Ogród

O kurwa! Ona skoczyła w dół jak jakiś pierdolony samobójca z wieżowca. Nawet się nie wahała po prostu zrobiła skok w przepaść. I jak ja się z tego wytłumaczę przed dyrektorką, skakaliśmy sobie po drzewach a jej coś odjebało i skoczyła w dół ?! Marnie. Wychyliłem się i spojrzałem w dół - ona trzepotała sobie skrzydełkami jak nigdy nic. Jak wrócimy to zamkną mnie w izolatce na dobry czas, a miałem rozejrzeć się za mieszkaniem w mieście. Pf, akurat mi pozwolą jak zacznę opowiadać. Stanowisz zagrożenie bla bla bla... pogadamy później bla. Pierdolenie o Szopenie. Swoją drogą uwielbiałem to powiedzenie, Don przebywał kiedyś w Polsce i tam się tego nauczył. Powtarzał to przy każdej nadarzającej się okazji, a ja wraz z nim. Futro zaczynało się wsysać, tak samo ogon zanikał - ciało wiedziało co chcę zrobić. Zatkałem nos jak przy skoku do wody i hooop ! poszybowałem w dół. Byłem niżej od Niej, może się nie zabije. Jak spadałem to pół życia mi przeleciało przed oczami. Laski, mafia, laski, ruchanie, laski, sport i laski. Czułem niezmierny ból, czarne skrzydła uformowały się prędko. Potężne, zakończone na końcach ostrym hakiem. Ej kurwa, jestem zajebisty.
Latam, gadam pełny serwis !

Latanie pośród iglaków nie było proste, co raz częściej zawadzałem skrzydłami o pnie drzew i musiałem w końcu wylądować. Wsysanie się skrzydeł było mniej bolesne niż całe to wyrastanie - trzeba to przyznać. Cały ten talent był niezły, na pewno powyżej przeciętnej. Chociaż Yael i Yves to dopiero były zajebiste, łaziłem za nimi od rana do nocy i zapalałem papierosy za pomocą talentu.
- Latanie niezbyt ciekawe - odparłem ironicznie, przy okazji oglądając swoje na powrót pokryte gęstym futrem ciało. Hm, wyglądałem prawie jak ona. Czyli dość dziwacznie i męsko. W tej sierści nie wyglądała seksownie choć normalnie sprawiała takie pozory. Chyba tylko głupiec nie wiedział o jej reputacji w Rezydencji. " Poruchałabym, ha ha ha. "
- Tobie to raczej nie potrzebne.

~ Chabrowa kicia zaczyna c:

Kiedy zadźwięczał mój telefon wypadłem spod prysznica i szybko odczytałem wiadomość, jedna z moich ulubionych kobiet oczekiwała mojego towarzystwa, w sumie byłem bardzo zadowolony z tej wiadomości, dlatego ubrałem się szybko i skrzętnie omijając półprzytomnych ludzi dotarłem do kuchni. Odczuwałem głód, a nie chciałem by Ianelle zobaczyła mnie w prawdziwym, tygrysim szale – zazwyczaj nic z tego nie pamiętam, ale czasem zdarzają się odgryzione palce. Pochłonąłem jabłko, przywitałem się z jadącymi na wrotkach imprezowiczami, strasznie chciałem żeby dali mi spokój, nigdy nie kręciły mnie nieznośne klimaty lat sześćdziesiątych. Miałem właśnie wychodzić na dwór, kiedy przypomniałem sobie, że nie zostawiłem kilku rzeczy w pokoju. Po przemianie ubrania wracały na swoje miejsce, ale komórka czy portfel ? Nie bardzo. Rozejrzałem się za jakąś skrytką. Niestety nic nie wyglądało na odpowiednie, powrót na górę był jeszcze gorszy, toteż zdecydowałem się na granatowy rondel z białą pokrywką. Może nikt nie będzie chciał tam zaglądać do wieczora, wszyscy byli pijani i prawdopodobnie nikt nie miał ochoty na pichcenie. Gdy pojawiłem się na dworze owionął mnie powiew chłodnego powietrza, wszelkie zmysły zaczęły pracować szybciej, a umysł rozjaśnił się znacznie. Moim domem była przestrzeń, nie jakieś tam zatęchłe pokoje na parterze – o wiele częściej spałem w hamaku w ogrodzie niż na swoim łóżku. Tworzyłem futerko i ta dam, śmieszny człowiek może spać. Niewiele osób widziało mnie w tamtej postaci, rola błazna nigdy mi się nie podobała. Znowu byłem bez butów, nie ma nic milszego niż trawa łaskocząca się w stopy lub poduszki, zależy od formy. Pobiegłem przed siebie, wyostrzony węch podpowiedział mi gdzie szukać młodej mamy. Wyszczerzyłem do niej białe zęby, hahaha lubiłem to robić, bo jak się ma tak wywalony w kosmos uśmiech to trzeba się nim chwalić.

