Parkowe Alejki

Trochę mozolnie podniosła swoje dupsko do góry, otrzepując się z syfu, który przylgnął do niej. Spojrzała ze smutkiem na zaczerwienione łapki, no ale mężczyzna bez blizn to żaden mężczyzna, a teraz nie dość, że musi dbać o swoje wewnętrzne dziecko, to też wypadałoby o tego wewnętrznego samca. Wszystko jak należy, chociaż nie wiem, gdzie w tym jest jakikolwiek sens, ale dla takiej Bogny to nic nie ma sensu.
Już się miała puścić pędem za tym swoim kawałkiem drewna na kółkach, kiedy ją nagle jakiś straszliwy fetor tak uderzył, że aż dostała paraliżu dolnych kończyn. Co gorsza, źródło tego smrodu zbliżało się w jej stronę, na szczęście zatrzymało w odległości na tyle bezpiecznej, by żadne treści żołądkowe Bogusi nie pierzchały samowolnie na świat boży. Nie do końca wiedziała, co to za śmieszny człowiek, ale zdaje się, że coś tam dzisiaj niemile komciał jej fotoblożka, to od razu sobie w mózgu zarejestrowała, że nie należy się z takim patałachem bratać. Poza tym istniało ryzyko, że rzucił na nią pogardę, a ona przecież sobie nie da w kaszę dmuchać.
Coś tam MIAUCZAŁ pod nosem, to Bogna tylko wywróciła oczkami, bo co ona będzie sobie psuć zdrowie na jakiegoś zdeklasowanego boga olimpijskiego.
- Weź tak nie krzycz, wypłoszysz wszystkie małe zwierzątka – zrobiła przygłupią minę, marszcząc nosek i jakoś tak dziwacznie zamachała przed sobą rękami, jakby się odganiała od osy czy coś.
W gruncie rzeczy ta gestykulacja była taką partykułą wzmacniającą wrażenie, jak bardzo jej z tego powodu wszystko jedno.

Proszę się tu za bardzo nie zapędzać, z Bogny nie jest żadne homo, ona się tylko za bardzo wczuwa, kiedy jest Bogdanem. Męskość bierze nad nią górę czy coś. Jakby nie patrzeć, to dzieliła mózg ze swoim syjamskim bratem… i nadal dzieli. Nie ogarniam, ale kto by się tym przejmował, na pewno nie Politańska. I helou, nikt nie wie. Jeszcze.
Bosze, jestem przyzwyczajona do rzucania obcojęzycznymi nazwiskami, rodzime brzmi tak dziwacznie.
Wracając jednak do szóstej planety od Słońca, to wydawał się takim dość dziwacznym zjawiskiem, a Bogna miała jakieś niewyjaśnione ciągoty do wszystkiego, co odstępowało w większym bądź mniejszym stopniu od przyjętych kanonów. Może nawet by go mogła polubić, jakby się nie poznali w tak niesprzyjających okolicznościach. Chociażby dlatego, że ilość żelaza jaką wlókł na sobie przekraczała nie tylko ogólno przyjęte normy, ale i zdrowy rozsądek. Bogna była pozbawiona tego ostatniego i lubiła trzymać sztamę z kimś, kto wyznawał podobną religię.
Teraz jednak została gwałtownie przywleczona na wojenną ścieżkę, a z pola biwty to tylko z tarczą lub na tarczy – nie to, żeby dziewuszka była jakoś szczególnie honorowa, ale ja się teraz naoglądałam Gry o Tron, to mi jakieś takie bojowe powiedzenia hasają po głowie. Poza tym nie pozwoli sobie uwłaczać fałszywymi insynuacjami. Mordkę miała całkiem przyjemną.
- Zjadłeś kiedyś kota? – odparła, nie zastanawiając się wiele.
Nie byłabym zdziwiona, gdyby Bogna n a p r a w d ę wierzyła w to, że w codziennym menu prawdziwych metalów znajdują te puchate stworzonka. I chyba pytała nawet całkiem serio. A przynajmniej starała się wyglądać serio.
To nie mogła być aluzja. Siedziała w tym domu wariatów za krótko, żeby zdążyć zrobić rozeznanie w najgłębszych czeluściach czy coś tam. W sumie szkoda, że nie miała pojęcia, co takiego spotkało Saturna, bo podrażniłaby… kota.
Stała więc sobie i spoglądała na niego trochę ze smutkiem, trochę z przerażeniem i trochę ze wszystkim, w sumie niech sobie ten zły bliźniak wybierze.

