Sala Zmiennokształtnych

[pierwszy post]

Naprawdę ja nie rozumiem. Znaczy ja w sumie dużo rzeczy nie rozumiem, znaczy rozumiem na przykład taką teorię względności Einsteina. No ale co z tego, wszyscy się mnie czepiają, że taka duża, a nie umie części zdania. Głupie przydawniki i okoliczki, i dopłaknienia. No po to komu, naprawdę nie rozumiem. Bo w przyszłym swoim życiu nie będę zajmować się niczym innym jak tylko analizowaniem głupich zdań. I dlatego wysłali mnie na jakieś tam kursy wyrównujące czy inne debilstwa w Tromso. Tylko ja jestem taka nieogarnięta i sama na to chodzę, ale spoko, bo nauczyciel jest fajny i możemy sobie pogadać, a nikt nie będzie jęczał, że on musi się tych przydawków nauczyć bo mu do szczęścia potrzebne. Ale nieważne. Nie rozumiem jak to jest, że muszą mnie zaciągnąć na spotkania integracyjne grupy akurat wtedy, gdy zajmuję się czymś ważnym, w tym przypadku przeglądaniem stron ze startującymi samolotami. No ale służba nie drużba, musiałam zamknąć je szybko i lecieć po schodach na łeb na szyję. W sumie się nie spóźniłam, nawet byłam półtora minuty wcześniej, ale nikt mnie nie pochwalił. Dziwne. Zawsze mnie chwalili jak byłam wcześniej. To się rzadko zdarzało, bo zwykle wpadałam pięć minut po, bo a to budzik nie zadzwonił, a to autobus się spóźnił, a to wkręciły mi się włosy w lokówkę... Zaraz, ja nie używam lokówki. Eee, nieważne.
Ale tak mnie rozmarzyły te samoloty, że myślałam tylko o nich. I właśnie dlatego podczas dobierania w pary ocknęłam się, kiedy mój kumpel szedł w moją stronę, ale przeraził się CZEGOŚ, potknął o sznurówki i wpadł na głupią blondi, która uznała, że on wprost marzy by z nią gadać o zainteresowaniach. No na pewno. I w końcu został mi tylko ten KTOŚ, a jakby tego było mało, wszyscy się jakoś odsunęli. Pewnie dlatego że śmierdział dymem. Fu. Znaczy, ja w sumie chyba lubię dym. Ale fu. Podciągnęłam nogę i postawiłam stopę na krześle, wyginając tą nogę lekko, bo inaczej byłoby mi widać gatki. Niefajnie jest jak widać gatki. Nie lubię.
- No na pewno bardziej mnie chcieli niż ciebie. - wydusiłam wreszcie, jak do mnie dotarło. Bo on mnie chyba obraził! To wcale nie było przecież miłe, zwykłe pytanie. Tylko niefajne pytanie które mi się nie podobało. A przecież na początku znajomości powinno się być miłym, żeby znajomość była miła. Aha, no to widocznie nie będzie miła.

Gdybym nie była naprawdę dobrze wychowaną dziewczyną, pewnie parsknęłabym śmiechem na wspomnienie o tym 'godnym przyjęciu'. No takiego badziewia to ja chyba jeszcze w życiu nie słyszałam, takiego jak to. No serio. GODNE PRZYJĘCIE. No to naprawdę jest śmieszne. Uśmiechnęłam się ładnie do Starszego. Badziewnie, że nasza nieogarnięta grupa nie ma własnego i nikt nie wie jak się czujemy. Znaczy, zwykle przyłazi do nas Prince. Ale ona ostatnio jest zabiegana. Grunt, że wszyscy opiekunowie mnie lubią, a to że nie widzę między nimi najmniejszej różnicy to już nie mój problem.
Jak sobie poszedł, to mocniej związałam sznurówki w trampku i wsadziłam je do buta, bo mnie wkurza jak tak dyndają, a potem ktoś mi przydeptuje i się potykam.
- Mnie wszyscy lubią. - stwierdziłam z miną w stylu 'oczywiście ci, którzy są fajni, a ty to tam mi wisisz'. No ja rozumiem, taki trochę szok, bo przecież jestem wspaniała i wielkoduszna dla wszystkich, ale serio, wszystko wybaczam oprócz głupich i niemiłych pytań na początku znajomości. Serio, nie tędy droga, w takich sytuacjach nawet ja potrafię być ZŁEM WCIELONYM. Na przykład ostatnio nie powiedziałam tamtemu chłopakowi 'cześć'. Bo się mnie spytał, czy wpadłabym na noc. NO CHYBA NIE.
- Więc masz na imię Ethan i zmieniasz się w to czego dotkniesz. - powtórzyłam wszystko co o nim wiem, trochę bezsensownie. Nie dodałam tylko, że pali papierosy i robi paskudne pierwsze wrażenie. To chyba wiedział. A może nie wiedział jak ma na imię, więc trzeba go było uświadomić.
- A jak jesteś w toalecie to zamieniasz się w kibel czy porcelanę? - przypomniało mi się nagle. Serio, raz opiekun nie miał pojęcia co na spotkaniu z nami zrobić i kazał wymyślać talenty do zmiennokształtnych, których jeszcze nie mamy. I wymyśliłam to. A potem się pół dnia zastanawiałam, co mu się dzieje jak jest w kiblu.

