Bar

Słysząc jej słowa, roześmiałem się głośno i spojrzałem na nią z niedowierzaniem, szukając w jej mimice czy postawie jakichkolwiek oznak, które umocniłyby mnie w przekonaniu, że ona sobie ze mnie żartuje. Co? Ja jej mówię, że nie mam z kim podrywać, a ona zamiast powiedzieć mi, że jestem chorym dupkiem wykorzystującym bezczelnie kobiety proponuje mi, że pójdzie ze mną w ramach skrzydłowej? To była wizja zdecydowanie zbyt piękna, by mogła być prawdziwa.
- To prawda - rzekłem, niezmiernie zadowolony, bo jej słowa dały mi jako takie uprawnienie, by bezkarnie zerknąć na jej kolokwialnie mówiąc cycki. Co nie znaczy, że jakoś specjalnie się w nie wgapiałem. Nie byłem tak bezczelny jak Cook, co to, to nie. A poza tym, do Yvy miałem szczególny szacunek. Uniosłem brwi gdy chwyciła mnie za dłoń i wstała. Ona mówiła poważnie? Ożeszkurwamać, byłem w raju! Utopia! Cholerna utopia!
I cóż, poszliśmy, skoro tak nalegała. Po drodze rzecz jasna ładnie przepuszczałem ją w drzwiach, gdyż w końcu była kobietą.
Gdy dotarliśmy na miejsce, to jest do jednego z fajniejszych i bardziej klimatycznych pubów w całym Tromso, usiedliśmy na obrotowych krzesełkach przy barze. Patrząc na roześmianą Yves, zupełnie nie wiem skąd przypomniał mi się jej wcale-nie-związek z Justinem. Może i ktoś uznałby mnie za podłego sukinsyna bez skrupułów, gdyby jako obiektywny obserwator usłyszał całą tę historię, ale kogo to obchodzi? Czy aż tak strasznie brzmiało? Gdy jeden z moich najlepszych przyjaciół zakochał się, ja zamiast go wesprzeć i pogratulować, stwierdziłem, iż jest niewdzięczną, zdradziecką ciotą niewartą zadawania się ze mną i wraz z Cookiem odciąłem się od niego dopóki nie odpokutuje. Jednocześnie, dokładnie w tym samym czasie, zacząłem zadawać się z rzekomą wybranką jego serca i próbowałem niszczyć ich relację od drugiej strony; za pomocą delikatnych sugestii, aluzji i wiecznego smęcenia o tym, jakie to związki są beznadziejne zacząłem ją przekonywać, że miłość i związki to straszna beznadzieja. A kiedy w końcu ze sobą zerwali, z powodów których nie byłem do końca świadomy, sam się z nią zżyłem, choć w nieco inny sposób. Oh, a jakby tego było mało, teraz jeszcze odwróciłem się od mojego drugiego przyjaciela, który zrobił dokładnie to samo. Jaki z tego płynie morał? Justin i Cook to podłe kreatury, które zostawiły mnie samego na polu bitwy o wolność i brak stałych związków, a ja byłem zajebisty i niezrozumiany przez świat. Co zabawniejsze, jedyną wytrwałą w tym wszystkim okazała się być Yves. Postanowiłem jednak skupić się na ważniejszych sprawach.
- Bar to najlepszy punkt strategiczny. Najpierw musisz trochę posiedzieć, zwrócić na siebie uwagę i zrobić dyskretny rekonesans - pouczyłem ją tonem mędrca, rozglądając się z miną znawcy dookoła. - No, i przy okazji zawsze można się wstawić i zajebiście bawić - dodałem w ramach jasności i zamówiłem nam obojgu po kolejce wódki. Tak mniej więcej wyglądały nasze wyjścia z Cookiem; najpierw gadaliśmy przy barze, a dopiero później przystępowaliśmy do akcji. Chyba, że spotykaliśmy dziewczęta śmiałe i nieprzejmujące się konwenansami - chwała emancypantkom! - które same postanawiały zrobić pierwszy krok i zagadywały nas. W ogóle nie byłem pewny czy dzisiaj chciałem wyrywać. Przez wzgląd, rzecz jasna, na Yves. Chyba czułbym się trochę niezręcznie ze świadomością, że stoi tuż obok i widzi tę zupełnie inną wersję mnie, która uaktywniała się wyłącznie przy czarowaniu niczego nieświadomych dziewcząt.
