Sala Elektrycznych

//przeskok//

Ho, ho, kurwa, ho. Podczas gdy większość bywalców Rezydencji wybyła na wigilię do swojej rodziny albo też przygotowywała się do spędzenia jej tu, z przyjaciółmi, ja włóczyłam się po Skrzydle Północnym, tachając ze sobą całkiem sporą butelkę taniego wina, do połowy już pustą. Każdy miał swoją tradycję dotyczącą świąt - ja miałam właśnie taką. Rok w rok włóczyłam się jak widmo po korytarzach, mając nadzieję, że natrafię na coś ciekawego. W większości przypadków na nadziei się kończyło, więc otwierając drzwi do pokoju elektrycznych nie miałam wielkich oczekiwań co do tego, czy kogoś tu spotkam. Wręcz przeciwnie, byłam wręcz przekonana, że zastanę puste pomieszczenie, w którym będą buczeć jarzeniówki. Zaśmiałam się pod nosem, wchodząc do środka. Na tablicy ktoś znów wypisał jakiś w chuj skomplikowany algorytm, który nic nie mówił, kiedy na niego patrzyłam. Odstawiwszy flaszkę na stół, ostrożnie wyjęłam kredę z pudełka i zakłóciłam ciąg zlewających mi się w oczach znaków jednym, niedbałym machnięciem dłoni. Miałam brzydki charakter pisma. Co prawda ktoś, kto nie znał gruzińskiego alfabetu, nie umiałby tego stwierdzić: patrząc na pętelkowate litery oprawione najróżniejszymi wywijasami można było tylko stwierdzić, że coś mi odbiło i narysowałam kredą na tablicy świąteczny wzorek.
- გილოცავთ შობას, დიკ. - powtórzyłam, siadając na jednym z obrotowych krzeseł i zakładając nogi na stół. Idealna wiadomość powitalna dla każdego, kto wchodził. Z uśmiechem wyciągnęłam z kieszeni jednego z ostatnich papierosów, po czym rozpoczęłam rytualne zmagania z zapalniczką, która jak zwykle nie chciała liznąć ogniem końcówki mojej fajki. Tak było co roku - głupio byłoby zaprzestać tradycji, więc nigdy nie sprawiłam sobie pod choinkę nowej zapalniczki.

Parsknęłam śmiechem, słysząc urocze powitanie Misty w postaci surowej oceny mojego ojczystego języka. A niech spada. Gruziński był jednym z trzech języków jakim umiałam operować. Rosyjski i angielski nie podobały mi się w żadnym stopniu i naprawdę byłam nieszczęśliwa, że mogę porozmawiać po swojemu tylko ze sobą. Gdyby nie fakt, że zaciskałam zęby tak mocno, że niemal przegryzłam filtr fajki, kiedy z uporem maniaka próbowałam zmusić zapalniczkę do działania, wdałabym się w dyskusję na temat języków z przyjaciółką. Lubiłam dyskusje. Lubiłam się kłócić. Problem był w tym, że niewiele ludzi lubiło kłócić się ze mną, bo zazwyczaj ich wyzywałam na koniec. W wyjątkowych przypadkach, rzucałam przedmiotami akurat znajdującymi się pod ręką. A jeśli w danym momencie nie byłam pijana czy coś w tym stylu, to trafiałam w swoje ofiary podobnie jak Misty trafiała we mnie - znaczy się, w samą głowę. Zabluzgałam niewyraźnie pod nosem, kiedy plastikowy odpalacz pieprznął mnie w czoło, ale słysząc, że miałam to potraktować jako prezent, zupełnie zmieniłam swoje nastawienie. Zarechotałam radośnie i zaciągnęłam się z ulgą smolistym dymem, który nareszcie wypełnił moje płuca.
- Trzeba jakoś zmniejszyć populację w Rezydencji. - odchrypnęłam jej - A najlepszym sposobem na to jest pozwolenie im, by pozabijali się nawzajem. - wzruszyłam ramionami i pociągnęłam porządnego łyka z butelki, o której prawie zapomniałam. Odepchnęłam się od stołu i podjechałam bliżej kanapy na której siedziała uzdrowicielka, wyciągając w jej stronę flaszkę. A niech stracę, w końcu były święta. Dawno temu jakiś ksiądz, który próbował mnie nawrócić, pieprzył coś o tym, że w tym okresie warto się dzielić. No, to się dzielę. Zwłaszcza, że Misty się należało po tym, jak miłosiernie obdarowała mnie zapalniczką. Mój zachrypnięty anioł z Lichtensztajnu.. co? Nie. Boże. Nigdy nie jej nie powiem, że tak pomyślałam.
- Nie powinnaś tam być, żeby ratować im dupy w potrzebie? - zapytałam, także wyglądając za okno. W sumie cieszyłam się z faktu, że mój talent nijak nadawał się na te starcia. Umiejętność grzebania w programach komputerowych raczej by mi nie pomogła, gdyby ktoś słał w moją stronę lasery czy inne gówna. Lepiej było siedzieć tutaj, zamulać w ciszy.. a właśnie, cisza. Rozejrzałam się. Gdzieś tutaj powinno być radio. Pewnie będą puszczać te wszystkie beznadziejne hity świąteczne, od których człowiekowi chciało się rzygać, ale zawsze można było wytrzasnąć coś własnego. Żadnych płyt w pobliżu nie było, ale jakiś cep zostawił włączonego laptopa, więc można było pogmerać w bibliotece muzycznej. Ale to za chwilę, leń jestem, muszę się zebrać w sobie, żeby wstać z miejsca.