O, żeby tak wszyscy mieli wyjebane – no, może nie aż tak bardzo jak ten tutaj, ale tak w granicy zdrowego rozsądku – świat byłby zaiste pięknym miejscem. Bo jakby nie patrzeć to ta cała Bogna też jakoś szczególnie nie przejmowała się życiem, nie snuła planów na przyszłość i tak w zasadzie było jej wszystko jedno. Byleby tylko znaleźli się ludzie, którzy zabiorą ją na dobry melanż.
Bogna nie wierzyła w przeciwności losu. Dla niej wszystko, czego się dotknęła, oblewało się kolorami tęczy. Wyglądała trochę tak, jakby żyła w stanie permanentnego odurzenia, co w gruncie rzeczy niewiele mijało się z prawdą. Brnęła przed siebie trochę na oślep, strzelając oczkami to na lewo, to na prawo, wyłącznie w celu upewnienia się, że nie idzie sama. Jak większość ludzi była zwierzątkiem stadnym. Bardzo marudnym i nieogarniętym zwierzątkiem stadnym.
Kojarzę Hodora. Fajny gość, ale wygląda na takiego, co nie domaga umysłowo.
Bogna zachowywała odległość określoną w przepisach bezpiecznej i higienicznej pracy, dlatego najprawdopodobniej – w razie bezpieczeństwa – znajdowała się poza polem rażenia Saturna. Czuła się trochę bezkarna, bo ona była jak takie jedenastoletnie dziecko (lubiła powtarzać sobie i innym, że nieustannie musi dbać o swojego wewnętrznego bachora, przez co niektórzy dziwnie na nią patrzyli – albo raczej odruchowo ściągali swoje spojrzenia gdzieś w okolice łona), które naginało przyjęte zasady, żeby sprawdzić, ile może ujść jej płazem.
- Zastanawiam się tylko, co ewentualnie zdałoby się na złożenie ofiary, bo dziewica ze mnie marna – i tu nie chodzi wyłącznie o stan czystości przedmałżeńskiej! – Ostatnio dużo mówi się o zombie apokalipsie. A co jeśli zamiast zombie, rasę ludzką zechce zgładzić armia twoich klonów? Muszę wiedzieć, jak ich przechytrzyć – swoją wypowiedź zapewne zwieńczyła jakąś dziwaczną miną; Bogna posiadała wyjątkowo bogatą mimikę twarzy.
Trudno stwierdzić, na ile mówiła poważnie i na ile wierzyła w swoje słowa.
I lepiej niczego nie zapeszać.

