Schowek

[przeskok]

Po co chodzi się do schowka? No po co. Nie, serio. To wcale nie jest pytanie retoryczne (a tym bardziej spojrzenie). NO PO CO SIĘ WCHODZI DO SCHOWKA?
Stałem sobie właśnie w tym schowku, i za chiny ludowe nie potrafiłem sobie przypomnieć, po jaką cholewkę tutaj przyszedłem. Było tu tyle gratów, że przeglądanie półek z nadzieją 'jak zobaczę, to mi się przypomni' byłoby pracą gorzej niż syzyfową. Ja bym przeglądał pewnie do końca życia i jeden dzień dłużej. A tutaj bezprzewodowy internet nie sięga, chociaż za cholerę nie wiem, na co by mi się przydał. Bo w końcu schowek nie ma idealnej opcji wyszukaj: po co ja tutaj przyszedłem, bo to nie miejsce w internecie. Jak już dojdę do wniosku, że to koniec, na zawsze się podłączę i do końca świata będę grał sobie w internetowe wormsy. Są takie. Albo się zalinkuję, żeby mnie wysłali do kompa kogoś, kto ma dobrą grę i zostanę tajnym agentem, albo innym idiotą z trzema życiami i spluwą. Żałosny jestem.
I tak stałem i się zastanawiałem wciąż - po co ja tutaj przyszedłem.

/ Przeskok

Ostatnio w Rezydencji było bardzo dziwnie. Wpierw połamała się Ronja, później afera z dragami i teraz te nieszczęsne kwiatki. Czy te wszystkie „wypadki” można połączyć z zatrutym jedzeniem ? Możliwe. Koniecznie się tego dowiem, powinnam znaleźć chwilę na poszpiegowanie, chociażby dziś. Bo, muszę przyznać, ostatnimi czasy jestem strasznie zajęta. Uczniów przybyło, a Starsi wcale nie dają nam luzów; wręcz przeciwnie, cisną nas jeszcze bardziej. Żebyśmy umieli obronić się przed zagrożeniem. Ciekawe jak, skoro nawet nie wiemy kto i co. Powinnam poszukać jakiś rzeczy dla psa. Marzy mi się takowy, ale na pewno w dalszym terminie. Obiecałam, że zajmę się dzieckiem Nory; raczej Pouch mi to wmówiła, za karę. Może w schowku znajdę jakieś ciekawe rzeczy i zmontuję je w zabawkę ? Pouch będzie uradowana i skróci mi karę. Trzeba sobie w życiu radzić. O dziwo, w schowku już ktoś było. A raczej coś. Bo Vlad normalny nie był, bardziej nadawał się na jakąś zabaweczkę na kilka minut. W sumie… niezły pomysł. Posłałam mu uroczy uśmiech i zajęłam się grzebaniem w wiklinowym koszyku. Niech się niczego nie spodziewa.

Reasumując - stałem sobie jak gdyby nigdy nic na środku, w końcu stanie na środku pomieszczenia z rzeczami niewiadomego użytku nie jest niczym złym, prawda? Normalni ludzie też tak robią, chyba. Znaczy, oni nie zastanawiają się po co przyszli, kurde, miałem o tym nie myśleć, wyglądałbym jak całkiem normalny gość.
Kiedy do schowka wpakowała się istota, ludzka, i do tego płci żeńskiej, a przynajmniej na taką wyglądała (w dzisiejszym świecie...) szybko wróciłem myślami do minut po wstaniu z łóżka. Tak, przypominałem sobie, jakim to dezodorantem uraczyłem naszą warstwę ozonową. Tym lepszym. Ha, miałem przeczucie. Wiecie, że takie dezodoranty i perfumy męskie są robione z woła piżmowego, albo z przewodu pokarmowego kaszalota? Czy coś takiego. Nieważne, liczy się, że dziewczynom się podoba, a nie, czy ja lubię piżmowca, czy nie. I tyle.
Oduśmiechnąłem się do niej na wszelki wypadek, nawał imion i twarzy przez ostatnie miesiące spowodował w mojej głowie mętlik - nie byłem pewny jakie relacje łączą mnie z ładną ciemnowłosą, więc (by nie popełnić jakiegoś nietaktu) nie przywitałem się. Chociaż skinąłem głową jakby co i nadal stałem na środku, zastanawiając się nad celem mojego przyjścia.

