Parkowe Alejki

/o, stamtąd.

Ja w życiu nie miałem roweru. Rodzice mi takowego nie sprezentowali, może dlatego, że nie miałem komunii. Pewnie tak. W ogóle nie lubiłem takich rzeczy. Rower podobno był pierwszym krokiem do wolności. A ja wolny byłem od zawsze, więc po co mi się cofać. Czyż moja filozofia nie jest zabójcza? Ja myślę, że z takimi przemyśleniami, to już powinienem być pierwszy na liście na jakąś poważaną uczelnię. Jak to mówią - najbardziej genialne rozwiązania, to te, które są proste. Albo wpadasz na nie siedząc na klopie.I to jest święta racja.
Wole deskorolkę. Albo snoawboard. Rower jest dla cieniasów. Chociaż byłoby słabo, gdybym nie umiał na nim jeździć, a umówiłbym się na rendez-vous na owe dwa kółka. Umiałem, więc spoko luz. Nauczyły mnie gostki z miasta. Oni się lubują w bmxach, bo myślą, że jak będą tacy amerykańscy, to laski na nich będą leciały. I niech tak myślą, więcej będzie dla mnie.
Jak już wspomniałem - nigdy nie miałem roweru. A Ianelle kazała iść na rower. Więc mój dar kojarzenia kazał mi zauważyć, że potrzebuję roweru. Dwa kółka może i są popularne, ale Bóg mi świadkiem, że zanim znalazłem odpowiedni rozmiar, wypaliłem z dwa fajki. A ja się nigdy nie śpieszę. W końcu uciekłem z szopy z różowym rowerkiem. Nie wiedziałem, że produkują takie duże dzieci. Bo do mojego rowerka była przyczepiona serpentyna po obu stronach kierownicy. A chyba dorośli takimi nie jeżdżą. No, prócz mnie. Podjechałem kawałek, żeby nie było, że nie umiem i prowadzę go jak ułom. I zatrzymałem się przed Nelką.
Nie wiem co mi odjebało, że się spotkałem z zaciążoną laską, ale może to przez brak imprez. Na pewno. Nie mogłem oderwać wzroku od jej brzucha.
- A ty możesz w ogóle chodzić? Bo jak nie, to może lepiej usiądziemy gdzieś, albo od razu zawiozę Cię do szpitala.
Ja lubie seks, ale konsekwencji z niego nie umiałbym ogarnąć.

Nawet nie skomentowałem tego, że mnie nazywa James. Jakbym był jakimś cholernym staruszkiem. Trudno było się na sobie skupić, jak obok stoi Nelka, która ma w brzuchu coś co jedzeniem nie jest. Apropo. Zjadłbym coś.
- Tańczysz z hula hop - usłyszałem i nagle przestałem się patrzeć na jej brzuch. Rzeczywiście, jakby nie spojrzeć, pod wszystkimi kątami, które były dla mnie dostępne, jej brzuch był taki sam. Nawet nie wyglądała, jakby się najadła. No i znów. Przez tą dziewczynę popadnę w ciągłe poczucie niedożywienia.
Skoro ona mówi, że może wszystko, to raczej nie będę jej przekonywać, że tak nie jest. Postanowiłem nie zniżać wzroku poniżej cycków, myśląc, że w ten sposób zapomnę. I spoko.
- Nie wiem, do kogo należy, ale fajny ma gust. Trafia do mnie. Szczególnie to, choć pokaże ci... - schyliłem się i wskazałem jednorożca wymalowanego na środku kierownicy. Byłem uśmiechnięty.