- Więc, Ivy - Podobało mi się to zdrobnienie. - Nie chcę wyjść na niemiłego czy szowinistycznego, ale dlaczego właściwie zechciałaś mnie tu wyciągnąć? Czyżbyś też chciała sobie kogoś znaleźć? - zapytałem unosząc brew i patrząc na nią wyczekująco. I tak, to pytanie było podchwytliwe. Miałem nadzieję, że nie szukała sobie żadnej miłości na całe życie.

Rozejrzałem się uważnie dookoła, przeprowadzając tym samym rekonesans. Wypatrzyłem ze dwie czy trzy naprawdę ładne dziewczęta i tutaj właśnie zawsze zaczynał się mój pierwszy problem: do której startować? Technika Cooka polegała na tym, że w takich sytuacjach decydował się na wszystkie naraz, ale ja nigdy nie byłem przekonany co do skuteczności takiego postępowania i mimo wszystko wolałem pozostać przy bezpieczniejszych metodach. No ale jak tu zdecydować, czy ładniejsza była na przykład długonoga, śliczna choć nieco zbyt koścista brunetka czy też stojąca nieopodal niej rudowłosa dziewoja, która może i nie miała aż tak długich nóg, ale z kolei więcej kobiecych kształtów? Kurwa mać, niech ktoś spróbuje mi powiedzieć, że moje życie nie jest pełne dylematów i problemów, to zabiję za taką zuchwałość. W sumie, mogłem zapytać Yves o zdanie, skoro przyszła tu jako moja skrzydłowa, ale przecież znałem jakieś granice. Póki co, oderwałem spojrzenie zarówno od długonogiej brunetki, jak i ponętnej rudej i powróciłem spojrzeniem do mojej towarzyszki. Która, jakby nie patrzeć, była urodziwsza od tamtych dziewcząt.
- No i to jest prawidłowa odpowiedź - uśmiechnąłem się szelmowsko i pogrzebałem chwilę po kieszeniach w poszukiwaniu papierosów. To była kolejna rzecz, jaką uwielbiałem w tym lokalu; żadnych zakazów palenia wymyślonych przez pojebanych zwolenników zdrowego życia. Wyciągnąwszy paczkę, podsunąłem ją dziewczynie. W sumie, nie pamiętałem czy pali ani czy jej to przeszkadza, ale miałem szczerą nadzieję, że nie. Z resztą, nawet jeśli miała coś przeciwko, to w pubie nie dało się uniknąć dymu. - Mogłaś zostać na święta, to imprezowalibyśmy w wigilię. Miałem pomysł na naprawdę zajebistą imprezę - Spojrzałem na nią urażony. Cóż, pięć minut bez przypomnienia jak to mnie zostawiła na święta samego to pięć minut stracone. Miałem zamiar wypominać jej to aż do śmierci!
- Osobiście polecam ci sprint - rzekłem, po czym na chwilę przerwałem rozmowę, by zamówić nam po kolejnej kolejce. - Biegi długodystansowe są zbyt długie, męczące, nużące i nudne - Tak, zupełnie jakby jeszcze tego nie wiedziała. - Nie zaliczysz? - uniosłem brwi.

- Nie, serio, co to znaczy, że nie zaliczysz? - zapytałem z nieukrywaną ciekawością. Dobra, może i byłem wścibski, ale jako przyjaciel rościłem sobie prawo do posiadania takich informacji. Z resztą, z całą pewnością coś źle zrozumiałem. Yves nie mogła... No, nigdy w życiu nie zaliczyć. Mieliśmy dwudziesty pierwszy wiek, czas upadku wszelkich skrupułów i wartości moralnych, czas kiedy ludzie żyli nie zważając na nic poza własnymi doznaniami, a ona miała całe osiemnaście lat i nigdy w życiu nie uprawiała seksu? Czy ktoś poza mną widzi tutaj, że coś jest nie tak, czy naprawdę to ja miałem spaczony światopogląd? W sumie, im więcej czasu sobie rozmyślałem, tym bardziej dochodziłem do wniosku, że coś musiało w tym być. Wziąłem jednego papierosa z paczki, którą położyłem na blacie między nami i wygrzebawszy z kieszeni zapalniczkę podpaliłem go, zaciągając się mocno. Naprawdę nie chciałem przy niej palić, skoro ona tego nie robiła, ale nie mogłem się opanować. Ciężkie jest życie palacza, cóż. Nie uszło mojej uwadze, że Yves zerknęła w kierunku moich potencjalnych celów na dzisiaj. Czy ona coś knuła? Hej, a jeśli miała mi zamiar zabrać którąś sprzed nosa? Nie dam się! Chociaż, z drugiej strony, może i bym się dał... W końcu na jakiego faceta nie działał widok dwóch lasek? A Yves... Dobra, zamknij się, serio. Czasami nienawidziłem swojej wyobraźni, bo przeszkadzała mi w najmniej odpowiednich momentach.