Stałem, wciąż zastanawiając się, po jaką cholercię tutaj przyszedłem. Liczyłem na to, że przypomnę sobie w przeciągu paru chwil, bo w końcu i tak tutaj jeszcze wrócę. Pójdę na górę, a tam mi się przypomni, po co schodziłem. Ach, to tylko ja. Vlad.
Pomimo wytężania umysłu, nie mogłem porządnie się skupić. Ciągle moje spojrzenie przyciągane było przez dziewczynę, która przecież nie zwracała na mnie uwagi. Jednak, nie mogłem odwrócić spojrzenia, było w tym trochę fascynacji... a może jednak nie? W końcu, czym mogłaby mnie zainteresować? Wszystko czego pragnąłem, otrzymałem już, tylko bogowie zazdrośni są o szczęście śmiertelników. Musieli odebrać mi moją miłość, zostawić kompletnie samego. Dlaczego nie mogli wziąć mnie z nią? Tak, chcieli mieć ją tylko dla siebie. Ja byłem nikim.
Otrząsnąłem się z tych myśli, nie spuszczając wzroku z ciemnej dziewczyny. W końcu odwróciła się - posłałem jej uśmiech, niezbyt szeroki. Było w nim coś uwodzicielskiego, zdawałem sobie sprawę z tego, jak kobiety reagują na mój uśmiech, gdy się postaram. I kiedy się nie staram, uśmiechając się niedbale, ukradkiem. Dopiero po chwili zrozumiałem, co oznaczał jej gest. Schyliłem głowę, ujmując jej dłoń i rozwarłem jej ściśnięte palce, by delikatnie sprawdzić powagę rany. Nie, to tylko zadrapanie. Uśmiechnąłem się ponownie, puszczając jej rękę. Nie siliłem się na żadne gesty czułości, w końcu, ledwo ją kojarzyłem, więc w hołdzie dla jej nieprzeciętnego uroku tylko stałem obok.
Jej dotyk wyzwolił... coś. Stopniowo narastało, by mnie zaatakować, musiałem aż przymknąć oczy. Pod powiekami była tam, moja miłości. Uśmiechała się do mnie, kokietując jednocześnie wzrokiem spod zadziwiająco długich rzęs. Była w tym tak podobna do ciemnej dziewczyny sprzed chwili, że nie potrafiłem się powstrzymać, by ich nie porównać. Ciemne włosy nie miały nic wspólnego z równo przyciętymi kosmykami jasnego blond, przechodzącego miejscami w złoto, czasem w biel. Spojrzenie Persephony tak bardzo różniło się od przejrzystych, lazurowych tęczówek. Wszystko, drobna figura, twarz, wszystko było w niej idealne. Ja miałem swój ideał. Był stały, niezmienny, jak dotąd nikt nie poruszył mnie na tyle, bym porzucił jej obraz. Śmieszne, że perfekcyjna w moich oczach, miała przeciwników swej urody. Podobno zbyt duże oczy, zbyt wąskie usta, niezbyt szerokie biodra. Te drobne mankamenty, pamiętałem o nich, ale dla mnie były tylko uosobieniem piękna. Otworzyłem oczy.
Przede mną stała ciemna dziewczyna, w końcu ten obraz był tak krótki, że pewnie nawet nie dostrzegła mojego zamyślenia. Tak bardzo traciła na tym porównaniu. A jednak to ona była tutaj, żywa, mogłem ją dotknąć. Odwróciłem wzrok, nie chcąc, by zobaczyła ból w moich oczach. Wspomnienia były zbyt świeże. Jak szczęśliwi są ci, którzy mają ideał obok siebie... do czasu, aż bogowie im nie pozazdroszczą.