JAK MOŻNA NIE LUBIĆ MELANŻÓW?!
Bogna w tej kwestii była weteranką (okej, nie taką jak Golf, ale dzielnie dotrzymywała mu kroku) i mogłaby takiemu Saturnowi udzielić korków z hulaszczego imprezowania, co nie. Ona była celebrytką. Trochę nierozgarniętą w tym wszystkim, co często kończyło się kacem moralnym i ciemnymi plamami na życiorysie, ale przecież OD CZEGO JEST MŁODOŚĆ. Taki cudowny stan, kiedy można mieć wyjebane, bo przecież jeszcze jest się dzieckiem swoich rodziców, którzy zawsze mogą dźwignąć… finansowo, rzecz jasna. Ale z Bogny o tyle dobre dziecko, że bawi się za swoje. Zawsze wykazywała się dużą samodzielnością, autonomią, indywidualizmem i innymi pierdołami, które wiążą się z działaniem w pojedynkę. Nie wyobrażała sobie jednak tego, żeby tak miała – o, jak ten oto osobnik – burczeć na całą rasę ludzką z tego powodu. Ludzie przydawali się do tego, żeby tworzyć publikę, a ona lubiła przecież robić z siebie błazna. Znaczy nie oficjalnie…
- Nie wydajesz się przekonany. Chcesz o tym porozmawiać? – o ile dotychczas stała w bezpiecznej odległości, to w jednym momencie wynurzyła się tuż przed jego facjatą. Albo raczej stanęła nad nim, niemalże przytykając swój nos do jego. Cokolwiek. I naprawdę była skłonna poświęcić swój czas oraz nerwy, miała w sobie jeszcze jakieś resztki mesjanizmu albo innego badziewia.
Coś mi nie idzie dzisiaj Bognowanie.
- Wykazujesz większe zdolności do podziału DNA. Świadczy o tym fakt posiadania już jednego klona – może i była świeżakiem, ale tyle zdążyła ogarnąć, choć to zaskakujące osiągnięcie jak na Bodzię. No i pal sześć, że trochę kłamała, ale przecież nikt nie wiedział, że urodziła się jakimś dziwolągiem z przyrośniętym do głowy Bogdanem, jesu, nie ogarniam tego, co mi na mózg padło, żeby wymyślać takie rzeczy – Wyższe formy życia, które na pewno będą odpowiedzialne za tę epidemię, na pewno wezmą to pod uwagę, miej się na baczności. Poza tym, chodzi o to, żeby nie zwracać na siebie uwagi – przynajmniej w początkowej fazie, kiedy trzeba pozostać w ukryciu i skutecznie zająć się namnażaniem. Gdyby sklonowano mnie, cała operacja zakończyłaby się fiaskiem.

// well, uznam, że chyba koniec powyżej ;o

Wymiana uczniowska powoli zaczynała ją nudzić, bo nie działo się nic w sumie ciekawego; ot co, zwykły budynek z nadmiarem pojebusów nie z tej ziemi. Nie, żeby oceniała każdego po okładce, należąc jednocześnie do tej grupy dziwaków, ale wyobrażała sobie to zupełnie inaczej. Jakaś wycieczka zapoznawcza po tym całym miasteczku, a zwłaszcza szkole, potem godna podziwu kolacja z dyrektorką, czy uczniami, którzy będą za nich odpowiedzialni. A może nie mogła się przyzwyczaić i zaakceptować dzielące st.Bernard i Rezydencją utalentowanych z Tromso różnice , też fakt. Odkąd tu przyjechali, Leistner nie zmieniła tylko swojego nawyku przesiadywania w samotności, użalając się przy okazji nad tym, że zaczyna miewać przebłyski tęsknoty za rodzeństwem. Zwykle się do tego by nie przyznała, bo to zbyt obciachowe posiadać jakąkolwiek więź z Kaiem, który kocha bardziej zawartość złomowiska niż własną siostrę, no i dziwniejszego od niej Byrona, gustującego w butelce whiskey niż w bratowaniu. Liczyć to chyba mogła jedynie na Frankę, chociaż zresztą od dobrych trzech miesięcy z nią nie rozmawiała, a jakby spojrzeć na to bardziej dokładnie, to ostatnio na świętach Bożego Narodzenia.
Kopiąc co jakiś czas kamień przed siebie, spacerowała z rękoma w kieszeniach po parku z nadzieją, że w końcu samo jej przejdzie. Cóż, przestraszyła się jednak krzyków w oddali i obróciła głowę, nie przestając iść. Westchnęła spokojna, nie widząc nikogo i... wywróciła się, potykając o rosnącą akurat w tamtym miejscu kępę trawy, przez moment nie reagując.
To się nie dzieje na prawdę.

