Schowek na marzenia

Mały pokój z zabawkami i wigwamem na środku.

Czym różniło się jedzenie z przyszłości od teraźniejszego i dlaczego śniadanie mi nie smakowało? Wbrew pozorom odpowiedzi na te pytania wcale nie były jasne, jakby się wydawało. Bo jedzenie z przyszłości owszem, było lepsze pod względem strukturalnym, ale smakowało identycznie jak te teraz. Tak więc nie mogło być tak, że nie smakowało mi bo jestem z przyszłości. Nie smakowało mi bo się martwiłem. Martwiło mnie to, że nie mam pokoju w rezydencji, nie mam ubrań, w każdej chwili ktoś może na mnie wpaść i pomylić mnie z ojcem. A najbardziej martwiła mnie, o dziwo, Gąbka. Zostawiłem ją tam na pastwę losu, samą, zagubioną, przybitą wszystkim tym co jej powiedziałem. Byłem okropny. Nie no dobra, przesadzam. po prostu lubiłem się martwić i szukałem byle jakich powodów by to robić. Taki ze mnie zajebisty martwiciel. Jak mnie nie kochać.
Więc nie miałem wyjścia, jak już załatwiłem wszystkie pilniejsze sprawy (śniadanko, odwiedzenie dyrektorki, przekonanie jej, że nie jestem ojcem i nie robię sobie jaj, przywłaszczenie sobie wolnego pokoju, podwędzenie ubrań z pokoju ojca, niechcące przejście obok szpitalnych pokoi), postanowiłem wtedy odszukać Gąbkę. Gdybym był w swoim czasie skorzystałbym z pomocy przydupasa, ale niestety. Tym razem musiałem działaś na własną rękę. No, ale. Zbyt wiele czasu mi to nie zajęło, bo całkiem przypadkiem podsłuchałem jak ktoś narzekał na rudą dziewczynę zajmująca miejsce w wigwamie. Problem z głowy.
Po cichu skradałem się w kierunku Gaby i jej kryjówki, by w ostatniej chwili zatrząść wszystkim i wsadzić głowę do środka.
- Akuku! - To jedyne słowa jakie przyszły mi do głowy.

Wiecie, jak zazwyczaj coś już obiecuje, albo zwyczajnie o czymś informuję, to dotrzymuję tego słowa, żeby nie było. Nie należałem do gołosłownych, choć nie powiem, ze od czasu do czasu i nie lubiłem golizny. Ale oczywiście w odpowiednim wydaniu. Takiej golizny Gąbki na pewno nie chciałem zobaczyć, więc się odrobinę obawiałem zaglądając do wigwamu, bo wiadomo co tam tak wariatka może robić? Przecież nie pić kakao. Ops, własnie to robiła. Miło się składa miałem ochotę na kakao. Jeżeli miałbym wymienić po kolei wszystko co lubiłem pić to kakao znalazło się między Jackiem Danielsem, a sokiem grejpfrutowym. Dobra, to ja się wcisnąłem do miejscówy Gąbki, choć ilość wolnego miejsca początkowo wcale nie wskazywała na to, że się zmieszczę. Ale chcieć to móc i się zmieściłem.
- A co myślałaś? Że mam ciekawsze zajęcie tutaj w przeszłości? Bez przesady. Co tu można robić? Podrywać koleżanki taty, albo mamy? Szukać sobie kochanków, którzy notabene są od ciebie w chuj starsi? A może próbować nie dopuścić do swoich urodzin chcąc wyjść na mega krejzola? To nie dla mnie. - Wzruszyłem bezradnie ramionami unosząc ręce do góry i przekrzywiając głowę w bok. Proszę mi tylko nie mówić, że w ten sposób wyglądałem słodko, bo JD nigdy tak nie wygląda. Przepraszam, że zniszczyłem wasze marzenia. - Może zachowywałabyś się jak uprzejmy gospodarz tego wigwamu i zaproponowała mi kakaa? Chociaż jakąś fajką pokoju też bym nie pogardził.

Owszem, myśl o zarażeniu się czymkolwiek od Gąbki była naprawdę okropną myślą. Nigdy nie wiadomo jakie żrące substancje może zawierać ślina takiej tu oto niewiasty. Nie wiadomo czym ona się zajmowała przebywając w przeszłości, nie wiadomo jakie obrzydlistwa przemknęły przez jej drobne ręce, jakimi niedorzecznymi sprawami mogła się zajmować w ciągu tego i poprzedniego dnia. Nie chciałem o tym myśleć i nie myślałem. A od czasu do czasu byłem bardzo dobry w ignorowaniu pewnych niewygodnych faktów, jeżeli chodziło o moje dobro. A tym aktualnym dobrem było właśnie kakao, które niemal wołało do mnie żebym je sobie przywłaszczył. Nie mogłem więc zmarnować takiej okazji gdy Gąbka postawiła je na ziemi i zostawiła na moją pastwę. Kubek wyglądał całkiem normalnie, jak to kubek, miał swój wzorek, którym był przechadzający się kot. Nie wiem na jaką chorobę psychiczną panuję, ale mogłem przysiąc, że ten kot się na mnie też gapił kusząc zawartością kubka, która, jak się przekonałem, sekundę później, była zajebiście smaczna. Taka w sam raz. Wiele złego mogłem powiedzieć o Gąbce, ale kakao to zajebiste zrobiła. O ile ona te kakao robiła. Miałem nadzieję. Bo miło znać choć jedną jej pozytywną umiejętność, którą mogę wykorzystywać do własnych celów.
