Mały Salon

Smutnej nie. Usmiechałam się, mówiłam normalnie i zupełnie nie pozwalałam wypłynąc na wierzch temu okropnie dziwnemu uczuciu, jakobym miała zostać sama na wieczność. Sama i nieszcześliwa, a potem bym umarła w jakimś małym, śmierdzącym mieszkanku o czym ludzie dowiedziliby się po miesiącu, albo dwóch, i wtedy poczuliby ulge.
Uśmiechałam się. Przyznam, ze sprawiało mi to co raz wiekszy problem, ale czy ja nie dałabym rady? Kiedy wpomniał o kocie, nawet ułatwił mi nieco sprawę, bo mogłam uzewnętrznic nieco swojej irytacji, zasłaniajac się Moonem.
-Nie lekceważ go.-Taki mądry był przecież. Taki mądry, a tak mało widział. I kpił z jedynej istoty, która zostanie przy mnie najdłużej. Nie zostawi mnie dla młodszej, głupszej wersji, ani dla nikogo innego. To tak jakby kpił też ze mnie.
-Jesteś zwyczajnie zbyt ograniczony, żeby zauwazyć pewne rzeczy.-dodałam, bardziej zawiedziona niż zła. Nic nie poradzimy na to, że on tylko zmienia się w dym, a ja jestem prawie jak pieprzona pocahontas. I wiem czemu wilk wyje w księżycową noc, a ryś tak zęby szczerzy.-Po prostu nie rób tego wiecej.-dodałam spokojnie. Nie chciałam na niego krzyczeć. Nie miałam teraz na to najmniejszej ochoty. O dziwo.
A później nawet zaśmiałam się lekko na tą sugestię Heidi, ze mnie i Napoleona miałoby coś łączyć. Nie musiałam tego wyjaśniać i zaprzeczać, bo on juz to zrobił. To pewnie lepiej, bo ja mogłabym się przez chwilę zawahać. Teraz pewnie skrywał jakąś tajemnicę z Heidi. I odstawiają przede mną ten teatrzyk, żeby nic nie wyszło. Przecież z nami też tak było. Znaliśmy się tylko nocą i tylko na osobności. On serio uważał, ze jestem taka głupia? Że nie widzę jak wlepia w nią te swoje ślepia? A ona? Młode to i naiwne. Pewnie liczy na to, ze Napoleon okaże się księciem z jej bajki, a tu DUPA. Nie Heidi, jesli myślisz, że niebawem będziecie mogli oficjalnie ujeżdżać jednorożce waszej miłości, to się grubo mylisz. Człowiek, który przed toba siedzi nie jest do tego zdolny.
-Niesamowite, ze nasi uzdrowiciele nie moga uleczyć alergii-dodałam ot tak, uparcie wyczesując Moona. Ręce same mi chodziły. Nawet kiedy kocur zdecydował się obrócić tyłkiem do Napoleona, w ramach demonstracji tego jak bardzo jest obrażony.

Hah. No pięknie. Prawdziwy związek bez zobowiązań. Jeszcze nam blondyna pozwala ze soba łaskawie rozmawiać. 'Powinniście'. Że niby co mamy? Dać sobie buzi na ' do widzienia'? I moze jeszcze powinnam mu życzyć powodzenia z gówniarą? Pewnie jest okropnie uległym dziewczęciem, które spełnia wszystkiego jego zachcianki, nie majac swoich. A jemu to pasuje. To zrozumiałe. No cóż. Wyglądają razem przeuroczo. Na przeciwko siebie też.
Serio?! Młodszy model? Napoleonku?! Jak można pozwalać tak do siebie mówić?
-Ale pewnie niektórym się to podoba-zauwazyłam. Tylko znowu nie mogłam ogarnąć od kiedy takie 'nie mogę się odczepić' podoba się Napoleonowi. Sorry, Napoleonkowi. Jakby był jakimś pieprzonym ciastkiem z kremem.
A pytanie 'ciastka z kremem' jedynie wzmogło moją irytację. Och, on dobrze wiedział czego ma nie robić. Przecież nie mógł tak zidiocieć przez przebywanie z małolatą. Chociaż nie wiem. Ręki sobie uciąć nie dam. Już i tak byłam nim zawiedziona, za taki wybór 'kobiety'. Przestałam czesać Moona, ku jego uciesze. Czesanie jest dla niego zbyt monotonne. Od razu zeskoczył z moich kolan, żeby poprzeciągać się trochę, rozprostować łapki i pochwalić całym sobą przed Heidi. Przecież jeszcze jej nie znał. Zrobił kilka kroków w jej stronę, a potem patrzył, oczekując, ze mimo uczulenia, nie będzie mogła oprzeć się ósmemu cudowi świata.
-Jeżeli faktycznie nie wiesz o czym mówię, to jestem tobą potwornie rozczarowana-stwierdziłam, zaciskając zirytowaną dłoń na szczotce. Najgorsze, ze w tym wszystkich i tak miałam na 'Napoleonka' ochotę. Ciastko z kremem też bym mogła zjeść, ale przecież o o tym mówię. Moze jakiś dobry seks zbliżyłby nas do siebie i już nie musiałabym zgnić samotnie w czterech ścianach śmierdzącego mieszkania. Jednak dobrze było mieć przy sobie moja kocią tarczę. A teraz ta moja tarcza woli oczekiwać pieszczot od obcej dziewuchy, niż bronić mnie. Pieprzony zdrajca. Zostawił mnie jak każdy.

