Bar

Z każdą kolejną sekundą przekonywałem się co do słuszności mojego początkowego założenia; dziewczyna rzeczywiście była wredna i wyrachowana. Nie miałem co do tego najmniejszych wątpliwości, jednakże zastanawiały mnie pobudki jakimi się kierowała. Emanowało z niej poczucie wyższości i przekonanie o własnej wartości. Tak, gdyby nie uroda, z pewnością już dawno porzuciłbym tę konwersację. Z resztą, teraz też bym to zrobił gdyby nie to, że zainteresowały mnie motywy jej postępowania. Litości, za kogo ona się miała?
- To całkiem prawdopodobne. Nigdy nie miałem okazji, by podszkolić swój kunszt aktorski - odparłem uprzejmie, by chociaż utrzymać pozory normalnej, neutralnej konwersacji, chociaż już wiedziałem iż ta bynajmniej taka nie będzie. Zmierzwiłem dłonią włosy i zerknąłem w kierunku Yves, która zajmowała się właśnie jakimś Latynosem. Przyglądałem im się dłuższą chwilę chcąc sprawdzić, jak sobie radzi panna Ainsworth, jednak usłyszawszy kolejne słowa nieznajomej to z powrotem na nią przeniosłem uwagę.
- Skoro tak uważasz - odparłem dyplomatycznie, przyglądając jej się spod lekko uniesionych brwi. - Chociaż ja powiedziałbym raczej, że na ogół nie używam żadnych sztuczek. Podobno to najprostsze rozwiązania są najlepsze i przynoszą najwięcej korzyści. Staram się kierować tą zasadą - odparłem enigmatycznie, zupełnie nie chcąc wchodzić z dziewczyną w jakieś bliższe konwersacje.
Zaraz jednak przeszła mi ochota nawet na zwyczajową uprzejmość; czyżby przyszła tutaj tylko dlatego, żeby odstraszyć mój potencjalny cel? Jaki to miało niby sens? Z trudem ukryłem irytację, której dałem upust wyłącznie przez posłanie jej niechętnego spojrzenia i lekkie skrzywienie się.
- Wybacz, jeśli wyjdę na nieuprzejmego - zacząłem kurtuazyjnie, choć ledwo powstrzymałem się przed dodaniem 'albo nie wybaczaj, bo mam to gdzieś'. - Ale na czym polega twoja obecność tutaj? Pojawiasz się tutaj wyłącznie po to, by psuć wieczory innym ludziom i uniemożliwiać im poznanie kogokolwiek? Czyżby zazdrość, że ktoś potrafi wieść życie towarzyskie? Widząc twoje umiejętności prowadzenia konwersacji oraz sposób zawierania relacji międzyludzkich odnoszę wrażenie, iż grupa twoich ewentualnych przyjaciół musi być, cóż, naprawdę niewielka. Żeby nie powiedzieć żadna. - Może i byłem złośliwy, ale to ona mnie do tego zmusiła. W dalszym ciągu jednak starałem się brzmieć uprzejmie i kulturalnie. Nie byłem fanem otwartej nieuprzejmości, zdecydowanie wolałem takie zachowania.

Jakże ciekawie potoczył się ten dzień.
Zaczęło się od niewinnego pojawienia się kotki trikolorki, namiętnie domagającej się pieszczot właśnie ode mnie, co już chyba było znakiem nadchodzącego szaleństwa. Ale co ja mogłam o tym wiedzieć? Nie przewidywałam przecież przyszłości, jak niektórzy wariaci z Rezydencji. Tak czy inaczej pojawienie się Will'a, jednej z najprzyjaźniej wobec mnie nastawionych osób pokrzyżowało moje plany samotnego rozprawiania się ze zbyt dużą ilością czasu wolnego.