Czy chciałabym zamieniać się w kibel? Dobre pytanie. Chyba jednak nie. Znaczy wiadomo, że byłabym nowym bóstwem i wszyscy by mnie wielbili ale chyba jednak podziękuje. Dzięki koleś, przeżyję bez tego. Już wolę swój badziewiasty, bezsensowny dar.
- Lubię chodzić do biblioteki. - walnęłam z braku lepszego pomysłu. Jak ja nie cierpię gadać z ludźmi, którzy nie podtrzymują rozmowy. Bo to jest tak, że ja raczej mało gadam. Znaczy, jak się rozkręcę, to mogę w dużych ilościach nawijać, ale wtedy nie dam nikomu dojść do słowa. A tak to wypowiadam średnio trzy słowa na minutę. Ktoś mi to kiedyś liczył. Eliocik mój malutki okrąglutki kochaniutki.
- Książki są ciekawsi niż ludzie, czasami. - to czasami wyszło trochę tak sztucznie. Bo ja w sumie mogłabym nawet powiedzieć bez tego 'czasami'. Bo przecież myślę, że czytanie jest ciekawsze. Znaczy nie żebym była jakąś nieludzką nietowarzyską aspołeczną antrofobiczną pannicą, bo ja uważam, że oni są wartościowi i tak dalej i warto się komunikować, ale jakoś tak zauważyłam, że większość jednak paple od rzeczy i wgl ich nie słucham. Desperacko uchwyciłam się tematu książek, więc z iskierką nadziei, że jakoś łatwiej przetrwam te pół godziny GODNEGO POWITANIA uśmiechnęłam się. Nie żebym się szczerzyła. Tylko taki zachęcający uśmiech, nawet nie uśmiech, tylko uniesienie kącików ust. Nie będę się uśmiechać do kogoś niemile zaczynającego naszą znajomość.
I jakoś tak wyszło, że chwilę mamrotaliśmy pod nosem, a potem nagle gadaliśmy bez ładu i składu o ulubionych książkach, temat o jeden poziom lepszy od pogody, ale zawsze. Przynajmniej nikt nie powie że się NIEGODNIE NIEWITAM.

