Mostek

- Może nie do końca, ale podoba mi się twoja interpretacja - przyznałem zadowolony z odpowiedzi jaką usłyszałem od Pinky. Przecież w rozmowie z kimkolwiek nie chodziło o to by poparł ciebie, wysłuchał tego co powiedziałeś i jedynie przytaknął głową. Tu chodziło właśnie o interpretacje i przedstawienie swojego stanowiska. Nie rozumiałem jak można było brać Pinky za mniej mądrą, jej domyślność i spostrzegawczość biła na głowę wiele osób, które znałem. Przedstawiała inny punkt widzenia i ja to szanowałem. Choć oczywiście czasami było widać, że nie do końca rozumie o czym mówię, ale to przecież było całkiem zrozumiałe. Mój angielski nie był zbyt dobry, nadal zdarzało mi się przekręcać słowa i wyrażać w taki sposób, że aż chciało się uciec ode mnie jak najdalej. Ja niestety miałem ten problem, że sam od siebie nie mogłem uciec. A tak bardzo czasem chciałem. - Czasami mam wrażenie, że próbuję swoim strachem zastąpić inne emocje, które z pozoru wydają się dobre, ale mnie przerastają. Miewasz przerastające cię uczucia, Pinky? - zapytałem mając nadzieję, że pytanie nie jest zbyt osobiste. Czasami zdarzało mi się naruszyć tą cienką linię czyjejś prywatności i doskonale o tym wiedziałem. Aż się dziwiłem, że inni nie zwracają na to uwagi i mnie za to nie zganią. Nie powiedzą "Kostek przestań, nie twoja sprawa". Naprawę nie obraziłbym się za te słowa. Niestety nikt tego nie mówi, nie widzi jak czasami potrafię być wścibski. Ojciec wiedział jak się pozbywać moich złych zachowań, chociaż nie mówię, że jego metody były najwłaściwsze. Właściwie były to metody żywcem wyciągnięte z zeszłego stulecia. Ale im większy dystans czasowy dzielił mnie od tej dziwnej przeszłości, tym nabierałem do niej dystansu. Nie wiem czy moje pojmowanie tego co się wydarzyło było dobre, ale miałem nadzieję, że kiedyś dojdę do tych wniosków, które pozwolą mi stać się normalnym, zwykłym chłopakiem. Bo wtedy bym miał łatwiej.
Do tej pory cały czas patrzyłem na Pinky, ale w końcu uznałem, że takie gapienie się wcale nie jest grzeczne i stanąłem do niej bokiem opierając się łokciami o balustradę. Pojedynczy liść wplątał mi się we włosy, a ja go natychmiast, bez zastanowienia strąciłem, by udał się w swoją ostatnią podróż. Zataczając szerokie łuki spadł do wody, a następnie popłynął dalej z nurtem strumyka. Czułem się przez to odrobinę spięty, nie lubiłem gdy cokolwiek spadało mi na głowę. Miałem wrażenie, że to jakiś robak, albo co gorsza, pająk. W końcu jednak się rozluźniłem. Nie mogłem zachowywać się jak dziwak, skoro chciałem być postrzegany jako normalny chłopak. Może z odrobinę bardziej rozbudowaną mentalnością, ale jednak zwyczajny.
- Nie jesteś smutna. Jesteś pozytywna. Jesteś wyjątkowa. Nawet nie wyobrażasz sobie jak dobrze twoje towarzystwo na mnie wpływa. - Na potwierdzenie swoich słów spróbowałem jeszcze raz uśmiechem pokazać swoją radość z powodu spotkania z nią. Nie mi było oceniać jak mi tym razem wyszło, ale z pewnością zrobiłem wszystko co w mojej mocy.

Poruszyłam się nerwowo przestępując z nogi na nogę co by tylko nie począć się szczerzyć jak głupek do sera, bo przecież nie mogłam okazywać jak takie pochwały, zwłaszcza ze strony mądrego Kostka, bo do Briana się już przyzwyczaiłam, na mnie wpływały. Byłam taaaaaaaak dumna z siebie. Mimo wszystko nie wytrzymałam i na koniec zachichotałam, zatykając sobie usta, chociaż to nic nie dało. Ale przecież było tak pięknie, więc czemu bym miała się nie śmiać? A jednak zerknęłam na Kostka, by zobaczyć jaki ma teraz wyraz twarzy, nie wydawał się być zrozpaczony moim zachowaniem, wszystko w porządku, dalej będzie chciał ze mną rozmawiać.