Może i ta mała miała taką małą siłę przebicia przez mój słodko-odporny pancerz przeciw uczuciom, ale porównanie mnie do ciastka - to już jest ta granica, poza którą jest albo koniec świata, albo mój. Dobrze, że nie usłyszałem tego porównania, bo chyba bym umarł. Co nie znaczy, że nie spodobałby mi się ta metafora ze zjedzeniem ciastka. Nie miałbym jej za złe żadnego z pomysłów. Gdyby oczywiście nie płakałaby zaraz, że mam za dziewczynę piętnastoletnie kudłate coś, co się nawet zachować nie umie i właśnie wybiegło. Rzuciłem za nią spojrzeniem i wstałem z siedzenia, żeby ruszyć w kierunku Ziemi.
- Weźmiesz to-to ? - zapytałem, mając na myśli wielkiego spasionego kocura, który podobno był ósmym cudem świata, a dla mnie był tylko kolejną przeszkodą w zdobyciu tego co chciałem. Teraz chciałem zająć miejsce obok niej, a niestety kot znów wrócił tam i jeszcze ostrzył sobie na mnie ząbki. Może lubi krem.
- To jakiś podtekst, czy dalej mówisz o kocie i szacunku do zwierząt? - zapytałem. Och, jak dobrze jak nie ma nagabującej mnie małej dziewuchy!

Heidi juz chyba bardziej narazić się nie mogła. Teraz Moon będzie się zadręczał, bo nikt nie ma pojecia czemu tak wybiegła. Przez niego? Oczywiscie stan zadręczania się u Moona nie trwa długo. Szybko uzna, ze nie była godna, ale mimo wszystko. Z czystym sumieniem nie lubiłam blond dziewuchy, a Moon wrócił do mnie. Cholerny zdrajca, ale jak miałabym mu nie wybaczyć, skoro byłam nawet bliska wybaczeniu Napoleon(K)owi. Pewnie prędko nie przestanę wysmiewać tych uroczych, miłosnych zdrobnień.
Kiedy wstał, byłam przekonana, ze ruszy za swoją panną niczym rycerz, którym przecież nigdy nie był, a tu nie. Wręcz przeciwnie, zbliżył się do mnie. I teraz, z jednej strony byłam przecież porzucona i zła na niego, a zdrugiej wcale porzucona być nie chciałam. Mogłabym teraz rodzić dzieci, w obawie przed zostaniem samą do końca swoich dni. Coś złego się ze mną stało, bo przecież dobrze wiem, ze taki stan ducha nie jest dla mnie normalny. Mimo to, odciąć się od tego nie mogłam.
-Nie wezmę-rzuciłam, a kiedy tylko zamknęłam usta, zaczęłam żałoważ tego 'nie'. Przecież chciałam wziąć 'to-to'. I nie 'to-to', do cholery, tylko Moona. On ma imie. Cholerny Napoloen-ignorant.
-No przecież, ze nie mówię o tobie i tej szesnastce-dodałam i nawet się uśmiechnęłam. -Napoleonku. Serio pozwalasz tak do siebie mówić?-ciezko by było mu tego nie wytknąć.