Hej, to było dziwne. Znaczy, w sumie nie miałam czasu się nad tym zastanawiać, ale to zawsze jest dziwne, kiedy spotykasz kogoś. I początkowo wcale nie masz ochoty z tym kimś rozmawiać, rozmowa się klei jak wtedy kiedy dodasz zbyt dużo mąki do klusek, konwersacja jest gatunkiem skazanym na wymarcie i najchętniej po prostu bym sobie poszła. A potem nagle pstryk i nie łapiesz tego przełomowego momentu, ja przynajmniej, to potrafię ocknąć dopiero wtedy, gdy zdaję sobie sprawę, że tak naturalna i niewymuszona rozmowa to jest rzadko spotykana nawet w obecności twoich dobrych znajomych. Owszem, nie zgadzaliśmy się w paru kwestiach, nie oceniałam niektórych autorów tak surowo i znajomość literatury miałam trochę od innej strony niż on, choć notowałam sobie w myślach książki, które koniecznie powinnam przeczytać. Ale nie dlatego, że mam zamiar kiedyś je z nim omówić, czy coś. Znaczy, to byłoby ciekawe, ale proszę was, nie jestem tak głupia, żeby myśleć, że to chwilowe książkowe porozumienie przetrwa na tyle długo, żebym jutro powiedziała mu 'cześć'. Ale to nie zmieniało faktu, że słuchałam z zainteresowaniem, blade policzki zaróżowiły się, a oczy zaświeciły. W niektórych momentach dołeczki pojawiały się nie od banalnego uniesienia kącików ust, ale od prawdziwego uśmiechu. Dziwne.
Odwróciłam na chwilę wzrok, by zdać sobie sprawę, że u innych par rozmowa idzie ślamazarnie. Nawet osoby, które zadania nie wykonywały po raz pierwszy - robiliśmy to chyba za każdym razem, gdy pojawił się ktoś nowy, ich dialog nawet w połowie nie dorównywał naszemu. Śmieszne. A opiekun nie miał powodu, by znów do nas podejść. Chyba, że chciałby nas pochwalić.
W pewnym momencie sięgnęłam do kieszonki, wyjmując parę monet. Wyciągnęłam je na otwartej dłoni w stronę Ethana, uśmiechając się zawadiacko.
- Pokażesz mi swój dar? - spytałam.

Trochę się zawiodłam. Bo wiecie, liczyłam na jakieś puf, czy chociaż łubudubu, ewentualnie. Ja lubię superbłyski, i efekty specjalne. A tutaj tak normalnie. Znaczy, z drugiej strony lepiej, bo monety leżały na mojej dłoni, i gdyby jakoś się nienormalnie zachowywały, to byłoby źle. Nie żebym panikowała. Ja naprawdę jestem w stanie znieść dużo, ciągnie mnie do niebezpieczeństw, lubię adrenalinę i tak dalej, ale od paru miesięcy niestety pojawiał się inny problem. Strach strachem, ale niekiedy talent reagował szybciej niż ja i w obronie nagle wyrastał mi laser czy piła. I to byłoby nieciekawe, bo kiedy zamiast ślicznych dłoni masz wielkie technologicznie zaawansowane COŚ, to wtedy naprawdę można spanikować i przypadkiem coś komuś rozciąć. Więc może lepiej. Ale z mojej miny widać było, że tym swoim pokazem mnie nie powalił i przykro mi wgl, że tak to wyszło. Naprawdę. Nie lubię rujnować radości innych z triumfu pokazując, że ten triumf to jakiś naciągany badziew. Znaczy nie, no w sumie dar spoko, ale... no ale.
- Fajnie. - stwierdziłam, wymuszając odrobinę entuzjazmu, ale chyba mi nie wyszło. Znam fajniejszych. W sumie nawet mój dar jest fajniejszy, znaczy też znam fajniejszy, ale ja nie muszę niczego obmacywać, żeby się tym stać. Jak już to ogarnę to zrobię z siebie nawet samolot, chociaż nie, wystarczą mi te no, takie wiatraki co ma helikopter, jak tam się one nazywały. Czy cośtam.

I znów. Dziwne, przecież inne grupy nie miewały tak często spotkań jak właśnie zmiennokształtni, może przez nadgorliwość opiekuna, może przez to, że nie radzili sobie niektórzy z talentami? Ale przecież to zdarzało się w każdej grupie i naprawdę dziwne było to, że zwoływali nas przerażająco często. Jeśli nie wszystkich, to tych mniej zaawansowanych. I musieliśmy przychodzić, bo gościu miał odpowiedni talent i własne grono kabli, którzy uprzykrzali życie jak mogli. Więc nie było w sumie wyboru. I znów dziś - akurat to mniejsze grono. Wcale ich tak dużo nie było, panowała odrobinkę luźniejsza atmosfera i któż się pojawił? Nessie, obowiązkowo. Miała pokój koło jednej z pupilek opiekuna. No i Ethan, który postanowił zaszczycić swoją obecnością niegodnych.
Neska wyrzuciła niedopalonego papierosa do kosza, jej nowy-zły sposób bycia nie szedł aż tak daleko, żeby wchodzić do sali z papierosem. Jakby to było gorsze od zabierania dziewczynkom cukierków i kontaktów z Apollem. I zdarzyło się jeszcze parę innych rzeczy, które w porównaniu z dawnym życiem transformersa były tak złe, że normalnie szok.
Nie przywitała się z nikim (jaka zła), na Ethana nawet nie spojrzała. Ale spoko, bez nerwów, jak zwykle dobrano ich razem w pary. To jakieś przeznaczenie, albo raczej pech. Albo głupota opiekuna. Grunt, że to jakieś bezsensowne treningi zaufania (ciekawe z jakiej paki ma to pomóc w opanowaniu daru).