Zastanowiłam się poważnie nad jego pytaniem, bo on oczekiwał ode mnie jakieś przemyślanej odpowiedzi i nie mogłam go zawieść. Czy miewałam takie uczucia? Chyba... zmieszałam się. Zaraz przypomniała mi się Aaliyah i to co robiłyśmy czasem, sama nie wiedziałam wtedy co się ze mną dzieje, ale to mi się podobało. A to, że bałam się powiedzieć Kostkowi o drugim znaczeniu mego przezwiska, którego na pewno nie chciałby poznać, bo było brzydkie i przestałby tak na mnie mówić? On na pewno nie znał takich słów. Nie chciałam być dla niego Bertą lub Amidalą. Byłam Pinky. Już na zawsze.
- Ja... nie wiem. Ale chyba każdy takie miewa. Wystarczy mieć serce we właściwym miejscu. - Gdzieś to usłyszałam i zakodowałam sobie, bo parę dni mi zajęło rozwikłanie zagadki jak to jest nie mieć serca we właściwym miejscu. - A ty jak sądzisz?
- To kochane z twojej strony! - Oznajmiłam radośnie, odwracając się do niego i wspinając się na palce, bo on był taki wysoki, chociaż dla mnie sporo osób było tak bardzo wysokich, by móc dać mu buziaka w policzek. Roześmiałam się przez jego zmieszanie. Bo czy on nie był kochany z tym swoim wiecznym zawstydzeniem i kompleksami? Gdyby chciał każda dziewczyna byłaby jego. Bo był mądry, potrafił pięknie mówić, pomagał innym i jeszcze był przystojny. Ideał. - Mam nadzieję, że dobrze wpływa, bo cię lubię.

- Moim zdaniem, wszyscy mają serce na swoim miejscu, tylko czasami nie zdają sobie z tego sprawy. Są przekonani, że wcale go nie mają i dlatego zaczynają czynić rzeczy, które nie są dla nich odpowiednie. Chociaż zdołałem się już przekonać, że nie ważne co ja myślę, skoro moje zdanie tak bardzo różni się od zdania ogółu - po raz kolejny westchnąłem. Wychodziłem z założenia, że skoro ja mam inne poglądy niż większość, to ja muszę się mylić. Powinno być tak, że większość ma zawsze rację, w końcu w systemie w jakim przyszło nam żyć, podobno to większość zawsze decyduje. Jeżeli masz przewagę liczebną to zawsze wygrasz, zawsze los stoi po twojej stronie. Niezbadana jest siła większości. Cóż ja mogłem zrobić, ja samotna jednostka, w jej obliczu? Mogłem wieść swoje życie starając się trwać w swoich przekonaniach, ale tym samym nie przeszkadzać innym w ich zamysłach. Choć serce się krajało jeżeli czasem nie byłem zdolny zapobiec czemuś okropnemu.
Beznadziejnie się zmieszałem gdy tak nagle Pinky zebrało się na wylewność. Zupełnie nie spodziewałem się, że będzie chciała mnie pocałować, więc się też wystraszyłem. Znaczy, nie bałem się, że mi coś zrobi, bo jej ufałem. Bałem się jedynie tego, że ja mogę odebrać to inaczej niż trzeba, że ja coś zepsuję, że ja zareaguję w niewłaściwy sposób. Dlatego własnie zamiast zareagować w jakiś sposób pozwoliłem sobie stać jak słup, zaczerwieniony do reszty słup. W końcu wypuściłem z siebie powietrze i zgarbiłem się z nadmiaru swoich przeżyć.
- Ja ciebie też lubię, Pinky - odpowiedziałem jej, bo chyba własnie takie zachowanie było właściwe. To należało odpowiedzieć, gdy ktoś mówił ci coś takiego. Choć nie do końca rozumiałem dlaczego właśnie mnie Pinky lubi. Nie miała za co. Owszem rozmawiałem z nią nawet często, robiłem z nią różne rzeczy, ale w żadnym wypadku nie powiedziałbym, że miłe chwile były moją zasługą. Zawsze to działo się za sprawą Pinky, dzięki jej pomysłowości, ja nie miałem nic z tym wspólnego. Byłem bierny, a czasami niezdolny nawet do najprostszych czynności. Nie powinna mnie lubić za takie zachowanie. A może ona lubiła mnie w inny sposób? Ten taki całkiem niezależny od człowieka?
