Klif

Obróciłem ją bym mógł swobodnie obejmować ją w pasie, jej głowa oparta o moją pierś doprowadzała do szaleństwa. Wszędzie włosy, kujące i pachnące wiatrem - wpadały do oczu po ich wietrznym łomocie. Pod kurtką czułem smukłą kibić, drżała pod dotykiem mrozu i szarego otoczenia. Nie wiem ile tak staliśmy, szare chmury szybko przesuwały się po niebie a ja wpatrzony weń, trzymałem brodę na głowie kruchej Czarnej. Z obłędu wyrwało mnie jej westchnięcie. Właśnie zrozumiałem, że ona ze mną pogrywa - tak samo jak ja bawiłem się z nią. Karta się odwróciła. Nie wiem dlaczego to wszystko mnie cieszyło, jeszcze bardziej ją polubiłem przez tą grę. Zwinnie ją obróciłem i nim zdążyła zaprotestować ująłem jej twarz w gorące dłonie, przysuwając się niewiarygodnie blisko. Bliżej.
- Och Czarna, ze wszystkich słów musiałaś wybrać akurat te?

W jednej chwili była w moich ramionach, słyszałem jej oddech i rozczesywałem włosy... a potem momentalnie znikła - palce zacisnęły się na zimnej pustce. Spojrzałem na nią niezrozumiale, może nie dotarły do mnie słowa, które przed chwilą wypowiedziała. Z daleka widziałem obłęd, który ją otaczał, miał taki charakterystyczny zapach strachu. Bała się mnie? Zapewne po pięćdziesięciu latach osamotnienia oraz po kilku dniach spędzonych z nią zachowywałem się jak wariat. Szalone to było by przewieźć ją w zimę na plażę. Twarz miałem ściągniętą gniewem przejmującym władzę nad zadowoleniem. Ściągnięte usta wykrzywione w grymasie, zbroczone smakiem jej warg. W dłoniach kurczowo zaciskałem ośnieżony piach. Oddalała się. Nie chciałem podnosić głosu. Zaś kiedy się odezwałem, miałem w głosie obojętny ton, lód i monotonię.
- Rozumiem, że chcesz wrócić do Rezydencji?
To był ten moment, w którym została zraniona męska duma. Żadnych pytań 'dlaczego', brak próśb i wyjaśnień. Jedynie ignorancja. Wiedziałem, że to ją zaboli?
Tak.

Widziałem jej niezdecydowanie, widziałem przebłyski strachu i jeszcze czegoś. Egoizmu. To właśnie emanowało od niej, w tym momencie liczyła się tylko ona z jej odczuciami. Zauroczenie można odrzucić - nie kochałem jej więc mogłem szybko przerwać te wyimaginowane emocje. Odtrąciłem jej dłoń i cofnąłem się o krok.
- Myliłem się Black. Czas przerwać twoje dziewczęce wynurzenia dotyczące tego - mruknąłem spokojnie, praktycznie znów nie wyrażałem emocji. Zimny i szorstki. Takim byłem. Przystosowanie powinno być moim talentem, przez te wszystkie lata z łatwością dopasowywałem się do niezręcznych sytuacji stawianych mi przez los. Spojrzałem na nią obojętnie, przesłoniło to nawet ból upokorzenia i urażenia, który dominował w moim umyśle. - Panienko, winniśmy już wrócić do Rezydencji, nie powinnaś się zaziębić.
Nie czekając na nią, podniosłem rower i zacząłem iść w kierunku domu.

