Klif

Wenus była dziś zupełnie inna. Od razu to zauważyłem, coś się zmieniło i najwyraźniej mocno wpłynęło na kobietę. Wyglądała ślicznie, niezależnie od złego samopoczucia. I dziś była bardziej moja niż zwykle, chociaż na chwilę. Nie umiałem połączyć faktów, choć wszyscy szeptali po kątach niestworzone historie. I bardzo często łączyli imię Marsa z Wenus, w tym dość niekorzystnym dla rodzeństwa sensie. Mars mi nie pasował, on zawsze był taki odmienny, odsunięty od życia. Ale Wenus nigdy bym nie posądził o coś takiego, nie było na świecie bardziej opanowanej osoby. Teraz stała obok mnie, drżąca i taka niewinna. Jej słowa musiały być prawdą.
- Nie mów tak Wenus, poradzisz sobie – pogładziłem ją delikatnie po policzku. Nie chciałem, żeby płakała. Przytuliłem ją mocno, tak bardzo nie chciałem żeby wyjeżdżała. A jednak to się działo i w żaden sposób nie mogłem temu zaradzić. Jeszcze niedawno to było niepojęte, żeby Wenus się załamała i płakała. Wszyscy uważali, że nie da się jej złamać, to przez tą skorupę.
A ona była tylko zwykłą kobietą i choć byłem zaskoczony, to w jakiś pokrętny sposób ją rozumiałem. Byliśmy tylko na stopie przyjacielskiej, jednak nie baczyłem na to, kiedy pochyliłem się i pocałowałem ją w te piękne, słodkie usta.

Po co mam sobie radzić. Bycie mną straciło sens. Jeżeli więc życie się dla mnie skończyło, nie ma sensu bawić się w teatrzyk i wszystko naprawiać. Ja, taka zbawicielka. I co, przejrzałam na oczy, przecież wszyscy tego chcieli. Tak mnie lubili drażnić tym, że nie żyję w prawdziwym świecie. Brawo. A teraz się dziwią, że jestem załamana tym, co zobaczyłam. Idioci, myślą, że ich życie jest coś warte. Wolałabym nie żyć, niż być nimi. Dlatego nawet nie chcę przebywać w ich towarzystwie. Może nie we wszystkich. Uczucie, które wywołały jego pocieszające pocałunki było niespodziewanie miłe. Nie chciałam sobie radzić, ale w jakiś nieokreślony sposób, to że mnie całował było właśnie sposobem na poprawę humoru. Jakie to nie moje. Wyciągnęłam dłonie do góry i oplotłam jego szyję. Gdzieś obok naszych twarzy trzymałam kwiatuszki. Jeszcze słyszałam ostatnie nuty ich piosenki. Z moich oczu popłynęły dwie ostatnie łzy i już koniec płakania. Obiecuję. Albo inaczej, postaram się, żeby to był koniec. Miło było. Ale przerwałam to w końcu, bo nie mogłam tak dłużej. Coś może mojego zostało jeszcze we mnie. Jakbym się obudziła. Odsunęłam się od niego, teraz już nawet na niego nie patrzyłam.
- Jestem Ci jeszcze coś winna? - zapytałam, zrozumiawszy że to właśnie tego chciał. Jakie to typowe. Może nie byłam strasznie zła, bo już nie chciało mi się besztać kolejnego chłopca o to, że jest jak inni, ale po prostu coś odkryłam.