Gnębi mnie. Normalnie stoi tu i się pastwi. A ja nie mam pojęcia co z tym zrobić i sama czuję się jak jakaś bezradna gówniara. Już nawet nie głaskałam Moona. Jednocześnie miałam go dośc, bo wiedziałam, ze prędzej czy później ode mnie ucieknie, a z drugiej strony chciałam, zeby został jak najdłużej. Bo przecież jest mój. Tylko, ze ekonomiczniej byłoby zostać z Napoleonem. Jako człowiek pożyje dłuzej.
-Jakby się zastanowić no może i nawet siedemnastka. Szczęściarz.-mruknęłam i niech to, idę przecież w złą stronę. Chcę go mieć, a nie odstraszać. Więc powinnam być miła. To trudne, muszę przyznać, nigdy wcześniej nie musiałam o to dbać, a teraz cos mi mówiło, ze powinnam.
-Myślałam, ze ty też ich nie lubisz. Ale, swoją drogą, kto nie lubi napoleonek. Moze w koncu zaczniesz się dobrze kojarzyć.-okej, miła będę przy następnej okazji. To naparwdę nie jest łatwe. Szczególnie nie dla urażonej kochanki. Oczywiście w życiu nie przyznałabym się do zazdrości. Dlatego, zamiast skłamać, pominęłam odpowiedź na to pytanie. Dla własnego dobra, którego kontrolowanie idzie mi co raz gorzej. A byłam zazdrosna, owszem. Nie o uzywanie zdrobnień. O to, że wolał ją. I nic nie mogłam na to poradzić.

Powrót do Rezydencji, w której miało być multum brzydkich dziewcząt, nudnych dziewcząt, miał być lekarstwem. A ja zamiast się leczyć przeskakuje z jednej dziwnej rozmowy do następnej, jeszcze dziwniejszej rozmowy. I pierwszy punkt też nie został spęłniony, bo niestety Earth była przystępnie ładna. Ale, spójrzmy prawdzie w oczy, nie o jej względny seksapil tu chodziło - ona mnie załamywała z każdym kolejnym słowem. Gdybym miał świadomość, że zostawiając ją tu dopuszczę do takiego upadku, wziąłbym za mój moralny obowiązek ciągłe jej pieprzenie. Gdziekolwiek. A ona przez ten czas stała się kopią każdej innej posiadaczki cycków w tym zamku.
Byłem bowiem już pewien, że za tą Dynieczkę dostanę. Jak nie twarz, to może chociaż kotem. A ona nic. Jeszcze do tego się uśmiechała. Jej oczy wyglądały na naćpane. Wpatrywałem się w nią, jakby mi było niedobrze.
-Jeżeli chcesz, weź ją...- powiedziałem, wciąż zastanawiając się dlaczego mam wrażenie, że kiedyś to wszystko wyglądało inaczej. Żadna niunia mnie nie zagadywała, nigdy Ziemia nie była taka uprzejma. Aż chciało się zawołać na ratunek, a ją zapytać, czy nie pojebało przypadkiem. Ale ja jestem daleki od zwracania się w takich słowach do kobiety. Ale, jak zrozumiałem, że zaraz cała rezydencja zacznie mnie nazywać ciastkiem z kremem, nie wyrobiłem i nie bacząc na kota pochyliłem się ze złowrogim spojrzeniem nad Earth. Ręce oparłem po obu jej stronach i już słyszałem prychnięcia kota. Spaślak.
-Nie waż się tak mnie nazywać

Przyznam, że byłam zadowolona, że nawet nie udawał przywiazania do niej. Czyli tak jak myślałam. Ona, głupia i zakochana, a on jak zawsze. Może jednak coś w nim zostało. Może nie powinnam byc nim aż tak zawiedziona. Bo to, ze zostawił mnei ot tak, to zupełnie co innego niż, ze zostawił mnie dla innej. Kiedy jest się zostawionym ot tak, to wcale nie trzeba się jakoś bardzo starać, zeby odzyskać faceta. Mogłam go znowu mieć dla siebie. Zaczęłam być dobrej myśli. I byłabym nadal, gdyby nie wyskakiwał z jakimś straszeniem? Czy co to w ogole miało być?
Moon się wystarszył i uciekł. To całkiem dla niego typowe. A ja byłam zła, ze starszy mi kota i nie wiem co do końca próbuje przekazać mi, a raczej co osiągnąć. A jak będę nazywac go tak nadal to co? Bez żartów. Jego spojrzenie było złowrogie, a moje odważne. Przecież nie wystarszę się byle faceta. Trochę jednak mnie we mnie zostało.
-Tak, to znaczy jak? Napoleonkiem? Ciastkiem z kremem? Napoleonkiem i ciastkiem z kremem?-smiało patrzyłam w jego oczy, nie dając po sobie poznać jak wielką przyjemnosc sprawia mi jego zapach, który mnie teraz otaczał. Naparwdę go chciałam. Całą sobą. I wcale nie na chwilę.