- Nie mógłbym się zarazić, bo mam w sobie tyle zajebistości, że więcej się nie zmieści. Przykro mi - odpowiedziałem jej siorbiąc kakao. Mówiłem już o swoim dość niecodziennym nawyku, którego jednocześnie tak chciałem się pozbyć, ale zupełnie nie wiedziałem jak się za to zabrać. Bo siorbanie nie jest w żadnym wypadku ani eleganckie, ani seksowne, ani nic. Taki mały defekt, o którym zdaję sobie sprawę, ale... No cóż. Każdy ma jakieś piętno z którym musi się pogodzić. A już wolę siorbanie od chrapania.
Chyba czasami powinienem się ograniczać ze swoimi myślami, bo nawet nie zauważyłem jak Gaby zaczyna się grzebać jakby robaki miała nie powiem gdzie, a potem wyciąga i wciska mi jakiś pierścionek. PRZEKLINAJĄC!
- Wiesz, że młodej pannie nie przystoi używać takiego słownictwa? - zapytałem automatycznie nawet nie spoglądając na mały przedmiot. No, ale w końcu zainteresowałem się nim. Odstawiłem kubek z kakaem na podłogę i przyjrzałem dokładnie. Skądś kojarzyłem ten pierścionek, ale pojęcia zielonego nie miałem skąd. Wiedziałem jedno: że choć zajebiście nie lubiłem biżuterii to cacko mi się spodobało. Miało w sobie to coś i cóż... Ładne było. Drogie. Ale o co dokładnie Gąbce chodziło, gdy tak brzydko się wyraziła? Spojrzałem jeszcze raz na nią, a ona kiwnięciem głowy kazała mi jeszcze bardziej się przyjrzeć. No to się przyjrzałem. I zobaczyłem. Wewnątrz pierścionka widać było delikatne literki i cyferki. Cyferki mówiły o jakiejś dacie, której nie kojarzę (dacie z przyszłości się rozumie, ale takiej przeszłości, która była już naszą przeszłością), a napis. Napis od razu rozszyfrowałem, choć składał się jedynie z sześciu literek. "JD DLA G". - O ja pierdolę, co do kurwy nędzy? Co to za gówno?

Nie ogarniałem, serio nie ogarniałem. Nienawidziłem nie ogarniać. I miałem dobre powody by nienawidzić. Po pierwsze nie ogarnianie psuło cały mój image, który może i tak bardzo mnie nie obchodził, ani też nie starałem się go zachować, ale był. Po drugie nie ogarnianie spowodowało, że stawałem się mniej elokwentny niż zawsze i to mnie przyprawiało o dreszcze. Ja, JD, miałem nie rozumieć o co chodzi? Miałem nie potrafić wyciągnąć wyciągnąć właściwych wniosków, a potem nie ułożyć moich ukochanych porad? Jak miałem bez nich wytrzymać chociaż jedną minutę? Ale spokojnie, nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Wszakże nie znałem jeszcze wszystkich faktów jakie mógłbym znać. Dobra, znaleźliśmy pierścionek, ale skądś on musiał się tu wziąć. Ja go nie przyniosłem także, jedynym naszym podejrzanym jest nie kto inny jak Gąbka. Nie wiem co jej tym razem odbiło, ale mnie nabrała. Nie miałem pojęcia, że tak dobrze udaje zaskoczenie.
- Nie słyszałem od ciebie pytania, niestety. Więc bezsprzecznie możemy uznać, że moje pytanie jest ważniejsze. Więc proszę... - przerwałem. Dobra, przyznaję się. Tego nie przewidziałem. Gdy Gąbka zaczęła się wiercić, na początku, nie zareagowałem, bo po co? Już jakiś czas podejrzewałem te robaki, nie? Ale gdy pokazała to coś na łopatce, miałem ochotę po prostu stąd zwiać. Jak najszybciej. Wiecie co... Ja rozumiem te całe zawiłości czasoprzestrzenne, ale to było ponad moje siły. Stanowczo nie wyrabiałem psychicznie. Zdawałem sobie sprawę, że od czasu do czasu jakaś tam pierwsza lepsza może się we mnie podkochiwać, robić podróbki pierścionków, ale żeby... ŻEBY TATUAŻ?! To była za wielka sprawa. - Gąbka... Ty to jednak jesteś pojebana! Po co ci moje imię na plecach do cholery? - zapytałem prosto z mostu, bo co ja będę ukrywał. Intrygowało mnie co może odpowiedzieć. Na pewno nic co byłbym w stanie sam wymyślić. Niestety, aż tak wielkiej wyobraźni nie miałem. Bardziej umysł ścisły ze mnie był, nie jakiś fiuubździu.