Abi natomiast nie próżnował. Faktycznie, jego pomysł zamknięcia się w pokoju nie spalił na panewce tak do samego końca, gdyż dość często przesiadywał sam ze sobą – tudzież Collierem – paląc, paląc, paląc aż jego białka oczu zbarwiły się na czerwono i aspirowały już na soczystą zieleń, tudzież tą przygaszoną, marihuanową. Nie mógł nic jednak poradzić swojej pumiej naturze i gdy tylko zerknął przez okno i zobaczył grupkę dzieciaków rzucającą sobie frisbee nie mniej niż trzy minuty zajęło mu pokonanie wszystkich pięter i korytarzy – nie gubiąc się przy tym ani razu – i bardzo śmiałe, coby nie rzec namolne włączenie się do gry. A że Norwegia aż tak nieuprzejmym państwem nie była, a zawieranie znajomości poprzez sporty było najlepszą i najłatwiejszą opcją, Abi skakał niemal pół dnia (tudzież jedną czwartą, biorąc pod uwagę, że słońce faktycznie przestało tu zachodzić) powtarzając raz po raz zasłyszane słówka typu drittsekk czy fitte, co robiło z niego niemal lingwistę.
I zapewne biegałby za frisbee do usranej śmierci, gdyby jego i tak już nieco rozproszonej uwagi nie przykuło dziecię zgoła wpasowujące się w chłodny krajobraz. Którego nie widział chyba od pierwszego dnia. Biedna, mała Valerie.
Lewis lubił Leistnerów, właściwie co do jednego, chociaż pech chciał, że akurat z tymi ze swojego bractwa nie znał się tak bardzo, jak z resztą. Z małą Valką nie rozmawiał chyba nigdy, nie wiedział, jaka jest, poza rozczulającym nieogarnianiem otoczenia, które jak zwykle wprost go urzekało i przywodziło na myśl Serenity, (która tylko udawała nieogar, tak naprawdę była wyrachowana i umawiała się z nauczycielem, czego nadal do końca nie był w stanie jej wybaczyć).
Zachichotał, kiedy wyłożyła się niemal na prostej drodze, po czym porzucił zabawę krzycząc jeszcze do wszystkich „kukskalle” i co prawda nie mając pojęcia, co to znaczy, ale nie brzmiało aż tak źle, podbiegł do swojej małej towarzyszki z bractwa.
- Hej no, spokojnie, nie szarżuj tak, bo sobie zrobisz krzywdę – błysnął zębami w uśmiechu, pomagając jej wstać.

No tak, reszta przecież mniej lub jeszcze lepiej się zabawiała z Norwegami, integrując się i dając dobry przykład angielskiego zachowania, czyli przedstawiając Londyn w dobrym świetle. Reprezentanci, phi. W gruncie rzeczy nie leżałaby tam za długo, z chęcią dźwignęłaby się w górę i poszło z dumnie uniesioną głową przed siebie, najpewniej do łazienki, ale cóż, ktoś jednak na nieszczęście zdążył zauważyć ten epicki wypadek. Nie ruszyła się z ziemi początkowo, jakby czekając w nadziei, aż sam ją podniesie, albo co najmniej zaproponuje. Nie sądziła jednak, że tym, który podleci do niej jak rycerz, to sam Lewis. Zaczerwieniła się na jego widok poważnie, mając jednocześnie poczucie, że zaraz wybuchnie. Tylko nie wiadomo, czy z narastającej się złości, czy ogarniającego wstydu. Chwyciła niepewnie go za ramię, aby złapać równowagę i stanęła w miarę dobrze już na dwóch nogach.
- Dziękuję - Skomentowała krótko, próbując nie myśleć, jak komicznie musi wyglądać. Boże, czemu on musi się tak uśmiechać? Zamrugała kilka razy pod rząd, usiłując poradzić sobie z piaskiem w oczach. Nie wiedziała co dalej ma odpowiedzieć, toteż uśmiechnęła się najlepiej jak umiała. - Gorzej być nie może. Najpierw jakiś szurnięty dzieciak rozlał mi na głowę lodowate wiadro wody, a teraz.. to. - Otrzepała w międzyczasie ręce i spodnie. - Jak leci tobie wymiana? Mam nadzieję, że chociaż ktoś się bawi lepiej ode mnie. Zaczynam tęsknić za rodzinką, chociaż zwykle od tego jest inny Leistner.