- Uważaj ze słowami, moja panno! - powiedziałem ojcowskim rozeźlonym tonem i walnąłem pięścią w blat baru. Gorszej obelgi dla mojej męskiej dumy chyba nie mogła sobie wymarzyć. - Lepiej pij - dodałem rezolutnie. I wypiliśmy kolejne szoty.

Oh, oczywiście doskonale rozumiałem to znaczące spojrzenie i kamienną twarz; odczytywałem dosyć jasny przekaz 'Lepiej Skończ Ten Temat Zanim W Ogóle Się Rozpoczął I Zapomnij'. Jednak ja, jak to ja, nie mogłem dać za wygraną tak łatwo. Szczególnie, że milczenie oznaczało zgodę. Okej, może i byłem podły, bo na siłę chciałem pociągnąć ten niezręczny dla niej temat, ale ja chciałem dla niej jak najlepiej!
- Skarbie, nie możesz tak po prostu zaliczyć - odparłem z pełną powagą, choć moje rozbawienie zdradzał kącikowy półuśmieszek. - To znaczy, dla dziewczyn to chyba ważna sprawa i w ogóle - wzruszyłem ramionami. Nie znałem się na tych wszystkich babskich sentymentach, niemniej jednak słyszałem, iż dla dziewcząt pierwszy raz to kamień milowy, początek nowego życia i w ogóle wszystko razem. Yves była moją przyjaciółką i nie mogłem narażać jej na żadne cierpienie! Jaka szkoda, że nikt nie widział tej mojej zajebiście wrażliwej, szlachetnej i w ogóle przewyjebanej w kosmos części duszy. Poza tym, nieraz sam natrafiałem na desperatki chcące wreszcie się z kimś przespać i musiałem uczciwie przyznać, że na ogół to nie był najlepszy pomysł. Dużo bardziej wolałem doświadczone dziewczęta, które wiedziały co i jak. No cóż, ale ja lubiłem iść na łatwiznę. Całe te brednie z uczuciami, emocjami i miłością to była zupełnie nie moja bajka - mi chodziło o seks. No i co z tego? Jak to szło... Kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci kamień, nie?
Pytanie Yves trochę zbiło mnie z tropu. Cóż, jeśli poprosi mnie wprost bym wyrzucił fajkę, to to uczynię, niemniej jednak nie mogłem udawać, by taka sytuacja szła mi na rękę. Na wszelki wypadek zaciągnąłem się ponownie.
- Hm, niech się zastanowię - odparłem powoli i wypuściłem kłębek dymu, cofając się w myślach do odległych czasów. - A, już wiem - uśmiechnąłem się na to wspomnienie. - Miałem jakieś czternaście czy piętnaście lat i chciałem wkurwić starych. To była jedna z wielu rzeczy, jakie robiłem w ramach akcji buntowania się przeciwko nim. Potem jakoś tak samo poszło - wzruszyłem ramionami, strzepując popiół z papierosa do pobliskiej popielniczki. - Bardzo ci to przeszkadza? - zapytałem. Cóż, dla jej dobrego samopoczucia byłem gotów pozbyć się fajki.