Odważny wzrok? A może była tylko naćpana. Tylko, który ze znanych mi narkotyków mógłby zrobić z niej widmo niej samej, ale zachować tą iskrę? Czas. Tyle, że te kilka miesięcy to wcale nie tak długo. A może przyżyła głęboką stratę? Spaślak żyje, to może umarła jej puszczalska siostra? Byłoby to nawet dość zabawne. Ciekawe, czy jej brat chciał ją sam zamordować, skoro i tak naginał swoje obowiązki względem niej. Właśnie, tak jaby właśnie mi się to przypomniało. I trochę się opamiętałem, bo zachowywałem się dość grubiańsko. Albo to część mojego niehumanitarnego planu. Obiecałem sobie, że w razie potrzeby ją uduszę. A narazie zerknąłem za uciekającym kotem i z lekkim grymasem przyjąłem jej kolejne próby wywrócenia mnie z równowagi. Niestety dla niej, właśnie wracałem do równowagi.
-Zamilcz kobieto i słuchaj- rozkazałem i usiadłem obok niej. I dobrze, że nie było już tego pchlarza. Gotów upaskudzić moje nowe spodnie. Wyprostowałem ich materiał i zwróciłem głowę w jej stronę.
-Mam dla Ciebie bardzo kontrowersyjną wiadomość, która pewnie złamie Ci serce, bo niestety ty je posiadasz. Tak więc, skoro odkryłem, że masz coś więcej w staniku, nie chcę go odrazu łamać. Ale to niestety rzecz nie czekająca zwłoki. Zastosujesz się do powinności, czy wolisz o niczym się nie dowiedzieć i żyć w biernej niewiedzy? - zapytałem. Biznes to biznes. Ale ona ma fajne jednak zamienniki na serce. Błagałem, bym mógł je złamać i wszystko znów powróciło do normy. Ale jeden fałszywy ruch i tajemnica Marsa i Venus będzie znów musiała czekać na odkopanie.

Prychnełam niezadowolona, na te jego rozkazy. Jakoś głośniej tego jednak nie skomentowałam. I tak już za dużo ryzykowałam moimi poprzednimi słowami. Przecież już teraz mógł się obrazić i wyjść. Albo po prostu stwierdzić 'wale to' i suma sumarum, wyjśc i tak. Nie chciałam żeby wychodził. Nie mogłam być sama. Bo właśnie to teraz złamałoby mi serce. Żadna 'kontrowersyjna wiadomośc' nie mogłaby temu dorównać.
-Mniej wiesz, lepiej śpisz-podsunęłam jedną z moich 'złotych zasad'. Tym razem jednak bardzo chciałam się jej nie trzymać.
-Ale jeśli myślisz, ze powinnam wiedzieć, to śmiało, słucham. Chcę wiedzieć.-dodałam, wpatrując się w niego. Teraz byłam w takim stanie, że z zamiłowaniem słuchałabym nawet recytowanej przez niego listy zakupów. Nie dla przyjemności, chociaż mogłabym udawać zafascynowaną. I pewnie tak bym zrobiła. Nikt nie powinien się mi teraz dziwić. Od dzisiejszego poranku co raz bardziej rozumiem, ze jeżeli nie zrobię czegoś teraz, to naparwdę mogę spieprzyć sobie życie, a potem zostanie mi tylko rozpamiętywanie tego co mogłoby być, gdybym powiedziała TO a nie TAMTO. Naparwdę dziwne, ze dotarło to do mnie dopiero dziś.
Niewazne czy kochałam czy nie, nie trzeba kogoś kochać, zeby z nim być. Można byc z rozsądku. A ja jestem bardzo rozsądna. I wiem czego potrzebuję.