-Pachniesz... złością- przywitał ją, podchodząc blisko i wręczając czerwoną wstążkę, którą miała zawiązać sobie wokół oczu. Nie wątpił, że pewnie chciałaby, by to on jej pomógł. I pewnie to zrobi, ale niechaj chociaż wie, że to on jest z nią w parze.
Narazie nawet nie spojrzała. Itan na serio się ostatnio wyluzował i był chyba jakiś milszy, to pewnie dlatego zwrócił uwagę na jej niecodzienne zachowanie. Tak często to znów tych zajęć też nie mają, przecież ostatnio Ethan widział Nessie, kiedy przyszła na jego i Aurelia występ. To było już kilka tygidni temu.
Pachniała też wieloma innymi emocjami, ale żelazna złość uderzyła odkąd dziewczyna weszła do klasy. Ethan przyglądał jej się nawet chwilę, chociaż miał też tam jakiegoś ziomka, który pewnie nawet go nie obchodził, ale rozmowa była. Gadali o jakiś super doładowaniach mocy, o których poszła plota. No fajnie fajnie, ciekawe kto to dostanie.
Opiekun w sumie wcale nie musiał wybierać, te pary zawsze były takie same. A nawet jeżeli czasem inne... Ethan trafił do Nessie. Wziął czerwoną szarfę i podał jej.
-Panie przodemm

Nie odpowiedziała, po pierwsze dlatego, że nie miała ochoty z nim rozmawiać, po drugie dlatego, że nie było co na to odpowiedzieć. Beznamiętnie wpatrywała się w podłogę, czekając aż Walsh skończy wspaniałą rozmowę i da jej wreszcie tą wstążkę. Chciała tylko to jak najszybciej skończyć, iść do lasu, znaleźć cokolwiek odlatującego i wrócić do weny twórczej. Apollo miał dziś chyba zły dzień, znaczy w sumie to nie, po prostu dzisiaj go zostawiła. Ale raczej nie będzie płakał z tego powodu, ma inne kandydatki do pozowania.
Chwyciła materiał, nie tak delikatnie jak zrobiłaby to kiedyś. Trochę krzywo zawiązała sobie na oczach, w końcu trudno dopasować, jeśli robi się to samemu. A nie miała chęci na proszenie go o pomoc, czy nawet przyjmowanie jeśli sam by zaproponował. Najciekawsze było to, że nie potrafiłaby wyjaśnić dlaczego nagle się zmieniła i zaczęła czuć do tego taką niechęć. Nie przyznałaby się, nawet o tym nie pomyślała, że mogłoby być to spowodowane tym całym Ethan+Angie i że jest zwyczajnie zazdrosna. Ale przecież nawet to nie usprawiedliwiałoby jej nagłego z-dobrego-na-złe-przemienienia. Chyba, że weźmie się pod uwagę niezwykłe geny i skłonność do zbytniego wyolbrzymiania. Negatywny ładunek w kierunku Ethana i jego wybranki był zbyt duży na tak delikatną osobę, żeby poradziła sobie sama. A ci, do których niemo zwróciła się do pomoc wykorzystali to na swój sposób, pokazując jej zupełnie inną drogę do zapanowania nad emocjami.
A teraz czekała, aż ćwiczenie wreszcie się zacznie. Nawet nie wiedziała, na czym miałoby polegać.

