Staw

Twarz mi się zmieniała! Nie no, czy to trochę nie za dużo? Ja rozumiem futro, kły i takie sprawy. To było świetne i niezmiernie przydatne. Zero problemu z natrętami, zero problemów z zimnem. Skrzela też były niezłe, nie mówiąc już o skrzydłach. Taka postawa jak teraz, dziwnie gibki kręgosłup i kończyny, na których można było naprawdę szybko biegać też były dobrą zabawą. No ale gdy zamiast twarzy robił mi się lwi pysk, to już była przesada. Choć rzeczywiście przydatna, podczas łapania zwierzaków.
Zawróciłam, ślizgając się w śniegu i popędziłam za nim i zauważonym przez niego zwierzakiem. Co tu, w naszym parku robił długouchy? Nie przyszło mi do głowy, że to może być ktoś z rezydencji, dopóki na naszych oczach króliczek nie zmienił się w krzyczącą ze strachu dziewczynkę. Zatrzymało mnie w pół skoku, zaryłam łapami w śnieg, zahamowałam niezgrabnym ślizgiem. Znów zrobiło mi się gorąco, gdy moja buzia i reszta ciała prędko powróciły do ludzkiego stanu. Przez chwilę zaczęło mi nawet znikać futro, lecz talent rozmyślił się po pierwszym lodowatym powiewie wiatru. Trudno, mała będzie musiała to znieść.
-No, nic się nie bój, tak tylko żartowaliśmy. - odezwałam się do niej z lekkim uśmiechem, starając się wyglądać jak najprzyjaźniej. Dziewczynka miała może z jedenaście lat i płakała, siedząc na śniegu. Wtopa na sto dwadzieścia, nie ma co.

Rzuciłam Jowiszowi karcące spojrzenie, chociaż nie wychodziły mi one tak dobrze jak mojej siostrze Venus, od której próbowałam się ich nauczyć. Nijak nie mogłam wykrzesać z siebie powagi przy tego typu sprawach. Bo i teraz bardziej mi się śmiać chciało, z tej głupiutkiej dziewuchy, niż załamywać nad nią rączki.
-Duży zwierzak zawsze goni małego. Więc jak się nie ruszasz to może nie będzie Cię nawet nikt gonił. Zapamiętasz? - pokiwała głową, więc było pewne, że nic do niej nie dotarło. Nic a nic zupełnie, jak to najczęściej bywa z dziecięcym umysłem I pomyśleć, że ja też kiedyś miałam tyle lat! O fuj, niemożliwe. Na pewno nie byłam taką beksą, nie umiejącą sobie z niczym poradzić. Mając dziesięć lat włamywałam się na Akropol, wspinając po skałkach od tej stromej strony. Kustosz Partenonu w końcu się ze mną zaprzyjaźnił i nie raz nie dwa jadał ze mną moje kanapki, które mama dawała mi do szkoły. Zachwycał się moim imieniem i jego adekwatnością i opowiadał mi niezliczone historie, zupełnie inne wersje mitów, anegdotki o amerykańskich turystach. Tak wyglądało dzieciństwo, a nie, ryczenie ze strachu przed parą zwierzo-ludzi.
-No wstawaj i idź do Rezydencji. Na pewno masz zaraz jakieś lekcje. - powiedziałam w końcu, zaś mała, o dziwo, posłuchała się. Wstała, trąc oczy rączkami, odwróciła się i ruszyła w stronę budynku... kilkanaście kroków później zmieniając się z powrotem w królika i zasuwając najszybszymi susami.
-No ja pierdolę... - skomentowałam, kręcąc głową. -Te dzieci naprawdę nie mają mózgów.
Zamiast podnieść się z ziemi i stanąć jak człowiek, obróciłam się i skoczyłam na niego, przewracając mojego Wilczka na ziemię. Nie wiedzieć czemu zupełnie nie przeszkadzało mi, że był kudłaty i daleko mu było w tej chwili do człowieka. Ktoś, kto czasem budził się rano z łuskami zamiast skóry, a na co dzień biegał po świecie z futrem na twarzy naprawdę nabierał dystansu do takich spraw. Rozczochrałam mu dłonią futro/włosy na głowie i pocałowałam go lekko w policzek/bok twarzopyska.
-To może jednak chodźmy zjeść coś w kuchni.

