Pomost przy stawie

/ skok

Zgrzytając zębami wyrzuciłam peta do stawu, olewając całkiem fakt, że tak przykładne dziewczęta nie robią. Zwłaszcza, że przykładne dziewczęta w życiu by papierosa do ust nie podniosły. Głupie. I znów zgrzyt zębów, bo ja też ostatnio byłam głupia. I to dwa razy pod rząd. Kretynka. Irving okazał się być zbytnio przeczulonym na punkcie siostry facetem z ponurą przeszłością, a Javier? Javier interesował się zbyt wieloma na raz.
Nigdy nie powiedziałam o sobie, że jestem w pełni normalna. Chyba po mamie coś ze mną nie tak. Jeszcze tydzień temu błądziłam zakochanym spojrzeniem za Hiszpanem, a potem po prostu się obudziłam. Dosłownie. Otworzyłam oczy i powiedziałam sobie: Zoja byłaś idiotką. To nie było fajne. Z Elisą ruszyłam potem na miasto naciągać starszych typów, że mnie kręcą, ale szybko mi się to znudziło. Wciąż mnie dręczył mój debilizm. Przecież ja czymś takim gardziłam, a tu nagle pojawia się moment i sama się tak zachowuje. Kto normalny tak robi?
Odchyliłam głowę do tyłu i wtedy zobaczyłam zmierzającego gdzieś Cooka. Uśmiechnęłam się, bo on chyba też mnie dojrzał. Przynajmniej tak mi się wydawało. Śmieszny był, a wedle mej bff nieźle radził sobie w łóżku. Opowiadała mi to chyba tylko po to bym mogła jej wytykać jej nieodpowiednie podejście do seksu. To dziwne, ale tutaj, w wieku 16 lat, byłam wręcz wymierającym przedstawicielem dziewic.
Jak to zwykle miałam w zwyczaju, gdy ktoś był w jakieś odległości, a ja akurat miałam ochotę powymieniać z nim kilka uwag, poczęłam przyzywać go syrenią pieśnią. No dobrze. Całkiem nowa sztuczka i bardzo chciałam się nią pochwalić. A on ruszył w moją stronę. Uśmiechnęłam się zadowolona.
- Fajne, co? - zapytałam, ściągając słuchawki z uszu i wyłączając muzykę. - Chyba nie masz mi za złe? - zapytałam jeszcze. Nie powinien mieć. Wyciągnęłam nogi prawie muskając wodę. Przesunęłam się jakby zamierzał usiąść. Na razie musiałam unosić głowę do góry, by go widzieć - Nudziło mi się - wyjaśniłam z milutkim uśmieszkiem, jakby jednak zamierzał mieć mi moje zabawy z talentem za złe.

To niezwykle, że podziałało. Tyle razy próbowałam na Javierze i nie działało. Próbowałam na chłopaczku z grupy. Nie działało. Na jego dziewczynie. Nie działało, a tu proszę podziałało. Robiłam postępy i powinnam być z siebie zajebiście dumna, ale dalej nie miałam ochoty na jakąś durną radość. Znów wylazł ze mnie psychol.
- Czy ty przypadkiem nie manipulujesz ludźmi? - zapytałam dosyć zaskoczona, że on nie potrafi sztuczek takich. Głosy nie głosy. Moce. Ja przed nagłym atakiem wycia wilków tylko w mej głowie, zupełnie głosu nie miałam. No słuch tak, ale moje wycie było nie do zniesienia. Dali mi gitarę i powiedzieli, że może przynajmniej tak się mnie zniesie. Się zaparłam i nauczyłam, ale i tak podśpiewywać grając mi nie wolno było. A teraz? Jeśli tylko kontrolowałam swe umiejętności mogłam mieć tak cudny głosik jaki tylko sobie zamarzyłam. - Nie mógłbyś im wmówić, że... no nie wiem. Słyszą syrenę? - Wbiłam w niego spojrzenie pełne może jeszcze trochę dziecinnej ciekawości. Zawsze mi się wydawało, że on to dopiero ma genialną moc. I jeszcze narzekał. Roześmiałam się dźwięcznie, gdy wskazał na swoje ubranie. Faktycznie był dresem i zupełnie nie pasował do mojego dzisiejszego stroju, ale przecież mu to wybaczymy, bo wyglądał niezwykle uroczo jako dres. - Nie wiem. Pomyślę nad tym - mruknęłam, wzruszając ramionami, gdy zaproponował to zabawianie. - No chyba, że masz jakieś propozycje. - Zamyśliłam się, gapiąc w horyzont. Drzewa, drzewa, drzewa. Strasznie jednolity i nudny ten krajobraz. - A ja mam krzyż - pochwaliłam się, wskazując na swój biust i nadrukowany na koszulce krzyż. Duży, czarny. Mrocznie. - Mój krzyż fajniejszy - dopowiedziałam jeszcze ten oczywisty fakt. Jak czasem szukałam informacji z mego kraju to całkiem śmieszne rzeczy słyszałam o jakimś krzyżu, dlatego też krzyż był fajniejszy od jakiegoś tam kajdana. Każdy to powie.