Nie mogłem sobie przypomnieć, kto pierwszy nazwał mnie Dżemorem. Może to byli przyjaciele, może wrogowie, a może nawet i sama Gąbka. Nie mam zielonego pojęcia. Nie wiem również, jaki dokładnie to ja mam stosunek do tego przezwiska. Owszem uważam je za wyjątkowo głupie, ale chyba nie jestem aż na tyle... porywczy by, się rzucać za każdym razem gdy mnie tak ktoś nazywa. Wiecie jak to jest. Ktoś już tyle razy cię tak nazwał, że zaczynasz się robić najpierw obojętny, neutralny, a w pewnym momencie zaczyna ci nawet brakować tego. I zaczynasz przedstawiać się obcym Dżemor. Bez względu na to jak bardzo niepoważnie mogą cię wtedy potraktować. Choć niby wolałem jak mnie traktują poważniej, to czy takie przedstawianie się nie stanowiło dla mnie jakiegoś dodatkowego wyzwania? Moim zdaniem tak. Dzięki temu mogłem udowadniać samymi swoimi słowami, że trzeba się ze mną liczyć. Gąbka jednak nie znała tego faktu, choć tak bardzo się przy niej starałem. Trudno, do niektórych po prostu nie jestem w stanie dotrzeć tak jakbym tego chciał.
- Urodziny? Nie przesadzaj. Skąd ja mam niby wiedzieć kiedy ty obchodzisz urodziny! - parsknąłem słysząc jej idiotyczne polecenie. No naprawdę. Czy ja miałem jakiś elektroniczny kalendarz pokazujący mi co gdzie i kiedy? Może i owszem byłem kiedyś na jakieś imprezie zorganizowanej przez Gąbkę, ale czy to były jej urodziny? Pamiętam, że oblała mnie jakimś drinkiem za to, że podrywałem jej jakąś koleżankę i nie przyniosłem jej prezentu, ale przecież zaraz potem to naprawiłem dając jej pierścionek. - O KURWA - wymsknęło mi się na głos. Spojrzałem na Gaby tak jakby przed chwilą wymordowała mi połowę mojej najbliższej rodziny. Po raz pierwszy od... Od naprawdę bardzo dawna, mnie zatkało i nie wiedziałem co powiedzieć. Jaką pozycję obrać i jak na wiele sobie mogę pozwolić. Nie wypadało przecież podskoczyć do góry niszcząc cały wigwam i zacząć sobie wyrywać włosy z głowy. Nie mogłem również rzucić się na Gąbkę by przestała mi mieszać w głowie, bo jednak ona nie mieszała, to inne chuje posiadały taki denny talent. W końcu jednak zdołałem odrobinę ochłonąć i w miarę się uspokoić. Zdołałem sobie również wszystko ładnie poukładać w główce jak to na mnie przystało. - Wiedziałem, wiedziałem kurwa, że twoje przybycie tutaj coś musi spieprzyć. Wiedziałem!
Przyznaję się, jak na razie wszystko co wiedziałem było lekko zamglone i nie miałem pojęcia jak bardzo różniło się od mojej poprzedniej przeszłości. A waszej przyszłości. Na razie fakty mówiły jedno: w tej drugiej przyszłości jaka powstała w skutek gadulstwa Gąbki, w tej drugiej przyszłości ja chyba coś do niej czułem. No bo gdybym kurwa nie czuł to bym jej kurwa nie kupił takiego wyjebanego w kosmos pierścienia. Z drugiej strony ona tez musiała do mnie coś czuć, bo gdyby nie to, to by nie wytatuowała sobie mojego imienia. Boże, jakie to było zakurwiście romantyczne. Pierścionek, tatuaż, dobrze, że ja sam nie... A niech to wszystko pójdzie się ruchać!
Gdy uświadomiłem sobie okrutną prawdę wylazłem szybko z wigwamu, chyba po drodze coś rozwalając i zacząłem się rozbierać. Nie obchodziło mnie co pomyśli sobie Gąbka, ale po chwili stałem przed nią bez koszuli i próbowałem zajrzeć też na swoje plecy. Nie na łopatkę. Centralnie na środku pleców coś było. Ale kurwa nie miałem pewności.
- Powiedz, że tam tego nie ma... Gaby?