Może nie wyglądam na miłośnika zabawy, ale proszę mi uwierzyć na słowo, że jak każdy człowiek zadowalam się rozrywkami. Jedną z nich zawsze było podsycanie łatwopalnej agresji Earth. Zawsze, nie, nie mogę używać tu kwantyfikatorów wielkich. Nie znałem Earth zawsze i chwała niebiosom za to. Teraz też nie chciałem jej znać, ale jak na złość znów musieliśmy się tu spotkać. I bardzo możliwe, iż drażnienie Ziemi pozwoliłoby mi odprężyć się po stresującym miesiącu ciągłych orgii - że ja to tak plebejsko nazywam, tfe. Ona na złość, jak nigdy nie dawała się podrażnić. Czy za te rozkazy nie powinna już ganiać mnie z nożem po korytarzu? Nie powiem, żebym lubił też takie ograniczne pojęcie powinności - wprawdzie ja właśnie powinienem spać w moim szkockim zamku a nie robić Skandynawom burdele. Nie da się ukryć, iż Ziemia prawdziwie powinna właśnie się na mnie rzucać z pazurami. Oczekiwałem, że już przy kocie puszczą jej nerwy. A ona nic. I nie wiem, czy to nie wkurzało mnie mocniej, niż to jak oddwdzięczała mi się kąśliwymi uwagami. Pokrciłem głową.
-Ja nie myślę, że coś powinnaś, Earth. Jeżeli nie chcesz, przecież nie namówię Cię. Zresztą, już nie ma sensu o niczym Cię informować. - stwierdziłem, szybko uciekając z tematu. Generalnie ([*] Napoleon właśnie zabił jednorożca), tylko musnąłem tamten temat. I nie było sensu go ciągnąć. -A Tobie co się stało? Nie pytałbym, ale do kurwy nędzy, Earth, czy ty nie zauważyłaś, że obraziłem już Ciebie, Moona, wszystko co pochwalasz i jeszcze sobie pchlarza wypędziłem? A ty nawet nie kiwniesz palcem
Nazwałem kota imieniem. Chyba mi ołtarzyk postawi.

Nowa Ziemia nie rzuca się z pazurami. Nowa Ziemia dba o swoją przyszłość. Nie mogłam dłużej pozwalać sobie na odstarszanie ludzi i choć było to dla mnie zupełnie nienaturalne, to jednak wiedziałam, ze tak jest dobrze, że właśnie tak powinno być. Sama przed sobą mogłabym się przyznać, ze po prostu bałam się, przerażona byłam na myśl o tej ogromnej samotnosci, która zbliżała się do mnie wielkimi krokami. Z tym, że jeszcze teraz mogę ja powstrzymać. Jesli będę lepszym człowiekiem i zasłużę sobie na szczeście u boku kogokolwiek. Przed Napoleonem się do tego nie przyznam. Aż dziwne, jak w jednej chwili potrafiłam porzucić swoją szczerośc, tylko po to, zeby KTOŚ nie pomyślał CZEGOŚ. Głupia byłam, że wczesniej o tym nie myślałam, tym samym kręcąc na siebie bicz samotności.
-Nic mi się nie stało.-zapewniłam i nawet się uśmiechnęłam, o zgrozo. Wiedziałam, że jak na siebie, zachowuję się idiotycznie, ale to po prostu było silniejsze. I tyle.-Po prostu w końcu postanowiłam wziąć się za siebie.-dodałam, ale wcale na zrozumienie nie liczyłam. W końcu to facet i zanim on zdecyduje wziać się za siebie będzie musiało minąć jeszcze kilka, kilkanaście lat.
-Naparwdę aż tyle w tym złego? Jasne, ze nie podoba mi się co mówisz.. i co robisz, ale mogę to przemilczeć. Powinieneś byc zadowolony.- no bo halo! o to właśnie chodzi, zeby był zadowolony. Faceci zawsze narzekają, ze kobieta jęczy, marudzi, rzuca się, bla, bla, a tu proszę. Jest przed nim taka, która nie jęczy, nie marudzi, nie rzuca się. Powinien byc zadowolony.