Słyszę kroki. Coraz bliżej i głośniej. To idzie mężczyzna, na pewno. Autentycznie się boję. Nie powinno mnie tu być, powinnam siedzieć i trenować te napoleońskie suki. Nie mam pojęcia, gdzie on je wybierał; są tępe jak Felix i Benjamin razem wzięci. To było jasne, że muszę stamtąd zwiać na kilka minut. Lub godzin. Pewnie nawet nie zauważyły, zbyt zajęte są plotkowaniem, która lepiej daje dupy. Niedobrze mi od tego gadania. Jednak układ to układ; nieważne jak beznadziejny. Naprawdę próbuję być grzeczna… przynajmniej dopóki drzwi się nie zamkną. Ktoś załatwił moje układy, kilka gości wpadło i jeden zginął. Nic nie wiem o tym przybytku rozpusty. Dlatego tak się denerwuję. Spoglądam ostrożnie w stronę drzwi. Nie mam gdzie uciec. Czy to już koniec ? Czuję jak drżę, nieostrożnie acz lekko wpadam na chłopaka.
Ogarnia mnie dziwna radość. Czuję jak przepływa przez członki, kumuluje się… kumuluje… nawet nie wiem gdzie. I nie jest moja. To jakby melancholia ? Coś w tym rodzaju. Utracona miłość ? Ideał ? Coraz więcej pytać gromadzi się pod stertą loczkowanych włosów. Udaje mi się wychwycić ten wygląd. Musiał o tym intensywnie myśleć, albo mój talent się rozwinął. Może jedno i drugie ? Cholera ! Znowu nie wiem.
Usilnie próbuję złapać ten wizerunek i udaje się ! Mam w głowie obraz tej dziewczyny. Jeszcze nie ideału, bo istoty żywej. Nie była ładna, była przeciętna. Ale w tej normalności było coś co kazało zerknąć na nią drugi raz. Trochę dziecięca w wyrazie. Wzbudzała sympatię już przy pierwszym kontakcie, tak aby człowiek nie mógł dostrzec drobnych niedoskonałości za pierwszym razem.
Mogę dać mu spokój. Mogę zostawić z wspomnieniami i usunąć się w kąt. Nie zrobię tego. Bo jestem Sepy. Ta, która nie dba. Nie współczuje. Żongluje ludzkimi uczuciami. I dobrze. Miłość jest tylko grą. Wierzę w to niezmiennie. Życie jest tylko teatrem, a my aktorami. A ja ? Naprawdę dobrą aktoreczką. Uśmiecham się wesoło. Miękko podchodzę do jakiejś skrzyni i siadam na niej, niczym w loży. Czas zacząć przedstawienie…
Ona pojawia się w pokoju. Widzę jego zmieszanie. Nie może stwierdzić jak długo tu jest. Szuka mnie wzrokiem, niby widzi lecz dalej rozgląda się po pokoju. Ona idzie do niego, rozchyla jasnoczerwone usta w niepozornym uśmiechu… jak gdyby chciała coś powiedzieć…
- Mam na imię Jenny – słychać cichy szept. Słodki. Kładzie dłonie na jego ramionach. Zdaje mu się, że czuje ciepło bijące od jej skóry. Wiem, że nie może racjonalnie myśleć. Przecież ona tu jest ! Ona ! Ona ! Ona ! Jest ideałem. Tęsknota po jej odejściu będzie wielka. Ma niebieskie oczy Kate. Piegi Lotki. Uśmiech Kornelii. Bo prawdziwy ideał jest jednocześnie miłością, rodziną i przyjaciółką.

