Ziemia

/urodziny

Udawało mi się jakoś dojść aż tu. Nie powiem, żeby nie było w tym dużego udziału mojego brata. Nie, nie będę się ośmieszać. Pomógł mi wejść po krętych schodach, nie potknąć się na miękkich wykładzinach korytarzy, czy nie wpaść na szalejące ściany. Kochany mój bohater. Dałam mu kluczyk jeszcze na basenie, bo przecież nie pamiętałabym o czymś tak trywialnym jak otwieracz mojej komnaty. To nie było jakieś ważne, prawda. Prawda? Gdybym zobaczyła jego wzrok, dowiedziałabym się że nie. Ale Earth pomyślała i dała nam klucz. W czasie, gdy otwierał drzwi, ja opierałam się o ścianę w kolorowe wzroki. Śliczny miałyśmy korytarz, ale dopiero teraz to zobaczyłam. Minęła nas moja koleżanka, która właśnie też wracała z basenu. I chociaż ledwo stałam pionowo, uśmiechnęłam się trzeźwo w odpowiedzi na jej pozdrowienie. Jestem królową, muszę mieć takie umiejętności. Dominik wpuścił mnie do mojego pokoju. To śmieszne.
Wysokie obcasy nie ułatwiały poruszania się. Rzuciłam uwagę o ślicznych gibiących się ścianach, które świecą kolorami mandarynek, ale nie wiedziałam nawet jego miny. Ale jestem za to pewna, że musiała być bezcenna. Zostawiłam go w pokoju i sama pobiegłam do łazienki. Zamknęłam drzwi, bo ubzdurało mi się, że to jakiś intruz i muszę się przed nim chować. Zmiana ubrania z kostiumu na częściowo przeźroczystą koszulkę, w której spałam, zajęła mi niecałe dziesięć minut. Nawet nie zmyłam makijażu - może to dlatego. Wyszłam z łazienki i na wejściu przetarłam oczy.
- Ojej, ale suuuuper jest. - ucieszyłam się czując to niecodzienne mi uczucie kręcenia w głowie. Położyłam się na łóżku i wyciągnęłam w jego stronę stopę w wysokich bucikach, prosząc jednocześnie, żeby pomógł mi z zapięciem. -Ale ty jesteś kochany, widzisz. Nawet prawie nie zauważyłam, że nie dałeś mi jeszcze prezentu. Ale spookojnie - zachichotałam czując jego zimne palce. Mars zawsze miał zimne.