[z Nienacka, gdzieś w świecie]

Musiałam po prostu zerwać się nagle ze stołka w kuchni i przyjść tu, bo chyba bym zwariowała. Szum wody uspokajał, chłód biegł od tafli, a ja siedziałam na brzegu, gapiąc się bezmyślnie w kółka na wodzie. Najchętniej, to wpakowałabym się do tego stawu i zaczęła pływać, w ubraniu, a co mi tam. I co z tego, że skończyłoby się to zapaleniem płuc (jako Brazylijka, bardziej odporna byłam na wysokie niż niskie temperatury), ale kurka, jak coś chcę, to robię. Albo nie, nie chciało mi się, Wstać z ziemi, odłożyć maltretowany kwiatek i wskoczyć. Co ja, ryba?
Ogólnie, coś było ze mną nie tak. To przez wiosnę. Albo przez zmianę dostawcy żywności. Albo przez przeterminowany jogurt. Albo... przez Fitza. Bo on kurka, jakiś zaraźliwy był. Dopóki go nie było, wszystko było dobrze. A teraz nagle zaczynałam łazić nad staw, zmieniłam kolor używanego długopisu, nie gadałam z Napoleonem. On wgl, jakiś dziwny się zrobił. Nie, nie. Ja byłam dziwna.
Jakiś robal wlazł mi na nogę. Mogłabym go zrzucić, mogłabym go zjeść (chyba dużo białka miał), mogłabym go pokroić na pół paznokciem, rozplaskać na nodze, tyle, że zostałaby plama maziowatej krwi. Obrzydlistwo (powiedziała osoba, która wolałaby go zjeść niż zobaczyć go rozmazanego). A co mi tam, będę miłosierna i pozwolę mu żyć, niech sobie po nodze po łazi i się nacieszy. Wypad.
Tylko żeby nikt nie zobaczył tego.

/ królestwo /

No świetnie, pierwszy świadek.
Ale zaraz, to moja sprawa, czy zabijam robala czy nie. Jak się komuś nie podoba, to może sobie wybić sto procent populacji mrówek na świecie, ale moje skłonności do morderstw nie powinny nikogo obchodzić. Będę maltretowała kwiatki jak i kiedy chcę, a skrzydełka muchom wyrywała w dobranej kompanii ludzi równie lubiujących się w takich sprawach. Ale, jak tak myślę, to nie zabijajcie tych mrówek. Chyba, że faraonki. Bo te duże z Amazonii są całkiem smaczne, jak się przymiera głodem. Podobno.
Bez przekonania oparłam się lekko o rękę Bonapartego i wstałam, zamierzając powiedzieć mu coś... nie wiem jakiego. Ale zawsze. Ciemne spojrzenie powędrowało na niego, a potem na nadchodzącą Mikaelę. Cisza. Nic nie mówiłam, póki moja ręka nie napotkała stojącego obok drzewa. Odsunęłam się normalnie od władcy wszechświata. Nie wiem jak chciałam, ale wyszło na to, że wolę roślinne towarzystwo. I bardzo dobrze.
- A ty nie powinnaś z panną Anabellą obserwować życia tych głupków, żeby potem plotkować ile się da i z kim się da? - cóż, to nie było miłe, ale ja nie bywam miła. Chyba, że mi się opłaca. Na pewno nie teraz, bo przerwano mi katastrofalny plan wykąpania się w stawie.
- Właśnie, gdzie zgubiłaś swoją papużkę nierozłączkę? - dodałam równie uprzejmym głosem jak wcześniej. Nareszcie. Przez tą durną romantyczność zachowywałam się jak jakaś Venus chociażby. Ludzie, to nie w moim stylu. Mogę udawać wrażliwą przy jednej osobie, ale nie na pełny etat, chyba trupem bym padła i stanęła obok. I nie chciałabym, żeby mnie wskrzeszali. Takie wskrzeszanie się jest mocno dziwne, moim zdaniem, i świadczy o braku zdecydowania. Albo się żyje, albo się umiera, a nie... skacze jak wesoła pszczółka bo się jej nie - żyć znudziło. Idiotyzm całkowity.
- Nudzicie mnie. - powiadomiłam ixh nagle, bez cienia zażenowania. Nie będę się bawić w uprzejmości. Wzruszyłam ramionami i odwróciłam się, wracając do swojego punktu obserwacyjnego. Gdyby było trochę cieplej, to bym się wykąpała. Ale nie było. W takich przypadkach mój dar jest mocno nieprzydatny. I trudno.
Ściągnęłam buty, podwinęłam trochę długą sukienkę i wlazłam do wody. Cholernie zimno. Ale mam to gdzieś. Ej, tu są ryby? Bo chyba właśnie jedna prześlizgnęła się obok mnie. Zrobiłam jeszcze kilka kroków. Lodowate zimno dosięgało mi do połowy łydek, ale stopniowo przestawałam je czuć. Ponoć najlepiej wpakować się od razu w całości. Obserwowałam mętną wodę, niezainteresowana dwójką. Ha, pewnie mi wywróżą, że się utopię. Jak się zanurzę. A ja im zaraz udowodnię, że nie.
Zaraz.