Stała przede mną. Ideał. Istota perfekcyjna, cudowna. Najwspanialsza. Czułem jak ciepło jej dłoni przenika materiał, czułem je na ramionach. Tak piękna... Zatraciłem się przez chwilę, nie chciałem tracić jej z oczu, a jednak opuściłem powieki. Potrzebowałem chwili, by się skupić. By przywołać moją ukochaną, wypadała tak blado przy stojącym obok mnie ideale. Ale to była ona. Ona. Nikt inny. Persephona nigdy nie miała do czynienia z kimś, kto kochał. Nie jak dziecko, nie zauroczenie. Miłość. Światło i ciepło, które nie opuszczało cię nigdy, zależało ci tylko na jej szczęściu. Nie opieraj się, podpowiadał słodki głos, ale perfekcyjna nie miała nade mną władzy. A Sephy nie miała władzy przywołać tu Kate, słodką Kate. Gdy otworzyłem oczy, iluzji już nie było. Marzenia, to coś co nas uskrzydla, ale nie możemy być ich niewolnikami. Nie chciałem ideału. Chciałem dziewczynę, która pokochałaby mnie szczerze, która liczyłaby się dla mnie jak... nie, zupełnie inaczej niż Kate. Ona była już tylko cudownym wspomnieniem, przeszłością. Chciała, żebym był szczęśliwy. Chciała, żeby nasza córka miała prawdziwą matkę, która potrafiłaby wypełnić pustkę. W sercu moim i małej. Iluzja tego nie potrafiła.
Choć miałem otwarte oczy, działałem prawie na oślep, podnosząc Sephy i obejmując ją. Patrzyłem w jej oczy, nie pozwalając się wygrać. Brutalne ze mną zaigrała, jak miałem się jej odpłacić? Przejechałem po jej policzku wierzchem dłoni, delikatnie.
- A ty, jesteś dla kogoś ideałem? A może wystarczy ci tylko iluzja? - spytałem szeptem. Błysnąłem zębami w łagodnym uśmiechu. Pragnęła, by ktoś ją kochał. Każdy tego pragnął, mniej lub bardziej świadomie. Musiała zadowolić się reakcjami ludzi na jej dar, ale wiedziałem, że to nie wystarcza. Gdy sprzedajesz jabłka, widzisz jak smakują ludziom, sam masz ochotę spróbować. Bardziej, niż gdybyś nigdy tego nie zobaczył. Współczułem jej. Wiedziałem, że zaprzeczyłaby, ale tam, bardzo bardzo głęboko, jesteśmy tacy sami. Wszyscy.
Puściłem ją, nie miałem pojęcia jak się zachowa. Ucieknie? Zaprzeczy? Nie spodziewałem się nic lepszego, udawała tak obojętną. Odwróciłem się, by sięgnąć po żarówkę. Przypomniało mi się, po co przyszedłem. Mogłem już iść, ale nadal tu byłem. Było coś więcej oprócz współczucia. Mimo najlepszech chęci.
Odrobina pogardy.

///////

Od ponad trzech lat nie obchodziłem Bożego Narodzenia, dlatego nie byłem specjalnie zawiedziony ominięciem tego szczególnego dnia. W domu zawsze dużo się działo w tym okresie - matka krzątała się po kuchni mieszając kilkanaście potraw na raz, ja z Natanem ubierałem choinkę, a ojciec siedział w biurze do późna nad jakimiś papierami związanymi z przestępcami. Mężczyzna zamiast spędzić wigilię w gronie najbliższej rodziny, poświęcił większość swojego życia pracy. Później było jeszcze gorzej, bywało, że po kłótni z żoną nie wracał do domu przez bite dwa tygodnie, kiedy jego dzieciak wlepiał z nadzieją czarne ślepia w upapkaną zupą warzywną przez Sophię, szybę. Jako ośmiolatek nie rozumiałem spraw jakimi zawracali sobie głowy dorośli, wszystko wydawało się zupełnie prostsze niż teraz, kiedy moim umysłem co jakiś czas władał wytwór mojego uszkodzonego umysłu. Bestia zwana Evanem. Prawdę mówiąc to było moje imię, dotąd, aż pewnego ranka znalazłem w kieszeni nasączony miejscami wódką liścik, z którego dowiedziałem się o planie zlikwidowania mnie przez moje własne alter ego. Nie rozumiem w jaki sposób miałby tego dokonać, ale niech wie, że ja również mam identyczny zamiar. Nie chcę budzić się w łóżkach nieznajomych kobiet w podeszłym wieku, do tego nagich! Taki prezent zgotował mi na święta mój braciszek (takim mianem tymczasowo go określam).
Zamrugałem gęsto, powracając do rzeczywistości, boleśnie uderzony z bara przez mężczyznę przemierzającego luźnym krokiem szkolny korytarz. - Uważaj jak chodzisz! - To jedyne na co w tej chwili zdołałem się wysilić, ponieważ wciąż byłem roztrzęsiony z obawy o własne życie. Nie wiadomo co Evan zdążył nawyprawiać przez te kilka dni mojej nieobecności. Teraz każdy mógł być potencjalnym wrogiem, przecież nie raz za niego oberwałem, bo kto by mi uwierzył ? Dwumetrowego mięśniaka słowo "zaburzenie osobowości" jedynie by rozdrażniło, dlatego starałem się unikać większego niż to możliwe, rozlewu krwi. Przełknąłem głośno ślinę, kiedy do moich uszu doleciały odgłosy dochodzące mniej więcej z któregoś pomieszczenia. Czyżby znowu urojenia ? Skutku uboczne unikania wizyt u psychologa, trudno znaleźć w północnej Norwegii dobrego terapeutę. Na wszelki wypadek podszedłem do drzwi, a następnie przyłożyłem do nich ucho oraz prawą dłoń, nasłuchując. - Halo ? Jest tam ktoś ? - Idiotyczne! Ludzie utwierdzą się jeszcze bardziej w przekonaniu, że jestem psycholem.

