Kanapa przy oknie

/////////////////////////////////////////

Było późno. Tromso tonęło w mroku, w którym wyróżniały się jedynie pojedyncze okna mieszkańców, którzy mieli na głowie ważniejsze rzeczy niż spanie. Gdzieś szczekał pies, domagając się, aby ktoś zwrócił na niego uwagę. Nie było gwiazd, a księżyc chował się za chmurami. Wszystko zdawało się być takie nieprzyjazne i ponure. A ja się zgubiłam. Przemierzałam uliczki miasta, mnożące mi się przed oczami, starając się znaleźć tą, którą przyszłam z Rezydencji. Moja orientacja w terenie była fatalna i to właśnie ją obwiniałam za postawienie w takiej sytuacji. Miałam wrażenie, że krążyłam w kółko. Coraz trudniej było mi utrzymywać swoje ciało w pionowej pozycji. Każda komórka odmawiała posłuszeństwa i na złość, nie chciały ze sobą współpracować. Stanęłam w miejscu, przecierając oczy, które co jakiś czas przysłaniały zmęczone powieki, a potem znów się rozejrzałam. Ku swojemu zdziwieniu, okazało się, że stałam przed bramą do miejsca, którego szukałam, które od kilku dni nazywałam domem. Zrobiłam jeszcze kilka kroków do przodu i już przechodziłam przez drzwi, napotykając nieprzyjemne spojrzenie woźnego, który wyjątkowo bezczelnie lustrował moją sylwetkę. Przyspieszyłam kroku. Wszystko pogrążone było w głębokim śnie. Słyszałam jedynie denerwujące brzęczenie w uszach. Kierowałam się w stronę swojego pokoju, ale w końcu do niego nie dotarłam. Nagłe zawirowanie w mojej głowie zmusiło mnie do tego, abym opadła na kanapę stojącą w korytarzu, która tylko czekała aż ktoś, nie będący w stanie dojść do swojej sypialni, z niej skorzysta. Poczułam jak miękkie poduszki się pode mną ugięły i przymknęłam oczy. Po chwili, może dwóch, moje ciało przeszedł dreszcz, brutalnie uświadamiając mnie o powrocie do rzeczywistości. Trzeźwiałam. Suszyło mnie w gardle, czułam pulsujący ból w kostce, którą prawdopodobnie nieco skręciłam kiedy upadłam tam w klubie, w czasie koncertu. Sporo się działo... A może i nie. To po prostu zwykły miejscowy zespół, który uważał, że wiedział, czym jest rok, a jego członkowie byli na tyle zmobilizowani aby zaprosić całe miasteczko. Skoro to wszystko co mogło mi ofiarować to miasto, nie było to wystarczające. Nie dla mnie.
Obciągnęłam rękawy koszuli, a moja dłoń automatycznie powędrowała do kieszeni szortów, z której wyjęła zgniecioną paczkę papierosów. Skrzywiłam się widząc jej zawartość, a raczej jej brak. Tylko jeden zwitek papieru, wypełniony tytoniem się ostał. Odrzuciłam opakowanie gdzieś za siebie, wcześniej wsuwając między wargi papierosa. Odpaliłam go, aby chwilowo zapomnieć o przyziemności, ale piekący dym wypełniający moje płuca jedynie mi o niej przypomniał. Podobnie jak kolejny dreszcz, który przeszedł po moim kręgosłupie, podczas gdy wpatrywałam się bez celu w nikotynowy dym leniwie wypływający przez okno na zewnątrz.