Itanowi to specjalnie nie przeszkadzało, że ktoś się wobec niego tak zachowywał. On rzadko kiedy był miły dla innych, więc czemu teraz ktoś nie miałby odpłacić mu tym samym? Tylko miał dziwne wrażenie, że Nessie wcale nie chciała być dla niego zła. Nie, chciała. Tylko przecież kiedyś wcale nie. Pamiętał wyraźnie, że się uśmiechała. No, nawet to, że zgodziła się do niego przyjść.
Dlatego ciągle się jej przyglądał. Kiedy za mocno zacisnęła szarfę, więc pogniotła sobie włosy. Kiedy choć bez spojrzenia, wciąż miała tą minę: złą, czysto zdenerwowaną.
Opiekun wytłumaczył w tymczasie o co chodzi z ćwiczeniem. Należało znaleźć swojego partnera, bez żadnej pomocy. Ethan nie mógł powiedzieć słowa. Sam pewnie nawet nie chciał: wciąż skupiał się na wypatrywaniu. Pokój zamieniony został w pewnego rodzaju labirynt. Nessie stanęła po jednej stronie, on po drugiej. Zgasły światła, pojawiło się dudnienie, pojawiły się migoczące zewsząd światła. Mógł zawołać ją raz, więc powiedział jej imie. Czy umarło w morzu dźwięków. Chłopak widział jak idzie, nawet na chwilę się nie zatrzymała. Pomimo przeszkód, które wyrastały. Przez chwilę sądził, że ona udaje i ma pomoc skądś. Teraz przed nią wrosła ściana, a muzyka i światła zamieniły się na cieplejsze. Za ścianą stał ktoś kto Itanem nie był. No cóż, może jednak nie wygrają.

Nessie zdążyła tylko pomyśleć, że osoba wymyślająca tak idiotyczne zadania musi mieć coś z mózgiem, kiedy ktoś pociągnął ją w tył, a przez czerwoną wstążkę przebiły się pojedyncze promienie ostrych świateł. Lepiej było zamknąć oczy, przynajmniej nic nie atakowało ich znienacka i nie przeszkadzało. I co dalej? Wszyscy nagle odezwali się, na raz, jak na złość jeszcze bardziej utrudniając ćwiczenie. Ale gdzieś wybrzmiało jej imię, musiało. Przecież nie zrobiłby jej brzydkiego żartu i zostawił samą, błądzącą gdzieś pomiędzy ludźmi. Szła naprzód, potrąciła jakąś dziewczynę, połaskotały ją włosy, ale nawet nie zwróciła uwagi. Musiała iść. Wyciągała przed siebie rękę, upewniając się, czy nie wpadnie na przeszkodę. Szła powoli, ale bez przerwy, kierowana przez jakiś dziwny instynkt. A potem wkradł się w jej skupione myśli obraz obejmującej się parki i całą chęć wykonania dobrze zadania poszedł się najeść. Uderzyła w ścianę, poczuła ból w ramieniu i stanęła. Za ścianą był ktoś, na pewno. Musiałaby znaleźć przejście gdzieś obok. Ale ona stała, uparcie nie ruszając się z miejsca. Wszyscy nieporadnie usiłowali przynajmniej pokonać kolejną przeszkodę, ona stała z obrażoną miną. Nie powinni jej tutaj dołączać. Cała reszta miała ten zwierzęcy instynkt, albo dobierali się rodzinami jak koń i zebra, albo przeciwieństwami, lew i antylopa. A ona i Ethan? Przecież kompletnie nie pasowali. Nie byli do siebie podobni, żadne też nie było drapieżnikiem. Idiotyzm.
Przygryzła dolną wargę i ruszyła dalej, w końcu miała do wyboru jeszcze zerwać opaskę i olać całe ćwiczenie. Ale nie warto. Nie poszła za ścianę, szła dalej w swoją stronę, ale już mniej pewnie niż wcześniej. Aż trafiła na przejście i sięgnęła dłonią. I coś złapała. Kogoś. Czyjąś dłoń.