Okazało się również, że moje podejrzenia i droga dedukcji były jednak właściwe. Will może nie przywracał wspomnień bezpośrednio, lecz najwidoczniej mógł je poznawać. Po tym jak mnie dotknął i nazwał innym imieniem, poczułam coś dziwnego. Pojawił się jakiś chwilowy błysk w moim umyśle, rzucający światło na zagubione wspomnienie. Gvantsa. Tak, rzeczywiście tak się nazywałam. W jednej chwili byłam pewna, choć wciąż nie pamiętałam nic więcej. A jednak teraz, gdyby ktokolwiek zapytał mnie o imię, bez wahania odparłabym: Gvantsa, nie Marie Anne. To drugie pojawiło się dużo później. To drugie było nowe i obce.
Wypytywałam go i męczyłam pół drogi, lecz był dość uparty i nie dawał się przekonać, by wyjawił mi zaraz i natychmiast wszystko, czego tylko mógł się dowiedzieć. Tłumaczył się jakoś kiepsko, że niby nie może tak od razu, że jego moc tak nie działa ale czułam, że było to naciągane. Jeżeli jednak chciałam dowiedzieć się od niego więcej, powinnam zagrać wedle jego zasad. A przynajmniej na razie. Porzuciłam więc po pewnym czasie ten temat, oddając się z powrotem słodkiemu i wesołemu gaworzeniu o niczym.
Szwędaliśmy się po mieście cały dzień, zaliczając centra handlowe, kawiarnie, restauracje, a nawet małe sklepiki do siedzenia w których nie było mi trudno go przekonać. Pomagał mi dobrać nową bieliznę, więc siedział z szerokim uśmiechem, oczekując tylko nerwowo kiedy po raz kolejny pokażę mu się w seksiastych stanikach. Patrzył, czekał i sikał w majtki coraz bardziej za każdym razem, w czym akurat nie było nic zadziwiającego, biorąc pod uwagę moją figurę.
Dzień upływał nam naprawdę przyjemnie, choć cały czas ciekawość i chęć poznania wreszcie większej ilości informacji na mój temat dręczyły mnie gdzieś głęboko w umyśle. Nie dawałam jednak tego po sobie poznać, skupiając się na zacieśnianiu naszej relacji. A układało się to naprawdę fajnie, do tych paru tygodni, które się znaliśmy. Choć teraz, rzecz jasna, stał się dla mnie obiektem o wiele bardziej interesującym.
I tak, po całym wspólnie spędzonym dniu, znaleźliśmy się portowym pubie o świetnym klimacie. Muzyka i wystrój pasował mi zupełnie, choć oczywiście było to moje pierwsze doświadczenie z tego typu miejscem. Ale cóż, większość rzeczy była moim pierwszym doświadczeniem. Sączyliśmy swoje napoje, on już któreś piwo, ja nie wiadomo którego drinka, a nasza uwaga powoli zaczynała się skupiać tylko na jednym. Rozmowa nabrała rumieńców, znaczących mrugnięć, ostrych jak brzytwa docięć i sugestywnych podtekstów. Zdaje się, że dla obojga gra toczyła się o dość wysoką stawkę. Ach, dotknąć wreszcie jej ciała. Ach wydobyć wreszcie z niego te informacje. Podwójna korzyść dla obojga, mająca wbrew pozorom zapewnić nam związanie na dłużej. Ciekawe, jak to się czasem układa, w tym dziwnym, niepoznanym zupełnie życiu. Jakie to głupie, mieć dwadzieścia lat i nie wiedzieć nawet, czy jest się dziewicą. Chociaż skoro tego nie pamiętałam, to byłam tak czy owak. Przynajmniej psychicznie. Lecz jakoś zupełnie mi to nie przeszkadzało, w zachęcającym uśmiechu skierowanym wprost do niego i w krótkim spojrzeniu jakie rzuciłam za drzwi baru, na zaparkowany nieopodal samochód. To jak, Willi?