///////od angie///

BUM - to ja, zostałem wywalony za drzwi i wrzucony na przeciwlwgłą ścianę. ŁUP - to moja gitara, uderze mnie w brzuch. Kolejna nieprzyjemna wymiania krzyków: krótka, starczy nam już chyba tego za cały rok. Ona trzaska drzwiami, ja mam ochotę rozwalić gitarę o jej drzwi. Rezygnuje jednak i ide wkurzony przez przeraźliwie długi korytarz.
Ale się wkurzyłem. Tym razem to poleciała po bandzie. Co się stało? Już mówię, co się stało, tylko dajcie mi odsapnąć, albo chociaż ogarnąć gdzie mam iść. Nie wiem, przez tą szybko płynącą krew jestem zagubiony w czasie i w miejscu. Ciskam gitarę na kanapę, ale nie widziałem, że ktokolwiek tam siedział. Gitara więc ugodziła dziewczynę w bok, przepraszam kurwami, zabieram sprzęt, chce iść, noale nie mam jak, bo się przecie zgubiłem. Więc zostawiam giratę, siadam sobie i papierosa pale. Wkurwiła mnie.
Było nam dobrze, bo przecież aż do tej godziny ciągle u niej siedziałem. Ale ona musiała mi przerwać, prawda. Taki byłem skupiony: wiedziałem, że z tego wyjdzie coś genialnego. Pióro śmigało po kartce, tworzyłem. Aż wgramoliła się mi na kolana, z rąk wypadło mi wszystko, jej z ręki wypadła szklanka, zalała moje dzieło. I się zaczęło. Zirytowany tym wszystkim, ona zirytowana moją reakcją. Zaczeliśmy więc kłótnię, zachaczając o takie głupoty, że jeszcze mi wstyd.
Uderzyło mnie coś: ktoś tu siedzi, więc patrzę kto. Patrze i oczom nie wierze: Justin miał rację? To córka Slasha? Aurelio mnie po tyłku będzie całował, jak powiem, że ją znam. Tyle, że żeby poznać, trzeba być miłym, a ja dziś chyba miły nie umiem być.

W mojej głowie rozbrzmiały jakieś dźwięki. Huk. Trzaskające drzwi. Syk. Chaotyczne kroki. Obróciłam się, odwracając wzrok od okna i ciemnej pustki i kolejnej chmurki dymy. Mój umysł potrzebował chwili, aby się uruchomić i wziąć do roboty. Tak naprawdę, trzeźwe myśli powróciły do mnie dopiero, kiedy poczułam jak jakiś przedmiot spadł mi na nogę. Mruknęłam coś pod nosem, spoglądając na miejsce, które zostało obite. I tak nic nie było widać, bo schowane było pod grubymi, czarnymi rajstopami. Rozejrzałam się i dojrzałam, czym zostałam właśnie uderzona. Instrument leżał tuż obok, bezczelnie dewastowany przez swojego właściciela. Uniosłam głowę.
- Jak możesz... - mruknęłam dość cicho. Mój głos był zachrypnięty jeszcze bardziej niż zawsze. Odkaszlnęłam cicho, a potem znów zaciągnęłam się papierosem. - Szczyt barbarzyństwa. To przecież gitara. - chmurka nikotynowego dymu wypłynęła spomiędzy moich warg, a ja podsunęłam się do tyłu, opierając wygodniej na kanapie. Choć wcale nie czułam komfortu. Nadal było mi koszmarnie zimno i odczuwałam ból w nodze, który przypomniał o sobie po tym jak został potraktowany drewnianym pudłem. Spojrzałam na chłopaka z nieskrywaną pogardą. To była gitara. Gitarą się nie rzuca, o nią się dba. Nawet ja doskonale to wiedziałam i jestem pewna, że byłabym w stanie lepiej zaopiekować się nią, niż brunet.
Wyrzuciłam peta przez okno, a potem podwinęłam nogi i objęłam je ramionami. Znów zadrżałam z zimna. Mimo wszystko, nadal nie odczuwałam potrzeby podniesienia się z sofy i udania się do swojego pokoju, gdzie mogłabym wziąć gorącą kąpiel i najnormalniej w świecie pójść spać. Zamiast tego nadal tu siedziałam, obok jakiegoś ignoranta, który uważał, że rzucając gitarę zyska miano buntownika i będzie mógł uważać się za gwiazdę rocka. Żałosne.
Gdzieś w oddali, na dworze rozbrzmiały jakieś krzyki. Ktoś przeklinał. Ktoś inny starał zwrócić na siebie uwagę, bezczeszcząc znaną piosenkę, której fragmenty wykrzykiwał, zupełnie je zniekształcając. Przewróciłam oczami w ramach dezaprobaty, a potem oparłam głowę na kolanach, wpatrując się w szparę w podłodze i czekając aż pan zbuntowany uraczy mnie jakimś wytłumaczeniem dla swojego zachowania.

