycznie był tak śmieszny jak opowiadała to moja znajoma od silników.
- Nie widzę powodów, by tego nie zrobić. Zwłaszcza, że zamieszali się w to bliźniacy Pumpkim. Wiesz ci napakowani. Im raczej nie powinienem odmawiać - wytłumaczyłem. Jakbym jeszcze chciał odmawiać. To był genialny plan. Jeszcze jakiś czas temu robiliśmy sobie podobne głupie dowcipy z chłopakami, ale teraz zaprzestaliśmy. Że dorosłość nadeszła? A guzik mnie to obchodzi. Podrapałem się po brodzie, zastanawiając nad jej sposobem rozwiązania tej sytuacji. Gadała w tak niejej sposób. Byłem przekonany, że moja dziewczyna poprze te zamiary. Przecież nie chcieliśmy go zranić. Byliśmy na parterze. Nic się nie stanie nawet jak wyskoczy za rzeczami przez okno. A Mice się nie podobało. - Oj daj spokój. Mówisz jak nie ty. - Zarzuciłem jej, stając przed nią. Zupełnie nie rozumiałem czemu mnie praktycznie odepchnęła wcześniej, ale trudno. Kobiety mają te swoje humory, które trzeba tolerować, jeśli nie chce się oberwać niepotrzebnie. Słowne uwagi też bywają paskudnie bolesne. - Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że przyszłaś tu tylko po to, by bronić Merkurego. - Wbiłem w nią zaciekawione spojrzenie. Znałem ją przecież nie od dziś i mogłem zauważyć, że coś jest nie tak. Na szczęście w zupełnie inny sposób niż wtedy, gdy była ta durna zaraza. Jednak widać było po Mice, że chce powiedzieć coś jeszcze, ale nie może tego z siebie wydusić. No to jej pomogę.

Nie byłam niczyją poddaną, czasy monarchów mamy już dawno za sobą, no sorry. Nie wiem jakim trzeba być zacofańcem by wierzyć jeszcze w seniorów i wasalów. No kurwa. Może jeszcze specjalnie dla księżniczki Sigrid Kleofacy Hermiony Hiacynty Rozali Chujwiejakjejtamjeszcze przywdzieję jakąś kiece po kostki i zacznę padać plackiem na korytarzu za każdym razem gdy ją zobaczę? No jasne, zawsze o tym marzyłam. Ale czy naprawdę muszę teraz o niej myśleć? Naprawdę szukałam jakiejś alternatywy dla swoich myśli by tylko oddalić od siebie ten głupi pomysł. Który mimo swojej głupoty i tak zamierzałam zrealizować.
- Zapominasz o pewnym małym fakcie, ale wcale cię o to nie winie, zupełnie, przecież skąd mógłbyś o tym pamiętać. Mam prawo bronić Merkurego z racji tego, że jest moim przyjacielem. I teraz naprawdę nie są mu potrzebne jakieś fochy współlokatora, ma na głowie ciężarną kobietę - zauważyłam suchym tonem dziwiąc się samej sobie jak dalej chciałam poprowadzić tą wypowiedź. Zdecydowanie pytanie o to, czy Luke chciałby być tak potraktowany gdybym to ja była w ciąży i stroiła humory, nie było na miejscu. Nawet przez myśl mi nie przeszło by kiedykolwiek połączyć w zdaniu siebie i ciążę. Kurwa. Zabiłabym się jak nic. Ale znów odbiegam od pierworodnego tematu rozmowy. - Ale masz rację, nie przyszłam tutaj by czepiać się o coś co planujecie z tymi półgłupkami od Dyń i księżniczką. Nie po to.
Przygryzłam dolną wargę, wahając się przez chwilę. Wcześniej chyba miałam przygotowaną jakąś wypowiedź własnie na ten moment. Jestem nawet pewna, że była doskonale ułożona i brzmiała bardzo grzecznie. Szkoda, że jej sobie nie zapisałam.
- Luke, powiedz mi jak według ciebie przedstawia się nasz... związek - wypaliłam nagle dosyć dziwnie wymawiając ostatnie słowo. Gadanie na takie tematy nie należało do moich ulubionych. Ale w końcu dotarłam do istoty rzeczy, a nie błądziłam na około czepiając się pierwszych lepszych rzeczy i jedynie psując sobie nastrój. Choć on i tak już dawno był zepsuty.