Głęboki oddech. Zwolniłem, bardzo powoli podkradłem się do krzaków, już było widać pierwsze oznaki przemiany, schyloną sylwetkę i niebezpieczny błysk w oczach. Opadłem z wolna na trawę, wszystko wydawało się dziwne od razu po transformacji – tak samo jak uczucie wyrastania ogona. Jakby cię ktoś łaskotał po tyłku, no. Wolno przeistoczyłem się w tygrysa, moje drugie ja.
Przeciągnąłem się i ruszyłem do Ianelle. Czy bałbym się gdyby szarżowała na mnie prawie półtonowa bestia ? Nie wiem. Kiedy zobaczyłem minę dziewczyny nie mogłem się nie uśmiechnąć, co z tego, że teraz wyglądałem strasznie, niemal jakbym polował. Pobielone łapy delikatnie muskały trawę, wyglądało jakbym niemalże poruszał się w powietrzu, imponujące bokobrody poruszał delikatny wiatr, który niósł ze sobą zapach dziewczyny. Smaczny zapach, tak powiem. Nie dopuściłem do siebie instynktu, teraz nie miała się czego bać.
Mruknąłem do niej po swojemu, takie radosne warknięcie – trudno to opisać. Nie obyło się bez popisu, wykonałem ostatni skok i znalazłem się tuż przed dziewczyną. Trochę zaskoczyło mnie to nagłe przytulenie, dlatego szybko machnąłem łbem marszcząc nos zaraz i nieco pokazując kły. Nie spodobało mi się. Chyba ją wystraszyłem, zmrużyłem nieco złote, ogromne oczy, bo wpatrywała się we mnie ze zdumieniem, nie chciałem tego to otarłem się o nią wielkim łbem. Starałem się zrobić to delikatnie aby nie pchnąć jej do tyłu, nieustannie zapominałem jak kruchy jest człowiek. Usiadłem przed nią zadowolony, że czuć było na niej mój zapach, terytorialny samiec, ot co. W sumie nie pachniałem kotem, to był bardziej mój ludzi zapach zmieszany z rozgrzanym futrem. Jasne, po tygodniu włóczęgi nie dało się odróżnić mnie z innym tygrysem, kiedyś byłem w Azji i spotkałem jednego z nich, wydawało się, że nie poznał we mnie inności.
Nadal walczyłem z instynktem, więc otarłem się o nią kilkakrotnie, miękka sierść łaskotała jej skórę i zmywała ten okropny zapach Merkurego. No facet. Trzeba ci kupić kosmetyki, które normalnie pachną. Współczuję Nelly jeśli będzie używać perfum od niego, w razie czego dostanie jęzorem po twarzy i będzie pachnieć jak należy.