Po jakimś czasie już całkiem nie czułam zimna. Nogi owszem, ale już zaczynały nieprzyjemnie drętwieć. A kij z tym.
- Utną mi wtedy nogi piłą mechaniczną, ale mi to nie robi różnicy. - powiadomiłam głośno Mikaelę. Wielkie mi halo. Wtedy przerzucę się całkiem na widoczność off i bez końca błąkać się będę po świecie, od czasu do czasu kradnąc ciekawe przedmioty i strasząc ludzi głosem. Hm, podejrzewam, że nie byłabym w stanie umrzeć ani się zestarzeć. Do końca świata. Jak zahibernowana, tyle że ze świadomością błądzącą po tym padole łez i niewidocznym ciałem. Nawet nieźle.
- Wolałabym sposób Kleopatry, ale w tym przypadku najbardziej ucierpiałby wąż. - dodałam chwilę później, doskonale się bawiąc. Może znajdę jakiś cholernie, beznadziejnie głupio romantyczny skarb z dzieciństwa Prince i stanę się bohaterką narodową. Aż dreszcze mnie przeszły. A może to druga ryba przepłynęła obok?
Postanowiłam wyjść, tylko ups, zgubiłam pantofelki jak Kopciuszek. Mój książę powinien się tym zająć.
- Jesteście tak idiotycznie sztywni. - zauważyłam. Ej, to że przespałam się z Darcym i następnego ranka nadal byłam na tej szerokości geograficznej wcale nie oznaczało, że stanowimy jakiś chory związek. Jeszcze tego by mi do szczęścia brakowało... We dwójkę wyglądali jak dwa patyczaki robotyczne, cokolwiek by to miało oznaczać. Wzruszyłam znów ramionami, uśmiechając się grzecznie jak jakaś dama dworu i w ostateczności stanęłam obok nich bez butów.
Nudziarze jedni.