-To żeś teraz odkryła pierdoloną Amerykę- odburknąłem wyjątkowo już wyprany z jakichkolwiek chęci do bycia przyjemnym, czy do córki Shasha czy do nie wiem, KOGOKOLWIEK, Świętej Tersy coś tam. Zrobiłem zmęczony fejspalm, nie wiem sam czy ze mnie czy z tej Shalsh Jumior czy z Angie, czy rzeczywiście z siebe, bo kiedy przetarłem twarz wyglądałem na zmęczonego. Tak to już jest, będę mieć traumę jak kiedykolwiek jeszcze przyjdzie mi posiadać muzę: za nic nie dawać jej zapalniczki czy picia kolorowego. Nie kiedy pisze piórem.
-A ty co, przyszłaś tu się przeziębić?- dalej mało zadowolony z tego, że istnieje wciąż - moje dzieło nie, stwierdziłem że widzę jak dziewczyna się mega mocno trzęsie. Gdzieś tam coś tam niby mi powiedziało, że to źle i że znaczy, że coś z nią nie tak. Zamknąłem okno, tyle dla niej zrobie. O, jaki ja miły.
-Jest zima, się przyzwyczaj, bo tu wiecznie jest zima.- do tego rada warta z dziesięć centów. Mogłem powiedzieć, zrobić, tak, więcej. Tyle, że nie wyobrażam sobie siebie sanego zdejmującego z ramion koszulę, żeby nakryć jakąś samozwańczą buntowniczkę.
Pewnie gdybym był w innym nastroju zauważyłbym, że ma rację. Że mówi tak, jak mówi moja dawna filozofia. Że chce dbać o mój sprzęt. Pewnie wtedy byłoby przyjemniej.

Spojrzałam na niego spod ciemnych brwi i czarnych kresek, które pozostawiłam na swoich powiekach, przed opuszczeniem Rezydencji kilka godzin temu. A może i kilkanaście...? Byłam tu od niedawna, a czas ciągnął mi się tak mozolnie, że miałam wrażenie jakby to chłodne i nieprzyjemne miasto więziło mnie dobrych kilka tygodni.
Zamrugałam kilkukrotnie oczami, jakby nadal nie potrafiąc uwierzyć poczynaniom bruneta.
- Żebyś wiedział. Przechłodzenie organizmu dąży do jego śmierci. Przynajmniej nie będę musiała mieszkać w jakimś jebanym schronieniu dla dziwolągów. - mruknęłam, zniżając głos, jakby mówiąc bardziej do siebie. Było mi tak zimno, że nie czułam nawet, że okno zostało zamknięte, bo nadal miałam wrażenie, że chłodne powietrze muskało moją skórę.
- Do wszystkich odnosisz się z takim brakiem szacunku jak do swojej gitary? - zapytałam, a jedna z moich brwi powędrowała ku górze i na chwilę tam została.
Zaczęłam bawić się jednym z rzemyków zawiązanych na moim nadgarstku, które plątały się z wieloma kolorowymi bransoletkami z muzycznych festiwali i czułam jak moje powieki i głowa stawały się coraz cięższe. Coraz boleśniej odczuwałam działanie grawitacji.
sorry, ale nie mam czasu na napisanie niczego dłuższego