Oszukiwałem. Ale kto nie kłamie. Nawet jeżeli nie pozwalali nam tu kłamać, dla mnie była to pierwsze zaproszenie. Więc kiedy zobaczyłem, że idzie w złą stronę, przeszedłem tam, gdzie zmierzała. Nawet gdybyśmy kiedyś mieli robić to samo, ale podczas bitwy czy coś, to przecież nie można czekać aż ktoś dotrze lub nie dotrze. Trzeba samemu mu pomóc. Widziałem nawet że przez chwilę jej twarz wyglądała łagodnie.
Zastąpiłem drogę komuś, kto miał być złym celem, złapałem ją. Oparłem się pokusie, bo nie przyciągnąłem. Pokusa, pokusą, wiem że tak się nie kończy zwykłego biegu, nie chciałem robić sobie jakiejś siary. Ale złapałem, znów chyba widziałem nawet zadowolenie: coś takiego mignęło przez jej oblicze. Wyciągnąłem drugą rękę, w chwili gdy uniosła swoją. Przychyliłem się. Bez pytań zostawić proszę to, co robiłem. To tylko zabiegi. To jest tu nieważne. Interesuje mnie natomiast, dlaczego wpadłem i się interesuje jej życiem? Nikogo tak mocno jak jej nie chciałem spytać o powód zmiany. O jej historię.
-Nikt nie jest warty tego, byś tak kłamała. Nawet ty sama- powiedział jej cicho, szepnął. On doskonale wiedział, że kłamstwo jest niebezoieczne. Mógłby jej o tym powiedzieć, ale najpierw ona musi przestać bawić się w poker fejsa.
Przestał czuć ciepło.

Ktoś musnął jej palce, poczuła dziwną energię wypływającą z tej osoby. Żadnego energetycznego wampiryzmu. Dobra, i tak nikt nie zrozumie o co chodzi, ale istnieją osoby, które nie tyle żywią się energią innych, co po prostu ją przejmują. No naprawdę, kiedyś musieliście spotkać kogoś, kto po prostu sprawił, że poczuliście nagłą chęć napicia się kawy czy coś. Dobra, to taki w sumie nieważny wplot w posta.
Było ciemno, wszyscy skupieni na wykonywaniu ćwiczenia - byliśmy chyba pierwsi. I jeszcze trafiliśmy w jakiś kąt pomiędzy przeszkodami i nikt nie mógłby teraz nas znaleźć, byliśmy ukryci. A Neska wciąż miała zasłonięte oczy.
- Nie kłamię. - ale to też było kłamstwo. Słychać to było bardzo wyraźnie, kiedy zadrżał jej głos. Czuła ciepły oddech, drgnęła jej dłoń trzymająca rękę Ethana. Dlaczego tak z nią igrał. Najpierw odchodził z Angelique, potem robił takie rzeczy. Jakie? No niby żadne, a jednak... coś było. Ta dziwna nitka.
- Zresztą to nie twoja sprawa. - znów opatuliła się szczelną tarczą, choć tak bardzo chciała być delikatna przy nim. Aż drżały jej usta jak na mrozie.

To, że trafiliśmy w kąt nie powinno mieć nic do rzeczy. Nie robiło mi przecież różnicy gdzie stoimy, tak długo, aż ona mnie słucha. A chyba po raz pierwszy chciała. Dlatego chciałem ją tu zatrzymać jeszcze jakiś czas. Żeby mi wytłumaczyła. Nie mieliśmy jednak zbyt wiele czasu.
Tak, interesowałem się jej stanem. Tak, to przez Angie nauczyłem się, że ludzie są czasem tacy delikatni. Pewnie nie wyniósłbym zbyt dużej nauki, ale ona emanowała takim światłem.. ja uwielbiałem światło. Nie, nie wiem dlaczego znów kłamiesz.
- Powiem ci coś, Nessie - nie chciałem, żeby nas słuchali, dlatego zbliżyłem się do ciebie. Czy nie jest to zbyt niebezpieczne? Ja wiem co powinienem a czego nie. Chwila, po niej już nie będzie tego co jest teraz. -Ja wiele się uczyłem o tej sztuce. Sztuka kłamania ma wyjątkowo wiele aspektów, których teraz nie poruszę, lecz... Jeden jest wyjątkowo dla ciebie isotny na przyszłość. Jeżeli chcesz konkurować z kimś kto jest w tym mistrzem, naucz się najpierw kontrolowania twarzy- poradziłem, koniuszkiem palca dotykając dwóch kosmyków, które zapodziały się na jej policzku.
Gdy ktoś kłamie na jego twarzy odzywają się mięśnie, których nie da się kontrolować. Są one jednak zbyt niewidoczne, by dojrzał je ktokolwiek zzewnątrz. Tylko ci obeznani z nauką..
Światła się zapaliły. Wcale nie staliśmy z boku, ale na samym środku. A ja trzymałem jej dłonie w powietrzu.