W takim razie po cóż mnie tu ciągnął. Gdybym była dawną Venus zadałabym to pytanie, zbulwersowała jego bezczelnym zachowaniem i pewnie jeszcze by mu się oberwało. Ale nowa ja tylko patrzyła na niego, zastanawiając się po co kłamie. Chciał coś. Jeszcze nie wiedziałam co, ale coś mu znów strzeliło do głowy. I to wcale nie chodzi o jakieś głupie pocałunki. Tak jak zawsze się pilnowałam, teraz pozwalałam mu na wszystko. Jednocześnie nie mógł liczyć na nic prócz odwzajemniania jakiś tam gestów. Jeżeli chodziło o mój charakter, była jedna wielka plama i na środku ja. Nawet nie dobrałam dziś sukienki. Miałam sportowe buty, dżinsy, jakąś tam koszulkę. Wyglądałam jak Ziemia, a nawet gorzej, bo ja się w tym wizerunku nie odnajdywałam.
Kiedy postawił mnie na samym skraju klifu, pomyślałam, że mu odbiło. Może i tak jest. A może mi też odbiło. Bo wcale się tego nie bałam. Wręcz zastanawiałam się, czy nie skoczyć. Może to zabawne. Ostatnie pięść sekund zabawy. Trzymałam się jego ramienia i wyjrzałam poza kraniec. Nie lubię wysoklści. Powoli wróciłam do poprzedniej pozy i spojrzałam na niego, nie zrozumiejąc, że on nie rozumie.
-Dlaczego

Więc sam wiązał sobie supeł na szyi. Ja mu nie mogłam odmówić kochania mnie, nie mogłam mu odmówić tego, by chciał mnie mieć. Taka już było moje przeznaczenie - być kochaną przez tłumy. I bardzo będzie mi przykro, kiedy Javier zorientuje się, że mnie nie można mieć na wyłączność. Choć, w obecnym stanie można. No, to szczęściarz się pocieszy jeszcze kilka dni. A później miesiącami będzie mnie wyglądał, wrócę (tak, przewidywałam to, choć szczerzę wątpię, czy będzie dalej ten sam skład) i złamie mu serce. Przepraszam. Nie chcę tego.
Ja kocham siebie. Przede wszystkim. Jego jeszcze nie znam. Tak, sprawia, że moje serce drży, tak uwielbiam jego widok. Ale czy to miłość? Te same objawy są, kiedy jest przy mnie Tristan. A jemu nigdy nie powiedziałam, że go kocham. Nie umiałam. Jestem chociaż w tym zakresie wybrakowana.
- Ale to nie zmienia nic, Javier - uświadomiłam mu i uśmiechnęłam się blado. - Ja nie zostanę.
Nie ma takiej opcji. Wolałam to powtarzać w kółko, żeby wreszcie się przekonać, że nie mogę zostać. Nie mogłam.

Jak czasem sobie marzę, żeby w takim momencie zaczął padał deszcz, tak teraz nie ma opcji, żeby na nas spadł deszcz. Było sucho, ciepło, wietrznie (na klifie zawsze wieje), a on mnie tulił do siebie i nie było już tego zimnego spojrzenia, którym prawie mnie zgromił. Jak to dobrze, że ja nawet w takim humorze byłam w stanie powiedzieć co myślę i czuję. Pokiwałam głową. Wow, jaki on spostrzegawczy. Co więcej mówił te słowa, które chciałam słyszeć. Kobieta potrafi wiele przeżyć, ale zaślepiona uczuciami nie umie kierować się mózgiem. Kobiety mają problemy z uczuciami, i może to dlatego tak słabo idzie im kierowanie się rozumem. Ale on miał rację. Rozświetlił mi głowę. Uspokoiłam się nie długo potem. Wcześniej jednak uniosłam na niego wzrok.
-Och, jaki ty jesteś kochany- westchnęłam, a widząc co on na to oświadczenie wyciągęłam szyję i pocałowałam go. Ja całowałam. Nie oddawałam żadnych pocałunków, nie byłam zmuszona. Sama pomyślałam, że to zrobie i tak mu podziękowałam. Jestem okropna.