- Szczerze powiedziawszy, wątpię żeby ci się udało tak szybko umrzeć. Niestety bycie jebanym dziwolągiem ma to do siebie, że o chorobę bardzo trudno. Za to jest większe podobieństwo, że ktoś cie przygniecie, albo rozpruje laserem. Ale wtedy to skończysz jako kotlet, więc nie polecam. - odpowiedział jej tak w sumie trochę mając gdzieś, że jak będzie dalej takim dupkiem to nigdy nie dojdzie do tego, że pogada z nią normalnie, albo ją nawet pobajeruje. Itan umie, tylko się z tym kryje, bo nie chce wyjść na jakiegoś.. hm, kto tam wie na kogo Ethan nie chce wyjść.
- Słuchaj, nie oceniaj mnie, bo źle na tym wyjdziesz - burknął i zabrał gitarę, później ją przeprosi, że tak nią rzucał, rzeczywiście bidulka pewnie już płaka. Zmarszczył czoło, zmarszczył myśli. Był coraz bardziej zły. Okropnie. - Nie myśl sobie, że noszę ją jak breloczek.
sorka, trudno mi się nim pisze

- Będzie mi wszystko jedno jak skończę, bo gdy umrę nie będzie to miało dla mnie żadnego znaczenia - odpowiedziałam bez jakichkolwiek uczuć w głosie, z obojętnością, sięgając do kieszenie po paczkę fajek. Dopiero, kiedy dłoń wyczuła jej brak, przypomniałam sobie, że przecież papierosy się kończyłam. Musiałam zadowolić się wypełnieniem płuc nieco stęchłym, wilgotnym powietrzem krążącym po korytarzu.
- Dlaczego tak sądzisz? - zapytałam, a potem z rozbawienia pokręciłam głową. - Oczywiście. - odparłam dość ironicznie. - Jeszcze chwila, a uwierzę, że potrafisz na niej grać. - cichy, nieco ironiczny śmiech. Czyżby wyzwanie? Rozejrzałam się wkoło, jakby z nadzieją, że nagle gdzieś na podłodze pojawi się nieruszona paczka papierosów, czekając na mnie, żebym z niej korzystała. Niestety rzeczywistość była okrutna i tak wcale nie było. Spojrzenie moich czekoladowych tęczówek, powróciło do chłopaka, a ja znów wzięłam leniwy oddech. Opadłam bokiem na poduszki, opierając nieco senną głowę na ramieniu.
- Pokłóciłeś się z dziewczyną i będziesz się teraz wyżywać na czym i na kim się da. - odparłam ze stoickim spokojem. - To zabawne, ale i również dziecinne jak wiele osób nadal wierzy, że istnieje coś takiego jak miłość. - skrzywiłam się trochę przy ostatnim słowie, mówiąc właściwie do siebie, a potem posłałam Ethanowi uśmiech z kolejną dawką ironii.
spoko, jak dla mnie mogą być krótkie posty

Pokiwałam głową. - Masz rację. Dlatego wolałabym posłuchać. - odparłam. Kto umiałby ocenić umiejętności gry na gitarze jak nie ja? Widziałam wielu ludzi, którym wydawało się, że byli nie wiadomo jakimi bogami rocka, a tak naprawdę nie potrafili zagrać najprostszej solówki jak i tych, których palce poruszały się tak jakby od dziecka przyzwyczajały się do szorstkich strun i drewnianych gryfów, przy pomocy których potrafili osiągnąć cuda. Mój ojciec jest jednym z nich, choć nigdy nie potrafiłam go obiektywnie docenić, przez to, co zrobił. Choć z jednej strony, czasem wiedziałam, że zupełnie nie zawinił, ale z drugiej, wyładowywanie mojego żalu na matce, nie sprawiało jej żadnej różnicy, zazwyczaj nawet nie słyszała, bo myślami byłą gdzieś daleko, bądź była po prostu naćpana. A on potrafił się tym przejąć.
- Nie martw się. Potrafię trafić do swojego pokoju i udam się tam, gdy rzeczywiście będzie mi zimno. - odburknęłam i choć automatycznie moje spojrzenie powędrowało do przedramion, które pokryte były gęsią skórką, tylko przykryłam je rękawami koszuli i odmówiłam powrotu do swojej sypialni. Póki co.
- Nie wierzę w nic. Choć to zdaje się być trudne, nie ma niczego, co jest na tyle pewne i atrakcyjne, aby w to wierzyć. - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Nie czułam potrzeby kierowania się jakimiś moraliami, uczuciami, czy zasadami czegoś, w co miałabym wierzyć. Nie wierzyłam nawet w szczęście, bo było tak ulotne, że jego nieobecność jedynie rozczarowywała.
Spojrzałam po raz kolejny na chłopaka, przypominając sobie, że tak naprawdę nie znałam jego imienia. Ta myśl przyszła do mnie tak nagle, zupełnie wybijając mnie z kontekstu naszej rozmowy. Jednak znacznie wygodniej byłoby mi z nim przebywać, gdybym wiedziała jak się nazywał. Choć nie zawsze miało to znaczenie. Odkaszlnęłam.
- Swoją drogą, jestem Fay - wyciągnęłam w jego stronę dłoń, poobwieszaną rzemykami i bransoletkami, z drobnym tatuażem i w końcu przeszła mi przez głowę myśl, że powinnam jednak wrócić do pokoju, po tym jak zimny dreszcz przeszedł mi po plecach.