Urodziny wspominam cudownie. Każdy mały element imprezy wyszedł idealnie, choć nie obyło się bez problemów z Issabellą. Kilka dni później, gdy myślałam o tej sprawie, doszłam do wniosku, że wepchnęłam moją małą byłą koleżankę do łóżka mego byłego, ale nie jestem dobra w samokrytyce, więc me myśli zajęła inna sprawa, a raczej myślenie o moim lubym. Nazywam go tak, choć właściwie nie mam pojęcia dlaczego. Ktoś tak cudny jak ja nie jest w stanie owinąć uczuciem drugiej osoby, niezależnie od tego jak mocno by się starał. Tak myślę. Poza tym, pomimo wszystko Tristan jest jak bestia. A choć w bajce piękna i bestia tworzyli cudowną parę, w życiu taki układ musiałby być śmieszny. Ja, romantyczka, tak mówię. Bo realistycznie patrząc na tą całą sprawę, muszę zapytać: co bym miała z jego zamiłowania do ekstremalnego życia, ciągłych imprez i słabości do łatwych kobiet? Złamane serce, wory pod oczami i ciągłe nerwy. Nie, to nie miałoby sensu. Ale, kiedy człowiek myśli o drugim w tak naiwny sposób, jak mi się czasem zdarzało, to wszystko wydaje się być nieważne, bo przecież nie było miejsca na smęty w obliczu tak gorącego uczucia, które oblewało moje ciało przy każdym naszym spotkaniu. I nie, nie spotkałam go od urodzin. Nie rozmawiałam od sylwestra. I tak, było mi przykro. Ale jestem przecież Venus. Ja powinnam być kobieca i nie przejmować się sprawami wielkich. Może to nie jest prawda, bo te myśli wciąż wracały. Ale jako kobieta nie mogłam wyglądać jak naburmuszony naukowiec. Musiałam dbać o swe piękno, a nuż przybędzie mój rycerz na białym koniu.
Przechodziłam parkiem w stronę plaży, kiedy stopy same zaprowadziły mnie na wzniesienie. Szłam powoli, a wiatr unosił suknię i rozwiewał mi włosy. Chusta zarzucona na szyi lekko podrygiwała w rytmie szumu wiatru. Z daleka słyszałam odgłos morza. Wiatr, woda i powoli zieleniejące wokół mych stóp kosmyki trawy. Uśmiechnęłam się delikatnie i odwróciłam słysząc zbliżające się kroki. A więc czyta mi w myślach. Przytrzymałam dłonią wpadające mi do oczu włosy i patrzyłam jak Tristan wspina się błyskawicznie tą drogą, którą ja pokonałam w zadziwiająco wolniejszym tempie.

Moje życie stawało się coraz to bardziej idealne i dziwiło mnie to, w jaki sposób rozwinęły się pewne sytuacje i znajomości z niektórymi ludźmi. Oczywiście na plus, bo nie mogło być inaczej. Szkoda tylko, że Napoleon na jakiś czas się przeprowadził. Wiedziałem co się z nim dzieje tylko po części, a to nie za bardzo mnie satysfakcjonowało. A każdy, kto zna mnie choć odrobinę dłużej i bardziej wie, że nie lubię kiedy coś mnie nie zadowala wystarczająco mocno. Jeśli chodzi o ciągłe imprezy to nigdy mnie nie zamęczały, choć ostatnio było ich coraz więcej. Niektóre zaproszenia odrzucałem co organizatorzy komentowali ze smutkiem, ale inne, te wystarczająco dobre przyjmowałem.
Właśnie tak chciałem, by wyglądało moje życie. Tymczasem musiałem zadowolić się butelką Jacka Danielsa i spędzaniem wieczorów w pokoju Maggie lub w różowej pościeli mojej ulubionej brunetki spod... zaraz, jaki był numer pokoju? 54, pamiętam. A może i nie...? Muszę sprawdzić. Wyjąłem telefon i napisałem do niej smsa, ażeby się upewnić na wszelki wypadek czy ma dzisiaj wolny wieczór. Ma i nawet numer pokoju mi podała. Strzał w dziesiątkę. Numer 54. Powinna czuć się zaszczycona. Uśmiechnąłem się szeroko do ekranu i wrzuciłem telefon z powrotem do kieszeni kurtki.
Wspinałem się po krętej drodze wysypanej kamieniami i właśnie w takiej chwili zastanawiałem się kto wymyślił, by wysypać tak wąską dróżkę kamieniami? Uniosłem głowę i ujrzałem Venus. Zaśmiałem się pod nosem, widząc jej zdziwienie wymalowane na twarzy. Nie spodziewała się mnie tutaj, w tym miejscu w którym akurat przebywała ona. I dobrze. Nie rozmawialiśmy od urodzin. Mimo wszystko brakowało mi rozmów z nią. Nikt nie potrafił wprowadzić mnie w taki nastrój jak jedna z bliźniaczek Pumpkin, wzór wszystkich dziewcząt, przewodnicząca klubu celibatu. A właśnie, jeśli mamy o klubie wspominać to nie śmiałbym zapomnieć wtrącić o tym, że jestem oburzony zdjęciem jakie opublikowała sama Venus. To spowodowało, że na moim sercu pojawił się trwały ślad i już nigdy nie wybaczę jej tego, że mnie nie zaprosiła, bawiąc się z jakimiś dziewczynami. Godne pożałowania, doprawdy. Przyglądałem się jej w największym skupieniu, a cisza stawała się powoli nie do zniesienia. Zmrużyłem oczy, kiedy wiatr skierował się w moją stronę. Ale patrzyłem. Uparcie wpatrywałem się w jej oczy, przekrzywiając głowę na bok. Całe starania poszły na nic, kiedy na jej twarzy pojawił się uśmiech. Nie okazywałem tego.