W jednej chwili znów powróciłem do stanu zamurowania i nie całkiem zapomniałem jak się oddycha. Bo ona mnie pocałowała, wprawdzie w policzek, ale pocałowała. A potem wyznała, że mnie lubi. Czy to nie znaczyło coś, co powinno nie znaczyć? W jaki sposób miałem to pojmować? Jak to przyjąć? Jak się zachować? Właśnie w takich chwilach chciałbym mieć jakieś telepatyczne połączenie z Maksem, albo chociaż mieć go przy sobie, by móc zapytać o cokolwiek, by się doradzić. Niestety byłem zdany sam na siebie i to właśnie było najbardziej okropne.
- Czyy tyy... Znaczy... Jak ty, dokładnie... Jak dokładniej ty mnie lubisz? - zapytałem jąkając się chyba po raz pierwszy w jej obecności.

Wygięłam bardzo po dziecinnemu usta w podkówkę i przechyliłam się mocniej ponad balustradą, by zajrzeć co jest pod mostkiem, ale dalej nie widziałam tego. Czemu Konstanty uważał, że skoro zaraz ma inne zdanie niż reszta to się myli? Czy nie na tym polegały dyskusje? Dlatego tyle osób się kłóciło, udając, że dyskutują. Tak robili politycy, ale to kolejna zasłyszana opinia. Byłam jak ta gąbka, wciągałam wszystko co słyszałam i analizowałam po swojemu.
- Ale przecież też możesz mieć rację! Przecież nikt jeszcze swego zdania nie udowodnił. Ty też masz prawo mówić co myślisz! - Mam nadzieję, że mówiłam wystarczająco przekonująco i pewnie siebie, by mi uwierzył, bo to była prawda, a on musiał wreszcie pojąć, że nie jest gorszy. Nikt nie jest. Są tylko ludzie bardziej zapatrzeni w siebie, gardzącymi pozostałymi, ale jednak wciąż tacy sami jak reszta.
Czy on mógł być jeszcze bardziej czerwony? Przemieściłam się, tak że teraz o balustradę opierałam się plecami i mogłam swobodnie przyglądać się jąkającemu się Kostkowi. Pierwszy raz go takim widziałam i szczerze mówiąc, nie rozumiałam problemu. Przecież ja mu tylko powiedziałam, że go lubię co było prawdą, on też mnie lubił, więc nie musiał być zmieszany, że pora się przyznać, że tylko mu się narzucam i ma mnie dosyć. A pocałunek w policzek? Jakbym mogła to bym cały świat wyściskała, ale przy nim się powstrzymywałam, bo on taki wstydliwy był.
- A jak mam lubić? - Przekrzywiłam głowę, zainteresowana. - Jesteś dla mnie osobą, która zawsze mnie wysłucha, zrozumie. I jeszcze przekaże coś mądrego. Jak Brian, ale przynajmniej nie śpiewasz piosenki o Mózgu i Pinkym. Lubię też Aaliyah, ale to coś całkiem innego. Ale czemu pytasz? Czy ty się mnie wstydzisz? - Nie, wcale nie zrobiło mi się teraz przykro. Ani troszeczkę. Czułam, że drży mi broda. Powinnam była zachować umiar i nie cieszyć się tak ze wszystkiego. Powinnam była.

Nie miałem pojęcia co bym mógł odpowiedzieć na jej apel mający mnie chyba odrobinę zmotywować, do tego bym bardziej wierzył w swoje zdanie. Nie potrafiłem na głos zaprzeczyć, że nie ma racji, ale jednocześnie nie chciałem jej przytakiwać. Dlatego pozostawała mi jedna rzecz, która może nie była za ładną czynnością, ale nie potrafiłem inaczej. Wzruszyłem ramionami w odpowiedzi i spojrzałem na swoje stopy. Wiele osób próbowała sprawić bym czuł się bardziej dowartościowany, ale jak to może być w ogóle możliwe, skoro ja doskonale wiem, że gdybym się tak czuł oszukiwałbym jedynie sam siebie. A nie było nic gorszego niż tkwienie w kłamstwie. Właśnie. Moje życie było jedną wielką nieprawdą i może dlatego to wszystko wydaje mi się takie bezsensowne? Może dlatego czułem się niemal nieustannie smutny? Bardzo chciałbym to zmienić, ale nie sądzę bym miał aż tyle siły by nagle wyznać światu co dokładnie siedzi gdzieś głęboko mnie. By powiedzieć Gerdzie co do niej czuję. To mnie przerastało.