- Spoko, może kiedyś posłuchasz - Uśmiechnąłem się, może to było dziwne, ale taka mała prośba sprawiała że złość mi odchodziła. Dziewczyna po raz kolejny pokazywała mi, że tak naprawdę jedyną miłością potrafię darzyć muzykę i to ona sprawia, że chce mi się jeszcze istnieć. - Jak chcesz - dodałem, wcale bowiem nie myślałem, by serio iść ją odprowadzać.
- I jak to jest w nic nie wierzyć? Nudno trochę - wzruszyłem ramionami. Moim zdaniem nie dało się tak po prostu nie wierzyć w nic. Ludzie to tylko stworzenia, musiały jakoś egzystować na tym świecie. Jeżeli Fay była zadania, że nie wierzy w nic, też wierzyła w tą swoja filozofię, że nic nie jest atrakcyjne, nic nie jest dobre, wszystko się niszczy. Przyglądałem się jej, bo złość, jak już mówię, trochę odpuszczała. - To znaczy, że też nic nie lubisz?
Gdybym miał ją opisać w kilku słowach, byłoby to zapewne trudne, ale nazwałbym ją właśnie tym słowem: trudna. Siedziała taka rozdygotana, ważyła się wyrzucać mi prawdę i wyglądała okropnie. Chociaż w pewien sposób mi się podobała. Lubie coś co jest trudne.
- Ethan - uścisnąłem jej dłoń. Skostniałą od zimna. Mój uśmiech zbladł. Przemknęła mi szybko przez głowę myśl, że mógłbym przynieść jej coś do ogrzania. Odkąd zadaje się z Angie jestem zbyt dobroduszny, coś tak zauważyłem. Puściłem jej rękę. - Dobrze się czujesz?

Posłałam mu uśmiech w odpowiedzi, choć był tak nikły, że niemal niewidoczny. Odczuwałam zmęczenie i beznadziejność. Z tych dwóch, to drugie towarzyszyło mi niemal przez cały czas od momentu jak trafiłam do Rezydencji. Możecie powiedzieć, że za bardzo narzekałam, ale nie potrafiłam znaleźć sobie tutaj miejsca, ani się przyzwyczaić. Błąkałam się po ciemnych korytarzach, zwiedzałam pobliskie kluby, bądź siedziałam w pokoju i rzadko kiedy odczuwałam coś takiego jak przyjemność. Chociaż, ku swojemu zdziwieniu, zorientowałam się, że ta rozmowa z brunetem, która rozpoczęła się w tak nieprzyjemny sposób, sprawiała, że mój humor odrobinę się poprawił. Tylko troszkę, ale zawsze to dobrze.
- Nie zawsze. Robisz to na co przyjdzie Ci ochota i łapiesz się każdej okazji, która Ci się przytrafi, nie musząc się zastanawiać, czy powinieneś tak zrobić. - odparłam zgodnie z tym, co myślałam. - Lubić, a wierzyć to dwie różne rzeczy. - moje spojrzenie błądziło po suficie, a czasem po sylwetce Ethana. Starałam się powstrzymać kolejny dreszcz, ale nie udało się. Znów nieco zadrżałam, w momencie, w którym moja dłoń oddalała się od dłoni bruneta.
- To tylko jeden z tych momentów, w których przypominam sobie, że alkohol i inne używki wcale nie są dobrymi przyjaciółmi. - odpowiedziałam na jego pytanie, przekonana, że to właśnie przez trzeźwienie było mi tak zimno i nieprzyjemnie. - Może rzeczywiście już pójdę - odburknęłam pod nosem i podniosłam się powoli z sofy. Odruchowo otrzepałam szorty i przeczesałam palcami włosy.