No i dobra. Zapomniałam. Wielkie mi coś. Mikaela jakoś dawno nie wspominała, że rozmawiała z Edim o tym, czy o tamtym. On też jakoś za rozmowny nie był, więc czemu miałbym pamiętać, że oni są przyjaciółmi? Baby miały do tego pamięć. Ja nie. Kobieta w ciąży i nagle to on może się zachowywać jakby był w ciąży? Świetnie. To się nie mogę doczekać własnych dzieci. 9 miesięcy biadolenia: oj nie mogę się doczekać, gdy ono już tu z nami będzie. Żyć nie umierać. Nieważne. Przecież się na nią nie pogniewam z tak durnego powodu, że zupełnie nie docenia mojej wizji naprawiania mych relacji z współlokatorem, gdzie przy okazji wykażemy mu, że chyba zamiast penisa zaraz pojawi mi się cipa. To przecież wszystko w trosce o Merkurego, a Mikaela tego zupełnie nie widzi.
- Bo ty nie widzisz tego tak jak trzeba. Będzie zabawnie. - Głupia obrona. Ja wiem, ale inaczej nie mogłem. Bo co? Potulnie przyznać, że ma rację? No nic. Sama uznałam, że faktycznie nie ma co się kłócić, bo my i tak to zrobimy. Teraz nawet nie miałbym jak tego odwołać. Jeszcze i ja bym wyleciał przez okno.
Spojrzałem na nią z miną godną kretyna, gdy wypaliła to pytanie o związek.
-Yyyy no ten związek - odpowiedziałem. - Co to w ogóle jest kurwa za pytanie? - dodałem zaraz, otrząsając się. Japierdolę. Przyszła tu rozmawiać o uczuciach? Tylko nie to!

- W chuj - westchnęłam tylko wyobrażając sobie to wszystko. Latające rzeczy Merkurego, no kurwa. To serio było zabawne i gdybym o tym się dowiedziała nie dziś, a parę dni wcześniej całkiem inaczej potraktowałabym sprawę. Pewnie nawet zaproponowałabym własna pomoc i podczas wywalania wybierała jedynie rzeczy Ianelle, by się przypadkiem też nie wywaliły. Albo nawet wyłapała jakąś ciekawą rzecz Eddiego i przywłaszczyła sobie? Tak na pamiątkę? Na pewno byłoby zajebiście. Ale skoro raz skrytykowałam pomysł gnębienia biednej Dyńki to już nie będę zmieniać swoich humorków. I tak przez swoje ostatnie pytanie wypadłam na jakąś pizdę, która chce rozmawiać na tematy, od których można jedynie dostać rozstrojów żołądka. Wiele bym dała by mieć to wszystko za sobą. A najgorsze, że teraz już dokładnie wiedziałam jak to za sobą będzie wyglądać i nie wiem czy mi się to tak bardzo podobało.
Zgarnęłam włosy za uszy i założyłam ręce na piersi.
- No kurwa normalne pytanie, nie słyszałeś podobnych w serialach? Bo nie wmawiaj mi, że czasem nie oglądasz - rzuciłam zadziornie, a potem wypuściłam powietrze. No nie, nie będę się tu tak nakręcać. Miało być spokojnie to będzie spokojnie. Akurat, kto w to w ogóle wierzy. - Ale dobra, jak tam chcesz, nie odpowiadaj sobie. W końcu po co i tak mi się nie chce słuchać. - Wolniej Mika, wolniej. Weź ty się zastanów i przypomnij co miałaś powiedzieć, a nie idziesz na żywioł.
Ja bym odpowiedziała na swoje własne pytanie w ten sposób: ja i Luke znamy się od dobrych paru lat. Spotykamy z przerwami przez prawie rok, dobra dziewięć miesięcy. Łazimy razem na imprezy. No i pieprzymy się. Normalny związek. Wszyscy pewnie myślą, że niedługo odejdziemy z rezydencji, weźmiemy piękny ślub i doczekamy się dwójki dzieci. Wszystko jak w bajce, nie jedna by tak chciała. Ale dochodzi do tego moje chore ja, które nie wierzy w trwałe związki i choć ma taki przed nosem to po prostu go nie chce. I chce to skończyć jak jest szansa, że Luke może sobie znaleźć młodszą i na pewno o wiele zabawniejszą. Bo ja taką szansę widziałam.
- Luke, ja chyba chcę w tej chwili zrobić coś co ci się może nie do końca spodobać - uprzedziłam.