Abi, chłopaczyna, jej rumieniec przypisał do faktu, że dziewczę właśnie prawie się zabiło. Jak go oczywiście zauważył, bo i dobitniejsze szczegóły zwykły umykać jego uwadze. Acz mężnie dał jej się oprzeć o siebie i doprowadzić do względnego porządku.
- Pewnie mniej by bolało, gdyby był śnieg – wtrącił lakonicznie, w sposób który usprawiedliwiał tylko jemu znany tok myślenia, ale też brak białego puchu nadal nieźle wiercił mu w głowie. I chociaż zostały do końca wymiany niecałe dwa tygodnie, Lewis wciąż miał nadzieję, że gdzieś jakimś cudem, cudowna pogodynka zaśnieży mu jakąś górkę, coby mógł się poślizgać radośnie i zaliczyć wyjazd do udanych. Bo niewiele miał okazji do sportu w tym miejscu, toteż zaszczycił jeszcze grupkę z frisbee wiernym, psim spojrzeniem, po czym skupił do końca na Valce, bo jednak wierność przede wszystkim swoim. Bractwo na pierwszym miejscu.
- Oj bo mogłabyś czasami z nami gdzieś wyjść, a nie wypuszczasz się na własną rękę – odparł na jej litanię, chociaż nie miał nic przeciwko jej wysłuchiwaniu. Mała Valerie całą sobą nie wpasowała się w otoczenie, co w sumie obligowało Abiego, to jakiegoś tam zwrócenia na nią uwagę; w końcu nie mógł dopuścić, żeby młody Leistnerówna źle się bawiła na wymianie of lajftajm, no nie? – A kto u was tęskni? Bo chyba nie Francesca? – znów się uśmiechnął, na wspomnienie siostry Val i nadziwić się nie mógł, że są w tym samym wieku. Wyglądała na taką niedojrzałą, przynajmniej dwa lata młodszą i łagodniejszą, niż bezwzględna przywódczyni Lisów. – Albo Kai? – ta wizja była jeszcze dziwniejsza, bo sądząc po słowach dziewczyny, braciszek często się do niej nie odzywał. Czyli tęsknił bardziej za Abim? W końcu dostał ostatnio jakiegoś naprawdę osobliwie dziwnego smsa, którego nie zrozumiał i rżał do tej pory, zapisując go gdzieś w odmętach telefonu jako wiadomość z gwiazdką. Na gorsze dni.

I ona by z chęcią się rozgadała, ale przymknęła się grzecznie, wsłuchując, co tam ma sam do powiedzenia na ten temat. Dla niej rodzina była faktem najlepiej do zatajenia; oczulek gwiazdka porno, a matka nie lepsza. Z góry było wiadomo, że dzieci nie wyjdą z tego połączenia normalne, co widać dokładnie po każdym młodym Leistnerze. Pokiwała głową twierdząco, nieco rozbawiona, bo rzeczywiście byłoby lepiej, gdyby w tej zasranej Norwegii padał śnieg. Mogłaby siedzieć bez wymówek w Rezydencji, gdzieś w zaciszu i przesypiać resztę dnia, oczekując wyjazdu z tego miejsca. Nie spodobało jej się już od początku, nie zamierzała tego specjalnie zmieniać i w ogóle. Poza tym, jeżeli w grę wchodziło imprezowanie z którymś z kolegów czy koleżanek tutaj, Valerie po prostu by odmówiła. Gdzieś tam, daleko, w Londynie posiadała bardziej ufne towarzystwo, nie umiała się przestawić na tutejszych i świecić uśmiechem, jak co poniektórzy. Ale mniejsza.
- Nie, mowa tutaj o rodzicach. Francesca zwykle gryzie się z Kaiem, a ja i Byron się temu głupio przyglądamy. Coś w tym stylu - Rzekła, przypominając sobie odrazu sytuację sprzed kilku tygodni, gdzie ta dwójka nieźle narozrabiała w chacie, że sprzątaczki nie mogły się pozbierać psychicznie po całym zajściu. Zaczęła się wtedy zastanawiać, czy aby podczas wakacji u matki, nie powsadzać ich do klatek, jak zwierzęta.
- Gdzie wyjść dokłądnie? To Tromso kojarzy mi się ze świętem Halloween, którego się boję, jak jasna cholera. No i nie jestem przekonana jakoś do większego tłumu, wolę nołlajfić w kącie z ciepłą herbatą, aniżeli okazywać to publicznie - Dodała, opatulając się w jak najbardziej prosty i niezbyt skomplikowany sposób rękoma. Rękoma, które na wewnętrznej powierzchni były najwyrażniej przetarte, bo bolało ją jak cholera, co z sukcesem ukryła, podnosząc się wcześniej z iemi. Jest twarda. Zniesie te małe zadrapania, po których nie będzie za tydzień ani śladu.