/przeskok/


Lato! Lato witało już wreszcie do tego miejsca, zachwycając mnie temperaturą i bujnością przyrody. O ile w zimie wolałam trzymać się jednak ścian Rezydencji, tak teraz bardzo ciężko było spotkać mnie wewnątrz. Słońce świeciło, wiatr powiewał, a ja czułam się wreszcie we własnym żywiole. Niewiele było bowiem dla mnie rzeczy przyjemniejszych, niż długie spacery po parku, niż bieganie po lesie z Saturnem i Jowiszem, niż ciąganie za sobą psów, niedźwiedzi i wszystkich innych zmiennokształtnych, których także pociągała przyroda.
Jak zwykle na wiosnę i w lecie, mój talent działał jeszcze lepiej, niż w zimie, sprawiając że żadna temperatura nie była mi straszna, a każde miejsce stało przede mną otworem. Co więcej, energia wręcz mnie rozpierała a do głowy co chwila wpadały mi nowe pomysły na ciekawe spędzenie czasu.
Przyszłam nad jezioro sama, trochę poirytowana faktem, że Cooka nie udało mi się ściągnąć z łóżka. Spał jak zabity, a gdy spróbowałam go obudzić, mamrotał coś tylko i nie dał się przekonać, że ruszenie się na dwór dobrze mu zrobi. Może i miał rację, tak swoją drogą. Na kacu słońce nie pomaga.
Tak czy inaczej przybyłam nad brzeg i usiadłam na trawie, wyciągając przed siebie moje dłuugie nogi. Słoneczko się nimi zajmie, a moja piękna opalenizna powróci na swoje miejsce.
W jeziorze kąpała się grupka dzieciaków, tych z młodszych grup. Chlapali wszędzie wodą i prawdę powiedziawszy mi również zachciało się kąpieli. Nim jednak zdecydowałam się wskoczyć do wody, usłyszałam męski głos, witający się ze mną. Obróciłam głowę, spoglądając na przybyłego z szerokim uśmiechem.

-Tyyygryyys! - zawołałam zadowolona, przeczesując palcami długie fale moich jasnych włosów. Och Javier, nieprzyzwoicie przystojny Javier, z którym nie tylko można było przyjemnie spędzić noc, lecz również wybrać się do lasu. Wysoki, umięśniony, a jednak uroczo szczupły Javier, któremu równie ślicznie było w sierści jak i bez niej. Bo na przykład Saturna wolałam jako "psa".
-Co tam słychać, mój wielki kocie?

- Rooniija – odpowiedziałem z uśmiechem. Jak zwykle w charakterystyczny dla mnie sposób przeciągnąłem jej imię, brzmiało to jak cudowne długie mruczenie. Co to za ognista kobieta, kto wysłał ją by mamiła niewinnych mężczyzn ? Nogi aż do nieba, wspaniałe i długie włosy, którymi uwielbiałem bawić się przy każdej nadającej się okazji. Na pierwszy rzut oka niewinna, niemal dziecięca w wyrazie – och, biedny ten kto łudzi się i daje zwodzić jej urodzie. Poranne słońce delikatnie opiewało jej sylwetkę, krople wody niewinnie spływały po jej drobnych ramionach…
Nic nie umknie uwadze drapieżnika.
- Nie ma nic przyjemniejszego od trawy muskającej bose stopy – odparłem enigmatycznie niemal od razu zaciskając palce u sto na świeżej ziemi. Ciepło zaczęło powoli drażnić moją pierś, znajome mrowienie nieustannie przypominało o wolnej przemianie – wszystko stało się wyraźniejsze, słyszałem cichutkie słowa dzieciaków i wiedziałem ile ździebeł trawy muska pięty. Nad naszymi głowami szybował orzeł, to Timny dobrze znany dzieciak, który łaził za mną całymi dniami i prosił o wskazówki. Miły acz wkurwiający. W szponach trzymał jabłko, które było o dziwo ! przeznaczone dla mnie. Wyciągnąłem po nie dłonie i złapałem szybko.
Burczało mi w żołądku, a naprawdę nie chciałem mieć wyrzutów sumienia związanych z zabiciem kolejnego zwierzątka lub ugh… człowieka. Ze smakiem zjadłem owoc pochodzący w kuchni i nagle coś się stało.
Jakbym… jakbym zaczął widzieć zapachy. Dobrze wiedziałem co gdzie pachnie, mam nadzieję, że nie myśleliście o jakiś zielonych dymkach pojawiających się w komiksach ! I był problem ! NIC NIE PACHNIAŁO MNĄ ! Zaledwie kilka drzew. Potrzebowałem terytorium, teraz natychmiast ZARAZ! WSZYSTKO MA BYĆ MOJE. Dziki charkot wydobył się z mojego gardła, nie myślałem co robię, bo liczyło się tylko jedno. Płatki nosa falowały szybko, gdy ocierałem się o nią całym ciałem, głową jeździłem po jej brzuchu i zostawiałem swoją woń. Teraz pachniała tak cudownie…
Była moja. Woń Cooka czy obrzydliwego do bólu Alexandra już nie zakłócała moich zmysłów. Niech idą do diabła, tu rządzę ja ! Traciłem kontakt ze światem, liczyły się tylko miliony nowych doznań, które dostarczało mi obcowanie z Ronją.
W mgnieniu oka potarłem w przelocie najbliższe drzewa, poświęcę ich uwagę za chwilę tylko… tylko… nie powinienem.
Ale muszę.
Stałem za nią. Wolno tarłem nosem po pachnącym materiale, bezkarnie zaciągałem się jej zapachem gdy dojeżdżałem aż do karku osłoniętego kopułą pachnących włosów.
Dziki, pierwotny zapach Ronji.
Mojej Ronji.
Wszystko będzie moje.