Jak już mówiłem uwielbiałem chodzić w przeróżne miejsca w naszej mieścinie, która w sumie nie była żadną mieściną, a największym miastem, aż tak bardzo wysuniętym na północ. I jakąś renomę miała. Raz nawet kiedyś usłyszałem, że skoro trafiają nam się aż tak różne talenty, to chociaż jeden z nas mógłby mieć moce świętego mikołaja i produkować zabawki. Wprawdzie chwilę potem zostało dopowiedziane o jakie dokładnie zabawki tu chodzi i cała świąteczna atmosfera prysnęła. Ale tu chodzi głównie o to, że jednak mieliśmy trochę ludności tutaj. Zarówno w miasteczku jak i w naszych skromnych progach, nie było czego się wstydzić. Tak samo nie rozumiałem dlaczego niektórzy mężczyźni wstydzą się chodzić do sklepu z bielizną damską, powinno być wręcz przeciwnie. W moim przypadku było przeciwnie! Uwielbiałem tam chodzić, bo do takich sklepów chodzą tylko panie, które jednak chcą wyeksponować swoje atuty, czyli jeszcze jaśniej mówiąc, posiadają owe atuty. A ja byłem jednak wzrokowce, lubiłem to co piękne i nigdy nie było mi mało. Gdy Mariea... Gvantsa zniknęła w przebieralni udało mi się zagadać do ekspedientki, ale szybko się opanowałem. Nie wypadało już na pierwszym spotkaniu tak ignorować kobietę. Może na trzecim, gdy już będzie po ptokach. A jak na razie spokojnie i z umiarem. Choć w prawdzie nie moja wina, że Gvantsa zaciągnęła mnie do miejsca gdzie aż roi się od pięknych ciałek. No, ale stamtąd też nadeszła pora sobie iść.
Ostatnim naszym przystankiem był Biały Lew, znany i kochany przez wszystkich, choć jak wiadomo jego otoczenie niezbyt sprzyjało przyjemnym spacerom. No chyba że się lubi śmierdzieć. I oglądać statki. A byli tacy wariaci! Mówię oczywiście o oglądaniu statków, bo o śmierdzeniu nic nie wiem. Czasami aż się żal robiło jak niektórzy potrafią marnować swoje życie stojąc z lornetką i gapiąc się w może. Zamiast wstąpić sobie do baru, zamówić drinka, poznać dziewczynę (ewentualnie chłopaka) i po prostu używać życia. Mamy w końcu jedno. Choć niektórzy mają takie szczęście jak ja i dostanę bardzo dużo szans od losu. W jednym wypadku, w drugim. Poszczęściło mi się nie powiem. Ale co do tego, czy poszczęściło mi się spotykając z Gvantsą to jeszcze nie wyrobiłem sobie zdania. Powolutku, choć te spojrzenia w kierunku samochodu, wcale powolne nie są.
- Jeżeli chcesz coś zainsynuować, Gvan, to powiedz to na głos. Mówienie na głos swoich myśli to bardzo dobre przyzwyczajenie i muszę powiedzieć, że bardzo je cenię u kobiet - rzuciłem bawiąc się swoją szklanką i patrząc prosto na dziewczynę. Tym razem na twarz nie niżej. Przez ostatnie parę godzin lubowałem się w wymawianiu jej prawdziwego imienia, na co ona nie robiła żadnych sprzeciwów, ba, czułem że jej się nawet to podobało w jakimś tam stopniu. Dlatego nie zamierzałem przestawać. - Bo jeżeli sama tego nie powiesz, ja będę zmuszony to zrobić. A wtedy już z lekka mnie zawiedziesz.
Ciekawe jak długo jeszcze będziemy mogli grać w te swoje gierki i ile jeszcze czasu potrawa gdy zasmakuję jej ust i po prostu... dobiorę się do majtek. Nie lubiłem zbytnio kręcić się wokół tematu, gdy za pomocą paru słów mogłem wszystko ładnie ująć. Dobra, nie do końca ładnie i poprawnie, ale zrozumiale dla wszystkich.