A teraz to mi rację przyznaję. I weź się z taką dogadaj. Może Sigrid miała rację, że niepotrzebnie się męczę? Ale nie. Ja lubiłem się męczyć. I w ogóle nie zamierzałem nawet rozważać opcji z niemęczeniem się. To byłoby durne. Ale jeśli dalej zamierzamy rozmawiać o związkach i uczuciach to... nie. Nawet teraz nie myślę myśleć o tej opcji. Śmiesznie zabrzmiało.
- Doskonale wiesz, że to tylko z radości, że wreszcie mogę oglądać telewizje. - Kurwa. Jeszcze parę lat temu, gdybym podszedł do takiego telewizora i włączył jakikolwiek film to chyba bym coś rozpieprzył, bo to durne pudło na pewno wyjawiłoby mi jak kończy się dany film. Kurwa. Potem jak głupi nadrabiałem wszystko. Pierwszego czego się nauczyłem tak porządnie to jak zmusić pieprzoną elektrykę, by siedziała cicho. - Zresztą nieważne. Seriali nie oglądam. - Najpierw Edek. Teraz to. Co ona ode mnie dzisiaj chciała? Nie podobało mi się to. Sądziłem, że przyszła w poszukiwaniu miłego poranka, a nie by się wszystkiego czepiać. - O co ci chodzi? - Westchnąłem, rozglądając się. Teraz nawet wiadome było gdzie stoi krzesło. Bo my tu krzesło mieliśmy. Nawet dwa. I stary fotel, na którym spały psy. Nie. Jednak postoje. Ważny moment. - Mika. Ja nie mam pojęcia co chcesz zrobić. Możesz wyjaśnić? - No przepraszam, ale dopiero co wstałem, a oni wymagali ode mnie trzeźwości umysłu? Na serio? Jak coś zjem to może się ogarnę, a nie tak teraz z rana mnie atakować. To nie fair.

Naprawdę nie wiem co on musiał w tej chwili o mnie myśleć, ale gdyby przedemną jakaś laska zaczęła odstawiać takie fochy pierdolnęła bym ją w łeb i zostawiła za zeżarcie hienom. Musiałam przyznać, że akurat w tym momencie musiałam być zajebiście irytująca. Ale to dobrze. Niech Luke będzie na mnie zły, lepiej wyjdzie na tym niż bym była nieziemsko miła i kurwa znalazła jakiś sensowny powód dla którego chcę zerwać z Lukiem, tak że nie mógłby być na mnie zły. Bo na pewno jakbym się postarała to bym znalazła. Gdybym była miła jeszcze mogłoby się skończyć tym, że by mnie namówił do zmiany zdania, nie wiem próbował czegoś ugodowego. Niby potrafiłam zachowywać się asertywnie, ale nie byłam do kończ pewna czy akurat w tym wypadku też by mi się to udało. Zły Luke jednak powinien uznać, że ma mnie gdzieś i pozostawić w spokoju tak bym w końcu stała się niezależna. Wiem jak to brzmi, bezsensownie jak nic innego, ale właśnie taką czułam potrzebę. I właśnie tu objawia się moja samolubność. Jak już czegoś chce to nawet kosztem osoby, którą poniekąd lubię, jestem w stanie to sobie załatwić. No i chuj.
- Chcę byśmy powrócili do etapu bycia przyjaciółmi - oznajmiłam jasno i zwięźle. Ale też to był najgorszy ze wszystkich sposobów zrywania i doskonale zdawałam sobie z tego sprawę. Bo czy takie słowa miały w ogóle jakiś sens? Przecież to jasne, że osoby o różnej płci po tym jak już coś pomiędzy nimi zajdzie ni chuja nie mogą potem przestać do tego wracać. Niestety ja postanowiłam ciągnąć tą farsę dalej. - Oczywiście po pewnym czasie przyjaciółmi. Teraz powinniśmy się przestać widywać - dodałam jeszcze. No ja pierdolę, możecie mi teraz zacząć mówić Esmeralda Ramirez, bo czułam się jak brazylijska kochanka jakiegoś biznesmena Frederika Gonzalesa.
Nie chciałam czekać na to aż Luke zacznie mnie pytać skąd ta decyzja i dlaczego tak nagle mi odpierdoliło. Ale też nie chciałam pozostawiać tego bez żadnego wytłumaczenia. Najlepiej by było jakbym sama w taj chwili podała jakiś powód, ale znów nie wiedziałam jak zacząć.