Patrzyłem z niemałą satysfakcją i zafascynowaniem, jak się zarumieniła. Wyglądała cholernie uroczo, a ja w tym określeniu nie dostrzegałem absolutnie nic pejoratywnego. Właściwie, róż na jej policzkach wywarł na mnie tym większe wrażenie, że Yvy na ogół zupełnie nie kojarzyła mi się z delikatną, kobiecą panieneczką. Jednak teraz, kiedy była tak uroczo zmieszana, mroziła mnie wzrokiem i na dodatek dowiedziałem się, że wcale nie była taka znowu zdeprawowana, mój pogląd na jej osobę znów uległ nieznacznej, acz wyraźnej zmianie. Właściwie, jakby się tak nad tym dłużej zastanowić, Justin w ogóle się nie postarał. Pojebany jakiś? Tyle za nią latał i nic? Dajcie spokój. Chociaż, z drugiej strony, to była Yves. A o Yves należało dbać. Dlatego też zamówiłem po kolejnym kieliszku wódki, choć widziałem, że panna Ainsworth powoli traciła zdolności percepcyjne. Ja też zaczynałem czuć się trochę wcięty. I tutaj po raz kolejny mi zaimponowała - umiała pić. No dobrze, może nie miała takiej głowy jak ja czy Cook, ale jak na kobietę - nie, nie jestem szowinistą, tylko realistą - była świetna. Byłem trochę zawiedziony, że nie chciała ciągnąć tematu zaliczania, ale jakoś przyjąłem to do wiadomości.
- Czy wiesz - zacząłem tak samo przemądrzałym tonem naśladując ją - że tak właściwie mam w to szczerze wyjebane, jeśli wybaczysz mi drobne przekleństwo? - Na ogół starałem się nie kląć przy kobietach, jednak to była Yves, a poza tym jakoś nie pasowałoby mi tutaj 'kurka wodna łódź podwodna, nie obchodzi mnie to' na zastępstwo. - Poza tym, słyszałem ostatnio, że jako utalentowani mamy jakieś przody u matki natury i nas się takie rzeczy raczej nie trzymają. Więc przykro mi, ale jeśli chcesz jakąś fajną śmierć, to raczej postaw na coś innego niż choroba. Swoją drogą, rak? I to niby ma być spektakularne? - parsknąłem i zaciągnąłem się po raz kolejny. - Ja bym wymyślił coś znacznie lepszego - Tak, tylko że mój plan wymagałby pewnie wielomilionowego budżetu oraz kilku seksownych modelek w bikini. Albo lepiej bez. Przynajmniej zaoszczędziłbym na strojach kąpielowych dla nich. I co, że niby ja nie jestem przedsiębiorczy? Gdyby mój ojciec mnie teraz słyszał, byłby ze mnie dumny. No, gdyby jeszcze się do mnie przyznawał.

Roześmiałem się nieco ochryple, słysząc jej słowa o przeklinaniu. Jezu, ona naprawdę była zajebista i zupełnie zmieniała mój światopogląd dotyczący kobiet. Znaczy, że może jednak kobiety dało się trochę zrozumieć. Przynajmniej niektóre.
- Skarbie, ale ja chcę dbać o twoją elokwencję, żebyś nie zaczęła przypadkiem zachowywać się jak ja - dodałem protekcjonalnym tonem, patrząc na nią z nieukrywanym rozbawieniem i zaciągnąłem się swoim papierosem. - Hej, ale aż mi się teraz przykro zrobiło - wygiąłem usta w podkówkę i spojrzałem na nią najsmutniejszym wzrokiem, na jaki tylko było mnie stać. - Jak możesz sugerować, że jestem zły? Mówię ci, że w głębi serca jestem ucieleśnieniem niewinności i dobroci, tylko ludzie są zbyt, hm, ograniczeni i podli by dostrzegać takie rzeczy - To zabrzmiało całkiem sensownie i gdybym nie znał siebie samego, to nawet mógłbym uwierzyć. Problem w tym, że Yves mnie znała i raczej nie było szans, by dała się nabrać. Niemniej jednak spróbować nie zaszkodziło. - Zresztą, jebać ich. Nie chcą widzieć mojej wrażliwości to bez łaski - Tak, chyba rzeczywiście zaakcentowałem swoją dobroć tą wypowiedzią. Wypuściłem dym i przez chwilę kontemplowałem nieco nieobecnym wzrokiem kształty, jakie układały się z niego w powietrzu.