Nie lubiłem za bardzo degustować się trunkami, to musiałoby być naprawdę jakieś wielkie święto żebym postanowił zamówić coś wymyślnego zamiast zwykłej tequili. Może i ten napój był z lekka prostacki, ale jak dla mnie najlepiej smakował. I właśnie w tej chwili go męczyłem. Oczywiście nie byłem ignorantem co do alkoholi, że z góry zakładałem, że coś jest złe i nie próbowałem. Niee, w czasie mojego "uzdrawiającego" pobytu na Jamajce próbowałem dużo różnych rzeczy, nawet takich których sama nazwa przyprawiała o mdłości. Takich których sam Bear Grylls by się nie zawstydził. No, ale wakacje kiedyś się kończą i trzeba powrócić do ciemnej Norwegii i spotkać idealnie wyglądającą kobietę z idealnie przystosowanym umysłem i wspomnieniami dla ciebie.
- Mniej ludzi jak najbardziej mi odpowiada - uśmiechnąłem się do niej i rozejrzałem dookoła. W sumie mógłby być to ten cały samochód, ale hmm. Jednak to nie to. W samochodzie ruchają się nastolatki po balu maturalnym. Trzeba być oryginalnym. - Chyba znam odpowiednie miejsce - dodałem jeszcze bardziej tajemniczo, ale na razie nie ruszałem się z miejsca, bo coś mi przyszło do głowy. - Tylko wiesz, żeby to nie było tak, że oddajesz mi się jedynie dlatego bym później ci się odwdzięczył opowiadając o twojej przeszłości - dodałem uciszonym tonem. Ale potem powróciłem do normalnego. - Chociaż nie, taki układ również by mi pasował.
Wstałem i nastawiłem swoje ramię by mnie chwyciła. I bez żadnych mi tutaj podejrzliwych min, jeszcze nie pora by oglądać kolejno wspomnienie. Oj nie.

Nudziłam się. Wszyscy albo przesiadywali na terenach należących do rezydencji i gapili się jak durni w niebo, podziwiając krajobraz Norwegii latem czy podniecając się ciągłym dniem jak małe dzieci - zupełnie jakby nie mieli mieć czasu, żeby nacieszyć się a potem znudzić tym zjawiskiem - albo poszli na jakąś mało elegancką imprezę na wyspę. Co prawda od czasu do czasu lubiłam bawić się ze wszystkimi w te mało prestiżowe klimaty i pić z nimi, przy okazji bratając się w swej wspaniałomyślności z tymi mniej zamożnymi mieszkańcami rezydencji - w dużej mierze, o dziwo, okazywali się być całkiem milusi - ale nie potrafiłam żyć tak przez cały czas. Po prostu chwilami potrzebowałam poczuć się trochę jak w domu, a tego zdecydowanie nie zapewniało mi picie taniej wódki w plenerze. A że w okolicy nie było barów na poziomie tych bostońskich czy jakichkolwiek innych z bardziej rozwiniętych państw Europy i świata, musiałam zadowolić się Białym Lwem. Nie przepadałam za chodzeniem samotnie do pubów, jednak na ogół nie musiałam długo przejmować się brakiem towarzystwa; liczyłam, że i tym razem tak będzie. Przechodząc przez pub, rozglądałam się uważnie po ciemnym, mrocznym wnętrzu i patrzyłam z nieskrywaną wyższością na całą tę pijaną hałastrę, mającą się za kogoś ważnego. W pierwszym momencie pomyślałam, że najwidoczniej przeliczyłam się i nie ma tu nikogo choć trochę godnego mojej uwagi, jednak po chwili moje spojrzenie padło w kierunku jednego ze stolików. Proszę, proszę. Baudelarie ze swoim towarzystwem, jak zwykle w garniturze, tak bardzo wyróżniający się spośród tych wszystkich szarych ludzi. Zbliżając się do jego stolika poświęciłam kilka sekund, by zorientować się w sytuacji; Napoleon najwyraźniej zajmował się swoimi sprawami, dyskutując o czymś z drugim jegomościem, ku wielkiej radości ich dwóch towarzyszek. Szybko otaksowałam je obie fachowym wzrokiem; cóż, ubrania może i odpowiedniego pochodzenia, ale wszystko beznadziejnie podobierane. Czego jednak mogłam się spodziewać? Bez zbędnego skrępowania zatrzymałam się przy jego stole.