Wygrała. Spoko, nie jestem jakiś napalony na zwycięstwo, uparty czy zły. Mi jakoś specjalnie nie przeszkadza to, że musiałem jej oddać mój rower. Z począteczku było słabo, bo był różowy, miał jednorożca i wgl, ale to nic. Stanąłem obok czerwonego mustanga, by mieć widok na to, jak jeździ dziewczyna. Ciąża. Cholerne zrządzenie losu. Jedyna porządna dziewucha, która mnie tolerowała. I już jest w ciąży. Wsiadłem na rowerek i pojechaliśmy. Po kilku zakrętach w końcu siedliśmy na trawie. Brak piwa, jakoś mnie nie uderzył. Wieczorem się wystarczająco najebie.
- Ianelle - zacząłem. Rany, ona jest bardziej dojrzała ode mnie. A jest młodsza. - Ja mam mega poważne pytanie do ciebie. - ciągnąłem, stwierdzając, że jak się zaczyna to trzeba skończyć. Gorzej, jakbym coś spłodził. Wtedy nie chciałbym nic ciągnąć. Dobrze, że Iska dbała o wszystko. No właśnie. Tylko Bell pamiętam tak mocniej. No i Ronkę. I Maggie. Nikogo więcej. Dobrze, że one nie są takie dzbankowate jak Nell. Uniosłem wzrok na nią.
- Czy ty nigdy nie słyszałaś o kondomach?

Jak to nie są skuteczne w 100%! To przekreśla moją dalszą karierę jako mentora w sprawie seksu. What a shame.
- No to w inną mańkę. - postanowiłem, przejeżdżając spojrzeniem po rowerku, który niegdyś należał do mnie (czysto teoretycznie ofc). - Sikałaś już na mąkę?
A widząc jej minę, nie mogłem się nie uśmiechnąć. I nie postanowić, że dalej będę ciągnął tą farsę. Odsunąłem się lekko, by już wolną ręką podrapać się mądrze po brodzie.
- Może nie wiesz tego, bo wiele osób nie jest tego świadomym, ale bardzo interesują mnie starożytne kultury. Ta dziedzina wiedzy, zarezerwowana jest jedynie dla wielkich umysłów, jakim ja osobiście władam. Ale bez narcyzowatości... Nie wiem, czy wiesz, ale starożytni Egipcjanie - Twoi przodkowie, jak mniemam, mieli świetny sposób na sprawdzenie płci poczętego dziecka. Otóż kobieta w stanie błogosławionym - tu złośliwy uśmieszek wypłynął na me oblicze, na szczęście szybko go opanowałem - powinna nasikać na zebrane zboża, by to co wykiełkuje powiedziało jej, co za dziecko rośnie w jej środku. A że jesteśmy już nowocześni, pomyślałem, że mąka byłaby idealna. Możesz też uzyć kukurydzianej, bo może jest bardziej globalna - zastanowiłem się, przywołując swą wiedzę na temat amerykanów, których przecież wszędzie dużo. Po czym już nie mogąc się powstrzymać, widząc jej minę, poprostu wybuchłem śmiechem. - Jak Ci zakiełkuje, to dziewczynka. Jak puści kwiatki chłopiec. Pomyślne, nie?

/ z imprezy

A jednak i nasi potrafią odstawić imprezę jak się patrzy nawet z występem dwóch typów z kontroli w środku. Jakże mi się ta część podobała. Nigdy bym nie przypuszczał, że manipulatorzy swe zdolności potrafią tak dobrze wykorzystać w bójce. Z takim moje dłonie by nie wystarczyły. Nauczyłem się czegoś cennego: nie zadzierać z typem, który może namieszać ci w głowie. Bylebym tej cennej rady nie zapomniałam. Ale pokazy zdolności organizatorów szybko się skończyły, a ja mogłem w spokoju wrócić do szukania panienek stosownych do burdelu. Już nawet miałem parę modelek. Nie wiem jakim cudem, ale taki jeden hipis miał wyjebane w kosmos znajomości. Bo nim odnalazł swoją ścieżkę w życiu był jakimś tam nadętym prezesem i miał do nich dostęp. Niech będą dzięki Kawie, że jedna z bardziej znanych grup hipisowskich tak upodobała sobie Tromso. Jakie nudne bym miał życie bez nich.
No ale całego swego żywota w tym kraju nie mogłem spędzać poza rezydencją. Na przykład dzisiaj za pół godziny, a może godzinę temu, miałem ustalone treningi. Coś tam słyszałem o zamęcie w domku, więc liczyłem, że mi odpuszczą, ale jednak szedłem na to. A tak mi się nie chciało.
Zdjąłem okulary i począłem je przecierać koszulką. Z dumą powiem, że już nawet zdążyłem odwiedzić pokój i wziąć prysznic oraz się przebrać. No i wypić kawę. Gdzie bym jej nie wypił. A potem poszedłem do lasu podglądać zmiennokształtne. A nuż i wśród nich kryła się niewiasta godna burdelu?
- Kurwa - rzuciłem nagle, bo potknąłem się o coś. Kogoś. Kto śmiał iść ścieżką, gdy ja nią szedłem? Ale teraz to nie ważne. Trzeba ratować te durne okulary. Nie mogę kolejnych stłuc. Potrzebne mi są. No tu leżą. Wymacane z trawy szybciutko trafiły na mój nos. - Masz szczęście kimkolwiek jesteś. - Skoro jeszcze nikt nie ruszył obijać mi mordy to znaczyło, że mam przewagę. Przynajmniej ja tak uznawałem zawsze w podobnych sytuacjach. Włożyłem okulary, wciąż półleżąc na trawce i odkryłem, że oto patrzą na mnie przerażone oczęta jakiegoś znajomego blondasa. - Znamy się? - Zapytałem dosyć nieprzytomnie. Mój brak pamięci do ludzki i ich imion kiedyś mnie zabije.

