Wadim Cyrylowicz Berlioz - Alex Turner

Charakter: Wadim to osobnik wyposażony w dość prostą instrukcję obsługi – nie dotykaj włosów, a wszystko zostanie ci wybaczone (no może nie wszystko, ale plebs nie powinien być w posiadaniu takich informacji). Cała osobliwa rodzinka mówiła o nim od małego, że jest smutnym dzieckiem, ale z wiekem mu przejdzie. No niestety nie przeszło mu i zmienili swoją opinię, na błąd wychowawczy. Bo przecież nawet wśród najlepszych zdarzają się odstępstwa od reguły, a biorąc pod uwagę dość spory klan Berliozów takie coś po prostu musiało się stać.
W towarzystwie nigdy za dużo nie mówił, a jak już, to używał nieparlamentarnego słowa na „k”, jako przecinka. Jeżeli ktokolwiek wpadł by kiedyś na pomysł utworzenia listy najbardziej leniwych osób na Ziemi, to Wadim z powodzeniem zająłby jedno z czołowych miejsc. Jego lenistwo idzie w parze z zamiłowaniem do bałaganu, który rozpościera się wszędzie, gdzie był. Ma problemy ze skupieniem się na jednej rzeczy dłużej, niż na dwie minuty, słodzi herbatę osiem łyżeczek i lubi podpalać różne rzeczy. Powyższe informacje połączone z jego niewielkim problemem alkoholowym powodują, że życie Wadima nie jest usłane różami.
Wiedz bowiem, plebejuszu, że jeżeli wyciągniesz rękę w kierunku jego wódki, to do końca życia będziesz jeździł samochodem z naklejką dla inwalidów na tylnej szybie. Biorąc pod uwagę, że jest jednym z najmłodszych Berliozów, powinien być strasznie zakompleksiony i pragnący uwagi, jednak tak nie jest. Wadim jest święcie przekonany, że nastąpił jakiś błąd, a jego rodzinka jest kompletnie zidiociała, że nie potrafiła poznać się na prawdziwym talencie. Lubi myśleć, że jest najfajniejszy, najmądrzejszy i w ogóle ach, a jak na narcyza przystało, nie lubi przyznawać się do porażek.
Wadim lubi książki. Tak, to trochę lamerskie, ale kto by pogardził elementarzem dla początkującego podpalacza, czy podręcznikiem, jak przygotować domową bombę? Nie myślcie sobie, że Wadim nie ma dobrego serca. Potrafi ulitować się nad rannym zwierzęciem i miłościwie je dobić, albo zabrać kilkulatkowi lizaka, żeby później rodzice nie musieli wydawać fortuny na dentystę. Powinien za swoją nieskończoną dobroć dostać Order Uśmiechu, który pewnie zagubił się w transporcie.

Talent: precyzja. Jeżeli rzuci w ciebie siekierą, powiadam ci, nie chybi.

Historia: Urodził się w Siewierobajkalsku nad Bajkałem niemal w środku astronomicznego lata. Jego rodzina idealnie wpasowywała się we wszelakie stereotypy krajów zachodnich na temat poziomu życia rosyjskiej ludności w pierwszych latach po rozpadzie ZSSR. Ojciec utrzymywał rodzinę z tego, co udało mu się wyhodować na polu, albo ze sprzedaży rodzinnych pamiątek, które pamiętały jeszcze czasy carskie. Alkohol w domu był, rzecz jasna i do tej pory Wadim żyje w przeświadczeniu, że to przez ojca uważa, że picie wódki i ruskiego bimbru w ogromnych ilościach, to nic złego. Matka również była typową, nie wyróżniającą się niczym kobieciną podległą swojemu mężowi i pielęgnującą dom oraz dzieci. Wadim dorastaj w biedzie, ale bez patologii w stylu zamykanie w szafie, ciągnięcie losów, kogo będą musieli zjeść na następny obiad albo chodzenie ojcu do kiosku po fajki.
W szkole nigdy mu nie szło. Oczywiście był dobry z geometrii, techniki oraz kaligrafii, co w świetle obecnych wydarzeń nikogo nie dziwi, ale za nic nie był w stanie pojąć przedmiotów ścisłych. Dostał fajną łatkę, którą się przypina 90% dzieciaków, czyli zdolny ale leniwy i ku uciesze matki przechodził jakoś z klasy do klasy. Kiedy wśród nowego pokolenia Berliozów zaczęły się dziać dziwne rzeczy i większość kuzynów Wadima prędzej czy później została zabierana przez jakąś zgraje poprzebieranych ludzi, wszyscy zaczęli się uważniej przyglądać najmłodszemu z nich. Jednak Wadim ani myślał okazywać jakichkolwiek nadprzyrodzonych zdolności, chociaż bardzo chciał być równie niezwykły, co reszta jego rodziny. Latka mijały, a pieniędzy na zwiększające się wydatki Berlioza nie przybywało. Wadim postanowił więc zacząć grać w barach w lotki z wszelakimi odpadkami społecznymi. Rzecz jasna, za pieniądze. Z początku było miło i przyjemnie, wygrywał duże sumy, zyskał powszechny szacunek, bo co dziwne, nigdy nie chybiał. Jego lotki zawsze wbijały się w tarczę w miejsce, za które była przyznawana największa liczba punktów. Okoliczne menelki były zachwycone, że wreszcie się trafił godny przeciwnik, ale mina im trochę zrzedła, kiedy przez dwa miesiące Wadim nie dawał ani razu ze sobą wygrać. Herszt bandy postanowił ukrócić ten proceder, bo zaczynało mu już rubli na wódkę brakować, więc z paroma osiłkami skopali porządnie kościsty tyłek Wadima. Chłopak, pomimo że już porządnie poturbowany zdążył jeszcze na odchodne rzucić facetowi kamieniem w kudłaty łeb. Kiedy zobaczył, jak ponad stukilogramowy osuwa się na ziemię, znalazł w sobie ukryte pokłady energii i uciekł stamtąd jak najdalej. Dopiero, kiedy był bezpieczny, zaczął się zastanawiać, jakim cudem udało mu się tak precyzyjnie rzucić z tak dużej odległości. Szybko połączył to z jego nieustającymi wygranymi w rzutki, niesamowitym szczęściem podczas gry w bilard oraz wieloma innymi sytuacjami, które wcześniej wydawały mu się nieistotne. Wkrótce po tym przybyli po niego Starsi. Od tamtej pory upłynęło kilka miesięcy, ale Wadim nie poprawił zbytnio swoich umiejętności z czystego lenistwa.