Gdzie te motylki, może tylko sobie je wyobrażałam? Bo w tym momencie nie byłam w stanie określić, gdzie są. Nie czułam ciepła rozpływającego się po mym ciele, nie różowiały mi policzki. Winą obarczyłam zimny wiatr, który wiał mi w twarz, ale nie dało się ukryć niepokojącej prawdy o tym, że chyba objawy zauroczenia mi przeszły. A może zawsze sobie je tylko wyobrażałam? Albo poczekam aż Strilingshire podejmie właściwe kroki i zrobi to co powinien. Ach, już wiem dlaczego nie ma motylków. Uciekły z tą samą chwilą, w której Tristan zalazł mi za skórę. Pomimo powracającego uczucia irytacji dalej raczyłam go uprzejmym uśmiechem. Skoro nie chciał się odzywać, to najwyraźniej cierpi. Podeszłam do niego powoli.
- Nie dorównam szybkością twemu krokowi, ale skoro już mnie dogoniłeś Twoja misja śledcza dobiegła końca. Więc możesz iść już normalnie - oświadczyłam na powitanie sięgając po jego ramię, którym miał mi pomóc wejść dalej. Och, staruszką nie jestem, ale skoro już mówimy o motylkach, to trzeba sobie mężczyznę wychować. Ale powoli, mi się nigdzie nie śpieszy. Ma uroda nie przeminie. - Nie chciałabym Cię martwić, ale ta przestrzeń jest zajęta dla ludzi, którzy nie zaszli mi za skórę - wyswobodziłam się z jego ramienia po kilku krokach. - Więc na kolana i błagaj o wybaczenie - powiedziałam rozbawiona. Oczywiście, że nie zamierzam mu tutaj kazać się kłaść na ziemi, bo przecież ma ładny sweterek, a i śnieg nie działa dobrze na takie materiały. Na kolana mógłby się pokusić, choć kto to widział pana Tristana na kolanach. Mogłabym być pierwsza. Co nie zmienia faktu, że uważałam, że należały mi się przeprosiny. Nie chcę mieć w nim wroga, więc niech mi nie każe. Ułożyłam dłoń na kibici i wpatrywałam się w niego z nieopisaną mieszanką ochoty do wybuchnięcia śmiechem i żelaznym rozkazem. Nie znęcam się nad nim, gdzieżbym śmiała. Jego dar zanadto mnie przeraża... choć wątpię mocno, czy byłby zdolny mnie nim porazić.
Jednakże nie uważam, by był słabym mężczyzną, albo takim, który nie umie narzucić swej woli kobiecie. Każda lepsza lub gorsza by powiedziała, że Tristan umie je zmuszać. Mnie też zmusił. Gdyby nie to, byłabym dziewicą. Ja mu tego za złe nie mam, nigdy nie miałam. Bo w gruncie rzeczy to był jedyny sposób. Upór. I mimowiednie bardzo mi się podobała ta jego władczość.