-Wiesz, jest jeszcze wiatr we włosach podczas biegu... - odparłam, przymykając oczy z rozmarzeniem. Uśmiechnęłam się, gdy pocałował mnie w policzek na przywitanie. Zamrugałam, spoglądając w niebo i dostrzegając szybującego po nim orła. Timmy, skubany szczęściarz...! Któż nie chciałby, tak jak on, móc szybować do woli wśród chmur, wyczyniać wszelkie beczki i piruety, widzieć z wielkiej wysokości wszystko co na dole.... Tak to już niektórzy jakąś karmą chyba zasłużą sobie na odlotową moc.
Ale powiedzmy to sobie szczerze, czy ktokolwiek mógłby chociaż skakać do moich pięt? Na pewno żaden zmiennokształtny. Może ciotka Yves, może może Merkury, tak trochę. Cook? No dobra, on nie musiał skakać bo zawsze mógł mnie przekonać, że jest zajebistszy.
Myśli ewidentnie odpływały mi dziś łatwo i daleko. Zaśmiałam się, gdy Timmy zrzucił Javierowi jabłko.
-Fajny sposób na jedzenie na wynos. -rzuciłam wesoło, wstając z ziemi właściwie jednym, płynnym ruchem. Takie leżenie nigdy nie mogło u mnie długo przetrwać. Był przepiękny, czerwcowy już ranek, słońce grzało jak należy, lekki wiatr co chwila muskał moje włosy i w większości odsłoniętą skórę, jako że miałam na sobie tylko szorty i luźną bluzkę na ramiączkach. Czułam, jak energia we mnie buzuje i jak talent domaga się, by dać jej upust. Najlepiej natychmiast, wykorzystując i staw i las i Javiera.
Nie przewidziałam jednak, że zjedzenie jabłka również i mojemu towarzyszowi doda TAKIEGO zapału. W jednej chwili był koło mnie, za sekundę już go nie widziałam, gdy pognał w stronę drzew, ni to tygrys ni to człowiek. Nie długo jednak musiałam szuka go wzrokiem. Już chwilę później znowu był przy mnie, przytulając mnie, ocierając się o mnie, całując moje ramiona, szyję, kark...
-Javier, o co Ci chodzi? - zapytałam, czując jak wdycha woń moich włosów, prawie że się nią upajając. A wiemy przecież, że to było domeną Jamesa, nie Javiera. Owszem, Tygrys także, jak ja, był wrażliwy na zapachy ale zazwyczaj... Chyba nie do tego stopnia.
Mój talent zareagował spięciem i uwrażliwieniem moich zmysłów, na to dziwne zachowanie, dlatego nagle zauważyłam, że on nie tylko się o mnie ociera, a on mnie cholera znaczy! Jak, jak... Nie musiałam sobie definiować jak, żeby w moich ustach natychmiast pojawiły się kły, na dłoniach zaś ostre, białe szpony.
-Javier! - warknęłam, odpychając go od siebie, odwracając się do niego i spoglądając na niego ze złością. Nie wiedziałam tylko, że takie zachowanie, to odsunięcie, zamiast go uspokoić, w jego obecnym stanie sprawi, że już raczej nie będę mogła się go pozbyć. Tak czy inaczej. Żaden cholerny, nie ważne jak cudowny nawet tygrys, nie miał prawa przywłaszczać mnie sobie w tak żałosny sposób. Uwielbiałam swój własny zapach, nawet jeśli ktoś miałby nazwać to narcyzmem. James stworzył dla mnie rozkoszne perfumy i naprawdę nie miałam ochoty pachnieć przerośniętym, kudłatym kocurem.