- Wiesz, nie chcę być niemiły ani niszczyć ci marzeń, ale chyba potrzebujesz pomocy specjalisty - zauważyłem dosyć delikatnie. - Skoro wykluczyłaś niemal wszystkie znane powszechnie sposoby śmierci, to jak w ogóle chcesz umrzeć? No, i jakby na to nie patrzeć, masz jeszcze trochę czasu. - dodałem. Na końcu języka miałem złośliwą uwagę, że przy jej obecnym trybie życia co jak co, ale choroba weneryczna jej nie grozi - oh, takie tam niewinne nawiązanie do poprzedniego tematu - ale stwierdziłem, że może lepiej się opanuję. Żeby przypadkiem mnie tutaj nie zabiła.

- W sumie niezły plan - stwierdziłem poważnym tonem, jak gdyby właśnie powiedziała mi o czymś zupełnie prawdopodobnym, a nie o planie zostania drugim Kurtem Cobainem. - Wspomnij o mnie w jakimś wywiadzie, co? Przynajmniej tyle radości będę miał na starość, kiedy to skończę jako bezdomny pod mostem. Swoją drogą, może zabiję się razem z tobą? - Zastanowiłem się chwilę, drapiąc się po policzku. - W zasadzie i tak nie mam nic do stracenia. Teraz przeżywam najlepsze lata swojego życia. Za dziesięć lat pewnie wszyscy będą mieć żony, gromadki drących się bachorów i domy za miastem, żeby sobie spokojnie żyć, a ja skończę jako żebrak. Może jeśli jednak się nie zabijesz, wrzucisz mi kiedyś parę groszy na dworcu czy coś - Bo najważniejszy jest zawsze optymizm. Cóż, nie miałem złudzeń. Z moją ambicją, pomysłem na własną karierę i wszechstronnymi zdolnościami nie miałem szans na osiągnięcie czegokolwiek. Mogłem tylko staczać się coraz niżej i niżej, prowadząc hedonistyczny tryb życia.
Kiedy Yves nagle wstała, powiodłem za nią spojrzeniem, zupełnie nie rozumiejąc co też knuje. Uniosłem tylko brwi w geście zdziwienia, zastanawiając się jakim cudem wycieczka za dziewczynami do toalety może mi w czymś pomóc. Cóż, najwyraźniej mój błyskotliwy umysł zwolnił nieco przez ilość procentów krążącą sobie wesoło po moim krwiobiegu. Czekając aż wróci i udzieli mi jakichś wyjaśnień, przekręciłem się na krzesełku barowym z powrotem w stronę kontuaru i skupiłem się na paleniu papierosa oraz kontemplowaniu rzeczywistości. Zaraz jednak powróciła Yves; usłyszawszy jej rewelacje, spojrzałem na nią ze szczerym podziwem.
- Kurwa mać - wymsknęło mi się, zanim udało mi się zebrać myśli i wyartykułować coś bardziej konstruktywnego. - Yvy, jesteś genialna. I jesteś moim mistrzem. Od teraz to ty jesteś moim bóstwem - No, bo jej pomysł dorównywał prawie temu, że nie dałem się uwieść Venus. Cóż, jakby nie patrzeć, z Cookiem nigdy nie mogliśmy zastosować takiej techniki. Z resztą, nawet gdyby któryś z nas był dziewczyną, pewnie i tak byśmy na to nie wpadli; na ogół w klubach nie byliśmy na tyle trzeźwi, by być mistrzami planowania. Postanowiłem skupić się na informacjach.
- Heidi - powtórzyłem. Taa, jakbym miał zamiar to zapamiętać; na pewno to imię wyleci mi z głowy jeszcze przed końcem wieczoru, ale kto by się przejmował takimi drobiazgami? - Okej, tylko co mam jej powiedzieć? Nigdy nie byłem pokrzywdzony. No chyba, że powiem jej, że zostawił mnie przyjaciel, który jako największy frajer na świecie postanowił zostać monogamistą, ale wątpię, bym tym wzbudził jej współczucie - powiedziałem i zamilkłem na dłuższą chwilę, chcąc wymyślić jakąś przekonującą historyjkę. Taa, ktokolwiek myślał, że podrywanie to taka łatwa sprawa, ten się grubo mylił. Tutaj trzeba było mieć odpowiednią dozę sprytu i wyobraźni.