hahaha. mój lemek zna każdego xd to jest cała prawda o nim

No i dobra moja wina, ale byłem za bardzo wkurzony tym, że prawie straciłem kolejne oprawki(ostatnie poszły w bójce o jakąś siksę, która i tak okazała się być zbyt pijana bym mógł wykorzystać swoje zwycięstwo), żeby przeprosić. Zwłaszcza, że jak już miałem odpowiednią ostrość spojrzenia zauważyłem, że mój rozmówca to jakiś cienias i serio sam się obwinia o wszystko. A po co mu zmieniać spojrzenie na sytuacje? Niech ma takie, mi pasuje.
- A siedź gdzie chcesz tylko krzycz jak ktoś idzie - powiedziałam. Całkiem wspaniałomyślnie z mej strony. Chłopaczek wyglądał na takiego co by potrzebował podobnie absurdalnie oczywistej rady. Jakiś taki za miły mi się wydawał. Ofiara! Jak ja takich lubiłem. Wierzyli we wszystko. Jak jeszcze przemieszczaliśmy się z rodzicami po Azji, a potem też jak wróciliśmy na moment do Kanady, było zajebiście, gdy dorywałem paczkę dzieciaków, która wpatrzona we mnie jak w obrazek słuchała moich opowieści. Byłem tam królem. Królem zmyślonych opowieści. Ale oni o tym nie wiedzieli. - Nie? - Dalej sobie siedzieliśmy na trawce. Oparłem się rękami z tyłu o ziemię i przekrzywiłem głowę wciąż starając się sobie przypomnieć czemu ja kojarzę ten przerażony wzrok. Dawno temu. Czemuś kojarzyłem też Delilah. Napoleon. - To ty zbereźniku żeś się gapił na moją kuzynkę! - Zatriumfowałem. To był mój pierwszy raz w miejskiej bibliotece. Kto by nie zapamiętał takich wrażeń. Te emocje. Zwłaszcza, że zajebałem mu jakąś pierdółkę z łapki. No może nie z samej łapki, ale jak już pokraka upadła to czemu miałem nie skorzystać i nie zabrać z podłogi tego co zostawił skoro już mi to potrzebne było? - Tylko wtedy nie wiedziałem, że jesteś od nas. - No i znowu myśl mi się wyrwała na głos. Nie lubiłem, gdy w nieodpowiednim momencie wyłączał mi się filtr w mózgu i mówiłem to co myślę. - Teraz masz łatwiej gapić się na Delilah. - zauważyłem jakiś taki rozkojarzony. Trudno było mówić o czym innym i myśleć o czym innym. Skakać z tematu na temat to ja potrafiłem, ale gorzej mi szło z utrzymaniem się jednego lub dwóch i tylko tych. A teraz nurtowało mnie, czy dzieciak obok mnie to naprawdę ten dzieciak, którego tak pragnął Napoleon. Jak ten facet, który niby wiedział wszystko niczym wariatka-Ana mógł o nim nie wiedzieć? Przecież inaczej nie zająłby się moim Piekiełkiem. Ale w takim razie ten chłopak mógł nie być tym chłopakiem. Przekonamy się.