Popatrz na to z dystansem, JD, jak zawsze gdy masz problem z opanowywaniem emocji. Szkoda, że to jest twój pierwszy raz gdy musisz to robić. Normalnie, zero doświadczenia. Ale przejdźmy do rzeczy. Po pierwsze nie możesz żałować przybycia tutaj, do przeszłości, bo i tak nie ważne co byś zrobił, Gąbka i tak by namieszała. Więc nawet dobrze, że tu jesteś bo możesz to odmieszać. Jeszcze nie znasz sposobu, ale to jasne, że możesz. Ty możesz wszystko, brachu. Po drugie musisz sobie uzmysłowić więcej faktów z tej zmienionej przeszłości. Bo chyba nieźle cię musiało pierdolnąć, jeżeli postanowiłeś się nagle oświadczyć w wieku, kurwa, dwudziestu lat. I zrobić sobie tatuaż! Oświadczyny zawsze można przecież zerwać, ale kurwa tatuaż? No spróbuj sobie przypomnieć jak życie wszystkich ludzi na globie musiało się zmienić tylko dlatego, że Gaby wygadała swojemu ojcu kim dokładnie jest. No dawaj, młody. Widzisz tatuśka więcej razy w swoim życiu, to jest fakt. Pojawia się szczególnie w towarzystwie matki chrzestnej Cooka, który z kolei przyłazi ze swoim ryżym szczerbatym potworkiem. I nie ma tak, że się nie dogadujecie z tym potworkiem, wręcz przeciwnie, czujesz do niego jakieś CZUCIE. Nie uczucie, nie można to nazwać jeszcze uczuciem, ale czucie na pewno jest. Czujecie się nawzajem i normalnie nic zupełnie nigdy nie staje wam na drodze. Kurwa, wkurza mnie ten brak konkretów, urwane obrazy, no i brak tak istotnych wspomnień jak dziesiąte urodziny i wycieczka z mamuśką na koncert. I to nie wtedy kiedy wyglądasz na pełnoletniego, o nie, wyglądasz na pięć lat i udajesz karła by się tam wślizgnąć. Nie ma już tego wspomnienia. Zamiast tego siedzisz z Gąbką na dachu i cóż... Wymieniacie po raz pierwszy w swoim życiu ślinę. I to przez przypadek, bo to miał zwykły buziak, ale nie wyszło. Ile z tego jest prawdą? Po raz pierwszy w życiu to mówię: ale chuja wiem.
Siedziałem na ziemi przed Gaby i czekałem na to by zaprzeczyła. Ale ona jak na złość zapomniała jak się kłamie. Niech ją. Ale za to pamiętała jak się kurwa posługiwać rękami. Przez chwilę spiąłem mięśnie i nic zupełnie nie zrobiłem, nie zareagowałem w żaden sposób dając jej robić co tylko jej do głowy przyszło, ale długo tak nie wytrzymałem.
- Weź spierdalaj, mam gilgotki - wykonałem parę dziwnych ruchów w lewo i w prawo próbując odrobinę się od niej odsunąć. Nie mogłem się tak dać, no weźcie. Właśnie przed chwilą sobie uświadomiłem takie istotne dla mnie rzeczy, nawet nie zdarzyłem je przetrawić, a ona już. Nadal nie miałem na sobie koszuli, gdy usadowiłem się do niej przodem i spojrzałem wyczekująco. - Co to w ogóle ma być... - powiedziałem zrezygnowany. - Na serio namieszałaś. - Ale już nie było słychać w moim głosie ani złości, ani niczego negatywnego. Po prostu suchy fakt. Może odrobinę było widać, że nie wiedziałem jeszcze jak sobie z tym wszystkim poradzić. Ale ważne jest jedno słowo: JESZCZE.

Nie robiłem sobie więcej już żadnych przerw spowodowanych rozkojarzeniem. I gilgotkami. Gąbka widocznie też była zafascynowana nowymi wspomnieniami, bo siedzieliśmy przez dobre parę minut w milczeniu. Ja starałem się to wszystko posegregować w głowie, oddzielić wspomnienia z pierwszego życia, od drugiego. Nie wiem co dokładnie robiła Gaby, nie zwracałem na to zbytniej uwagi, choć może powinienem. Naprawdę nie wiem. Jak dla mnie wystarczająco zajmujące było to, by uświadomić sobie czego mi w tym drugim życiu było brak. Bo tego co aż miałem nadto łatwo było zauważyć. Normalnie w każdym wspomnieniu, każdym okresie, pojawiła się ta pani siedząca obok mnie. Czasem odgrywała dobre role, czasem złe, ale nie mogłem zaprzeczyć, że w każdym wspomnieniu ją lubiłem. To lubienie strasznie gryzło się z tą nienawiścią z pierwszego życia, do tego stopnia, że nie potrafiłem skupić się na innych rzeczach. A nie mogłem się pozbyć uczucia, że czegoś nie zauważam. Czegoś kurewsko istotnego i tak banalnego, że potem będę się wstydził sam przed sobą, że tak trudno było mi do tego dotrzeć.
I właśnie w tym momencie odezwała się Gaby. Powiedziała dwa proste słowa, najkrótsze z możliwych zdań, ale właśnie to uświadomiło mi to co najbardziej istotne. Nigdy nie przewidziałbym, że właśnie słowa Gaby mogą przynieść mi aż taki pożytek. Chociaż jakby się zastanowić, tak głębiej, to może i nie chciałbym tego wiedzieć co teraz wiem.