Spojrzałam na niego zdezorientowana. Serio mówił? Cóż pacnięcie wyglądało na całkiem mocne, a i jego ton nie sugerował, że żartuje. Raczej nie chciał się bawić: patrz jaki ja głupi i nie wiem co potrafię, dobrze, że mi przypomniałaś. Zresztą to przecież Cook. Po nim się można było wszystkiego spodziewać.
- Nie ma za co? - wymamrotałam dalej troszkę zdziwiona jego zachowaniem. Siedziałam sobie na brzegu pomostu, a jedna noga wisiała nad wodą. Od czasu do czasu znudzona zanurzałam koniuszek buta w zimnej oraz ciemniej wodzie. Znęcałam się nad swymi trampeczkami i miałam to gdzieś. Całkiem fajnie się tu siedziało i może częściej będę tu wpadać? - Po pierwsze tylko nie Zolandia, a po drugie akurat syrena głupia, ale przecież jest tyle możliwości. - Zupełnie nie pojmowałam czemu on i ten drugi zupełnie nie stosowali tych swoich sztuczek. Znudziło im się? Nie mieli pomysłów co z tym robić? Możliwe, że i mi się znudzi pozwalanie mocy, by czasem wymknęła się spod kontroli? Nie. To przecież niemożliwe. Najpierw musiałabym się nauczyć jak ją trzymać na wodzy.
- Jaką to? - odparłam niby obojętnie. Naprawdę wyjątkowo nie miałam co ze sobą zrobić, bo zwykle o tej porze zastanawiałam się co porabia mój luby(cudem powstrzymany zgrzyt zębów), a że aktualnie lubego nie posiadałam i miałam serdecznie dość takowych posiadania wszelakie propozycje rozrywki były mi na rękę. Byleby nic zbereźnego.
- A czemu miałby być zły? - Zdziwiłam się. Nieźle wyskoczył z tym Bogiem. Przecież teraz krzyże były takie modne. Nawet widziałam w Tromso jakąś laskę popylającą na obcasach w kształcie metalowych krzyży. Pojebało ten naród. - Noszenie krzyża przy twoich występkach to nic - zauważyłam rozsądnie, jakby ja taka święta była. - Myślisz, że Bóg nie jest na ciebie zły? - Odbiłam piłeczkę. No zobaczmy czy Cook wierzy w coś innego niż Jack Danielson. Nie. Pokręciłam. Justin wierzył w sedes i tyle dziwnych wyznań. Chyba, że liczyć tamtego kolesia co rano dziękował kawie, że jest taka pyszna.

Westchnęłam. I się zaczęły zabawy z moim imieniem. Zoja. Dwie sylaby. Odmieniamy jak nadzieja. Ależ to proste, a oni kombinują ile wlezie. I prawie mnie opluł. Jakbym siedziała bliżej... brr.
- Brzmi jak nazwa kraju - stwierdziłam niezadowolona. A Zofija? Toż to zupełnie inne imię było. Ale on teraz pewnie inaczej do mnie nie powie. Cudowna sprawa, nie ma co. - A kto powiedział, że chce byś mnie kontrolował? - Wykręciłam się. Może faktycznie lepiej dla reszty świata, że on zapomina, że w ogóle posiada tak potężne w skutkach zdolności? Po co mu w ogóle przypominałam? To zdecydowanie nie było mądre, ale skoro nie chciał się tym bawić to niech przynajmniej wie, że ma taką możliwość. Raczej nago mi biegać nie każe. Oby. Się odsunęłam, gdy się pochylił, odrobinę, ale tak, by wiedział, że nie ze mną te numery. Na takich trzeba uważać. Kolejna jego uwaga niezwykle mnie ubawiła.
- To jest staw. Zimno, brudno. Każdy tam śmieci wywala, ale spoko. Skaczmy. - odpowiedziałam dalej rozbawiona tym, że on może faktycznie chciał to czynić, spoglądając na brzeg, gdzie przy chaszczach kołysały się śmieci. Owszem wodni to mało się nie zapłakali o takie traktowanie zbiornika z ich ukochaną wodą, sprzątali bez przerwy, ale jak widać mało to dawało. Z pewnością zajebiście by się tu pływało. Tam jeszcze może były ryby! Bo żaby na pewno. Wiecznie to kumkało. Nawet teraz.
- Już ty dobrze wiesz za co - mruknęłam. Oh ja szlachetna dziewica, niczym aniołek nawracająca zbłąkane duszyczki na drogę pana. Jeszcze powinnam się zapisać do klubu Venus. Ta. - No już nie bądź taki skromny. - Spojrzałam na dresa. O Jamesie Cooku wiele się mówiło w rezydencji. Jeden z ulubiońców miejscowych plotkar, które czasem musiałam słuchać. Dziewczyny w moim wieku, w większości idiotki, zamiast zająć się nauką(dobre sobie) wolą całe dnie gadać na starszych chłopców i dziewczęta. Oni przynajmniej z życia korzystają. Dobrze, że miałam Elisę bo bym z takimi zwariowała.