Fakt. Nigdy nie miałam tej niewątpliwej przyjemności przywrócić kogoś do życia, więc nie miałam zielonego pojęcia, jakie uczucia mogą temu towarzyszyć. Pewnie dlatego zupełnie wisiało mi to, czy ktoś umrze podczas dzisiejszych pojedynków, czy jednak wszyscy wyjdą ze starć cali i zdrowi. Uśmiechnęłam się półgębkiem i zaciągnęłam głęboko. W sumie, mogliby przeżyć ci, którzy byli tak łaskawi i pożyczali mi drobniaki.
- Niektórzy wolą umrzeć na polu bitwy. - powiedziałam, po czym kaszlnęłam rzężąco - To podobno sposób na "wspaniałą śmierć", czy coś takiego. Samobójstwo w moich rodzinnych stronach było uważane za formę ucieczki. - wywróciłam oczami i strzepnęłam nadmiar popiołu na ziemię. Użyłam czasu przeszłego, bo tak w zasadzie nie miałam pojęcia, co dzieje się teraz w ojczyźnie. Telewizji nie oglądałam, gazet nie czytałam, internet używałam w czasach wyjątkowej nudy.. poza tym, szczerze wątpiłam, by w norweskich mediach podawano coś o Gruzji. Ich wojska nie były nawet zamieszane w wojnę. Chyba. Bożesz, już sama nie wiem. - Ale fakt, z tym umieraniem w fajnie to rzeczywiście przyjemniej. - wróciłam do tematu i przyznałam Misty rację, po krótkim zastanowieniu. Chociaż osobiście wolałabym umrzeć jakoś inaczej. Przedawkować, odejść we śnie, wpaść pod pociąg.. nie lubiłam ciąć. Nawet ukrojenie kromki chleba sprawiało mi trudności, więc o żyłach lepiej nie mówić.
Wstałam z krzesła i pofatygowałam się w końcu do tego laptopa, zostawiając butelkę pod opieką Throckmorton. Wierzyłam, że podoła temu odpowiedzialnemu zadaniu. Mi już wino przestawało smakować, chciało mi się czegoś mocniejszego.
- Prawidłowe podejście. Ale sądzę, że gdybyś już tam była, to by kazali Ci ich ratować. - skomentowałam jej wytłumaczenie, nachylając się nad klawiaturą - Czego chcesz posłuchać? - zapytałam, smyrając czule obudowę komputera. Do wyboru było: jakieś gówno, gorsze gówno, znośne gówno i gówno nad gównami. Nie ma co, inni elektryczni to mieli gust.