Przez chwilę mogłem tylko stać i gapić się na nią. Jak już wcześniej wspominałem ranek nie był moją porą, więc doprawdy ona chyba oszalała, uznając, że akurat ta pora jest dobra na... zerwanie? Że co kurwa? Momentalnie otrzeźwiałem. Wiecznie wesoły Luke został zastąpiony przez serio wkurzonego Luka. Nie lubiłem tego typa.
- Przyjaciółmi? Ty słyszysz samą siebie? - Ona naprawdę myślała, że zgodzę się byśmy zostali przyjaciółmi z powrotem po tym wszystkim? Przepraszam bardzo, ale to jest chyba niemożliwe. Japierdolę. Sigrid miała rację. Po nic znosiłem jej wszystkie humorki skoro na koniec odwaliła mi coś takiego. Gdyby chociaż miała powód, ale nie. Nie miała go. Po prostu taka zachcianka? Tak to miałem zrozumieć. Tu się nic nie trzymało jakieś logicznej całości. Podniosłem ręce do góry, przeczesując sobie włosy. Chyba wyrwałem im trochę.- Po prostu świetnie - Rzuciłem. - Możesz już sobie iść - I najlepiej nigdy nie wracać. Japierdolę. Najchętniej bym coś teraz rozwalił, ale przecież nie mogłem przy niej. I tak już było widać, że mnie za bardzo to ruszyło. Przecież nic takiego się mnie działo. - No i czemu jeszcze tu stoisz? - Niech już po prostu stąd pójdzie. Się nie mogłem doczekać wypierdalania rzeczy Merkurego. W końcu Mika się ruszyła. Na szczęście. Opadłem na łóżko, wciąż zajebiście zły. Przeze mnie wysiadł prąd w tej części rezydencji i nawet nie zamierzałem ruszyć dupy, by to naprawić. Niech sobie sami radzą, przynajmniej wreszcie poczułem jak to jest mieć ciszę wokół siebie.