- Baudelarie. Czyżbyś postanowił porzucić swoje podziemne królestwo i wyjść na powierzchnię, by poroztaczać swoją aurę zepsucia nad zwykłymi śmiertelnikami? Jeśli mam być szczera... - Ponownie obrzuciłam uważnym, nieco pogardliwym spojrzeniem jego towarzyszki. - ... spodziewałam się, że wyżej stawiasz sobie poprzeczkę - stwierdziłam lekkim tonem, zupełnie jakbym właśnie nie obraziła nikogo z jego towarzyszy, tylko uprzejmie się przywitała. Napoleona zawsze otaczała ta charakterystyczna aura arystokracji, nonszalancji i pieniędzy, a czy była na świecie mieszanka bardziej zachęcająca do spędzenia z kimś czasu? Wątpliwe.

Uśmiechnęłam się nieznacznie, gdy Napoleon załatwił dla mnie krzesło i powiedziawszy ładnie dziękuję usiadłam, zakładając nogę na nogę. Podobało mi się że Napoleon miał całą masę ludzi czekającą tylko na jego skinienie. Może niektórzy nazwaliby to bezczelnym wykorzystywaniem, oburzyliby się takim traktowaniem ludzi, zaczęliby głosić całe przemówienia, jak to ludzie są równi i wszyscy powinni sobie nawzajem pomagać. Moim zdaniem były to niewarte uwagi głupoty. Od zawsze i na zawsze świat dzielił się na równych i równiejszych. A skoro - bo co do tego nie miałam najmniejszych wątpliwości - oboje znajdowaliśmy się w tej drugiej grupie, dlaczego niby nie mieliśmy tego spokojnie wykorzystywać? No i skoro dostawali za to uczciwe wynagrodzenie w czym niby był problem? Zresztą, ci ludzie powinni być wdzięczni, że mieli okazje obcować z takimi jednostkami jak my, chociażby wyłącznie w tak nieznaczącej roli. Przynajmniej choć przez chwilę mogli poczuć się tak jakby naprawdę należeli do tego świata. Całkiem smutne.
Znudzonym spojrzeniem omiotłam cały stół, zatrzymując na dłuższą chwilę wzrok na szachach. Było to zupełnie bezcelowe, bowiem tak czy inaczej nie miałam pojęcia o co chodzi. Nigdy nie rozumiałam chorej fascynacji ludzi odnośnie tej gry. Błagam, co było interesującego w dwukolorowej planszy i garstce pionków? A niektórzy mówili, że to niby polo jest nudne i dziwili się, jak mogłam lubić obserwować tę grę. Co prawda samo polo też niespecjalnie mnie interesowało, ale gracze? Szczególnie na tych wszystkich meczach charytatywnych organizowanych przez stateczne gospodynie domowe, nie mające na co wydawać pieniędzy. Wiadomo, że podczas takich wydarzeń najczęściej w grze uczestniczyli bogaci synowie bogatych rodziców, a takich poznawać lubiłam najbardziej.
- Cóż, niezmiernie mi z tego powodu przykro. Liczyłam, że będę miała okazję zobaczyć jakąś emocjonującą partię - zadrwiłam, przeczesując palcami jasne włosy. Nie miałam zamiaru ukrywać, iż szachy nie są moją pasją, a obserwowanie gry nie kontentuje mnie w najmniejszym stopniu. Przeciwnik Napoleona wyglądał na zestresowanego, w przeciwieństwie do samego Baudelarie'a, który najwyraźniej doskonale się bawił.
- Dla staruszków? - powtórzyłam. - Czyżbyś rozważał przejście na emeryturę? - zapytałam. Miałam świadomość, że Napoleon jako jeden z nielicznych zajmuje się wieloma sprawami wiążącymi się z zarobkami. Nie miałam pojęcia co dokładnie robi, jednak wiedziałam, że swego czasu miał jakieś układy z Marsem. Interesowało mnie to, ale nigdy nie zadawałam zbędnych pytań.
- I osobiście wychodzę z założenia, że zawsze trzeba liczyć na dużo - odparłam.