Krzyczeć, jak ktoś idzie? Wolałbym, żeby w ogóle nikt tędy nie chodził, bym nie był zmuszony się odzywać. Usiadł obok, co mnie mocno zdziwiło. Ludzie w Rezydencji byli niesamowicie otwarci. Chciałbym kiedyś umieć tak przysiąść się do nieznajomej mi osoby... Delajli? Zaraz, on mnie obrzuca jakimiś głośnymi słowami. Nie wiem co to zbereźnik. Zapytam wróżki, jeżeli ją znajdę. Ciekawe, co też może robić? Może kąpie się w porannej rosie, a może śpiewa w ogrodzie. Ostatnio, kiedy tamtędy przechodziłem, słyszałem głos w głębi. Ale nie sprawdzałem, kto nuci kwiatom. Wolałem nie narzucać swojej obecności innym.
Słysząc jego podniecony jakimś odkryciem głos, wzdrygnąłem się i odruchem bezwarunkowym odsunąłem się od niego. A raczej oparłem o drzewo. Nawet nie przejmowałem się wystającymi drzazgami, czy wędrującymi tam i spowrotem mrówkami. Z postawionej na książce filiżanki prawie wylałen herbatę. Co ja znów zrobiłem? Przecież staram się być niewidoczny, przecież nie robię chyba nic co może zwracać na mnie uwagę! Ale jednak! To zapewne przez to okropne przekleństwo, które tu nazywają darem. Gapiłem się na kuzynkę? Ja patrzę się na wszystkich. Ale na nikogo nie patrzę tak, jak na Delilah. Nie mogę nic poradzić na to, że takie uczucia ogarniają mnie, gdy tylko uda mi się ją dojrzeć. Uczucia, które uzewnętrzniam rozmarzonym spojrzeniem i brakiem samoświadomości. Raz, widząc jak Bogini przegląda się w lustrze na korytarzu, zapatrzyłem się w nią tak strasznie, że nie zauważyłem nawet, iż już stamtąd poszła. Wpatrywałem się w dawno opuszczone miejsce, mając głowę opartą o zimny mur, a wzrok maślany. Ile bym dał, by zabić poczucie wstydu, który mnie ogarnął, kiedy dowiedziałem się, że Lemon widział te spojrzenia. Nie umiem kryć swych uczuć, a powinienem spróbować. Może wtedy będę mógł bezkarnie wodzić wzrokiem za Powodem Mego Istnienia.
- Czy to źle? Wybacz, jeżeli uraziłem Cię lub ją. Ją w szczególności. Nie mogłem jednak oczu oderwać od tego piękna, od tej cudnej dziewczyny- przyznałem. Było mi strasznie głupio mówić o tym, ale kiedy myślałem o Złotowłosej, było mi jeszcze trudniej funkcjonować. Nagle coś sobie uświadoniłem. Przeniosłem wzrok na bruneta. Jakie szlachetne ma rysy! Taki podobny do mej Ukochanej.
- Och, cóż za dobry człowiek mógł dostąpić zaszczytu posiadania w rodzinie tak zacnego stworzenia. Pozwól mi ofiarować Ci choćby ten marny podarunek - świeże jeszcze, mam nadzieję- wlepiałem zauroczone oczy w Lemona. Och, czyli w jego rodzinie była Cudna Istota. Podałem mu rogalika, którego wcześniej tu przyniosłem. Niestety drugiego zdążyłem zjeść. A herbata? Uniosłem filiżankę, gotów ofiarować również ją Tilleyowi.
-Czy to błogosławieństwo, czy to przekleństwo, mieć za krewną Najcudniejszą?- zastanowiłem się, wypowiadając na głos swoje myśli. Nie wiedziałem, że mówię na głos. Mój wzrok ponownie rozmarzony zahaczył się na stojącym nieopodal karmniku dla ptaków. Wróble.
-Widzieć na codzień te gwiazdy, ale nie móc ich poprawnie podziwiać. Całować zjawiskowe lico, nie będąc jednak przyzwolonym by marzyć o tym, co następuje..-rozważałem, prawdziwie pochłonięty swoimi marzeniami. Lemonowi nie wpadało marzyć o Delilah. Mnie też nie. Ale ja nie mógłbym żyć, gdybym nie łamał tej reguły.