///zła noc duchów///

Widziałem, że działo się coś złego wokół mnie. To zaczeło się tamtej przeklętej nocy, gdy posłuchałem słów Lemona i Napoleona i poszedłem odnieść zwycięstwo nad Williamem. Z początku czułem do siebie obrzydzenie: pozbawiłem życia osobę, która zamieniała ze mną swoje ostatnie słowa. Każdy morderca ma chyba ten sam widok do końca życia: siebie patrzącego na poległe ciało kogoś z kim rozmawiał jako ostatni. Jako ostatni czuł ciepło bijące od drugiego ciała. Może to głupie, ale kiedy Will umarł, poczułem obok siebie zimno. Owinął mnie wtedy koc zimna. Przeniknął moje zesztywniałe z adrenaliny ciało. Koc ten nie dawał mi spać przez kilka dni, a podejrzewam, że nie da mi spać do końca mych dni. Zabiłem, jestem mordercą.
Nie doszła do mnie wiadomość, że Will żyje. W tym czasie przebywałem w jakimś domu nieopodal Rezydencji. Ponownie czułem się jak pod władzą Defrost, nie mogłem wychodzić, ani nawet jeść. Ale tym razem katem byłem ja sam. Chciałem się zniszczyć. Pewnego dnia przyszedł Lemon. Byli zadowoleni. Kazali mi bym spróbował zrobić to raz jeszcze. Bym jeszcze raz zgasił lampkę w oczach rezydenta. Nie chciałem, ale to się stało. Szesnastego listopada miałem do czynienia z dziewczyną, której sam wygląd mnie odstraszał. Miała kolczyki na twarzy, irokeza w kolorze czerwieni. Gdy leżała w błocie późnojesiennego deszczu, ja grzałem się przy kominku zadowolonego Napoleona. Lemon w tym czasie bawił się, bo dostał zapłatę. Co więcej, zbliżał się dzień otworzenia klubu, który Napoleon podarował Lemonowi. Za zasługi. Zastanawiałem się jakie. Następną ofiarą były bliźniaki. Potrafili oni stwarzać iluzje duplikacji. Potrafili zrobić duplikaty monet, złota, brylantów. Dziś wydawało mi się, że wiem, co robiłem tym ludziom. Zabierałem im nie tylko życie, ale też moce. Bliżniaki nie umarły. Dostały tylko krwotoku z nosa. Nauczyłem się nie zabierać im więc życia. Choć to akurat Napoleon potępiał, był zdania, że powinienem robić wszystko z całych sił. Nie mogłem, serce mi nie pozwalało.
W tych dniach coraz rzadziej myślałem o Delilah. Umarła w tym samym momencie, w którym odszedłem od pobladłego ciała Williama. Nie widziałem jej już tak długo, nie słyszałem jej śmiechu. Dziś wspiąłem się na klif, by patrzeć stąd na przykrytą śniegiem plażę, słuchać śpiewu wiatru.
Pistolet ciążył mi przy sercu.

Tak mi było smutno ostatnio. Zabrałam kolory z rezydencji, chciałam, żeby wszyscy poczuli mój smutek oraz ból. Zostałam w Polsce bardzo długo; coś ciągle mnie zatrzymywało, nie umiałam się pogodzić ze stratą wuja. Teraz już go nie było i nie miałam już powodu, aby wrócić do kraju. Ocierając oczy, westchnęłam kilkakrotnie i postanowiłam zebrać się do wyjścia. Wszyscy zaczynali szykować się na sylwestra, ale mi nie bardzo chciało się iść na przyjęcie. Zaszyję się w jakiejś bibliotece z belgijką, żeby nie bała się wystrzałów. Odruchowo spojrzałam na sukę, która grzecznie oczekiwała przy drzwiach, od czasu do czasu łypiąc na mnie złotymi oczami.
- Już idziemy - powiedziałam doń, przelotnie klepiąc ją po kudłatym łbie. O kocie jeszcze nie rozmawiałyśmy. Może to dziwne, ale zdarzało mi się do niej mówić, zwierzać, opowiadać o minionym dniu itd. Mogę się uznawać za dziwaczkę pełną gębą. Koniec tych rozważań. Energicznym ruchem zgarnęłam puchate rękawiczki z półki, omotałam czerwony szalik wokół szyi i wyszłam razem z psem. Z uśmiechem korzystałam z ciszy oraz spokoju, którym emanowała otaczająca mnie biel. Śnieg zdążył osiąść na moich włosach i ubraniu, aczkolwiek nie przejmowałam się tym za bardzo.
Wnet spostrzegłam w oddali dziwnie znajomą postać. Zdecydowałam się w milczeniu podejść do Lucyfera.