Otarłem się o jej ciało niczym nieposłuszny kociak, to całe przebywanie z Moonem źle na mnie wpływało – chyba powinienem udać się do jakiegoś rezerwatu, żeby przypomnieć sobie co to znaczy prawdziwy tygrys. Niby wiedziałem o co chodzi, ale skuteczne zagłuszanie instynktu trochę wygasiło naturalne odruchy. Naprawdę Ianelle się zapominała, wszystko było idealnie nim poczułem jej usta na swojej skórze. Prychnąłem cicho i zmarszczyłem nos, niemal natychmiast pocierając go łapą.
Uszy automatycznie przytuliły się do ciała, a ogon poruszył nerwowo – to tylko delikatne ostrzeżenie by nie zapominała z kim ma do czynienia. Spojrzałem tęsknie w stronę lasu, byłem jego panem i władcą, nieustannie mnie tam ciągnęło, więc ryknąłem tylko żałośnie by począć gapić się na Ianelle. Dokładniej na jej brzuch, niezwykle szybko zapragnęła stać się matką – patrzyłem na to krzywo, wbrew pozorom miałem dość staroświeckie poglądy kwestii macierzyństwa.
A w mojej wiosce ? Stałaby się obiektem plotek, nie wiem czy dałaby się radę od nich odgonić. Przynajmniej dobrze, że nie pomyślała o usunięciu ciąży, ten „zabieg” był czymś co nie mieściło się w moim małym, męskim łebku. Byłem rozkojarzony, poddałem się wszystkim bodźcom, wzmocnionym i kilkakrotnie silniejszym gdy byłem tygrysem.
Poczułem ją na sobie i wyrwałem przed siebie dziko, nie zważałem na krzyk ni jej strach. Gdy spadła wyrywając mi kłębki sierści, ryknąłem potężnie i jednym susem znalazłem się nad nią. Przednie łapy były wbite w ziemię po obu stronach jej szyi, nachyliłem się nad nią obnażając całkowicie kły oraz pomrukując głośno. Jej tętnica tak kusząco pulsowała kilka centymetrów pod moimi kłami, wystarczyłoby jedno draśnięcie, chwila wleczenia jej na drzewo i mógłbym całą noc rozkoszować się ofiarą. Opamiętałem się. Moja ludzka forma wolno podniosła się w kucki, oczy wciąż uważnie wpatrywały się w dziewczynę.
- Nigdy tak nie rób, nigdy ! – krzyknąłem na nią, co za głupia dziewczyna ! Brakowało tak niewiele.

/ PO PRZESKOKU /

A więc jednak istnieje tu pora roku zwana wiosną; ciepłe promienie słoneczne pieściły mą skórę, czułam jak bawią się z moimi włosami i delikatnie grzeją mnie. Właśnie, grzeją, nie wiem czym było to spowodowane lecz od jakiegoś czasu miałam naprawdę duże problemy z jakimkolwiek posługiwaniem się mocą. Potrafię tylko zagotować wodę w łyżce i spopielić piórko. Kiedy rozmawiałam z Aidanem uznał, że może to być spowodowane ciążą. Czemu z nim o tym rozmawiałam? Otóż przez ostatni miesiąc niezwykle osłabłam i mogę mdleć prawie, że na zawołanie. Od powrotu przydarzyło mi się to już pięć razy co niezwykle zainteresowało pana White i postanowił porządnie mnie przebadać. Kiedy skończył przepisywanie mi leków i zaleceń wszelkiego rodzaju bałam się nawet oddychać, by nie zostać skrzyczaną za 'narażanie siebie i dziecka'. Zakazał mi tylu czynności, że nawet nie chciało mi się czytać kartki, którą dostałam.
Mrużąc oczy w niezwykle jasnym świetle słonecznym, które będzie nam towarzyszyć non stop jeszcze przez dwa miesiące, spacerowałam wśród kwiatów rozkoszując się spokojem i ciszą... o trzeciej nad ranem. Tromso to dość surrealistyczne miejsce. Wszystko jest tu na opak.
Niedawno odkryłam nowy symptom ciąży. Wyczulony węch i smak; mój węch mówił mi, że właśnie idzie za mną jakiś palacz. Odwróciłam się i zamarłam, zrobiło mi się słabo i na pewno zbladłam. Nie wiem czy to od dymu, czy dlatego, że zobaczyłam GO i nie mogłam znieść tego jak me ciało zareagowało na jego widok; drżące kolana, dziwne ciepło dochodzące od Małego i niesamowicie wielka chęć podbiegnięcia do niego i wtulenia się by móc wdychać uspokajający zapach wody kolońskie wymieszanej z miętową gumą do żucia to nie reakcja, z której byłabym zadowolona.