- Gąbka, ale ja nie widzę w tych nowych wspomnieniach Yves - wykrztusiłem z siebie. Nie miałem porównania do tego jaki strach w tej chwili czułem. A najgorsze było to, że nie potrafiłem powiedzieć po prostu "nie widzę mamy". Jakoś jej imię mi łatwiej przeszło przez gardło. Gdybym spróbował je zastąpić tamtym określeniem, pewnie bym się zająknął. A tego wprost nienawidziłem.
Podniosłem wzrok by zobaczyć minę Gaby i dopiero wtedy zauważyłem łzy w kącikach jej oczu. Ale to były łzy radości, które zupełnie nie pasowały do strachu jaki w tej chwili czułem. Były dla mnie abstrakcją zupełnie nie pasującą do sytuacji. Może i Gaby się cieszyła pełną rodziną, może i cieszyła się, że znalazła o niebo lepszego narzeczonego od Berlioza, ale ja kurwa nie wiedziałem co się stało z Yves. Wszystkie wspomnienia były stare, albo pochodziły z tego pierwszego życia. Swoją drogą zajebiste wspomnienia. Kurwa, albo w tej chwili mi ktoś wytłumaczy co się stało z moją mamą, albo niech to wszystko przywróci do poprzedniego toru. Nawet jeżeli musiałbym zrezygnować z tej zajebistej miłości z Gąbką, która z każdą minutą coraz bardziej przypadała mi do gustu. Ale kurwa. No co się stało z Yves?

Byłem pewien, że w tej oto chwili mogłem niemal dosłownie przytoczyć wszystkie myśli Gąbki. Nie wiem skąd nagle znalazłem w sobie taką umiejętność, ale wyczytywanie każdej myśli z wyrazu jej oczu czy gestów, było dla mnie pestką. Wiedziałem co kiełkuje się w jej głowie, jakie teraz musi przeżywać wewnętrzne rozterki, wiedziałem wszystko. Była dla mnie jak otwarta księga. Nie żebym wcześniej miał jakiekolwiek problemy w rozczytywaniu zamiarów kogokolwiek, po protu teraz było to tak łatwe, że aż po prostu śmieszne. Nie musiałem słyszeć co ma do powiedzenia, by wiedzieć co zamierza. Znałem jej zachowania na wylot i było mi z tym dziwnie miło. Gdy zaproponowała to co zaproponowała, poczułem jakieś miłe uczucie, które nigdy dotąd (a raczej nigdy dotąd w pierwszym życiu) nie nawiedzało mnie aż w tak wielkim stopniu. Tak, to znów było owe CZUCIE. Moje własne czucie, które chyba już nigdy nie nazwę uczuciem, bo zbyt bardzo przywiązałem się do tego określenia.
- Nie Gaby - westchnąłem ciężko spuszczając wzrok. W tej chwili zdałem sobie sprawę, że nadal jestem półnagi i że mam wielką ochotę się ubrać, ale nie mogę tego zrobić, bo w wigwamie jest za mało miejsca, a wychodzenie z niego zepsułoby tą całą naszą rozmowę. Mimo wszystko chciałem się ubrać. Rozmawianie na tak poważne tematy w takim stroju było komiczne. Takie nie na miejscu. - Nie będziesz niczego naprawiać - uznałem. Nie chodziło mi o to, że pozostawię wszystko tak jak się stanęło. No weźcie... Ja godzący się z losem i nie wiedzący lepiej od wszystkich? To nie było realne. Powodem, dla którego nie chciałem by Gąbka tego naprawiała, było to, że to była Gąbka. Tak, mimo tego całego czucia, uważałem że jej umiejętności względem naprawiania są równe zeru. Taka była prawda. Gaby nie była w stanie naprawić tego wszystkiego w sposób jaki by mi się podobał, na pewno. Namieszałaby jeszcze bardziej niż to możliwe, aż w końcu okazało by się, że mam złego brata bliźniaka, który ma z nią romans, a nasze dziecko jest jednocześnie naszym dziadkiem, który już sam nie wie kim jest. Albo w najlepszym wypadku powrócilibyśmy do punktu wyjścia, to by mogło jej się udać. Tyle że ja teraz, z takimi nowymi wspomnieniami nie chciałem do tego wracać, jakaś cześć mnie chciała odnaleźć trzecie rozwiązanie. Ale jak to osiągnąć? Z pozoru wydaje się to niemożliwe i nazbyt niebezpieczne. Ale nic nie zatrzyma takiego geniuszu jak mój. Miałem nadzieję.