Ja z kolei nie widziałam nic złego w rozprawianiu o sposobach śmierci. To i nie lepiej niż rok temu, kiedy to rozmawiałam z kimś przez telefon, nabzdryngolona do granic możliwości, o tym jak najlepiej oblać benzyną podwórko, żeby po podpaleniu wybuch był jak najbardziej efektowny. Na koniec chciałam się nawet wytoczyć z pokoju i pójść podpalić Rezydencję, ale na szczęście (lub nieszczęście) w drzwiach złapała mnie Gerda, która akurat wracała. Ciekawe święta miewałam.
- Jak myślisz, skąd im się to brało? - wróciłam myślami do tematu, zerkając na rozłożoną na kanapie Misty - Z tego co można przeczytać w książkach, starożytni nie wyglądali mi na takich, którzy szybko chcieli pożegnać się z życiem. - mruknęłam. Pamiętam, że pierwszą książką jaką tknęłam po przyjeździe tutaj była ta o starożytnym Rzymie właśnie. Przeglądając strony nie rzuciła mi się w oczy żadna wzmianka o tym, żeby Rzymianie mieli skłonności samobójcze.
Postanowiłam nie drążyć dalej tematu ratowania. Rozumiałam jak to działało i zaczynałam pojmować dlaczego Trockmorton woli być z dala od tych bijących się cepów. Bardzo możliwe, że moje rozumowanie było błędne, jednak musiało mi wystarczało mi na tyle, bym nie zadręczała dziewczynę dalszymi pytaniami.
- Co? - moja pierwsza reakcja na jej dość nietypową prośbę. O różne rzeczy mnie w życiu prosili, począwszy od tego żeby podzielić się jedzeniem, przez błaganie o drobniaki, kończąc na propozycjach spierdalania gdzie pieprz rośnie, ale takiej prośby jeszcze nie słyszałam. Coś miłego. Rany, ale żeś sobie wymyśliła, babo. - Khem, uroczo kaszlesz. - palnęłam pierwsze co mi przyszło do głowy, wpatrując się w ekran monitora. Nie używałam myszki, bo to spowalniało pracę dwa razy bardziej. Otwieranie folderów za pomocą myśli szło o wiele łatwiej. Przy okazji, a także przy podzielności uwagi, miało się więcej czasu na wymyślenie odpowiedzi. Nieźle się musiałam nagłówkować, nim wpadłam na to cholerne coś miłego. - Bardzo się cieszę że spędzam z Tobą święta i dziękuję że przyszłaś. - wymamrotałam na tyle niewyraźnie, że przy dobrych wiatrach nie było mnie słychać. Czułam się niezręcznie mówiąc takie rzeczy komukolwiek, nawet osobie tak mi bliskiej jak Misty. Uważałam ją za swoją przyjaciółkę, ale nie okazywałam tego czynami czy słowami. No, najzwyczajniej w świecie nie umiałam.
Właśnie wtedy na ratunek przyszły kolędy. Znaczy się, świąteczne piosenki. Znalazłam je w końcu w bibliotece muzycznej tego cepa i puściłam na całą parę pierwszą piosenkę na liście. Słysząc co wybrałam, wybuchnęłam śmiechem. No, nie ma świąt bez Jerzego Michała, prawda?

