Pralnia

/ przejskok

Wiecie, bycie cały czas wyjebanym na wszystko nie było wcale takie proste jak się wydawało. Najlepiej widać to jak się na to spojrzy z boku. Jedynym osobnikiem, na tyle osób mieszkających w rezydencji, jedynie ja miałem do niedawna w pełni wyjebane. Nikt poza mną nie osiągnął mojego poziomu. Tyle, że ja aktualnie staczałem się na dno przez jedną jedyną rzecz... A właściwie nie, nie przez rzecz, a przez osobę i jej dziwny pomysł. No i jeszcze przez Jowisza, bo gdyby nie om wszystko poszłoby bez szwanku i aktualnie nie byłbym w takiej rozsypce w jakiej się znajdowałem. Zamiast pierdolnąć sobie gdzieś w mało uczęszczanym miejscu i posłuchać swoich bogów muzyki, znalazłem się tutaj. W dziwnym miejscu, w którym nigdy dotąd jeszcze nie przebywałem. A po co? No po co tak się kurwa ośmieszałem? By wyprać pierdolony kocyk, który zabrudziłem własną krwią, gdy jebany braciszek postanowił w ramach treningu rzucić mną o ścianę. Może bym się obronił i uszedł bez szwanku, ale kiedy mnie atakował akurat nie byłem w nastroju. Bo ukradłem kocyk i szedłem na ten dziwny piknik z Fangorą.
Ogarnie ktoś to kurwa? Bo ja nie? Po co się tam pchałem? I po co teraz stałem nad pralką próbując rozgryźć logikę jej działania, by wyprać kocyk? Nie miałem o tym zielonego pojęcia.

Wiecie, jeszcze tydzień temu nigdy bym nie powiedział, że kiedykolwiek stanie przede mną taki problem. Pewnie się niektórzy spytają, skoro to wszystko jest dla mnie takie niecodzienne, to czy ja kiedykolwiek chodziłem w czystych rzeczach? No oczywiście, że chodziłem. A od czego ma się tylu braci? Wprawdzie ich styl ubierania nie odpowiadał mi za chuja, ale przecież bielizny nikt nie widzi. A podkoszulkę z jakimś dziwnym nadrukiem zawsze mogłem nałożyć na lewą stronę i zakryć skórą. Tak więc pranie nigdy nie wchodziło w zakres rzeczy, które robiłem.
Dodatkowo, wiecie, miałem naprawdę wielką nadzieję, że nikt mi nie przeszkodzi gdy próbowałem zadziałać coś z ta paskudną maszyną, choć przecież powinienem mieć na to wyjebane. Nie przejmować się tym czy ktoś na mnie patrzy, czy też nie. A jednak. Kurwa, wszystkie moje idee życiowe się walą na łeb, na szyję. Jak to przetrwać? Może ktoś mi kurwa powie?
- Ja pierdolę, co za cholerne ustrojstwo! - podniosłem głos z całej siły kopiąc z glana w pralkę. No co, poniosło mnie. Rzuciłem jednym okiem na dziewczynę, choć tak szczerze pierdoliło mnie czy się przestraszyła, czy nie. Nie znałem jej podobnie jak nie znałem trzech czwartych rezydencji. Bo pozostała trzecia to była moja rodzina i trudno by było ich nie znać. A może i znałem? No kurwa, co za różnica. Jeszcze raz spojrzałem na nią spode łba i bez żadnego ostrzeżenia usiadłem sobie centralnie na podłogę na przeciwko pralki. A chuj, poczekam, może za chwilę mnie natchnie, albo natchnie pralkę i wszystko samo się rozwiąże?

Byłem wilkołakiem. Może to i brzmi okropnie głupio i od razu albo kojarzy się z jakimś starym horrorem, w którym owłosiony facet atakował wozy, albo też od razu na myśl przychodzi pierdolony Jacob ze Zmierzchu z tą swoją idealną buźką kartofla. Ale rzeczywistość była inna sory. Na przykład taka, że moje cholerne zmysły często podchwytywały to czego nie powinny. Jak na przykład ciche śmiechy i chichoty, które natychmiast sprawiały, że stawałem się jeszcze bardziej rozdrażniony.
A już szalę całkowicie przechylało to, że dziewczyna zamiast pójść i zostawić mnie w spokoju, wyprawia jakieś czary mary swoimi kudłami i jeszcze przysiada się do mnie.
- Uważasz mnie za jakiegoś półgłupka, który nie wie w jakim celu stoją tu te koromysła? I jak się nazywają? - zapytałem lekko rozdrażniony tym, że kompletnie nikt nie pojmuje tego co mi siedzi w głowie. Jakby pojmowali to by było inaczej. Zrozumieli by wspaniałość wyjebania na wszystko i mieliby wyjebane na mnie. Czy to nie byłby wspaniały świat? Jak dla mnie jak najbardziej. - I po cholerę chcesz ze mną gadać? Czy wyglądam na osobę potrzebującą rozmowy? Albo pomocy? - To ostatnie niestety było jednak prawdą i nawet ja zdawałem sobie z tego sprawę, choć przyznanie się do tego było trudne.