Nie kurwa nie słyszę, nie zdaję sobie sprawę z własnej głupoty i zwyczajnie olewam sobie to na jak wielką debilkę wychodzę. Znaczy to ostatnie to akurat jest prawda. Bo to jak w tej chwili się zachowuję całkowicie było mi obojętne o ile wszystko idzie w takim kierunku w jakim chciałam. Luke był na mnie zły było to widać nawet w sposobie w jaki oddychał. Nie wiem czemu ale w tym momencie musiałam pokonać chęć podejścia do niego i wtulenia się. Poczucia jak bije mu serce i inne takie tam pierdoły. Widziałam, że potrzebuje wsparcia, tyle że jako ja byłam głównym źródłem problemu to raczej już oparciem być nie mogłam. Jestem debilką i tyle wam powiem. Ale tak serio będzie lepiej. Luke sobie pożyje własnym życiem, będzie mógł robić co tylko mu się podoba, nikt nie będzie miał wątpliwości co do wyrzucania rzeczy przez okno. No po prostu będzie miał zajebiście. I będzie sobie mógł poumawiać się z tym dzieciakiem co za nim lata, czemu nie?
Chyba właśnie szukałam czegoś co by mi powiedziało, że zrywam dla dobra Luka. Ahaa, nawet sama w to nie wierzyłam. Przecież to było jasne, że chodziło tylko o mnie. Szkoda tylko, że nie potrafiłam tego przyznać na głos a jedynie wykrzesać z siebie głupie:
- No to teraz będziesz mógł śmiało zabawić się z nowym karzełkiem. Effy tylko na to czekała.
Obróciłam się nie patrząc na niego i nie czekając na jego odpowiedź. Bo pewnie byłaby o wiele mądrzejsza od tego co właśnie przed chwilą powiedziałam. A przecież ja nie znosiłam chwil, w ktorych ktoś wychodził na mądrzejszego ode mnie. Zwłaszcza gdy Luke tak wychodził, a ostatnio zdarzało mu się to zdecydowanie zbyt często. Ha, nie mówcie że znalazłam kolejny powód poniekąd usprawiedliwiający moje zachowanie. No kurwa. W tej chwili byłam już żałosna.
Nie no, musiałam się odstresować i już chyba wiedziałam jak.

no mówiłam, że mogą się przyjaźnić

Postanowiłem mieć Mikę gdzieś skoro potrafiła wszystko skreślić jedną swoją zachcianką. Skoro tak podchodziła do tego wszystkiego co między nami było to wychodziło, że jedynie niepotrzebnie zmarnowałem sobie ostatnie pół roku życia. Kurwa. Wcale nie tak prosto było przestać o tym myśleć, a już tym bardziej o planie odzyskania jej. No bo skoro miała mnie gdzieś to ja też powinienem mieć ją gdzieś, nie? Cios za cios. Jakby to jeszcze tak dało się zrobić. Ale dzisiaj, w poniedziałkowy dzień, lekko zawiany, bo przekonano mnie, że powinienem pójść na urodziny tego dzieciaka, który się dziwnie na mnie patrzył, wydawało mi się to zajebiście proste. To było proste.
Kiwnąłem głową na powitanie Charlie, podnosząc się z łóżka. Nie spałem. Po prostu leżałem i gapiłem się w sufit. Potrafiłem tak strasznie długo robić.
- Co zrobiłaś? - zapytałem, obserwując ją jak walczyła z reklamówką. Już nawet miałem jej ruszyć na pomoc, ale poradziła sobie sama. Wzruszyłem ramionami. Jakoś do złych rzeczy kradzież niezapominajek mi nie pasowała. Ale potem wyjaśniła co zrobiła i trochę mnie przytkało. Byłem jednym z tych, którzy obstawiali, że to przez brak Venus te wszystkie kwiatki zdechły albo któraś z nowych zielarek je przypadkiem zepsuła. Zdarza się nie. A tu Charlie i jej ziemia. No właśnie. Ziemia, nie rośliny. Chyba dla mnie było zbyt wcześnie bym się skapnął, że ziemia i rośliny miały ze sobą sporo wspólnego.
- Eeee - wydukałem, gdy mi wcisnęła niebieskie coś. - Dzięki. To naprawdę miłe z twojej strony. Tylko po co je zabiłaś? - To akurat mogło być ciekawe. Charlie była specyficzną osobą i mogła sobie coś naprawdę niezwykłego ubzdurać w związku z takim zamachem stanu. - No jasne, że za tobą - zapewniłem ją, uśmiechając się lekko rozbawiony. Dalej nie miałem pojęcia co się dzieje, ale czy to było ważne? Sobie stałem na środku pokoju z doniczką w dłoniach i słuchałem zwierzeń dziewczyny.