Gdybym wiedział, że oto spotkałem człowieka co nie wie co znaczy słowo zbereźnik chociaż całkiem mądrze gada to chyba bym padł na twarz i począł dziękować wszelakim bóstwom i bósteczkom na czele z Kawą, że oto znalazłem kogoś kogo będę mógł wrabiać w co zechce, a on nawet się nie skapnie, że ja mu niszczę spojrzenie na świat, bo i tak miał je już gorzej pokręcone niż moje. Nawet się nie przejmowałem tym, że wciąż nie wiem jak on się nazywa. Zresztą on mnie też nie znał. Mało ważne. Potem się zajmiemy kurtuazją, teraz trzeba się skupić, bo o takiej porze trudno mi było załapać o czym pierdoli blondasek.
- A patrz sobie - Machnąłem na to ręką. Każdy mógł sobie patrzeć byleby na patrzeniu się skończyło, bo jednak Delilah miała już chłopaka, co przyjąłem do siebie po jakimś czasie i tylko dlatego, że owym chłopakiem był Neptun. Jemu ufałem. - Tylko wiesz nie próbuj nic więcej, bo ona ma chłopaka i jemu to się może nie spodobać. - Ależ ja miły byłem. Przecież równie dobrze specjalnie mógłbym go napuścić na kuzyneczkę, podszepnąć co trzeba dyńce i obserwować jak młody dostaje wpierdol. Może wtedy by się ocknął i zaczął zachowywać bardziej życiowo. Taka laleczka.
Patrzyłem na niego jakbym go pierwszy raz w życiu widział, bo w sumie tak było. Krótki moment w bibliotece średnio się liczył, gdyż nawet z bliska nie dane mi go było sobie obejrzeć. Jednak nigdy bym nie przypuszczał, że taki blondasek będzie ćpał. Naćpany ze mną gadał.
- Kurwa, stary. Cożeś brał i gdzie to dostanę? - Zapytałem, biorąc od niego rogalika. Jak dają to bierz. A nuż to właśnie w tym rogaliku są jakieś specyfiki, które sprawiają, że ludzie gadają jak pojeby. - Dzięki - mruknąłem, rozrywając rogalik na pół i jedną z części od razu wpychając sobie do ust. Pokręciłem głowę przecząca na to jego częstowanie herbata. Kawy mi trzeba było. - Przekleństwo - odparłem. Kurwa. Filtr w mózgu potrzebny mi. - Jak ona zacznie gadać, a ty nie zdążysz zwiać to w pięć minut poznasz ją aż za dobrze. - Uśmiechnąłem się, przypominając sobie jak ostatnio próbowałem przed nią zwiać, ale nie zdążyłem skoczyć do łazienki i znów słuchałem o tym jak to chyba Justin Bieber to koniec. Smutne, oj smutne. - Serio wystarczy do niej podejść, a cię zagada. - Naprawdę chciałem zniszczyć jego wyobrażenie o Delilah? Oczywiście. Bo mi było dziwacznie słuchać o niej tych bredni. Był gorszy ode mnie! Zresztą blondasek był taki naiwny, że aż mi go szkoda się robiło. Wzdychać do Delki? Jak bardzo głupim trzeba być, by to robić?
Gdy tak znów zaczął pieprzyć zupełnie nieodrzeczy odsunąłem się troszkę. Szkoda, że już nie miałem rogalika. Całkiem smaczny był, ale nic mi się nie działo. To skąd on brał prochy? Pewnie nawet hipisi tego nie mieli.