- Jedyne czego się wstydzę to samego siebie - przyznałem. Bo skoro mówiłem o prawdzie to nie mogłem być aż takim hipokrytą by i to utajać przed Pinky. - W żadnym wypadku nie wstydzę się ciebie. To ja jestem tu problemem, nikt inny - dokończyłem jak zwykle bardzo zamulająco. Czasami zastanawiałem się dlaczego jeszcze nie zrobiłem coś z sobą skoro jedyne co potrafię zrobić to nieć smutek i depresję. No i swoje problemy, które nikogo nie powinny obchodzić, ale jakoś wychodziło tak, że mimo wielu oporów przekazywałem je dalej. Nie wiem co mnie do tego popychało, ale w żadnym wypadku nie robiłem dobrze. Powinienem utrzymywać dobrą minę do złej gdy i wtedy wszystkim wydawałoby się, że jestem najszczęśliwszą osobą na świecie. Nikt nie zwracałby na mnie uwagi. Bo bez swoich problemów byłem nudny, zastraszająco nudny.
I właśnie dlatego ucieszyłem się z tłumaczenia "lubienia" jakie wygłosiła Pinky. Uspokoiła mnie. Bo gdybym moje myśli sprzed chwili okazały się prawdą, nie wiedziałbym co począć. Najprawdopodobniej bym uciekł. I już nigdy więcej nie pokazał się Pinky na oczy. A naprawdę smutno by było gdybym musiał to robić. Bo ja ją też lubiłem.
- Myślisz, że dużo ludzi przychodzi tutaj, na mostek, rozmyślać na różne tematy i mój pokazać wodzie smutek wymalowany na twarzy? Mi to chyba pomaga.

Rezydencję otaczał rozległy teren, którego jedną część stanowił zadbany park, a drugą zarośnięty i dziki las. Było tu tyle miejsc, że każdy mógł znaleźć coś odpowiadającego jego wymogom. Szaleńcy mogli się wyszaleć w skateparku, miłośnicy przyrody mieli swoją szklarnię, a samotnicy rozległe tereny, po których mogli spacerować wdychając świeże powietrze, a od czasu do czasu nawet gdzieś sobie przysiąść i może nawet popatrzeć w falującą wodę. Jak tu na mostku. To miejsce miało swój urok i było często oblegane przez zakochane pary, w końcu zawsze można było to zażyć odrobinę prywatności. Było tu cicho i spokojnie, zupełnie jakby ten cały świat wokoło nie istniał. Niestety niektórzy ludzie tą brudną rzeczywistość mogli przynieść ze sobą nawet w takie miejsce.
- Kurwa - spod mostku dobiegł cichy głos, który zdecydowanie należał do jakiegoś dziewczęcia. Choć dziewczętom nie wypada tak mówić. Szkoda, że Barbie zawsze miała głęboko co wypada a co nie. Wylazła na brzeg, a z nogawek jej spodni ściekała brudna zimna woda. Barb machnęła jedną nogą, potem drugą, by strząsnąć trochę wody, ale jej działania i tak nic jej nie przyniosły. Pochyliła się spoglądając na swoje mokre buty i skrzywiła się okropnie. Trzymała też coś w reku, coś białego i małego. Coś z czego również ciekła woda.
Och, Barbie Barbie, ty się zawsze musisz wpakować w jakieś bagno.
Kiedy dziewczyna ruszyła spod mostku w stronę ścieżki prowadzącej na ten właśnie mostek zobaczyła Pixie. Zamiast się zmieszać, że została przyłapana w tak głupim położeniu uśmiechnęła się szeroko do dziewczyny. Choć Barbie nigdy by nie powiedziała, że lubi Pixie.
- Cóż za piękny dzionek! W sam raz na kąpiel! - zawołała do Pixie.
Prawda była taka, że Barbie siedziała sobie spokojnie na mostku, kiedy jakieś dzieciaki na rowerach przejechały obok niej z zawrotną prędkością i pech chciał, że paczka papierosów (którą teraz trzymała w łapkach) spadła jej do wody. Barbie nie byłaby sobą żeby pozwolić by ukradzione szlugi tak zwyczajnie sobie popłynęły i dlatego bezzwłocznie poszła je uratować. I własnie dlatego teraz miała mokre spodnie. Niby mogła je zdjąć przed wejściem do wody, ale dziewczyna nigdy nie grzeszyła mądrością.

Przyjaźń to takie wielkie słowo. Dodatkowo takie, którego Barbie z rzadka używała i raczej nie do końca wiedziała co ono oznacza. Pixie lubiła - nie wiedziała dlaczego, ale tak było, choć. jak było wspomniane wcześniej, nigdy by się do tego nie przyznała. Barb nie była wylewną osobą, która z łatwością opowiada na prawo i lewo co o kim myśli i dlaczego tego woli od tamtego. W sumie mogłaby, gdyby tylko jej się chciało. Niestety jej wrodzone lenistwo nie pozwalało jej na takie wybryki, dlatego też zamiast tego uciekała od wyznać, przechodząc do gadki-szmatki, którą każdy lubi.