Znowu się zaśmiałam. Fakt, historia była moim najmniej ulubionym przedmiotem. Nienawidziłam tej lekcji głównie ze względu na nauczyciela, który nie potrafił przekazać istotnych treści. Co innego, gdyby o starożytnym Rzymie uczyła mnie profesor Misty! Pewnie dowiedziałabym się w końcu czegoś istotnego, jak na przykład, jaka była średnia ilość spożytego alkoholu dziennie przez przeciętnego, majętnego Rzymianina. To by mnie interesowało, a nie jakieś tam.. wojny. Czy inne cuda.
- Dobrze, że nie mamy tu cezarów. - złapałam się za głowę. To by było straszne, nie ćpać z własnej woli, tylko pod przymusem. Żadna przyjemność. Bo chyba o to w tym wszystkim chodziło, żeby łamać zasady, by poczuć się niezależnym. Fakt faktem, że później i tak wszyscy przekonywaliśmy się o tym, że zawsze będziemy zależni od kogoś ważniejszego od nas, ale chodziło tu o samą ideologię. Byliśmy młodzi i trzeba było z tego korzystać, nie ważne jak głupie i bezsensowne były nasze pomysły. Westchnęłam ciężko. Zanosiło się na to, że zaraz włączy mi się tryb filozoficzny, w którym zazwyczaj opiewałam zalety młodości.
Kiedy Misty spadła na podłogę, wyszczerzyłam się do niej szelmowsko. Nie przypuszczałam, że mój nieudany komplement mógł wywołać u niej przypływ takiej radości i wesołości. Poruszyłam zabawnie brwiami w odpowiedzi na jej zalotny uśmieszek. - No bo widzisz, ja najzwyklejsze rzeczy umiem w człowieku docenić. - odgarnęłam z czoła czarne loki, gibając się oszczędnie w rytm piosenki, na którą narzekała. Nie wiem co za problem widziała, fajnie było. W każdym radiu na powierzchni kuli ziemskiej, tuż przed świętami, Dżordż musiał zaśpiewać o swoim Last Krysmas. I co roku dostrzegał ten sam błąd i obiecywał sobie, że w następne święta podaruje to swoje nieszczęsne serducho komuś bardziej wyjątkowemu. Jak dla mnie, ten niewątpliwy hit stał się symbolem wigilijnego wieczoru. Chyba o to producentom chodziło - puszczając go w telewizji, w radiu i jako podkład do świątecznych zakupów, stał się nieodłącznym elementem tego okresu roku.
- A wystarczy że powiem Ci, że życzę Ci dużo seksu? - zapytałam z nadzieją, że czułości i miłości już na dziś starczy. Wrzucając niedopałek papierosa do stojącej nieopodal popielniczki, podążyłam za nią wzrokiem, zaciekawiona nieco tym znaleziskiem, o którym powiedziała. Podjechałam bliżej na moim super obrotowym krześle, po czym mało nie wstałam z miejsca widząc, co te skąpe dranie przede mną ukryły. - A to skurwiele! A jak pytałam, czy coś mają, to powiedzieli że nie! - oburzyłam się szczerze. Tacy z nich koledzy?! DOBRA. Zobaczymy, jak się będą czuli, kiedy przyjdą butelki poszukać, a jej nie będzie.
- Dawaj, otwieramy. - zarządziłam.

Wzniosłam podaną flaszkę, uśmiechając się do niej krzywo. Życzenia były trafione i stanowczo bardziej przemyślane niż moje. Nie mogłam się przecież doczekać, żeby wyrwać się z tego kurwidołka. Co prawda, gdybym w końcu wyszła z Rezydencji, nie miałabym za bardzo gdzie pójść, no ale to się wytnie. Może ruszyłabym autostopem przez Europę? Odwiedziłabym Cooka i Izkę w Czechach, może zahaczyłabym o ten kraj o którym bredzili Antoś z Józkiem, potem mogłabym odwiedzić Gruzję. A nuż spełnią się życzenia od Misty i znajdę sobie tam jakiegoś fajnego faceta? Dobrze by było. Nie żebym narzekała na tych tutaj, ale wszystko potrafi się znudzić po jakimś czasie. Uśmiechnęłam się krzywo, patrząc na przejrzysty łyk w butelce, po czym ciągnąc z niej porządny łyk. Nie skrzywiłam się.
- To było za Twoje zdrowie. - przypomniałam sobie, po czym zamlaskałam kilka razy - Słabe. - stwierdziłam z miną wielkiego znawcy. Podałam przyjaciółce butelkę, po czym zatupałam butem w rytm kończącej się piosenki.
Co pojawiło się następne na playliście przerosło moje najszczersze oczekiwania. Buchnęłam śmiechem gdy Misty zaczęła śpiewać, ale stwierdziłam, że nie mogę być gorsza: dlatego nie ociągałam się zbytnio i zawyłam także.
- I don't care about the presents
Underneath the Christmas Tree!
Nie no, powiem wam, zajebiste święta. Gdyby każde takie były, to mogłabym się pokusić o stwierdzenie, że nawet lubię Gwiazdkę. Misty Leah Throckmorton, śnieżynko Ty zapita moja, dzięki Tobie jest zajebiście!