Jakimś dziwnym trafem, gdy tylko znalazłem się w pobliżu Venus, byłem automatycznie zmuszany do przejęcia pieczy nad jej zdrowiem i jako tako przyzwoitym stanem fizycznym. Kiedy pan Mars Pumpkin wyłaniał się zza horyzontu i zaczynał dotrzymywać towarzystwa swej starszej siostrze, całe zło świata spływało nagle na tę drugą, popychając ją do czynów tragicznych dlań w skutkach. Ot, takie picie alkoholu na przykład.
Próbowałem przekonać ją, żeby nie wierzgała dziko obutymi w szpilki nogami, ale żadne z moich słów nie było w stanie przebić się przez barierę wytworzoną niewątpliwie przez kilka kolorowych drinków. Milczałem, gdy dziewczyna kilka razy okrążyła pokój, cudownym trafem omijając przy tym meble, by ostatecznie wejść do łazienki i nie zamykając drzwi, przekręcić zamek. Gdy zaczęła się przebierać, z przyzwyczajenia odwróciłem wzrok. Nie, żebym nie widział jej nigdy w negliżu. Byliśmy rodzeństwem i takie rzeczy naprawdę nie stanowiły czegoś niezwykłego, były jedynie dziwnym aspektem relacji brat-siostra, o których zazwyczaj się nie mówiło, gdyż kwestie takie wygodniej było przemilczeć.
Na moment wyłączyłem się kompletnie ze świata zewnętrznego, toteż, gdy nagle dziewczyna opadła na materac, na którym w międzyczasie zdążyłem się usadowić, podskoczyłem zdezorientowany i posłałem jej bliżej nieokreślone spojrzenie. Zaczęła mamrotać coś niewyraźnie, ale po raz kolejny zignorowałem pijacki bełkot, na rzecz rozprawienia się z wyjątkowo upierdliwymi paskami od nieprzyzwoicie wysokich szpilek. W rozbieraniu kobiet miałem, nie ukrywając, ani się nie chwaląc, wprawę, toteż zdejmowanie butów poszło mi bardzo sprawnie. Odstawiłem je na podłogę, kładąc dłonie na łydkach Venus, które zaczęły z niewiadomych przyczyn zjeżdżać z łóżka. Westchnąłem głucho, komentując to zjawisko i wciągnąłem całe swoje ciało na materac, by po chwili usadowić się pod zimną ścianą. Wciąż miałem na sobie wymiętą koszulę, ale jakakolwiek zmiana garderoby nie wchodziła w grę, chociażby dlatego, że siostra nagle legła na moich nogach, bezpardonowo wciskając mi czoło w brzuch.
Piękne, wspaniale ukształtowane oczy patrzyły na mnie spod idealnych brwi, a jednocześnie znad zgrabnego, małego nosa i pełnych ust. Nie mogłem sprzeczać się z prawami natury - Venus była piękna. Nawet w stanie kompletnego nieładu. Tak jak teraz. Uśmiechnąłem się do siebie, gdy dziewczyna mrucząc podobnie do kota, skuliła się w kłębek i chaotycznymi ruchami nóg skotłowała całą pościel, łącznie z prześcieradłem, za swoimi plecami.
Bardzo łatwo byłoby teraz uporządkować to wszystko. Podobnie jak łatwo byłoby położyć się na Venus i przygnieść ją całym sobą do posłania, wgniatając w pachnące perfumami i kwiatowym płynem do kąpieli prześcieradła i zawoje wszelkich materiałów, którymi siostra raczyła przyozdobić swoje łóżko. Lubiłem otaczać się rzeczami wysokiej jakości, jednakże myślenie o Venus jako "rzeczy do zdobycia" było przynajmniej niedorzeczne. Odgoniłem te myśli, zatapiając w jej rozrzuconych dookoła włosach swoje zimne palce, mamrocząc coś cicho i najwyraźniej bezwiednie.

Ja nie panowałam nad swoimi ruchami. To leżałam w swoim łóżku, to znów wydawało mi się, że lecę helikopterem do domu na Madagaskarze i niezadowolona kręciłam główką, przez co z niewiadomych przyczyn pościel w której miałam spać skotłowała się i już nie była taka wygodnie wyprostowana. Nic dziwnego, że w końcu poczułam, jak spada na mnie głaz z nieba, bo przecież Obelix przestał mnie pilnować, kiedy musiał poprawić kołdrę. Najpierw chciałam się pozbyć głazu, ale ten był tak przyjemny na górze, że z przyjemnością wsunęłam tam rączki. Trochę było czuć chlorem, ale też przyjemnym szamponem dla mężczyzn. Przez moment pomyślałam, że ten kamień ma dobry gust. Lubiłam ten zapach, choć nie mogłam sobie przypomnieć dlaczego. To miękkie okazało się być włosami. Lubię włosy. Moja najmocniej, ale te głazowskie też mogą być. Uniosłam zmęczone powieki. Wydawały się być przytłoczone ilością procentów, ale też wszystkim wokół - a głazem w szczególności. Nie widziałam dużo, coś ograniczało mi przestrzeń. Ale teraz uświadomiłam sobie, że to wcale nie jest głaz. Ktoś kto na mnie leżał był brunetem, którego zapach lubiłam, wręcz uwielbiałam.
- Pocałuj mnie wreszcie- poprosiłam, przymykając oczy w momencie, gdy miałam zobaczyć jego twarz. Tristan do mnie wrócił, to tak cudowne. Nie chciałam zobaczyć jego złości po tym, jak go wyrzuciłam, wolałam mu pozwolić na to, żeby sobie sam wziął zadośćuczynienie. Dziś miałam na tyle dobry humor, że nawet to czym gardzę, czyli sypianie po pijaku z kimkolwiek, nie byłoby dla mnie problemem. Poza tym, Tristan wcale nie był kimkolwiek. Tristan był mi bardzo drogi i sama nie umiałam sobie wyobrazić bardziej sprzyjającej dla niego chwili. Niechaj bierze, póki ciepłe.