Lubiłem swój talent. Dlaczego ? Ponieważ jest tylko mój, gdybym miał nagle zniknąć czułbym się pusty, kocia strona idealnie dopełniała ludzką połowę. Nigdy nie myślałem o darach jako o lepszych czy gorszych, każdy jest wyjątkowy na swój sposób i tworzy ze swoim człowiekiem doskonały duet. Zawsze myślałem o talencie Ronji jako swoistym pójściu na łatwiznę. Masz to czego chcesz i już, nawet nie musisz się starać. Większe cycki wypełnią za dużą bluzkę, skrzydła umożliwią przemieszczenie się w trudno dostępne miejsce.
A tu chodzi o myślenie, kombinowanie jak to zrobić, żeby potem cieszyć się kolejnym zdobytym drzewem ! Fakt, że nie raz trzeba poświęcić paznokcie , aby utrzymać się na drzewie, ale to już inna bajka. Bolało jak diabli, gdy tamtej ciemnej nocy wracałem do Wenus. Dobrze, że istnieją uzdrowiciele.
- Timny jest świetny podobno na niebie bije Marco na łeb na szyję – uśmiechnąłem się, gdy patrzyłem jak chłopak znika gdzieś na niebie. Miałem nadzieję, że nie wróci tak jak ostatnio ze złamaną ręką – potem cały tydzień jęczał mi o nudnych pomarańczowych. Nazywałem wszystkie grupy kolorami, to wszystko przez Chupę, która zrobiła połowie rezydencji prezent w postaci koszulek ze śmiesznymi napisami o talentach. Wszyscy musieli wiedzieć, że wróciła; w dodatku wszyscy te koszulki nosili.
Nie byłem w stanie myśleć o takich sprawach, niemal każde słowo wypowiedziane w głowie zaraz sprowadzałem do tego czy wiąże się z jakimś moim przedmiotem. A co jeśli tak nie było ? Zalewało mnie gorąco i zimno, na przemian bawiły się odczuciami zarażonego ciała. Nie odpowiedziałem jej, stałem tylko nieruchomo i zadowalałem się jej zapachem łączonym z moim.
MOJA RONJA.
Nie jakiegoś pieprzonego Alexandra, którego znajdę w najbliższym czasie i oznaczę tak, że się chłopak przez tydzień nie umyje. Może zrobię z niego jakiegoś sługusa ? Przyczepię do drzewa, które pachnie mną i Alex będzie pilnował terytorium. Muszę się nad tym zastanowić. Uniosłem jedną nogę, a potem drugą, bo wiecie co się okazało ? Trawa nie była moja. A jeśli była kogoś innego? Zadrżałem. Wszystko podziałało bardzo szybko, przypadłem do ziemi i zacząłem się tarzać. Ocierając się o ziemię ubrudziłem połowę twarzy, ale nie dbałem o to bo i po co?
Wszystko działało jak kocimiętka.
Na twarzy pojawiły się zaczątki rudych włosów, niewielkie jakby dopiero odrastały. Z zadowoleniem otarłem się o jej kostki. Jej naganny głos tylko mnie rozjuszył, byłem w ludzkiej formie, kiedy popchnąłem ją na ziemię i złapałem za nadgarstki.
- Moooja – przysunąłem twarz blisko, dzieliło nas może ze trzy centymetry.
Mówiłem już, że pacnie jak ja ? Moja jest do cholery, macie to zrozumieć.