Jeszcze raz powtarzam: Czy ja w jakikolwiek sposób prosiłem o pomoc? Czy mój wygląd zewnętrzny mówi: "Ej ty! Ludziu pierwszy z brzegu, patrzaj jakim to ja biedny, pomóż - albo wpierdol!". Znaczy to ostatnie to i może mój wygląd mówił, ale sorry, trochę przyzwoitości miałem w sobie i wobec eee, bab nie używałem takich sformułowań. Aż takim bydlakiem nie byłem, choć czasami miałem ochotę. Teraz ledwo powstrzymałem się od tego by nie krzyknąć z całych sił "odpierdol sie" i wyrzucić tego rozczochrańca za drzwi. Ale spokojnie, Saturn, se poradzisz. I może rzeczywiście się blondyna przyda? Jak tak mówiła to wyglądała na taką co się zna.
- Taa, tylko to - odpowiedziałem niechętnie i z wielką opornością zrobiłem tak jak mówiła. Wrzuciłem plutonowy kocyk do bębna, a potem... Potem stałem jak głupi nie wiedząc gdzie ręce podziać. - Yyy... Wrzuciłem - oznajmiłem jeszcze na głos jakbym chał zapytać co dalej, bo chciałem, ale nie mogłem. Saturn nigdy nie pyta się co ma zrobić. Chodzi kurwa własnymi ścieżkami. Nie dam się tak poniżać.

Chciałem wściec się za traktowanie mnie za ułoma, ale cóż. Nie mogłem. Było aż parę powodów dlaczemu. Po pierwsze odpowiadało mi tak mało skomplikowane tłumaczenie, bo kurwa, wcześniej widziałem pralki jedynie w telewizji. Serio. Po drugie nie mogłem wściekać o pytanie o rozumienie, bo w sumie, kurwa, jeszcze paru rzeczy nie czaiłem, a i tak mimo jej pytań wstydziłem się zapytać o to i owo. No weźcie, dorosły chłopak, a musi taką smarkulę zagadywać o pranie, choć ma na nią wyjebane po całej linii. No i po trzecie, chwalenie każdego mojego postępu też mi się podobało. Bo, kurwa, rzeczywiście byłem wilkołakiem, rzeczywiście miałem coś z psa, no i kurwa, jebany Santangelo jak nas kiedyś trenował traktował nas jak inteligentne zwierzaki. Nagradzał, głaskał, póki mu kiedyś nie wyjechałem z zębiskami i nie próbowałem odgryźć ręki. Potem już mi nie pomagał z talentem.
- Dobra, kurwa, już obczajam. Ha! I będzie jebany czysty - powiedziałem dosyć dziwnie sformułowane zdanie, ale mówiłem to z takim entuzjazmem, że... Że na pewno nie powinienem takim mówić. Spojrzałem na blondynę i ogarnęło mnie przeczucie, że grzeczny chłopiec by coś teraz powiedział. Ale wiecie co? Jebie mnie słowo 'dziękuję', to tylko słowo. Obędzie się. - Hmm, ile to będzie w sumie trwało? - zapytałem jeszcze tylko. Ale chyba i tak bez względu na odpowiedź bym tutaj został, bo jeszcze mi ktoś podjebie kocyk, jak ja go wcześniej podjebałem, i cała lekcja pójdzie się jebać.
Mój słownik na serio jest jebanie bogaty.