Ugryzło? Niech się cieszy, że nie poczęłam łkać mu na ramieniu, że po raz kolejny wykazałam się rozumem godnym strusia, ale nie szesnastolatki. A to, że troszkę nie miałam humoru to jeszcze nic. No może u mnie bardziej z tych niezwykłych faktów, ale tu jeszcze nie pora na dramaty. Ale już się poprawiam. Było minęło. Skoro Cook twierdzi, że ze mną się fajnie siedzi to przecież nie mogę tego zepsuć.
- Zolandia chyba jednak lepsza - uznałam i nawet nie ma o czym gadać. Gotlandia? O jak to nieładnie brzmiało. Nie to co Zolandia. Takc zy siak byłoby mi milej gdyby jednak stosowano moje imię wybrane przez mamusię, ale cóż, posłuchają lub nie. - Mów jak chcesz - mruknęłam, drapiąc się po kostce. Mimo tych wszystkich psikawek niby przeciw owadom jakiś skurwiel mnie udziabał w nogę. Masz ci los. - Nie miałabym ci za złe użycie na mnie mocy gdybyś tylko zmusił mnie do czegoś ciekawego, a nie głupiego czy zbereźnego. Nie mogę się gniewać, bo przecież sama non stop używam mocy na innych. Jakie to okropne, że wiecznie przypadkiem. - Jeszcze chwilę po skończeniu swej wypowiedzi miałam usteczka otwarte w wyrazie zdziwienia. Wraz z przelaniem swoich myśli przez usta pojęłam, że przecież tego nie chciałam, a jeszcze moment temu czułam tak silne pragnienie powiedzenia mu tego. Kłapnęłam buźką, uświadamiając sobie, że trzymam ją otwartą. Wyglądałam na głupszą niż zwykle przez to. - Ty już mnie kontrolujesz! - zauważyłam. Przechyliłam się i walnęłam go w ramię. Chucherko. Kości czułam. Nie żebym ja sama nie należała do grupy osób z niedowagą, ale u kobiet to inaczej wyglądało niż u facetów. On miał mieć mięśnie i wyglądać, a nie tak.
- Okropny skwar w sumie - mruknęłam. Czy ja teraz zamierzałam wszystkie swe myśli mówić na głos? No nie mogłam się powstrzymać. Potrzebowałam by filtr wypowiedzi natychmiast wrócił na swoje miejsce. - No nie marudź. Tu jest tak romantycznie, że aż nie czuć ukąszeń - zadrwiłam. Tak jak wspominałam mnie nie kąsały. Poza tym jeśli jego tak gryzły to powinien się cieszyć, bo podobno komary ciągnęły do tych z dużą ilością seksapilu czy jakoś tak.
Roześmiałam się, bo zupełnie nie chciał ustąpić. I dobrze. Nieugiętym trzeba być, jeśli się chce do czegoś dojść.
- No dobrze zostawmy. Żyjmy teraz, bo to ciekawsze - Myślenie bardzo mi odpowiadające, ale on je mówił z całkiem innego powodu niż ja bym chciała, więc przecież nie mogłam przyznać, że zgadzam się z nim, bo to już by było niebezpiecznie, prawda? - A podobno komary cię tu gryzą - zauważyłam, bawiąc się pierścionkiem i uciekając spojrzeniem. W kieszeni spodenek miałam swoją napoczętą waniliowych djarumów. Tyle osób nie lubiło jak palę. Nie powinnam dać się ponieść nałogowi. Walczmy ze sobą. Jakaś wyjątkowo miękka byłam dzisiaj, a chciałam zgrywać niezwykłe twardą.