Człowiek, bez względu na to ile miał lat, z czasem coraz częściej dochodził do wniosku, że otaczający go świat to tak naprawdę uosobienie monotonności. Codziennie ci sami ludzie, te same prawa fizyki, te same koślawe uśmiechy, te same modlitwy, protesty, kolory. Wszystko wyglądało dokładnie tak samo i nie ważyło na starania ludzkości, by cokolwiek zmienić, urozmaicić. Człowiek jest istotą ułomną, toteż jest w stanie oszukać samego siebie, wpajając sobie do głowy kłamstwa, w które prędzej czy później zaczyna wierzyć. I właśnie stąd brały się w moim mniemaniu wszelakie zachwiania w równowadze Nudy, tak zwane ciekawe momenty w życiu, zaskakujące chwile. Inną kwestią było pojawianie się zaskakujących ludzi - wyjątków. Ja zdaje się byłem wyjątkiem. Nie tylko ja, ale i Venus, której mózg i ciało przestały współpracować w odpowiedni sposób i zaczęły skupiać się jedynie na tym, by wprawić mnie w największe z możliwych zakłopotanie. A człowiek taki jak Mars Pumpkin zdecydowanie nie nadawał się do bycia zakłopotanym, gdyż jego myśli i czyny stawały się wtedy zbyt nieprzewidywalne i trudne do okiełznania.
- Venus. - wymruczałem, bezwolnie zniżając głos i modulując wibracje. Zakląłem w myślach i odsunąłem od siebie dłonie siostry.
Brak bliskości drugiej osoby wciąż przypominał o sobie w nieprzyjemny sposób raz na kilka dni, jednak nadnaturalna, nawet jak na człowieka nie do końca normalnego, trzeźwość umysłu walczyła dzielnie i wypierała z umysłu głupie myśli mające związek z blondynką.
Pocałuj mnie wreszcie. Było w tych słowach tyle desperacji, błagania, lęku i ulgi. Ludzie nie raz błagali o coś, płakali i grozili, prosili i klęli. Ale ludzie ci byli anonimowi, ludzie ci nie byli Venus, oddaną mi pod braterskie skrzydła, Venus, która nauczyła mnie, jak żyć jak człowiek, z przyjemnościami, z czasem, tym wolnym i tym zajętym, jak żyć z drugim człowiekiem i jak tego nie robić.
Kolejna wiązanka myśli powstała mi w głowie i zaczęła wywiercać w czaszce bolące otworki, wywołując nieprzyjemny ból.
- Powinnaś zasnąć. - rzuciłem, niby od niechcenia, powoli odsuwając się od dziewczyny i układając jej kompletnie niesprawne fizycznie ciało na miękkich poduchach.