A se jebne pościka, co mi tam. W sumie mi Ethan wcale tak łatwo jednak nie idzie. To że on jest taki zabujany w swojej gitarze można by zrobić ciekawszym, ale mi się nawet nie chce, bo i po co. Ethan kłamie dużo. Pewnie też kłamie, że lubi grać na gitarze. On tak naprawdę to pewnie lubi tylko łamać niewieście serca, szkoda, że ma ich tak mało do łamania ostatnimi czasy. Hehe, ja też ostatnio kłamie razem z Itanem, założymy zespół kłamiących złych ludzi i będziemy czasem wyglądać jak potwory a innym czasem jak bogowie. Tacy jesteśmy.
- Ale dla osób, które potrzebują przyjaciół, a ich nie mogą mieć..?- Ethan spojrzał na nią znacząco, bo sądził, że ona jest taką zagubioną duszą, która nie ma żadnych przyjaciół bo w sumie to jedyne co umie robić to się naćpać. I jej ziomki też tylko to umieją. Ale tak serio, w drastycznych momentach nie potrafią zrobić nic pożytecznego. Ethan nie czuł się wcale odpowiedzialny za tą dziewczynkę, bo nie był ani jej ziomkiem, ani w sumie dużo nie ćpał: tylko jak Jackie czasem skręcała coś, to brał od niej, żeby ona mniej paliła. Jaki on cudnowny przyjaciel, prawda? Musi skopać Justina, tak dla pamięci, że on to on i wcale nie jest miły i przyjemny. - Tylko traf do swojego pokoju - poradził jej bardzo ładnie, bo byłoby słabo, jakby trafiła nie do swojego: by ją wywalili i jeszcze zamarzłaby na tym korytarzu.