Mózg strusia? To przecież takie proste. Strusie chociaż same takie wielkie mają móżdżki nie większe od swego oka. A skoro mają takie małe móżdżki to też muszą być niezwykle głupiutki. To oczywiste, lecz nie mówię, że wielki mózg, głowa i nie wiem co jeszcze, równa się zaraz mega inteligencji. Tu już nie jest tak prosto.
- A ja mogę chuderaczek? - Uśmiechnęłam się nieco rozbawiona. Biedroneczka? To wszystko na co było go stać nawet po tak krótkiej znajomości? Zawiodłam się. Już z Zolandią się bardziej popisał. Przeczesałam włosy palcami, zauważając, że już zupełnie się nie przejmuje swoją głupotą wcześniejszą, a przecież właśnie po to przyszłam tutaj. By przestać przeżywać. Plan działał skutecznie i mogłam za to podziękować w głównej mierze swemu towarzyszowi. Chyba go polubię. Hm, ja już go lubiłam. Duży dzieciak. Jak takich nie lubić?
Aż taka chuda nie byłam. Tyłek był. Piersi no prawie były, ale przy Florence, którą tak Will wiecznie nieładnie przezywał Florianem(tak podsłuchałam dzisiaj ich rozmowę i tylko dlatego, że nie mogłam wejść do pokoju, przylazłam tutaj), wyglądały na całkiem ładne i w sam raz. Fajnie się było z nią gdzieś pojawić. Ona to dopiero chudzinka była. Baletnica. One tam takie musiały być. Jakaś moda czy inna głupota i mamy od groma anorektyczek. Super sprawa.
- Czy lubię? Kocham nad życie - zawołałam, śmiejąc się. Wracał mój dobry humor. Położyłam się na pomoście, osłaniając dłonią oczy i wpatrując się w niebo. Nóżka wisiała już trochę wyżej nad wodą, więc wreszcie nie musiałam się pilnować czy przypadkiem nie moczę nogi. Było mi naprawdę przyjemnie. - Nie rozumiem tego zachwytu nad poezją - przyznałam. - To nic wielkiego, to tylko słowa, a gdy się zacznie słuchać rozkładania jej na czynniki pierwsze to nagle to wszystko wydaje się być całkiem inne. Nudne i głupie. Traci cały urok. Nieznane jest piękne. - Zamilkłam, uświadamiając sobie, że plotę trzy po trzy. Zupełnie niepotrzebny monolog w sam do debat z Kostkiem. - Skąd to pytanie? - Dźwignęłam się, opierając na łokciu i wciąż półleżąc, spojrzałam spod przymrużonych przez silne słońce oczu na chłopaka.

Kto by pomyślałam, że Cook kiedykolwiek chodził do szkoły, a po drugie, że miał tak dobre oceny. No takie fakty raczej nigdy akurat z tym chłopakiem bym nie łączyła. Szybciej z tymi delikatnymi duszami, które bały się odezwać do nieznajomego jakby ten miał je ugryź czy coś. Owszem jak się czasem podeszło za blisko do wściekłego wilkołaka(sprawdzajmy fazy księżyca!) to można było oberwać. I od wielu innych niepanujących nad mocą ludzi, ale przecież my, hm, to znaczy oni, nie robili tego specjalnie. Więc czemu nie podejść i nie zacząć rozmawiać? Czy to takie trudne? Zupełnie tego nie pojmowałam. Zwyczajnie nie posiadałam tak cudownej zdolności jak empatia.
- Jejku! Naprawdę będę mogła? - zapytałam, udając niezwykle zachwyconą faktem, że będę mogła podotykać rączkę Chuderaczka. Takie atrakcje to tylko od święta i chyba powinnam czuć się zaszczycona. Jak połowa rezydentek. - Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy - oznajmiłam jeszcze. Całkiem udanego towarzysza ściągnęłam sobie dzięki nowej sztuczce. Miał poczucie humoru jak trzeba. I fajny kajdan. Ciekawe czy często się tak ubierał?
No i proszę bardzo. Doprowadziła do tego do czego zmierzał od początku, ale czy ja mówiłam nie? Skądże. Uśmiechałam się bardzo po swojemu, mniej skupiając się na pilnowaniu zdolności, by nie wymykały się spod kontroli i teraz muzyka jaka mnie otaczała mogła być też słyszana przez niego. Nic strasznego. Klasyka rocka. Zresztą on teraz skupiał się na tym by niechybnie przejąć kontrolę nad sytuacją. Łaskawie zezwoliłam. Trochę frajdy od czasu do czasu nikomu nie zaszkodzi byleby nie zajść w tej frajdzie za daleko. Takie było moje motto. No powiedzmy, że takie. Na ten moment z pewnością takie.
- Przypuszczam, że masz nawet konkretne rzeczy na myśli - powiedziałam. To mnie bawiło? Nie, zwyczajnie miałam bardzo dobry humor z czego i on mógł skorzystać. - I co teraz zamierzasz? - Wszak trzymał mnie, a moja jedyna droga ucieczka mogłaby polegać na ogłuszeniu go wrzaskiem i zepchnięciem do stawu. To też mogłoby by być zabawne, ale o tym pomyślimy kiedy indziej. Mogłabym sama wykonać jakiś ruch, ale ktoś tu chciał być panem sytuacji i sadzić, że wszystko idzie tylko wedle jego myśli. Fajnie było.