Niestety wiedziałem, że jeżeli chcę odpowiednio przygotować się do swojej nowej "misji" to musiałem bardziej zagłębić się w to co było w drugim życiu. I to nie skupiać się na chwilach związanych z Gąbką, ale na tych mniej przyjemnych, które już czułem jak się ukrywają w mojej głowie. Chyba kiedyś musiałem mocno je w sobie stłumić, żeby mi nie mieszały w rzeczywistości. I teraz trudno było przełamać ten mur. Ale byłem gotowy by podjąć tą drogę poprzez własne mury, by osiągnąć cel. Będzie boleć. Ale miałem jedną pozytywną stronę tego wszystkiego. Kogoś kto stał obok i mi towarzyszył w tym wszystkim.
Splotłem swoje dłonie z dłońmi Gaby i przysunąłem do siebie patrząc jej głęboko w oczy. Chciałem zrobić coś więcej, ale jeszcze nie miałem aż tak wiele odwagi, nadal toczyłem wojnę pomiędzy swoimi dwoma "ja" starając się odnaleźć jakiś kompromis.
- Ja to zrobię, dobrze? - zapytałem starając się zabrzmieć jakbym wiedział co dokładnie mam zamiar zrobić. Ale tak nie było. - Ty tylko bądź obok mnie, co Gąbczasta? Żebyś się przypadkiem nie zgubiła przy zmienianiu przyszłości. Jeszcze wylądujesz w wirze czasoprzestrzennym i bum, staniesz się moją siostrą, czy coś.
Głupio byłoby czuć się z jakąś siostrą.

A więc nadeszła wiekopomna chwila dotarcia do najciemniejszych zakątków moich wspomnień. Do tych ukrytych za murami, z całodobową strażą i może jeszcze drutem kolczastym pod napięciem, tak dla urozmaicenia. Żeby nie było nudno. Ale dotarcie w tamto miejsce nie było wcale najgorsze, najgorsze było to co za nimi się kryje. Najchętniej to bym to pozostawił samo sobie, by nadal pozostawało nieodkryte i nie dotarło do mojej świadomości. Najchętniej unikałbym tego jak ognia, i to dosłownie, ale niestety nie miałem zbyt wielkiego wyboru. Mogłem albo być tchórzem, nie potrafiącym znieść prawdy na temat swojej nowej przeszłości, albo pokazać, ze jednak jestem mężczyzną, nic nie jest mi straszne i poradzę sobie ze wszystkim. Ostatnia opcja miała taki bonus, że posiadając tą straszną wiedzę, będę w stanie jej zapobiec. No nie, chyba nikt bardziej ode mnie nie potrafi tak gadać bez ładu i składu, cały czas błądząc w koło i nie potrafiąc dojść do celu. Koniec tego. Nie tylko sam przed sobą to przyznam. Powiem to na głos. Tylko jeszcze sekunda, chwila na ostateczne nabranie odwagi.
- Yves zginie Gab, nie będę miał wtedy nawet trzech normalnych lat. - Powie mi ktoś dlaczego słowa wypowiedziane na głos mają taką siłę, że gdy coś powiemy mamy wrażenie, że to już jest takie ostateczne, bez wyjścia i tak dalej? Bo ja wyjątkowo nie znam odpowiedzi na to pytanie. Wiedziałem jedno: nie chciałem by to co powiedziałem stało się czymś nieodwracalnym. I zrobię dosłownie wszystko co tylko będzie w mojej mocy, by poukładać sobie życie w jakiś ludzki sposób. Z mamą, a nie ojcem i macochą, z dziewczyną, a nie tłumem lasek, których nawet imion nie potrafiłem spamiętać. Taki miałem zamiar i niech mnie zjedzą nosorożce jeżeli nie dam z siebie wszystkiego. No kurwa. Musiałem dać z siebie wszystko. Bo co by się stało ze mną, gdybym jednak spierdolił? No co? Oskarżałbym się przez resztę życia o zamordowanie własnej matki? O spierdolenie takiego zajebistego związku, który jako jedyny mógł mi zapewnić to co zniknęło razem z odejściem Yves? Nie ma chuja. Nie spierdolę. A tym bardziej nie pozwolę by Gab była w to zamieszana. Najchętniej to w tej chwili bym ją stąd odesłał i sam się wszystkim zajął. Ale z drugiej strony czy gdybym ją odesłał i zmienił przyszłość to czy ona pamiętałaby choćby o tej rozmowie? Nawet ja się kurwa już zaczynam plątać. Całe szczęście, że i tak na razie odesłanie nie jest możliwe. Dopiero za jakiś czas, ale jednocześnie to będzie jedyny ostateczny termin. Czy zdarzę do tego czasu? - Nie będziesz z nią rozmawiać, obiecaj - poprosiłem Gąbkę. - A nawet przysięgnij - to już była mniej prośba, a bardziej rozkaz. Musiałem mieć jednak pewność, to i tak za bardzo było skomplikowane, by pozwalać sobie na jakiekolwiek niejasności. - Znaczy wiesz, wierze w to, że umiejętnie prowadzisz babskie gadki, choć do swoich babskich gadek też nic nie mam. Chodzi o to, że... To delikatna sprawa. Ja sam nawet nie wiem jak to, że twój ojciec o tobie wie mogło sprawić, że moja mama nie żyje. Chore nie? - nie wiem po co aż tak dokładnie się tłumaczyłem. Jeszcze przed godziną, gdy byłem zwykłym JD, bez tej całej afery ze zmienianiem przyszłościo-przeszłości, pewnie nawet nie kłopotałbym się na taką gadkę. Wyśmiał bym Gąbkę, zwyzywał, kazał jej iść do kuchni, czy coś równie głupiego. Ogólnie ten nowy ja też to by chętnie zrobił, ale w całkiem innym kontekście. Tyle że teraz nie wypadało, nie gdy mówimy o mojej mamie i jej losie.