- Na całe szczęście tu mamy cień - oznajmiła wchodząc już na mostek. Rzeczywiście miały cień rzucany przez wysokie drzewa rosnące wokoło. Gdyby Barbie miała wyjść na słońce prędzej by się powiesiła. Znaczy nie miała nic do ciepła, ale słońce? Bez przesady. Za bardzo drażniło jej oczy i nie pozwalało sprawnie myśleć. Barbie była domownikiem, który promieniowanie słoneczne znosił jedynie przez szybę, a wiadomo, że takie nie jest prawdziwe. Rodzice dziewczyny wiele razy namawiali ją by gdzieś wyszła, złapała powietrza, ale Barb miała swoje gry wideo i nie zamierzała narażać swej wampirzej skóry na zabójcze słońce. Dlatego też przez całe swoje życie zawsze chodziła blada jak śmierć. Wcale jej to nie przeszkadzało.
Barbie zauważając gdzie spogląda Pixie, sama też rzuciła okiem na swoją paczkę. Mimo tego, że została uratowana wyglądała okropnie. Dlatego Barbie bezzwłocznie usiadła na mostku spuszczając nogi w dół i zaczęła układać pojedyncze papierosy obok siebie.
- Myślisz, że wyschnął? - zapytała Pixie, bo sama się na tym zupełnie nie znała. Barbie dokładnie nie wiedziała co odpowiedzieć blondynce, dlatego na początku wzruszyła tylko ramionami. - Mówisz bez sensu - stwierdziła. - Ja nigdy bym nie pozwoliła by z mojej winy stało się coś takiego. To te okropne dzieciaki pałętają się bez ładu i składu dosłownie wszędzie. - Jakby sama miała niewiadomo ile lat, a nie tylko siedemnaście.

Ta, dodajmy jeszcze to, że gdyby Barbie rzeczywiście wyszła na słońce i na serio spróbowała się opalić to w efekcie wyglądałaby jak najzwyklejszy burak. Czerwona na każdej możliwej części ciała, każdej. A to dlaczego? Bo najpewniej zupełnie nie chciałoby się jej szukać i wziąć ze sobą jakiś krem do opalania. Czy ona wie w ogóle, że takie rzeczy istnieją? Wątpliwe. Jej lenistwo i brak zainteresowania każdym tematem potrafi być ciężką sprawą.
- A czemu nie? Nienajgorsze ciacha - odpowiedziała obojętnie. Choć Barbie wiele rzeczy hejterzyła to jakoś nigdy jej hejt nie dotyczył fikcyjnych postaci, czy seriali, czy filmów, czy czegoś temu podobnego. Bo zwyczajnie nie miała ochoty tracić energii na takie rzeczy, i tak miała jej w zaskakujących małych ilościach, więc co będzie marnować. W końcu fikcja to fikcja, a w realu hejterzenie jest zupełnie inną bajką. Bo jak kogoś zhejterzysz, to on może ciebie, a potem możesz ty ukraść mu jakiś włos i wyżyć się na laleczce. Chuj, że Barbie zupełnie nie panowała nad tym co robi i częściej nic się nie działo niż działo. Warto było jednak próbować. - W sumie zaczynam tęsknić za nocą polarną. A nawet jeszcze nie ma dnia.
Barbie wydała się bardzo zadowolona gdy Pixie stwierdziła jednak, że fajki mają szanse na przetrwanie. Jakby nie miały to by się Barbie zdołowała i pewnie mega obraziła na Pixie, bo przecież takie sytuacje potrafią przyczynić się do niezłego uniesienia u takich osób jak Litwinka. Bo kiedy Barbie na czymś zalezy to zależy na całego, nie ma tak połowicznie. Podobnie jest z lubieniem. Pixie już polubiła, więc ta nie powinna się niczego obawiać. Nawet kłamania w żywe oczy.
- Przyzwyczaję albo nie, zawsze możesz nauczyć się nauczyć mówić nie? - Barbie nawet jak nie chciała patrzeć, to musiała zauważyć, że ludzie się jednak zmieniają. Nie sprawiało to jej żadnej radości, ale tak było. Jak dla niej Pixie mogła by się nie oduczyć mówienia bez sensu, ale Basia jak zwykle musiała do wszystkiego podchodzić pesymistycznie. - No i tu gadasz mądrze! Nawet spokojnie zapalić nie pozwolą tylko pędzają na swoich rowerach. Czy tak trudno zostać w domu przed kompem?