- To sam się nie macasz? - zapytałam. I dopiero po wypowiedzeniu tych słów pojęłam jak głupio to musiało zabrzmieć. Jak bardzo dwuznacznie. Zagryzłam wargę. Na pewno to skomentuje, ale w sumie to tylko żarty, nie? Czym się przejmować.
A jednak to słyszał. Ja tam wiecznie miałam wokół siebie muzykę. Już nie umiałabym przetrwać z ciszą w uszach, ale to czasem źle wyglądało jak zaczynałam pstrykać do rytmu, którego nikt nie słyszał oprócz mnie, chociaż nawet nie miałam słuchawek. No i się nauczyłam używać iPoda, by wyglądało to bardziej naturalnie. Moje przeżycie od czasu do czasu danego kawałka dalej dla niektórych zbyt dziwnie wyglądało. Nirvana by mu przeszkadzała? Ojoj. Źle. Ale cóż. Ja tam nawet mogłabym w tym momencie smętnego Chopina, tęskniącego za ojczyzną słuchać. No i kurde poleciało coś jego. Tristesse. Zamknęłam na moment oczy. Cisza. Nic to nie dało. Tylko Jowisz by mnie zrozumiał. A tak musiałam mieć nadzieję, że znów tylko ja to słucham.
- Brzmi ciekawie - odparłam, a mój zadowolony uśmieszek tylko się poszerzył. W ogóle nie zamierzałam go kopać. I sama często przyznałam, że takie czytanie w myślach musi być okropne. A nuż reszta świata ma równie pokręcone lub jeszcze gorzej w głowie? No nic. Uwolniłam dłoń z jego "miłosnej pułapki" i objęłam go za szyję, przyciągając jeszcze bliżej. Zero dystansu pomiędzy twarzami. Oto chodziło od początku. Po raz ostatni uśmiechnęłam się tuż przy wargach Cooka, zapominając się. A w tle leciało mi...? Niech to pozostanie tajemnicą.

I co z tego, że nie byłam często w takich sytuacjach? Wszystko przede mną i się jeszcze nauczę, a poza tym czy to nie dobrze, że nie marudzę, że nie ma stosownego klimatu, by się całować? Ja mam przez większość uznawany za popierdolony gust muzyczny i proszę mi nie dyktować co kiedy mam słuchać, znaczy wiem, jakbym nie kazała przypadkiem słuchać tego innym byłoby lepiej, ale kurna nie umiem wyłączyć wizji jak już się włączy i na innych. Dziwne? Trudno.
Szybko mu się znudziło, chociaż to przecież on tak naciskał. Faceci. Tylko jedno im w głowie, a to niezbyt wygodnie robić na deskach, gdy grozi ci wpadnięcie do paskudnego stawu. A deski były wyjątkowo twarde o czym z uporem informowało mnie ciało. Dałoby spokój.
- Możemy, ale nie licz na nic. - Może i nie liczył, a ja tylko się wygłupiałam, ale cóż. Musiałam postawić sprawy jasno. To było dla mnie oczywiste. Dlatego robiłam z siebie jeszcze większą idiotkę, gdy mi odbijało na czyimś punkcie.
Już nie byłam uwieziona w "miłosnej pułapce", więc mogłam sobie usiąść. Tak było wygodniej, ale przecież nie powiem, że mi się nie podobało. - Przeklęte robactwo - wymruczałam do siebie z rozpędu po rosyjsku, gdy oto mogłam jednego bydlaka, pragnącego mej krwi i zupełnie nie obawiającego się tego co miałam we skórę wtarte, zabić. - To dalej masz ochotę pokazać mi swój pokój? - Zwróciłam swoje zielone oczy w stronę dresika. Jak jednak teraz nie będzie chciał to tak czy siak wracam do Rezydencji. Miałam ochotę zagadać dzisiaj Gerdę. - Nie chce mi się tu siedzieć. - Nudzi się po jakimś czasie. Woda, deski, drzewa, krzaki, coś kumkające w krzakach. Fajny chłopak obok. Nudy.