O kurwa. Jaki ze mnie jest pieprzony debil. Przecież to chyba było jasne, że jak powiem całą prawdę Gabryśce, ta może zareagować właśnie w ten sposób. Bo dlaczego by nie miała? Fakty jasno mówiły za siebie, że gdyby nie narozrabiała wszystko byłoby piękne i radosne, no może poza faktem, że nie bylibyśmy razem. No ale bez jej mieszania, na serio Yves by żyła. Ale kurwa. Ja nie potrafiłem mieć jej tego za złe, nie potrafiłem również teraz wyobrazić sobie życia bez świadomości jak wielkim czuciem darzę tego rudego potwora. Dlatego zwyczajnie nawet przez głowę mi nie przeszło, że mogą zaatakować ją aż tak wielkie wyrzuty sumienia. Sumienie było w sumie bardzo śmieszną sprawą. Kiedyś mogłem przysiąść, że go nie mam, bo po co by mi był taki zbędny bagaż. Podobnie traktowałam trwałe związki. Nie były mi potrzebne w życiu, bo przynosiły same problemy. A tu nagle okazuje się, że NIE. Tak wcale nie jest, a ja byłem w pierdolonym błędzie.
Poderwałem się z ziemi biorąc przykład z Gąbki i pognałem za nią. Dzięki mojemu refleksowi nie zdążyła daleko ode mnie uciec.
- Czekaj, Gaby. Nie rób tak, nie oskarżaj się. Przecież nie wiedziałaś. Zresztą nie wolno składać winy na tak mało inteligentne istoty jak ty, one nie mogą za siebie odpowiadać. Ja będę za ciebie odpowiadał, ja będę wszystko przywracał na nogi. Bo umiem, rozumiesz? - złapałem ją delikatnie za nadgarstki nie pozwalając się jej nigdzie ruszyć. A potem gdy już się odrobinę uspokoiła uniosłem jej brodę do góry by spojrzała mi w oczy. - Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. Nie rozmawiajmy już o tym - ładnie poprosiłem uśmiechając się w najbardziej słodki sposób jaki tylko potrafiłem. - Przecież możemy robić tyle ciekawych rzeczy - zauważyłem pochylając się w kierunku jej ust. Dosyć jednoznacznie nie powiem, ale w ostatniej sekundzie zatrzymałem się. Byłem chamem, to nie jest nowa informacja. I właśnie w tym momencie postanowiłem to udowodnić. - Możemy na przykład porozmawiać o twoim romansie z chłopakiem z przeszłości, bo jakoś mnie to bardzo interesuje.
Tak właśnie załatwia sprawę Jeremy Dimitri Ainsworth. Można powiedzieć, że z deszczu pod rynnę, ale co tam. W obu moich przeszłościach Gąbka wytrzymała naprawdę wiele różnych moich dziwnych zabaw, więc i to powinna przetrwać. A nóż widelec może to jak ja bagatelizuję sprawę sprawi, ze i ona lekko się rozluźni?

Wspaniale. Jednak moja umiejętność szybkiej zmiany tematu nie zniknęła wraz ze zmianą wspomnień. Zresztą, wcale się nie dziwię. Żeby zmienić moją osobowość trzeba czegoś więcej niż takie obrócenia świata do góry nogami, trzeba tu jakiejś boskiej ingerencji, albo chociaż jakiegoś wyjątkowo dobrego przekupstwa. Nie insynuuję jakiego by wam nie ułatwiać sprawy, jednak jeżeli chciało się mnie mieć po swojej stronie, trzeba było się wykazać jakąkolwiek inteligencją. Wyjątek Gaby jedynie potwierdzał jedynie regułę. Z tymi nowymi wspomnieniami, wbrew sobie, czułem że byłem gotowy zrobić dosłownie wszystko dla tej tu obok. Oczywiście nie bez kłótni, nie bez grymaszenia, nie bez prób wymigiwania się, za to zawsze z ociąganiem się, z niezbyt zadowoloną miną, z wielkimi dąsami. Ale jednak, w końcu końców, stawało się.