Jedną drobną przysługą świata od zagłady moralnej nie uratuję, ale zawsze to jakiś dobry uczynek plus na liście. Oczywiście doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że w piekle już grzeje się dla mnie posada przy garze smoły, jednak gdzieś w duchu tliła się we mnie nadzieja na zbawienie. Czyściec w postaci cierpiącej duszy pałętającej się do dnia sądu Bożego po świecie, nie wydawał się być taką złą perspektywą, może będę miał szansę na naprawienie swoich błędów o ile Evan raczy mnie kiedykolwiek opuścić, bo z nim do wyznaczonego celu nie dojdę. Ludzka ignorancja na świat zewnętrzny była przerażająca, ile to razy mówili w wiadomościach o gwałtach dokonywanych przez nieznajomych sprawców na młodych kobietach, podczas gdy nikt z przechodniów nie zwracał uwagi na błagalne krzyki ofiar, bojąc się o własny tyłek. Może najlepiej powinni się zabarykadować w ciasnym mieszkanku, bo po co mieć styczność z sąsiadami ? Przecież w bloku obok mógł mieszkać groźny kryminalista, czekający na okazję do przywalenia Tobie z bejsbola w głowę. Żałosne myślenie zacofanych ludzi. Życie bez krzty ryzyka było niezwykle nudne. Chociaż ja jako zatwardziały psychopata o braku sumienia nie powinienem gdybać nad takimi tematami, przecież nie wiadomo kto mi tu do głowy zagląda. - Heidi ? - Mimowolnie powtórzyłem imię, starając się rozświetlić sobie w ten sposób umysł. Niestety nie mówiło mi ono zupełnie nic, ponieważ przy pierwszym spotkaniu z nieznajomą osobą starałem się zapamiętać jak najwięcej szczegółów z wyglądu fizycznego jak specyficzny odcień tęczówek, niewielkie blizny, dołki występujące w policzkach podczas uśmiechu, takie tam. - Nie bardzo. Jestem Jasiek.. Lebiediew. - Podczas zamyślenia bywają momenty nieuwagi, kiedy podaję stare imię, zapominając o skutkach tak niewielkiej gafy. Przecież ja i moje alter ego to jakby dwie zupełne odmienne osobowości, jednak nawet ja nie jestem taki cnotliwy jakim widzą mnie teraz ludzie. - A na czym polega Twój problem ? - Zmarszczyłem jasne brwi, wsłuchując się w głos dochodzący zza drewnianych drzwi.