Nuda to największy wróg życia, jakie chciałam prowadzić. Zapewne niektórzy się ze mną nie zgodzą, powiedzą, że moje życie jest nudne i monotonne. Powiedzą, że moja niechęć do zmian też jest przejawem nudy. Ale ja się z tym nie zgodzę. Odpędzam nudę wszelkimi sposobami, niekiedy używam nawet czarów. To wszystko tylko w tym celu, by nie być jak reszta. Bycie wyjątkiem od każdej określonej przez generację „zasady”, sprawia, że moje życie, przez nich uważane za nudne, codziennie stawia mnie przed kolejnymi niezwykłymi zdarzeniami. Ot dyskusje o seksie, które prowadzę z nawracającymi się na moją wiarę osobnikami w moim klubie celibatu – wstęp dla każdego, w każdy piątek po piątej. Nie reklamując jednak nic i powracając do głównego wątku. Dla niektórych codziennie inny ktoś w łóżku to zabawa. Mi by się znudziło, gdybym codziennie rano musiała sprawdzać, czy przypadkiem nie dostałam w prezencie dziecka, wkurzałby mnie poranny kac i opuchnięta twarz. Nie ma siły, która zdołałaby mi pokazać jasne strony życia, które wybrała sobie moja generacja.
Uśmiechałam się do ciemności – nie otworzyłam wprawdzie jeszcze oczu, delektowałam się czując ciepły oddech mojego towarzysza zniżający się lekko do mojej szyi. Nie było mi długo to dane. Teraz już wiedziałam, że to nie Tristan, bo chociaż zapach mnie mylił, coś mi podpowiedziało, że Tristan nie ma tak wątłych ramion. Może moje czucie zawiodło, a może też to przez niego, ale moje dłonie opadły na poduszki i nie mogłam już nic poradzić na to, że ktoś mnie układał do spania.
- Ale nie zostawiaj mnie – mruknęłam cicho i niewyraźnie, przechylając głowę do wygodnej pozycji.

Światło przebijające się przez szyby i firany rzucało na przeciwległą ścianę niepokojące cienie. Od kiedy sięgnę pamięcią, zawsze wolałem sypiać w ciemnościach egipskich, niżeli pozwolić najmniejszym nawet promieniom wytworzonym przez uliczne latarnie wkraść się do sypialni. Wolałem oczywiście tylko i wyłącznie wtedy, kiedy nie spędzałem nocy poza domem. Często zdarzało mi się włóczyć o nieprzyzwoicie wczesnej porze, palić papierosy jeden za drugim i siejąc niepokój w duszach mijanych, przypadkowych osób, w szczególności wracających z mało ambitnych zabaw, przerażonych dziewcząt. Na niekonwencjonalnego kapelusznika w ciemnym płaszczu wszyscy reagowali w ten sam sposób. Przerażała ich własna, nieuzasadniona ciekawość, szczególnie, że wędrujący nocnymi, bocznymi ulicami Londynu człowiek, nie należał raczej do grona zjawisk zupełnie bezpiecznych, czy takich, obok których przejdzie się obojętnie.
Też przymknąłem oczy. W ciemnościach myślało mi się znacznie lepiej, klarowniej, łatwiej. Rozpraszały jedynie dźwięki i zapachy. Słyszałem cichy szelest pościeli, na której niezdarnie układała się Venus, raz po raz zahaczając o mnie jakąś częścią swojego ciała.
- Nie potrzebujesz mnie teraz. To tylko złudzenie.
Usadowiłem się na własnych nogach, podciągając je pod siebie, by mieć lepszy dostęp do pandemonium wenusowo-pościelowego, które wytworzyło się na łóżku. Poprawiłem lekką kołdrę jednym, sprawnym ruchem, przykrywając nią siostrę, która niechętnie przyjmowała pozycję odpowiednią do zaśnięcia.
Nie chciałem z nią zostawać. Wiedziałem, że w takim wypadku czekałoby mnie kilka godzin czuwania, które przyszłoby automatycznie i nie pozwoliło odpłynąć do krainy snu. Rano wróciłbym nieprzytomny do własnego pokoju i napotkał Theo, który tylko dzięki wyrozumiałości nie zadałby żadnego pytania. Cały czas rzucałby mi jednak ukradkowe, ciekawskie spojrzenia, a znając życie oraz jego nieszczęsną umiejętność, prędzej czy później wypaplał bym wszystko. Talent brata objawiał się u mnie nagłymi zmianami humoru i sprawiał, że nagle nabierałem ochoty na marudzenie i zwierzanie się innym. Prawdziwe przekleństwo. Swoisty pech Marsa Pumpkina.

Jakiś czas później wybyłem.


/gdzieś.