Najpierw zupełnie nie ogarnąłem, o co w ogóle może jej chodzić. Dla mnie podryw był sprawą najprostszą na świecie i nigdy nie widziałem potrzeby, by jakoś go udziwniać czy komplikować; wchodziłem do baru, rozglądałem się za jakąś wyjątkowo urodziwą dziewczyną - w przypadku, kiedy nie mogłem się zdecydować na jedną z kilku ślicznych wystarczyła szybka wyliczanka 'eeny, meeny' i po kłopocie - czarowałem ją urokiem osobistym, który podobno miałem w całkiem niezłej formie (nie mnie to oceniać), a potem wychodziłem w jej towarzystwie. Czasami rzecz jasna wymagało to większych zabiegów takich jak wzięcie numeru, umówienie się i zabranie gdzieś dziewczyny, ale generalnie nie było w tym nic trudnego. Czasami nie wychodziło, ale wtedy szybko znajdowałem alternatywę. A kiedy już przychodziło co do czego, nie interesowałem się zbędnymi informacjami takimi jak imię (choć potrafiłem zarzekać się jak nikt inny, że ewentualne pomyłki na tym polu to przesłyszenie bądź, gdy mój błąd był tak ewidentny, że ta wymówka nie miała racji bytu, że to cudowna obecność danego dziewczęcia tak mnie rozprasza, co automatycznie pochlebiało i sprawiało, że me grzechy były mi wybaczone), język jakim się posługiwała (no, tu bywało zabawnie) czy tym bardziej status związku. A że niekiedy miały na palcach obrączki czy pierścionki zaręczynowe, to już nie mój problem, tylko tych frajerów monogamistów. Niemniej jednak wiedziałem z doświadczenia, że kobiety lubiły z natury komplikować sobie życie i nie uznawały tych najprostszych wyjść, więc byłem ciekaw, co też chodzi po głowie Yves. Uniosłem nieznacznie brwi gdy usłyszałem jej enigmatyczne słowa, czekając na jakieś wyjaśnienie. Zamiast tego moje zdziwienie jeszcze się pogłębiło, gdyż Yvy zaczęła odstawiać teatrzyk i... W tej chwili nagle jakiś trybik w mym przepitym mózgu przeskoczył na właściwe miejsce i załapałem. Sprytna bestia z niej. Cholera, marnowała się z Justinem. Choć swego czasu Justin też był niezły w tych sprawach. Oboje to cholerni marnotrawcy. Mimo, że na ogół wolałem prostsze rozwiązania, postanowiłem wciągnąć się w grę i zobaczyć co z tego wyniknie.
- Skarbie, nie możesz mi tego zrobić! Tu nie chodzi o sentymenty, ja cię po prostu kocham! Błagam, daj mi chociaż dojść do słowa i to wszystko wytłumaczyć! Dlaczego uważasz, że nasz związek nie przerwa?! Dlaczego?! - Dobrze mi szło, bo wyobraziłem sobie, że jestem takim samym nudnym pantoflem jak Cook obecnie. Nawet mówiąc te wszystkie głupoty w żartach czułem się jak cholerna dziewczynka. Panie, świeć nad duszą biednego Jamesa! - Przetrwamy ten kryzys, obiecuję, tylko daj mi kolejną szansę! Przecież wiesz, że zrobię dla ciebie wszystko! - Zerknąłem dyskretnie, czy ktoś zainteresował się nami i musiałem przyznać, że nasz amatorski teatrzyk już zaskarbił sobie niemałą widownię.