Moja przeszłość nie była wyrwana z wyidealizowanej bajeczki opowiadanej na dobranoc, dlatego wolałem zatrzymać ją wyłącznie dla siebie, nie licząc Nicolasa, będącego w moim życiu jedyną osobą, którą darzyłem na tyle wielkim zaufaniem, aby się przed nim całkowicie otworzyć. Na dzień dzisiejszy nie mogę porównać nikogo ze znajomych do tego mężczyzny oraz wątpię aby kiedykolwiek nadszedł taki czas, ponieważ z trudnością przychodziło mi nawiązywanie bliższych kontaktów z drugą istotą cielesną. W erze zalewającej się w trupa co wieczoru młodzieży trudno było znaleźć osobę dostrzegającą ważniejsze sprawy niż bycie "popularną krejzi bicz", dlatego aktualnie za cel obrałem sobie pozostanie w cieniu szkolnych gwiazd co było nie lada wyzwaniem z moim uszczerbkiem psychicznym. Czy kumulowałem w sobie negatywne emocje ? Nie. Przede wszystkim moja wrażliwość, cóż za ironia, nie pozwalała mi na to. Nie potrafiłem w skrajnych wypadkach panować nad łzami spływającymi strumieniami po policzkach przez wspomnienia z dzieciństwa czy krzywdy wyrządzone niewinnym ludziom, bo to ja powinienem stanąć na miejscu postrzelonej przeze mnie kobiety w metrze. To miało miejsce bardzo dawno temu, kiedy zakupiłem swoją pierwszą broń, pamiętam, że chodziłem roztrzęsiony, czując jak dłonie płoną mi żywym ogniem. Nie panowałem nad swoją umiejętnością. Sama myśl o przyłożeniu lufy rewolweru budziła we mnie ogromne podniecenie, wystarczyło lekkie szturchnięcie przez nieznajomą brunetkę, a moja dłoń spoczęła na spluwie, z której chwilę później wystrzelił wycelowany w kobietę pocisk. Przeżyła, ale nie wykluczone, że gdyby jej serce zostało draśnięte, miałbym kolejną osobę na sumieniu. Obrzydliwe. Plugawe. Niewybaczalne.
Pociągnąłem głośno nosem, przecierając kurczowo rękawem wełnianego swetra zaczerwienione oczy. Bardzo męski ze mnie facet, wiem. W kwestii "Jasiek to pierdoła" zgadzałem się całkowicie z Evanem. Wsłuchując się w monolog dziewczyny znajdującej się za drzwiami, uświadomiłem sobie, że połowa tych słów nie została jeszcze przetworzona przez mój zamglony innymi sprawami mózg. Nie wypadało powiedzieć: możesz to powtórzyć ? Dlatego zrozumiawszy problem nieznajomej zabrałem się za majstrowanie przy zamku, który najwyraźniej został specjalnie zatrzaśnięty. - Zamknij oczy, podobno pomaga. - Wykrzywiłem suche usta w krzywym uśmiechu, przypominając sobie owy patent z dzieciństwa, kiedy to bałem się jak cholera starej szafy stojącej w rogu mojego pokoju na poddaszu. Zawsze przerażała mnie wizja wyskakującego z niej mutanta. Wystarczyło kilka mocniejszych szarpnięć, a magiczne wrota do Nibylandii zostały otworzone. Klamkę będzie trzeba tylko wymienić, bo przez tą moją zabawę w złotą rączkę wisiała na jednej śrubie. Wsunąłem smukłe palce w czuprynę skręconych przez wilgoć kłaków, mierzwiąc ją jeszcze bardziej.

wiem -.-'