Napić to ja się mogłam zawsze. Byłam z Rosji! A i w rodzinie to jakoś tak było przekazywane. On chciałby mnie upijać? No błagam was. Wymiękałam tylko przy naprawdę dobrych zawodnikach. Chuderaczek nie wyglądał na takiego co należy do grupy: dobrzy zawodnicy. Nie każdemu to pisane jest. Ale zawsze mogłam się mylić. Zresztą mogę się o prawidłowości mych osądów przekonać bardzo łatwo. Wystarczy z nim pójść.
- Po takiej reklamie żal nie skosztować. - W sumie to nie miałam ochoty na zajebistego winiacza, ale cóż poradzić. Nie będę tu siedzieć sama, nie? Najwyżej się rozmyślę w trakcie wędrówki. Żaden problem. W rezydencji zawsze idzie znaleźć towarzystwo, gorzej na tych odludziach - Kolejny zaszczyt - zauważyłam. Me "usteczka" wystarczą. Kto by pomyślał. Przez moment uruchomiła się we mnie ta durna Zoja, która zapłakała, że żadna miłość tak nie chciała mówić. Wymierzyłam jej mentalnego kopniaka i się uspokoiłam. Mogłam sobie naiwnie wierzyć, że wcale nie marzy mu się więcej. Przecież byłam taka niedoświadczona i głupiutka.
- Idziemy. - Podniosłam się i wytrzepałam ubranie. Brudno, ale i tak miło będę wspominała miejsce. Miałam nowego kolegę. Aktualnie dresa. I wcale się nie nudziłam, a to było najważniejsze. No ale ze smutkiem okryłam, że znów coś mi idzie nie tak, bo nawet jak sobie pomyślałam, że hop hop do pracy by się szło fajnie by zabrzmiało w tle to nic nie poleciało w mej głowie. Psułam się albo normalniałam. I to, i to okropne.

/ zt /

jakby powiedział pan zybała: lecimy z tym kok.... sem (dzieci ładnie dokończyły słowo?)

Ludzie zwykle mają się za niewiadomo kogo. Brian mówi, że to z powodu pychy i narcyzmu, że jesteśmy pokoleniem ludzi najbardziej narcystycznych w dziejach świata. Nie sądzę, żeby tak było naprawdę, ale skoro Brian tak powiedział to musi być prawda. Brian jest mądry w przeciwieństwie do mnie. Brian należy do nielicznych, ja do licznych, ale mnie coś wyróżnia: ja wiem, że jestem głupia i innej nie udaje. Ludzie są zabawni, gdy sądzą, że pozjadali wszelakie rozumy, wiecie tacy z nich znawcy, że właśnie z tego powodu są te wszystkie wojny.
Chociaż czasami źle pojmuje słowa Briana i wtedy okazuje się jeszcze głupsza niż jestem. Nie lubię tego.
- I wtedy powiedziałam jej, żeby sobie poszła. I wiesz, że ona mnie posłuchała? Tak się bała tego, że stłukła wazon. Widziałam wokół niej tańczącą Pouch i rzuciłam na odchodne, że smoczyca idzie. Wiesz jak uciekała? - Rozchichotałam się, opierając bokiem o ramię Benjamina. Chciał mnie słuchać czy niem ja gadałam. Lubiłam go. Gdy patrzyłam na niego widziałam wszelakie tańczące wokół niego strachy, ale nie chciałam nic z tym zrobić. Bo przy innych robiłam dużo złego. Podobnież nie powinnam tak czynić, ale robiłam to. Leniwy uśmieszek zagościł na moich ustach, gdy wiatr powiewał mymi w połowie różowymi włosami. To miała być moja prywatna walka ze stereotypami, odkąd Brian wytłumaczył mi co to słowo znaczy i dlaczego tak krzywdzi dziewczyny takie jak ja. Nienawidziłam stereotypów. - Prawda, że młodziaszki są tacy śmieszni z tym swoim strachem przed smoczycą? - To chyba było jedno z tych pytań, na które można mruknąć tylko nom czy inne tego typu słowo, ale oczywiście, że musiałam je zadać. Miałam dzisiaj dobry humor i niektórzy powinni się z tego cieszyć. Wtedy byłam miłym boginem.
- Mamy coś jeszcze do picia? - Miałam dar przekonywania, bowiem na pomoście znajdowaliśmy się od dawna, noc chyba wtedy była, ale trudno to stwierdzić, gdy przez tak długi czas jest jasno. Chciałam zobaczyć, czy widać różnicę w czasie krótkiej prawdziwej nocy w ilości światła. I nic nie zobaczyłam. Może przysnęłam?