Powodów, żeby coś zmieniać była cała masa. Szkoda, ze dostrzegłam to dopiero teraz. Ale lepiej późno niż wcale, więc brałam się za siebie i byłam całkiem zadowolona, a na pewno przekonana o słuszności swjego działania. Uśmiechnęłam się, pewna swego.
-Po prostu chcę. I wcale nie wiem dlaczego nikt inny nie chce. Ja chcę.. i myślę, ze ty potrzebowałbyś osoby, która właśnie tego by chciała. Twojego zadowolenia. Czy życie wtedy nie byłoby łatwiejsze do przyjecia?- Sama myśl o tym, ze mogłabym byc mu faktycznie potrzebna wywołała u mnie przyjemny dreszcz. Ogarnęło mnie niesamowicie przyjemne przeczucie, ze moje starania się opłacą. I nawet starałam się wierzyć, że Napoleon nie jest taki zły na jakiego się kreuje.. ale nawet gdyby był, w tych czasach nie ma co przebierać. No i nie w moim wieku. Nie kiedy wazą się moje losy. Chodzi tylko o to, żeby za parę lat mieć obok kogo zasypiać. Oczywiście mój optymizm został skutecznie zgaszony, kiedy wspomniał o zabijaniu Moona. Może tylko żartował? Jak mógł żartować w ten sposób? Bez większego namysłu, machnełam reką i Napoleon dostał w twarz. Zabić mojego kota? Jak mogło mu to przejść przez gadło?
Moze jednak trochę przesadziłam z tym policzkowaniem go, mogłam na spokojnie wytłumaczyć.. ze to się po prostu nie stanie. Zagalopowałam się.
-Nie chciałam tego zrobić.-mruknęłam ledwo słyszalnie, czując jak wszystko co przed chwilą zbudowałam rozsypuje się w zastraszajacym tepmie.

Od razu jak wszyscy. Ja nie byłam jak wszyscy, możliwe, ze byłam jeszcze durniejsza, bo za zadną miłością nie ganiałam. To się dziwnym sposobem zmienić nie mogło. Być moze nie byłam w stanie kochać drugiego człowieka tak zupełnie szczerze. Ja szukałam tylko upragnionej stabilizacji. I mogłabym dla tego, który dałby mi stabilizację, nawet poudawać jakiś wielki związek. Nieważne. Ważne było, zeby na końcu nie zostać sama ze sobą. A wieczna młodość? Po co komu taka, kiedy człowiek i tak ma w życiu tylko siebie? Wcześniej wystarczyła mi świadomosc, ze mam rodzinę i kota, ale teraz? Rodzina ma własne życie, kot kiedyś umrze i co wtedy ze mną? To jest właśnie wartościowa rzecz. Mieć kogoś kto przy tobie zostanie. Dla mnie to było takie jasne, takie oczywiste, a on nie kapował ani trochę. Jak mógł być zadowolony z takiego życia, w którym nie ma niczego trwałego, w którym ostatecznie i tak nikt na niego nie czeka, więc cokolwiek by zrobił to i tak zostanie tylko dla niego.
-Wywracam je w dobrą stronę. Już dawno powinnam.-bo gdybym zrobiła to dawno to teraz miałabym kogoś kto moze i by mnie wkurzał i na pewno ograniczał, ale chociaż by był i wiedziałabym, ze będzie.
Nawet nie próbowałam wyswobodzić swojej ręki z jego uścisku, czułam się winna, a on wcale nie pomagał mi w pozbyciu się tego poczucia winy. Wziełam głęboki oddech.
-Chyba nie myślisz, że mogłabym zabić Moona? Przecież prędzej sparwdziłabym ile żyć ty masz, niż zmarnowała jedno życie kota.-powiedziałam, chociaż nie było w tym takiej pewnosci jak powinna być. Nie potrafiłam się aż tak poświęcić. Nie mogłam poświęcić Moona. I wcale nie byłam z tego dumna. W koncu czasem trzeba coś poświecić, zeby osiągnąć jakiś wyższy cel. Tylko co z tego, ze o tym wiedziałam, skoro nie mogłam się przemóc. Jeszcze nie mogłam.

Racja, może nie wszyscy. Ja nie ganiałem, prawdziwa ona też nie ganiała. I mając na myśli miłość, wcale nie odnoszę się do romantycznego pojęcia. Miłość małżeńska mi starczy. Starczy, że ludzie lubią stabilizację. Przeżytek ze średniowiecza, w którym wszyscy odnajdują powołanie swego życia.
Nie musiała nic wyswobadzać, słysząc jej słowa sam ją puściłem i pokręciłem głową.
- Może coś tam z Ciebie zostało, ale to za mało - powiedziałem wreszcie. Nawet jeżeli chciała być asertywna, wychodziło to żałośnie. Jakby wcale nie umiała bronić kota. A przecież co to za problem? Nawet ja znalazłabym odpowiednie argumenty, żeby go ochronić. Ale to ja, pływam z jednej postawy na drugą i bawię się w reżysera. Jedna aktorka właśnie spadła o kilkanaście oczek w dół i nie powiem, żebym był szczerze zadowolony. Bądź co bądź, była przyjemna w dotyku.
- Spytaj Marsa jak tam jego słabość do Venus - mrugnąłem do niej i zniknąłem. Rozpłynąłem się w powietrzu. Nie chciałem znów słuchać, że mógłbym się też zmienić. Może kiedyś wrócę do seksu z Earth, ale na pewno nie będzie to przyszły rok.