- Taa, wpadłabyś i wtedy co? Zapiszczała na jego widok, może zeszczała się rumiankiem i koniec. - Nie wiadomo dlaczego Barbie brzmiała niesamowicie szczęśliwie wyobrażając sobie taką wizję. Ale ona chyba od zawsze lubiła widzieć jak ktoś się ośmiesza, nawet jak to był jej przyjaciel. Inna sprawa kiedy to sama Barbie kogoś ośmieszała. Choć nie, taka sama. Barb również się cieszyła i nie obchodziło ją czy to przyjaciel czy wróg. Wnioskując można by uznać, że wcale nie warto się z Barbie przyjaźnić i ja to z całego serca potwierdzam. No może może być ciekawie, ale żadnych innych plusów z tego nie ma. - Może byłoby inaczej, co? Znaczy ja tam nie chcę cię obrażać - chciała - rozumiesz, nie? - Basi było jednak obojętne to czy rozumiała czy nie, w końcu nic by tego nie zmieniło. Nie wiem jak ktoś w ogóle chce z nią rozmawiać. Choć nie, wiem, jesteś nowa w obcym miejscu więc i Barbie wydaje się kimś z kim warto jest spędzić czas. Co za kardynalny błąd. Większego nie można było popełnić. Znaczy nie chcę w żadnym wypadku by Pixie się wycofywała, w końcu Barb w głębi duszy cieszy się, że ktoś ją polubił. Tylko to taka głęboka głębia duszy, tak głęboka, że zazwyczaj uczucia się z niej wydobywające nie dobiegają do małego móżdżku Stankevicius.
Barbie jeszcze raz poprawiła swoje papierosy i podmuchała na nie lekko, jakby mogłoby to coś dać.
- Pewnie i się przyzwyczaję. Jestem łatwo przyzwyczajalna. Choć dostosowywać to się nie lubię - przyznała. Nie, wcale nie czuła się w powinności opowiedzenia czegoś o sobie. Mówiła aby mówić. - I nie lubię ładnej pogody. - Pokręciła nosem.

I całe szczęście, że Pixie ma dystans, bo Barbie preferowała raczej ludzi z dystansem do siebie. Sama Barb miała dystans długości jak stąd na biegun południowy i jeszcze dalej. Mało kiedy przejmowała się jakimś gadaniem na jej temat, a czasem nawet podsycała te gadania. Bo przecież doskonale wiedziała, że za ładna nie jest. Z inteligencją u niej na bakier. Zazwyczaj wysłowić się nie potrafi. Jest na tyle leniwa, że czasami telefonu jej się nie chce odebrać. I na koniec, żeby to wszystko urozmaicić, straszy z niej darmozjad. Z chęcią bierze coś od kogoś, ale nigdy, przenigdy nie daje niczego od siebie. Ale tu była mowa o dystansie Pixie, a nie o całokształcie Barb. Czyli podsumowując Barbie spodobało się to, że dziewczyna się zaśmiała.
- A możesz sobie szczać czym tylko chcesz, szczanie ze szczęścia jest zdrowe - wygłosiła jedną ze swoich mądrości zadowolona, że w ogóle jakieś mądrości posiada. I miała z czego być zadowolona, bo zazwyczaj nawet myśleć jej się nie chce na temat ważnych rzeczy, a co dopiero o tym mówić. A nawiązując do ważnych rzeczy: - Ile ja bym dała żeby szczać piwem - oznajmiła nagle rozmarzonym tonem i popatrzyła gdzieś przed siebie jakby na serio sobie to wyobrażała. No i tak było. Gdzieś pod jej czaszką właśnie rozgrywała się scenka, w której... Albo dobra. Oszczędzę wam tego opisu.
Barbie podrapała się po głowie i poprawiła ześlizgujące się z jej nosa okulary, zastanawiając się nad kolejnymi słowami Pixie.
- Rzeczywiście, kurwa, co ja tutaj robię? - zapytała sama siebie. No bo to nie miało sensu. Było słońce, było ciepło, dzieciaki wylazły... Same nieszczęścia. I jeszcze dodatkowo musiała brodzić w wodzie po kolana. No i po co to wszystko? - Własnie mi uświadomiłaś, że za cholerę nie wiem jak się tu znalazłam. Ty mnie w końcu tu nie przyprowadziłaś. No to mamy zagadkę.