To całkiem zrozumiałem, że taka sytuacja poczęła ją dręczyć i wreszcie trzeba było to komuś opowiedzieć. Mogłem być zadowolony, że wybrała akurat mnie. Mimo wszystko jej opowieść była dosyć zabawna i ten strach o zwykłe kwiatki. Dla mnie nie robiło różnicy czy były, czy ich nie było. Co mnie obchodziły jakieś tam roślinki? Widocznie dla Charlie były ważniejsze niż jej samej się wydawało z początku. A mimo to, to ja trzymałem swoje niebieskie kwiatki. Niezapominajki?
- Zrobiłaś to by dopiec Venus? - zapytałem. Jakiś miałem nawyk powtarzania po innych w formie pytania. Ale to co teraz powiedziała... Zacząłem się śmiać, bo patrząc z tej strony to było naprawdę kurewsko zabawne. - Tylko jej tu chyba nie ma, wiesz? - Poformowałem ją całkiem spokojnie. Już się nie śmiałem. To było okropne z mojej strony. Odstawiłem doniczkę z niebieskim badziewiem na zabałaganione biurko i usiadłem obok Charlie na kanapie.
- To tylko rośliny - zauważyłem. Jak tak posmutniała przez to jej niedocenianie jako geniusza, aż mi się głupio zrobiło, że się śmiałem. Bo gdyby Venus była gdzieś w Rezydencji pewnie właśnie rozważałaby samobójstwo. Jak niektórych wciąga talent. - Oj już nie przesadzaj. Pewnie szykują siły, by cię dorwać. - W sumie to nie było za dobre pocieszenia, ale przecież chciała, by ktoś się wreszcie przejął tym co zrobiła. Widocznie rezydenci mieli w dupie rośliny.
- Leżałem - uściśliłem. Nic nie warte opowiadania.

Nie wiedziałam jak to z rodzeństwem jest, bo sam go nie posiadałem. W sumie to byłem tylko ja i mama. Zero wspominek o tacie, a i mama twierdziła, że jej rodzina kiedyś tam gdzieś zginęła. Nie pamiętałem tego, bo niezbyt składnie się tłumaczyła. Prędzej bym uwierzył jakby opowiadała o sierocińcu. No ale nieważne. Ja chciałem tylko o tym, że zupełnie nie orientowałem się jak to w rodzeństwie jest i czy się faktycznie przejmą ze względu na siostrę, że kwiatki zdechły. Charlie chyba chciała wierzyć, że się przejmą. To ja też. Rodzeństwo się wspiera, nie?
- Pewnie się martwią. Ona wróci i będziesz mogła oglądać efekty swego zbrodniczego planu - uśmiechnąłem się. Już ani myślałem śmiać się, bo nie chciałem, żeby znów się schowała. W tamtym momencie strasznie przypominała zachowaniem dziecko. Powinienem był jakoś na to zareagować, ale przepadło.
- To teraz też jestem zbrodniarzem? - Upewniłem się zadowolony. Może nie powinien tak się cieszyć, że dostałem kwiatki od dziewczyny? Maks pewnie by miał coś do powiedzenia na ten temat. Kij z tym - To dopiero coś. - Czy czułem się jakoś inaczej zamieszany w sprawę zniszczenia wszelakiej roślinki? Może i byłem zdziwiony, że z takiego powodu to zrobiła, ale w sumie czułem się tak jak wcześniej, jednak emocje w głosie Charlie gdy się mnie o to pytała sprawiły, że mi samemu się zaczęło udzielać i może poczułem się odrobinkę inaczej. Ona naprawdę się w to wciągnęła. A ja teraz byłem współwinny. - Może trochę - przyznałem. Zastanowiłem się nad jej kolejnym pytaniem. Nie poinformowanie o paru przypadkach poważnego łamania regulaminu, który miał chyba z milion punktów to norma tutaj, ale czy zrobiłem coś więcej? - Ostatnio zmusiłem urządzenia, by przestały działać. W całym skrzydle. - Powodów już zupełnie nie miałem ochoty wyjawiać, ale tak. Za to mnie ścigali, bo elektryka mnie lubiła i się tych młodych debili słuchać nie chciała. Łaskawie im to uruchomiłem jeszcze tego samego dnia, ale musieli się dopraszać. Powinni mnie za to udupić porządnie, ale aż taki głupi nie byłem. Wywalczyłem dla siebie brak kary. Zapomniałem dodać, że nie chce kazań Petry.