Jestem tchórzem. Nawet nie potrafię zapłacić za swoje grzechy. Stoję jak kołek na tej przeklętej skale, czuję jak wiatr smaga moje ciało, a mimo prawdziwych chęci, moja fizyczność nie potrafi słuchać rozumu. Dziwne, że umiała słuchać kiedy robiłem złe rzeczy. Jest więc prawdą, to co się naczytałem o przeklętej części człowieka: jego ciele. Dusza, dusza powinna być czysta. Moja brutalnie podziurawiona czekała aż pozwolę jej upaść. W przestrzeń, którą miałem pod stopami.
Wiecie co tam widziałem? Nadzieję. Pseudo marzenie zawieszone w połowie drogi ze stopnia do dna morskiego. Byłem już tam na dole. Dotykałem nosem wody. Słona. Czułem jak falując oddala się i znów przybliża. Jest niżej, wyżej, falują me myśli, faluję nad wodą - zawieszony. Tchórzem jestem, nie mogę umrzeć nawet skacząc. Metal przy mej piersi zdradził mnie po raz kolejny - chciał, bo złapałem go w ostatniej chwili. Tylko liznął soli morskiej i znów był w butonierce. W kieszeni przy sercu, tam skończy, tam począł. Oblizany węzłem śmierci, solą wyżarty, skończę ze sobą w każdy z możliwych sposobów. Chcę poluźnić węzeł, chcę spaść w wodę z impetem - jedyny dźwięk, jaki wydam.
Znów stoję na skraju. Odwracam się, śnieg wystarczająco zamglił mi spojrzenie. Zostawiam widmo śmierci za sobą. Frak w który ubieram się od śmierci Williama przeżarły dziury, teraz białe płatki wchodzą pod ubranie. Wyglądam na zmarzniętego? Zapewne nie, alkohol krąży w mych żyłach od godzin kilku - Napoleon i Lemon, nazywam ich panami Namon, oni pokazali mi jak radzić sobie z problemami. I jak nie zamarznąć, będąc ubranym jedynie w marynarkę.
Chupa, skręcone świderki tańczące na deszczu styropianu, wokół jej lalkowej twarzy. Idzie z potężnym szczurem, on biegnie przed nią, jest zwiadowcą. Wyczuł, że jestem zły? Że powinien zostawić mnie na pastwę losu potężnej natury, a nie ciągnąć za sobą swoją właścicielkę. Nie, zwierze podbiega i radośnie macha ogonem. Chupa jest jeszcze daleko, więc kucam przy zwierzaku. Przy pierwszym dotknięciu jego futra czuję jak włącza mi się przejęta moc: widzę co się działo z psem wczoraj, jak ganiał rozrzucone kartki w pokoju dziewczyny, jak patrzył kiedy się przebierała. Odrywam dłoń, gdy oczy psa były zbyt ciekawskie. Alkohol nie stępił moich upodobań. Tęsknie wypatruje w Chupie podobieństw, SĄ. Jest ich mnóstwo, a to jeszcze mocniej boli. Staram się nie patrzeć na jej słodkie oczy, świdrujące usta, pewnie już wyczuła, że piłem, że się stoczyłem. Nerwowo przesuwam ręką po jasnych włosach, uwalniam plastikowe śnieżynki.
- Znalazłaś mnie. - cieszę się na powitanie. Z początku mówię słowa miłe, bo to podpowiada alkohol - ale ja się wstydzę mojej osoby, więc cofam się o krok. Klif był daleko, nie uśmiechaj się, nie spadnę.
- Jestem przeklętym człowiekiem. - przyznaje się wreszcie, zwieszam głowę. Że też akurat ONA.