O fajnie, Pixie prowadzi jakąś listę i zapisuje tam fajne rzeczy! Właśnie kogoś takiego Barbie brakowało przez całe życie. Chociaż niektórzy mogą uznać, że właśnie w jej życiu nigdy nie przytrafiło się coś godnego zwrócenia uwagi to Barbie nie może się z nimi zgodzić w tej sprawie. Jej zdaniem zdarzyło się bardzo wiele, ale wszystko przepadło w zapomnienie, bo sama Barbie ma tak rozwiniętą pamięć jak i inteligencję, a na dodatek jest na tyle leniwa, że nigdy nawet przez myśl jej nie przeszło by zapisać cokolwiek bez zmuszenia do tego przez nauczyciela lub matkę. Pixie pojawiła się jak pomoc zesłana z nieba! Teraz ona zostanie kronikarzem i już nic nie zostanie zapomniane! Znaczy nie słuchajcie mnie, plotę trzy po trzy, Barbie zupełnie nic nie obchodziło czy zapadnie komuś w pamięć czy nie. Oby tylko każdy dawał jej święty spokój.
- Tylko jak już będziesz to robić to odsuń się trochę w lewo, ok? - oznajmiła całkiem poważnie. - Nie chcę by fajki znów zamokły. Zresztą nie wiem czy po takim zamoknięciu będą się w ogóle nadawać jeszcze do zużytkowania - nadal utrzymywała poważny ton wypowiedzi. No bo los szlugów był dla niej naprawdę istotny, jakbym chciała przesadzić powiedziałabym, że Barbie traktuje je nawet jak własne dzieci. Albo jak Deanerys swoje trzy smoki i te pe. Zdecydowanie za często wspominam w postach o Grze o tron. Choć w sumie znając Barbie ta już też została fanką tego serialu. Jak i miliona innych. W końcu jej ulubionym zajęciem jest gapienie się w ekran telewizora i zżeranie popcornu.
- O, i widzisz! To jest własnie takie usprawiedliwienie, które idealnie pasuje mi pasuje. W sumie nie tylko do tej ale do wielu innych sytuacji. Ooo, może mi ktoś z grupy chce zrobić żarcik? Nawet bym się spodziewała tego po nich, w końcu cały czas odgrażam im, że mam ich laleczki i kiedyś zrobi z nimi porządek - uśmiechnęła się do siebie. Lubiła grozić ludziom, choć nie często miała ochotę spełniać te groźby. W zasadzie nigdy nie miała ochoty.

O patrz, znalazłyśmy wspólną cechę Barbie i Pixie. Ta pierwsza też wciąż gubi swój telefon nieważne jak bardzo by się starała. Choć się nie stara wcale, więc pewnie głównie dlatego gubi. Zostawia go wciśniętego pomiędzy poduchy kanapy w salonie, zostawia go w kuchni najczęściej w lodówce, czasami zdarza jej się nawet wyrzucić go do śmieci. Problem byłby całkiem do rozwiązania i wcale nie taki trudny ogólnie na to patrząc, gdyby nie to, że Barbie zawsze wyciszała swój telefon. Przeszkadzał jej spać i to dlatego. No ale jak już go wyciszyła to raczej trudno było jej odszukać w tym wielkim domu tak małego przedmiotu. No cóż, zazwyczaj ktoś inny go odnajdywał i odnosił. Całe szczęście, że są na tym świecie jeszcze porządni ludzie.
- Ty to chyba, Pixie, taka śmieszka jesteś, co? - zauważyła w pewnym momencie Barbie. Normalnego człowieka zaniepokoiłyby te ciągłe wybuchy śmiechu, ale nie Barb. Ona znosiła to całkiem zwyczajnie, w końcu miała podobne poczucie humoru. Pewnie gdyby nie to, że była taka leniwa śmiała by się razem z Pixie. Ale cóż... To zbyt wyczerpujące zajęcie jak na nią. - I dzięki za starania - to już oznajmiła bez takiego wyrazu twarzy, który miała jeszcze przed chwilą, a świadczył on o tym, że Barb próbuje żartować. Choć żartowniś z niej marny. - Choć nie powiem, że się odwdzięczę, bo zapewne tego nie zrobię - dodała jeszcze dla jasności.
Uhuhu, aż dziwota, że się człowiek taki uchował jak ty, Millien! Który nie tknął serialu, a czyta najpierw książkę. Nie chciałam spoilerować, ale co się stało to się nie odstanie! Sorki.
- Na pewno skorzystam - odpowiedziała. Co do lalki, to Barbie jeszcze nie miała zrobionej Pixie, chociaż jej kolekcja wcale taka mała nie była. O dziwo. - Jak skończę robić to ci pokażę - zaoferowała.