Poczułem jak ucieka spod moich ramion i niezadowolony spojrzałem na nią, by po chwili odwrócić głowę. Zawsze uwielbiałem ją tak irytować, bo wiedziałem, że nienawidzi gdy nie zwraca się na nią uwagi. Uwielbiałem ten grymas niezadowolenia na nieskazitelnej buzi kiedy spoglądałem na
nią tylko ukradkiem. Tak jak teraz.
- Och, Venus, Venus... Doskonale wiesz, że nie jesteś na mnie zła. - Powiedziałem, sięgając dłonią do jej twarzy. Odgarnąłem kosmyk jej jasnych włosów do tyłu i uśmiechnąłem się delikatnie. Coraz to bardziej dochodziłem do wniosku, że płeć żeńska jest płcią niezwykle słabą,
dającą się owinąć dookoła palca, ale z Venus tak nie było. Nie podlegała innym, każdy uważał ją od zawsze za królową. Nieskazitelnie piękna, inteligentna i kulturalna - czego chcieć więcej? No właśnie, zupełnie niczego. Zamarła. Parsknąłem śmiechem wpatrując się w jasne oczy pełne niezdecydowania. Naprawdę zabawna. Odsunąłem się krok do tyłu. Nie zamierzałem jej przeprosić, choć chciałem by ta wojna między nami została zakończona. Męczyło mnie, że musiałem się tak strasznie kontrolować by sprawiać wrażenie opanowanego i niewzruszonego jej
zachowaniem. Cholernie trudna sprawa i pomimo mojego charakteru, nie życzę tego nikomu.
- Nie sądziłem, byś była tak naiwna i wierzyła w te wszystkie bajki o miłości pomiędzy mną, a Isabelle. Czyżbym się mylił? - Spojrzałem na nią, unosząc brew. Znowu objąłem ją ramieniem, idąc powoli w kierunku morza. Idealne miejsce na zażegnanie konfliktu.
Nachyliłem się nad nią, ale zatrzymałem się, bo nie wiedziałem co zrobić. Po raz pierwszy w życiu nie wiedziałem jak się zachować i naprawdę to przemyślałem. Przyglądałem się każdemu jej ruchowi, zastanawiając się czego tak naprawdę oboje oczekujemy. Pocałunek nie powinien być kolejną formą przeprosin. A ja nie lubiłem przepraszać innych. Bardzo. Ale jeśli miałbym przeprosić ją, składając na jej ustach pocałunek i tak miałoby wyglądać przepraszanie (w szczególności Venus) to nie miałbym nic przeciwko, naprawdę.

- Oczywiście, że jestem! - oświadczyłam oburzona. Tak, oburzona jego ignorancją mej osoby. Nawet nie raczył patrzeć na piękno, które obok niego stało. A zaraz znów leciał mnie obejmować. Okrutnik. Jego zachowanie mocniej mnie bolało niż gdyby użył na mnie mocy. - Nie odezwałeś się nawet po sylwestrze. Nie uważałam tego za coś.. wartego uwagi, czy nic przejmującego. Dla Ciebie to też nie nowość spać z kolejną dziewczyną - choć nie wątpię, że zazwyczaj wszystko wygląda inaczej - powiedziałam pilnując się, by całą wypowiedź nie zabrzmiała zanadto zazdrośniacko. Nie byłam przecież zazdrosna, prawda? Oczywiście, że zdenerwował mnie widok Tristana z Bell, bo to moja koleżanka. Och, zostawmy ten temat. Spuściłam wzrok, wypowiadając ostatnie zdanie, ale kiedy się zatrzymał i znów miał minę, jakby śpieszyło mu się do całowania odsunęłam się gwałtownie.
- Przestań. Nie rób tego znów - powiedziałam jakby jęcząc. Bo miałam dość tego, że niby mnie adoruje, ale zaraz całuje się z innymi. A jednak - byłam zazdrosna. O to, że nie poświęcał mi calej atencji. Nie tak powinno być. Odgarnęłam włosy z twarzy, przeklinając wiatr, który był z każdą sekundą silniejszy.
- Dlaczego mam nie wierzyć. Biegłeś za nią jakby się paliło - powiedziałam spokojniej, chcąc to wszystko ułagodzić.