- Nie będę z tobą konkurować. I naprawdę nie rozumiem, co cię nagle zaczęło interesować, czy kłamię czy nie. To nie twoja sprawa, naprawdę. - kiedy skończyła, pojaśniało jej przed oczami. Zapalili światło? Raczej tak, przecież Ethan nie zacząłby świecić jak żarówka. Ona mogłaby się zaneonić, gdyby umiała, ale chwilowo jej się nie chciało. Pomyśleć, że unosiła się na palcach, żeby do niego dosięgnąć. Nie zakładała nigdy szpilek, bo lubiła być niska. więc strach pomyśleć, co wyprawiała jej podświadomość, że zrobiła coś tak strasznego. Szybko cofnęła dłonie, zanim ktokolwiek mógłby zauważyć (jakby inni nie byli zajęci gadaniem bez sensu o zadaniu), bo po pierwsze źli ludzie nie trzymają rąk z innymi ludźmi, a po drugie miał dziewczynę. I w sumie trudno wyjaśnić, dlaczego uważała trzymanie za ręce jako coś niedobrego dla kogoś, kto ma dziewczynę, ale to pewnie dlatego, że jeśli chodzi o Ethana wszystko było jakieś pokręcone jeszcze bardziej niż normalnie.
Spuściła ręce, odetchnęła, odwróciła się. Chciała wyjść z sali, trzasnąć drzwiami, ale nie powinna. Coś kazało jej zostać. I dlatego tylko podeszła do ściany, ściągając wstążkę i zaczekała, aż przyjdzie też Ethan. I pociągnęła go za rękaw, żeby się odwrócił i zawiązała mu materiał na oczach.

Nie zawiązała, bo zatrzymałem ją. Spojrzałem na nią wymownie, albo po prostu nie pozwoliłem jej nawet unieść szarfy w górę.
-Nie będę tego robić- zaprotestowałem ze stanowczością, ale też w ten typowy olewczy sposób. Jakbym był ponad chodzeniem po labiryncie z zamkniętymi oczami. Bo byłem: nie chciałem nawet myśleć, bym mógł chodzić jak dziecko we mgle, potykać się o szkła, wpadać na przeszkody. Nie wydawało mi się, by to wpłynęło dobrze na moją osobę. Jak mnie postrzegają. Jestem mężczyzną, więc nic co może zabrać coś z mojej pozycji w oczach niewiast, nie będzie przezemnie robione. O nie.
Pokręciłem głową, a skoro tylko opiekun to zobaczył, postanowił do nas podejść. Na jego pytanie, wzruszyłem ramionami.
-Nie widzę w tym celu- dlaczego? Ach, już panu tłumacze, co za kretyn. -Jeżeli mamy budować zaufanie, to nie w ten sposób? Powiedzmy, że nie ufam mojej partnerce. Więc wcale nie będę chciał jej słuchać, nawet jeżeli prowadzi mnie dobrze- więc odpowiedział, że taki jest tego przecież zamysł. Wyśmiałem go i kazałem by sam założył opaskę. Nie wiem czemu widziałem zdziwienie w jego oczach? Posłałem Nessie spojrzenie takiego rebela, bo przecież nim jestem i poszedłem sobie nad wodę, albo do ogrodu?

No to zabrała szarfę, no bo co, prosić go nie będzie, żeby łaskawie dał się zawiązać. A on jeszcze zaczął się rzucać, więc Nessie spojrzała na niego jak na debila i razem z równie zdziwionym opiekunem gapili się, jak machał rękami. No może nie machał, ale przekaz ogarnięty.
- Aha. - mruknęła. A kiedy Ethan sobie poszedł, opiekun stwierdził, że spoko, on może udowodnić powodzenie ćwiczenia i może założyć opaskę i mieć ze mną parę. Więc go wyśmiałam i sobie poszłam. Ale na pewno w inną stronę niż Walsh.


/koniec