Yves była doskonałą aktorką. I miała niesamowite nogi. Te dwa wnioski nasunęły mi się, gdy patrzyłem jak odchodzi. Z tego wszystkiego tak zapatrzyłem się na jej sylwetkę - nareszcie mogłem to zrobić bezkarnie, nie obawiając się że zaraz to zauważy i mnie zgani - że zapomniałem, iż miałem być pogrążony w głębokiej depresji. Cóż, nie znałem się na tym zbyt dobrze, ale mężczyzna który został porzucony przez kobietę swojego życia chyba nie okazywałby swojego smutku gapiąc się na tyłek swojej niedoszłej miłości? Nawet ja potrafiłem do tego dojść. Westchnąłem więc ciężko i ukryłem twarz w dłoniach, a po kilku chwilach namysłu podniosłem głowę i zamówiłem niemrawo kolejnego szota wódki. Hej, zapijanie się na śmierć chyba już mogło wpasować się w klimat porzuconego mężczyzny. Posłałem Yves nieprzeniknione spojrzenie, które dla obiektywnego obserwatora mogło oznaczać smutek i nieme pytanie 'dlaczego mi to zrobiłaś?', a w rzeczywistości było wyrażeniem mojego podziwu dla jej umiejętności aktorskich. Widząc, że na brak atencji ze strony, hm, rzekomych facetów nie mogła narzekać trochę się zirytowałem, chociaż póki co i tak nie mogłem nic na to poradzić. Już chciałem zerknąć w kierunku dziewczyny z powodu której całe przedstawienie się odbywało, kiedy gdzieś po drodze mój wzrok zahaczył o ładną kobietę, która dopiero co przekroczyła próg baru. Zmierzyłem ją dyskretnym okiem znawcy; w sumie, była całkiem całkiem, choć już na pierwszy rzut oka wyglądała na wyrachowaną. Wręcz miała w sobie coś z suki, choć takie określenie na jakąkolwiek kobietę w życiu nie zostałoby przeze mnie wypowiedziane na głos. Wypiłem szota wódki, starając się w dalszym ciągu wyglądać na załamanego i kątem oka zerknąłem w kierunku tej... Jak Yves mówiła, że ona się nazywała? Heather? Helen? Heidi? Dobra, wyjebane; w kierunku Tej Dziewczyny Na H. Przyglądała mi się z całkiem zatroskanym wyrazem twarzy, więc chyba było dobrze.

Nie żebym wątpił w swoje własne umiejętności czy też techniki Yves, ale nie spodziewałem się, że niedawno przybyłe dziewczę się do mnie przysunie. Miałem jako takie wyrobione zdanie o poszczególnych grupach kobiet i byłem przekonany, że akurat ta nie należała do takich, na które działa wzbudzanie litości. Czy jakiekolwiek inne uczucia. Na tym polu miałem rację, o czym przekonałem się od razu, gdy się odezwała. A więc przejrzała naszą małą grę. Cóż, mówi się trudno. Obrzuciłem ją nienachalnym spojrzeniem zastanawiając się co też w jej aparycji, gestach czy zachowaniu sprawiło, że automatycznie wykształciłem sobie o niej taką a nie inną opinię. Nie oszukując się - gdyby była brzydka, już dawno postarałbym się ją zbyć, jednakże jej uroda po prostu zobowiązywała do tego, by chociaż spróbować. Postanowiłem, że skoro z góry przejrzała naszą grę, nie było sensu by ciągnąć przed nią tę szopkę. Choć nie zmieniłem wyrazu twarzy na rozradowany, mając na względzie iż moja potencjalna ofiara w dalszym ciągu nas widziała.
- Skąd wniosek, że naprawdę nie zostałem przed chwilą brutalnie zostawiony przez osobę do której pałałem dozgonną miłością, moje serce nie zostało złamane na tysiąc drobnych kawałeczków, a ty swoją uwagą nie dobiłaś mnie tym brutalniej tym samym niemal doprowadzając na skraj załamania nerwowego? - zapytałem uprzejmym tonem, obracając się na krześle barowym nieznacznie w jej stronę. Kontrolnie zerknąłem w kierunku Yves - cholernie drażnili mnie wszyscy ci jej jebani adoratorzy, bo w końcu przyszła tu ze mną i jakby nie patrzeć, teoretycznie złamała mi serce - ale zdążyłem tylko wychwycić, że odchodzi od baru. Czyżby miała zamiar mnie zostawić? Dała się komuś zbałamucić? A może sama wybierała się na łowy, by zaliczyć, odrzuciwszy moje rady? Zaraz, zaraz, czym ja się przejmowałem? Jest dużą dziewczynką i z pewnością da sobie radę. A jak nie i wpadnie na jakiegoś wyjątkowo namolnego absztyfikanta, to najwyżej spuszczę mu solidny wpierdol i też będzie fajnie. Póki co, musiałem skupić się na rozmowie.
- A co uznałabyś w takim razie za dobrą zagrywkę? - zapytałem w dalszym ciągu uprzejmym tonem, przyglądając się dziewczynie uważnie.