Skrzywiłem się, odsuwając się od niej na odległość wyciągniętej ręki. Lubiłem minę obrażonej Venus, ale niezadowolonej Venus wolałem nie widzieć.
- Jeśli chodzi Ci o urodziny to Cię zdziwię. Wyrzuciłaś mnie, oblałaś ją winem, a ja wcale nie poszedłem tam jej pomagać. To tak dla wyjaśnienia tej całej dziwnej sytuacji. - Szczerze to zaimponował mi jej czyn, ale idealnie byłoby gdybym ja mógł zostać na urodzinach. Tak nie było. Zostałem wygnany, a nikt nawet nie przejął się moim złym losem, który potem mnie spotkał. Iss obraziła się i zamknęła mi drzwi przed nosem, a sam poszedłem nocować u Maggie, bo stwierdziłem, że ona zawsze przyjmie mnie w swoje skromne, ale za to jakże przyjemne progi. Właśnie dlatego spędziłem noc na materacu tuż obok łóżka dziewczyny, która wspierała mnie zawsze w najtrudniejszych sytuacjach i wysłuchiwała chorych wywodów na temat Venus i tego jaka jest cudowna. Naprawdę współczułem jej, że musi to znosić, bo sama nie lubiła panny Pumpkin jak znaczna część żeńska Rezydencji, która dzieliła się na dwa obozy: koleżanki Venus, które są jej bezgranicznie oddane i ją uwielbiają i te drugie już mniej grzeczne, które z chęcią wydrapałyby jej oczy. Ale za to wszyscy mężczyźni marzyli o niej, a to spore pocieszenie. Wątpiłem, ażeby taka osoba jak Venus przejmowała się opinią 'jakiś tam ćpunek które większość swojego wolnego czasu spędzają na imprezach i piciu tanich trunków'.
Uśmiechnąłem się do niej pocieszająco i coś czułem, że zaczynała powoli przekonywać się do tego co mówiłem. Obym się nie mylił. - Czyli co? Moje grzechy zostały odpuszczone, o Najcudowniejsza? - Zaśmiałem się, choć wpatrywałem się w nią z zupełną powagą. Jeśli chciała całkowitej uwagi to ją dostanie. Żartuję, miałem być złym Tristanem.

Nie skomentowałam tego, że wcale nie wyrzuciłam Tristana z przyjęcia. Sam się wyrzucił, kiedy zamiast szukać mnie zajął się umilaniem wieczorku rudej. Skoro jednak woli myśleć, że to ja jestem "tą złą", niech tak będzie. Tylko winny się tłumaczy, a ja tłumaczyć się nie zamierzam. Zakołysałam się racząc go półuśmiechem. To jeden z tych, które zastanawiają Cię swą barwą. Niby są to uśmiechy, ale jest w nich tyle szyderstwa, tyle ironi, tyle chęci, strachu, ponętności i oddania, że nie masz już nikogo, kto umiałby to poprawnie zinterpretować.
Nie lubię Rain. Choć kiedy ją poznałam jej uroda mi się spodobała i miałam wrażenie, że rozmawiam z osobą na poziomie, gdy doszły mnie słuchy o jej conocnych eskapadach i nocowaniu u niegrzecznych chłopców, cała słabość odpłynęła, a ja zakfalifikowałam dziewczynę do tej drużyny w której dymają się bliźniaczki Ainsworth, Cook, jego przyjaciel, Ana i cała reszta osób, które napawają mnie większą niechęcią, niż da się to zrozumieć. Niestety Tristan też należał do tej drużyny. Z tą zmianą, że jego umiałam wytrzymać, a niechęcią napawał mnie tylko wtedy, gdy widziałam przez szybę jak zabiera Kostkowi budyń. A właśnie! Powinnam mu wypomnieć to nieładne zachowanie. Rozumiem, że Konstantin może wydawać się bezbronnym, ale póki jest moim przyjacielem (a póki nie zacznie dobierać się mi do majtek to się utrzyma - więc to przyjaźń na wieczoność), Tristan Stirlingshire nie ma prawa go ruszyć.
- Chyba sobie żartujesz - odpowiedziałam dalej się uśmiechając w ten dziny sposób. Spuściłam wzrok na ziemię, a dystans pomiędzy nami zmalał, gdy podeszłam do niego powoli. Uniosłam głowę i zadarłam podbródek tak, jakbym miała dościęgnąć jego ust, a kiedy zrozumiał o co mi chodzi ochyliłam głowę. - Nie żartowałam z tym błaganiem, Stirlingshire - powiedziałam cichutko, po czym używając swego nie-daru, uciekłam mu chichocząc, a zaraz się śmiejąc. Uciekłam niedaleko. Urwisko było już blisko (rym haha), więc po kilku przeskokach nad zalegającym śniegiem zwolniłam. Stanęłam. Klif miał swój koniec kilkanaśie metrów przedemną, ale tam już nie zamierzałam się zapuszczać. Nie odwróciłam się, pewna, że Tristan zaraz mnie dogoni. I niech błaga.