- Nie będzie jebanie czysty, będzie pachnący kwiatuszkami i miło będzie z nim spać, ponieważ ten płyn nada mu miękkości. Nieskazitelnie czysty – to też można o nim powiedzieć. Ale nie jebanie czysty – spojrzałam na niego z wyrzutem, bardzo nie lubiłam takiego słownictwa. To ja byłam dobrym duchem rezydencji, nie paliłam i nie piłam. Wystrzegałam się bluźnierstw , bo wtedy umierają jednorożce. Pewnie Saturn o tym nie wie. Postukałam idealnie wypucowanym paznokciem w szybkę, gdzie świecił się czas prania – chłopak – wilczek powinien rozwiązywać krzyżówki i sudoku, całe sterty tych rzeczy, może wtedy jego inteligencja się poprawi. Przy okazji obejrzałam swoje paznokcie, myślę, iż nie powstydziłaby się ich nawet Iris, chociaż ona wolała jak są dłuższe, lub oczojebnie różowe.
- Pamiętaj, żeby wywiesić go potem na trochę, zgniły kocyk ci nie potrzebny – zachichotałam. Zajrzałam do swojego prania, lubiłam gapić się na przewalające się stery ubrań; to taka forma relaksu w moim zabieganym życiu. Podeszłam do kolejnej pralki i sprawdziłam zawartość, już kiedyś wyprałam białe pranie z czerwoną skarpetką, mam dosyć różowych ubrań na rok.
- Proszę podaj mi tamte dwa kosze – wskazałam mu pojemniki z ciemnymi i białymi ubraniami.
Pomyślałam, że przyda mu się taki mały sprawdzian, nie zawsze trafi mu się ktoś kto wszystko wytłumaczy, naprawdę.

Um, o ile dobrze pamiętałem, a z moją pamięcią wcale nie jest tak wspaniale jakby mogłoby być, mimo wszystko, o ile pamiętałem użyłem określenia "jebany" w stosunku do kocyka. Nie do jego czystości. Reasumując odpowiedź Nory nie miała dla mnie sensu. Znaczy jakiś tam miała, ale w tej chwili bardziej skupiłem się nad zastanawianiem nad tym czy przypadkiem nie mówię zbyt wyraźnie. Jakoś nigdy się nad tym bardziej nie zastanawiałem. Wszyscy do których mówiłem mnie ogarniali. A może wcale tak nie było? Może udawali, że ogarniają? A niech się jebią.
- Nie śpię z kocykami, tylko jebańcy jak Pluton z nimi śpią, to jego kocyk, mi jest potrzebny do czegoś całkowicie innego - odpowiedziałem jej krótkimi sformowaniami jak to przystało na mnie. Nie ma co rozbudowywać wypowiedzi. A gdzie tam. Wystarczy, że przekazuję informację. Jakbym się rozdrabniał to pewnie znów by wyszło coś niewyraźnego. A później znów musiałbym na to mieć wyjebane.
O jezu, jeszcze o czymś mam pamiętać? Czy tego nie jest za wiele? No weźcie. Wsadzić tu, przycisnąć tu - to prawie tak skomplikowane jak seks. Nie wyrabiam. Serio.
- Ok - westchnąłem siadając na ziemi, ale zaraz potem usłyszałem coś co mi powinno niby kazać wstać. No ale miałem do tego pewne wątpliwości. Czy wstawanie w ogóle jest czynnością wartą zachodu jeżeli ktoś chce się mną wysłużyć? Nie raczej. Ale z drugiej strony jeżeli nie wysłużenie miało by wiązać się z tym, że niechcący Nora z zawiści zniszczyłaby mi kocyk, to już się podniosłem. I podałem jebane kosze. - A proszę - dodałem i znów jebłem na ziemię. No miałem niby czekać aż się skończy, a nie wykonywać jakieś bezsensowne ruchy.

Czy ona mnie właśnie uderzyła? Czy naprawdę to zrobiła? Gdzie ona ma mózg, że spytam za pozwoleniem? No gdzie? Ja tam wiem, gdzie jest mój, nie używam owszem, ale gdy spotykam ludzi takich jak ja to chociaż zasięgam porady. Od czasu do czasu. No trzepła mnie, niech się cieszy, że jest dziewczyną, bo też bym ją trzepnął. I to porządnie, jak i nie lepiej. Nie podobało jej się takie słownictwo, kto by pomyślał.
Dlatego wolałem Fangorę. Ze wszystkich. Ona nie skarży się na słownictwo. O nie. Ona kurcze nawet od czasu go używa. Dlatego z nią idę na piknik, a nie z kimś innym. Ona nie mówi, że przy dziewczynach trzeba się ładnie wyrażać.
- Zajebiście - odpowiedziałem tylko, choć krew we mnie się burzyła jak nigdy. Normalnie żyła mi na czole pulsowała. Ale patrzcie jak ładnie potrafiłem się powstrzymać i tylko tak krótko odpowiedzieć. - Nie wiem. To ubrania. Ja ubrań nie piorę - odpowiedziałem jej nadal niezbyt niegrzecznie. Uch, może nie powinienem? A zresztą, chyba z praniem kocyka bym sobie poradził jakby sobie poszła. Więc co tam.