Cuchnęłam przerośniętym kotem!
Nie zrozumcie mnie źle, uwielbiałam Javiera. Był słodkim, dużo starszym i do tego ślicznym chłopcem. Był całkiem niezły w łóżku, był uroczy w obejściu, zabawny w rozmowie. Zawsze udawało nam się dobrze dogadać, mieliśmy podobne zainteresowania i w ogóle fajnie nam się spędzało razem czas. Nie było trudno go przekonać do ganiania po lesie, nie było problemów z zaciągnięciem go pod jakieś drzewo i dodaniem sobie przyjemności. Zazwyczaj nie było też kłopotu z pozbywaniem się go, bo jego kocia natura i tak kazała mu chudzić własnymi ścieżkami. I lubiłam, gdy czasem pokazywał pazur, gdy bawił się ze mną w "teraz to ja tu rządzę mała". Spoko, każdemu czasem trzeba jakiejś odmiany, zaspokojenia fetyszy.
Ale nie pozwolę, by tarzał się po mnie jak wariat, kiedy nie miało to na celu rozpoczęcia gry wstępnej, a zrobienie ze mnie swojego terytorium! Mój nos był na tyle czuły, że wiedziałam, kiedy pachnę nim, jako nim i to było fajne. Ale nie kiedy mnie do cholery znaczył.
Kły w moich ustach zrobiły się większe, a ja przestałam chwilowo być aż tak śliczną, jak zazwyczaj dla niego się stawałam.
-Puszczaj mnie Javier, puszczaj póki proszę! - zawarczałam głośno, gardłowo i naprawdę groźnie. Problem mógł być jedynie taki, że on jeszcze nie miał okazji odczuć moich pazurów i możliwości mojego ciała na swojej skórze. Cook, który spędził ze mną pół życia, na ten ton mojego głosu miał już wykształconą właściwą reakcję - spieprzenie na drugi koniec pokoju. Ewentualnie uspokojenie mnie głosem/mocą, ale to tylko Cook.
Ale Javier nie wiedział o co chodzi i zamiast zacząć błagać o wybaczenie, podekscytował się tylko jeszcze bardziej, zaczął we mnie wcierać i warczeć. A wtedy ze mnie zaczęły wyrastać kolce i ranić jego dłonie, którymi trzymał moje nadgarstki. Mój talent jak zwykle przejął inicjatywę, gotowy zrobić wszystko by doprowadzić mnie z powrotem do stanu zadowolenia.
Gdy porastający sierścią facet puścił mnie z sykiem, ja skoczyłam na niego, popychając go na ziemię, pazurami zostawiając cztery szerokie szramy na jego piersi, którymi będzie musiał się zając jakiś uzdrowiciel, bo inaczej zostaną mu "wojenne" blizny.
-Ogarnij się sierściuchu! - zawarczałam, znów grożąc mu kłami i zeskakując z niego na ziemię z ogromną gracją, w czym pomocny był ogon. Z wciąż złą miną strzepałam trawę i jego kłaki z bluzki, mając zamiar się odwrócić, zaś sprawę uważając za rozwiązaną. Javier jednak, zdaje się, miał inne zdanie....