- Nie stój tak blisko, bo ja się boję - mówię cicho i delikatnie trącam go ręką, zaraz nerwowo ściągając go za rękaw o krok do tyłu. Jest inaczej niż ostatnio - coś się zmieniło, ale nie wiedziałam o co dokładnie chodziło. Wiedziałam, że był inny, że coś się stało, że już nie uciekał. Dlaczego? Ściągnięte brwi i usta pokazywały jak bardzo biłam się z myślami. Mogło mi się ubzdurać, gdyż nie mogłam znieść tej towarzyszącej mi pustki, którą przyniósł powrót. Tęskniłam za czymś, czego nie umiałam opisać ani uchwycić.
Patrzę na niego, a zdziwienie maluje się na mojej twarzy. Och, chciałam go zapytać o tak wiele rzeczy, ale żaden dźwięk nie pada z wpółotwartych ust. Zastygam. Z przykrością patrzę na jego podkrążone oczy. Przeraźliwie odcinają się od jego bladej skóry i jeszcze bardziej pokazują jak bardzo cierpiał. Cierpi? Dlaczego? Odtrącam psa, który natrętnie skacze na mężczyznę i wtedy dostrzegam te dziury. Lucek... coś ty zrobił?!
Może ja mu tylko przeszkadzam? Powinnam już iść, ale on tak bardzo potrzebuje pomocy! Zimno mnie paraliżuje, nie mogę się ruszyć, chociaż wiem jak bardzo się narzucam. Zwieszam głowę, pozwalając aby włosy swobodnie opadły mi na twarz. On nie powinien tak mówić. Pewnie kłamie, żebym sobie poszła i już mu nie przeszkadzała. Mimo tego, opieram zmarźnięte dłonie o jego tors i podnoszę wzrok. W moich oczach odbijają się płatki śniegu.
- A może to oni są przeklęci? - mówię.

- Wróżko...- zdążyłem powiedzieć, niż zaprzeczyłem swoim pragnieniom. Nie, nie chcę jej się skarżyć. Ona może znieść wiele, ale nie może znieść takiej surowej prawdy. Ona zabija mnie, a ją? Wróżki przestają istnieć, gdy ktoś przestaje w nie wierzyć. Nie chciałbym jej tego zrobić. Szczególnie, kiedy wyzwala we mnie to gorące uczucie. Ono wspina się po mym ciele, idzie od jamy brzusznej, w górę, łaskocze w przełyku, nie, zaraz, to nie przełyk - serce, to w sercu tak mnie łaskocze. Motyle-trotyle, słuchałem niegdyś o nich, jak Delilah opowiadała swojej koleżance. Siedziałem niezauważony i słuchałem z przejęciem, złodziej sekretów, jak uchylała rąbka tajemicy dziewczęcych marzeń. Rumieniła się. Nie, nie widziałem, ale wyobrażałem sobie jak musiała się rumienić gdy wypowiadała te myśli. A teraz te same myśli tańczyły w mojej głowie. W tej chwili mogłem się złączyć z nią, to jedyna nasza szansa. Czułem wszystko, co wtedy mówiła. Więcej, więcej czułem. Teraz moja ukochana Lotta...nie, nie, Delilah, tak miała na imie, ona nie mogła nic znaczyć. Ona nie czuła tyle, ile ja czułem.
NIEWAŻNE. NAMIĘTNOŚCI mną wstrząsneły. Najnormalniej w świecie ją odechnąłem.
- Nie wmawiaj mi, że ktoś inny jest przeklęty. TY NIE WIESZ TEGO co wiem ja. JA wiem, ja jestem przeklęty. JA - a teraz... miotam się, miotam. W zamieci puchu z plastiku. - Odejdź, błagam cię, nie patrz na mnie.