Barbie wzruszyła ramionami. W zasadzie robiła to przynajmniej kilkadziesiąt razy dziennie, że aż dziw, że nie ma jakoś nadwyrężonych ramion, czy coś w tym stylu. Wzruszała ramionami rano kiedy wstawała i dziewczyna z pokoju coś do niej mówiła, wzruszała kiedy ktoś podał jej jedzenie podczas śniadania i upominał się o podziękowanie, wzruszała kiedy nie wiedziała co powiedzieć, a to działo się zastraszająco często.
- I tak więcej razy tak cię nie nazwę - uprzedziła. I miała rację. Najpewniej za chwilę całkiem zapomni o tej rozmowie nie tylko o tym jak nazwała Pixie. No nieważne. Miny dziewczyny i jej sposób śmiania zdecydowanie nie przeszkadzały Barbie. Jej mało co przeszkadzało, bo trudno o większą obojętność niż jej. - Chyba, że mi się przypomni, co marnie widzę - dodała jeszcze. Wolała wszystko postawić jasno, a nie narobić nadziei Pixie. Bo ja wiem, może ona chce jakiegoś super przezwiska, które zna jedynie jej bff. Barbie niestety nie jest na tyle kreatywna, a przynajmniej tak się jej wydaje.
No i znów wzruszyła ramionami. Spoko, było dobrą odpowiedzią. Nie ważne czego dotyczyło, więc była w miarę zadowolona. Palcem miźnęła jednego peta sprawdzając jego stan zwilgotnienia. No jeszcze się nie nadawał. O losie.
- Nie licz na moje wielkie manualne umiejętności - znów uprzedzała. - Większość moich lalek to przerobione Barbie. Tak jest najprościej, doczepić kosmyk włosów, ubrać w czyjeś ubranie, pomalować twarz. No i odprawić rytuały - dodała na koniec przybierając tajemniczy ton. Większość ludzi kojarzyła sobie voodoo z jakąś krwią kurczaków i Barbie nie zamierzała ich wyprowadzać z błędu.
No, fanatyczką to jestem i ja. Dlatego już jestem po drugim tomie Pieśni Lodu i Ognia, choć w międzyczasie kiedy zaczęłam czytać pierwszy miałam i przygotowania do matury i same matury. A teraz o zgrozo nie mogę nigdzie znaleźć trzeciej części.

Jeżeli Pixie lubi rozkimiać ludzi to będzie miała zajęcie przy Barbie. Przynajmniej to.
- I to jest właśnie nazywam kreatywnym rozwiązaniem problemu. Będziesz mi przypominać. - Barbie uznała to za dobry omen, jeżeli dziewczyna tak łatwo przystawała na wszystko co Barb mówi, a na dodatek wymyślała tak ciekawe rozwiązania to można wróżyć im świetlaną przyszłość. Znaczy, nie żebym się rozpędzała. Pożyjemy zobaczymy. Póki co możemy uznać tą znajomość za jak najbardziej pozytywną i zmierzającą w całkiem dobrym kierunku.
Ogólnie Barbie, poza Mikiem, nie posiadała trwałych przyjaciół. Poznawała niby ludzi, gadała z nimi, ale żeby coś poza tym? Zero. Dlatego nawet cieszyła się na tą Pixie. Może nawet przedstawi ją dla Mike'a? Znając go pewnie zaraz zaczął by robić żarty podchodzące pod 'O Barbie, znalazła sobie dziewczynę, teraz możemy robić trójkącik'. Co za prymityw. No, ale podobnie jak w przypadku Pixie, Barbie olewała sobie złe cechy charakteru, tak było prościej. W sumie to lepiej żeby Mike jednak nie poznał Pixie. Zdecydowanie źle by się to skończyło. Barbie miała to do siebie, że samym ubiorem mogła odstraszyć facetów i pewnie dlatego ten typ traktował ją zwyczajnie po przyjacielsku? Ale innych? Strach sobie wyobrażać co z nimi robi. Tuman jeden.
- Jak chcesz - wzruszyła ramionami. Znowu. Oczywiście nie zauważyła, że Piksel mówi jakimś innym głosem, a tym bardziej, że ten głos ma jakiś związek ze strachem. - Ale teraz i tak idziemy do mnie - oznajmiła jakby jakiekolwiek protestowanie nie wchodziło w grę. Pozbierała wszystkie swoje manatki, oczywiście szlugi traktując po matczynemu, a potem wstała. - Zdecydowanie za długo siedzimy na powietrzu. Jeszcze mi zaszkodzi czy coś.
Spojrzała na Pix mając nadzieję, że na serio pójdzie za nią. Fajnie się tak gada.