Siedzi. Boso. Sznurowane buty leżą tuż obok kanapy. Wygląda przez otwarte okno. Widzi gwiazdy i księżyc, a te w zamian za odrobinę uwagi, obdarowują ją srebrnym blaskiem, który odbija się od lśniących włosów, okalających smukłą twarz. Lekki materiał sukienki okrywa jej bladą skórę. Obciąga jej brzeg. Nie lubi gdy jej ciało jest znacznie odsłonięte. Nigdy nie była pewna siebie. Chowa je pod luźnymi spódnicami i grubymi rajstopami.
Nikogo nie ma. Niczego nie słychać. Jest pusto. Ciemno. Późno. Kropla wody spływa po jej policzku. Chwila, czy to łza? Okrutne słowa brzmią w jej głowie. Nie były wypowiedziane z nienawiścią, ale wypłynęły z ust jej siostry. Raniły ją, za każdym razem gdy znów je słyszała. Jesteś pyłem. Ociera policzek. Niezdolnym do zrozumienia. Z trudem wypuszcza z płuc powietrze. Ociera twarz wierzchem dłoni. Już nie ma śladu po łzach. Stara się pozbyć smutnego wspomnienia, zatrzymując wzrok na jednym z gwiazdozbiorów. Zauważa spadającą gwiazdę. Nie. Moment. To wcale nie gwiazda, a samolot przemierzający nocne niebo. Ale ona nie chce o tym wiedzieć. Wypiera się prawdy. Pierwszy raz od dawna. Nie jest już realistką. Teraz wpatruje się w poruszający punkt, wypowiadając cicho życzenie. Powtarza je. I jeszcze raz. Zamyka oczy, a kiedy znów rozchyla powieki, światełka już nie ma. Pozostaje jej marzenie. Tęskni. Boi się, że to co zdarzyło się w ostatnich tygodniach, co było najwspanialszym doświadczeniem w jej życiu, tak naprawdę wcale nie miało miejsca. Może mieli rację mówiąc, że prawdziwej miłości wcale nie ma. Może była głupia i uwierzyła w obraz, który podesłała jej wyobraźnia. Co jeśli zwariowała? Jest przerażona. Niepewna siebie. Zagubiona.
Już nie myśli o bolesnych słowach. Już jest daleko stąd. Pod zamkniętymi powiekami widzi słońce. Słyszy odgłos strumyka, przepływającego między kamieniami. Widzi splecione ręce. Całkowicie oddaje się bujnej wyobraźni, która sprawia, że w tej chwili wszystko zdaje się być perfekcyjne.
Och Venäläinen, co się z Tobą stało? Byłaś mądra, rozsądna i stabilnie utrzymywałaś się na powierzchni ziemi, a teraz uciekasz od tego, co na niej poznałaś. Toniesz. Nie zanurz się zbyt głęboko, bo już nie wrócisz.

Nie wiedział, ile go nie było. Dni w otoczeniu muzyki i jej wiernych wyznawców nie były zamknięte w ramach czasowych. Przebiegające w czasie, ale to oni byli czasu władcami. Mogło go nie być tydzień, albo i pół roku. Tęsknił. Czuł, jak gdzieś daleko Sofie żyje bez niego, ale nie wrócił. To okrutne, ale zdawał sobie sprawę, że ona musi zrozumieć. Inaczej nie mogliby być razem, gdyby żądała od niego całkowitego oddania. Miłość muzyków jest trudna. Przerasta zwykle normalnych ludzi, bo niby dlaczego tylu wielkich artystów było samotnych? Błędne założenia, że jest się tym drugim, po muzyce. Każdy by zwariował. Ale to nierozdzielne, trzeba mieć muzę, żeby tworzyć. Nie można porzucać jednej miłości dla drugiej, bo byłaby niepełna. Trzeba nauczyć się współistnieć, wybaczać. Czasem to trudne, ale nie ma związków idealnych.
Wrócił.
Ta cienka nić ich łącząca naprężała się, nie musiał się zastanawiać ani szukać, gdzie też może przebywać Sofie. Zdecydowanym krokiem ruszył w stronę, gdzie miał ją spotkać. W głowie pustka, co mówić po rozstaniu? Przystanął, jeszcze nie wiedziała, że jest blisko. Patrzył na zamknięte oczy. Cicho cichutko. Jeszcze cichsze kroki.
- Sofie. - szept tuż obok jej ucha. Mógłby nazwać ją milionem uroczych określeń, ale on wybrał tylko jej imię, brzmiące jak najpiękniejsza muzyka. Dotyka ciemnych włosów, przysiada na krańcu kanapy.
- Sofie. - powtórzył jeszcze ciszej. Jak muzyka. Wyciągnął ręce, żeby ją objąć, przytulić, przypomnieć sobie jej zapach. Słodki.