////////////////////

Było mi dziwnie iść korytarzem. Właściwie to nam. Zablokowałam się i nie mogłam odblokować. Było mi wstyd, że nie umiałam odblokować tego talentu. Ściągałam na siebie niepotrzebnie uwagę. Ludzie próbowali mnie nawet zagadać, czy przypadkiem nie jestem nowa. I było mi smutno, że nie pamiętali że ja już jestem w Rezydencji tyle czasu. Cóż im się dziwić, pewnie mieli mnóstwo ciekawych rzeczy do zrobienia, tyle ludzi do zaproszenia, tyle zabaw do odegrania. Ja też nie narzekałam na nudę, chociaż ostatnio zauważałam jej więcej we własnym życiu. To też dlatego, że do dnia wczorajszego osiągnęłam stagnację - spotykałam się jedynie z Gerdą, Kostkiem, Venus, Franczeską i kilkoma innymi dziewczynkami. Bena mało co widywałam i chociaż może nie powinnam, czułam smutek, gdy myślałam o tym, że już nie spotykamy się tak często na korytarzu. Wyglądałam go na każdym rogu, częściej odłączałam się od koleżanek, ale on wpadał na mnie tylko czasami. I był zazwyczaj zajęty czymś ważnym ze swoimi kolegami i koleżankami. Chowali coś pod bluzkami i uśmiechali się do siebie porozumiewawczo. Smutek i stagnacja.
Aż do wczoraj. Coś dziwnego zdarzyło się na zajęciach. Jak zwykle rozszczepiłam się na dwie mnie i jak zwykle próbowałam ogarnąć władzę nad drugą mną. I wszystko przebiegało jak zwykle, nawet lepiej. Tylko, że nie mogłam się znów połączyć. Opiekunka poradziła położyć się i się spać i funkcjonować normalnie. Ale ja musiałam wszędzie ciągnąć moją drugą ją. Ona chciała iść na jedzenie, kiedy ja musiałam umyć włosy. Kiedy czesałyśmy się, zawiązała mi na głowie takiego kołtuna, iż się popłakałam. Teraz trzymałam ją za rękę i szłyśmy w stronę kuchni, bo tam chciała iść moja druga ja. Ale dwie identyczne dziewczynki idące korytarzem za rączki nie mogą nie wywołać złośliwych komentarzy. I z przykrością odkryłam, że rzucali je koledzy batmana.
Wzięłyśmy po bułce. Nie mogłam patrzeć na te wszystkie spojrzenia. Uciekłam, a chwilę potem dobiegła do mnie moja siostra. Siostra w krwi, w urodzie w cierpieniu w posłuszeństwie. Choć tamta mniejszym. Powiedziała mi, że usiądziemy tu. Więc zostałyśmy w pralni. Ona usiadła na pralce, ja na krańcu krzesełka. Ona zamachała radośnie nogami, ja powoli konsumowałam bułkę którą się ze mną podzieliła.
- Nie mogłabyś być bardziej miła? Dlaczego mi uciekasz?
- Ja nic nie robię. Zresztą, skoro ja nie jestem miła, ty tym bardziej. Chodzisz taka smutna, jakby miał się świat skończyć z jakiegoś głupiego powodu.
- Głupiego? Ty to nazywasz głupim? Och, dobrze, że nie znasz gorszych słów..
- Znam! Batman mnie nauczył, kiedy ty spałaś wpatrzona w jego oczy.
- Nie spałam! I nawet nie próbuj się nimi teraz chwalić, uprzedzam.
- Bo co mi zrobisz? Napiszesz do matki, że sama przeklinasz? Nie dość, że narobisz sobie problemów, to jeszcze będzie Cię chciała stąd jak najszybciej zabrać
- Och, nie mów tak! Nawet tak nie mów...- poprosiłam lamętnie, a wtedy do pralni zawitał jakiś chłopiec. Speszyłam się i uciekłam wzrokiem. Natomiast Leila uniosła brew i zmierzyła chłopca wzrokiem. Nie była perwersyjna, o nie, to w końcu dalej ja. Była ciekawa. Ja byłam strachliwa.