Już dawno jej nie widziałem. Ile to już tygodni nie czułem zapachu truskawkowego szamponu i cienkich palców zaciskających się na moim ramieniu, zielonych oczu w których za każdym razem było coś zupełnie odmiennego. Powoli dochodziłem do wniosku, że nawet tak cicha i spokojna osoba może odgrywać w moim życiu ważną rolę. Tęskniłem, serio, kurwa, tęskniłem za dziewczyną która była zupełnie odmienna od tych które zazwyczaj widywałem rano w łóżku, tych których imion nawet nie pamiętałem. Leilę Brahams zapamiętałem. Może to z powodu jej inności. Tak wrażliwa i delikatna. Jeszcze nigdy nie spotkałem takiej osoby, u której głupkowaty komentarz potrafi wywołać łzy. Taka Mikaela gdybym powiedział jej że ma fajne cycki, miałaby na to wyjebane albo dała mi z otwartej. Drobna blondynka wolała spuścić głowę i uciec jak najdalej.
Zamruczałem coś pod nosem i spojrzałem na Pinky z rozbawieniem. Czasami mówiła tak dużo i tak szybko, że nie potrafiłem jej zrozumieć i wyłączałem się na jakiś czas. Teraz było identycznie. Mówiła i mówiła, a ja popijałem whisky rozkoszując się dawno niewidzianym słońcem. Kiedy było tak ciepło, nawet tak chujowe miejsce jak pomost przy stawie było znośne. Tutaj zazwyczaj jest smutno i zimno. Dzisiaj było jakoś inaczej. Może to dlatego że tuż obok widziałem różowe włosy. Zawsze poprawiały mi humor.
- Rzeczywiście, śmieszni. Przecież ona jest miła, ta smoczyca. Kiedyś mnie przyłapała na paleniu, trochę pogadała ale dałem jej trochę i nie miałem problemu. - Pokiwałem głową, uśmiechając się lekko - Chociaż, oni nie muszą tego wiedzieć. Niech uciekają z płaczem.
Z ciężkim westchnięciem wyciągnąłem z reklamówki jakieś tanie wino wyciągnięte spod łóżka i podsunąłem je w kierunku dziewczyny. Lubiłem ją, była dobrą towarzyszką i do picia się nadawała. Nigdy nie narzekała i nie gadała jak te wszystkie dziewczyny z Tromso. Poza tym różowe włosy są zajebiste. Penelopa ma niebieskie. Niebieskie też lubię. Lubię Penelopę. Co ze mnie za pizda. Muszę zadzwonić do Cooka i Felixa.