Uśmiechnąłem się szeroko rozbawiony bzdurami wygadywanymi przez chłopaczka. Chyba go polubię. Ba. Ja już go lubiłem. Chłonął wszystko co się do niego mówiło niczym gąbka i zdawał się w to wierzyć. Mało kto mi wierzył. Wydawało mi się, że jeszcze Heidi jest taka, że myśli, że mnie zna, a tak naprawdę to w żaden sposób nie potrafi poznać się kiedy ja kłamię. A kłamałem bez przerwy. Sam się już w tym gubiłem.
- Japierdolę. Po prostu podchodzisz, mówisz cześć, a jak to zbyt wiele to po prostu się uśmiechasz, a reszta to już jej gadanie. - Strasznie dużo rad ode mnie dostał. Ale to po prostu było śmieszne jakie on miał problemy z najprostszymi sprawami. No i gadał jak natchniony poeta. U mnie natchniony poeta równał się najarany poeta. Bo to było to samo. Z poetów to dopiero ćpuny były. - Co do cudowności jej głosu to uprzedzam, że co za dużo to niezdrowo, więc wątpię byś już po pierwszej rozmowie dalej tak myślał. - To ja się potrafiłem czasem rozgadać nie wiadomo o czym, ale ona? Przy niej byłem milczkiem. Najgorzej jednak, gdy nam obojgu się brało na monologi. Nasza ostatnia debata na temat wpływu Justina Biebera na nastolatki chyba musiał uśpić parę osób w salonie, gdzie owa rozmowa się odbywała. -Więc panie natchniony jak się nazywasz bym mógł jej szepnąć o tobie słówko? - Raczej zapomnę to zrobić, ale skoro sam sobie chłopak nie radził to przynajmniej wypadało udać, że mu się pomoże, co nie?

Byłoby jednak milej gdyby chłopaczek potrafił gadać w ludzkim języku, a nie takie pierdolenie o szopenie. Skąd ja znałem szopena? Chupa mi kiedyś o nim opowiadała i nawet zapamiętałem. Patrzcie jak ja ładnie potrafiłem słuchać, jeśli tylko mój rozmówca nie przekraczał limit dwudziestu zdań w jednej wypowiedzi. Jednak mało kiedy trafiała mi się taka osobistość, więc zdecydowanie nie powinienem narzekać. Jednakowoż gdyby pora była późniejsza, a ja bardziej przytomny lepiej bym rozumiał o czym blondasek do mnie gada.
- W sumie za pierona nie wiem cośty do mnie właśnie powiedział, ale mówię ci. Wystarczy podejść, uśmiechnąć się. Delilah uwielbia niewinne ofiary, które może zagadać. - Przesadzałem ja wiem, ale chłopaczek nie wie. Chłopaczek mi nie wierzy, kiedy stawiam ją w złym świetle, więc zabawa jest przednia. Zresztą to nie tak, że Dee robiła swoje specjalnie. Po prostu jeśli ktoś nie miał serca powiedzieć jej dosyć, nie mów tyle to sam sobie grabił i w ogóle mi durnia nie żal.
Pokiwałem głową na te jego jęki zachwytu. Pewnie nie ucieszy się, jeśli kiedykolwiek dowie się co ja powiedziałem Dee o nim, ale kurwa, takiego typa to dawno nie spotkałem i musiałem się podzielić wrażeniami z kuzyneczką. Gdzieżby inaczej. Roześmiałem się, gdy wreszcie dowiedziałem się jak on się zwie.
- Kurwa stary. A myślałem, że mi starzy zrobili krzywdę z imieniem, ale tobie? No chyba, że próbujesz mnie tu złoteńki okłamać. - Się bym podparł pod boki i zacmokał, ale pozycja w jakiej się znajdowałem nie pozwalała mi na to pierwsze. A szkoda. Będzie bez cyrków w takim razie. - No dobra Hannibalu, jestem Lemon. - Ściągnąłem okulary z nosa i po raz kolejny zacząłem je przecierać. - Co do twego pragnienia szczęścia to muszę przyznać, że jesteś niezwykłym przypadkiem. Chłopakom w twoim wieku zwykle chodzi li i jedynie o seks. - Wydawał się być jeszcze młodszy niż musiał być. Napoleonowi coś tak się o nim wymsknęło kiedyś. Tak czy siak nie wiedziałem o nim zbyt wiele, jednak teraz przynajmniej miałem pewność, że to ten Lucyfer, tak potrzebny do podbicia świata. - Chcesz ją przelecieć? - Że też akurat musiał się we mnie obudzić szaleniec. Błysk w oku był jeszcze bardziej widoczny niż zwykle, ale zamglony, bo wciąż nie miałem okularów na oczach.