Machinalnie przewróciłem oczyma. Brawo! Odleciała klamka, a drzwi pozostawały zamknięte. Moje cudowne zdolności zaskakiwały mnie samego. Bezradnie uczepiłem się drewnianych kantów szarpiąc za nie w nadziei na to, że w końcu wypadną z zawiasów. Ewentualnie mogłem zapalić same dłonie, chociaż wątpię abym wypalił jedynie dziurę nie puszczając z dymem całego schowka. Poza tym wolałem nie ryzykować życia dziewczyny znajdującej się wewnątrz pomieszczenia, ponieważ wystarczyło mi już kłopotów w nowej szkole jak na ten tydzień. Trask-pierdu! Moje niezdarne majsterkowanie zaowocowało otworzeniem drzwi. A wystarczyło na początku pociągnąć za klamkę, tylko ja nie potrafię iść prostą ścieżką przez życie, najwidoczniej lubiłem utrudniać sobie sprawy. Powoli uchyliłem wrota do czarnej dziury robiąc zmieszaną minę, jakbym obawiał się wyskoczenia gigantycznego monstrum chcącego wyssać resztki mojego mózgu niczym przerażające zombie. Prawdę mówiąc nie przywiązywałem większej uwagi do uczniów przemierzających tłumem korytarz, może po prostu żadne z nich nie wzbudzało we mnie zainteresowania, prócz wąskiego grona znajomych mi osób ? Chyba to była kwestia charakteru, niżeli wyglądu. Persony spędzające w moim towarzystwie dłużej niż godzinę dziennie powinny posiadać twardy charakter, ponieważ nie wiadomo do czego byłbym zdolny. - Skończyłem. - Napełniłem głośno powietrzem zanieczyszczonym przez fruwający w powietrzu kurz płuca, czując doskwierający ból w czaszce. Byleby nie Evan. Byleby nie Evan. Niestety to również nie zależało ode mnie. Ostatnio coraz częściej przejmował kontrolę nad naszym ciałem, najwyraźniej moje tymczasowo nasilona się głęboko zakorzenionej depresja znacznie mu to ułatwiała.

W zaledwie kilku sekundach świat zawirował.
Czas być złym! Obserwowanie poczynań tego pierdoły było takie irytujące!
Najbardziej wnerwiały mnie farbowane dziwki, gotowe rozwalić nogi przed pierwszym lepszym przedstawicielem płci męskiej. Ot, dajmy na to tą stojącą obok mnie. Bywały takie lubujące się w zoofilii, chociaż to zdecydowanie podchodziło pod patologię. Przyjdzie taka nie wiadomo skąd, jeszcze Cię jakąś chorobą zarazi, bo nie wiadomo gdzie to łaziło w nocy. W każdym razie wymagałem od person znajdujących się na tak niskim poziomie większego szacunku do mej osoby, ponieważ byłem o stokroć więcej wart. Inteligentny, przystojny, czarujący - cudo. Szarpnąłem wypłowiałą blondynę za nadgarstek, przyciskając ją jednym łokciem do ściany, zaś smukłe palce drugiej dłoni same powędrowały ku szyi. - Bawimy się w buntowniczkę, co ? - Syknąłem spomiędzy zaciśniętych zębów, wbijając świdrujące spojrzenie czarnych oczu w twarz dziewczyny. - Nie bądź taka do przodu, bo kiedyś się sparzysz, skarbie. - Powstrzymałem się od chęci pchnięcia nieznajomej w stronę drzwi schowka, z trudem odrywając przyklejoną do skóry małolaty dłoń. Najwyraźniej nerwy nieco mnie poniosły, co skutkowało podniesieniem temperatury ciała. Uniosłem prawą brew ku górze, czując zapach dymu roznoszący się w powietrzu. Cholera. Znowu podpaliłem własne ubrania. - Raz.. dwa..
Zamrugałem gęsto obudzony z koszmarnego snu, czując krople wody spływające po moich gorących policzkach. Dopiero po kilku sekundach uświadomiłem sobie, że przede mną znajduje się dziewczyna. Kim ona.. ? To nie miało znaczenia. Ślady znajdujące się na jej szyi mówiły same za siebie. Byłem poważnym zagrożeniem dla otoczenia, psychopatą zaślepionym rządzą mordu. - Przepraszam.. przepraszam.. - Zaczerpnąłem głośno powietrza, a następnie rzuciłem się biegiem niczym wystrzelona kula z procy wzdłuż ciemnego korytarza. Jestem potworem.

[z/t]