Jak chciałam to dużo gadałam. Bo trzeba spełniać takie małe zachcianki, bo one przecież nikomu bardzo krzywdy nie robią, gorzej gdy robią, bo wtedy dwie rzeczy się ze sobą kłócą. Moja zachcianka i czyjaś krzywda. I co ma wygrać? Ja bym jednak stawiała na swoją zachciankę i chyba dlatego jestem egoistką. Nie wiem. Zapytam Briana jak będę pamiętać.
- Kłamiesz mi tu - burknęłam niezadowolona, bo akurat kłamstwo wyłapywałam łatwo jako mistrzyni w temacie. Smoczyca tolerująca palenie? No jasne. A dyrektorka przymierza się do wystąpienia przed nami na auli, by przedstawić nam swój dramatyczny monolog o nieszczęśliwej miłości. Nie powiedziałam na głos. Czasem warto było zatrzymać niektóre swoje głupie historyjki dla siebie. - To chyba brzydko z naszej strony, że tak traktujemy świeżynki - zauważyłam, bawiąc się rąbkiem mej koszulki i patrząc z uwagą na Benjamina. Bardzo ciekawa byłam jego zdania, lubiłam słuchać zdań innych, by potem je przekręcić i utworzyć z tego kolejne tło do jakieś mojej historii.
Złapałam od niego butelkę i napiłam się prosto z gwinta. Jakże niekulturalnie. Mamusia nie byłaby zadowolona. Gdybym miała mamusię.
- Wiesz strasznie ponuro wpływa na mnie to miejsce. Wciąż sobie myślę o jakiś paskudnych rzeczach. Na przykład o mojej mamie. Zginęła, gdy miałam trzy latka. Przechodziła przez przejście dla pieszych i bum! Taty już wtedy z nami nie było, więc wylądowałam w domu dziecka. - Odczekałam moment, bo przecież historia musiała zrobić wrażenie. Byłam teraz zagubioną Scarlet z Wiednia. Sek w tym, ze on chyba znał milion innych wersji, więc na tą się nie nabierze i zwyczajnie oleje moje słowa. Musiałam poszukać jakieś świeżynki. Świeżynki jednak były fajne, takie niezorientowane w tematach. Można było opowiedzieć im wszystko. - Ty też zdajesz się być zamyślony. - Całkiem zboczyłam z tematu, ale on taki był. - O czym myślisz? - I minka pod tytułem: opowiedz Amidali, a Amidala pocieszy i powie dobre słowo. Kochałam rozmowy.

huh, to jednak pa

Spokojnie, Saturn, spokojnie. Nie wkurwiaj się bez potrzeby. Czy nie wyładowałeś już złości w zadowalającym już stopniu? Zdecydowanie kurwa już powinieneś to zrobić. Kto by to widział żebym był w stanie zdemolować najlepsze zakątki w lesie. Kawałek rezydencji, nawet całe skrzydło przerobić na wióry - rozumiem. Ale żebym był w stanie zaczepić las, który do tej pory był jedynym pierdolonym miejscem, które w miarę lubiłem? NO COŚ TU JEST ZDECYDOWANIE NIE TAK. Nie wiem czy to interesuje kogokolwiek, a jeżeli tak to chyba jebanych popierdoleńców, ale miałem zajebiście dobry powód by się tak zachować. Ale wszystko po kolei.
Znacie mój rozkład dnia. Się budzę. Zazwyczaj w legowisku tam w pokoju, czasami gdzieś w lesie, ale tym razem w legowisku. Nawet sobie zmieniam bieliznę, nie do pomyślenia. Potem skok za okno i już wtedy coś mi świta, że nie tak jak zawsze jest. No dobra, lądowanie jak zawsze było na czterech łapach, ale kurwa nigdy tak z gracją tego, no ja pierdolę, nie zrobiłem. Kurwa, gracja i saturn, to chyba te, jakieś eee... anotonimy, atononimy? A chuj. Po prostu te słowa się nie łączy. Coś jeszcze było nie tak. Nie byłem na tym poziomie co powinienem. Znaczy poziomie poziomie, w centymetrach, bo jak widać po szybkości mojej dedukcji, poziom intelektualny się nie zmienił.
Przyznaję się, miałem pietra jak stąd na Antarktydę, centralnie już widziałem pingwiny. Wołam Jowisza, ale ten cwel gdzieś polazł, pewnie wylizywać futro, więc byłem zdany na siebie. Więc poszedłem tu i patrze na wode. W pierwszej chwili myślę - no chuj, to nie może być. W drugiej chwili myślę - kurwa, czy jadłem wczoraj jakieś nowe grzyby. No a w trzeciej to już nie myślałem, a pobiegłem w las.
Teraz należałoby sprostać. To zdemolowanie lasu to nie w takim sensie, jak można by myśleć. Zdemolować mogłem wczoraj, a dzisiaj jedyne co mogłem to pozostawiać jedynie smród i te kłaczki.
Bo byłem kotem. Piedolonym kurwa kotem. KOTEM KURWA.
ALE JA KURWA NIE CHCIAŁEM BYĆ KOTEM, więc z powrotem stałem się Saturnem. I tak sobie myślę, co niebywałe, ktoś tu musi być winien. No więc kto jak nie prawdziwy kot. Tej zliniałej Liny już nie było, no to pozostawała ta paniusia. Która o dziwo była w miejscu, w którym byłem całkiem niedawno. Pewnie mnie zwęszyła jebana. Swój swego kurwa zwęszy, nie wierze, że to mówię.
Podszedłem ją od tyłu.