/ x.x irf [*]

Bardzo dobrze, że mało ze mnie zostało. Wcześniej byłam naparwdę bezmyślna i głupia. A skoro on tego nie ogarniał to znajdzie się ktoś inny kto ogarnie. Zaraz takiego poszukam. Za chwilę. Bo teraz potrzebowałam chwili, zeby się z tego otrząsnąć. Znowu zostałam sama i znowu narastało we mnie przerażenie. Ja po prostu nie potrafiłam być teraz sama. Zamarłam na tym fotelu, ręce mi drżały i oddychałam jakoś niespokojnie.
Czas wcale nie pomagał. Było mi co raz gorzej i nie potrafiłam nad tym zapanować. W końcu zmusiałam się do wstania i teraz przeżywałam swój kryzys na stojąco. A potem pobiegłam, szukajac kogoś kto ocali moje życie od przekleństwa. Do Luciusa.

/[*]

/jakieś brudne miejsce całe pełne robaków i glizd, fuuu


Dostąpiłam objawienia. Z pewnością mogę już zasiąść obok któregoś z proroków, może nawet bym się z nim przespała. Jeżeli wyprałby brodę. W innym wypadku uciekłabym do piekła. Ogień dobrze czyści i nie zostawia po sobie nic prócz sadzy i prochu, które też podobno coś tam czyszczą. Aaaa, to węgiel. Tylko z dostawcami węgla jest ten problem, że są cali brudni. Och, najważniejsze jest to, że już wiem co jest moim życiowym powołaniem. Ściera i ciff. Jak ja ubóstwiam zapach płynu dezyfekującego! Wywołuje u mnie prawie orgazm każde przetarcie podłogi i usunięcie z niej śmiercionośnego kurzu. Ba, kurzu! To na co natknęłam się w Małym Salonie przerosło moje obawy.
Ubrana w koszulkę, której dekolt sięgał prawie pępka, a tak naprawdę odsłaniała cały brzuch, w króciutkich spodenkach i na obcasach dzierżąc w dłoni kubeł zimnej wody zavarwiony zielonym specyfikiem a w drugiej ze szmatą, wyglądałam jak z tych rozkładówek z lat 30, tylko w ostrzejszej wersji. Tamte kobiety miały na sobie przynajmniej bieliznę. Stanęłam w drzwiach i aż się zapowietrzyłam. Dziewczyna w długich czarnych włosach nie wiedziała jakie niebezpieczeństwo jej groziło! Siedziała przy tak brudnym oknie, że już stąd widziałam wszystkie pajęczyny, zacieki, robale, szczury.
-Jeżeli życie Ci miłe, odejdź stamtąd!- ostrzegłam ją i przebiegłam razem z tym wielkim wiadrem i ścierą przez cały pokój. Wyjęłam z kieszeni dodatkowe rękawiczki. Ja swoje ubrałam już dawno, ale podałam
jej te, które ona powinna założyć. Weszłam na kanapę, by tak stać wyżej i dosięgnąć okna. Zmoczyłam ścierę i zabrałam się za czyszczenie okna. Przy każdym czyściejszym kawałku wzdychałam spęłniona.
-Jak możesz być taka nieostrożna! Przecież to takie niebezpieczne! Każda chwila w pobliżu narastającej pleśni, przybliża Cię coraz mocniej do tragicznej możliwości zachorowania na RAKA. Co prowadzi do ŚMIERCI. - uświadomiłam ją kontynuując czyszczenie. Przeszłam na parapet.