- Naprawdę nie ma? - uszczypliwie zapytałem specjalnie odsuwając się od niej na odległość wyciągniętych ramion, nie dalej. Ale może być dalej jeżeli nie udzieli mi satysfakcjonującej odpowiedzi. Samotność, hahaha. To sobie znalazła doskonałe usprawiedliwienie, aż dziwne, że myślała, że to przyjmę. To było za mało. Bo wiecie, może i znajdowaliśmy się aktualnie w jakiejś anomalii czasowej, ale czy przypadkiem nie powinno być tak, że skoro zmieniła nam się przeszłość, która ma być przyszłością od tej chwili, to nie powinna się też zmienić przeszłość, która stała się podczas gdy Gąbka była tu sama? Jeżeli moja Gąbka, ta z którą się zaręczyłem, też zaczęła kręcić z innym chłopakiem to coś było na rzeczy. Dobra, przyznam się. Nie wiedziałem do końca czy tak robiła, ale miałem wiele powodów by tak właśnie zakładać. I tak robiłem. - Może bardziej rozbudujesz te swoje usprawiedliwianie? Opowiesz mi jakieś szczegóły? Byłoby mi nieziemsko miło. Hm? - spojrzałem na nią unosząc jedną brew i czekając z niecierpliwością. No dawaj, mała. Czas ucieka, wieczność czeka. A ja przecież niespodziewanie miałem tyle roboty właśnie w tym czasie, nie inaczej. Kiedy tu przybyłem myślałem, że to będzie jak wakacje. Poderwę sobie parę starszych dziewczyn, pooglądam miasto tak jak wyglądało kiedyś, przypilnuje Gąbki i już. Nie miałem pojęcia, że coś jeszcze będę musiał robić. Coś takiego jak zapobieganie śmierci mojej matki.
Cały czas o tym myślałem, mimo że prowadziłem rozmowę na całkiem inne tematy, przejmowałem się jednocześnie czymś innym, to swoją podświadomością wciąż szukałem rozwiązania. Wciąż starałem się to ogarnąć. Gdybym tego nie robił czułbym się jak świnia.

Jakby co, to pewna osoba musi powiedzieć, że nie spodziewała się, że kiedyś nadejdzie taka chwila, w której okaże się, że jedynie ona ogarnia wątek ze zmienianiem przyszłości poprzez przeszłość, nawiązując do innej przeszłości, która kiedyś się wydarzyła, ale już się nie wydarzy. Ta osoba jest odrobinę smutna, ale nigdy nie poprzestanie wierzyć w to, że jednak jej tok rozumowania nie jest wcale taki zwiły i kiedyś społeczeństwo ją zrozumie, doceni ten geniusz, który aktualnie jest nazywany albo głupotą, albo też naiwnością. Bo ta osoba jest naiwna. I mało asertywna. Ale kogo to obchodzi, w końcu ważniejsze tutaj jestem ja. Jeremy. Przez niektórych nazywany również Jerrym, i innymi dziwacznymi zdrobnieniami. Aż dziw, że tak wiele udało ich się stworzyć od tak prostego, popularnego imienia.
- Gabuuuuuuuuuś - przyłączyłem się do jej wycia, nie wcale jej nie przedrzeźniałem, a jak już to moje przedrzeźnianie było na tak wysokim poziomie, że można by nazywać je grą aktorską godną oskara. Tak, za jedno słowo oskara, ja wcale się nie przeceniam. Fajnie byłoby postawić sobie taką złotą figurkę na szafce. Może i ostatnio straciła na wartości, bo mamy ciekawsze zajęcia niż filmy. Filmy i książki się przejadły, choć nadal mają swoich zagorzałych zwolenników. Mniejsza z tym i tak go nigdy nie zdobędę, chyba że postanowię sobie kupić/ukraść czy cokolwiek innego.
Odsunąłem się jeszcze bardziej od Gaby, by podejść do miejsca gdzie upuściłem koszulę. Nie mówię, że powodem mojej nagłej chęci ubrania było to jak Gaby na mnie patrzyła. W sumie jej wzrok wcale mi nie przeszkadzał. Po prostu czas cały czas płynął, a takie bezczynne ślęczenie i gadanie o jakimś chłopaku nie miało sensu, jeżeli jednocześnie nie robiłem czegoś innego. Czegoś co przybliżało mnie do zmieniania przyszłości. Dlatego podniosłem koszulę z ziemi i naciągnąłem ją na siebie, a potem obróciłem do Gaby ze zwykłym posępnym uśmieszkiem.
- Kochana, ja nikogo w niczym nigdy nie zastępuje. W zazdrości również. Więc jeżeli byś mogła to nie mów tak więcej - poprosiłem ładnie. Zadziwiające jaki czasami potrafiłem być grzeczny. - Ale jak chcesz nie opowiadaj, będę sam musiał się uporać z bólem egzystencjalnym spowodowanym twoimi lekkimi obyczajami. Trudno.
Mina Gaby mówiła sama za siebie, więc już na serio z dobroci serca nic więcej nie mówiłem tylko przytuliłem ją do siebie i razem wyszliśmy z pomieszczenia.

/koniec