Właściwie to chciałem ją zostawić, przecież pachniała już wystarczająco dobrze, a wokół było tyyyle drzew i krzaków do zaznaczenia. Zwykle nie zostawiłbym jej dla pierwszego lepszego drzewa, ale na miłość boską kurewsko źle się dziś czułem, nie pociągały mnie nawet jej dobrze widoczne cycki ani nogi aż do nieba. Co się ze mną dzieje ?! Machnąłem łbem w każdą możliwą stronę próbując wyrzucić te przeklęte myśli, wszystko na próżno – szał , w który wpadłem tylko się pogłębił.
Ona wszystko zepsuła.
Natura zdobywcy przezwyciężyła zdrowy rozsądek. Trzymałem na tyle długo, że kolce rozkrwawiły moje dłonie, dlatego ryknąłem boleśnie. Nie posądzałem jej o taką szybkość, dlatego wielkie było zaskoczenie, gdy na mojej piersi pojawiły się rany. Zmieniłem się niespodziewanie i zacząłem lizać ślady na tyle ile się dało. Na pewno zmyliło to dziewczynę, wydawało się, że odpuściłem. Slady nie były zbyt głębokie, jednak w kocim łbie uruchomiła się lampka sugerująca udanie się do uzdrowiciela. Blizny nie robiły mi różnicy, tyle ich pokrywało mój tors, że kolejne cztery nie zrobią znacznej różnicy.
Wybrałem moment, w którym była rozproszona, jej talent nie działał tak szybko jak ja, więc wyprężyłem się i skoczyłem na nią. Wysunięte pazury wbiłem w jej łopatki, tym samym powalając ją na ziemię. Nawet nie wiedziałem co robię, teraz była drapieżnikiem na moim terenie co fajne nie było. Świeży zapach krwi połaskotał moje nozdrza, zapraszał do uczty jaką stanowiła dziewczyna. Na szczęście tylko wytarłem cały wielki tygrysi łeb o jej plecy i pobiegłem przed siebie. Misja wykonana. Ryknąłem zadowolony z siebie, gdy wdrapałem się na drzewo. Zaczepiłem się na nim porządnie i skupionym będąc lustrowałem okolicę.

Gdy strzepałam względnie brud i sierść z mojej ulubionej bluzki, sprawę uważałam za właściwie zamkniętą. Humor już mi wracał, a zły wyraz zniknął z twarzy, podobnie jak kły spomiędzy warg i pazury z dłoni. Za nic nie spodziewałam się, że Javier mógłby zaatakować mnie w ten sposób! Owszem, w zabawie to co innego, powarczeć, po ganiać się, pociągać trochę za ogon. Albo nawet i włączyć do gry pazurzyska, kiedy tak się umówiliśmy, kiedy obydwoje byliśmy przygotowani i gotowi na zrobienie sobie krzywdy.
Ale tak!? Z zaskoczenia? Od tyłu? Po prostu rzucić się na mnie z całą tą jego tygrysią masą i siłą? Krzyknęłam, gdy jego pazury rozorały mi łopatki. W oczach natychmiast pojawiły się łzy, oddech przyspieszył, gdy upadłam na ziemię zaciskając powieki. Nie poleżałam jednak na niej długo. Mój organizm już szalał pod wpływem obudzonego gwałtownie talentu. Bolesne gorąco przeszyło całe moje ciało, dosłownie każdy jego zakątek, a ja w mgnieniu oka zerwałam się na nogi, czując jak już zmieniła się moja anatomia. Na szczęście ból towarzyszył temu tylko przez chwilę. Nic jednak nie mogłam zrobić z ranami na plecach. Piekły niemiłosiernie, podsycając moją złość.
Już nie wyglądałam ślicznie, jak delikatna, słodka Roneczka, nad którą lubił się rozpływać. Miałam zmienioną twarz i szczękę, umożliwiającą łatwiejsze gryzienie, pełną kłów. Miałam sprawniejsze ciało, dłuższe palce, silniejsze nogi, pazury, ogon zakończony kolcem. Skórę, która stała się twarda, szorstka i ciemna.
Byłam zła jak osa i miałam zamiar pokazać mu co to znaczy. Ruszyłam kilka kroków biegiem, odbiłam się, lądując na drzewie, na nim, wbijając pazury w jego ciało nim zdążył zaprotestować. On górował nade mną siłą, jednak nie mógł się równać z moją szybkością. Dlatego nim dosięgły mnie jego pazurzyska, zdążyłam już odskoczyć na gałąź, siłą swojego odbicia zrzucając go na ziemię.
Gdy o nią uderzył, ja znów byłam obok niego, uderzając pazurami w jego zdziwiony, tygrysi pysk. Nie zwariowałam jednak doszczętnie i ominęłam jego oczy. Nie chciałam przecież zrobić mu naprawdę poważnej krzywdy. Dobrze by było tylko, żeby się ogarnął.