Serio chciał zostać moim przyjacielem? Moi przyjaciele musieli mieć w głowie równie nierówno co ja, więc... nadawał się. Z drugiej strony chyba bym nie wytrzymał takiego natchnionego gadania w zbyt wielkiej ilości, ale jak mi się uda to ja go jeszcze ustawię. Jednakże pewnie zupełnie nie będzie mi się chciało.
- No jak każdemu - odparłem zaskoczony, że niby taki inteligenty i oczytany, a tak głupie pytania zadaje. - Wiesz rodzice zwykle robią to przy narodzinach, by mieć jak nas na obiad zawołać. - Chyba powinienem dziękować, że kochana mama i kochany tata nie byli, aż tak naćpani, by mnie nazwać Płomyk Nadziei czy Stokrotka. A tu tylko Lemon. No ulga totalna. Chociaż. Chciałby się nazywać Hannibal. To dopiero było zajebiste. Oh rodzice czemuście mnie tak nie nazwali. Lemon był taki nudny. No co drugi na ulicy tak się nazywał.
- No wiesz zaliczyć - rzuciłem zdziwiony, że nie wie o czym ja do niego gadam. Już nawet miałem się pytać czy ktoś z nim rozmawiał o kwiatuszkach i pszczółkach, ale nie zdążyłem, bo młody począł gadać takie rzeczy, że po prostu nie mogłem zrobić nic innego jak zacząć się opętańczo śmiać. - Japierdolę - wymamrotałem, ocierając samotną łzę z oka. - Gdybyś ty wiedział o czym mówisz - pokręciłem głową. Nie było co go uświadamiać, bo by nie był już taki zabawny. Szkoda, że go tyle przede mną chowali. - Na to może wiele lasek polecieć. - A on pewnie znowu nie pojmie o co mi chodzi. I dobrze. Może znów zada durne pytanie. Zaczynałem lubić jego durne pytania i natchnione gadki. No dobra z tym drugim przesadzałem. Raz mu się udało mnie rozśmieszyć i tyle.

Co będzie oznaczać, że Lemon stanie się czyimś przyjacielem? Dużo, dużo złego dla frajera co zechce go teraz słuchać o każdej porze. Że też ludzie po dłuższym kontakcie ze mną chcieli jeszcze odbierać ode mnie telefony. Ale co do tego imienia to na serio dziwaczna historia i gdyby mi się chciało to bym się jej przyjrzał bliżej, a nawet jeśli będę miał nastrój na sprawdzanie tego to przecież nawet nie będę o tym pamiętał.
- Jaki los? - zapytałem, chociaż może powinienem siedzieć cicho, ale jak już wspominałem czasem filtr w mózgu mi nie działał i mówiłem wszystko co aktualnie plątało mi się po głowie. Delka zdecydowanie też takie coś miała i też jej nie działało jak trzeba. O ile w ogóle działało.
Co do okropnego losu to faktycznie nasze życie wyglądało całkiem inaczej. On wiecznie zamknięty na świat, a mi rodzice aż za bardzo okno na świat otworzyli. Tyle ile ja widziałem. Zawsze mnie dziwiło, gdy okazywało się, że koledzy z Kanady nigdy nie widzieli tygrysa w jego naturalnych warunkach życiowych. A ja widziałem. Jedno z lepszych, prawdziwych wspomnień.
- Lubimy to słowo - uznałem, wzruszając ramionami lekko. Może faktycznie przesadzaliśmy z wykorzystywaniem słowa lata, ale już tak było i jak na razie nikt nie protestował. Tak jakoś powoli zaczynałem czuć, że chyba pora będzie się podnieść i iść do rezydencji. Ja chyba nawet miałem coś zrobić wcześniej. Tylko co?