Tak chujowo nie czułem się od czasu, gdy uchlałem się do nieprzytomności jakieś cztery lata temu i obudziłem w starym kutrze rybackim z trzema nagimi blondynkami koło siebie. Z tym, że wtedy nic mnie nie bolało - poza, rzecz jasna, głową - a do tego nie miałem potomka w drodze. A przynajmniej nie takiego, o jakim bym wiedział. W sumie biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia wcale bym się, kurwa, nie zdziwił gdyby nagle okazało się, że gdzieś powstało całe pierdolone przedszkole dzieci Lyytikainena. I na chuj komuś antykoncepcja, skoro nawet nie potrafi zadziałać poprawnie? Poza tym na świecie było tyle par cierpiących z powodu niemożności posiadania potomstwa i tu właśnie rodziło się moje pytanie: dlaczego, kurwa, to ogromne nieszczęście nie mogło spotkać też mnie? Naprawdę, nie miałbym nic przeciwko, gdyby moje geny nie zostały przekazane nigdzie indziej a ja nie musiałbym tkwić w takiej sytuacji, zastanawiając się, jak chujowym ojcem się okażę. Świat był, kurwa, niesprawiedliwy. Nie tylko wobec mnie, ale także wobec Yves, a nawet kogoś, kto nawet nie zdążył jeszcze się urodzić. No przecież ja jebię.
Nie mogłem spać. Może dlatego, że na ogół o tej porze szlajałbym się jeszcze po barach albo pieprzył jakąś łatwą urodziwą panienkę, a może dlatego, bo nawet sen sprawiał mi jeszcze trochę bólu. Zresztą, nigdy nie mogłem spać, kiedy zaczynała się ta pierdolona pora zwana dniem polarnym. Niewiele myśląc opuściłem pokój, porzucając ostatnie próby zapadnięcia w sen i powlokłem się przed siebie. W końcu dotarłem do ogrodu i niemal natychmiast dostrzegłem tam Yvy. A więc postanowiła wrócić. Jakie to, kurwa, miłe z jej strony. Gdybym jednak zdechł, nawet nie zdążyłaby na pogrzeb. Niewiele myśląc ruszyłem za nią, trzymając się jednak na odległość, by móc spokojnie zapalić papierosa i jednocześnie nie zwrócić na siebie jej uwagi. Gdy zaciągałem się swoim szlugiem, mimowolnie nieznacznie się skrzywiłem; choć od mojego drobnego wypadku minął miesiąc, powracające do stanu świetności żebra dalej bolały. Niby pierdoleni uzdrowiciele mogliby załatwić to od ręki, ale poza uratowaniem mi życia niespecjalnie spieszyło się im do ulżenia mi w cierpieniu, bo niby powinienem brać odpowiedzialność za swoje głupie bójki. Kurwa. Wszyscy byli przeciwko mnie. Zupełnie jak gdybym to ja w ramach rozrywki postanowił pobawić się w napierdalanie z jebanym, wkurwionym apaczem. Coś w rodzaju - 'ej, kurwa, nudzi mi się, może dla zabawy dam się prawie zabić?'. Czy oni mieli mnie za kretyna? Idąc za Yves zastanawiałem się, czy zerwała kontakty tylko ze mną, czy może przestała odzywać się również do tego swojego ukochanego. Nie skontaktowała się ze mną ani razu od kiedy wylądowałem w szpitalu, czym dobitnie pokazała mi, że w sumie ma wyjebane w coś takiego jak moja egzystencja. A, chuj z tym. Musiałem przerwać swoje rozważania, bowiem Ainsworth nagle odwróciła się i wyraźnie pobladła. No to chyba koniec z moim papierosem. Zaciągnąwszy się po raz ostatni wyrzuciłem niedopałek i nieśpiesznie ruszyłem ku niej, wbijając ręce w kieszenie spodni.
- Spokojnie, Ainsworth, nie widzisz ducha. Twój Indianin za mało się postarał, bo jeszcze żyję - No cóż, pobladła tak gwałtownie, jak gdyby naprawdę zobaczyła istotę zza grobu. A jakoś do tej pory nigdy się mnie aż tak nie bała. Wcale nie miałem zamiaru być jakiś specjalnie chamski; po prostu stwierdzałem zwykły fakt. Taki sam fakt jak ten, że Yves wyglądała naprawdę zajebiście. Nie wiedziałem, czy służyła jej tak wiosna, słońce czy może pobyt w domu, ale dawno nie widziałem jej w tak dobrym stanie.