To była wyjątkowo tłusta plama. Nie udało mi się jej wycziścić moim zielonym specyfikiem i zaczęłam panikować. Najpierw rozejrzałam się po pokoju, ale nie znalazłam nic co mogłoby mi pomóc. NIC. To jest pokój publiczny i brak tu środków czystości! Jak nieodpowiedzialni były tu władze! A co, jeżeli w powietrzu latają ludzkie glizdy! Epidemia gwarantowana. Załamałam się, ale dużo czasu na zastanwianie się nie miałam. Nagle dopadła mnie okropna świadomość, iż nie mam jak wyczyścić plamy na parapecie. Złapały mnie duszności i szybko zanurzyłam ścierkę w wiadrze, by zaraz uparcie trzeć powierzchnię drewnianego parapetu. (Oczywiście na parapecie nie było nic.) Dziewczyna uciekła w tym samym momencie, w którym ją przestrzegałam przed mutacjami genomowymi. Myślałam, że to ona weszła do pokoju, bo poszła po rozum do głowy i teraz chce mnie słuchać. Ale nie. To Tristan. Na kilomert było od niego czuć papierosy. Czy on nie słyszał o tym, że nikotyna odkłada się na skórze i nie można oddychać naskórkiem?! Ale jego słodka buźka była taką ostoją w czasie epidemii latających glizd ludzkich, że szybciutko pobiegłam w jego kierunku. Najpierw przetarłam mu policzek szmatką, pocałowałam w ten już czysty policzek i znów wytarłam, żeby przypadkiem jakaś ślina mu na skórze nie została. Wielkimi jak spodki oczami wysłuchałam co on mówi, ale mchnęłam dłonią. Co on opowiada?! W kosmetyczce, jak i we wszystkich łazienkach posprzątałam już rano. Za to on chyba prysznica nie brał w tej godzinie! Uderzyłam go w ramię szmatką, żeby się przesunął i miejsce w którym dopiero co leżała jego dłoń, zaczęłam wycierać z takim zapamiętaniem, jak nigdy.
-Boże jak tu brudno! Czy ty nie widzisz gdzie siadasz! Zabierz te nogi, bo przecież na butach masz już milion zarazków. O Boże!- pisnęłam i odskoczyłam -Tam jest... Czy to kawałek wczorajszczej pizzy!?- zapytałm takim tonem, jakbym na potwierdzenie miała się rozpłakać.

/?

Tak trochę tęsknię za domem. Nie za moim rodzinnym domem, tylko za Rosją. Do mojego rodzinnego domu, do rodziców, w życiu wrócić bym nie chciała. Ale Rosja? Rosja jest pięknym krajem i wszystko tam jest proste, jasne i sensowne. Przynajmniej w moich rejonach tak było. Tutaj jeszcze nie jest tak źle, ale na przykład Amerykanie? Przecież to tacy idioci! Przystojni czasami, ale i tak idioci. Patrzę teraz w telewizor dla zwykłego zabicia czasu. Jak zwykle nie ma tam niczego ciekawego. Dla mnie przynajmniej. Leci amerykański turniej literowania wyrazów. Każde dziecko umie literowac wyrazy. Każde. Ale nie amerykańskie. Jezeli umie to amerykańskie dziecko to jest, kurwa mac, mistrzem świata. Literowałam razem z tym rudym dzieciakiem i szło mi rownie dobrze jak jemu. Pf, a to tylko kilka lat nauki języka. Mi dajcie nagrody!
Po rudym był blondynek. Źle mu z oczu patrzy więc trzymałam kciuki żeby przegrał. Nie byłam aż tak zawistna, żeby rzucać jedzeniem w telewizor, a to ponoć zdziałać moze cuda, ale w duchu powtarzałam magiczne słowo 'skuś'. Nie skusił. Porcja orzeszków wylądowała w moim żołądku, a w tym czasie blondynek przeszedł do nastepnej rundy.
A w kwestii moich spraw sercowych jest po staremu. Nikt mi nie chce pomóc, a ja sama sobie najwidoczniej poradzić nie umiem. Trzeba było zostać prostytutką jak dziewczyny z okolicy, o. Matkoo, zrobiło mi się niedobrze na samą myśl, wiec zaraz potrzasnełam głową, żeby ową oblesną myśl odgonić. Potrząsanie głową pomaga. Za to Maks nie pomaga. Teraz udaje jakiegoś zajebistego starszego brata i niby się troszczy. Ja tam nigdy nie oczekiwałam od niego bycia tym dobrym starszym bratem, w końcu zabił najstarszego, więc jak po czymś takim oczekiwac czegoś w ogóle?
Wpatrywałam się w telewizor znudzonym wzrokiem jeszcze przez jakiś czas, do momentu aż usłyszałam zbliżajace się czyjeś kroki. Ewentualnie tak bardzo nudziłam się sama za sobą, że cos mi się przesłyszało. Odwróciłam się, żeby to sprawdzić. Z moim słuchem jednak wszystko w porządku.
-Czesc-uśmiechnełam się i automatycznie przesunęłam się nieco, robiąc miejsce na kanapie. Czy potrzebnie? Nie wiem. Mówię przecież, ze zrobiłam to automatycznie.