dramy chcę <3

ja też, ale ja nie wiem, czy sofa się do dramy nadaje ;ccccccc

Usłyszała szelest. Ciche kroki. Nie zwróciła na nie uwagi. Obraz w jej głowie był zbyt wspaniały i przyjemny, aby otworzyć oczy i zastać rozczarowanie, bo zapewne nikogo w pobliżu nie było. Chłodny wiatr muskał delikatnie jej twarz. Odczuwała chłód, ale wcale o nim nie myślała.
Szept. Gdzieś obok. Jej imię wypowiedziane bardzo cicho, bardzo blisko. Była pewna, że to jej wyobraźnia była tak zaawansowana, że odgłos wydał się być zupełnie prawdziwy. A potem dotyk. Poczuła zapach. Tak doskonale znany. Tęskniła do niego. Zacisnęła mocniej powieki. Bała się, że zaraz obecność chłopaka zniknie i okaże się, że nadal siedzi sama.
Znów usłyszała szept. Tym razem zdawał się jej być prawdziwy. Sprawił, że jej ciało przeszedł dreszcz. Otworzyła oczy. Odchyliła głowę. On tam był. Na jej ustach pojawił się uśmiech. Nie był szeroki, ale był szczery i na pewno wyrażał więcej niż słowa, jakie mogłaby wypowiedzieć.
- Nareszcie - cicho wyszeptała. Jej dłonie szybko odnalazły jego ciało. Przysunęła się do niego, wtulając się w jego ramionami. Odnalazła swoje miejsce. Już nie czuła się zagubiona. Uniosła głowę i złożyła na ustach Antoniego pocałunek. Ten nie był krótki i nieśmiały. Bardzo się różnił od tego pierwszego, który miał miejsce tygodnie temu.
- Zostawmy to miejsce - wyszeptała - Znajdźmy inne. Takie w którym nikt nie będzie w nas wątpił. - słowa siostry znów zabrzmiały w jej głowie. - Ucieknijmy stąd. - odparła jeszcze ciszej. Niemal bezgłośnie. Przesunęła opuszkami palców po jego szczęce.

/ Ta gra wyżej z kwietnia to raczej nie aktualna? /

Lalala, jak ja dawno nie pisałam Effs, dobrze, że u niej to wystarczy lać wodę. Także Effs, jak w sumie codziennie wstała pełna energii i poszła coś szamać, żeby mieć jeszcze więcej tej energii do hasania! Także jak już zjadła to super śniadanie, które pewnie się składało z samej czekolady, bo tylko tym się panna Bright odżywiała to mogła sobie gdzieś pójść. I ambitnie postanowiła pójść do swojego pokoju po aparat, a później gdzieś sobie pobiegać robiąc przypadkowym ludziom zdjęcia. Kiedy własnie hasała obok kanapy przy oknie, swoją drogą bardzo wygodnej, to nagle z impetem na kogoś wpadła. I to na kogoś kogo nie znała, uhuhuhu!
- Sorka - Przeprosiła ładnie szczerząc ząbki do tej osóbki.

Tak, więc w ramach zwiedzania udałam się na drugi koniec korytarza. Tak, wyprawa po złoto Majów to to zdecydowanie nie była, ale... Nawet się nie potknęłam po drodze, więc dla mnie było to spore osiągnięcie.
Tak więc trafiłam do jakiegoś małego pokoiku, dość obficie umeblowanego. Było tu nawet przytulnie, chociaż klimaty zdecydowanie nie moje. Japonia a Norwegia to dwa różne światy. Sporo rzeczy mnie tu bawiło, na przykład ruch prawostronny. Okej, że lewostronny to mniejszość, bo tylko Japonia, Anglia i Australia... chyba, że coś jeszcze, ale i tak ruch prawostronny mnie bawił.
Tak się zamyśliłam o zasadach ruchu drogowego, że nie zauważyłam... kogoś. I z tym kim się zderzyłam. Skończyło się to oczywiście moim twardym lądowaniem na podłodze. Uderzenie było dość mocne, ale bliskie spotkanie z panelami podłogowymi zawdzięczałam głównie protezie.
-W porządku, to ja chodzę z głową w chmurach. -również się uśmiechnęłam, masując pośladki. Podłoga wydawała się tutaj jakby twardsza, niż w Japonii...
-Mogłabym prosić o małą pomoc? -spytałam, wyciągając ręce w stronę nieznajomej. Już sama myśl o moich wygibasach, które na pewno miałyby miejsce przy w stawaniu wprawiała mnie w rozbawienie.