- Ach, rodzice. – Abi sięgnął pamięcią do zwariowanej twarzyczki swojej natarczywej mamuśki, która zwykła mu ostatnio słać bardzo bezpośrednie emaile przypominające o tym, że skoro ma już osiemnaście (a w ich domu panują iście europejskie zwyczaje, chociaż najstarszy Lewis nie bardzo europejsko się czuł, zawsze pro Americana!) winien w końcu znaleźć sobie wybrankę serca, którą przyprowadzi na obiad, żeby matula mogła ewentualnie ocenić, czego też uroda jej poskąpiła i ewentualnie skorygować to w swojej klinice. I to była chyba jedyna rzecz, która powodowała dreszcze obrzydzenia i wyraźną, bardzo jawną, upartą niechęć na maelowskiej buziuni, do której chyba nikt specjalnie przyzwyczajony nie był.
Dziwne to ich rodzeństwo było, temu nie mógł zaprzeczyć. Podobnie jak faktowi, że właściwie lubił i Francesce i Kaia i nie chyba nic nie przekona go jakoś intensywniej do polubienia którejś ze stron bardziej. Bo Abi szlachetny, swoim uczuciem obdarza wszystkich, w tym i Valerie, która najwyraźniej tego potrzebowała, a przynajmniej to podpowiadał mu zmysł braterski, nad wyraz rozwinięty podczas jego życia.
- I przewracać się bez sensu – uzupełnił optymistycznie, spoglądając jeszcze przelotnie na miejsce, gdzie Valka upadła i zastanawiając się, jak to było możliwe. Acz jego dociekania przerwał widok zgoła niespodziewany, gdyż Abi, chodzące znieczulenie, bardzo wyobcowany był w sprawach bólu, toteż delikatny skurcz mięśni twarzy bardzo rzucił mu się w oczy (co było dość dziwne, skoro rumieniec my umknął i wszystko inne, na co powinien zwrócić uwagę też). Toteż zamiast dopytywać się bez sensu, Abi powziął decyzję dość drastyczną, ale też jego galopujący mózg nie zdobył się na nic innego (poza faszerowaniem jej tabletkami przeciwbólowymi). Bo że czymś w rodzaju anty do jego talentu była już wydedukował.
- Chodź – powiedział, niespodziewanie biorąc ją na ręce, coby już pięknie zwieńczyć obraz rycerza. Bez zbroi. – Dostaniesz tą swoją herbatę, a później pójdziemy do ludzi, dobra? – zapytał. Mogła sobie udawać twardą, ale on w kwestii odporności na jego własną moc nie był.

/zawijamy do kuchni, co? ;3

I faktycznie, nie dość, że się tego nie spodziewała po Lewisach, aczkolwiek słyszała gdzieś tam o każdym z nich, jak to są równie oryginalną rodzinką co Leistnerowie, to jednak nie opuszczało ją nadmierne dziwienie się w myślach i przeklinanie jednocześnie, że sobie nie poszła pocharatana już po powiedzeniu dziękuję. Nie, że była konkretnie wkurzona, iż znienacka wziął ją na ręce, bo poniekąd nie musiała się zamartwiać w jaki sposób dojść później do skrzydła szpitalnego, ale sam namacalny fakt, że się ktoś zaopiekował pierwszy raz od wielu lat. Jeszcze nie ktoś, a Abimael, którego podejrzewała, że jest iście podobny do swojego kuzyna, Brooklyna. Mylić się jest widocznie nawet przyjemne.
- Zabrzmiało jak rozkaz, a nie propozycja - Zmrużyła lekko oczy, chwytając się trochę niezręcznie za jego szyję. W sumie, jeśli doprowadziłaby się do porządku, to czemu nie; w końcu nikt swoim czary-mary nic nie zdoła zrobić.Czarne scenariusz ejuż latały po jej głowie, jak to by mogło się skończyć, z nią w roli rozwalacza imprez. O tak, w tym sobie radziła świetnie. Zwali najwyżej na kolegę z bractwa. - Dobra, niech ci będzie, ale nie odpowiadam za tą nudziarę, co we mnie siedzi.

// to pisz już w kuchni. jak chcesz ofkors ;x